Many of Orm’s spellings were perhap

Many of Orm’s spellings were perhaps atypical for the time, but many changes to the English writing system were nevertheless under way during this period:

the Old English letters ð (“edh” or “eth”) and þ (“thorn”), which did not exist in the Norman alphabet, were gradually phased out and replaced with “th”, and the letter 3 (“yogh”) was generally replaced with “g” (or often with “gh”, as in ghost or night);
the simple word the (written þe using the thorn character) generally replaced the bewildering range of Old English definite articles, and most nouns had lost their inflected case endings by the middle of the Middle English period;
the Norman “qu” largely substituted for the Anglo-Saxon “cw” (so that cwene became queen, cwic became quick, etc);
the “sh” sound, which was previously rendered in a number of different ways in Old English, including “sc”, was regularized as “sh” or “sch” (e.g. scip became ship);
the initial letters “hw” generally became “wh” (as in when, where, etc);
a “c” was often, but not always, replaced by “k” (e.g. cyning/cyng became king) or “ck” (e.g. boc became bock and, later, book) or “ch” (e.g. cild became child, cese became cheese, etc);
the common Old English "h" at the start of words like hring (ring) and hnecca (neck) was deleted;
conversely, an “h” was added to the start of many Romance loanword (e.g. honour, heir, honest, habit, herb, etc), but was sometimes pronounced and sometimes not;
"f" and "v" began to be differentiated (e.g. feel and veal), as did "s" and "z" (e.g. seal and zeal) and "ng" and "n" (e.g. thing and thin);
"v" and "u" remained largely interchangeable, although "v" was often used at the start of a word (e.g. (vnder), and "u" in the middle (e.g. haue), quite the opposite of today;
because the written "u" was similar to "v", "n" and "m", it was replaced in many words with an "o" (e.g. son, come, love, one);
the “ou” spelling of words like house and mouse was introduced;
many long vowel sounds were marked by a double letter (e.g. boc became booc, se became see, etc), or, in some cases, a trailing "e" became no longer pronounced but retained in spelling to indicate a long vowel (e.g. nose, name);
the long "a" vowel of Old English became more like "o" in Middle English, so that ham became home, stan became stone, ban became bone, etc;

