THE matron had given her leave to g

THE matron had given her leave to go out as soon as the women's tea was over and Maria looked forward to her evening out. The kitchen was spick and span: the cook said you could see yourself in the big copper boilers. The fire was nice and bright and on one of the side-tables were four very big barmbracks. These barmbracks seemed uncut; but if you went closer you would see that they had been cut into long thick even slices and were ready to be handed round at tea. Maria had cut them herself.

Maria was a very, very small person indeed but she had a very long nose and a very long chin. She talked a little through her nose, always soothingly: "Yes, my dear," and "No, my dear." She was always sent for when the women quarrelled Over their tubs and always succeeded in making peace. One day the matron had said to her:

"Maria, you are a veritable peace-maker!"

And the sub-matron and two of the Board ladies had heard the compliment. And Ginger Mooney was always saying what she wouldn't do to the dummy who had charge of the irons if it wasn't for Maria. Everyone was so fond of Maria.

The women would have their tea at six o'clock and she would be able to get away before seven. From Ballsbridge to the Pillar, twenty minutes; from the Pillar to Drumcondra, twenty minutes; and twenty minutes to buy the things. She would be there before eight. She took out her purse with the silver clasps and read again the words A Present from Belfast. She was very fond of that purse because Joe had brought it to her five years before when he and Alphy had gone to Belfast on a Whit-Monday trip. In the purse were two half-crowns and some coppers. She would have five shillings clear after paying tram fare. What a nice evening they would have, all the children singing! Only she hoped that Joe wouldn't come in drunk. He was so different when he took any drink.

Often he had wanted her to go and live with them;-but she would have felt herself in the way (though Joe's wife was ever so nice with her) and she had become accustomed to the life of the laundry. Joe was a good fellow. She had nursed him and Alphy too; and Joe used often say:

"Mamma is mamma but Maria is my proper mother."

After the break-up at home the boys had got her that position in the Dublin by Lamplight laundry, and she liked it. She used to have such a bad opinion of Protestants but now she thought they were very nice people, a little quiet and serious, but still very nice people to live with. Then she had her plants in the conservatory and she liked looking after them. She had lovely ferns and wax-plants and, whenever anyone came to visit her, she always gave the visitor one or two slips from her conservatory. There was one thing she didn't like and that was the tracts on the walks; but the matron was such a nice person to deal with, so genteel.

When the cook told her everything was ready she went into the women's room and began to pull the big bell. In a few minutes the women began to come in by twos and threes, wiping their steaming hands in their petticoats and pulling down the sleeves of their blouses over their red steaming arms. They settled down before their huge mugs which the cook and the dummy filled up with hot tea, already mixed with milk and sugar in huge tin cans. Maria superintended the distribution of the barmbrack and saw that every woman got her four slices. There was a great deal of laughing and joking during the meal. Lizzie Fleming said Maria was sure to get the ring and, though Fleming had said that for so many Hallow Eves, Maria had to laugh and say she didn't want any ring or man either; and when she laughed her grey-green eyes sparkled with disappointed shyness and the tip of her nose nearly met the tip of her chin. Then Ginger Mooney lifted her mug of tea and proposed Maria's health while all the other women clattered with their mugs on the table, and said she was sorry she hadn't a sup of porter to drink it in. And Maria laughed again till the tip of her nose nearly met the tip of her chin and till her minute body nearly shook itself asunder because she knew that Mooney meant well though, of course, she had the notions of a common woman.

But wasn't Maria glad when the women had finished their tea and the cook and the dummy had begun to clear away the tea- things! She went into her little bedroom and, remembering that the next morning was a mass morning, changed the hand of the alarm from seven to six. Then she took off her working skirt and her house-boots and laid her best skirt out on the bed and her tiny dress-boots beside the foot of the bed. She changed her blouse too and, as she stood before the mirror, she thought of how she used to dress for mass on Sunday morning when she was a young girl; and she looked with quaint affection at the diminutive body which she had so often adorned, In spite of its years she found it a nice tidy little body.

When she got outside the streets were shining with rain and she was glad of her old brown waterproof. The tram was full and she had to sit on the little stool at the end of the car, facing all the people, with her toes barely touching the floor. She arranged in her mind all she was going to do and thought how much better it was to be independent and to have your own money in your pocket. She hoped they would have a nice evening. She was sure they would but she could not help thinking what a pity it was Alphy and Joe were not speaking. They were always falling out now but when they were boys together they used to be the best of friends: but such was life.

She got out of her tram at the Pillar and ferreted her way quickly among the crowds. She went into Downes's cake-shop but the shop was so full of people that it was a long time before she could get herself attended to. She bought a dozen of mixed penny cakes, and at last came out of the shop laden with a big bag. Then she thought what else would she buy: she wanted to buy something really nice. They would be sure to have plenty of apples and nuts. It was hard to know what to buy and all she could think of was cake. She decided to buy some plumcake but Downes's plumcake had not enough almond icing on top of it so she went over to a shop in Henry Street. Here she was a long time in suiting herself and the stylish young lady behind the counter, who was evidently a little annoyed by her, asked her was it wedding-cake she wanted to buy. That made Maria blush and smile at the young lady; but the young lady took it all very seriously and finally cut a thick slice of plumcake, parcelled it up and said:

"Two-and-four, please."

