Updated Accounts of AVHAs the above

Updated Accounts of AVH
As the above concerns show, the self-monitoring orthodoxy is not entirely unproblem- atic. At best, it needs to be supplemented; at worst, it needs to be abandoned altogether. Contemporary research in voice hearing is starting to depart from this orthodoxy in exciting ways. Although the pressure is coming from two very different sources, both point towards something similar: namely, a need to account for the complexities, and varieties, of the phenomena in question. In particular, we need to be wary of the tendency to assume that all of the phenomena we call AVHs are one and the same phenomenon, explainable in terms of an overarching model. One source of change comes from theoretical neuroscience. A new frame- work (see Clark 2013 for review) is viewing what the brain does in terms of knowledge-driven prediction. This framework either subsumes (Fletcher and Frith 2009) or dispenses with (Van Doorn et al. 2013; Adams et al. 2013) self-monitoring. If hallucinations and other experiences in psychosis are taken to involve errors in prediction, this has scope for explaining much more and to do so in a more fine-grained way, incorporating cutting-edge neurobiological (Corlett et al. 2010) and computational work (Friston 2010), and accommodat- ing person-specific influences, such as life context and personal history. Within this framework, predictive processing can be disrupted in a number of ways, as a result of a number of causes, with the potential to generate several variations and subtypes of AVH and TI (Wilkinson2014). The other source of change comes from a renewed recognition of the importance of first-person experience in understanding AVH (McCarthy-Jones et al. 2014b; Sass1994). Theorists in psychology and philosophy have been interacting more with clinicians, patients and even activists to develop a closer understanding of what it is like to hear a voice (e.g. Longden et al. 2012; Woods et al. 2015) putting direct pressure on the need to recognise complexity and heterogeneity in our understanding of psychosis. Not only are there the commonly differentiated symptoms, but, within AVHs alone there is an over- whelming degree of diversity. This has led many theorists to accept that, if models that understand AVH in terms of misattributed inner speech are tenable, they may only apply to a subset of experiences (Jones 2010). Along with increasing recognition of voice hearing in the non-clinical population (Larøi 2012), this has led to a broader and richer view of hallucinations and other abnormal experiences, and a renewed focus on revising standard models of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปรับปรุงบัญชีของ AVHAs the above concerns show, the self-monitoring orthodoxy is not entirely unproblem- atic. At best, it needs to be supplemented; at worst, it needs to be abandoned altogether. Contemporary research in voice hearing is starting to depart from this orthodoxy in exciting ways. Although the pressure is coming from two very different sources, both point towards something similar: namely, a need to account for the complexities, and varieties, of the phenomena in question. In particular, we need to be wary of the tendency to assume that all of the phenomena we call AVHs are one