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สะกดของ Orm คนมากมายอาจจะผิดปกติสำหรับเวลา แต่เปลี่ยนแปลงเป็นระบบการเขียนภาษาอังกฤษได้อย่างไรก็ตามภายใต้วิธีในช่วงเวลานี้:ตัวอักษรภาษาอังกฤษเก่าð ("edh" หรือ "eth") และþ ("หนาม"), ซึ่งไม่มีอยู่ในตัวอักษรนอร์แมน ค่อย ๆ หมด และแทนที่ ด้วย "th" และอักษร 3 ("yogh") ถูกแทนที่โดยทั่วไป ด้วย "g" (หรือที่มักจะ มี "gh" ผีหรือคืน);ง่ายคำ (เขียน þe โดยใช้อักขระหนาม) โดยทั่วไปแทนความ definite ช่วงของเก่าอังกฤษสร้างความสับสน และคำนามส่วนใหญ่ได้สูญเสีย endings กรณีของ inflected โดยตรงกลางของระยะกลางอังกฤษนอร์แมน "qu" ส่วนใหญ่ใช้แทนชาวแองโกล "cw" (เพื่อให้ cwene กลายเป็น ควีน cwic เป็นอย่างรวดเร็ว ฯลฯ);การถูก regularized "sh" เสียง ซึ่งก่อนหน้านี้มีการแสดงผลในหลายวิธีแตกต่างกันในอายุภาษาอังกฤษ รวมทั้ง "sc", "sh" หรือ "กำหนด" (เช่น scip กลายเป็น เรือ);อักษรตัวแรก "hw" กลายเป็น "wh" โดยทั่วไป (เช่นในเวลา ที่ ฯลฯ);"c" ถูกบ่อย แต่ไม่เสมอ ไป แทนที่ ด้วย "k" (เช่น cyning/cyng เป็นพระ ราชา) หรือ "ck" (เช่น boc เป็น bock และใหม่กว่า จอง ) หรือ "ch" (เช่น cild เป็น เด็ก cese กลายเป็น ชีส ฯลฯ);การทั่วไปเก่าอังกฤษ 'h' ที่เริ่มต้นของคำเช่น hring (แหวน) และ hnecca (คอ) ถูก ลบในทางกลับกัน เพิ่ม 'h' เริ่มต้นของคำยืมโรแมนติกมาก (เช่นเกียรติ ทายาท ซื่อสัตย์ นิสัย สมุนไพร ฯลฯ), แต่บางครั้งมีการออกเสียง และบางครั้ง ไม่"f" และ "v" เริ่มจะแตกต่างกัน (เช่นความรู้สึกและเนื้อลูกวัว), เป็นได้ "s" และ "z" (เช่นตราและความกระตือรือร้น) และ "ฉบับ" และ "n" (เช่นสิ่ง และบาง);"v" และ "u" ยังคงดิจิตอลส่วนใหญ่ แต่มักจะใช้ "v" ที่เริ่มต้นของคำ (เช่น (vnder), และ "u" ในกลาง (เช่น haue), ค่อนข้างตรงข้ามวันนี้เนื่องจากเป็นลายลักษณ์อักษร "u" คล้ายกับ "v", "n" และ "m" แทนที่ในคำหลาย ๆ คำ มีการ "o" (เช่นบุตร มา ความรัก หนึ่ง);แนะนำการสะกดคำเช่นบ้านและเมาส์ "ou"เสียงสระยาวจำนวนมากถูกทำเครื่องหมายตามตัวอักษรคู่ (เช่น boc เป็น booc, se ก็ ดู ฯลฯ), หรือ ในบางกรณี "e" ต่อท้ายกลายเป็นไม่เด่นชัด แต่ถูกเก็บไว้ในการสะกดคำเพื่อระบุสระเสียงยาว (เช่นจมูก ชื่อ);ยาวสระ "a" ของอังกฤษเก่าก็เหมือน "o" ในภาษาอังกฤษยุคกลาง เพื่อให้กลายเป็นแฮมก็กลายเป็นโทษ บ้าน หิน บ้านก็กลายเป็น กระดูก ฯลฯ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลายของการสะกดออมของคนที่อาจจะผิดปกติสำหรับเวลา แต่การเปลี่ยนแปลงหลายอย่างกับระบบการเขียนภาษาอังกฤษได้ แต่อย่างไรก็ตามภายใต้วิธีการในช่วงเวลานี้: ตัวอักษรภาษาอังกฤษดี ( "EDH" หรือ "ผลประโยชน์ทับซ้อน") และÞ ( " ธ อร์น") ซึ่ง ไม่ได้อยู่ในอักษรนอร์แมนค่อย ๆ เลือนหายออกไปและแทนที่ด้วย "TH" และตัวอักษร 3 ( "yogh") ถูกแทนที่โดยทั่วไปกับ "G" (หรือมักจะมี "GH" ในขณะที่ผีหรือกลางคืน); คำง่ายๆ (เขียนโดยใช้ตัวอักษรหนาม) โดยทั่วไปแทนที่ช่วงซึ่งทำให้สับสนของแน่นอนบทความภาษาอังกฤษเก่าและคำนามส่วนใหญ่ได้สูญเสียตอนจบกรณีผันของพวกเขาในช่วงกลางของยุคกลางอังกฤษ; นอร์แมน "คู" แทนส่วนใหญ่สำหรับ แองโกลแซกซอน "CW" (เพื่อ cwene ที่กลายเป็นราชินี cwic กลายเป็นที่รวดเร็ว ฯลฯ ); "การดวลจุดโทษ" เสียงซึ่งได้รับการแสดงผลก่อนหน้านี้ในหลายวิธีที่แตกต่างกันในภาษาอังกฤษรวมทั้ง "SC" ถูก regularized เป็น "ดวลจุดโทษ "หรือ" SCH "(เช่น SCIP กลายเป็นเรือ); ตัวอักษรเริ่มต้น" HW "โดยทั่วไปกลายเป็น" WH "(ในขณะที่เมื่อไหร่ที่ไหน ฯลฯ ); เป็น" C "ก็มักจะ แต่ไม่เคยถูกแทนที่ด้วย" K "( เช่น cyning / cyng กลายเป็นกษัตริย์) หรือ "CK" (เช่น BOC กลาย Bock และภายหลัง book) หรือ "ช" (เช่น cild กลายเป็นเด็ก cese กลายเป็นชีส ฯลฯ ); ทั่วไปภาษาอังกฤษเก่า "H" ที่เริ่มต้นของ คำเช่น hring (แหวน) และ hnecca (คอ) ถูกลบ; ตรงกันข้ามเป็น "H" ถูกบันทึกอยู่ในจุดเริ่มต้นของความโรแมนติกคอรัสจำนวนมาก (เช่นเกียรติทายาท, เที่ยงตรง, นิสัยสมุนไพร ฯลฯ ) แต่บางครั้งก็เด่นชัดและบางครั้ง ไม่"F" และ "วี" เริ่มที่จะมีความแตกต่าง (เช่นความรู้สึกและเนื้อลูกวัว) เช่นเดียวกับ "s" และ "Z" (เช่นตราประทับและความกระตือรือร้น) และ "งง" และ "n" (เช่นสิ่งและบาง); "วี" และ "U" ยังคงใช้แทนกันส่วนใหญ่แม้ "V" มักจะถูกนำมาใช้ในช่วงเริ่มต้นของคำ (เช่น (vnder) และ "U" ที่อยู่ตรงกลาง (เช่น haue) ค่อนข้างตรงข้ามของวันนี้; เพราะ เขียน "U" คล้ายกับ "วี", "n" และ "M" มันก็ถูกแทนที่ในหลายคำด้วย "o" (เช่นลูกชายมา, ความรัก, หนึ่ง); "OU" การสะกดคำเหมือนบ้าน และเมาส์ได้รับการแนะนำ; หลายเสียงสระยาวถูกทำเครื่องหมายด้วยตัวอักษรคู่ (เช่น BOC กลาย booc, SE กลายเป็นดู ฯลฯ ) หรือในบางกรณีที่ต่อท้าย "E" กลายเป็นไม่เด่นชัด แต่ยังคงอยู่ในการสะกดคำที่จะแสดงให้เห็นว่า สระเสียงยาว (เช่นจมูกชื่อ); ยาว "A" สระของภาษาอังกฤษกลายเป็นมากขึ้นเช่น "o" ในภาษาอังกฤษยุคกลางดังนั้นแฮมที่กลายเป็นบ้านสแตนกลายเป็นหินบ้านกลายเป็นกระดูก ฯลฯ ;