She thought she would have to stand in the Drumcondra tram because none of the young men seemed to notice her but an elderly gentleman made room for her. He was a stout gentleman and he wore a brown hard hat; he had a square red face and a greyish moustache. Maria thought he was a colonel-looking gentleman and she reflected how much more polite he was than the young men who simply stared straight before them. The gentleman began to chat with her about Hallow Eve and the rainy weather. He supposed the bag was full of good things for the little ones and said it was only right that the youngsters should enjoy themselves while they were young. Maria agreed with him and favoured him with demure nods and hems. He was very nice with her, and when she was getting out at the Canal Bridge she thanked him and bowed, and he bowed to her and raised his hat and smiled agreeably, and while she was going up along the terrace, bending her tiny head under the rain, she thought how easy it was to know a gentleman even when he has a drop taken.

Everybody said: "0, here's Maria!" when she came to Joe's house. Joe was there, having come home from business, and all the children had their Sunday dresses on. There were two big girls in from next door and games were going on. Maria gave the bag of cakes to the eldest boy, Alphy, to divide and Mrs. Donnelly said it was too good of her to bring such a big bag of cakes and made all the children say:

"Thanks, Maria."

But Maria said she had brought something special for papa and mamma, something they would be sure to like, and she began to look for her plumcake. She tried in Downes's bag and then in the pockets of her waterproof and then on the hallstand but nowhere could she find it. Then she asked all the children had any of them eaten it -- by mistake, of course -- but the children all said no and looked as if they did not like to eat cakes if they were to be accused of stealing. Everybody had a solution for the mystery and Mrs. Donnelly said it was plain that Maria had left it behind her in the tram. Maria, remembering how confused the gentleman with the greyish moustache had made her, coloured with shame and vexation and disappointment. At the thought of the failure of her little surprise and of the two and fourpence she had thrown away for nothing she nearly cried outright.

But Joe said it didn't matter and made her sit down by the fire. He was very nice with her. He told her all that went on in his office, repeating for her a smart answer which he had made to the manager. Maria did not understand why Joe laughed so much over the answer he had made but she said that the manager must have been a very overbearing person to deal with. Joe said he wasn't so bad when you knew how to take him, that he was a decent sort so long as you didn't rub him the wrong way. Mrs. Donnelly played the piano for the children and they danced and sang. Then the two next-door girls handed round the nuts. Nobody could find the nutcrackers and Joe was nearly getting cross over it and asked how did they expect Maria to crack nuts without a nutcracker. But Maria said she didn't like nuts and that they weren't to bother about her. Then Joe asked would she take a bottle of stout and Mrs. Donnelly said there was port wine too in the house if she would prefer that. Maria said she would rather they didn't ask her to take anything: bu

