Fiona Barr, “The Wall-Reader”Fiona

Fiona Barr, “The Wall-Reader”

Fiona Barr, born in 1952 in Derry/Londonderry, depicts a young mother who reads political murals for pleasure while strolling her child through the streets of Belfast. “The Wall-Reader” illustrates Northern Ireland’s tense political environment, where seemingly harmless and everyday activities such as walks, conversation, and pleasure reading can instigate the threat of violence and lead to flight and exile.



‘Shall only our rivers run free?’ The question jumped out from the cobbled wall in huge white letters, as The Peoples’ taxi swung round the corner at Beechmount.

‘Looks like paint is running freely enough down here,’ she thought to herself, as other slogans glided past in rapid succession. Reading Belfast’s grim graffiti had become an entertaining hobby for her, and, she often wondered, was it in the dead of night that groups of boys huddled round a paint tin daubing walls and gables with tired political slogans and dichés? Did anyone ever see them? Was the guilty brush ever found? The brush is mightier than the bomb, she declared inwardly, as she thought of how celebrated among journalists some lines had become.

‘Is there a life before death?’

Well, no one had answered that one yet, at least, not in this city.

The shapes of Belfast crowded in on her as the taxi rattled over the ramps outside the fortressed police barracks. Dilapidated houses, bricked-up terraces, splintered chaos and amputated life, rosy-cheeked soldiers, barely out of school, and quivering with high-pitched fear. She thought of the thick-lipped youth who came to hi-jack the car, making his point by showing his revolver under his anorak, and of the others, jigging and taunting every July, almost sexual in their arrogance and hatred. Meanwhile, passengers climbed in and out at various points along the road, manoeuvering between legs, bags of shopping and umbrellas. The taxi swerved blindly into the road. No Highway Code here. As the woman’s stop approached, the taxi swung up to the pavement, and she stepped out.

She thought of how she read walls – like tea-cups – and she smiled to herself. Pushing her baby in the pram to the supermarket, she had to pass under a motorway bridge that was peppered with lines, some in irregular lettering with the paint dribbling down the concrete, others written with felt-tip pens in minute secretive hand. A whole range of human emotions splayed itself with persistent anarchy on the walls. Messages: ‘Ring me at eight, don’t be late’; declarations: ‘Two bob and she’s yours’; exclamations: ‘Man. Utd. are fab’; political jabs: ‘Orange squash – great’, and notes of historical import: ‘3rd Tank Regiment wuz here’. Oh how she longed to linger under the bridge taking each wall in turn, studying the meanest scrawl, pondering sensitivity, evaluating character, identifying subconscious fears, analysing childhoods.

‘One could do worse than be a reader of walls’, she thought, twisting Frost’s words. >> note 1 Instead, though, the pram was rushed past the intriguing mural (‘murial’ as they call it here) with much gusto. Respectable housewives don’t read walls!

Her husband had arrived home early today because of a bomb scare in work, as he explained. Despite the bombings which had propelled Northern Ireland onto the world’s screens and newspapers, most people regarded these episodes as a fact of life now; tedious, disruptive at times and only of interest when fatalities occurred. The ‘Troubles’ as they were euphemistically named, remained for this couple as a remote, vaguely irritating wart on their life. They were simply an ordinary (she often groaned at the oppressive banality of the word), middle-class, family – hoping the baby would marry a doctor thereby raising them in their autumn days to the select legions of the upper-class.

Each day their lives followed the same routine – no harm in that sordid little detail, she thought. It helps structure one’s existence. He went to the office, she fed the baby, washed the rapidly growing mound of nappies, prepared the dinner and looked forward to the afternoon walk. She had convinced herself she was happy with her lot, and yet felt disappointed at the pangs of jealousy endured on hearing of a friend’s glamorous job or another’s academic and erudite husband. If only someone noticed her from time to time, or even wrote her name on a wall declaring her existence worthwhile, ‘A fine mind’ or ‘I was once her lover’. That way, at least, she would have evidence that she was making an impact on others.

That afternoon she dressed the baby and started out for her walk. ‘Fantasy time’ her husband called it, ‘Wall-reading time’, she knew it to be. On this occasion, however, she decided to avoid those concrete temptations and, instead, visit the park. Out along the main road, she pushed the pram, pausing to gaze into the hardware store’s window, hearing the whine of the saracen as it thundered by, waking the baby and making her feel uneasy. A foot patrol of soldiers strolled past, their rifles, lethal even in the brittle sunlight of this March day, lounged lovingly and relaxed in the arms of their men. One soldier stood nonchalantly, almost impertinently, against a corrugated railing and stared at her. She always blushed when she passed troops. ‘Locked up in barracks with no women’, she had told her husband. (He remarked that she had a dirty mind). Hurrying out of the range of his eyes and possible sniper fire, she swung downhill out onto Stockman’s Lane and into Musgrave Park.

The park is ugly, stark and hostile. Even in summer when courting couples seek out secluded spots, like mating cats, they reject Musgrave. There are a few trees, clustered together, standing like skeletons ashamed of their nakedness. The rest is grass, a green wasteland speckled with puddles of gulls squawking over a worm patch. The park is bordered by a hospital which has a military wing guarded by an army billet. The beauty of the place is its silence. It has only this. And here silence means peace. Horror, pain, terror do not exist within these railings. Belfast is beyond their boundaries, and past the frontiers of the eagerly forgetful imagination.

The hill up to the park bench was not the precipice it seemed, but the baby and pram were heavy. Ante-natal self-indulgence had taken its toll – her midriff was now most definitely a bulge. With one final push, pram, baby and mother reached the green wooden seat, and came to rest. The baby slept soundly with the soother touching her velvet pink cheeks, hand on pillow, a picture of purity. The woman heard a coughing noise coming from the nearby gun turret, and managed to see the tip of a rifle and a face peering out from the darkness. Smells of cabbage and burnt potatoes wafted over from behind the slanting sheets of protective steel.

