The diverse mangrove ecosystems occ

The diverse mangrove ecosystems occupy two worlds, acting as an interface between land and sea. They thrive in the brackish inter-tidal zones of sheltered tropical shores, estuaries, river mouths, and even deep inland in the riverbanks’ fringes. The trees range in size from small bushes to trees up to forty meters high depending on the species and growing conditions. In the the region where this case is located there are some 70 species of mangrove. As the mangrove trees’ specially adapted aerial roots filter salt that is then excreted by the leaves, they are able to colonize saline wetlands where other life doesn’t survive.

Mangroves are important to humans in fundamental ways. First, they are vital for healthy coastal ecosystems which in turn support healthy fisheries. The fallen leaves and branches provide nutrients for a vibrant marine environment that supports a large variety of marine and terrestrial life. They are refuges and nurseries for juvenile fish, crabs, shrimp, and mollusks. They, and the flora found in mangrove forests, are prime nesting sites for migratory birds, and home to other species such as monkeys, sea turtles, mudskippers and monitor lizards.

Another important function of mangroves is to increase the resilience of the coastlines, protecting them from erosion, tropical storms and tidal waves. The trees and bushes trap sediment washing from the land, thereby protecting the seagrass beds and coral reefs from siltation. Mangroves co-exist with a wide variety of other plant life allowing them to function as a ‘supermarket’ stocked with fruits, honey, fuelwood, medicinal plants and construction material among other useful products.

But mangroves are among the most threatened habitats in the world, and their rate of disappearance is accelerating due to conversion of coastal lands for development, charcoal production, tourism, or the controversial practice of shrimp aquaculture. From 1975 to 1993, it is estimated that about half of Thailand’s mangroves along its 2,560 kilometer coastline have been lost.



The Setting

Trang Province is one of 76 provinces in Thailand. It is located in the middle of southern Thailand and includes 190 kilometers of coastline on the Andaman Sea and 46 islands offshore.

Its coasts are home to 65,000 fishing households. The inland region is mostly hilly. Two mountain ranges, the Khao Luang and Banthat, are the sources of its two major rivers, the 125 km long Trang and the 58 km long Paliam. Both drain into the Andaman sea. Nearly all of Thailand’s Muslim population is concentrated in the southern provinces.

Although 20 % of Trang province’s population is Muslim, the fishing villages where Yadfon works are 80% Muslim. Since 2004, the southernmost region of Thailand, part of which borders Trang Province, has seen a revival of a Muslim insurgency which began in the 1970s and died down in the 1990s. The movement has links to some of the larger Muslim separatist groups such as Jemaah Islamiah and the Free Aceh Movement. Thailand’s Muslim minority often complains of discrimination and lack of opportunities, less access to education and basic services.



The Narrative

In Trang province, most of the Muslim population lived in the fishing villages of the Sikao and Kantang districts along the coast. Up until the 1960s, these villages mainly subsisted on their once rich coastal fisheries in addition to other activities such as rubber tapping and some herding of goats and cows. They depended on the mangrove forests for medicinal plants and materials such as thatch for housing and fishing gear. However, in the 1960s, the villages’ natural and social capital was seriously undermined by the broad range of effects into motion by the mechanization of fishing. Large trawlers began fishing the coasts of southern Thailand, violating the 3km coastal zone and encroaching on the villagers fishing grounds. Their fishing gear and destructive methods damaged coral, scraped the seabed, and cleared out young fish which had not yet reproduced. But villagers were afraid to confront trawlers, given their powerful government (and assumed organized crime) connections.

At the same time, mangrove forests were opened up to concessionaires who began clearing them to make charcoal briquettes for barbecues. While the Forestry Act of 1941 had granted the private sector the right to log mangroves, in 1968, the concession system was expanded to allow concessionaires the right to harvest an area of 2,500-5,000 rai (400—800 hectares) of mangrove forest each year. The method stipulated by the government was that one strip was clear-cut, replanted, and the next year a new strip would be logged and replanted, and so on. In reality this was not followed and usually the entire concession would be logged immediately. This not only denied villagers the benefits of their common resources, but also left them to deal with all the costs of their decimation.

Meanwhile, some of the poorest villagers saw no other option than to accept low-paid, cash jobs, cutting mangroves for concessionaires or fishing on commercial trawlers. This in effect forced them to join in the destruction of their own resource base while remaining dependent on and exploited by those responsible for the destruction in the first place. Villagers also began clearing the mangroves themselves, with the attitude that ‘if I don’t cut them, someone else will’. This offers insight into one reason why subsistence communities destroy their own resource base. Because the clearing eroded their subsistence economy, the villagers became dependent on cash, which they looked for through two sources: either by working for the concessionaires, or by illegally logging the forests themselves. While they knew that what they were doing was clearly suicidal, the logic was something like, ‘why should they profit off our trees instead of us?’ or, ‘we should sell these remaining forests before they do’.

