Results A total of 22 states, inclu

Results
A total of 22 states, including D.C., do not reference substance use disorders in their statutory definitions of mental illness (Table 1). Of the 29 that do, eight explicitly include substance use disorders and 21 explicitly exclude them as qualifying mental illnesses for the purpose of commitment. Nine states have separate, additional inpatient commitment laws specifically permitting involuntary hospitalization for substance use disorders (two of which are states that otherwise exclude substance use disorders in their definitions of mental illness). In sum, 17 state statutes appear to explicitly permit involuntary hospitalization for substance use disorders either by inclusion of substance use disorders in definitions of mental illness or through separate inpatient commitment laws. An additional 15 state statutes do not reference substance use disorders such that, short of prevailing case law or administrative regulation, they appear to passively permit involuntary hospitalization. [A flow diagram and a U.S. map illustrating these findings are included in the online data supplement.] Definitional language varies greatly from state to state in terms of clarity and specificity. For instance, Washington State (x 71.05.020) defines a “mental disorder” vaguely as “any organic, mental, or emotional impairment which has substantial adverse effects on an individual’s cognitive or volitional functions.” In contrast, Oregon’s (ORS x 426.495) mental illness definition (“Chronic schizophrenia, a chronic major affective disorder, a chronic paranoid disorder or another chronic psychotic mental disorder”) is more specific. Some states clearly exclude or include substance use disorders in their mental illness definitions. Alabama’s statute [x 22–52–1.1 (1)] specifically excludes substance use disorders (“Mental illness, as used herein, specifically excludes the primary diagnosis of . . . substance abuse, including alcoholism”). Whereas Tennessee (x 33–1-101) specifically includes alcoholism or drug dependence (“Mentally ill individual means an individual who suffers from a psychiatric disorder, alcoholism, or drug dependence”). Among the ten states that have separate commitment laws for substance use disorders, language regarding substance use disorders varies even more than that defining mental illness. This may in part reflect the frequent conflation (for either medical or legal purposes) of intoxication, substance abuse, and addiction and a historical carryover of distinguishing alcohol dependence from other drug dependence.
Discussion We believe this compilation to be the first of its kind for at least the past two decades. Civil commitment statutes affect clinical practice because clinicians assess dangerousness and hospitalization criteria partly on their understanding of existing legal criteria (22).The ambiguity and inconsistency of statutory language may complicate such efforts. State statutes regarding the hospitalization of persons with substance use disorders have largely remained stagnant since the 1970s despite progress in understanding the etiology and neurobiological pathology of substance use disorders. An abundance of evidence now associates addiction with changes in brain structure and function that persist well beyond the cessation of drug use and detoxification (23–27). Unlike views prevalent in the 1970s, expert views on substance use disorders among addiction researchers and clinicians are now consistent in describing substance use disorders as chronic brain diseases. Importantly, addiction is not simply a neurologic disease but a mental illness. It changes fundamental aspects of an individual’s personality—cognition, emotions, and behaviors—that implicate decision-making capacity and self-determination (28–30). Research on treatment effectiveness has also grown considerably. By 1990 several authoritative reviews emerged spanning tens of thousands of patients enrolled in federally funded studies demonstrating that treatment leads to significant and enduring declines in drug use (31,32).Subsequently,the1990s