The National Wilderness Preservatio

The National Wilderness Preservation System stretches across the nation
encompassing approximately 91 million acres. It is by means of the 1964 Wilderness Act
that these lands are defined as wilderness. But, does everyone define wilderness in the
same manner as the Wilderness Act? Does simply designating an area as wilderness
determine that this area will be perceived the same way by all? Merigliano (1990) points
out that mere designation of an area as Wilderness does not ensure that desired
environmental and experiential conditions will be achieved. Therefore, who is to say that
with designation all will perceive a wilderness in the same way. The Wilderness Areas o f
the United States are a valuable natural resource capable of providing many pleasures and
benefits to all. Managing these lands has been the responsibility of natural resource
agencies and their staff. It is vital to the preservation of these lands that the perceptions
of both managers and visitors alike be investigated to formulate efficient and effective
management frameworks for each Wilderness Area.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบบการอนุรักษ์ป่าชาติเหยียดทั่วประเทศครอบคลุมประมาณ 91 ล้านเอเคอร์ มันเป็น โดยพระราชบัญญัติป่า 1964ว่า มีกำหนดดินแดนนี้เป็นถิ่นทุรกันดาร แต่ ทุกคนกำหนดป่าในการลักษณะเดียวกันเป็นพระราชบัญญัติป่า ไม่เพียงกำหนดพื้นที่เป็นป่าตรวจสอบว่า พื้นที่นี้จะรับรู้แบบเดียวกันทั้งหมด จุด Merigliano (1990)ว่า เพียงการกำหนดพื้นที่เป็นป่าไม่แน่ใจว่าต้องการสภาพสิ่งแวดล้อม และประสบการณ์จะทำได้ ดังนั้น ผู้ที่จะบอกว่ากำหนดทั้งหมดจะรับรู้ป่าในลักษณะเดียวกัน ถิ่นทุรกันดารพื้นที่ o fไทยมีทรัพยากรธรรมชาติมีคุณค่าสามารถให้ความสุขหลาย และผลประโยชน์ทั้งหมด การจัดการดินแดนเหล่านี้ได้รับหน้าที่ของทรัพยากรธรรมชาติหน่วยงานและพนักงาน มีความสำคัญต่อการอนุรักษ์เหล่านี้ที่ดินที่การรับรู้ของผู้จัดการและนักถูกตรวจสอบการกำหนดมีประสิทธิภาพ และประสิทธิผลกรอบงานการจัดการสำหรับแต่ละพื้นที่ถิ่นทุรกันดาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แห่งชาติที่รกร้างว่างเปล่าของระบบการดูแลรักษาเหยียดทั่วประเทศ
ครอบคลุมประมาณ 91 ล้านไร่ มันเป็นโดยวิธีการของ 1964 ที่รกร้างว่างเปล่าพระราชบัญญัติ
ว่าดินแดนเหล่านี้จะถูกกำหนดเป็นที่รกร้างว่างเปล่า แต่ไม่ทุกคนกำหนดถิ่นทุรกันดารใน
ลักษณะเดียวกับพระราชบัญญัติป่า? ไม่เพียงแค่การกำหนดพื้นที่เป็นที่รกร้างว่างเปล่า
ตรวจสอบว่าพื้นที่นี้จะถูกมองในลักษณะเดียวกันโดยทั้งหมดหรือไม่ Merigliano (1990) ชี้
ให้เห็นว่าการกำหนดเพียงของพื้นที่เป็นที่รกร้างว่างเปล่าไม่เป็นที่ต้องการให้แน่ใจว่า
สภาพแวดล้อมและประสบการณ์จะประสบความสำเร็จ ดังนั้นผู้ที่จะบอกว่า
มีการแต่งตั้งทั้งหมดจะรับรู้ถิ่นทุรกันดารในทางเดียวกัน พื้นที่รกร้างว่างเปล่าของ
สหรัฐอเมริกาเป็นทรัพยากรที่มีคุณค่าธรรมชาติสามารถในการให้ความสุขจำนวนมากและ
เป็นประโยชน์ต่อทุกคน การจัดการดินแดนเหล่านี้ได้รับความรับผิดชอบของทรัพยากรธรรมชาติ
หน่วยงานและพนักงานของตน มันมีความสำคัญกับการดูแลรักษาดินแดนเหล่านี้ว่าการรับรู้ที่
ทั้งผู้จัดการและผู้เข้าชมเหมือนกันที่จะสืบสวนสอบสวนเพื่อกำหนดประสิทธิภาพและประสิทธิผล
กรอบการจัดการสำหรับแต่ละพื้นที่รกร้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แห่งชาติป่ารักษาระบบยืดข้ามประเทศครอบคลุมประมาณ 91 ล้านเอเคอร์ มันเป็นโดยวิธีการของ 1964 พระราชบัญญัติป่าว่าดินแดนเหล่านี้ถูกกำหนดเป็นถิ่นทุรกันดาร แต่ทุกคนกำหนดป่าในลักษณะเดียวกับป่าแสดง ไม่เพียงกำหนดพื้นที่เป็นป่าตรวจสอบว่าพื้นที่นี้จะรับรู้ได้ด้วยวิธีเดียวกัน โดยทั้งหมด merigliano ( 1990 ) จุดที่ชื่อเพียงของพื้นที่เป็นป่าไม่ได้ ให้แน่ใจว่า ต้องการสภาพแวดล้อม และประสบการณ์จะต้องสำเร็จ ดังนั้น ผู้ที่กล่าวว่ากับชื่อทั้งหมดจะรับรู้กันในลักษณะเดียวกัน ป่าพื้นที่ F oสหรัฐอเมริกาเป็นทรัพยากรธรรมชาติที่มีคุณค่าสามารถให้ความสุขมากและผลประโยชน์ทั้งหมด การจัดการที่ดินเหล่านี้มีความรับผิดชอบต่อทรัพยากรธรรมชาติหน่วยงานและพนักงานของพวกเขา มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะรักษาแผ่นดินนี้ที่การรับรู้ทั้งผู้บริหารและผู้เข้าชมเหมือนกันได้สืบสวนเพื่อสร้างที่มีประสิทธิภาพและประสิทธิผลกรอบแนวคิดการจัดการป่าสำหรับแต่ละพื้นที่