Human life is the collection of som

Human life is the collection of some important events. Of those events, some events are forgotten but some other events are so important and heart touching that can not be forgotten and remain fresh in the mind. My first day school is one of those events which will remain ever fresh in my heart. I was then 6 years old. One day my mother told me that I was going to start my school the next day. I was very excited. I couldn’t think of anything else. I was always thinking about the school, the teachers, and the students of the school. I couldn’t even sleep at night. The next morning my mother woke me up early in the morning. I had a bath and put on my best clothes. Having breakfast we started walking towards the school. After half an hour we reached the school. I saw many students on the school campus. Some were playing and some were talking to each other. But I did not know any one. So, I got little nervous. My mother took me to the headmaster’s room. He asked me some questions. As I could answer them all, he became pleased. He called in a teacher and send me to my class with her. I was admitted to class one. The class teacher and the student receive me heartily. Though I was little nervous, soon I became easy. I will remember the day as long as I live.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตมนุษย์คือ การเก็บรวบรวมเหตุการณ์สำคัญบางอย่าง ของเหตุการณ์ เหตุการณ์บางอย่างที่จะลืม แต่เหตุการณ์บางอย่างให้ความสำคัญ และหัวใจการสัมผัสที่ไม่สามารถลืม และยังคงความสดใหม่ในจิตใจ โรงเรียนของฉันวันแรกเป็นหนึ่งในเทศกาลที่ยังคงเคยสดในหัวใจของฉัน ได้แล้ว 6 ปี วันหนึ่งแม่บอกผมว่า ผมกำลังจะเข้าโรงเรียนของฉันในวันถัดไป ผมตื่นเต้นมาก ผมไม่คิดว่า ของอะไร ผมมักจะคิดเกี่ยวกับโรงเรียน ครู และนักเรียนของโรงเรียน นอกจากนี้ผมยังไม่นอนหลับตอนกลางคืน เช้าวันถัดไปแม่ตื่นขึ้นมาเช้าตรู่ ผมมีอ่างอาบน้ำ และใส่เสื้อผ้าที่ดีที่สุดของฉัน เราเริ่มรับประทานอาหารเช้าเดินไปโรงเรียน หลังจากครึ่งชั่วโมง เรามาถึงโรงเรียน ผมเห็นนักเรียนหลายคนของสถานศึกษาของโรงเรียน บางคนเล่น และบางคนกำลังพูดกัน แต่ไม่รู้ว่าคนใดคนหนึ่ง ดังนั้น ผมประสาทเล็กน้อย แม่พาผมไปห้องของครูใหญ่ เขาถามฉันคำถาม ตอบทั้งหมด เขาเป็นความยินดี เขาเรียกว่าเป็นครู และส่งให้ชั้นของฉันกับเธอ ผมรับเข้าสู่ชั้นหนึ่ง ระดับครูและนักเรียนรับฉันพ่อ แต่ผมกังวลเล็กน้อย ฉันกลายเป็นง่าย ฉันจะจดจำวันตราบใดที่ฉันอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตมนุษย์คือการเก็บรวบรวมเหตุการณ์สำคัญบางอย่าง ของเหตุการณ์เหล่านั้นเหตุการณ์บางอย่างที่จะลืม แต่บางเหตุการณ์อื่น ๆ ที่มีความสำคัญมากและสัมผัสหัวใจที่ไม่สามารถลืมและยังคงสดในใจ โรงเรียนในวันแรกของฉันเป็นหนึ่งในเหตุการณ์เหล่านั้นซึ่งจะยังคงเคยสดในหัวใจของฉัน ผมอยู่แล้ว 6 ปี วันหนึ่งแม่ของฉันบอกว่าฉันกำลังจะไปเริ่มต้นโรงเรียนของฉันในวันถัดไป ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก ผมไม่ได้คิดอะไรอื่น ผมก็เคยคิดเกี่ยวกับโรงเรียนครูและนักเรียนของโรงเรียน ฉันจะไม่ได้นอนในเวลากลางคืน เช้าวันรุ่งขึ้นแม่ของฉันฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ผมมีห้องอาบน้ำและใส่เสื้อผ้าที่ดีที่สุดของฉัน มีอาหารเช้าเราเริ่มเดินไปโรงเรียน หลังจากครึ่งชั่วโมงเราถึงโรงเรียน ผมเห็นนักเรียนจำนวนมากในมหาวิทยาลัยโรงเรียน บางคนเล่นและบางส่วนได้พูดคุยกับแต่ละอื่น ๆ แต่ผมไม่ทราบว่าคนใดคนหนึ่ง ดังนั้นฉันจึงมีประสาทเล็ก ๆ น้อย ๆ แม่ของฉันเอาฉันไปที่ห้องครูใหญ่ เขาถามฉันคำถามบางอย่าง ขณะที่ผมสามารถตอบพวกเขาทั้งหมดเขาก็กลายเป็นความยินดี เขาเรียกว่าครูและส่งฉันไปชั้นเรียนของฉันกับเธอ ผมได้เข้ารับการรักษาระดับหนึ่ง ครูประจำชั้นและนักเรียนรับเราอย่างเต็มที่ แต่ผมรู้สึกประหม่าเล็ก ๆ น้อย ๆ เร็ว ๆ นี้ผมจะกลายเป็นเรื่องง่าย ฉันจะจำวันตราบเท่าที่ฉันมีชีวิตอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชีวิตของมนุษย์เป็นคอลเลกชันของเหตุการณ์สำคัญบางอย่าง จากเหตุการณ์นั้น เหตุการณ์บางอย่างก็ลืม แต่บางเหตุการณ์อื่น ๆที่สำคัญและหัวใจสัมผัสที่ไม่สามารถลืมและยังคงสดในจิตใจ โรงเรียนวันแรกของฉันเป็นหนึ่งในเหตุการณ์เหล่านั้นซึ่งจะยังคงสดชื่นในหัวใจ ผม 6 ขวบ วันหนึ่ง แม่ของฉันบอกฉันว่าฉันกำลังจะเริ่มเรียนในวันต่อไป ฉันตื่นเต้นมาก ฉันคิดอะไรไม่ออก ฉันคิดเสมอว่า เรื่องโรงเรียน ครู และนักเรียนของโรงเรียน ฉันนอนไม่หลับตอนกลางคืน เช้าวันต่อมาแม่ของฉันปลุกฉันแต่เช้า ผมอาบน้ำและใส่เสื้อผ้าของฉันที่ดีที่สุด มีอาหารเช้า เราเริ่มเดินต่อโรงเรียน หลังจากครึ่งชั่วโมงเราก็มาถึงโรงเรียน ผมเห็นนักเรียนหลายคนในโรงเรียน บางเล่นและพูดคุยกับแต่ละอื่น ๆ แต่ผมไม่ได้ว่าใคร ดังนั้น ฉันก็ประหม่านิดหน่อย แม่ของฉันเอาฉันไปที่ห้องของอาจารย์ใหญ่ เขาถามฉันคำถามบางอย่าง เท่าที่ผมสามารถตอบได้หมด เขาก็ยินดี เขาเรียกครูมาส่งฉันไปเรียนของผมกับเธอ ผมเข้าโรงเรียนหนึ่ง ห้องเรียนครูและนักเรียนได้รับมาอย่างเต็มที่ แม้ว่าฉันจะประสาทกินเล็กน้อย ไม่นานผมก็กลายเป็นง่าย ผมจะจดจำวัน ตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่