‘Is that your baby?’ an English voice called out. She could barely see the face belonging to the voice. She replied yes, and smiled. The situation reminded her of the confessional. Dark and supposedly anonymous, ‘Is that you, my child?’ She knew the priest personally. Did he identify her sins with his ‘Good morning, Mary’, and think to himself, ‘and I know what you were up to last night!’ She blushed at the secrets given away through the ceremony. Yes, she nervously answered again, it was her baby, a little girl. First-time mothers rarely resist the temptation to talk about their offspring. Forgetting her initial shyness, she told the voice of when the baby was born, the early problems of all-night crying, now teething, how she could crawl backwards and gurgle. In fact all the minutiae that unite mothers everywhere.

The voice responded. It too had a son, a few months older than her child, away in Germany at the army base at Münster. The voice too talked with the quiet affection that binds fathers everywhere to their children. The English voice talked out from the turret as if addressing the darkening lines of silhouettes in the distance beyond the park. Factory pipes, chimney tops, church spires, domes all listened impassively to the Englishman’s declaration of paternal love. The scene was strange, for although Belfast’s sterile geography slipped into classical forms with dusk and heavy rain-clouds, the voice and the woman knew the folly of such innocent communication. They politely finished their conversation, said goodbye and the woman pushed her pram homewards. The voice remained in the turret, watchful and anxious. Home she went, past vanloads of workers leering out past the uneasy presence of foot patrols, past the Church.

‘Let us give each other the sign of peace’ they said at Mass. The only sign Belfast knew was two fingers pointing towards Heaven. Life was self-contained, the couple often declared, just like flats. No need to go outside.

She did go outside, however. Over the weeks the voice had become a name, John. It had become a friend, someone to listen to, to talk to. No face, but a person removed from the city’s grotesqueries and colourlessness. She sat on the bench, the pram in front, the baby asleep, listening, talking, looking ahead at the hospital corridors stretching languidly before her. He talked of his wife, and the city he came from. In some ways, remote as another planet, in others as familiar as the earth itself. Memories of childhood aspirations grown out of back-to-back slum, of disappointment, the pain of failure, the fear of rejection in adolescence. Visions of Germany, Teutonic efficiency and emotional hardness; Malta and Cyprus, exotic, crimson, romantic, legendary, the holiday brochures come to life.

She told him of her family, of escaping through books, longing to endure noble pain and mysterious wildness, to experience outrageous immorality, to be as aloof as Yeats himself. To be memorable, sh