Women began to look for unskilled, low-paid work in factories, leaving children behind with aging grandparents in the village, further undermining the social fabric. As the fisheries declined, fishers had to go further out to find fish and spent more hours in their boats. To survive they resorted to more destructive methods to find dwindling numbers of fish, using dynamite, cyanide and pushnets. Pushnets are large nets attached by long poles at the bow of the boat, which, as the boats moved forward, scrape the ocean floor, damaging sea grass beds, coral reefs and other marine habitats. Moreover, the fishers faced the added burden of investing in higher-cost fishing gear in order to ‘keep up’ with others in the race for dwindling fish. Some began selling off land. In effect, these coastal communities were caught in a trap where day-to-day survival strategies eliminated or reduced their future options, and the result was a self-reinforcing downward spiral into increasing poverty, and social and environmental degradation.



Yadfon’s Intervention

In 1985, Pisit Charnsnoh, and his Ploenjai founded a small organization called Yadfon, which means ‘raindrop’ in Thai. Yadfon worked with impoverished coastal villagers in the province. Through their earlier work in various rural development projects, Charnsnoh noticed that the richer Thailand became, the more poverty increased.

They first visited the village of Ban Leam Markham in the Muang district (‘Ban’ means ‘village’ in Thai.) Over the next few months they talked to Bu Nuansri, the local imam, and the villagers. Conversations with villagers led them to identify and prioritize some things that were badly needed. Since the village was affected by droughts in the dry season, a plan was made to dig a community well. Yadfon provided the cement and other cheap materials while villagers made the design and provided the labor. Yadfon and the villagers also created a cooperative buying program. This enabled the fishers to buy fishing gear and engines for their boats and sell their daily catch at fair market prices, thereby reducing their dependence on middlemen. Before they had to trade fish to pay off debts owed to the middlemen who inevitably set the prices lower than fair market value.

Another economic project created a revolving fund available to the poorest, most indebted villagers. This helped them get small interest-free loans to set up small income generation projects such as small-scale aquaculture. They cultivated mussels, oysters, and grouper in small floating pens. At 80% the rate of repayment was very high. Additionally, their increase in income was an incentive for them to contribute part of their profits to the common village funds. While some of these projects brought mixed results, the importance of these experiments was the emergence of leaders in the villages, which was to become more important for later projects.

While these activities were being set up, villagers came up with the idea of reviving the badly degraded mangrove forests around the villages of Leam Markham and Thung Dase. In 1986, with Yadfon staff as the go-between, village representatives met with the Provincial forestry authorities whose permission was needed to create a community managed forest. A group of villages led by Bo Nuasri, established 95 hectares of community forest which covered Leam Markham and neighboring villages to create a 235-acre community-managed forest and sea-grass conservation zone, the first of its kind in Thailand. Boundaries of the zones were clearly marked on signs. No-fishing areas were created, and the practice of cyanide and dynamite were discouraged and pushnets banned. The network also petitioned the government to enforce the 3-km ban on trawlers. Sea grass was replanted in the lagoon, and mangrove seedlings were planted in degraded areas of the forest. The boundaries of the forest were clearly marked, and zones were divided up for different uses. During this

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สองโลก ทำหน้าที่เป็นอินเทอร์เฟซระหว่างทะเลและที่ดินครอบครองระบบนิเวศป่าชายเลนมีความหลากหลาย จะเจริญเติบโตในเขตระหว่างบ่ากร่อยชายฝั่งเขตร้อนร่ม ปากแม่น้ำ ปากแม่น้ำ และในลึกแม้ในโอบอยู่ ช่วงต้นไม้พุ่มไม้ขนาดเล็กกับขนาดต้นไม้สูงขึ้นอยู่กับพันธุ์และสภาพการเจริญเติบโตถึงสี่สิบเมตร ในการภูมิภาคซึ่งกรณีนี้เป็นที่ตั้งมีพันธุ์ป่าชายเลนบาง 70 เป็นป่าต้นไม้พิเศษรากทางอากาศดัดแปลงตัวกรองเกลือที่จะ excreted แล้ว โดยใบไม้ พวกเขาจะสามารถ colonize พื้นที่ชุ่มน้ำ saline ที่ไม่รอดชีวิตอื่น ๆ