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท้าวที่มีให้เธอลาออกไปเป็นชาของผู้หญิงได้ และมาเรียมองไปข้างหน้าของเธอเย็นออก ห้องครัวถูก spick และช่วง: cook กล่าวว่า คุณได้เห็นตัวเองในหม้อไอน้ำทองแดงที่ใหญ่ ไฟดี และสดใส และตารางด้านหนึ่งมี barmbracks ใหญ่มาก 4 Barmbracks เหล่านี้ประจักษ์เด็ดขาด แต่ถ้าคุณไปใกล้ชิด คุณจะเห็นว่า พวกเขาได้ถูกตัดเป็นชิ้นยาวหนาได้ และสามารถที่จะมอบรอบที่ชา มาเรียก็ตัดให้ตัวเองมาเรียเป็นคนมาก มากเล็กแน่นอน แต่เธอมีจมูกยาวและคางยาวมาก เธอพูดคุยเล็กน้อยผ่านจมูกเธอ เสมอเงียบ: "ใช่ ยาหยี และ"ไม่ มี รักของฉัน" เธอถูกเสมอส่งสำหรับผู้หญิง quarrelled เหนือของอ่าง และประสบความสำเร็จในการทำความสงบเสมอ วันหนึ่งท้าวที่ได้กล่าวถึงเธอ:"มาเรีย คุณจะเห็นสันติภาพ maker"และท้าวย่อยและสองฝ่ายคณะได้ยินการชมเชย และขิง Mooney เสมอไม่ว่า เธอจะไม่ทำอะไรกับหุ่นที่มีค่าของเตารีดถ้ามันไม่ได้สำหรับมาเรีย คนอื่น ๆ ชอบมาเรียผู้หญิงจะมีการชาที่ 6 นาฬิกา และเธอจะต้องได้รับก่อนเจ็ด จากบอลสบริดจ์กับเสา ยี่สิบนาที จากหลักการ Drumcondra ยี่สิบนาที และยี่สิบนาทีที่ซื้อ เธอจะมีก่อนแปด เธอเอาออกเอากระเป๋ามีหมุดเงิน และอ่านคำนำ A อีกจากเบลฟัสต์ เธอไม่รักของที่ใส่เนื่องจากโจได้มาจากเธอห้าปีก่อนเมื่อเขาและ Alphy ได้ไปเบลฟัสต์ในการเดินทาง Whit-Monday ในการใส่ได้สอง half-crowns และ coppers บาง เธอจะมีห้า shillings ล้างหลังจากจ่ายค่าโดยสารรถราง อะไรเย็นที่ดีที่พวกเขาจะมี เด็กร้องเพลง เพียง เธอหวังว่า จะไม่เข้ามาโจเมา เขาไม่แตกต่างกันดังนั้นเมื่อเขาเอาเครื่องดื่มใด ๆบ่อยเขาก็อยากให้เธอไป และอาศัยอยู่กับพวกเขา; - แต่เธอจะรู้สึกว่าตัวเองในแบบ (ว่าที่ภรรยาของโจเคยสะอาดกับเธอ) และเธอได้กลายเป็นคุ้นเคยกับชีวิตของซักอบรีด โจมีเพื่อนดี เธอมี nursed เขาและ Alphy เกินไป และโจใช้มักจะพูดว่า:"Mamma mamma แต่มาเรีย แม่เหมาะสม"หลังจากการแบ่งสายที่บ้าน เด็กผู้ชายมีแค่เธอที่ตำแหน่งในดับลินโดยซัก Lamplight และเธอชอบ เธอเคยมีเช่นความดีความเห็นของโปรเตสแตนต์ แต่เธอคิดว่า เขาคนดี คนน้อยเงียบสงบ และรุนแรง แต่ยังดีอยู่ด้วย แล้วเธอมีเธอพืชในเรือนกระจก และชอบมองพวกเขา เธอมีดีเฟิร์นและพืชขี้ผึ้ง และ เมื่อทุกคนมาเยี่ยมเธอ เธอเสมอให้ผู้เยี่ยมชมที่หนึ่ง หรือสองใบจากเรือนกระจกของเธอ มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่ชอบ และที่มีรามิดบนเดิน แต่ท้าวถูกบุคคลดังกล่าวดีจัดการกับ พรรณดังนั้นเมื่ออาหารที่บอกเธอทุกอย่างมีพร้อม เธอเดินเข้าไปในห้องของผู้หญิง และเริ่มดึงระฆังใหญ่ ในไม่กี่นาที ผู้หญิงเริ่มเข้ามาทางที threes เช็ดมือนึ่งใน petticoats ตน และฉุดแขนของบ้านของพวกเขาผ่านการนึ่งแผ่นดินแดง พวกเขาปักก่อนแก้วใหญ่ของพวกเขาซึ่งคนครัวและหุ่นที่ใส่กับชาร้อน แล้วผสมกับนมและน้ำตาลกระป๋องกระป๋องใหญ่ มาเรีย superintended การกระจายของ barmbrack และเห็นว่า ผู้หญิงทุกคนมีชิ้นที่ 4 ของเธอ หัวเราะ และล้อเล่นในระหว่างการรับประทานอาหารมากขึ้น เฟลมมิง Lizzie กล่าวว่า มาเรียไม่แน่ใจว่าได้รับแหวน และ แม้ว่าเฟลมมิงได้กล่าวไว้ว่าสำหรับ Eves Hallow มาก มาเรียต้องหัวเราะ และพูดว่า เธอไม่ได้ต้องการแหวน หรือคนใด และเมื่อเธอหัวเราะเธอ sparkled ตาสีเทาเขียว ด้วยความอายที่ผิดหวัง และปลายจมูกของเธอเกือบไปตามปลายคางของเธอ แล้ว ขิง Mooney ยกเธอ mug ชาและสุขภาพเสนอมาเรียหญิงทั้งหมดอื่น ๆ clattered ด้วยแก้วบนโต๊ะของพวกเขา และเธอกล่าวว่า เธอขออภัยเธอไม่ได้ดื่มของกระเป๋าจะดื่มใน และมาเรียหัวเราะอีกครั้งจนถึงปลายจมูกของเธอเกือบไปตามปลายคางของเธอ และจนถึงนาทีของเธอ ร่างกายเกือบจับตัวเองออกเป็นชิ้น ๆ เพราะเธอรู้ว่า Mooney ตั้งใจ ดีแม้ แน่นอน เธอมีความเข้าใจของผู้หญิงทั่วไปแต่ไม่ได้มาเรียดีใจเมื่อผู้หญิงได้เสร็จสิ้นชาของพวกเขาและคนครัว และตัวหุ่นเริ่มโละทิ้งชา เธอเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอเล็กน้อย และ จดจำว่า เช้าวันถัดไปคือ เช้าโดยรวม เปลี่ยนมือปลุกจากไปหกเจ็ด แล้วเธอเอาของเธอทำงานกระโปรงและรองเท้าบ้านของเธอ และแสดงกระโปรงเธอสุดบนนอนและเธอเล็ก ๆ เครื่องแต่งกายรองเท้าข้างเท้านอน เธอเปลี่ยนเสื้อของเธอมากเกินไป และ ขณะที่เธอยืนก่อนกระจก เธอคิดว่า เธอใช้การแต่งกายสำหรับมวลในเช้าวันอาทิตย์เมื่อเธอสาว และเธอมอง ด้วยจิตแหล่งในร่างกายแคระซึ่งเธอได้บ่อยนี่ แม้ปีนั้นเธอพบว่าความสะอาด ร่างกายเล็กน้อยเมื่อเธอนอก ถนนได้ส่องแสงกับฝน และเธอดีใจกันน้ำสีน้ำตาลของเธออายุ รถรางเต็ม และเธอก็นั่งบนเก้าอี้ที่น้อยที่สุดของรถ หันทุกคน กับเท้าของเธอสัมผัสพื้นแทบไม่ เธอจัดให้ในใจของเธอเธอได้ไปทำ และคิดมากดีกว่า ก็ จะเป็นอิสระ และ มีเงินของคุณในกระเป๋าของคุณ เธอหวังจะได้เย็นดี เธอแน่ใจว่า ที่ทำ แต่เธอไม่สามารถช่วยคิดอะไรสงสารมันเป็น Alphy และโจก็ไม่พูด พวกเขาจะตกลงมาออกตอนนี้ แต่เมื่อพวกเขาเด็กผู้ชายกัน ใช้จะ ดีสุดของเพื่อน: แต่เช่นชีวิตเธอได้ออกจากรถรางของเธอที่เสา