Drug Abuse Treatment Outcome Study provided evidence regarding which aspects of addiction treatment were most effective, ultimately emphasizing the importance of retention in treatment (33,34). Most recently, the literature has evolved to demonstrate that coerced treatment for substance use disorder scan, in some cases, be as effective as voluntary treatment (35– 39). As with other serious mental illnesses, involuntary hospitalization may be a necessary tool that allows clinicians to fully stabilize, assess, and plan (for example, arrange for mobile outreach or intensive case management) for these patients with complex conditions (1). There is limited literature on the subject of psychiatrists’ knowledge of and attitudes toward commitment criteria. However, the few available studies have repeatedly found that surveyed psychiatrists are often not familiar with the specific criteria and procedures contained in their state’s statutes (5,22,40–42). In addition, some researchers have found that non respondents (that is, those who do not reply to surveys) are even less familiar with the criteria than respondents (43). It is also not uncommon for psychiatrists to be influenced by non-legal criteria, such as logistical constraints involving bed availability, workload, overcrowding, and a lack of less restrictive alternatives, despite statutory guidelines to the contrary (44–46). Conversely, in states where civil commitment is permitted for substance use disorders, it is often not used (8,47–49). A 2006 American Psychiatric Association poll of its members (N=739) concluded that 99% of psychiatrists agreed with commitment for “dangerousness,” but only 22% agreed with commitment for substance use disorders (41). Although these findings do not comment on psychiatrists’ attitudes about commitment for dangerous (“gravely disabled”) persons with substance use disorders they do highlight that in the broader mental health community there is disagreement about whether substance use disorders should be treated, legally, in the same manner as other severe mental illnesses. We recognize that there are significant concerns, ideologically, logistically, and financially, with any standardization of civil commitment and, possibly, with any expansion, especially in areas of the country with relatively limited resources. First, as already mentioned, there is no clear agreement in the health care community about the best treatment practices for individuals who have gravely disabling substance use disorders. We see debate as an opportunity for addiction specialists to strive for best practices in this area. Second, and perhaps even more important in our current era of cost containment, widening the scope of persons who qualify for inpatient hospitalization to include gravely disabled individuals with substance use disorders may further stress the already limited number of hospital beds. It is possible, however, that shifting dollars to longer-term inpatient care or stabilizing patients to transition them to less restrictive levels of care (such as residential or assertive community treatment) may actually improve overall system efficiency and cost-effectiveness. Additional resources are clearly needed for more effective early interventions that prevent the degree of deterioration that necessitates such a high level of care. It is hoped that implementation of the Affordable Care Act will expand such funding. Third, with approximately half of states already permitting (explicitly or passively) inpatient commitment for persons with substance use disorders, one may ask why the option of involuntary hospitalization for gravely disabled substance users across all states would change the standard of care. We acknowledge that statutory language and the realities of clinical practice may not be closely aligned. However, we suggest that excluding substance use disorders from the statutory definition of mental illness for involuntary hospitalization is both scientifically outdated and may withhold a potentially life-saving treatment option from an extremely vulnerable population.