The author is here deprived of his/

The author is here deprived of his/her role as originator and placed within a discursive field; the author is her/himself a subject of discourse, a proper name associated with a text, performing the function of authorship. Accordingly, Foucault concluded, “what matter who is speaking?” Critical readers should ask instead, “what are the modes of existence of this discourse? Where does it come from; how is it circulated; who controls it? … Who can fulfill the diverse functions of the subject?”15 Literary works and other texts thus take on historical significance as expressions of cultural systems rather than as the works of individual authors. Much as social historians might see goods and services as a product of economic systems instead of the work of the individual producers, so the post-structuralist reader sees texts as a product of discursive systems instead of individual genius. The author is not thereby neglected or considered unnecessary any more than is the worker, but the meanings embedded and contested within the text may range beyond his/her control, and appear as much through reading, as through writing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้เขียนได้มีเปลื้องนี่บทบาทเขา/เธอเป็นผู้ริเริ่ม และวางไว้ภายในเขต discursive ผู้เขียนคือเธอ/ตัวเองเรื่องของวาทกรรม ชื่อเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับข้อความ การทำงานของเสีย ตาม Foucault สรุป "ว่าเรื่องที่พูดหรือไม่" ผู้อ่านที่สำคัญควรถามแทน "บ้างโหมดของการดำรงอยู่ของวาทกรรมนี้ มันมาจาก ที่ไม่ วิธีคือมันหมุนเวียนไป; ผู้ควบคุมหรือไม่ … ที่สามารถตอบสนองฟังก์ชั่นหลากหลายในเรื่อง" งานวรรณกรรม 15 และข้อความอื่น ๆ จึงใช้เวลาในประวัติศาสตร์สำคัญ เป็นนิพจน์ของระบบวัฒนธรรมไม่ ใช่ เป็นงานของผู้เขียนแต่ละ มากเป็นนักประวัติศาสตร์สังคมอาจดูสินค้าและบริการเป็นระบบเศรษฐกิจแทนการทำงานของผู้ผลิตแต่ละผลิตภัณฑ์ เพื่ออ่าน post-structuralist เห็นข้อความเป็นผลิตภัณฑ์ของระบบ discursive แทนอัจฉริยะแต่ละ ผู้เขียนจะไม่ทำที่ไม่มีกิจกรรม หรือพิจารณาไม่จำเป็นใด ๆ มากกว่าเป็นผู้ปฏิบัติงาน แต่ความหมายที่ฝัง และจีนแสภายในข้อความอาจช่วงเกินควบคุมเขา/เธอ ปรากฏ อ่านถึงมาก ขณะที่ผ่านเขียนไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้เขียนถูกลิดรอนนี่ / บทบาทของเธอของเขาในฐานะผู้ริเริ่มและวางไว้ในสนามประเด็น; ผู้เขียนคือเธอ / ตัวเองเป็นเรื่องของวาทกรรมชื่อที่เหมาะสมที่เกี่ยวข้องกับข้อความแสดงการทำงานของการประพันธ์ ดังนั้น Foucault สรุป "สิ่งที่ไม่ว่าใครจะพูด?" ผู้อ่านที่สำคัญควรถามแทน "สิ่งที่เป็นรูปแบบของการดำรงอยู่ของวาทกรรมนี้หรือไม่? มันมาจากไหน; วิธีการที่จะหมุนเวียน; ที่ควบคุมมันได้หรือไม่ ... ใครสามารถตอบสนองการทำงานที่มีความหลากหลายของเรื่อง? "15 ผลงานวรรณกรรมและข้อความอื่น ๆ จึงใช้เวลาในความสำคัญทางประวัติศาสตร์ในฐานะการแสดงออกทางวัฒนธรรมของระบบมากกว่าที่จะเป็นผลงานของผู้เขียนแต่ละบุคคล มากที่สุดเท่าที่ประวัติศาสตร์สังคมอาจจะเห็นสินค้าและบริการที่เป็นผลิตภัณฑ์ของระบบเศรษฐกิจแทนการทำงานของผู้ผลิตแต่ละรายเพื่อให้ผู้อ่านโพสต์ structuralist เห็นข้อความที่เป็นผลิตภัณฑ์ของระบบการแทนประเด็นของความเป็นอัจฉริยะของแต่ละบุคคล ผู้เขียนไม่ได้ละเลยหรือการพิจารณาจึงไม่จำเป็นใด ๆ มากกว่าเป็นคนงาน แต่ความหมายที่ฝังตัวและเข้าร่วมประกวดในข้อความอาจมีเกิน / การควบคุมของเขาและปรากฏเป็นมากผ่านการอ่านเช่นผ่านการเขียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้เขียนมาเปลื้องตนบทบาทในฐานะผู้ริเริ่มและอยู่ภายในเขตการเลือก ; ผู้เขียนของเธอเองเรื่องวาทกรรม เฉพาะชื่อที่เกี่ยวข้องกับข้อความแสดงการทำงานของงานเขียน ดังนั้น ฟูโกสรุป " ว่าเรื่องที่กำลังพูดอยู่ " ผู้อ่านที่สำคัญควรถามแทนว่า " โหมดของการดำรงอยู่ของวาทกรรมนี้มันมาจากที่ไหน ทำไมมันหมุนเวียน ; การควบคุมมัน . . . . . . . ที่สามารถตอบสนองการทำงานที่หลากหลายของเรื่อง ? " งาน 15 วรรณกรรมและข้อความอื่น ๆ จึงใช้เวลาในประวัติศาสตร์สำคัญเป็นนิพจน์ของระบบวัฒนธรรม มากกว่าผลงานของนักเขียนแต่ละคนเท่าที่ประวัติศาสตร์สังคมอาจเห็นสินค้าและบริการเป็นผลิตภัณฑ์ของระบบเศรษฐกิจแทนที่จะทำงานของผู้ผลิตแต่ละคน เพื่อให้ผู้อ่านเห็นข้อความโพสต์สาเหตุเป็นผลิตภัณฑ์ของระบบเลือกแทนของอัจฉริยะบุคคล ผู้เขียนไม่ได้จึงทอดทิ้งหรือถือว่าไม่จำเป็นใด ๆ มากกว่า คือ คนแต่ความหมายฝังตัวและโต้แย้งในข้อความอาจช่วงนอกเหนือการควบคุมของเขา / เธอและปรากฏเป็น มาก ผ่านการอ่าน ผ่านการเขียน