โกรฟส์มีความสำคัญกับมนุษย์ในรูปแบบพื้นฐาน ครั้งแรก พวกเขามีความสำคัญสำหรับสุขภาพระบบนิเวศชายฝั่งซึ่งจะสนับสนุนการประมงสุขภาพ ใบลดลงและสาขาให้สารอาหารในสภาพแวดล้อมทางทะเลแห่งที่สนับสนุนความหลากหลายของสิ่งมีชีวิตทางทะเล และภาคพื้น พวกเขาจะมาและลอรี่ การสลบปลา ปู กุ้ง mollusks พวกเขา และพืชที่พบในป่าชายเลน มีนายกวิวสามารถเบิร์ด และบ้านนกชนิดอื่นเช่นลิง เต่าทะเล mudskippers และจอภาพกิ้งก่า

ทำงานสำคัญอื่นของโกรฟส์จะเพิ่มความยืดหยุ่นของชายฝั่งอัน ปกป้องพวกเขาจากการกัดเซาะ พายุเขตร้อน และคลื่นดาล ต้นไม้และพุ่มไม้ดักตะกอนล้างจากแผ่นดิน จึงป้องกันเตียงหญ้าทะเลและปะการังจาก siltation โกรฟส์อยู่ร่วมกับความหลากหลายของชีวิตพืชอื่น ๆ ทำให้เป็น 'ซูเปอร์มาร์เก็ต' เก็บผลไม้ น้ำผึ้ง fuelwood พืชยา และวัสดุก่อสร้างในหมู่อื่น ๆ ประโยชน์ผลิตภัณฑ์

แต่โกรฟส์ผู้อยู่อาศัยคามมากที่สุดในโลก และเป็นการเร่งอัตราการหายตัวไปเนื่องจากแปลงที่ดินชายฝั่งสำหรับพัฒนา ผลิตถ่าน ท่องเที่ยว หรือปฏิบัติแย้งของการเลี้ยงกุ้งทะเล ตั้งแต่ปีค.ศ. 1975 1993 คาดว่า ประมาณครึ่งหนึ่งของโกรฟส์ของไทยตามแนวชายฝั่ง 2,560 กิโลเมตรของตนสูญหาย



ที่ตั้งค่า

จังหวัดตรังเป็นหนึ่งใน 76 จังหวัดในประเทศไทย มันตั้งอยู่กลางภาค และรวมถึง 190 กิโลเมตรของชายฝั่งทะเลอันดามันและหมู่เกาะทะเล 46.

มันก็ย่อมมีบ้านของครัวเรือนประมง 65000 ภูมิภาคในประเทศส่วนใหญ่เป็นฮิลลี ช่วงภูเขา 2 เขาหลวงและ Banthat มีแหล่งมาของของสองหลักแม่น้ำ กม. 125 ยาวตรังและกม. 58 ยาว Paliam ทั้งระบายน้ำลงทะเลอันดามัน เกือบทั้งหมดของประชากรมุสลิมในประเทศไทยจะเข้มข้นในภาคใต้จังหวัด

หมู่ที่ Yadfon ทำงาน 80% แม้ว่า 20% ของประชากรของจังหวัดตรังเป็นมุสลิม มุสลิม ตั้งแต่ปี 2004 ภูมิภาคชายแดนภาคใต้ของประเทศไทย ส่วนของเส้นขอบที่จังหวัดตรัง ได้เห็นการฟื้นฟูของแดนมุสลิมซึ่งเริ่มขึ้นในทศวรรษ 1970 และเสียชีวิตลงในปี 1990 การเคลื่อนไหวมีการเชื่อมโยงของกลุ่มมุสลิมแบ่งแยกดินมีขนาดใหญ่เช่นกลุ่มเจมาอะห์ Islamiah และขบวนการอาเจะห์เสรี ชนกลุ่มน้อยมุสลิมในประเทศไทยมักจะบ่นความขาดโอกาส น้อยเข้าไปศึกษาและบริการพื้นฐาน



เล่าเรื่อง

ที่จังหวัดตรังใน ประชากรมุสลิมส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงของอำเภอกันตังและ Sikao ริมฝั่งทะเล จนถึงปี 1960 หมู่บ้านเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็น subsisted ในการประมงชายฝั่งครั้งเดียวรวยนอกจากกิจกรรมอื่น ๆ เช่นยางแตะบาง herding แพะและวัว พวกเขาขึ้นอยู่กับบนป่าชายเลนพืชยาและวัสดุเช่นมุงสำหรับอยู่อาศัย และอุปกรณ์ตก อย่างไรก็ตาม ในปี 1960 ทุนทางธรรมชาติ และสังคมของหมู่บ้านถูกบ่อนทำลาย โดยผลกระทบหลากหลายในการเคลื่อนไหว โดย mechanization ของปลา อวนขนาดใหญ่เริ่มตกปลาชายภาคใต้ ละเมิดเขตชายฝั่ง 3 กิโลเมตร และ encroaching ในชาวบ้านที่ตกปลาบริเวณ อุปกรณ์ตกปลาของพวกเขาและวิธีการทำลายปะการังที่เสียหาย ขูดก้นทะเล และล้างออกปลาหนุ่มซึ่งมีการทำซ้ำที่ไม่ได้ แต่ชาวบ้านกลัวที่จะเผชิญหน้าอวน ให้รัฐบาลมีประสิทธิภาพของพวกเขา (และถือว่าอาชญากรรม) เชื่อมต่อกัน