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟิโอบารร์ "ผนังอ่าน"ฟิโอบารร์ เกิดใน 1952 ใน Derry/รี่ มีภาพแม่สาวผู้อ่านภาพจิตรกรรมการเมืองเพื่อความสุขในขณะที่เดินลูกของเบลฟาสท์ "กำแพงอ่าน" แสดงไอร์แลนด์เหนือตึงเครียดทางการเมืองสิ่งแวดล้อม ซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอันตราย และทุกกิจกรรมเช่นเดิน การสนทนา และความสุขที่อ่านสามารถโมโหภัยคุกคามจากความรุนแรง และนำไปสู่เที่ยวบินและถูกเนรเทศ 'จะเท่าแม่ของเราทำงานฟรีหรือไม่' คำถามออกไปจากผนัง cobbled ตัวขาวมาก เป็นรถชน swung รอบมุมที่ Beechmount 'ดูเหมือนสีทำงานได้อย่างอิสระพอลง เธอคิดว่า เพื่อตัวเอง เป็นคำขวัญอื่น ๆ ทะยานผ่านมาถี่ขึ้น อ่านเบลฟัสต์ grim ต่างได้กลายเป็น งานอดิเรกสนุกสนานสำหรับเธอ และ เธอมักจะสงสัย ว่า มีเรื่องในการตายของคืนที่กลุ่มของเด็กผู้ชายต้องปัดกระป๋องสี daubing ผนังและหน้าจั่ว มีคำขวัญทางการเมืองเบื่อและ dichés ไม่ใครเคยเห็นหรือไม่ แปรงผิดเคยพบหรือไม่ แปรงเป็น mightier กว่าระเบิด เธอประกาศสองอย่างภายใน เป็นความคิดเธอของการเฉลิมฉลองในหมู่นักข่าวบางรายการได้กลายเป็น 'มีชีวิตก่อนตายหรือไม่" ดี ไม่ได้ตอบว่า ยัง น้อย ไม่อยู่ในเมืองนี้ รูปร่างของเบลฟัสต์แออัดในกับเธอเป็นรถแท็กซี่ rattled ผ่านทางลาดนอกตำรวจ fortressed ค่ายทหาร ศัทธาเข้าไปบ้าน ระเบียงขึ้น bricked, splintered chaos และ amputated ชีวิต โรซี่ cheeked ทหาร เพิ่งจะออกจากโรงเรียน และสั่นเครือ ด้วยความกลัว high-pitched เธอคิดว่า เยาวชนปากหนาที่มาไฮ แจ็ครถ ทำให้จุดของเขา โดยแสดง revolver ของเขาภายใต้เขา anorak และ อื่น ๆ ซึ่ง และ taunting ทุกกรกฎาคม เกือบทางเพศในความหยิ่งและความเกลียดชัง ในขณะเดียวกัน ผู้โดยสารปีนออกที่จุดต่าง ๆ ตามถนน manoeuvering ระหว่างขา กระเป๋าและร่ม รถแท็กซี่อย่างคนตาบอดคนเป็นอยู่ ทางหลวงหมายเลขรหัสที่นี่ เวลาหยุดของผู้หญิง แท็กซี่ swung ถึงช่วง และเธอก้าวออกมา เธอความคิด ของวิธีการที่เธออ่านผนัง– เช่น ถ้วยชา – และเธอยิ้มกับตัวเอง ผลักดันเด็กของเธอในการเข็นไปซุปเปอร์มาร์เก็ต เธอได้ใต้สะพานมอเตอร์เวย์ที่ถูก peppered บรรทัด บางส่วนในฟอกขาวผิดปกติด้วยการหยดสีลงคอนกรีต อื่น ๆ เขียน ด้วยปากกาปลายสักหลาดในมือความลับนาที หลากหลายอารมณ์ของมนุษย์ splayed เองแบบอนาธิปไตยบนผนัง ข้อความ: 'แหวนฉันที่แปด ไม่สาย' ประกาศ: 'bob สองและเธอของคุณ' อุทาน: ' ยูถ่ายคน มี fab'; jabs การเมือง: 'ส้มสควอช – ดี' และบันทึกการนำเข้าประวัติศาสตร์: "กองพันรถถัง 3 ได้ที่นี่' โอ้ ว่าเธอปรารถนาไปใต้สะพานมีกำแพงแต่ละใน เรียน meanest scrawl ขบคิดไว ประเมินอักขระ ระบุกลัว subconscious วิเคราะห์ childhoods 'หนึ่งสามารถทำแย่กว่าจะอ่านของผนัง คิดว่า เธอบิดคำของน้ำแข็งได้ >> หมายเหตุแทน 1 แม้ว่า หน่อยถูกวิ่งผ่านภาพจิตรกรรมฝาผนังน่า ('murial' พวกเขาเรียกว่าที่นี่) อย่างสนุกสนานมาก Housewives เกียรติไม่อ่านผนัง สามีถึงบ้านเช้าวันนี้เนื่องจากแผลระเบิดในการทำงาน ตามที่เขาอธิบายไว้ แม้ มีการทิ้งระเบิดที่มาจากไอร์แลนด์เหนือหน้าจอและหนังสือพิมพ์ของโลก คนส่วนใหญ่ถือว่าตอนนี้เป็นความจริงของชีวิตตอนนี้ น่าเบื่อ ขวัญเวลา และเฉพาะ น่าสนใจเมื่อผู้เกิด 'ปัญหา' พวกเขาได้ euphemistically ชื่อ ยังคงสำหรับคู่นี้เป็น wart แบบระยะไกล คลับเคืองในชีวิตของพวกเขา พวกเขาก็ปกติ (เธอมักจะ groaned ที่ banality กดขี่ของคำ), ชั้นกลาง ครอบครัวหวังว่า ลูกจะแต่งงานกับหมอจึงเพิ่มในวันฤดูใบไม้ร่วงของ legions เลือกชั้นบน แต่ละวันชีวิตตามขั้นตอนเดียวกัน – ไม่อันตรายที่ละเอียดน้อย sordid เธอคิดว่า ช่วยให้โครงสร้างของที่มีอยู่ เขาไปสำนักงาน เธอเลี้ยงทารก ล้าง mound เติบโตอย่างรวดเร็วของ nappies เย็นเตรียมไว้ และมองไปข้างหน้าให้เดินเล่นยามบ่าย เธอมีความเชื่อมั่นตัวเองเธอมีความสุขกับเธอมาก และยัง รู้สึกผิดหวังที่พักอันคุ้มค่าของพระทนบนฟังงานเสน่ห์ของเพื่อนหรือของอื่นวิชาการ และ erudite สามี ถ้าเพียงแต่มีคนสังเกตเห็นเธอเวลา หรือแม้แต่ เขียนชื่อเธอบนกำแพงประกาศของเธอที่มีอยู่ให้คุ้มค่า 'ใจดี' หรือ 'ฉันเคยรักเธอ' วิธี อย่างน้อย เธอจะมีหลักฐานว่า เธอถูกทำให้มีผลกระทบต่อคนอื่น ช่วงบ่ายที่เธอแต่งตัวทารก และเริ่มการเดินทางของเธอออก 'จินตนาการเวลา' สามีเรียกว่า 'อ่านผนังเวลา' รู้ให้ ในโอกาสนี้ อย่างไรก็ตาม เธอตัดสินใจหลีกเลี่ยงที่เทมป์เทชันส์คอนกรีต และ แทน เยี่ยมชมสวน ออกไปตามถนนหลัก เธอผลักเข็น หยุดมองไปที่หน้าต่างของร้านค้าฮาร์ดแวร์ whine ของ saracen ได้ยินเป็นว่าทูตโดย ปลุกทารก และทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ อดีต เดินเท้าลาดตระเวนของทหาร strolled ของปืน ยุทธภัณฑ์แม้ในแสงเปราะของมีนาคมวันนี้ lounged รัก และผ่อนคลายในอ้อมแขนของผู้ชายของพวกเขา ทหารหนึ่งยืน nonchalantly เกือบ impertinently กับราวลูกฟูก และจ้องไปที่เธอ เธอมักจะขวยเขินเธอผ่านทหาร 'ล็อคขึ้นในค่ายทหารกับผู้หญิงไม่' เธอได้บอกสามีของเธอ (เขากล่าวว่า เธอมีจิตใจสกปรก) Hurrying จากช่วงของตาและไฟได้ซุ่มยิงของเขา เธอ swung นักบินออก ไปเลนของ Stockman และ เป็น อุทยานมัสเกรฟ เที่ยวน่าเกลียด สิ้นเชิง และเป็นมิตร แม้ในฤดูร้อนเมื่อคู่ courting ค้นหาจุดที่เงียบสงบ เช่นผสมพันธุ์แมว พวกเขาปฏิเสธมัสเกรฟ มีไม่กี่ต้น จับกลุ่มกัน ยืนเช่นละอายใจของเจ้าของโครงกระดูก ส่วนเหลือเป็นหญ้า wasteland สีเขียวออกน้ำตาลกับปลิงกุล squawking ผ่านแพทช์หนอน สวนจะล้อมรอบ ด้วยโรงพยาบาลซึ่งมีปีกทหารที่รักษา โดย billet เป็นกองทัพ ความสวยงามของสถานที่ที่เงียบได้ มีเพียงเท่านี้ และที่นี่เงียบสงบ สยองขวัญ เจ็บปวด ความหวาดกลัวอยู่ภายในรถลากเหล่านี้ เบลฟัสต์เป็น เกินขอบเขตของพวกเขา และขอบเขตของจินตนาการ forgetful วันที่ผ่านมา เขาถึงสวนม้านั่งไม่ล่อเหมือน แต่เด็กและเข็นได้หนัก Self-indulgence-natal อีกก็แนะนำ – midriff ของเธอแนะนำตอนนี้ส่วนใหญ่เป็นกระพุ้ง ผลักดันสุดท้ายหนึ่ง หน่อย เด็ก และแม่ถึงนั่งไม้สีเขียว และมาพักผ่อน เด็กนอนหลับสนิท ด้วยที่ soother สัมผัสแก้มของเธอสีชมพูกำมะหยี่ มือบนหมอน ภาพของความบริสุทธิ์ ผู้หญิงได้ยินเสียงดัง coughing มาจากป้อมปืนใกล้เคียง และจัดการเพื่อดูคำแนะนำปืนยาวและหน้า peering ออกมาจากความมืด กลิ่นของกะหล่ำปลีและมันฝรั่งเผาไหม้ wafted ผ่านพอแผ่นเหล็กป้องกันการเอียงไป 'ว่าเด็กของคุณ "เสียงภาษาอังกฤษที่เรียกมา นอกจากนี้เธอแทบไม่ได้เห็นหน้าของเสียง เธอตอบใช่ และยิ้ม สถานการณ์เตือนเธอของ confessional มืด และคาดคะเนแบบไม่ระบุ ชื่อ, ' คุณ ลูกของฉัน? " เธอรู้ว่าปุโรหิตเอง ไม่ได้ระบุความบาปของเธอกับเขา 'สวัสดี Mary' และคิดว่า ตนเอง 'และฉันรู้ว่าคุณมีถึงคืนสุดท้าย' เธอขวยเขินในความลับไปให้ผ่านพิธี ใช่ เธอคนตอบอีก ได้บุตร สาวน้อย ครั้งแรกแม่ต้านทานไม่ค่อยจะพูดคุยเกี่ยวกับลูกหลานของพวกเขา ลืมความอายเริ่มต้นของเธอ เธอบอกเสียงของเมื่อทารกเกิด ปัญหาช่วง all-night ร้องไห้ ตอนนี้ การงอกของ ฟัน ว่าเธอสามารถรวบรวมข้อมูลย้อนหลังและ gurgle ในความเป็นจริง minutiae ดามมารดาทุก เสียงตอบรับ มันเกินไปมีลูกชาย เก่ากว่าลูก เก็บในเยอรมนีที่ฐานทัพที่ Münster กี่เดือน เสียงพูดคุยกับจิตเงียบที่ binds บิดาทุกของตนเกินไป เสียงภาษาอังกฤษพูดคุยออกจากป้อมปืนว่ากำหนดบรรทัด darkening ของ silhouettes ในระยะห่างเกินกว่าสวน โรงงานท่อ ปล่องไฟท็อป เชิร์ชสไปรส์ domes ทั้งหมดฟัง impassively ประกาศของชาวรักปู่ ฉากแปลก สำหรับแม้ของเบลฟัสต์กอซภูมิศาสตร์เล็ดรอดลงในฟอร์มคลาสสิกกับค่ำ และ เมฆฝนหนัก เสียง และผู้หญิงรู้ความโง่เขลาของการสื่อสารเช่นผู้บริสุทธิ์ พวกเขาสุภาพเสร็จสิ้นการสนทนาของพวกเขา กล่าวลาและผู้หญิงผลักเธอหน่อย homewards เสียงยังคงอยู่ในป้อมปืน จับ และวิตก บ้านเธอ vanloads leering ออกลาดตระเวนเดินเท้า คริสตจักรที่ผ่านมาก็ไม่สบายใจที่ผ่านมาผู้ปฏิบัติงานที่ผ่านมาไป 'เราให้กันเครื่องหมายสันติภาพ' ว่า ที่มวล หมายเฉพาะที่เบลฟาสท์รู้ถูกสองมือชี้ไปทางสวรรค์ ชีวิตนั้นมีอยู่ด้วยตนเอง คู่มักประกาศ เหมือนแฟลต ไม่จำเป็นต้องไป เธอได้ไปนอก อย่างไรก็ตาม ผ่านสัปดาห์ เสียงได้กลายเป็น ชื่อ จอห์น มันได้กลายเป็นเพื่อน การฟัง การพูดคุยกับผู้อื่น หน้าไม่มี แต่คนออกจากเมือง grotesqueries และ colourlessness เธอนั่งบนม้านั่ง หน่อยหน้า ทารกหลับ ฟัง พูด มองไปที่ทางเดินของโรงพยาบาลที่ยืด languidly ก่อนเธอ เขาพูดของภรรยาของเขา และเมืองที่เขามาจาก ในบางวิธี ระยะไกลเป็นดาวเคราะห์ดวงอื่น คนอื่นเป็นที่คุ้นเคยเป็นแผ่นดินตัวเอง ความทรงจำของความปรารถนาของเด็กที่เติบโตจากชุมชนแออัดที่กลับไปกลับ ของความผิดหวัง ความเจ็บปวดของความล้มเหลว กลัวการปฏิเสธในวัยรุ่น วิสัยทัศน์ของเยอรมนี Teutonic ประสิทธิภาพ และความ แข็งทางอารมณ์ มอลต้าและไซปรัส แปลกใหม่ พิการ โรแมนติก ตำนาน โบรชัวร์ฮอลิเดย์มาสู่ชีวิต เธอบอกเขา หลบหนีผ่านหนังสือ ครอบครัวของเธอลิ้นทนปวดโนเบิลและ wildness ลี้ลับ ประสบการณ์ศีลธรรมอุกอาจ จะอยู่ห่าง ๆ ที่ Yeats เอง จะน่าจดจำ sh