and the same phenomenon, explainable in terms of an overarching model. One source of change comes from theoretical neuroscience. A new frame- work (see Clark 2013 for review) is viewing what the brain does in terms of knowledge-driven prediction. This framework either subsumes (Fletcher and Frith 2009) or dispenses with (Van Doorn et al. 2013; Adams et al. 2013) self-monitoring. If hallucinations and other experiences in psychosis are taken to involve errors in prediction, this has scope for explaining much more and to do so in a more fine-grained way, incorporating cutting-edge neurobiological (Corlett et al. 2010) and computational work (Friston 2010), and accommodat- ing person-specific influences, such as life context and personal history. Within this framework, predictive processing can be disrupted in a number of ways, as a result of a number of causes, with the potential to generate several variations and subtypes of AVH and TI (Wilkinson2014). The other source of change comes from a renewed recognition of the importance of first-person experience in understanding AVH (McCarthy-Jones et al. 2014b; Sass1994). Theorists in psychology and philosophy have been interacting more with clinicians, patients and even activists to develop a closer understanding of what it is like to hear a voice (e.g. Longden et al. 2012; Woods et al. 2015) putting direct pressure on the need to recognise complexity and heterogeneity in our understanding of psychosis. Not only are there the commonly differentiated symptoms, but, within AVHs alone there is an over- whelming degree of diversity. This has led many theorists to accept that, if models that understand AVH in terms of misattributed inner speech are tenable, they may only apply to a subset of experiences (Jones 2010). Along with increasing recognition of voice hearing in the non-clinical population (Larøi 2012), this has led to a broader and richer view of hallucinations and other abnormal experiences, and a renewed focus on revising standard models of

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บัญชีที่ปรับปรุงแล้วของ AVH
ในฐานะที่เป็นความกังวลดังกล่าวข้างต้นแสดงดั้งเดิมตรวจสอบตนเองไม่ ATIC unproblem- ทั้งหมด ที่ดีที่สุดก็จะต้องมีการเสริม; ที่เลวร้ายที่สุดก็ต้องถูกยกเลิกไปโดยสิ้นเชิง ในปัจจุบันการวิจัยในการได้ยินเสียงเริ่มที่จะออกไปจากดั้งเดิมนี้ในรูปแบบที่น่าตื่นเต้น แม้ว่าความดันมาจากสองแหล่งที่แตกต่างกันมากทั้งสองจุดต่อสิ่งที่คล้ายกัน: คือความต้องการที่จะบัญชีสำหรับความซับซ้อนและสายพันธุ์ของปรากฏการณ์ในคำถาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เราจะต้องระมัดระวังของแนวโน้มที่จะคิดว่าทั้งหมดของปรากฏการณ์ที่เราเรียก AVHs เป็นหนึ่งปรากฏการณ์เดียวกันอธิบายในแง่ของรูปแบบการเสริมสร้าง แหล่งข่าวคนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงมาจากทฤษฎีประสาท งานกรอบใหม่ (ดูคลาร์ก 2013 ความคิดเห็น) กำลังดูสิ่งที่สมองไม่ในแง่ของการทำนายความรู้เป็นตัวขับเคลื่อน กรอบนี้อย่างใดอย่างหนึ่ง subsumes (เฟลทเชอร์และ Frith 2009) หรือจะทำยังไงกับ (Van Doorn et al, 2013;.. อดัมส์ et al, 2013) ตรวจสอบตนเอง หากภาพหลอนและประสบการณ์อื่น ๆ โรคจิตจะถูกนำไปเกี่ยวข้องกับความผิดพลาดในการทำนายนี้มีขอบเขตสำหรับการอธิบายมากขึ้นและจะทำเช่นนั้นในทางที่ละเอียดมากกว่าการใช้มาตรการตัดขอบ neurobiological (Corlett et al. 2010) และการทำงานของคอมพิวเตอร์ ( Friston 2010) และ accommodat- ไอเอ็นจีที่มีอิทธิพลต่อคนที่เฉพาะเจาะจงเช่นบริบทชีวิตและประวัติส่วนตัว