ที่เวลาเดียวกัน ป่าชายเลนถูกเปิดขึ้นให้สุดรอบที่เริ่มล้างให้ทำ briquettes charcoal สำหรับบาร์บีคิว ในขณะที่พระราชบัญญัติป่าไม้พ.ศ. 1941 มีสิทธิภาคเอกชนในการเข้าสู่ระบบโกรฟส์ 1968 ระบบสัมปทานถูกขยายให้สุดรอบด้านขวา 2500-5000 ไร่พื้นที่เก็บเกี่ยว (400 – 800 เฮกเตอร์) ป่าชายเลนในแต่ละปี วิธีการที่กำหนด โดยรัฐบาลได้ว่า แถบหนึ่งที่แน่ชัด สภาพ และปีหน้าใหม่แถบจะสามารถเข้าสู่ระบบ และ สภาพ และการ ในความเป็นจริง นี้ถูกไม่ตาม และมักจะสัมปทานทั้งหมดจะถูกบันทึกทันที นี้ไม่เพียงแต่ ปฏิเสธชาวบ้านประโยชน์ของทรัพยากรของพวกเขาทั่วไป แต่ยัง เหลือพวกเขาในการจัดการกับต้นทุนทั้งหมดของพวกเขากำจัดจำนวนมากแบบนั้น

ในขณะเดียวกัน บางส่วนของชาวบ้านที่ยากจนที่สุดเห็นไม่มีตัวเลือกอื่นมากกว่าการยอมรับต่ำจ่าย งาน ตัดโกรฟส์สำหรับสุดรอบ หรือตกปลาในอวนพาณิชย์เงินสด นี้มีผลบังคับให้เข้าร่วมในการทำลายทรัพยากรของตนเองพื้นฐานขณะที่เหลือขึ้นอยู่กับ และประโยชน์ โดยผู้รับผิดชอบสำหรับการทำลายในสถานที่แรก ชาวบ้านยังเริ่มล้างย่างตัวเอง มีทัศนคติว่า "ถ้าผมไม่ตัดนั้น ใครจะ' หลากหลายเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำไมชีพชุมชนทำลายฐานทรัพยากรของตนเอง เพราะการหักเกิดเศรษฐกิจของชีพ ชาวบ้านก็ขึ้นอยู่กับเงินสด ซึ่งพวกเขามองหาผ่านสอง: หรือ โดยการทำงานในสุดรอบ โดยผิดกฎหมายเข้าสู่ป่าด้วยตนเอง ในขณะที่พวกเขารู้ว่า สิ่งที่พวกเขาได้ทำได้อย่างชัดเจนคล้าย ตรรกะเป็นสิ่งที่ ชอบ 'ทำไมควรจะกำไรจากต้นไม้ของเราแทนเรา " หรือ 'เราควรขายเหล่านี้เหลือ ป่าก่อนทำ' .

หญิงเริ่มหางานทำโรงงาน งาน จ่ายต่ำ เพิ่มเติมออกจากเด็กอยู่กับปู่ย่าตายายอายุในหมู่บ้าน บั่นทอนผ้าสังคม เป็นการประมงปฏิเสธ สฟิชมีเพิ่มเติมออกไปหาปลา และใช้เวลาหลายชั่วโมงในเรือของพวกเขา เพื่อความอยู่รอดเขา resorted ที่จะทำลายมากกว่าวิธีหาจำนวนปลา ใช้ไดนาไมต์ ไซยาไนด์ และ pushnets dwindling Pushnets มีมุ้งขนาดใหญ่ที่แนบ โดยเสายาวที่เรือ ที่ เป็นเรือย้ายไปข้างหน้า เฉียดพื้นมหาสมุทร ทำลายเตียงหญ้าทะเล ปะการัง และอยู่อาศัยสัตว์น้ำอื่น ๆ นอกจากนี้ สฟิชที่ต้องเผชิญกับภาระเพิ่มลงทุนในเกียร์สูงกว่าต้นทุนปลา 'ให้ ' กับผู้อื่นในการแข่งขันสำหรับปลา dwindling พอเริ่มขายออกจากที่ดิน ผล ชุมชนชายฝั่งเหล่านี้ถูกติดกับดักที่อยู่รอดยอดกลยุทธ์ตัด หรือลดตัวเลือกของพวกเขาในอนาคต และผลที่ได้เป็นตัวเสริมเกลียวลงไปเพิ่มความยากจน สังคม และสิ่งแวดล้อมย่อยสลาย



