A study by Dan O'Leary and his asso

A study by Dan O'Leary and his associates examined the effective of soft, private reprimands versus loud, public reprimands in decreasing disruptive behavior (O'Leary, Kaufman, Kass, & Drabman, 197o) Reprimanding a problem student quietly so that only the student can hear to be much more effective. When the teacher in the study spoke to offenders loudly enough for the entire class to hear, the disruptions increased or continued at a constant level. Some students enjoy public recognition for misbehavior. Perhaps public condemnation encourages a student to save face by having the last word. At any rate, the extra time and effort required to use private reprimands seems to be a good investment in making lasting improvements.If reprimands are not used too position of hurting students while claiming that it iors wrong for the students to hurt others.
An adult's response to the misbehavior of a student can become a model for dealing with problems. If you listen to the conversations or watch the play of children, you often see conflicts solved through aggression. Children learn to punish because they were routinely punished themselves(Martin& Pear,1992)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การศึกษา โดยใช้แดนและสมาคมของเขาตรวจสอบประสิทธิภาพของ reprimands อ่อน ส่วนตัวเมื่อเทียบกับ reprimands เสียงดัง สาธารณะในการลดพฤติกรรมขวัญ (ซี Kaufman, Kass, & Drabman, 197o) Reprimanding นักศึกษาปัญหาอย่างเงียบ ๆ เพื่อให้เฉพาะนักเรียนสามารถได้ยินเสียงจะมีประสิทธิภาพมากขึ้น เมื่อครูในการศึกษาได้พูดกับผู้กระทำผิดดังพอสำหรับคลาสทั้งฟัง หยุดชะงักที่เพิ่มขึ้น หรือยังคงอยู่ในระดับคง นักเรียนบางคนสนุกกับการรับรู้สาธารณะสำหรับ misbehavior บางทีลงโทษสาธารณะสนับสนุนให้นักเรียนบันทึกหน้ามีคำสุดท้าย ในอัตราใด ๆ เวลาและความพยายามที่ต้องใช้ reprimands ส่วนตัวน่าจะ เป็นการลงทุนที่ดีในการปรับปรุงที่ยั่งยืน ถ้าไม่ใช้ reprimands เกินไปตำแหน่งของนักเรียนมากมายในขณะที่ว่า ที่มัน iors ไม่ถูกต้องสำหรับนักเรียนที่จะทำร้ายผู้อื่น ตอบ misbehavior ของนักศึกษาผู้ใหญ่สามารถเป็น แบบจำลองในการจัดการกับปัญหา ถ้าคุณฟังการสนทนา หรือดูการเล่นของเด็ก คุณมักจะเห็นความขัดแย้งแก้ไขโดยใช้การรุกราน เด็กเรียนรู้วิธีการลงโทษ เพราะพวกเขาเป็นประจำถูกลงโทษตัวเอง (มาร์ตินและลูกแพร์ 1992)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษา โดย แดน โอ ' เลียรี่และพรรคพวกตรวจสอบประสิทธิภาพของนุ่ม ส่วนคำตำหนิและเสียงดัง สาธารณะคำตำหนิในการลดพฤติกรรมก้าวร้าว ( โอ ' เลียรี่ คอฟแมน คาส drabman & , , , 197o ) ตำหนินักเรียนปัญหาอย่างเงียบๆเพื่อให้เฉพาะนักเรียนได้ยินจะมีประสิทธิภาพมากขึ้น เมื่อครูในการศึกษาพูดกับผู้กระทำผิดดังพอสำหรับทั้งชั้นได้ยินการหยุดชะงักหรือเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในระดับที่คงที่ นักเรียนเพลิดเพลินกับการรับรู้สาธารณะสำหรับการประพฤติตนไม่สมควร บางทีสาธารณะการกระตุ้นนักเรียนบันทึกหน้า โดยมีคำสุดท้าย ในอัตราใด เวลาพิเศษและความพยายามที่ต้องใช้คำตำหนิส่วนตัวน่าจะเป็นการลงทุนที่ดีในการปรับปรุงที่ยั่งยืนถ้าการลงโทษไม่ได้ใช้ด้วยตำแหน่งทำร้ายนักเรียนในขณะที่อ้างว่า iors ผิดสำหรับนักเรียนที่จะทำร้ายคนอื่น
ของผู้ใหญ่เพื่อตอบสนองความซุกซนของนักเรียน สามารถเป็นแบบจำลองสำหรับการจัดการกับปัญหา ถ้าคุณฟังการสนทนา หรือชมการเล่นของเด็ก คุณมักจะเห็นความขัดแย้ง แก้ไขปัญหาด้วยการบุกรุกเด็กเรียนรู้ที่จะลงโทษเพราะพวกเขาถูกตรวจลงโทษตัวเอง ( มาร์ติน &ลูกแพร์ , 1992 )