ภายในกรอบนี้การประมวลผลการทำนายสามารถจะหยุดชะงักในหลายวิธีที่เป็นผลมาจากหลายสาเหตุด้วยศักยภาพในการสร้างรูปแบบและหลายชนิดย่อยของ AVH และ TI (Wilkinson2014) แหล่งที่มาของการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ที่มาจากการรับรู้การต่ออายุความสำคัญของประสบการณ์ครั้งแรกของคนในการทำความเข้าใจ AVH (แมคคาร์โจนส์ et al, 2014b. Sass1994) ทฤษฎีทางจิตวิทยาและปรัชญาได้รับการมีปฏิสัมพันธ์มากขึ้นกับแพทย์ผู้ป่วยและแม้กระทั่งนักเคลื่อนไหวเพื่อพัฒนาความเข้าใจที่ใกล้ชิดของสิ่งที่มันเป็นเหมือนได้ยินเสียง (เช่นนิกู et al, 2012;. ป่า et al, 2015.) แรงกดดันโดยตรงต่อความจำเป็นในการ ที่จะยอมรับความซับซ้อนและความแตกต่างในความเข้าใจของจิตของเรา ไม่เพียง แต่จะมีอาการแตกต่างกันมาก แต่ภายใน AVHs คนเดียวที่มีการศึกษาระดับปริญญาส่วนประกอบหลักเกินของความหลากหลาย นี้ได้นำทฤษฎีมากมายที่จะยอมรับว่าหากรูปแบบที่เข้าใจ AVH ในแง่ของการพูดภายใน misattributed มีความปรองดองกันได้พวกเขาอาจจะนำไปใช้ส่วนหนึ่งของประสบการณ์ (โจนส์ 2010) พร้อมกับการเพิ่มการรับรู้ของการได้ยินเสียงในประชากรที่ไม่ใช่ทางคลินิก (Larøi 2012) นี้ได้นำไปสู่มุมมองที่กว้างขึ้นและยิ่งขึ้นของภาพหลอนและประสบการณ์ที่ผิดปกติอื่น ๆ และมุ่งเน้นการต่ออายุในการปรับรูปแบบมาตรฐาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การปรับปรุงบัญชี avhเป็นข้อสงสัยข้างต้นแสดง ตนทำตามความเชื่อไม่ได้ทั้งหมด unproblem - กิมเอ็ง . ที่ดีที่สุด , มันต้องเพิ่มเติม ที่เลวร้ายที่สุด มันต้องทิ้งทั้งหมด ในปัจจุบันการวิจัยในการได้ยินเสียง เริ่มออกเดินทางจากดั้งเดิมนี้ในวิธีที่น่าตื่นเต้น แม้ว่าแรงกดดันที่มาจากสองแหล่งที่แตกต่างกันมาก ทั้งชี้ไปยังสิ่งที่คล้ายกันคือ ต้องบัญชีสำหรับความซับซ้อนและพันธุ์ของปรากฏการณ์ในคำถาม โดยเฉพาะ เราต้องคุมของแนวโน้มที่จะคิดว่าทั้งหมดของปรากฏการณ์ที่เราเรียกว่า avhs เป็นหนึ่งและปรากฏการณ์เดียวกัน อธิบายได้ในแง่ของการเสริมสร้างรูปแบบ หนึ่งในแหล่งที่มาของการเปลี่ยนแปลงที่มาจากทฤษฎีประสาทวิทยา . ใหม่กรอบ - งาน ( เห็นคล้าก 2013 รีวิว ) ดูแล้วสมองไม่ในแง่ของความรู้ขับเคลื่อน พยากรณ์ กรอบให้ subsumes ( เฟลทเชอร์และฟริท 2009 ) หรือ dispenses กับ ( รถตู้ Doorn et al . 2013 ; Adams et al . 2013 ) ตน . ถ้าภาพหลอนและประสบการณ์อื่น ๆในสังคมจะถูกนําไปเกี่ยวข้องกับความผิดพลาดในการทำนายนี้มีขอบเขตอธิบายมากขึ้นและที่จะทำในวิธีอย่างละเอียดมากขึ้น จึงรายงาน neurobiological ( corlett et al . 2553 ) และงานคอมพิวเตอร์ ( friston 2010 ) และ accommodat ไอเอ็นจี - อิทธิพลเฉพาะบุคคล เช่น บริบทชีวิตและประวัติส่วนบุคคล ภายในกรอบนี้ กระบวนการพยากรณ์สามารถกระจัดกระจายในหลายวิธีที่เป็นผลมาจากหลายสาเหตุ มีศักยภาพในการสร้างหลายรูปแบบและชนิดย่อยของ avh และ Ti ( wilkinson2014 ) แหล่งที่มาอื่น ๆของการเปลี่ยนแปลงที่มาจากการยอมรับในความสำคัญของบุคคลประสบการณ์แรกในความเข้าใจ avh ( McCarthy Jones et al . 2014b ; sass1994 ) นักทฤษฎีจิตวิทยาและปรัชญามีการโต้ตอบมากขึ้นกับแพทย์ ผู้ป่วย และกิจกรรมเพื่อพัฒนาความเข้าใจที่ใกล้ชิดของสิ่งที่มันเป็นเหมือนจะได้ยินเสียง ( เช่นลองเดน et al . 2012 ; ป่า et al . 2015 ) แรงกดดันโดยตรงต่อความต้องการที่จะรับรู้ความซับซ้อนและความหลากหลายในความเข้าใจของโรคจิต ไม่เพียง แต่จะมีอาการที่แตกต่าง แต่ภายใน avhs คนเดียวมีมากกว่า - ความวุ่นวายระดับของความหลากหลาย นี้ได้นำนักทฤษฎีหลายคนยอมรับว่า ถ้ารุ่นที่เข้าใจ avh ในแง่ของ misattributed ภายในพูดได้ พวกเขาอาจใช้เฉพาะกับส่วนหนึ่งของประสบการณ์ ( โจนส์ 2010 ) พร้อมทั้งเพิ่มการรับรู้เสียงในที่ไม่ใช่ทางคลินิกประชากร ( ลาร์ขึ้นใน 2012 ) ทำให้เกิดมุมมองที่กว้างขึ้นและรวยของภาพหลอนและประสบการณ์อื่น ๆที่ผิดปกติ และการมุ่งเน้นการปรับรุ่นมาตรฐานของ