การแทรกแซงของ Yadfon

ในปี 1985 พิสิษฐ์ Charnsnoh และ Ploenjai ของเขาก่อตั้งองค์กรขนาดเล็กที่เรียกว่า Yadfon ซึ่งหมายความว่า 'raindrop' ในภาษาไทย Yadfon ทำงาน ด้วยจนชาวบ้านชายฝั่งในจังหวัด ผ่านงานก่อนหน้าในโครงการพัฒนาชนบทต่าง ๆ Charnsnoh พบว่า ประเทศไทยยิ่งขึ้นกลายเป็น ความยากจนที่เพิ่มเติมขึ้น

ผู้เยี่ยมชมก่อนหมู่บ้านของบ้านแหลม Markham ในเขตเมือง (หมายถึง 'บ้าน' 'หมู่บ้าน' ในภาษาไทย) ผ่านถัดไปไม่กี่เดือน พวกเขาพูดคุยกับบุ Nuansri อิมามท้องถิ่น และชาวบ้าน สนทนากับชาวบ้านทำการระบุ และจัดลำดับความสำคัญของสิ่งที่ไม่จำเป็น เนื่องจากหมู่บ้านได้รับผลจาก droughts แล้ง แผนทำขุดชุมชนดี Yadfon ให้ปูนซีเมนต์และวัสดุอื่น ๆ ราคาถูกในขณะที่ชาวบ้านทำการออกแบบ และให้แรงงาน Yadfon และชาวบ้านยังสร้างสหกรณ์การซื้อโปรแกรม นี้เปิดสฟิชซื้อปลาเกียร์และเครื่องยนต์สำหรับเรือของพวกเขา และขายของพวกเขาจับรายวันที่ราคาตลาดยุติธรรม จึงช่วยลดการพึ่งพาพ่อค้าคนกลาง ก่อนที่พวกเขาค้าปลาชำระหนี้พ่อค้าคนกลางที่ย่อมตั้งราคาต่ำกว่ามูลค่าตลาดยุติธรรม

กองทุนหมุนเวียนให้ชาวบ้านยากจนที่สุด มากที่สุดใครสร้างโครงการเศรษฐกิจอื่น นี้ช่วยให้พวกเขาได้รับการขนาดเล็กฟรีดอกเบี้ยสินเชื่อเพื่อตั้งค่าโครงสร้างรายได้ขนาดเล็กเช่นสัตว์น้ำที่ระบุ พวกเขา cultivated ภู่ หอยนางรม และปลาเก๋าในลอยปากกาขนาดเล็ก 80% อัตราค่าไม่สูงมาก นอกจากนี้ การเพิ่มรายได้เป็นสิ่งจูงใจสำหรับการนำส่วนของกำไรจากกองทุนหมู่บ้านทั่วไป ในขณะที่บางโครงการเหล่านี้มาผสมผล ความสำคัญของการทดลองเหล่านี้ได้เกิดผู้นำในหมู่บ้าน ซึ่งได้กลายเป็นสำคัญสำหรับโครงการในภายหลัง

