sense. If some of the things I valu

sense. If some of the things I value most are accessible to me
only in relation to the person I love, then she becomes part
of my identity.
To some people this might seem a limitation, from which
one might aspire to free oneself. This is one way of understanding
the impulse behind the life of the hermit or, to take
a case more familiar to our culture, the solitary artist. But
from another perspective, we might see even these lives as
aspiring to a certain kind of dialogicality. In the case of the
hermit, the interlocutor is God. In the case of the solitary artist,
the work itself is addressed to a future audience, perhaps
still to be created by the work. The very form of a work of art
shows its character as addressed.10 But however one feels
about it, the making and sustaining of our identity, in the
absence of a heroic effort to break out of ordinary existence,
remains dialogical throughout our lives.
Thus my discovering my own identity doesn’t mean that I
work it out in isolation, but that I negotiate it through dialogue,
partly overt, partly internal, with others. That is why
the development of an ideal of inwardly generated identity
gives a new importance to recognition. My own identity crucially
depends on my dialogical relations with others.
Of course, the point is not that this dependence on others
arose with the age of authenticity. A form of dependence
was always there. The socially derived identity was by its
very nature dependent on society. But in the earlier age recognition
never arose as a problem. General recognition was
built into the socially derived identity by virtue of the very
fact that it was based on social categories that everyone took
for granted. Yet inwardly derived, personal, original identity
doesn’t enjoy this recognition a priori. It has to win it through

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความรู้สึก ถ้าสิ่งที่ฉันค่ามากที่สุด จะสามารถเข้าถึงฉันเฉพาะเกี่ยวกับบุคคลที่ ฉันรัก แล้วเธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวตนของฉันบางคน นี้อาจดูเหมือนข้อจำกัด ซึ่งหนึ่งอาจคาดหวังที่จะฟรีตัวเอง นี่เป็นวิธีหนึ่งของการทำความเข้าใจแรงกระตุ้นจากเบื้องหลังชีวิต ของฤาษี หรือ จะกรณีที่คุ้นเคยกับวัฒนธรรมของเรา ศิลปินปัจเจก แต่จากมุมมองอื่น เราอาจเห็นชีวิตแม้แต่เหล่านี้เป็นธีมชนิด dialogicality ในกรณีของการพระฤาษี interlocutor อยู่ ในกรณีของศิลปินปัจเจกงานตัวเองส่งให้กับผู้ชมในอนาคต บางทียังสามารถสร้าง โดยการทำงาน รูปแบบของงานศิลปะมากแสดงอักขระตัวเป็น addressed.10 แต่อย่างไรก็ตามหนึ่งรู้สึกเกี่ยวกับมัน การทำ และช่วยเหลือของตัวตนของเรา ในการขาดความพยายามงานกล้าแหกอยู่ธรรมดายังคง dialogical ตลอดชีวิตดังนั้น ฉันกำลังค้นหาตัวตนของตัวเองอย่างไร ที่ฉันทำงานออกแยก แต่ว่าต่อรองผ่านบทสนทนาแจ่มแจ้งบางส่วน บางส่วนภาย ใน กับผู้อื่น นั่นคือเหตุผลการพัฒนาความเหมาะของตนสร้างขึ้นสองอย่างภายในให้ความสำคัญใหม่เพื่อการรับรู้ ฉันเป็นเจ้าของตัวตนอำนาจขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ของฉัน dialogical กับผู้อื่นแน่นอน จุดเป็นที่นี้พึ่งผู้อื่นเกิดขึ้นกับอายุของแท้ รูปแบบของการพึ่งพามีเสมอ เอกลักษณ์สังคมรับได้โดยการธรรมชาติมากขึ้นในสังคม แต่ ในการรับรู้อายุก่อนหน้านี้ไม่เกิดเป็นปัญหา มีการรับรู้ทั่วไปอยู่ในสังคมได้รับข้อมูลประจำตัวโดย virtue ของมากความจริงที่ว่า มันเป็นไปตามประเภทสังคมที่ทุกคนได้ได้รับการ แต่ตัวรับสองอย่างภายใน ส่วนบุคคล ต้นฉบับไม่เพียงการรับรู้นี้เป็น priori มีชนะผ่าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความรู้สึก ถ้าบางส่วนของสิ่งที่มีค่ามากที่สุดจะสามารถเข้าถึงได้กับผม
เฉพาะในความสัมพันธ์กับคนที่ผมรักก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของเอกลักษณ์ของฉัน
.
บางคนนี้อาจดูเหมือนเป็นข้อจำกัดจากการที่
หนึ่งอาจปรารถนาที่จะฟรีตัวเอง นี่เป็นวิธีหนึ่งของความเข้าใจ
แรงกระตุ้นเบื้องหลังชีวิตของฤาษี หรือ เอา
กรณีคุ้นเคยกับวัฒนธรรมของเรา ศิลปินเดี่ยว แต่
จากมุมมองอื่น เราอาจจะได้เห็น แม้แต่ชีวิต ตามที่
ที่ต้องการให้บางชนิดของ dialogicality . ในกรณีของ
ฤาษีคู่สนทนาที่เป็นพระเจ้า ในกรณีของศิลปินโดดเดี่ยว
งานส่งถึงผู้ชมในอนาคต บางที
ยังคงมีการสร้างงาน รูปแบบของงานศิลปะ
แสดงตัวเป็น addressed.10 แต่หนึ่งรู้สึก
เกี่ยวกับมันาและยั่งยืนของตัวตนของเราใน
ขาดความพยายามกล้าหาญที่จะแบ่งออกมีอยู่สามัญ
ยังคงสนทนาตลอดชีวิตของเรา จึงค้นพบตัวตนของฉันเอง

แต่ไม่ได้หมายความว่า ผมทำงานในการแยก แต่ที่ผมเจรจาผ่านบทสนทนา
บางส่วนเปิดเผยภายในบางส่วน กับคนอื่น ๆ นั่นคือเหตุผลที่
การพัฒนาเหมาะสร้างขึ้นภายในตัวตน
ให้ความสำคัญใหม่เพื่อการจดจำ เอกลักษณ์ของตัวเองอย่างมาก
ขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์สนทนาของฉันกับคนอื่น ๆ .
แน่นอน จุดที่ไม่พึ่งพาผู้อื่น
นี้เกิดขึ้นกับอายุจริง รูปแบบของการพึ่งพา
อยู่ที่นั่นเสมอ . บทบาทและตัวตนได้โดย
มากธรรมชาติขึ้นอยู่กับสังคม แต่ในยุคก่อนหน้านี้ยอมรับ
ไม่เคยลุกขึ้นเป็นปัญหาการรับรู้ทั่วไปที่สร้างขึ้นในสังคมและถูก

ตัวตนโดยอาศัยมากที่ว่ามันขึ้นอยู่กับประเภทของสังคมที่ทุกคนเอา
ของตาย แต่ภายในใจได้ ส่วนตัวเดิมเอกลักษณ์
ไม่เพลิดเพลินไปกับยอมรับ priori . มันต้องชนะผ่าน