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟิโอน่า Barr "The Wall-อ่าน" ฟิโอน่า Barr, เกิดในปี 1952 ในเดอร์รี่ / ลอนดอนแสดงให้เห็นว่าคุณแม่ยังสาวที่อ่านภาพจิตรกรรมฝาผนังทางการเมืองเพื่อความสุขขณะที่เดินเล่นลูกของเธอผ่านถนนในเบลฟัสต์ "กำแพง-อ่าน" แสดงให้เห็นถึงภาคเหนือของสภาพแวดล้อมทางการเมืองของไอร์แลนด์เครียดที่กิจกรรมที่ดูเหมือนจะไม่เป็นอันตรายและชีวิตประจำวันเช่นการเดินการสนทนาและการอ่านความสุขที่สามารถก่อให้เกิดภัยคุกคามของความรุนแรงและนำไปสู่การบินและเนรเทศ. 'จะมีเพียงแม่น้ำของเราทำงานได้ฟรี? คำถามที่กระโดดออกมาจากผนังที่ปูด้วยหินในตัวอักษรสีขาวขนาดใหญ่เป็นรอบเหวี่ยงรถแท็กซี่มุมที่ Beechmount ได้. ประชาชน'ดูเหมือนว่าสีจะทำงานได้อย่างอิสระพอลงที่นี่ "เธอคิดว่าตัวเองเป็นคำขวัญอื่น ๆ ที่เดินผ่านมาในเวลาอันรวดเร็ว . การอ่านกราฟฟิตีน่ากลัวของเบลฟาสได้กลายเป็นงานอดิเรกที่สนุกสนานสำหรับเธอและเธอมักจะสงสัยนั้นมาในการตายของคืนนั้นกลุ่มชาย huddled รอบดีบุกแต้มสีผนังและหน้าจั่วกับคำขวัญทางการเมืองเหนื่อยและdichés? มีใครเคยเห็นพวกเขา? เป็นแปรงที่เคยพบว่ามีความผิด? แปรงจะยิ่งใหญ่กว่าระเบิดที่เธอประกาศในใจขณะที่เธอคิดว่าวิธีการที่มีชื่อเสียงโด่งดังในหมู่นักข่าวเส้นบางได้กลายเป็น. 'มีชีวิตก่อนที่จะตาย? ดีไม่มีใครได้ตอบว่ายังอย่างน้อยไม่ได้อยู่ในนี้ เมือง. รูปร่างของเบลฟาสแออัดในของเธอขณะที่รถแท็กซี่ rattled มากกว่าลาดนอกค่ายทหารตำรวจ fortressed บ้านทรุดโทรมระเบียง bricked ขึ้นความวุ่นวายเดาะและชีวิตด้วนทหารผ่องใส, แทบจะไม่ออกจากโรงเรียนและสั่นด้วยความกลัวแหลมสูง เธอคิดของเยาวชนหนาน้อยที่มาไฮแจ็ครถทำให้จุดของเขาด้วยการแสดงของเขาภายใต้ปืนแจ็คเก็ตของเขาและของคนอื่น ๆ jigging และด่าว่าทุกเดือนกรกฎาคมทางเพศเกือบจะอยู่ในความหยิ่งและความเกลียดชังของพวกเขา ขณะที่ผู้โดยสารที่เพิ่มขึ้นทั้งในและนอกจุดต่าง ๆ ไปตามถนนที่ใช้กลยุทธ์ระหว่างขา, ถุงช้อปปิ้งและร่ม รถแท็กซี่เลี้ยวสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปในถนน ไม่มีทางหลวงหมายเลขรหัสที่นี่ ในฐานะที่เป็นหยุดของผู้หญิงเดินเข้ามาใกล้แท็กซี่เหวี่ยงถึงทางเท้าและเธอก้าวออกมา. เธอคิดว่าเธออ่านผนัง - เช่นชาถ้วย - และเธอยิ้มกับตัวเอง ผลักดันลูกน้อยของเธอในรถเข็นที่ซูเปอร์มาร์เก็ตที่เธอจะต้องผ่านใต้สะพานทางด่วนที่พริกไทยกับเส้นบางอย่างในตัวอักษรที่ผิดปกติกับการเลี้ยงลูกฟุตบอลลงสีคอนกรีตอื่น ๆ ที่เขียนด้วยปากกาปลายสักหลาดมือในนาทีที่ลับ ทั้งช่วงของอารมณ์มนุษย์กางตัวเองด้วยความโกลาหลถาวรบนผนัง ข้อความ: 'แหวนฉันที่แปดอย่ามาสาย'; ประกาศ: 'สองบ๊อบและเธอเป็นของคุณ'; อุทาน: 'Man ยูไนเต็ด มี Fab '; ศัตรูทางการเมือง: สควอชสีส้ม - ดี 'และบันทึกประวัติศาสตร์ของการนำเข้า:' 3 ทหารรถถัง wuz นี่ โอ้ว่าเธออยากจะอู้ใต้สะพานสละผนังในทางกลับกันการศึกษาเขียนลวก ๆ โหดที่ขบคิดไวประเมินตัวอักษรระบุกลัวจิตใต้สำนึกวิเคราะห์วัยเด็ก. 'หนึ่งสามารถทำเลวร้ายยิ่งกว่าจะอ่านของผนัง' เธอคิดว่าบิด คำพูดของฟรอสต์ >> note 1 แทนแม้ว่าเรือท้องแบนก็รีบวิ่งไปที่ผ่านมาภาพจิตรกรรมฝาผนังที่น่าสนใจ (murial 'ที่พวกเขาเรียกมันนี่) ด้วยความเอร็ดอร่อยมาก แม่บ้านที่นับถือไม่ได้อ่านผนัง! สามีของเธอได้เดินทางมาถึงบ้านเร็ววันนี้เนื่องจากความหวาดกลัวระเบิดในการทำงานในขณะที่เขาอธิบาย แม้จะมีการระเบิดซึ่งขับเคลื่อนไอร์แลนด์เหนือบนหน้าจอของโลกและหนังสือพิมพ์ที่ได้รับการยกย่องมากที่สุดคนตอนเหล่านี้เป็นความจริงของชีวิตตอนนี้; น่าเบื่อในช่วงเวลาที่ยุ่งยากและมีเพียงที่น่าสนใจเมื่อเสียชีวิตที่เกิดขึ้น ของปัญหาที่พวกเขาถูกตั้งชื่อสละสลวยยังคงอยู่สำหรับคู่นี้เป็นระยะไกลหูดเกิดการระคายเคืองรางในชีวิตของพวกเขา พวกเขาเป็นเพียงสามัญ (เธอครางมักที่ดาษดื่นกดขี่ของคำ) ชนชั้นกลางครอบครัว - หวังว่าลูกจะแต่งงานกับหมอจึงยกพวกเขาในวันที่ฤดูใบไม้ร่วงของพวกเขาเพื่อพยุหเสนาเลือกของบนชั้น. ในแต่ละวัน ชีวิตของพวกเขาตามกิจวัตรประจำวันเดียวกัน - ไม่มีอันตรายใด ๆ ในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่สกปรกเธอคิดว่า มันจะช่วยให้การดำรงอยู่อย่างใดอย่างหนึ่งของโครงสร้าง เขาเดินไปที่สำนักงานของเธอเลี้ยงทารกล้างกองเติบโตอย่างรวดเร็วของผ้าอ้อมเตรียมอาหารค่ำและมองไปข้างหน้าเพื่อใช้เวลาเดินในช่วงบ่าย เธอเชื่อว่าตัวเองเธอมีความสุขที่มีจำนวนมากของเธอและยังรู้สึกผิดหวังที่เจ็บปวดจากความหึงหวงทนได้ยินของงานที่มีเสน่ห์ของเพื่อนหรือของผู้อื่นสามีของนักวิชาการและขยัน ถ้าเพียง แต่มีคนสังเกตเห็นเธอเป็นครั้งคราวหรือแม้กระทั่งชื่อของเธอเขียนบนผนังประกาศการดำรงอยู่ของเธอที่คุ้มค่า 'จิตใจดี' หรือ 'ผมเคยเป็นคนรักของเธอ ด้วยวิธีการนี้อย่างน้อยเธอก็จะมีหลักฐานว่าเธอกำลังทำผลกระทบกับคนอื่น ๆ . บ่ายวันนั้นเธอแต่งตัวทารกและเริ่มออกมาเดินเล่นของเธอ เวลาแฟนตาซี 'สามีของเธอเรียกมันว่า' Wall-เวลาในการอ่าน 'เธอรู้ว่ามันจะเป็น ในโอกาสนี้ แต่เธอตัดสินใจที่จะหลีกเลี่ยงความเย้ายวนที่เป็นรูปธรรมเหล่านั้นและแทนที่จะเยี่ยมชมสวนสาธารณะ ออกไปตามถนนสายหลักที่เธอผลักเรือท้องแบนหยุดการจ้องมองลงในหน้าต่างร้านฮาร์ดแวร์ที่ได้ยินเสียงหอนของ Saracen เป็นฟ้าร้องโดยตื่นทารกและทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ทหารลาดตระเวนของทหารเดินผ่านมาปืนของพวกเขาตายแม้ในแสงแดดเปราะของวันที่มีนาคม lounged ด้วยความรักและผ่อนคลายในอ้อมแขนของผู้ชายของพวกเขา ทหารคนหนึ่งยืนอยู่เมินเฉยเกือบ impertinently กับราวลูกฟูกและจ้องมองมาที่เธอ เธอเขินเสมอเมื่อเธอเดินผ่านทหาร 'ล็อกขึ้นในค่ายทหารกับผู้หญิงที่ไม่' เธอได้บอกกับสามีของเธอ (เขาตั้งข้อสังเกตว่าเธอมีจิตใจที่สกปรก) รีบออกจากช่วงตาของเขาและมือปืนยิงไปได้ที่เธอเหวี่ยงดาวน์ฮิลล์ออกไปยังเลนพัสดุและเข้าไปในเกรฟส์พาร์ค. ที่จอดรถน่าเกลียดสิ้นเชิงและไม่เป็นมิตร แม้ในฤดูร้อนเมื่อคู่รักติดพันหาจุดที่เงียบสงบเช่นแมวผสมพันธุ์พวกเขาปฏิเสธเกรฟส์ มีต้นไม้ไม่กี่คลัสเตอร์ร่วมกันยืนเหมือนโครงกระดูกละอายใจของความเปลือยเปล่าของพวกเขา ส่วนที่เหลือเป็นหญ้าสูญเปล่าสีเขียวจุดด่างดำที่มีแอ่งน้ำของนกนางนวลบ่นมากกว่าแพทช์หนอน สวนสาธารณะที่อยู่ติดกับโรงพยาบาลที่มีปีกทหารรักษาโดยเหล็กแท่งกองทัพ ความงามของสถานที่ที่มีความเงียบของมัน แต่ก็มีเพียงแค่นี้ และความเงียบสงบที่นี่หมายถึง สยองขวัญ, ความเจ็บปวด, ความหวาดกลัวไม่ได้อยู่ภายในรั้วเหล่านี้ เบลฟาสอยู่นอกเหนือขอบเขตของพวกเขาและที่ผ่านพรมแดนของจินตนาการขี้ลืมกระหาย. เนินเขาขึ้นไปที่ม้านั่งในสวนสาธารณะก็ไม่หน้าผาก็ลำบาก แต่ทารกและเรือท้องแบนหนัก Ante คลอดตัวเองปล่อยตัวได้รับผลตอบแทน - กระบังลมของเธอก็คือตอนนี้ส่วนใหญ่แน่นอนกระพุ้ง กับหนึ่งในการผลักดันสุดท้ายรถเข็นเด็กทารกและแม่ถึงที่นั่งไม้สีเขียวและมาหยุด ทารกนอนหลับอุตุกับจุกนมหลอกสัมผัสแก้มของเธอกำมะหยี่สีชมพูมือบนหมอน, ภาพของความบริสุทธิ์ ผู้หญิงคนนั้นได้ยินเสียงไอมาจากปืนบริเวณใกล้เคียงและมีการจัดการที่จะเห็นปลายปืนไรเฟิลและใบหน้าหันออกมาจากความมืด กลิ่นของกะหล่ำปลีและมันฝรั่งเผา wafted มาจากที่อยู่เบื้องหลังความลาดเอียงแผ่นเหล็กป้องกัน. 'คือการที่ลูกน้อยของคุณ? เสียงภาษาอังกฤษเรียกว่าออกมา เธอแทบจะไม่สามารถเห็นใบหน้าที่เป็นเสียง เธอตอบว่าใช่และยิ้ม สถานการณ์ที่ทำให้เธอนึกถึงสารภาพ ที่มืดและที่ไม่ระบุชื่อที่คาดคะเน 'เป็นว่าคุณลูกของฉัน? เธอรู้ว่าพระสงฆ์เอง เขาก็ไม่ระบุความผิดบาปของเธอกับเขาตอนเช้าที่ดีแมรี่ 'และคิดว่าตัวเอง' และฉันรู้ว่าสิ่งที่คุณได้ถึงคืนที่ผ่านมา! เธอเขินที่ลับให้ออกไปผ่านพิธี ใช่เธอประหม่าตอบอีกครั้งก็ยังเป็นเด็กเธอเป็นสาวน้อย แม่ครั้งแรกไม่ค่อยต้านทานสิ่งล่อใจที่จะพูดคุยเกี่ยวกับลูกหลานของพวกเขา ลืมความอายครั้งแรกของเธอเธอบอกว่าเสียงของเมื่อทารกเกิดปัญหาในช่วงต้นของทุกคืนร้องไห้ตอนนี้ฟันวิธีที่เธอจะได้รวบรวมข้อมูลข้างหลังและไหลโครก ในความเป็นจริงทุกข้อปลีกย่อยที่แม่มารวมกันทุกที่. เสียงตอบสนอง มันก็มีลูกชายคนหนึ่งไม่กี่เดือนที่เก่ากว่าลูกของเธอออกไปในประเทศเยอรมนีที่ฐานกองทัพมอนสเตอร์ เสียงเกินไปพูดคุยกับความรักที่เงียบสงบที่ผูกบรรพบุรุษทุกที่เพื่อเด็กของพวกเขา เสียงภาษาอังกฤษพูดออกมาจากป้อมปืนราวกับว่าอยู่สายมืดของเงาในระยะไกลเกินกว่าที่สวนสาธารณะ ท่อโรงงาน, ท็อปส์ซูปล่องไฟ, คริสตจักรยอดโดมทุกฟังไม่ยินดียินร้ายกับการประกาศอังกฤษของความรักพ่อ ที่เกิดเหตุเป็นเรื่องแปลกสำหรับแม้ว่าภูมิศาสตร์ผ่านการฆ่าเชื้อของเบลฟาสเล็ดรอดเข้ามาในรูปแบบคลาสสิกกับค่ำและเมฆฝนหนักเสียงและผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าความโง่เขลาของการสื่อสารไร้เดียงสาดังกล่าว พวกเขาสุภาพเสร็จสิ้นการสนทนาของพวกเขากล่าวคำอำลาและหญิงผลักรถเข็นของเธอกลับไปบ้าน เสียงที่ยังคงอยู่ในป้อมปืนที่ตื่นตัวและกังวล หน้าแรกเธอไป vanloads ที่ผ่านมาของคนงานออก leering ที่ผ่านมาปรากฏตัวไม่สบายใจของทหารลาดตระเวนที่ผ่านมาคริสตจักร. 'ให้เราให้กันและกันสัญลักษณ์ของสันติภาพ' พวกเขากล่าวว่าที่มวล. เพียงเข้าสู่ระบบเบลฟัสต์ได้รับรู้ว่าสองนิ้วชี้ไปสวรรค์ ชีวิตอยู่ในตัวเองทั้งคู่มักจะประกาศเช่นเดียวกับแฟลต ไม่จำเป็นต้องออกไปข้างนอก. เธอไม่ออกไปข้างนอก แต่ ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาเสียงได้กลายเป็นชื่อของจอห์น มันได้กลายเป็นเพื่อนคนที่ฟังการพูดคุยกับ ใบหน้าไม่มี แต่คนที่เอาออกจาก grotesqueries ของเมืองและความเป็นทุกข์ เธอนั่งอยู่บนม้านั่งเรือท้องแบนด้านหน้าทารกนอนหลับ, การฟัง, การพูดคุยมองไปข้างหน้าในทางเดินโรงพยาบาลยืดระทวยก่อนที่เธอจะ เขาพูดถึงภรรยาของเขาและเมืองเขามาจาก ในบางวิธีระยะไกลเป็นดาวเคราะห์ดวงอื่นในคนอื่น ๆ เป็นที่คุ้นเคยเป็นโลกของตัวเอง ความทรงจำของแรงบันดาลใจในวัยเด็กที่เติบโตขึ้นจากการกลับไปกลับสลัมของความผิดหวังความเจ็บปวดของความล้มเหลวกลัวการปฏิเสธในวัยรุ่น วิสัยทัศน์ของเยอรมนีที่มีประสิทธิภาพและความแข็งเต็มตัวอารมณ์ มอลตาและไซปรัสแปลกใหม่, สีแดงเข้ม, โรแมนติก, ตำนาน, โบรชัวร์วันหยุดมาถึงชีวิต. เธอบอกเขาของครอบครัวของเธอหนีผ่านหนังสือปรารถนาที่จะทนกับความเจ็บปวดเกียรติและมุ่งมั่นลึกลับจะได้สัมผัสกับความอยุติธรรมอุกอาจที่จะเป็นห่างเป็น เยทส์ตัวเอง จะเป็นที่น่าจดจำดวลจุดโทษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฟิโอนา บาร์ " ผนังอ่าน "