ขณะที่กิจกรรมเหล่านี้ถูกสร้างขึ้น ชาวบ้านมากับความคิดของฟื้นฟูกล้ามป่าชายเลนเสื่อมโทรมไม่ทั่วหมู่บ้านแหลม Markham และทุ่ง Dase ใน 1986 กับ Yadfon เป็น go-between ตัวแทนหมู่บ้านได้พบกับเจ้าหน้าที่ป่าไม้จังหวัดมีสิทธิ์ต้องสร้างป่าชุมชนมีจัดการ กลุ่มของหมู่บ้านนำ โดย Bo Nuasri ก่อตั้ง 95 เฮคเตอร์ของป่าชุมชนซึ่งครอบคลุม Markham แหลมและหมู่บ้านใกล้เคียงเพื่อสร้างป่าชุมชนจัดการ 235 เอเคอร์และโซนอนุรักษ์หญ้าทะเล ครั้งแรกในประเทศไทย ขอบเขตของโซนถูกทำเครื่องหมายบนสัญญาณชัดเจน พื้นที่ตกปลาไม่ได้สร้าง ขึ้น และมีกำลังใจปฏิบัติของไซยาไนด์และไดนาไมต์ และห้าม pushnets เครือข่ายจากอัคบายานรัฐบาลจะบังคับใช้บ้าน 3 กม.ในอวน หญ้าทะเลถูกสภาพในทะเลสาบ และมีปลูกกล้าไม้ป่าชายเลนในพื้นที่เสื่อมโทรมของป่า ขอบเขตของป่าถูกทำเครื่องหมายอย่างชัดเจน และโซนที่แบ่งการใช้แตกต่างกัน ในระหว่างนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระบบนิเวศป่าชายเลนหลากหลายครอบครองสองโลก ทำหน้าที่เป็นอินเตอร์เฟซระหว่างแผ่นดินและทะเล พวกเขาเจริญเติบโตในน้ำกร่อยระหว่างน้ำขึ้นน้ำลงโซนซุ้มบริเวณชายฝั่งเขตร้อน , ปากแม่น้ำและลึกจะบกใน riverbanks ' ขอบ . ต้นไม้ในช่วงขนาดจากพุ่มไม้เล็กๆ กับต้นไม้ได้ถึง 40 เมตร ขึ้นอยู่กับชนิดและเพิ่มเงื่อนไขในภูมิภาค ซึ่งกรณีนี้ตั้งอยู่มี 70 ชนิดของป่าชายเลน เป็นไม้ป่าชายเลน ' ดัดแปลงเป็นพิเศษจากรากกรองเกลือมันขับออกมาด้วยใบ , พวกเขาจะสามารถที่จะตั้งรกรากเกลือชายเลนที่ชีวิตยังอื่นรอด

ป่าชายเลนมีความสำคัญกับมนุษย์ ในเบื้องต้นทาง ครั้งแรกพวกเขามีความสำคัญสำหรับสุขภาพระบบนิเวศชายฝั่งทะเล ซึ่งจะสนับสนุนการมีสุขภาพดี การประมง ใบไม้ที่ร่วงและกิ่งให้สารอาหารสำหรับสดใสสิ่งแวดล้อมทางทะเลที่สนับสนุนหลากหลายของชีวิตทางทะเลและภาคพื้นดิน พวกเขาจะได้เห็นสถานรับเลี้ยงเด็กสำหรับเยาวชน และ ปลา ปู กุ้ง และหอย . พวกเขา และพืชที่พบในป่าชายเลนเป็นเว็บไซต์ที่ทำรังที่สำคัญสำหรับนกอพยพและบ้านชนิดอื่น ๆเช่น ลิง เต่าทะเล ปลาตีน และตะกวด .

อีกฟังก์ชันที่สำคัญของป่าชายเลน คือ เพิ่มความยืดหยุ่นของชายฝั่ง , ปกป้องพวกเขาจากการกัดเซาะ และคลื่นพายุซัด ต้นไม้และพุ่มไม้ดักตะกอนล้างจากแผ่นดินเพื่อปกป้องแนวปะการังและหญ้าทะเลเตียงจากการทับถมของดินตะกอน . ซึ่งอยู่ร่วมกับความหลากหลายของชีวิตพืชอื่น ๆที่ช่วยให้พวกเขาในการทำงานเป็น ' ซุปเปอร์มาเก็ต ' stocked กับผลไม้ , น้ำผึ้ง , ไม้พืชสมุนไพร และวัสดุก่อสร้างของผลิตภัณฑ์ที่มีประโยชน์อื่น ๆ .

แต่ป่าชายเลนอยู่ในหมู่ที่สุดที่คุกคามถิ่นที่อยู่ในโลกและอัตราการหายตัวไปของพวกเขาคือการเร่งเนื่องจากการแปลงของที่ดินชายฝั่ง สำหรับการพัฒนา การผลิต การท่องเที่ยว ถ่าน หรือแย้ง การปฏิบัติของกุ้งการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ จาก 2518 ถึง 1993 คาดว่าประมาณครึ่งหนึ่งของประเทศไทยที่ป่าชายเลนตามชายฝั่งทะเลของ 2560 กิโลเมตรได้รับการสูญหาย .





