in the World Heritage literature, a

in the World Heritage literature, and many such sites are listed specif
ically as cultural landscapes, such as Tongariro in New Zealand, the
Tokay wine region in Hungary, the Vega archipelago in Norway,
the Bamiyan area in Iraq, and the ancient rice terraces of Luzon in
the Philippines. These exemplify the UNESCO concept of cultural
landscape as ‘‘coexistence of territory and human civilizations’’, ‘‘par
ticularly by way of agropastoral activity’’ (2003, 2006) .
A cultural landscape is thus an area where the landforms have been
created by human culture as well as by nature; human culture has been
created by the landscape as well as the people; and each now depends
upon and continues to exist because of the other. From a tourism per
spective, the critical issue is that culture and scenery are inextricably
integrated in the expectations and perceptions of locals and tourists
alike. As an attraction, a cultural landscape is a place where the setting
would not look the same without the culture, and the latter would not
look the same without the landscape.
Cultural tourism is a well-established field of study (Tribe 2006; Xiao
and Smith 2006), but with little reference to landscape. A number of
authors have referred separately to cultural and landscape tourism
(Prentice 1997), or to tourism landscapes and cultural geographies
(Aitchison, McLeod and Shaw 2000). A recent encyclopaedia entry
on cultural landscape as a geographic concept (Conzen 2004) men
tions tourism only as a bracketed afterthought with ‘‘other uses.’’ Cul
tural geographers such as Salter (1971), Crang (1998), and Claval
(1998) refer to the ideas of Vidal de la Blache on cultural landscape,
but with little or no reference to tourism. Howard referred to Vidal
de la Blache, but noted only that ‘‘many cultural landscapes are already
foci for tourism’’ (2004:424) . There are also recent publications on the
related topics of tourism and territoriality (Nepal and Chipeniuk 2005;
Olsen 2006) and tourism and cultural identity (Leask and Fyall 2006,
McLean 2006), but these seem to be distinct discourses.
A rather small number of academic tourism publications have actu
ally used the term cultural landscape. Bramwell and Lane (1993) men
tioned it in passing during a discussion on interpretation, and Franklin
and Crang (2001) in a discussion on the deficiencies in tourism theory.
The term does not, however, seem to have entered the lexicon of tour
ism marketing, destination analysis, or tourism studies more generally.
There is a 1998 book entitled Destinations: Cultural Landscapes of Tour