และ ferreted ทางของเธออย่างรวดเร็วท่ามกลางฝูงชน เธอเดินเข้าไปในร้านเค้กของ Downes แต่ร้านเต็มของคนที่เป็นเวลานานก่อนที่เธอได้รับตัวเองดูแล เธอซื้อโหลผสมเศษสตางค์เค้ก และในที่สุด ออกมาจากร้านที่มีถุงขนาดใหญ่ แล้วเธอคิดอะไรเธอจะซื้อ: เธออยากซื้ออะไรดีจริง ๆ พวกเขาจะต้องการแอปเปิ้ลและถั่ว ยากรู้อะไรการซื้อทั้งหมดที่เธออาจคิดว่า มีเค้กด้วย เธอตัดสินใจที่จะซื้อบาง plumcake แต่ plumcake ของ Downes มีไม่เพียงพอน้ำตาลโรยหน้ารสอัลมอนด์ด้านดังนั้นเธอเข้าไปผ่านร้านค้าในถนนสมเด็จพระเจ้าเฮนรี ที่นี่เธอเป็นเวลานานในตัวเองสามารถสวมใส่เพียง และสไตล์หนุ่มผู้หญิงหลังเคาน์เตอร์ ที่กรีซมีน้อยรำคาญ โดยเธอ เธอ เป็นเธออยากซื้อ wedding-cake ที่ทำให้มาเรียอายและรอยยิ้มที่หญิงสาว แต่หญิงสาวเอาทั้งหมดจัง และสุดท้ายตัดชิ้นหนาของ plumcake, parcelled ค่า และกล่าวว่า:"สอง และ 4 โปรด"She thought she would have to stand in the Drumcondra tram because none of the young men seemed to notice her but an elderly gentleman made room for her. He was a stout gentleman and he wore a brown hard hat; he had a square red face and a greyish moustache. Maria thought he was a colonel-looking gentleman and she reflected how much more polite he was than the young men who simply stared straight before them. The gentleman began to chat with her about Hallow Eve and the rainy weather. He supposed the bag was full of good things for the little ones and said it was only right that the youngsters should enjoy themselves while they were young. Maria agreed with him and favoured him with demure nods and hems. He was very nice with her, and when she was getting out at the Canal Bridge she thanked him and bowed, and he bowed to her and raised his hat and smiled agreeably, and while she was going up along the terrace, bending her tiny head under the rain, she thought how easy it was to know a gentleman even when he has a drop taken.Everybody said: "0, here's Maria!" when she came to Joe's house. Joe was there, having come home from business, and all the children had their Sunday dresses on. There were two big girls in from next door and games were going on. Maria gave the bag of cakes to the eldest boy, Alphy, to divide and Mrs. Donnelly said it was too good of her to bring such a big bag of cakes and made all the children say:"Thanks, Maria."But Maria said she had brought something special for papa and mamma, something they would be sure to like, and she began to look for her plumcake. She tried in Downes's bag and then in the pockets of her waterproof and then on the hallstand but nowhere could she find it. Then she asked all the children had any of them eaten it -- by mistake, of course -- but the children all said no and looked as if they did not like to eat cakes if they were to be accused of stealing. Everybody had a solution for the mystery and Mrs. Donnelly said it was plain that Maria had left it behind her in the tram. Maria, remembering how confused the gentleman with the greyish moustache had made her, coloured with shame and vexation and disappointment. At the thought of the failure of her little surprise and of the two and fourpence she had thrown away for nothing she nearly cried outright.But Joe said it didn't matter and made her sit down by the fire. He was very nice with her. He told her all that went on in his office, repeating for her a smart answer which he had made to the manager. Maria did not understand why Joe laughed so much over the answer he had made but she said that the manager must have been a very overbearing person to deal with. Joe said he wasn't so bad when you knew how to take him, that he was a decent sort so long as you didn't rub him the wrong way. Mrs. Donnelly played the piano for the children and they danced and sang. Then the two next-door girls handed round the nuts. Nobody could find the nutcrackers and Joe was nearly getting cross over it and asked how did they expect Maria to crack nuts without a nutcracker. But Maria said she didn't like nuts and that they weren't to bother about her. Then Joe asked would she take a bottle of stout and Mrs. Donnelly said there was port wine too in the house if she would prefer that. Maria said she would rather they didn't ask her to take anything: bu