การจังหวัดตรังเป็นหนึ่งใน 76 จังหวัดของประเทศไทยตั้งอยู่ในกลางของภาคใต้ รวมทั้ง 190 กิโลเมตรของชายฝั่งในทะเลอันดามันและหมู่เกาะ 46

ของชายฝั่งบ้าน 000 ประมงครัวเรือน ภูมิภาคภายในประเทศส่วนใหญ่เป็นเนินเขา สองภูเขา , ยอดเขาหลวง และบรรทัดที่เป็นแหล่งที่มาของแม่น้ำสองสายของสาขา , 125 กิโลเมตรยาวตรังและ 58 กิโลเมตรยาว paliam . ทั้ง ไหลลงสู่ทะเลอันดามันเกือบทั้งหมดของประชากรมุสลิมในประเทศไทยมีความเข้มข้นในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้

แม้ว่า 20% ของประชากรจังหวัดตรังเป็นมุสลิม หมู่บ้านชาวประมงที่หยาดฝนได้ 80% ของชาวมุสลิม ตั้งแต่ 2004 , พื้นที่ชายแดนภาคใต้ของ ประเทศไทย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเขตจังหวัดตรัง ได้เห็นการฟื้นตัวของมุสลิมผู้ซึ่งเริ่มขึ้นในปี 1970 และตายลงในทศวรรษที่ 1990การเคลื่อนไหวมีการเชื่อมโยงบางอย่างของกลุ่มมุสลิมแบ่งแยกดินแดนที่มีขนาดใหญ่ เช่น เจมาอะห์อิสลามิยาห์หรือกลุ่มและขบวนการอาเจะห์เสรี . ชนกลุ่มน้อยชาวมุสลิมไทยมักจะบ่นของการเลือกปฏิบัติและขาดโอกาสในการเข้าถึงการศึกษาและบริการพื้นฐานน้อย



นิยาย

ในจังหวัดตรังส่วนใหญ่ของประชากรมุสลิมที่อาศัยอยู่ใน หมู่บ้านชาวประมงในพื้นที่อำเภอกันตัง และอำเภอตามแนวชายฝั่ง จนกระทั่งทศวรรษที่ 1960 , หมู่บ้านเหล่านี้ส่วนใหญ่ subsisted ประมงชายฝั่งของพวกเขาเมื่อที่อุดมไปด้วยนอกเหนือจากกิจกรรมอื่น ๆ เช่น กรีดยาง และต้อนฝูงแพะและวัวพวกเขาขึ้นอยู่กับป่าชายเลนพืชสมุนไพรและวัสดุ เช่น มุงหลังคาสำหรับที่อยู่อาศัยและอุปกรณ์ตกปลา อย่างไรก็ตาม ในปี 1960 , หมู่บ้าน ' ธรรมชาติและทุนทางสังคมอย่างจริงจัง undermined โดยช่วงกว้างของผลในการเคลื่อนไหว โดยในการตกปลา อวนลากขนาดใหญ่เริ่มตกปลาชายฝั่งภาคใต้ละเมิด 3 กิโลเมตรชายฝั่งทะเลและโซน encroaching บนชาวบ้านประมง . เกียร์ประมงของพวกเขาและทำลายวิธีการทำลายปะการัง , ทะเลขูด และเอาปลาที่ยังไม่ได้ทําซ้ํา แต่ชาวบ้านยังกลัวที่จะเผชิญหน้ากับอวนลาก ให้รัฐบาลที่มีประสิทธิภาพของพวกเขา ( และถือว่าเป็นอาชญากรรม ) การเชื่อมต่อ .

ในเวลาเดียวกันป่าชายเลนถูกเปิดขึ้นให้ผู้รับสัมปทานเป็นผู้เริ่มการล้างพวกเขาให้ briquettes ถ่านบาร์บีคิวกัน ในขณะที่พระราชบัญญัติป่าไม้ 2484 ได้มอบให้ภาคเอกชนสิทธิเข้าสู่ระบบ ป่าชายเลน ใน 1968 , ระบบสัมปทานถูกขยายเพื่อให้ผู้รับสัมปทานสิทธิที่จะเก็บเกี่ยวพื้นที่ 2500-5000 ไร่ ( 400-800 ไร่ ) ของพื้นที่ป่าชายเลนในแต่ละปีวิธีการที่กำหนดโดยรัฐบาล คือ หนึ่งแถบคือชัดเจน ปลูก และปีต่อไปแถบใหม่จะถูกบันทึกไว้ และ replanted และอื่น ๆ ในความเป็นจริงนี้ไม่ได้ตามและมักจะสัมปทานทั้งหมดจะถูกบันทึกทันที นี้ไม่เพียง แต่ปฏิเสธชาวบ้านประโยชน์ของทรัพยากรร่วมกันของพวกเขา แต่ยังเหลือพวกเขาจัดการกับค่าใช้จ่ายทั้งหมดของทศนิยมของพวกเขา .

