This kind of stingy appearance of h

This kind of stingy appearance of his, where was that insufferably arrogant His Highness Prince Jin seen from other’s eyes?

Just earlier, he was peevishly saying that he wouldn’t eat, but wasn’t he trying to rescue his food now?

Su Luo couldn’t help but break into laughter: “Understood, all of this is yours. If you don’t finish eating it, see how I’ll deal with you.”

“Then you must feed it to me!” Nangong Liuyun placed the porcelain bowl in front of Su Luo, and cutely opened his rhombus-shaped red-colored lips.

She truly lost to him.

Su Luo resignedly accepted her fate and picked up the porcelain bowl. Just as she was about to scoop out a mouthful and feed it to him, she suddenly thought about the last time she fed him. At that time he had a slightly aggrieved expression as if having been neglected.

Su Luo subconsciously tried a spoonful of the shredded chicken congee after testing the temperature, and only then did she move it towards the edge of Nangong’s mouth: “The temperature is just right. Ahh, open up.”

The corner of Nangong Liuyun’s mouth raised into a smile. He was clearly very delighted.

Su Luo being this detail oriented showed that she truly placed his words in her heart.

“Mn.” He kept the spoon in his mouth, while eating as he was also smiling. His handsome face was dazzlingly lit up, smiling like an idiot.

“You’re just this easily satisfied?” Su Luo passed over a piece of meat to him from the back of the whitebait fish.

“I’m in your heart.” Nangong Liuyun raised his brows in a pleased manner as the corner of his mouth revealed a smile. His words were extremely self-assured as he declared that in a confident tone of voice.

Su Luo almost wanted to ask, how do you know? But then she felt that it would expose her true thoughts, so she pretended to glance at him with an indifference gaze.

“Nonsense, you’re just guessing randomly. I never said that before.” With a guilty conscience, Su Luo slightly lowered her eyelids.

Even though Su Luo didn’t acknowledge it, Nangong Liuyun actually did not get angry this time. He confidently glanced at Su Luo, pointed at her, and proudly declared: “If you don’t want others to know about it, you shouldn’t do it. Su Luo, you’ve been exposed.”

“Oh? I’d like to hear the details.” Su Luo said with smiling eyes. When was she exposed? What was exposed? How come she herself didn’t know about this?

Who knew how Nangong would twist things his way, this time was not an exception.

She only saw him raise his jaws with satisfaction: “Not telling you. If I tell you, how can I see your thoughts next time?”

“Eh? How can you be like this? Not gonna tell me huh, then you eat this by yourself. This miss’ hands just happen to be sore right now. I’m not feeding you anymore.” Su Luo pretended to angry as she laid down the bowl.

“Then promise me that you won’t leave tonight, that you’ll stay here and sleep with me.” Nangong Liuyun once again tried to get more.

His eyes were deep black pools as he unwaveringly stared fixedly at Su Luo. His noble face carried a trace of anticipation.

Anticipation for his night with Su Luo.

Su Luo: “…” No!

Nangong Liuyun stubbornly stared at her, full of anticipation.

After hesitating for a long while, Su Luo still shook her head: “No, I have to go back, or else my father will beat me to death.”

Nangong Liuyun still stared at her without saying a single word. His expression was as calm as water, but his eyes were like the ashes after an ignited fire as they instantly dimmed.

He stood up, expressionlessly turned around, and went inside.

He laid on the bed, with his face facing the inside, and completely gave Su Luo the cold shoulder.

He was silently raging and protesting.

Seeing how he acted, Su Luo immediately held her hand against her head. Nangong Liuyun is using this move again? But she still affected by him.

When did she forget? This man sometimes acted like a child who had not grown up. He was childish, willful, and stubborn.

She was also annoyed. Why did she bother to argue with him?

He was originally injured to this state. If he continued to be sullen and resentful, how could he recover from his injuries?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชนิดของลักษณะขี้เหนียวของเขา ซึ่งนั่น insufferably หยิ่งองค์ชายจินเห็นอื่น ๆ จากดวงตาก่อนหน้านี้เขายังกระเง้ากระงอด บอกว่าไม่กิน แต่เขาไม่ได้พยายามที่จะช่วยเหลืออาหารของเขาตอนนี้ซู หลัว ไม่สามารถช่วย แต่หยุดหัวเราะ : " เข้าใจ ทั้งหมดนี้เป็นของคุณ ถ้าคุณไม่กินมัน ดูว่าฉันจะจัดการกับเธอ "" แล้วคุณจะต้องป้อนให้ฉัน " นังก๊อก liuyun วางเครื่องลายคราม ชามหน้า ซู ลู และน่ารักของเขาเปิดรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนรูปสีแดงริมฝีปากอันที่จริง เธอแพ้เขาซูหลัวอย่างจำนน ยอมรับชะตากรรมของเธอ และหยิบ เครื่องลายคราม ชาม ขณะที่เธอกำลังตักออกมาคำหนึ่งแล้วก็ป้อนเค้า จู่ๆเธอก็นึกถึงครั้งสุดท้ายที่เธอป้อนเขา ตอนนั้นเขามีสีหน้าหนักใจเล็กน้อย ราวกับว่ามีหลงซู หลัว จิตใต้สำนึกพยายามช้อนข้าวต้มไก่ฉีกหลังจากการทดสอบอุณหภูมิ และหลังจากนั้นเธอย้ายไปที่ขอบปากนังก๊อก : " อุณหภูมิกำลังพอดี อ่า เปิด " .มุมปากนังก๊อก liuyun ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม . เขาอย่างชัดเจน ดีใจมากซูหลัวนี้มุ่งเน้นรายละเอียด พบว่า นางช่างวางคำพูดของเขา ในใจของเธอ" ดี " เขาเก็บช้อนในปาก ขณะกิน เขาก็ยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาของเขายับจ้า ยิ้มเหมือนคนบ้า" คุณเพียงแค่นี้พอใจง่ายๆ ? " ซู หลัวผ่านชิ้นเนื้อเขาจากด้านหลังของฝูงปลาเล็ก ๆ ปลา" ฉันในหัวใจของคุณ " นังก๊อก liuyun ยกคิ้วของเขาในลักษณะที่ยินดีเป็นมุมปากเผยรอยยิ้ม คำพูดของเขามาก เขาประกาศว่าตนเองมั่นใจในน้ำเสียงมั่นใจในเสียงซูหลัวแทบอยากจะขอร้อง คุณรู้ได้ยังไง ? แต่ก็รู้สึกว่ามันเปิดเผยความคิดที่แท้จริงของเธอ เธอจึงแกล้งทำเป็นมองเขาด้วยสายตาเฉยชา ." ไร้สาระ คุณก็แค่เดาส่งเดช ผมไม่เคยพูดแบบนั้นมาก่อน " ด้วยความรู้สึกผิด ซูหลัวเล็กน้อยลง เปลือกตาของเธอถึงแม้ว่าซูหลัวไม่ได้ยอมรับมัน นังก๊อก liuyun จริงๆไม่ได้โกรธเลย เขาเดินดูซู Luo , จ่อของเธอ และประกาศอย่างภาคภูมิใจ : " ถ้าคุณไม่ได้ต้องการให้คนอื่นรู้เกี่ยวกับมัน คุณไม่ควรทำมัน ซู ลู คุณเคยสัมผัส "" โอ้ ผมอยากทราบรายละเอียด " ซู Luo กล่าวกับตายิ้ม เมื่อเธอถูกเปิดเผย สิ่งที่ถูกเปิดเผย ทำไมเธอไม่ได้รู้เรื่องนี้รึเปล่าใครรู้วิธี นังก๊อกจะหมุนทางของเขาครั้งนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเธอเห็นเขายกขากรรไกรของเขาด้วยความพึงพอใจ " ไม่ได้บอกคุณ ถ้าฉันบอกคุณว่าฉันสามารถเห็นความคิดของคุณในครั้งต่อไป ? "" เอ๋ ? คุณเป็นแบบนี้ได้ยังไง ? จะไม่บอกฉันเหรอ แล้วคุณกินนี้เอง มือคุณ " นี้เพิ่งเกิดขึ้นที่จะเจ็บตอนนี้ ผมไม่ได้ให้คุณอีกต่อไป . " ซู หลัว แกล้งทำเป็นโกรธ เธอวางชาม" สัญญาสิว่าเธอจะไม่ไปคืนนี้ คุณจะพักที่นี่และนอนกับผม " นังก๊อก liuyun อีกครั้งพยายามที่จะได้รับเพิ่มเติมตาของเขาเป็นสระลึกสีดำที่เขา unwaveringly จ้องเป๋งที่ซูหลอ . ใบหน้าของเขามีเกียรติแบกร่องรอยของความความคาดหมายสำหรับคืนของเขากับซูหลอ .ซู หลัว : " . . . . . . . " ไม่ !นังก๊อก liuyun ตะแบงจ้องเธอ เต็มไปด้วยความหลังจากลังเลมานาน ซู ลู ยังส่ายหน้า " ไม่หรอก ฉันต้องกลับไป ไม่งั้นพ่อจะตีผมให้ตาย "นังก๊อก liuyun ยังคงจ้องเธอโดยไม่พูดอะไรซักคำ เขาทำสีหน้าสงบน้ำ แต่สายตาของเขาเหมือนขี้เถ้าหลังการจุดประกายไฟ ตามที่พวกเขาทันที มัวๆเขายืนขึ้น expressionlessly หันไปรอบๆ และเข้าไปข้างในเขานอนบนเตียงด้วยใบหน้าของเขาซึ่งอยู่ภายในและสมบูรณ์ให้ซูลู่ไหล่เย็นเขาเงียบ โกรธและการประท้วง .ได้เห็นวิธีที่เขาทำ ซู หลัวทันทีจับมือของเธอกับหัวของเธอ นังก๊อก liuyun ใช้ ย้ายนี้อีกครั้ง แต่เธอยังไม่เคยลืมเขาเมื่อไหร่เธอจะลืม ชายผู้นี้บางครั้งก็ทำตัวเหมือนเด็กที่ยังไม่โต เขาทำตัวเป็นเด็ก ดื้อรั้น และหัวแข็งเธอยังรำคาญ ทำไมเขาต้องมาเถียงกับเขาเดิมทีเขาได้รับบาดเจ็บในรัฐนี้ ถ้าเขายังคงบึ้งตึง และแค้นใจ เขาจะหายจากการบาดเจ็บ ?