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม่บ้านได้ให้เธอออกไปออกไปเร็วที่สุดเท่าที่ชาของผู้หญิงได้มากกว่าและมาเรียมองไปข้างหน้าถึงตอนเย็นเธอออก ห้องครัวก็สะอาดสะอ้าน: ปรุงอาหารกล่าวว่าคุณจะได้เห็นตัวเองในหม้อไอน้ำทองแดงขนาดใหญ่ ไฟเป็นสิ่งที่ดีและสดใสและที่หนึ่งในด้านตาราง-สี่ barmbracks ใหญ่มาก barmbracks เหล่านี้ดูเหมือนเจียระไน; แต่ถ้าคุณไปใกล้ชิดคุณจะเห็นว่าพวกเขาได้รับการตัดเป็นชิ้นยาวหนาได้และก็พร้อมที่จะส่งออกรอบที่ชา มาเรียได้ตัดพวกเขาตัวเอง. มาเรียเป็นอย่างมากคนที่มีขนาดเล็กมากอย่างแน่นอน แต่เธอมีจมูกยาวมากและคางที่ยาวมาก เธอได้พูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ ผ่านจมูกของเธอเสมอปลอบโยน: "ใช่ที่รักของฉัน" และ "ไม่รักฉัน." เธอถูกส่งเสมอเมื่อผู้หญิงทะเลาะกันกว่าอ่างของพวกเขาและประสบความสำเร็จในการทำให้เสมอความสงบสุข วันหนึ่งหญิงวัยกลางคนได้พูดกับเธอ: "มาเรียที่คุณมีความสงบสุขชงจริง!" และย่อยหญิงวัยกลางคนและสองของผู้หญิงที่คณะกรรมการเคยได้ยินคำชมเชย และขิง Mooney พูดเสมอว่าเธอจะไม่ทำเพื่อหุ่นที่มีค่าใช้จ่ายของเตารีดถ้ามันไม่ได้สำหรับมาเรีย ทุกคนจึงรักมาเรีย. ผู้หญิงจะมีชาของพวกเขาที่ 06:00 และเธอจะสามารถที่จะได้รับออกไปก่อนที่เจ็ด จากการ Ballsbridge เสายี่สิบนาที จากเสาเพื่อ Drumcondra ยี่สิบนาที ยี่สิบนาทีที่จะซื้อสิ่งที่ เธอจะมีก่อนแปด เธอหยิบเอากระเป๋าถือของเธอที่มีพลานุภาพเงินอีกครั้งและอ่านคำปัจจุบันจากเบลฟาส เธอเป็นคนที่รักมากของกระเป๋าว่าเป็นเพราะโจได้นำมันไปห้าปีของเธอก่อนเมื่อเขาและ Alphy ได้ไปในเบลฟาสวิทจันทร์เดินทาง ในกระเป๋าสองครอบครึ่งและทองแดงบาง เธอจะมีห้าเพนนีชัดเจนหลังจากจ่ายค่าโดยสารรถราง อะไรเป็นช่วงเย็นที่ดีที่พวกเขาจะมีเด็กทุกคนร้องเพลง! เดียวที่เธอหวังว่าโจจะได้มาในเมา เขาเป็นคนที่แตกต่างกันดังนั้นเมื่อเขาเอาเครื่องดื่มใด ๆ . บ่อยครั้งที่เขาอยากให้เธอไปอยู่กับพวกเขา; -but เธอจะได้รู้สึกว่าตัวเองในทาง (แม้ว่าภรรยาของโจที่เคยมีความสุขให้กับเธอ) และเธอได้กลายเป็นที่คุ้นเคยกับ ชีวิตของซักผ้า โจเป็นเพื่อนที่ดี เธอได้ดูแลเขาและ Alphy เกินไป และโจใช้มักจะพูดว่า: "แม่เป็นแม่ แต่มาเรียเป็นแม่ที่เหมาะสมของฉัน." หลังจากที่หยุดพักที่บ้านชายของเธอได้มีตำแหน่งในดับลินซักรีด Lamplight และเธอชอบมัน เธอเคยมีเช่นความเห็นที่ไม่ดีของโปรเตสแตนต์ แต่ตอนนี้เธอคิดว่าคนที่ดีมากเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เงียบสงบและรุนแรง แต่ก็ยังมีคนที่ดีมากที่จะอยู่กับ จากนั้นเธอก็มีพืชในเรือนกระจกของเธอและเธอชอบมองตามหลังพวกเขา เธอมีเฟิร์นน่ารักและขี้ผึ้งพืชและเมื่อใดก็ตามที่ทุกคนมาเยี่ยมเธอเธอมักจะให้ผู้เข้าชมหนึ่งหรือสองใบจากเรือนของเธอ มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่ชอบและที่เป็นสถานที่ในการเดินนั้น แต่หญิงวัยกลางคนเป็นเช่นเป็นคนดีที่จะจัดการกับผู้ดีเพื่อ. เมื่อปรุงอาหารทุกอย่างที่เธอบอกว่าพร้อมที่เธอเดินเข้ามาในห้องของผู้หญิงและเริ่มที่จะดึงระฆังขนาดใหญ่ ในไม่กี่นาทีในผู้หญิงที่เริ่มเข้ามาโดยเจ้าตัวและสามเช็ดมือนึ่งในกระโปรงของพวกเขาและดึงลงแขนเสื้อของพวกเขามากกว่านึ่งแขนสีแดง พวกเขานั่งลงก่อนที่แก้วใหญ่ของพวกเขาที่ปรุงอาหารและหุ่นเต็มไปด้วยชาร้อนผสมแล้วกับนมและน้ำตาลในกระป๋องขนาดใหญ่ มาเรียกำกับการกระจายของ barmbrack และเห็นว่าผู้หญิงทุกคนมีสี่ชิ้นของเธอ มีการจัดการที่ดีของการหัวเราะและล้อเล่นระหว่างมื้ออาหารได้ ลิซซี่เฟลมมิ่งกล่าวมาเรียก็มั่นใจว่าจะได้รับแหวนและแม้ว่าเฟลมมิ่งได้กล่าวว่าสำหรับจำนวนมากดังนั้น Hallow ยั้วเยี้ยมาเรียได้ที่จะหัวเราะและกล่าวว่าเธอไม่ต้องการแหวนใด ๆ หรือคนทั้ง; และเมื่อเธอหัวเราะดวงตาสีเทาสีเขียวของเธอเป็นประกายด้วยความเขินอายผิดหวังและปลายจมูกของเธอเกือบได้พบปลายคางของเธอ จากนั้นขิง Mooney ยกแก้วของเธอชาและเสนอสุขภาพของมาเรียขณะที่ผู้หญิงคนอื่น ๆ clattered กับแก้วของพวกเขาในตารางและกล่าวว่าเธอรู้สึกเสียใจที่เธอไม่ได้จีบของประตูที่จะดื่มมัน. และมาเรียหัวเราะอีกครั้งจนถึงปลาย จมูกของเธอเกือบได้พบปลายคางของเธอและร่างกายของเธอจนถึงนาทีเกือบส่ายตัวเองออกจากกันเพราะเธอรู้ว่า Mooney หมายดี แต่แน่นอนเธอมีความคิดของผู้หญิงทั่วไป. แต่ก็ไม่ได้มาเรียดีใจเมื่อผู้หญิงมี เสร็จชาของพวกเขาและการปรุงอาหารและหุ่นก็เริ่มที่จะล้างสิ่งอุปกรณ์ชงชาที่! เธอเดินเข้าไปในห้องนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอและความทรงจำที่เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นตอนเช้าที่มวลเปลี่ยนแปลงมือปลุก 7-6 ที่ จากนั้นเธอก็เอาออกกระโปรงรองเท้าทำงานและบ้านของเธอและวางกระโปรงดีที่สุดของเธอออกมาอยู่บนเตียงและรองเท้าชุดเล็ก ๆ ของเธอข้างเท้าของเตียง เธอเปลี่ยนเสื้อของเธอเกินไปและขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้ากระจกที่เธอคิดว่าวิธีการที่เธอใช้ในการแต่งกายสำหรับมวลในเช้าวันอาทิตย์เมื่อเธอเป็นเด็กสาว; และเธอมองด้วยความรักแปลกตาที่ร่างกายเล็ก ๆ ที่เธอประดับบ่อยทั้งๆที่ปีที่ผ่านมาเธอก็พบว่ามันมีความสุขร่างกายเป็นระเบียบเรียบร้อยเล็ก ๆ น้อย ๆ . เมื่อเธอมานอกถนนถูกส่องสว่างที่มีฝนตกและเธอก็ดีใจที่เธอเก่าสีน้ำตาลกันน้ำ . รถรางเป็นเต็มรูปแบบและเธอต้องนั่งอยู่บนม้านั่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ในตอนท้ายของรถที่หันหน้าไปทางคนทุกคนที่มีเท้าของเธอแทบจะไม่สัมผัสพื้น เธอจัดอยู่ในใจของเธอทั้งหมดที่เธอกำลังจะทำอะไรและคิดว่าวิธีที่ดีมากมันก็จะเป็นอิสระและจะมีเงินของคุณเองในกระเป๋าของคุณ เธอหวังว่าพวกเขาจะมีความสุขในช่วงเย็น เธอก็มั่นใจว่าพวกเขาจะอยู่ แต่เธอไม่สามารถช่วยคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย Alphy และโจก็ไม่ได้พูด พวกเขาได้รับมักจะตกลงมา แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันเด็กชายพวกเขาเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด:. แต่เช่นชีวิตเธอได้ออกจากรถรางของเธอที่เสาและferreted ทางของเธอได้อย่างรวดเร็วในหมู่ฝูงชน เธอเดินเข้าไปใน Downes เค้กร้านค้าร้าน แต่ก็เต็มไปด้วยผู้คนว่ามันเป็นเวลานานก่อนที่เธอจะได้รับตัวเองเข้าร่วม เธอซื้อโหลเค้กผสมเงินและที่สุดท้ายที่เดินออกมาจากร้านค้าเต็มไปด้วยถุงขนาดใหญ่ จากนั้นเธอก็คิดว่าอะไรที่เธอจะซื้อ: เธอต้องการที่จะซื้อสิ่งที่ดีจริงๆ พวกเขาจะต้องแน่ใจว่ามีความอุดมสมบูรณ์ของแอปเปิ้ลและถั่ว มันก็ยากที่จะรู้ว่าสิ่งที่จะซื้อและทั้งหมดที่เธออาจคิดว่าเป็นเค้ก เธอตัดสินใจที่จะซื้อ plumcake แต่ plumcake Downes ของมีไม่เพียงพอไอซิ่งอัลมอนด์ด้านบนของมันดังนั้นเธอจึงเดินไปที่ร้านค้าในถนนเฮนรี่ นี่เธอเป็นเวลานานในคำร้องตัวเองและหญิงสาวที่มีสไตล์หลังเคาน์เตอร์ที่เห็นได้ชัดว่ารำคาญเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอถามเธอมันเป็นเค้กแต่งงานที่เธอต้องการที่จะซื้อ ที่ทำให้มาเรียอายและรอยยิ้มที่หญิงสาว; แต่หญิงสาวเอามันทุกอย่างจริงจังและในที่สุดก็ตัดเป็นชิ้นหนา plumcake, เศษเสี้ยวขึ้นและกล่าวว่า: ". สองและสี่โปรด" เธอคิดว่าเธอจะต้องยืนอยู่ในรถราง Drumcondra เพราะไม่มีหนุ่ม คนดูเหมือนจะสังเกตเห็นเธอ แต่สุภาพบุรุษผู้สูงอายุทำห้องสำหรับเธอ เขาเป็นสุภาพบุรุษอ้วนและเขาสวมหมวกแข็งสีน้ำตาล เขามีใบหน้าสี่เหลี่ยมสีแดงและหนวดสีเทา มาเรียคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษที่ดูเป็นพันเอกและเธอก็สะท้อนให้เห็นถึงวิธีการที่สุภาพมากขึ้นกว่าที่เขาเป็นชายหนุ่มที่เพียงแค่จ้องตรงก่อนหน้าพวกเขา สุภาพบุรุษเริ่มที่จะพูดคุยกับเธอเกี่ยวกับอีฟ Hallow และสภาพอากาศที่ฝนตก เขาควรถุงที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ดีสำหรับคนที่เล็ก ๆ น้อย ๆ และบอกว่ามันเป็นเพียงที่เหมาะสมที่เด็กควรจะได้มีตัวเองในขณะที่พวกเขายังเด็ก มาเรียเห็นด้วยกับเขาและได้รับการสนับสนุนเขาด้วยการพยักหน้าเอียงอายและชายกระโปรง เขาเป็นคนที่ดีมากกับเธอและเมื่อเธอได้รับออกที่สะพานคลองเธอขอบคุณเขาและโค้งคำนับและเขาโค้งคำนับให้กับเธอและยกหมวกของเขาและยิ้มอันหนึ่งอันเดียวกันและในขณะที่เธอกำลังจะขึ้นไปตามระเบียงดัดหัวเล็ก ๆ ของเธอ ภายใต้สายฝนที่เธอคิดว่าวิธีการที่ง่ายก็คือการรู้ว่าสุภาพบุรุษแม้ในขณะที่เขาได้ดำเนินการลดลง. ทุกคนกล่าวว่า: "0 นี่คือมาเรีย" เมื่อเธอมาที่บ้านของโจ โจอยู่ที่นั่นมาจากธุรกิจที่บ้านและเด็กทุกคนมีชุดของพวกเขาในอาทิตย์ มีสองสาวใหญ่อยู่ในประตูถัดไปและเกมส์เกิดขึ้น มาเรียให้ถุงขนมเค้กไปยังเด็กคนโต Alphy, การแบ่งและนาง Donnelly กล่าวว่ามันเป็นสิ่งที่ดีเกินไปของเธอเพื่อนำเช่นถุงใหญ่ของเค้กและทำให้เด็กทุกคนพูดว่า: ". ขอบคุณมาเรีย" แต่มาเรียกล่าวว่า เธอได้นำสิ่งที่พิเศษสำหรับพ่อและแม่บางสิ่งบางอย่างที่พวกเขาจะต้องแน่ใจว่าจะชอบและเธอเริ่มที่จะมองหา plumcake เธอ เธอพยายามในถุง Downes และแล้วในกระเป๋ากันน้ำของเธอและจากนั้นใน hallstand แต่ไม่มีที่ไหนเลยที่เธอจะพบว่ามัน จากนั้นเธอก็ถามเด็กทุกคนได้ของพวกเขากินมัน - ด้วยความผิดพลาดของหลักสูตร - แต่เด็กทุกคนที่กล่าวว่าไม่มีและดูราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ชอบกินเค้กถ้าพวกเขาจะถูกกล่าวหาว่าขโมย ทุกคนมีวิธีแก้ปัญหาสำหรับความลึกลับและนาง Donnelly กล่าวว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่มาเรียได้ทิ้งมันไว้ข้างหลังของเธอในรถราง มาเรียจำได้ว่าสุภาพบุรุษสับสนกับหนวดเทาได้ทำให้เธอสีด้วยความอับอายและความเดือดร้อนและความผิดหวัง ในความคิดของความล้มเหลวของความประหลาดใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอและของทั้งสองและ fourpence เธอได้โยนไปเพื่ออะไรเธอเกือบร้องไห้ทันที. แต่โจบอกว่ามันไม่ได้เรื่องและทำให้เธอนั่งลงด้วยไฟ เขาเป็นอย่างดีกับเธอ เขาบอกเธอว่าสิ่งที่ไปในในสำนักงานของเขาซ้ำสำหรับเธอคำตอบที่สมาร์ทที่เขาทำกับผู้จัดการ มาเรียไม่เข้าใจว่าทำไมโจหัวเราะมากกว่าคำตอบที่เขาทำ แต่เธอบอกว่าผู้จัดการจะต้องได้รับเป็นคนที่เอาแต่ใจมากที่จะจัดการกับ โจกล่าวว่าเขาไม่ได้เลวร้ายเมื่อคุณรู้วิธีที่จะพาเขาว่าเขาเป็นประเภทที่ดีตราบใดที่คุณไม่ได้ถูเขาทางที่ผิด นาง Donnelly เล่นเปียโนสำหรับเด็กและพวกเขาเต้นและร้องเพลง จากนั้นทั้งสองสาวหน้าประตูส่งรอบถั่ว ไม่มีใครสามารถหากระเทาะและโจเกือบข้ามได้รับมากกว่านั้นและถามว่าพวกเขาคาดหวังว่ามาเรียจะแตกถั่วโดยไม่ต้องแคร็กเกอร์ แต่มาเรียกล่าวว่าเธอไม่ชอบถั่วและว่าพวกเขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ จากนั้นโจถามว่าเธอจะใช้ขวดอ้วนและนาง Donnelly กล่าวว่ามีพอร์ตไวน์เกินไปในบ้านถ้าเธอต้องการให้ มาเรียกล่าวว่าเธอค่อนข้างจะพวกเขาไม่ได้ขอให้เธอเอาอะไร: bu