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์ จำนวน 22 ประเทศอเมริกา ดีซี รวมถึงอ้างอิงโรคใช้สารในคำนิยามตามกฎหมายของจิตป่วย (ตารางที่ 1) จาก 29 ว่า แปดอย่างชัดเจนรวมถึงความผิดปกติของการใช้สาร และ 21 อย่างชัดเจนไม่รวมพวกเขาเป็นโรคจิตไว้มั่นเพื่อคัดเลือก 9 รัฐมีกฎหมายมั่นรองแยก เพิ่มเติมโดยเฉพาะอนุญาต ๑๐๐๐ ทำสำหรับสารโรคใช้ (สองซึ่งเป็นรัฐที่อื่น แยกความผิดปกติของการใช้สารในคำนิยามของโรคจิต) ในผล 17 สถานะคดีปรากฏ ชัดเจนอนุญาต ๑๐๐๐ ทำสำหรับสารใช้โรค โดยรวมของโรคใช้สารในคำนิยาม ของโรคจิต หรือห้องคลอดแยกมั่นกฎหมาย คดี 15 รัฐเพิ่มเติมอ้างอิงโรคใช้สารที่ ขาดเป็นกรณีกฎหมายหรือกฎระเบียบบริหาร ปรากฏการ passively อนุญาตให้โรงพยาบาลทำ [แผนการและแผนที่สหรัฐอเมริกาที่ค้นพบเหล่านี้แสดงอยู่ในเสริมข้อมูลออนไลน์] Definitional ภาษาแตกต่างกันไปอย่างมากจากรัฐชัดเจนและ specificity เช่น รัฐวอชิงตัน (x 71.05.020) กำหนดให้เป็น "โรคจิต" คลับเป็น "ใด ๆ อินทรีย์ จิตใจ หรืออารมณ์ผลที่ได้พบส่งผลต่อการรับรู้ หรือ volitional ฟังก์ชันของแต่ละบุคคล" ในทางตรงข้าม ออริกอนของ (ORS x 426.495) คำจำกัดความโรคจิต ("โรคจิตเภทเรื้อรัง โรคสำคัญผลเรื้อรัง ความผิดปกติเรื้อรังที่ระแวง หรืออื่นเรื้อรังโรคจิต psychotic") จะระบุมากกว่า อเมริกาบางแยก หรือรวมโรคใช้สารในคำนิยามโรคจิตชัดเจน อลาบามาของกฎหมาย [x 22 – 52 – 1.1 (1)] โดยเฉพาะแยกโรคใช้สาร ("โรคจิต ใช้ ซึ่งโดยรวมการวินิจฉัยหลักของ...ละเมิดสิทธิสาร รวมทั้งติด") ในขณะที่เทนเนสซี (x 33-1-101) โดยเฉพาะมีโรคพิษสุราเรื้อรังหรือยาพึ่งพา ("จิตใจป่วยบุคคลหมายถึง บุคคลหนังจากโรคจิตเวช โรคพิษสุราเรื้อรัง หรือพึ่งพายาเสพติด") รัฐสิบที่มีกฎหมายมั่นแยกต่างหากสำหรับโรคใช้สาร ภาษาเกี่ยวกับโรคใช้สารยิ่งกว่านั้นโรคจิตการกำหนดแตกต่างกันไป ในส่วนนี้อาจสะท้อน conflation บ่อย (สำหรับวัตถุประสงค์ทางการแพทย์ หรือกฎหมาย) intoxication ละเมิด สิทธิสาร ยาเสพติด และ carryover ประวัติศาสตร์แยกแอลกอฮอล์การพึ่งพาจากพึ่งพายาอื่นเราเชื่อว่าการคอมไพล์เพื่อจะน้อยกว่าแบบแรกสำหรับสนทนาผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมา คดีแพ่งมั่นผลคลินิกเนื่องจาก clinicians ประเมินเกณฑ์ dangerousness และโรงพยาบาลบางส่วนในความเข้าใจของเงื่อนไขทางกฎหมายที่มีอยู่ (22) ความคลุมเครือและความไม่สอดคล้องตามกฎหมายภาษาอาจ complicate ความพยายามดังกล่าว คดีรัฐเกี่ยวกับโรงพยาบาลของโรคใช้สารส่วนใหญ่ยังคงมีศิลปินตั้งแต่ทศวรรษ 1970 แม้มีความคืบหน้าในการทำความเข้าใจเกี่ยวกับวิชาการและพยาธิ neurobiological ของสารใช้โรค ความอุดมสมบูรณ์ของหลักฐานนั้นเกี่ยวข้องยาเสพติด มีการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของสมองและการทำงานที่คงอยู่ด้วยนอกเหนือจากการยุติการใช้ยาเสพติดและการล้างพิษ (23-27) ตอนนี้ ซึ่งแตกต่างจากมุมมองที่แพร่หลายในทศวรรษ 1970 มุมมองที่ใช้ในสารใช้โรคระหว่างนักวิจัยยาเสพติด และ clinicians ก็สอดคล้องในการอธิบายความผิดปกติของการใช้สารเป็นโรคสมองเรื้อรัง สำคัญ ยาเสพติดได้เพียง neurologic โรคแต่โรคจิต เปลี่ยนด้านพื้นฐานของบุคลิกภาพของแต่ละตัวประชาน อารมณ์ และพฤติกรรม — ที่อ้างอิงตนเอง (28-30) และกำลังตัดสินใจ นอกจากนี้ยังมีการเติบโตขึ้นวิจัยประสิทธิผลการรักษามีมาก โดย 1990 รีวิวจากไทม์หลายชุมนุมรัฐนับหมื่นของผู้ป่วยลงทะเบียนผ่อนได้รับเงินทุนการศึกษาเห็นว่า การรักษาลูกค้าเป้าหมายเพื่อลดอัตราการใช้ยาเสพติด (31,32) อย่างมีนัยสำคัญ และยั่งยืน ในเวลาต่อมา the1990s ยาละเมิดรักษาผลศึกษาให้หลักฐานที่เกี่ยวข้องด้านการบำบัดยาเสพติดมีประสิทธิภาพสูงสุด สุด เน้นความสำคัญของการรักษาในการรักษา (33,34) ล่าสุด มีพัฒนาวรรณกรรมแสดงให้เห็นถึงว่า ควบคุมรักษาสารใช้ตรวจหาโรค ในบางกรณี จะมีประสิทธิภาพที่สมัครใจบำบัด (35-39) เท่ากับโรคจิตอื่น ๆ ร้ายแรง ๑๐๐๐ ทำอาจเป็นเครื่องมือจำเป็นที่ช่วยให้ clinicians เต็มอยู่ดี ประเมิน และวางแผน (ตัวอย่าง จัดบริการวิชาการเคลื่อนที่หรือจัดการแบบเร่งรัดกรณี) สำหรับผู้ป่วยเหล่านี้มีเงื่อนไขซับซ้อน (1) ยังมีวรรณกรรมที่จำกัดในเรื่องของความรู้ของจิตแพทย์และเจตคติมั่นเกณฑ์ อย่างไรก็ตาม ศึกษามีกี่ซ้ำพบจิตแพทย์สำรวจมักจะไม่คุ้นเคยกับการกำหนดหลักเกณฑ์และอยู่ในสถานะของคดี (5,22,40 – 42) นักวิจัยบาง ได้พบว่า ผู้ตอบไม่ (นั่นคือ ผู้ไม่ตอบแบบสำรวจ) คุ้นแม้น้อยเงื่อนไขมากกว่าผู้ตอบ (43) ก็ยังไม่ใช่สำหรับจิตแพทย์มีผลมาจากกฎหมายไม่ใช่เกณฑ์ เช่น logistical ข้อจำกัดที่เกี่ยวข้องกับเตียงพร้อมใช้งาน ปริมาณงาน overcrowding และไม่มีทางที่เข้มงวดน้อย แม้มีแนวทางตามกฎหมายขัด (44-46) ในทางกลับกัน ในอเมริกาที่อนุญาตให้พลเรือนมั่นสำหรับโรคใช้สาร มันมักจะไม่ได้ใช้ (8,47 – 49) การ 2006 สมาคมจิตแพทย์อเมริกันสำรวจความคิดเห็นของสมาชิก (N = 739) สรุปว่า 99% ของโรงพยาบาลตกลง ด้วยความมุ่งมั่นที่ "dangerousness" แต่เพียง 22% ตกลงกับมั่นสำหรับโรคใช้สาร (41) แม้ว่าผลการวิจัยเหล่านี้ไม่ข้อคิดเห็นของจิตแพทย์ทัศนคติเกี่ยวกับความมุ่งมั่นที่เป็นอันตราย ("ใกล้") คนพิการด้วยโรคใช้สารพวกเขาเน้น ที่ชุมชนสุขภาพจิตกว้างมีเป็นกันเกี่ยวกับว่าโรคใช้สารควรได้รับการปฏิบัติ กฎหมาย ในรูปแบบเดียวกับโรคอื่น ๆ โรคจิตรุนแรง เราตระหนักว่า มีความกังวลที่สำคัญ ideologically วันนี้ และทางการเงิน มาตรฐานใด ๆ มั่นแพ่ง และ อาจ ขยายใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ของประเทศมีทรัพยากรค่อนข้างจำกัด แสดงว่าไม่มีข้อตกลงไม่ชัดเจนในชุมชนเกี่ยวกับการปฏิบัติการรักษาสุขภาพสำหรับผู้ที่มีโรคใช้สารใกล้ปิดแรก เป็นกล่าว เราเห็นอภิปรายเป็นโอกาสติดยาเสพติดผู้เชี่ยวชาญต้องพยายามปฏิบัติในพื้นที่นี้ ที่สอง และบางทีแม้แต่สำคัญในยุคต้นทุนบรรจุ ขยับขยายขอบเขตของผู้รับรองในห้องคลอดโรงพยาบาลแก่บุคคลใกล้พิการ ด้วยโรคใช้สารของเราปัจจุบันอาจเพิ่มเติมเครียดแล้วจำกัดจำนวนเตียงโรงพยาบาล เป็นไปได้ อย่างไรก็ตาม ว่า ขยับดอลลาร์ไปเยือนห้องคลอดดูแล หรือ stabilizing ผู้ป่วยเปลี่ยนระดับน้อยเข้มงวดดูแล (เช่นชุมชนที่อยู่อาศัย หรือทำการรักษา) อาจจริงปรับปรุงประสิทธิภาพของระบบโดยรวมและประหยัดค่าใช้จ่าย ชัดเจนเป็นทรัพยากรเพิ่มเติมสำหรับการเพิ่มประสิทธิภาพมาตรการก่อนที่ป้องกันไม่ให้ระดับการเสื่อมสภาพที่ necessitates เช่นระดับสูงของ หวังว่านำพระราชบัญญัติดูแลราคาไม่แพงจะขยายเงินทุนดังกล่าว ที่สาม มีประมาณครึ่งหนึ่งของอเมริกาอนุญาตแล้ว (ชัดเจน หรือ passively) ห้องคลอดมั่นคนสารใช้โรค หนึ่งอาจถามทำไมตัว ๑๐๐๐ ทำสำหรับผู้ใช้สารใกล้ปิดทั่วอเมริกาทั้งหมดจะเปลี่ยนแปลงมาตรฐานของ เรายอมรับว่า ภาษาตามกฎหมายและความเป็นจริงของคลินิกอาจไม่ได้ใกล้ชิดชิด อย่างไรก็ตาม เราแนะนำว่า แยกโรคใช้สารจากคำนิยามตามกฎหมายของโรคจิต ๑๐๐๐ ทำเป็นทั้งสองอย่างล้าสมัย และอาจหักตัวบำบัดอาจช่วยชีวิตจากประชากรที่มีความเสี่ยงมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลรวมของ 22 รัฐรวมทั้งซีไม่ได้อ้างอิงความผิดปกติของการใช้สารเสพในคำนิยามตามกฎหมายของพวกเขาจากความเจ็บป่วยทางจิต (ตารางที่ 1)
ของวันที่ 29 ที่จะแปดอย่างชัดเจนรวมถึงความผิดปกติของการใช้สารเสพและ 21 อย่างชัดเจนไม่รวมพวกเขาเป็นอาการป่วยทางจิตที่มีคุณสมบัติเพื่อวัตถุประสงค์ในการมุ่งมั่น เก้ารัฐมีแยกกฎหมายความมุ่งมั่นของผู้ป่วยที่เพิ่มขึ้นโดยเฉพาะการอนุญาตให้โรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจสำหรับความผิดปกติใช้สารเสพติด (สองซึ่งเป็นรัฐที่อื่นไม่รวมความผิดปกติของการใช้สารเสพในคำจำกัดความของพวกเขาจากความเจ็บป่วยทางจิต) สรุป 17 กฎเกณฑ์รัฐปรากฏอย่างชัดเจนอนุญาตให้มีการรักษาในโรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจสำหรับการใช้งานความผิดปกติของสารทั้งโดยรวมของความผิดปกติของการใช้สารเสพในคำจำกัดความของความเจ็บป่วยทางจิตหรือผ่านกฎหมายความมุ่งมั่นของผู้ป่วยแยกต่างหาก เพิ่ม 15 กฎเกณฑ์ของรัฐไม่ได้อ้างอิงความผิดปกติของการใช้สารเสพดังกล่าวที่สั้นของการแลกเปลี่ยนกรณีที่กฎหมายหรือระเบียบบริหารพวกเขาดูเหมือนจะอดทนอนุญาตให้รักษาในโรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจ [แผนภาพการไหลและแผนที่สหรัฐที่แสดงการค้นพบนี้จะรวมอยู่ในอาหารเสริมข้อมูลออนไลน์.] ภาษา definitional แตกต่างกันมากจากรัฐในแง่ของความคมชัดและความจำเพาะ ยกตัวอย่างเช่นรัฐวอชิงตัน (x 71.05.020) กำหนดเป็น "โรคทางจิต" คลุมเครือว่า "ใด ๆ อินทรีย์จิตหรือการด้อยค่าทางอารมณ์ที่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในแต่ละฟังก์ชั่นทางปัญญาหรือ volitional." ในทางตรงกันข้าม, โอเรกอน (ORS x 426.495 ) นิยามความเจ็บป่วยทางจิต ("จิตเภทเรื้อรังเป็นโรคอารมณ์เรื้อรังที่สำคัญโรคหวาดระแวงเรื้อรังหรืออื่นเรื้อรังโรคจิตโรคทางจิต") เป็นเฉพาะเจาะจงมากขึ้น บางรัฐอย่างชัดเจนยกเว้นหรือรวมถึงความผิดปกติของการใช้สารเสพในคำจำกัดความของความเจ็บป่วยทางจิตของพวกเขา เทพอลาบามา [x 22-52-1.1 (1)] โดยเฉพาะไม่รวมความผิดปกติของการใช้สารเสพ ("จิตเภทที่ใช้ในที่นี้โดยเฉพาะไม่รวมการวินิจฉัยหลักของ... ใช้สารเสพติดรวมทั้งโรคพิษสุราเรื้อรัง") ในขณะที่รัฐเทนเนสซี (x 33-1-101) โดยเฉพาะรวมถึงโรคพิษสุราเรื้อรังหรือการพึ่งพายาเสพติด ("จิตใจของแต่ละบุคคลที่ไม่ดีหมายถึงบุคคลที่ทนทุกข์ทรมานจากความผิดปกติของจิตเวชโรคพิษสุราเรื้อรังหรือการพึ่งพายาเสพติด") หนึ่งในสิบรัฐที่มีกฎหมายความมุ่งมั่นที่แยกต่างหากสำหรับความผิดปกติของการใช้สารเสพภาษาเกี่ยวกับความผิดปกติของการใช้สารเสพแตกต่างกันมากขึ้นกว่าที่กำหนดความเจ็บป่วยทางจิต นี้อาจเป็นส่วนหนึ่งสะท้อนให้เห็นถึง conflation บ่อย (ทั้งวัตถุประสงค์ทางการแพทย์หรือกฎหมาย) ของมึนเมาสารเสพติดและติดยาเสพติดและยกยอดทางประวัติศาสตร์ของความแตกต่างสุราจากการพึ่งพายาเสพติดอื่น ๆ .