ism; but it uses the term to refer to abstract mental landscapes, the
shape or landscape of culture, rather than real physical ones shaped
by and bound up with human cultural activity (Ringer 1998). That is,
this one major use of the term in the tourism literature treats it quite
differently from the established meaning in geography. The attempt by
UNESCO (2005) to promote the concept of cultural landscape in tour
ism does not yet seem to have any published follow-up.
Turning from terminology to practice, the critical issue is whether
tourists see the landscape and culture of a particular place as a single
inseparable item, so that tour operators and agents sell it as such; or
whether they see the two as separate though co-located items, where
it is perfectly possible to experience one without the other, and only

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มรดกโลก วรรณคดี และหลายเว็บไซต์ดังกล่าวจะแสดงความically เป็นภูมิทัศน์วัฒนธรรม เช่นทองการิโรนิวซีแลนด์ การภูมิภาคไวน์ Tokay ประเทศฮังการี หมู่เกาะเวก้าในนอร์เวย์พื้นที่ Bamiyan ในอิรัก และระเบียงข้าวโบราณของลูซอนในฟิลิปปินส์ เหล่านี้ exemplify ยูเนสโกแนวคิดวัฒนธรรมภูมิทัศน์เป็น ''มีอยู่ร่วมกันของดินแดนและอารยธรรมมนุษย์ '', '' หุ้นโดยใช้กิจกรรม agropastoral ticularly'' (2003, 2006)ภูมิทัศน์วัฒนธรรมเป็นพื้นที่ที่ได้รับการ landformsสร้าง โดยวัฒนธรรมมนุษย์ และ ตาม ธรรมชาติ วัฒนธรรมที่มนุษย์ได้รับสร้างภูมิทัศน์ตลอดจนคน และขึ้นอยู่กับแต่ละตอนเมื่อ และยังคงมีอยู่เนื่องจากอื่น จากการท่องเที่ยวต่อspective ปัญหาสำคัญคือวัฒนธรรมและทิวทัศน์ที่สวยงาม inextricablyในความคาดหวังและการรับรู้ของชาวบ้านและนักท่องเที่ยวเหมือนกัน สถานที่ท่องเที่ยว ภูมิทัศน์วัฒนธรรมเป็นสถานที่การตั้งค่าจะดูเหมือนไม่ มีวัฒนธรรม และหลังจะไม่ดูเหมือนไม่ มีภูมิทัศน์ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเป็นเขตการศึกษา (เผ่า 2006 ดีขึ้น เสี่ยวและสมิธ 2006), แต่ มีการอ้างอิงน้อยเป็นแนวนอน จำนวนผู้เขียนได้อ้างอิงถึงแยกวัฒนธรรม และภูมิทัศน์การท่องเที่ยว(Prentice 1997), หรือการท่องเที่ยวภูมิทัศน์วัฒนธรรม geographies(Aitchison, McLeod และ Shaw 2000) รายการในสารานุกรมล่าในภูมิทัศน์วัฒนธรรมเป็นคนแนวคิดทางภูมิศาสตร์ (Conzen 2004)ท่องเที่ยว tions เท่าไทพิมพ์กับนิ้วอื่น ๆ ใช้ '' มัติว่า tural เช่น Salter (1971), Crang (1998), และ Claval(1998) หมายถึงความคิดของ Vidal de la Blache ในภูมิทัศน์วัฒนธรรมแต่ มีน้อย หรือไม่มีการอ้างอิงในการท่องเที่ยว เรียกว่า Howard Vidalเดอลา Blache แต่ตั้งข้อสังเกตเท่าที่ '' ภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมมากมายอยู่แล้วfoci เที่ยว '' (2004:424) ยังมีสิ่งพิมพ์ล่าสุดในการหัวข้อที่เกี่ยวข้องการท่องเที่ยวและถิ่น (เนปาลและ Chipeniuk 2005โอลเซ็น 2006) และการท่องเที่ยวและอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม (Leask และ Fyall 2006ลาด 2006), แต่เหล่านี้ดูเหมือนจะ แตกต่างกันประการจำนวนสิ่งพิมพ์วิชาการท่องเที่ยวค่อนข้างเล็กมี actuพันธมิตรใช้ภูมิทัศน์วัฒนธรรมระยะ Bramwell และเลนคน (1993)tioned ได้ผ่านในระหว่างการสนทนาตี และแฟรงคลินและ Crang (2001) ในการสนทนาข้ามทฤษฎีการท่องเที่ยวคำว่าไม่ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนจะ ป้อนปทานุกรมของทัวร์ism การตลาด วิเคราะห์ปลายทาง หรือการท่องเที่ยวการศึกษาโดยทั่วไปมากขึ้นมีจุดหมายปลายทางได้รับหนังสือ 1998: ภูมิทัศน์วัฒนธรรมทัวร์ism แต่ใช้คำหมายถึงนามธรรมจิตภูมิทัศน์ การรูปร่างหรือภูมิทัศน์ของวัฒนธรรม มากกว่ารูปคนจริงจริงโดย และผูกค่ากับกิจกรรมวัฒนธรรมมนุษย์ (Ringer 1998) นั่นก็คือใช้หลักหนึ่งของคำในเอกสารประกอบการท่องเที่ยวจะมันมากแตกต่างจากความหมายที่กำหนดขึ้นในภูมิศาสตร์ ความพยายามโดยยูเนสโก (2005) เพื่อส่งเสริมแนวคิดของภูมิทัศน์วัฒนธรรมในทัวร์ism ยังดูเหมือนไม่ ได้ติดตามการเผยแพร่เปลี่ยนจากคำศัพท์ไปปฏิบัติ ปัญหาสำคัญคือว่านักท่องเที่ยวดูภูมิทัศน์และวัฒนธรรมเฉพาะรูปเดียวในเมื่อสินค้า เพื่อที่ท่องเที่ยวผู้ประกอบการและตัวแทนขายเช่น หรือว่าพวกเขาเห็นแยกสองแต่อยู่ร่วมรายการ ที่เชิญไปพบไม่ และอื่น ๆ เท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในวรรณคดีมรดกโลกและเว็บไซต์ดังกล่าวจำนวนมากมีการระบุไว้ระ
ically เป็นภูมิทัศน์วัฒนธรรมเช่น Tongariro
ในนิวซีแลนด์ไวน์ตุ๊กแกในฮังการี, หมู่เกาะเวก้าในประเทศนอร์เวย์พื้นที่ Bamiyan ในอิรักและนาข้าวขั้นบันไดโบราณ เกาะลูซอนในฟิลิปปินส์ เหล่านี้เป็นตัวอย่างแนวคิดยูเนสโกวัฒนธรรมภูมิทัศน์ที่ว่า '' การอยู่ร่วมกันของดินแดนและอารยธรรมของมนุษย์ '', '' ตราไว้หุ้นละ ticularly โดยวิธีการของกิจกรรมกสิกรรมปศุสัตว์ '' (2003, 2006). ภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมจึงเป็นพื้นที่ที่ธรณีสัณฐานได้รับการสร้างขึ้นโดยวัฒนธรรมของมนุษย์เช่นเดียวกับธรรมชาติ วัฒนธรรมของมนุษย์ได้รับการสร้างขึ้นโดยภูมิทัศน์เช่นเดียวกับคนนั้น และแต่ละคนตอนนี้ขึ้นอยู่กับและยังคงอยู่เพราะของอื่น ๆ จากการท่องเที่ยวต่อspective ปัญหาที่สำคัญคือวัฒนธรรมและทิวทัศน์ที่มีการสัมพันธุ์รวมอยู่ในความคาดหวังและการรับรู้ของชาวบ้านและนักท่องเที่ยวเหมือนกัน ในฐานะที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมเป็นสถานที่ที่การตั้งค่าจะไม่มองเดียวกันโดยไม่ต้องวัฒนธรรมและหลังจะไม่ลักษณะเดียวกันโดยไม่ต้องภูมิทัศน์. การท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมเป็นสนามที่ดีขึ้นของการศึกษา (เผ่า 2006 เสี่ยวและสมิ ธ 2006) แต่มีการอ้างอิงเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นแนวนอน จำนวนของผู้เขียนได้กล่าวแยกต่างหากเพื่อการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมและภูมิทัศน์(ศิษย์ 1997) หรือภูมิทัศน์การท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมและภูมิศาสตร์(Aitchison, McLeod และชอว์ 