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้ดูแลหญิงได้ให้นางออกไป ทันทีที่ชาของผู้หญิงมากกว่า และมาเรีย รอคอยเธอเย็นออกมา ครัวสะอาด : คุกกล่าวว่าคุณอาจจะเห็นตัวเองในหม้อน้ำทองแดงใหญ่ ไฟสว่างดี และในหนึ่งข้างโต๊ะสี่ที่ใหญ่มาก barmbracks . barmbracks เหล่านี้ดูเหมือนจะเจียระไน ;แต่ถ้าคุณไปใกล้ชิดคุณจะเห็นว่าพวกเขาได้ตัดออกแม้แต่ชิ้นหนายาวและพร้อมรับรอบในชา มาเรียได้ตัดเอง

มาเรีย เป็น มาก ขนาดเล็กคนอย่างแน่นอน แต่เธอมีจมูกและคางยาวมากยาวมาก . เธอคุยกันผ่านจมูก เธอมักจะปลอบโยน " ครับที่รัก " และ " ไม่ , ที่รัก" เธอมักจะส่งเมื่อผู้หญิงทะเลาะกันมากกว่าอาของพวกเขาและมักจะประสบความสำเร็จในการสันติภาพ วันหนึ่ง ท้าวเธอตรัส :

" มาเรีย คุณเป็นผู้สร้างสันติภาพจริง ! "