คำอธิบายเราเชื่อว่าการรวบรวมนี้จะเป็นครั้งแรกของชนิดสำหรับ อย่างน้อยที่ผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมา กฎเกณฑ์ความมุ่งมั่นโยธาส่งผลกระทบต่อการปฏิบัติทางคลินิกเพราะแพทย์ประเมินอันตรายและเกณฑ์การรักษาในโรงพยาบาลส่วนหนึ่งในความเข้าใจของหลักเกณฑ์ทางกฎหมายที่มีอยู่ (22) ได้โดยเริ่มต้นความคลุมเครือและความไม่สอดคล้องกันของภาษาตามกฎหมายอาจซับซ้อนความพยายามดังกล่าว กฎเกณฑ์เกี่ยวกับการรักษาในโรงพยาบาลรัฐของบุคคลที่มีความผิดปกติใช้สารเสพติดยังคงนิ่งส่วนใหญ่ตั้งแต่ปี 1970 แม้จะมีความคืบหน้าในการทำความเข้าใจสาเหตุและพยาธิวิทยา neurobiological ความผิดปกติของการใช้สารเสพ ความอุดมสมบูรณ์ของหลักฐานในขณะนี้ยาเสพติดร่วมกับการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของสมองและฟังก์ชั่นที่ยังคงดีกว่าการหยุดชะงักของการใช้ยาและการล้างพิษ (23-27) ซึ่งแตกต่างจากมุมมองที่แพร่หลายในปี 1970 มุมมองความผิดปกติของผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับการใช้สารเสพติดยาเสพติดในหมู่นักวิจัยและแพทย์ที่สอดคล้องกันอยู่ในขณะนี้ในการอธิบายความผิดปกติของการใช้สารเสพเป็นโรคเรื้อรังสมอง ที่สำคัญการติดยาเสพติดไม่ได้เป็นเพียงแค่โรคทางระบบประสาท แต่ความเจ็บป่วยทางจิต มันเปลี่ยนแปลงด้านพื้นฐานของความรู้ความเข้าใจบุคลิกภาพของแต่ละบุคคลอารมณ์และพฤติกรรมที่มีส่วนความสามารถในการตัดสินใจและความมุ่งมั่นในตนเอง (28-30) งานวิจัยเกี่ยวกับการรักษาที่มีประสิทธิภาพนอกจากนี้ยังมีการเติบโตอย่างมาก 1990 โดยการแสดงความคิดเห็นที่มีสิทธิ์โผล่ออกมาหลายทอดนับหมื่นของผู้ป่วยที่ลงทะเบียนเรียนในการศึกษาได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลกลางแสดงให้เห็นถึงการรักษาที่จะนำไปสู่การลดลงอย่างมีนัยสำคัญและยั่งยืนในการใช้ยาเสพติด (31,32) .Subsequently, ยาเสพติด the1990s การศึกษาผลการรักษาให้หลักฐานเกี่ยวกับการที่ลักษณะของการติดยาเสพติด การรักษาที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในท้ายที่สุดที่เน้นความสำคัญของการเก็บรักษาในการรักษา (33,34) เมื่อเร็ว ๆ นี้วรรณกรรมที่มีการพัฒนาเพื่อแสดงให้เห็นว่าการรักษาบังคับสำหรับการใช้งานสแกนความผิดปกติของสารเคมีในบางกรณีจะมีประสิทธิภาพในการรักษาโดยสมัครใจ (35 39) เช่นเดียวกับอาการป่วยทางจิตอื่น ๆ ที่ร้ายแรงในโรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจอาจจะเป็นเครื่องมือที่จำเป็นที่ช่วยให้แพทย์รักษาเสถียรภาพในการรองรับการประเมินและแผน (เช่นจัดให้มีการเผยแพร่ประชาสัมพันธ์มือถือหรือการจัดการกรณีที่เข้มข้น) สำหรับผู้ป่วยเหล่านี้มีเงื่อนไขที่ซับซ้อน (1) มีวรรณกรรม จำกัด ในเรื่องของความรู้จิตแพทย์ 'และทัศนคติที่มีต่อเกณฑ์ที่มุ่งมั่น อย่างไรก็ตามการศึกษาที่มีอยู่เพียงไม่กี่คนที่พบซ้ำว่าจิตแพทย์สำรวจมักจะไม่คุ้นเคยกับเกณฑ์ที่ระบุและวิธีการที่มีอยู่ในกฎเกณฑ์ของรัฐของพวกเขา (5,22,40-42) นอกจากนี้นักวิจัยบางคนได้พบว่าผู้ตอบแบบสอบถามไม่ (นั่นคือผู้ที่ไม่ได้ตอบการสำรวจ) จะได้คุ้นเคยกับเกณฑ์กว่าผู้ตอบแบบสอบถาม (43) นอกจากนี้ยังไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับจิตแพทย์จะได้รับอิทธิพลตามเกณฑ์ที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมายเช่นการ จำกัด จิสติกส์ที่เกี่ยวข้องกับความพร้อมเตียงภาระงานแออัดและขาดทางเลือกที่เข้มงวดน้อยกว่าแม้จะมีแนวทางตามกฎหมายไปในทางตรงกันข้าม (44-46) ในทางกลับกันในรัฐที่มุ่งมั่นพลเรือนจะได้รับอนุญาตสำหรับความผิดปกติใช้สารเสพติดก็มักจะไม่ได้ใช้ (8,47-49) 2006 