2000) รายการสารานุกรมที่ผ่านมาในภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมเป็นแนวคิดทางภูมิศาสตร์ (Conzen 2004) ผู้ชายที่ท่องเที่ยวทั้งนี้เป็นเพียงภายหลังวงเล็บกับ'' ความหมายอื่น. '' Cul ภูมิศาสตร์ tural เช่นพ่อค้าเกลือ (1971) Crang (1998) และ Claval (1998 ) หมายถึงความคิดของวิดัลเดอลา Blache บนภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมแต่มีการอ้างอิงน้อยหรือไม่มีเลยเพื่อการท่องเที่ยว ฮาวเวิร์ดเรียกวิดัลเดอลา Blache แต่ตั้งข้อสังเกตว่าเพียง '' ภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมมากมายที่มีอยู่แล้ว foci สำหรับการท่องเที่ยว '' (2004: 424) นอกจากนี้ยังมีสิ่งพิมพ์ที่ผ่านมาในหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวและถิ่น (เนปาลและ Chipeniuk 2005 โอลเซ่น 2006) และการท่องเที่ยวและเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม (Leask และ Fyall ปี 2006 แมคลีน 2006) แต่เหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นวาทกรรมที่แตกต่างกัน. จำนวนค่อนข้างเล็กของ สิ่งพิมพ์ทางวิชาการที่มีการท่องเที่ยว actu พันธมิตรใช้คำว่าภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรม Bramwell และเลน (1993) คนที่ติดตั้งอยู่ในการส่งผ่านระหว่างการสนทนาเกี่ยวกับการตีความและแฟรงคลินและCrang (2001) ในการอภิปรายเกี่ยวกับข้อบกพร่องในทางทฤษฎีการท่องเที่ยวที่. คำไม่ได้ แต่ดูเหมือนว่าจะมีเข้ามาในพจนานุกรมของทัวร์ลัทธิ. การตลาด, การวิเคราะห์ปลายทางหรือการศึกษาการท่องเที่ยวมากขึ้นโดยทั่วไปมีหนังสือ1998 จุดหมายปลายทางสิทธิคือภูมิทัศน์วัฒนธรรมของทัวร์ลัทธิ; แต่จะใช้คำว่าการอ้างถึงภูมิทัศน์ทางจิตเป็นนามธรรมที่รูปร่างหรือภูมิทัศน์ของวัฒนธรรมมากกว่าคนทางกายภาพจริงรูปโดยพันกับกิจกรรมทางวัฒนธรรมของมนุษย์(Ringer 1998) นั่นคือหนึ่งใช้งานที่สำคัญของคำในวรรณคดีท่องเที่ยวถือว่าค่อนข้างแตกต่างจากความหมายที่เป็นที่ยอมรับในทางภูมิศาสตร์ ความพยายามโดยยูเนสโก (2005) เพื่อส่งเสริมแนวคิดของภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมในทัวร์ลัทธิยังไม่ได้ดูเหมือนจะมีการตีพิมพ์ใดๆ ที่ติดตาม. เปลี่ยนจากคำศัพท์ในการฝึกปัญหาที่สำคัญคือไม่ว่านักท่องเที่ยวจะเห็นภูมิทัศน์และวัฒนธรรมของสถานที่เฉพาะเป็นหนึ่งรายการที่แยกออกเพื่อให้ผู้ประกอบการท่องเที่ยวและตัวแทนขายมันเป็นเช่นนี้; หรือว่าพวกเขาเห็นทั้งสองแยกจากกันแต่เป็นรายการที่ร่วมอยู่ที่มันเป็นไปได้ที่จะมีประสบการณ์ที่ดีที่สุดที่หนึ่งโดยไม่ต้องอื่นและมีเพียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวรรณคดีมรดกโลก และเว็บไซต์ดังกล่าวจำนวนมากอยู่ปานกลาง
ically เป็นภูมิทัศน์วัฒนธรรม เช่น ตองการิโรในนิวซีแลนด์ ,
ตุ๊กแกไวน์ภูมิภาคในประเทศฮังการี เวก้า หมู่เกาะในนอร์เวย์ ,
บามิยันพื้นที่ในอิรัก และโบราณทุ่งข้าวของเกาะลูซอนใน
ฟิลิปปินส์ เหล่านี้เป็นตัวอย่างของแนวคิดวัฒนธรรม
ยูเนสโกภูมิทัศน์เป็น ' 'coexistence ดินแดนของมนุษย์และอารยธรรม ' ' , ' ' 'par
ticularly โดยวิธีการ agropastoral กิจกรรม ' ' ( 2003 , 2006 ) .
ภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมจึงเป็นบริเวณที่ธรณีสัณฐานได้
สร้างโดยวัฒนธรรมของมนุษย์เช่นเดียวกับธรรมชาติ วัฒนธรรมของมนุษย์ได้ถูกสร้างขึ้นโดยภูมิเช่นกัน
เป็นคน แต่ละ ตอนนี้ขึ้นอยู่กับ
เมื่อและยังคงมีอยู่ เพราะของอื่น ๆจากการท่องเที่ยวต่อ
spective ปัญหาที่สำคัญคือ วัฒนธรรม และทัศนียภาพเป็นพัลวัน
บูรณาการในความคาดหวังและการรับรู้ของนักท่องเที่ยวและคนท้องถิ่นเหมือนกัน
. เป็นสถานที่มีภูมิทัศน์วัฒนธรรมเป็นสถานที่ที่การตั้งค่า
จะไม่เหมือนเดิมโดยไม่ต้องวัฒนธรรม และหลังจะไม่เหมือนเดิมโดยไม่

ภูมิ .การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เป็นเขตที่มีชื่อเสียงของการศึกษา ( เผ่า 2006 ; เสี่ยว
และ Smith 2006 ) แต่กับการอ้างอิงถึงแนวนอน จำนวนของผู้เขียนได้เรียกว่าแยกกัน
ทางวัฒนธรรมและภูมิทัศน์การท่องเที่ยว
( เพรนทิส 1997 ) หรือภูมิประเทศและการท่องเที่ยว
ภูมิศาสตร์วัฒนธรรม ( เอชีสัน McLeod และชอว์ , 2000 ) สารานุกรม
ล่าสุดรายการในภูมิทัศน์วัฒนธรรมเป็นมโนทัศน์ทางภูมิศาสตร์ ( conzen 2004 ) ชายการท่องเที่ยว
ยินดีด้วยเป็นแค่ในวงเล็บภายหลัง ' 'other ใช้ ' ' CUL
ประเภทนักภูมิศาสตร์ เช่น เกลือ ( 1971 ) , crang ( 1998 ) , และ claval
( 1998 ) หมายถึง ความคิดของ วิดัล เดอ ลา blache บนภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรม ,
แต่ ที่มีน้อยหรือไม่มีการอ้างอิงถึงการท่องเที่ยว โฮเวิร์ด เรียกว่า วิดาล เดอ ลา blache
,แต่กล่าวเพียงว่า ' 'many วัฒนธรรมทัศนียภาพอยู่แล้ว
บันทึกการท่องเที่ยว ' ' ( 2004:424 ) นอกจากนี้ยังมีสิ่งพิมพ์ล่าสุดบน
หัวข้อที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวและดินแดน ( เนปาลและ chipeniuk 2005 ;
โอลเซ่น 2006 ) และการท่องเที่ยวและวัฒนธรรม ( ลิสก์ และ fyall 2006
McLean 2006 ) แต่เหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นวาทกรรมที่แตกต่างกัน .
ค่อนข้างเล็กจำนวนของสิ่งพิมพ์ทางวิชาการมีการท่องเที่ยว actu
พันธมิตรใช้คำว่าวัฒนธรรม ภูมิทัศน์ บรามเวล และ เลน ( 1993 ) ชาย
tioned มันผ่านไปในระหว่างการอภิปรายในการตีความ และ แฟรงคลิน และ crang
( 2001 ) ในการอภิปรายเกี่ยวกับข้อบกพร่องของทฤษฎีการท่องเที่ยว .
ระยะไม่ได้ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนจะได้ป้อนพจนานุกรมของทัวร์
ลัทธิการตลาด , การวิเคราะห์จุดหมายปลายทางหรือการท่องเที่ยวมากขึ้นโดยทั่วไป .
มี 1998 หนังสือเรื่องจุดหมายปลายทาง : วัฒนธรรมทัศนียภาพของลัทธิทัวร์
; แต่มันใช้ระยะเวลาเพื่อดูภูมิทัศน์จิตนามธรรม
รูปร่างหรือภูมิทัศน์ของวัฒนธรรมมากกว่าทางกายภาพจริงที่รูป
โดยผูกพันกับกิจกรรมทางวัฒนธรรมของมนุษย์ ( Ringer 1998 )
อันนี้สำคัญที่เป็นคำที่ใช้ในวรรณคดี ถือว่าค่อนข้าง
การท่องเที่ยวต่างจากการสร้างความหมายในทางภูมิศาสตร์ ความพยายามโดย
ยูเนสโก ( 2005 ) เพื่อส่งเสริมแนวคิดภูมิทัศน์วัฒนธรรมในลัทธิทัวร์
ยังไม่เหมือนจะมีเผยแพร่ติดตาม .
เปลี่ยนจากคำศัพท์ในการปฏิบัติ ปัญหาที่สำคัญคือไม่ว่า
นักท่องเที่ยวเห็นภูมิประเทศและวัฒนธรรมของสถานที่โดยเฉพาะเป็นหนึ่งเดียว
ซี้รายการเพื่อให้ผู้ประกอบการทัวร์และตัวแทนขายเช่น ; หรือ
ไม่ว่าจะเห็นสองแยกแม้ว่า Co อยู่รายการที่
เป็นไปได้อย่างสมบูรณ์เพื่อประสบการณ์หนึ่งโดยไม่ต้องอื่น ๆและเพียง