Treatment of infectious diseases is

Treatment of infectious diseases is dependent upon their correct diagnosis. Antigen-antibody reactions are techniques using which antigens and antibodies are measured. Among these antigen-antibody reactions, serological reactions are in vitro reactions that are most popular methods for diagnosis of diseases and for identification of antigens and antibodies. Precipitation reactions and agglutination reactions are some of the common examples of these serological reactions. There are differences in these tests that will be explained in this article.

Mixing of antibodies with their matching antigens on a surface such as animal cell, erythrocytes, or bacteria results in antibodies cross linking the particles forming visible clumps. This reaction is termed as agglutination. This serological reaction is very similar to precipitation reaction though both are highly specific depending upon specific antibody and antigen pair. The main difference between these two serological reactions pertains to the size of antigens. In the case of precipitation, antigens are soluble molecules while in the case of agglutination; antigens are large, insoluble molecules.

Another difference between precipitation and agglutination is that agglutination reaction is more sensitive than precipitation reaction because a lot of soluble antigens and antibody molecules are required to form a visible precipitation reaction. However, it is possible to make a precipitation reaction sensitive by converting it into agglutination reaction. This can be achieved by attaching soluble antigens to large, inert carriers such as erythrocytes or latex beads. In clinical medicine, agglutination reactions have many applications. They can be used to type blood cells for transfusion, for identification of bacterial cultures and to detect the presence of a specific antibody in the serum of the patient. Agglutination is primary used to check if a patient has a bacterial infection or not.

Agglutination reaction vs Precipitation reaction

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรักษาโรคติดเชื้อขึ้นอยู่กับการวินิจฉัยที่ถูกต้องของพวกเขา ปฏิกิริยาแอนติเจนและแอนติบอดีเป็นเทคนิคที่ใช้ซึ่งแอนติเจนและแอนติบอดีจะถูกวัด ท่ามกลางปฏิกิริยาแอนติเจนและแอนติบอดีเหล่านี้สามารถเกิดปฏิกิริยาทางภูมิคุ้มกันอยู่ในหลอดทดลองปฏิกิริยาที่มีวิธีที่นิยมมากที่สุดสำหรับการวินิจฉัยโรคและบัตรประจำตัวของแอนติเจนและแอนติบอดี ปฏิกิริยาการตกตะกอนและปฏิกิริยาการเกาะติดกันคือบางส่วนของตัวอย่างทั่วไปของปฏิกิริยาทางภูมิคุ้มกันเหล่านี้ มีความแตกต่างในการทดสอบเหล่านี้ที่จะอธิบายในบทความนี้. มี

การผสมของแอนติบอดีกับแอนติเจนจับคู่ของพวกเขาบนพื้นผิวเช่นเซลล์สัตว์เม็ดเลือดแดงหรือแบคทีเรียผลลัพธ์ในการเชื่อมโยงข้ามแอนติบอดีอนุภาครูปกระจุกที่มองเห็นได้ ปฏิกิริยานี้จะเรียกว่าเป็นเกาะติดกัน ปฏิกิริยานี้ทางภูมิคุ้มกันจะคล้ายกับการเกิดปฏิกิริยาการตกตะกอนแม้ว่าทั้งสองมีความเจาะจงมากขึ้นอยู่กับแอนติบอดีที่เฉพาะเจาะจงและคู่แอนติเจน แตกต่างที่สำคัญระหว่างทั้งสองปฏิกิริยาทางภูมิคุ้มกันที่เกี่ยวข้องกับขนาดของแอนติเจน ในกรณีของการตกตะกอนแอนติเจนเป็นโมเลกุลที่ละลายน้ำได้ในขณะที่ในกรณีของการเกาะติดกันนั้น แอนติเจนที่มีขนาดใหญ่ที่ไม่ละลายน้ำโมเลกุล.

ความแตกต่างระหว่างการเร่งรัดและเกาะติดกันก็คือว่าปฏิกิริยาการเกาะติดกันมีความสำคัญมากกว่าการเกิดปฏิกิริยาการตกตะกอนเพราะมากแอนติเจนที่ละลายน้ำได้และโมเลกุลแอนติบอดีจะต้องก่อให้เกิดปฏิกิริยาการตกตะกอนที่มองเห็นได้ แต่ก็เป็นไปได้ที่จะทำให้เกิดปฏิกิริยาที่ไวต่อการตกตะกอนโดยแปลงมันเป็นปฏิกิริยาการเกาะติดกัน นี้สามารถทำได้โดยการแนบแอนติเจนที่ละลายน้ำขนาดใหญ่ให้บริการเฉื่อยเช่นเม็ดเลือดแดงหรือลูกปัดน้ำยาง ในการแพทย์คลินิกปฏิกิริยาการเกาะติดกันมีการใช้งานมาก พวกเขาสามารถใช้ในการพิมพ์เซลล์เม็ดเลือดสำหรับการถ่ายสำหรับบัตรประจำตัวของการเพาะเชื้อและตรวจสอบสถานะของแอนติบอดีที่เฉพาะเจาะจงในซีรั่มของผู้ป่วย เกาะติดกันเป็นหลักที่ใช้ในการตรวจสอบว่าผู้ป่วยมีการติดเชื้อแบคทีเรียหรือไม่.

เกาะติดปฏิกิริยา VS ปฏิกิริยาการตกตะกอน