สมาคมจิตแพทย์อเมริกันการสำรวจความคิดเห็นของสมาชิก (ยังไม่มี = 739) สรุปได้ว่า 99% ของจิตแพทย์เห็นด้วยกับความมุ่งมั่นสำหรับ "อันตราย" แต่เพียง 22% เห็นด้วยกับความมุ่งมั่นสำหรับความผิดปกติใช้สารเสพติด (41) แม้ว่าผลการวิจัยเหล่านี้ไม่ได้แสดงความคิดเห็นในจิตแพทย์ทัศนคติเกี่ยวกับความมุ่งมั่นในการเป็นอันตราย ("หนักพิการ") บุคคลที่มีความผิดปกติของการใช้สารที่พวกเขาทำเน้นว่าในสุขภาพจิตชุมชนในวงกว้างมีความขัดแย้งเกี่ยวกับว่าความผิดปกติของการใช้สารเสพควรได้รับการปฏิบัติถูกต้องตามกฎหมายใน ลักษณะเดียวกับอาการป่วยทางจิตที่รุนแรงอื่น ๆ เราตระหนักดีว่ามีความกังวลอย่างมีนัยสำคัญอุดมการณ์ logistically และทางการเงินที่มีมาตรฐานใด ๆ ของความมุ่งมั่นทางแพ่งและอาจจะมีการขยายตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ของประเทศที่มีทรัพยากรค่อนข้าง จำกัด ครั้งแรกดังกล่าวแล้วไม่มีข้อตกลงที่ชัดเจนในการดูแลสุขภาพชุมชนเกี่ยวกับการปฏิบัติที่ดีที่สุดสำหรับการรักษาบุคคลที่มีความผิดปกติของการปิดใช้งานหนักใช้สารเสพติด เราเห็นการอภิปรายเป็นโอกาสสำหรับผู้เชี่ยวชาญด้านการติดยาเสพติดที่จะมุ่งมั่นในการปฏิบัติที่ดีที่สุดในพื้นที่นี้ ประการที่สองและบางทีอาจจะสำคัญยิ่งขึ้นในยุคปัจจุบันของเราของการควบคุมต้นทุน, การขยับขยายขอบเขตของบุคคลที่มีคุณสมบัติสำหรับผู้ป่วยในโรงพยาบาลที่จะรวมถึงผู้พิการหนักมีความผิดปกติการใช้สารนี้อาจต่อความเครียดจำนวน จำกัด อยู่แล้วของเตียงของโรงพยาบาล มันเป็นไปได้อย่างไรที่ขยับดอลลาร์เพื่อการดูแลผู้ป่วยในระยะยาวหรือการรักษาเสถียรภาพของผู้ป่วยที่จะเปลี่ยนพวกเขาให้อยู่ในระดับน้อยกว่าที่ จำกัด ของการดูแล (เช่นการรักษาชุมชนที่อยู่อาศัยหรือการแสดงออกที่เหมาะสม) จริงอาจปรับปรุงประสิทธิภาพของระบบโดยรวมและค่าใช้จ่ายที่มีประสิทธิภาพ แหล่งข้อมูลเพิ่มเติมที่มีความจำเป็นสำหรับการแทรกแซงอย่างชัดเจนในช่วงต้นมีประสิทธิภาพมากขึ้นที่ป้องกันไม่ให้ระดับของการเสื่อมสภาพที่จำเป็นดังกล่าวในระดับสูงของการดูแล ก็หวังว่าการดำเนินการตามพระราชบัญญัติการดูแลราคาไม่แพงจะขยายการระดมทุนดังกล่าว ประการที่สามมีประมาณครึ่งหนึ่งของรัฐอนุญาตให้อยู่แล้ว (อย่างชัดเจนหรือเฉยๆ) ความมุ่งมั่นของผู้ป่วยในสำหรับคนที่มีความผิดปกติใช้สารเสพติดบางคนอาจถามว่าทำไมตัวเลือกในการรักษาในโรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจสำหรับผู้ใช้สารพิการหนักทั่วทุกรัฐจะเปลี่ยนมาตรฐานของการดูแล เรารับทราบว่าภาษาตามกฎหมายและความเป็นจริงของการปฏิบัติทางคลินิกอาจจะไม่ได้ใกล้ชิด แต่เราแสดงให้เห็นว่าไม่รวมความผิดปกติของการใช้สารที่มาจากคำนิยามตามกฎหมายของการเจ็บป่วยทางจิตสำหรับโรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจเป็นทั้งทางวิทยาศาสตร์ที่ล้าสมัยและอาจหักภาษีอาจช่วยชีวิตตัวเลือกการรักษาจากประชากรที่เสี่ยงมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลลัพธ์
ทั้งหมด 22 รัฐ รวมถึง ดีซี ไม่อ้างอิงการใช้สารเสพติดความผิดปกติในคำนิยามของกฎหมายของการเจ็บป่วยทางจิต ( ตารางที่ 1 ) ของที่ทำ แปดอย่างชัดเจนรวมถึงการใช้สารเสพติดความผิดปกติและ 21 อย่างชัดเจน แยกเป็น การเจ็บป่วย สำหรับวัตถุประสงค์ของความมุ่งมั่นที่มีคุณสมบัติเหมาะสม เก้ารัฐแยกเพิ่มเติมกฎหมายอนุญาตให้โรงพยาบาลต่างๆ โดยเฉพาะผู้ป่วยในต่อความผิดปกติของการใช้สาร ( สองซึ่งเป็นรัฐอื่นยกเว้นความผิดปกติของการใช้สารเสพติด ในความหมายของการเจ็บป่วยทางจิต ) ในผลรวม17 รัฐกฎเกณฑ์ปรากฏอย่างชัดเจนในการรักษาความผิดปกติของอนุญาตให้ใช้สารโดยการใช้สารเสพติด ในคำนิยามของความผิดปกติทางจิต