On January 1, 1892, Annie Moore, a

On January 1, 1892, Annie Moore, a 15 year old lrish girl and her two brothers became the first immigrants to enter the USA through the immigration station on Ellis Island in New York. For the next sixty-two years, more than 12 million immigrants followed Annie's footsteps until the station closed in 1954.
Although Ellis Island became known as the "Island of tears," most immigrants only spent a few hours there, and only about two percent of immigrants were rejected for either medical or legal reasons. medical exams lasted a few seconds, and the immigration inspectors list of twenty-nine questions was well-known to the new arrivals. Wealthier passengers on the transatlantic ships didn't even have to go to Ellis Island, but passed the time in their comfortable cabins before arriving in New York. While first- and second-class passengers enjoyed the passage across the Atlantic on the upper decks, conditions for the third class of "steerage" passengers in the stuffy lower decks were terrible. Some ships carried as many as 2000 steerage passengers in crowded and dirty condition. In the early days the journey took six weeks, although that was cut to two weeks by the mid-1950s. To pass the time, immigrants played cards, sang, danced and talked. Some even practiced answering the inspectors' questions, and spent hours learning the new language. Today the descendants of the Ellis Island immigrants make up around 40 percent of the total population of the USA, and Ellis Island has become a national symbol of mass immigration in the search of the American Dream.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บน 1 มกราคม ค.ศ. 1892 แอนนี่มัวร์ 15 ปีเก่า lrish สาวและพี่ชายสองคนของเธอกลายเป็น ผู้อพยพแรกป้อนประเทศสหรัฐอเมริกาผ่านการตรวจคนเข้าเมืองสถานีบนเกาะเอลลิสในนิวยอร์ก หกสิบสองปี มากกว่า 12 ล้านอพยพตามรอยเท้าของ Annie จนปิดสถานีในปี 1954 แม้ว่าเกาะเอลลิสรู้จักกันในชื่อ "เกาะน้ำตา" ผู้อพยพส่วนใหญ่ใช้เวลากี่ชั่วโมงมีเฉพาะ และเพียงประมาณร้อยละ 2 ของผู้อพยพที่ถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลทางการแพทย์ หรือทางกฎหมาย แพทย์สอบกินเวลาไม่กี่วินาที และรายการตรวจคนเข้าเมืองคำถามยี่สิบเก้าก็รู้ดีมาใหม่ ผู้โดยสารเรือข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก wealthier ไม่จำเป็นต้องไปที่เกาะเอลลิส แต่ผ่านเวลาในห้องโดยสารที่สะดวกสบายของพวกเขาก่อนที่จะมาถึงในนิวยอร์ก ในขณะที่ผู้โดยสาร class แรก และ second ชอบเส้นทางข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกในฤดุการ เงื่อนไขสำหรับชั้นสามของ "steerage" ผู้โดยสารในชั้นล่างอุดอู้น่ากลัวได้ เรือดำเนินการ 2000 เป็น steerage ผู้โดยสารในสภาพแออัด และสกปรก ในวัน เดินทางเอาหกสัปดาห์ แม้ที่ถูกตัดถึงสองสัปดาห์ โดยมิ จะผ่านเวลา ผู้อพยพเล่นไพ่ ร้อง เต้น และพูดคุย นอกจากนี้บางแม้แต่ฝึกฝนการตอบคำถามของผู้ตรวจสอบ และใช้เวลาชั่วโมงเรียนภาษาใหม่ วันนี้ลูกหลานของผู้อพยพเกาะเอลลิสที่ทำขึ้นประมาณ 40% ของประชากรในประเทศสหรัฐอเมริกา และเกาะเอลลิสได้กลายเป็น สัญลักษณ์แห่งชาติของตรวจคนเข้าเมืองโดยรวมในการค้นหาของความฝันอเมริกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อวันที่ 1 มกราคม 1892 แอนนี่มัวร์ 15 ปีสาว lrish เก่าและพี่ชายสองคนของเธอกลายเป็นผู้อพยพแรกที่จะเข้าประเทศสหรัฐอเมริกาผ่านสถานีตรวจคนเข้าเมืองบนเกาะเอลลิสในนิวยอร์ก สำหรับถัดไปหกสิบสองปีที่ผ่านมามากกว่า 12 ล้านคนอพยพตามรอยเท้าของแอนนี่จนกว่าจะปิดสถานีในปี 1954
ถึงแม้ว่าเกาะเอลลิสกลายเป็นที่รู้จักในฐานะ "เกาะแห่งน้ำตา" ผู้อพยพส่วนใหญ่ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงที่นั่นและมีเพียงประมาณร้อยละสอง ของผู้อพยพถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลทางการแพทย์หรือทางกฎหมายอย่างใดอย่างหนึ่ง การสอบทางการแพทย์กินเวลาไม่กี่วินาทีและรายการตรวจสอบตรวจคนเข้าเมืองของยี่สิบเก้าคำถามเป็นที่รู้จักกันดีที่จะเข้ามาใหม่ ผู้โดยสารโพ้นทะเลบนเรือข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไม่ได้ต้องไปที่เกาะเอลลิส แต่เวลาผ่านไปในห้องโดยสารที่สะดวกสบายของพวกเขาก่อนที่จะมาถึงในนิวยอร์ก ในขณะที่ผู้โดยสารครั้งแรกและชั้นที่สองมีความสุขทางข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกในชั้นบนเงื่อนไขสำหรับชั้นที่สามของ "ห้องโดยสาร" ผู้โดยสารในชั้นที่ต่ำกว่าอุดอู้เขากลัว เรือดำเนินการเป็นจำนวนมากถึง 2,000 ผู้โดยสารถือหางเสืออยู่ในสภาพที่แออัดและสกปรก ในวันแรกที่เดินทางใช้เวลาหกสัปดาห์ถึงแม้ว่ามันจะถูกตัดถึงสองสัปดาห์โดยในช่วงกลางปี ​​1950 ที่จะผ่านเวลาอพยพเล่นไพ่ร้องเพลงเต้นและพูดคุย บางคนได้รับการฝึกฝนการตอบคำถามตรวจสอบ 'และใช้เวลาในการเรียนรู้ภาษาใหม่ วันนี้ลูกหลานของผู้อพยพชาวเกาะเอลลิสให้ขึ้นประมาณร้อยละ 40 ของประชากรทั้งหมดของประเทศสหรัฐอเมริกาและเกาะเอลลิสได้กลายเป็นสัญลักษณ์ประจำชาติของการอพยพมวลในการค้นหาของความฝันอเมริกัน