'No, I'm sorry, Jane. Until I hear

'No, I'm sorry, Jane. Until I hear from Bessie, or see for myself, that you are really trying to
behave better, you cannot be treated as a good, happy child, like my children.'
'What does Bessie say I have done?' I asked.


'Jane, it is not polite to question me in that way. If you cannot speak pleasantly, be quiet.'
I crept out of the sitting-room and into the small room next door, where I chose a book full of
pictures from the bookcase. I climbed on to the window-seat and drew the curtains, so that I was
completely hidden. I sat there for a while. Sometimes I looked out of the window at the grey
November afternoon, and saw the rain pouring down on the leafless garden. But most of the time I
studied the book and stared, fascinated, at the pictures. Lost in the world of imagination, I forgot my
sad, lonely existence for a while, and was happy. I was only afraid that my secret hiding-place might
be discovered.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

' ไม่ ฉันขอ เจน จนผมได้ยินจากร้าน หรือเห็นตัวเอง ที่คุณจริง ๆ พยายามทำงานดีขึ้น คุณไม่ถือว่าเป็นความดี ความสุขเด็ก เช่นลูก ๆ ''อะไรไม่ร้านพูดผมทำ" ถาม' เจน ไม่สุภาพคำถามฉันด้วยวิธีการ ถ้าคุณไม่พูดพอ จะเงียบ 'Crept จาก ห้องนั่งเล่น และ ในห้องประตูถัดไป ซึ่งผมเลือกเต็มรูปแบบของหนังสือรูปภาพจาก bookcase ผมปีนขึ้นไปนั่งติดหน้าต่าง และวาดม่าน เพื่อให้ได้ถูกซ่อนไว้มิดชิด ฉันนั่งในขณะนั้น บางครั้งผมมองออกจากหน้าต่างที่สีเทาพฤศจิกายนช่วงบ่าย เห็นสายฝนที่เทลงบนสวน leafless แต่ส่วนมากของเวลาฉันเรียนหนังสือ และเริ่ม หลง ในภาพ ฉันหายไปในโลกของจินตนาการ ลืมฉันดำรงอยู่ชั่วขณะ เศร้า โดดเดี่ยว และมีความสุข กลัวเพียงว่า ฉันซ่อนลับอาจพบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'ไม่ฉันขอโทษเจน จนกว่าฉันจะได้ยินจากเบสซี่หรือดูตัวเองว่าคุณจริงๆพยายามที่จะ
ทำตัวดีขึ้นคุณจะไม่สามารถได้รับการปฏิบัติในฐานะที่ดีเด็กมีความสุขเช่นเดียวกับลูก ๆ ของฉัน. '
'อะไรเบสซี่บอกว่าผมได้ทำ? ฉันถาม. 'เจนมันเป็นไปไม่สุภาพที่จะถามฉันในทางที่ ถ้าคุณไม่สามารถพูดเป็นสุขจะเงียบ. ' ผมพุ่งออกมาจากห้องนั่งเล่นและเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ประตูถัดไปที่ผมเลือกหนังสือที่เต็มไปด้วยภาพจากตู้หนังสือ ผมปีนขึ้นไปบนหน้าต่างที่นั่งและดึงผ้าม่านเพื่อให้ฉันถูกซ่อนไว้อย่างสมบูรณ์ ผมนั่งอยู่ที่นั่นในขณะที่ บางครั้งผมมองออกไปนอกหน้าต่างที่สีเทาช่วงบ่ายพฤศจิกายนและเห็นฝนเทลงบนสวนใบ แต่ส่วนมากของเวลาที่ฉันเรียนหนังสือและจ้องหลงใหลในภาพ หายไปในโลกของจินตนาการของฉันลืมฉันเศร้า, การดำรงอยู่โดดเดี่ยวในขณะที่และมีความสุข ฉันเป็นเพียงกลัวว่าความลับของฉันซ่อนตัวอยู่ในสถานที่อาจจะถูกค้นพบ