หรือ ผ่านแยกผู้ป่วยในต่อกฎหมาย เพิ่มอีก 15 รัฐไม่ยินอ้างอิงการใช้สารเสพติดความผิดปกติดังกล่าวที่สั้น มีกฎหมายหรือระเบียบของการบริหารพวกเขาดูเหมือนจะอยู่เฉยๆให้โดยไม่สมัครใจ เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล . [ แผนภาพการไหลและสหรัฐอเมริกาแผนที่ที่แสดงผลนี้ จะรวมอยู่ในข้อมูลออนไลน์เสริม ] คำนิยามภาษาแตกต่างกันมากจากรัฐในแง่ของความชัดเจนและเฉพาะเจาะจง . ตัวอย่าง รัฐวอชิงตัน ( X 71.05.020 ) กำหนดเป็น " โรคจิต " ฉงน " ใด ๆอินทรีย์ จิตใจหรืออารมณ์ความบกพร่องที่มีผลกระทบอย่างมากต่อการทำงานการคิดหรือความปรารถนาของแต่ละบุคคล . " ในทางตรงกันข้าม โอเรกอน ( ORS x 426.495 ) นิยามความเจ็บป่วยทางจิต ( " โรคจิตเภทเรื้อรัง ผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่สำคัญอารมณ์ , โรคหวาดระแวงหรืออื่นเรื้อรังโรคจิต โรคจิต " ) เป็นเฉพาะเจาะจงมากขึ้นบางรัฐอย่างชัดเจนแยกหรือรวมการใช้สารเสพติดในความหมายของการเจ็บป่วยทางจิตของพวกเขา อลาบาม่าธรรมนูญ [ x 22 – 52 – 1.1 ( 1 ) ] โดยเฉพาะแยกความผิดปกติสารเสพติด ( " โรคจิต ที่ใช้ในที่นี้ โดยเฉพาะไม่รวมการวินิจฉัยของ . . . . . . . การใช้สารเสพติด รวมทั้งสุรา " )ในขณะที่เทนเนสซี ( x 33 – 1-101 ) โดยเฉพาะรวมถึงโรคพิษสุราเรื้อรังหรือยาเสพติดการพึ่งพา ( " ป่วยทางจิต บุคคล หมายถึง บุคคลที่ทุกข์ทรมานจากความผิดปกติทางจิต โรคพิษสุราเรื้อรัง หรือยาเสพติดการพึ่งพา " ) ในสหรัฐอเมริกามีกฎหมายต่อสิบที่แยกต่างหากสำหรับความผิดปกติของการใช้สาร ภาษาความผิดปกติเกี่ยวกับการใช้สารเคมีที่แตกต่างกันมากขึ้นกว่าการเจ็บป่วยทางจิตในส่วนนี้อาจสะท้อนให้เห็นถึง conflation บ่อย ๆ ( เพื่อให้แพทย์หรือวัตถุประสงค์ของกฎหมาย ) ของแอลกอฮอล์ การใช้สารเสพติด และการติดยาเสพติดและติดสุราคงไปทางประวัติศาสตร์ที่แตกต่างจากยาเสพติดอื่น ๆ การรวบรวมนี้
เราเชื่อว่าเป็นครั้งแรกของชนิดของมัน อย่างน้อยในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาแพ่ง ความมุ่งมั่นต่อการปฏิบัติทางคลินิก เพราะกฎเกณฑ์ dangerousness แพทย์ประเมินและเกณฑ์การรักษาบางส่วนในความเข้าใจหลักเกณฑ์ทางกฎหมายที่มีอยู่ ( 22 ) ความคลุมเครือและความไม่สอดคล้องกันของกฎหมายภาษาอาจความพยายามที่ซับซ้อนเช่นกฎเกณฑ์เกี่ยวกับการรักษาสภาพของผู้ที่มีความผิดปกติสารเสพติดส่วนใหญ่ยังคงซบเซาตั้งแต่ปี 1970 แม้จะมีความคืบหน้าในความเข้าใจสาเหตุและพยาธิวิทยาของโรค neurobiological ใช้สารความอุดมสมบูรณ์ของหลักฐานตอนนี้สมาคมติดยาเสพติดกับการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างสมองและการทำงานที่ยังคงอยู่ดีนอกเหนือจากการใช้ยาและสารพิษ ( 23 – 27 ) ซึ่งแตกต่างจากมุมมองที่แพร่หลายในยุคนั้น ผู้เชี่ยวชาญ ในมุมมองของการใช้สารเสพติดของนักวิจัยและแพทย์มีความสอดคล้องในการอธิบายถึงความผิดปกติสารเสพติดเป็นโรคสมองเรื้อรัง ที่สำคัญยาเสพติดไม่ได้เป็นเพียงโรคทางประสาท แต่โรคจิต มันเปลี่ยนแปลงลักษณะพื้นฐานของการรับรู้ บุคลิกภาพของบุคคล อารมณ์ และพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับความสามารถในการตัดสินใจและการตัดสินใจของตนเอง ( 28 – 30 ) งานวิจัยเกี่ยวกับประสิทธิผลของการรักษายังได้พัฒนาขึ้นโดย 1990 หลายเผด็จการครอบคลุมรีวิวออกมานับพันของผู้ป่วยที่ลงทะเบียนเรียนในการศึกษากองทุนสหรัฐให้การรักษาที่สำคัญและยั่งยืนนำไปสู่การลดลงในการใช้ยา ( 31,32 ) ต่อมา the1990s บำบัดยาเสพติดผลการศึกษาให้หลักฐานเกี่ยวกับลักษณะที่ติดยาเสพติดการรักษามีประสิทธิภาพมากที่สุดในที่สุดที่เน้นความสำคัญของการเก็บรักษา ( 33,34 ) เมื่อเร็วๆ นี้ โดยมีวิวัฒนาการเพื่อแสดงให้เห็นว่าบังคับรักษาความผิดปกติการใช้สารเสพติด การสแกน ในบางกรณีจะเป็นผลเป็นอาสาสมัครรักษา ( 35 - 39 ) กับอาการป่วยทางจิตอื่น ๆร้ายแรง ของโรงพยาบาลอาจจะเป็นเครื่องมือที่ช่วยให้แพทย์ อย่างมั่นคง ประเมินและแผน ( ตัวอย่างเช่น จัดประชาสัมพันธ์เคลื่อนที่ หรือการจัดการกรณีเข้มข้น ) สำหรับผู้ป่วยเหล่านี้ ด้วยเงื่อนไขที่ซับซ้อน ( 1 ) มีวรรณกรรมจำกัดในเรื่องของจิตแพทย์ ' ความรู้และเจตคติเกี่ยวกับเกณฑ์ความมุ่งมั่น อย่างไรก็ตามไม่กี่ของการศึกษาพบว่า แบบซ้ำๆ จิตแพทย์มักจะไม่คุ้นเคยกับเงื่อนไขที่เฉพาะเจาะจงและวิธีการที่อยู่ในกฎเกณฑ์ของรัฐ ( 5,22,40 ( 42 ) นอกจากนี้ นักวิจัยบางคนได้พบว่าผู้ตอบแบบสอบถามไม่ ( นั่นคือ ผู้ที่ไม่ตอบแบบสอบถาม ) จะยิ่งคุ้นกับเกณฑ์กว่าผู้ตอบแบบสอบถาม ( 43 )มันก็ไม่แปลกสำหรับจิตแพทย์จะได้รับอิทธิพลจากนอกเกณฑ์ทางกฎหมาย เช่น โลจิสติกส์ จำกัด เกี่ยวข้องกับเตียงที่ว่างงานความแออัด และการขาดทางเลือกที่เข้มงวดน้อยกว่ากฎหมาย แม้จะมีแนวทางไปในทางตรงกันข้าม ( 44 - 46 ) ในทางกลับกัน ในสหรัฐอเมริกาที่ได้รับอนุญาตทางแพ่งต่อสารเสพติด มักไม่ใช้ ( 8,47 ( 49 )2006 สมาคมจิตแพทย์อเมริกันโพลของสมาชิก ( n = 739 ) สรุปได้ว่า 99% ของจิตแพทย์เห็นด้วยกับความมุ่งมั่น " dangerousness " แต่เพียง 22 % เห็นด้วยกับความมุ่งมั่นของสารเสพติด ( 41 )แม้ว่าการค้นพบเหล่านี้จะไม่แสดงความคิดเห็นในจิตแพทย์ ' ทัศนคติเกี่ยวกับความมุ่งมั่นที่อันตราย ( " ผู้พิการ " ) ผู้ที่ใช้สารเสพติดความผิดปกติของพวกเขาเน้นในด้านสุขภาพจิตชุมชนที่กว้างขึ้นมีความขัดแย้งเรื่องความผิดปกติสารเสพติดควรปฏิบัติถูกต้องตามกฎหมาย ในลักษณะเดียวกับการเจ็บป่วยอื่น ๆที่รุนแรงเรายอมรับว่ามีความกังวลที่สำคัญ ideologically ในทางตรรกะ และเงิน กับมาตรฐานของสัญญาแพ่งและ อาจจะ มีการขยายตัว โดยเฉพาะในพื้นที่ของประเทศที่มีทรัพยากรค่อนข้างจำกัด แรก , ตามที่กล่าวไว้เรียบร้อยแล้วไม่มีข้อตกลงที่ชัดเจนในการดูแลสุขภาพชุมชนเกี่ยวกับการรักษาที่ดีที่สุดสำหรับบุคคลที่มีการปิดการใช้งานของผู้ใช้สาร เราเห็นการอภิปรายเป็นโอกาสในการติด ผู้เชี่ยวชาญ เพื่อมุ่งมั่นปฏิบัติที่ดีที่สุดในพื้นที่นี้ ที่สองและอาจจะสำคัญในยุคของเราในปัจจุบันของการควบคุมต้นทุนการขยับขยายขอบเขตของบุคคลที่มีคุณสมบัติสำหรับผู้ป่วยในโรงพยาบาล รวมถึงบุคคลผู้พิการที่มีความผิดปกติสารเสพติดอาจเพิ่มเติมความเครียดจำนวนจำกัดแล้ว เตียงโรงพยาบาล มันเป็นไปได้อย่างไรที่ขยับดอลลาร์ในระยะยาวการดูแลผู้ป่วยใน หรือผู้ป่วยเพื่อการรักษาเสถียรภาพให้เข้มงวดน้อยกว่าระดับของการดูแล ( เช่น ที่อยู่อาศัย หรือ แบบชุมชนบำบัด ) อาจเพิ่มประสิทธิภาพโดยรวมของระบบและเจแหล่งข้อมูลเพิ่มเติมที่ชัดเจนที่จำเป็นสำหรับประสิทธิภาพมากขึ้นก่อนการแทรกแซงที่ป้องกันไม่ให้ระดับของความเสื่อมที่ necessitates เช่นระดับสูงของการดูแล ก็หวังว่าการดูแลราคาไม่แพงทำจะขยายเงินทุนดังกล่าว ประการที่สาม ที่มีประมาณครึ่งหนึ่งของรัฐได้อนุญาตให้ ( โดยชัดแจ้งหรือเฉยๆ ) ความผูกพันต่อสำหรับผู้ที่มีความผิดปกติทางการใช้สารหนึ่งอาจถามว่าทำไมตัวเลือกในการรักษาความสะดวกของผู้สารผู้ใช้ทั่วรัฐทั้งหมดจะเปลี่ยนมาตรฐานของการดูแล เรายอมรับว่ากฎหมายภาษาและความเป็นจริงของการปฏิบัติทางคลินิกอาจไม่สัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด อย่างไรก็ตามเราแนะนำว่า ไม่ใช้สารผิดปกติจากความหมายตามกฎหมายของการเจ็บป่วยทางจิตในโรงพยาบาลต่างๆทั้งทางวิทยาศาสตร์ที่ล้าสมัยและอาจระงับอาจช่วยชีวิต ตัวเลือกการรักษาจากประชากร
ช่องโหว่มาก