ฟี Barr , เกิดในปี 1952 ใน เดอร์รี ลอนดอนเดอร์รี่ แสดงให้เห็นแม่สาวที่อ่านจิตรกรรมฝาผนังทางการเมืองเพื่อความสุขของลูก ในขณะที่เดินเล่นผ่านถนนของเบลฟาสต์ " ผนังอ่าน " แสดงให้เห็นถึงภาคเหนือของไอร์แลนด์เครียดการเมืองสภาพแวดล้อมที่ดูเหมือนไม่เป็นอันตรายและกิจกรรมในชีวิตประจําวัน เช่น การเดิน การสนทนาและความสุขในการอ่านสามารถก่อภัยคุกคามของความรุนแรงและนำไปสู่การบินและเนรเทศ



'shall เดียวแม่น้ำวิ่งฟรี ' คำถามที่กระโดดออกมาจากผนังที่ปูด้วยตัวอักษรสีขาวขนาดใหญ่ เป็นแท็กซี่ประชาชน ' เหวี่ยงรอบมุมที่ beechmount

' เหมือนสีวิ่งอิสระเพียงพอลงที่นี่ หล่อนคิดว่าตัวเองเป็นคำขวัญอื่น ๆในอดีตที่ผ่านมากไลดิดอย่างรวดเร็วต่อเนื่องกันอ่านที่น่ากลัวของ Graffiti ได้กลายเป็นงานอดิเรกที่สนุกสนานของเธอ และเธอมักจะสงสัยว่ามันดึกว่า กลุ่มของชาย huddled รอบดีบุกสีเล่าผนังและหน้าจั่วกับคำขวัญทางการเมืองเหนื่อยและดิชé s ? มีใครเคยเห็นหรือไม่ คือความผิดแปรงเคยพบ ? แปรงเป็น mightier กว่าเธอประกาศไว้ภายในระเบิด ,อย่างที่เธอคิดว่ากระเดื่องในหมู่นักข่าว บางเส้นก็เป็น

' มีชีวิตหลังความตาย ? '

ไม่มีใครตอบอีกเหรอ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในเมืองนี้

รูปร่างเบลฟาสต์แออัดเข้าไปเป็นแท็กซี่ซึ่งมากกว่าลาดนอก fortressed ตำรวจ ค่ายทหาร บ้านทรุดโทรม , bricked ขึ้นระเบียงเดาะความวุ่นวายและทำให้ชีวิตทหารยุ้ยกุหลาบเพิ่งออกจากโรงเรียน และแหลมสูงสั่นเทาด้วยความกลัว เธอนึกถึงเยาวชน lipped หนาที่มาทักทายแจ็ครถทำให้จุดของเขาโดยแสดงปืนของเขาภายใต้ anorak ของเขาและของผู้อื่น , Jigging และด่าว่าทุกกรกฎาคมเกือบทางเพศของความหยิ่งและความเกลียดชัง ขณะที่ผู้โดยสารปีนเข้าออกตามจุดต่าง ๆตามท้องถนน กลยุทธ์ระหว่างขากระเป๋าผ้าร่มช้อปปิ้งและ แท็กซี่ขับรถสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปในถนน ไม่มีรหัสทางหลวงที่นี่เลย เป็นผู้หญิงก็หยุดเดิน รถเหวี่ยงขึ้นทางเท้า เธอก้าวออกมา

เธอคิดว่าเธออ่านผนัง–ชาถ้วย ) และ เธอยิ้มกับตัวเอง ผลักดันเด็กในรถเข็นในซุปเปอร์มาร์เก็ต เธอต้องผ่านใต้สะพานมอเตอร์เวย์ที่พริกไทยกับเส้นบางอย่างผิดปกติกับสีตัวอักษรหยด ลงคอนกรีต คนอื่นเขียนด้วย รู้สึกว่าปลายปากกาในนาทีลับมือ ช่วงทั้งหมดของอารมณ์มนุษย์ splayed ตัวเองกับอนาธิปไตยแบบถาวรบนผนัง ข้อความ : ' แหวนฉันทุ่มอย่ามาสาย ' ประกาศ ' สองบ๊อบและเธอเป็นของคุณ ' ; คำอุทาน ' เพื่อน UTD . เป็น FAB ' ; jabs การเมือง : ' ส้มสควอช–ดี 'และบันทึกของประวัติศาสตร์ : ' 3 ถังเข้ากรมทหารในวันนั้นที่นี่ ' โอ้ เธอปรารถนาที่จะอ้อยอิ่งอยู่ใต้สะพาน ถ่ายแต่ละผนังในการเปิดเรียนเขียนลวก ๆเป็นขบคิดไว , ประเมิน , ตัวอักษร , การระบุกลัวจิตใต้สำนึกวิเคราะห์วัยเด็ก

' เราทำได้แย่กว่าที่เป็นผู้อ่านของผนัง เธอเลยคิดว่า คำพูดของ ฟรอส บิดไปบิดมา > > หมายเหตุ 1 แทน แม้ว่าที่รถเข็นถูกวิ่งผ่านจิตรกรรมฝาผนังที่น่าสนใจ ( 'murial ' เช่นที่พวกเขาเรียกมันมา ) ด้วยความเอร็ดอร่อยมาก น่านับถือ แม่บ้านไม่อ่านผนัง !

สามีกลับบ้านเร็ววันนี้ เพราะกลัวระเบิดในงาน ตามที่เขาอธิบาย แม้จะมีเหตุระเบิดซึ่งได้ขับเคลื่อนไอร์แลนด์เหนือบนหน้าจอของโลกและหนังสือพิมพ์ คนส่วนใหญ่ถือว่าเอพเหล่านี้เป็นข้อเท็จจริงของชีวิตตอนนี้น่าเบื่อ ก่อกวนเวลาและความสนใจเมื่ออุบัติเหตุเกิดขึ้น ' ปัญหา ' ที่พวกเขา euphemistically ชื่อยังคงสำหรับคู่นี้เป็นรีโมท ไม่ค่อยระคายเคืองหูดในชีวิตของพวกเขา พวกเขาเป็นเพียงธรรมดาที่เธอมักจะครางซ้ำแล้วซ้ำเล่ากดขี่ของคำ ) , ชนชั้นกลาง