และ Sub ท้าวและสองของบอร์ดสาวๆได้ยินคำชม และขิง มูนนี่พูดอยู่เสมอว่า สิ่งที่เธอจะไม่ทำเพื่อหุ่นที่ได้ค่าของเหล็กถ้าไม่ได้มาเรียเพื่อให้ทุกคนรัก มาเรีย

ผู้หญิงจะดื่มน้ำชาตอนหกโมง แล้วเธอจะหนีไปก่อน 7 จาก ballsbridge กับเสายี่สิบนาที จากที่หนึ่งไปอีก drumcondra ยี่สิบนาที และ 20 นาทีเพื่อซื้อสิ่ง เธอจะต้องมีก่อนแปด เธอเอากระเป๋าด้วยหมุดสีเงินและอ่านอีกคำขวัญจากเบลฟาสต์เธอมากรักที่กระเป๋า เพราะโจได้นำมันมาห้าปี เธอมาก่อนเมื่อเขาและ alphy ไปเบลฟาสต์ในการเดินทางเล็กน้อย วันจันทร์ ในกระเป๋ามีสองครึ่งครอบฟัน และเหรียญทองแดง เธอจะได้ห้า shillings ชัดเจนหลังจากจ่ายค่าโดยสารรถราง อะไรดีเย็นพวกเขาจะทั้งหมด , เด็กร้องเพลง เธอเพียงแต่หวังว่าโจไม่ยอมมาเมาเขาจึงแตกต่างกันเมื่อเขาเอาเครื่องดื่มใด ๆ

บ่อยๆ เขาอยากให้เธอไปอยู่กับเขา แต่เธอจะได้รู้สึกว่าตัวเองในทางที่ ( แม้ว่าภรรยาของโจ เคยทำดีกับเธอ ) เธอได้กลายเป็นที่คุ้นเคยกับชีวิตของซักรีด โจเป็นเพื่อนที่ดีนะ เธอคอยดูแลเขา และ alphy เกินไป และโจ มักจะใช้พูด :

" แม่ คือ แม่แต่ มาเรีย เป็นแม่ที่เหมาะสมของฉัน "

หลังจากหยุด - up ที่บ้านเด็กชายได้ว่าตำแหน่งในดับลินโดยตะเกียงซักรีด เธอชอบมัน เธอเคยมีความคิดที่ไม่ดีของพวกโปรเตสแตนต์ แต่ตอนนี้เธอคิดว่าพวกเขาเป็นคนดีมาก คนน้อย เงียบ สงบ และ จริงจัง แต่ยังสวยมาก คนที่จะอยู่ด้วย แล้วเธอมีพืชในเรือนกระจกและเธอชอบหาเธอมีเฟินที่น่ารักและขี้ผึ้งพืชและ เวลาใครมาเยี่ยมเธอ เธอมักจะให้ผู้เข้าชม หนึ่ง หรือ สองใบ จากโรงเรียนสอนดนตรีของเธอ มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่ชอบ และเป็นสถานที่ที่เดิน แต่หญิงที่มีสามีแล้ว เป็นคนดี เพื่อจัดการกับ ดังนั้นกันนิ

เมื่อแม่ครัวบอกทุกอย่างกับเธอพร้อมเธอ เข้าไปในห้องของผู้หญิง และเริ่มดึงกระดิ่งใหญ่ในไม่กี่นาที ผู้หญิงก็เริ่มเข้ามา โดย สอง สาม และ เช็ดมือของตนนึ่งในเสื้อชั้นใน และดึงลง แขนของเสื้อของพวกเขามากกว่าของพวกเขาแดงนึ่งแขน พวกเขานั่งลงก่อนที่แก้วขนาดใหญ่ของพวกเขาที่ทำอาหารและหุ่นที่เต็มไปด้วยกับชาร้อน แล้วผสมกับนมและน้ำตาลในกระป๋องใหญ่มาเรีย superintended การกระจายตัวของ barmbrack และเห็นว่าผู้หญิงทุกคนได้สี่ชิ้น มีการจัดการที่ดีของหัวเราะต่อกระซิกระหว่างรับประทานอาหาร ลิซซี่ เฟลมมิ่งกล่าวว่า มาเรียก็แน่ใจว่าได้รับแหวนแล้ว แม้ว่า เฟลมมิ่งได้กล่าวว่าหลายคน Hallow ฟส์ มาเรียก็หัวเราะและบอกว่า เธอไม่ต้องการใด ๆแหวน หรือชายใดและเมื่อเธอหัวเราะ ดวงตาสีเขียวของเธอสีเทาประกายกับผิดหวังความอายและปลายจมูกของเธอเกือบตรงปลายคางของเธอ แล้วขิง มูนนี่ยกแก้วของเธอชาและเสนอสุขภาพของมาเรีย ในขณะที่ผู้หญิงทุกคน clattered กับผลิตภัณฑ์ของตนบนโต๊ะ และบอกว่าเธอเสียใจ เธอไม่ได้เป็นซัพพอร์เตอร์จะดื่มมันเข้าไปและมาเรียหัวเราะอีกจนปลายจมูกของเธอเกือบตรงปลายคางของเธอและร่างกายของเธอสั่นจนเกือบขาด นาทีนั้นเอง เพราะเขารู้ว่า มูนนี่หมายถึงดีแม้ว่า แน่นอน เธอมีความคิดของผู้หญิงทั่วไป .

แต่ไม่ได้มาเรียดีใจเมื่อผู้หญิงที่เสร็จสิ้นการชาและทำอาหาร และหุ่นที่ได้เริ่มเก็บชา -- สิ่ง ! เธอเข้าไปที่ห้องนอนเธอเล็กน้อยและ