ในขณะที่บางส่วนของชาวบ้านที่ยากจน ไม่ เห็น ตัวเลือกอื่น ๆ มากกว่าการรับ จ่าย เงินสดน้อย งานตัดป่าชายเลนให้ผู้รับสัมปทาน หรือตกปลาในอวนลากพาณิชย์ นี้มีผลในการบังคับให้พวกเขาเข้าร่วมในการทำลายฐานทรัพยากรของตนเอง ในขณะที่เหลือพึ่งพาและใช้ประโยชน์จากผู้ที่รับผิดชอบในการทำลายในสถานที่แรกชาวบ้านก็เริ่มถางป่าชายเลนเอง ด้วยทัศนคติที่ว่า ' ถ้าไม่ตัดมัน คนอื่นก็จะทำ " นี้ให้ลึกลงไปอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เกิดชุมชนทำลายฐานทรัพยากรของตนเอง เนื่องจากการกัดเซาะของการดำรงชีวิตเศรษฐกิจ ชาวบ้านก็ขึ้นอยู่กับเงินที่พวกเขามองผ่านสองแหล่งที่มา :โดยทำงานให้กับผู้รับสัมปทาน หรือลักลอบเข้าป่าเอง ในขณะที่พวกเขารู้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังทำว่าฆ่าตัวตาย ตรรกะบางอย่างที่ชอบ , ' ทำไมพวกเขากำไรจากต้นไม้ของเราแทนเรา ' หรือ ' เราควรจะเหล่านี้เหลือป่าขายก่อนที่พวกเขาทำ ผู้หญิง

เริ่มมองฝีมือต่ำ ทำงานในโรงงานทิ้งเด็กไว้กับอายุปู่ ย่า ตา ยาย ในหมู่บ้านเพิ่มเติม เน้นผ้าทางสังคม เป็นประมงลดลง ชาวประมงต้องไปต่อออกไปหาปลา และใช้เวลามากขึ้นในเรือของพวกเขา เพื่อความอยู่รอด พวกเขาใช้วิธีการทำลายมากขึ้นเพื่อหาจำนวนปลาลดน้อยลง การใช้วัตถุระเบิดและสาร pushnets .pushnets เป็นอวนขนาดใหญ่ติดโดยเสายาวที่หัวเรือของเรือที่เป็นเรือย้ายไปข้างหน้า ขูดพื้นมหาสมุทร ทำลายหญ้าทะเล แนวปะการัง และสัตว์ทะเลอื่น ๆ นอกจากนี้ ชาวประมงต้องเพิ่มภาระต้นทุนที่สูงขึ้นจากการลงทุนในเครื่องมือประมงเพื่อ ' ให้ ' กับคนอื่น ๆในการแข่งขันสำหรับนักปลา บางคนเริ่มขายที่ดิน ผลชุมชนชายฝั่งเหล่านี้ถูกจับในกับดักที่กลยุทธ์การอยู่รอดแต่ละวันตัดออกหรือลดลงตัวเลือกของพวกเขาในอนาคต และผลที่ได้คือตัวเสริมเพิ่มลงหมุนวนอยู่ในความยากจน และความเสื่อมโทรมของสังคมและสิ่งแวดล้อม .





หยาดฝนของการแทรกแซงใน 1985 , พิสิฐ charnsnoh และ ploenjai ของเขาก่อตั้งองค์กรขนาดเล็กที่เรียกว่า หยาดฝนซึ่งหมายถึง ' หยาดฝน ' ในไทย หยาดฝนทำงานกับชาวบ้านยากจนที่ชายฝั่งของจังหวัด ผ่านงานก่อนหน้านี้ของพวกเขาในโครงการพัฒนาชนบทต่าง ๆ charnsnoh สังเกตเห็นว่ารวยกว่าประเทศไทยกลายเป็นความยากจน เพิ่มเติมเพิ่ม

แรกมาเยือนหมู่บ้าน บ้านแหลม มาร์คแฮม ใน อ. เมือง ( 'ban ' หมายถึง ' หมู่บ้าน ' ในไทย) กว่าไม่กี่เดือนถัดไป พวกเขาคุยกับบู นวล และอิหม่าม ท้องถิ่น และชาวบ้าน การสนทนากับชาวบ้านที่นำพวกเขาเพื่อระบุและจัดลำดับความสำคัญบางอย่างที่ไม่ดีเป็น เนื่องจากหมู่บ้านที่ได้รับผลกระทบจากภัยแล้งในฤดูแล้ง แผนจึงขุดชุมชนได้ดีหยาดฝนให้ซีเมนต์และวัสดุราคาถูกอื่น ๆในขณะที่ชาวบ้านทำออกแบบและจัดหาแรงงาน หยาดฝน และชาวบ้านยังสร้างความร่วมมือการซื้อโปรแกรม นี้เปิดใช้งานเพื่อซื้ออุปกรณ์ตกปลาและเครื่องยนต์สำหรับเรือของพวกเขาและพวกเขาขายจับทุกวันที่ราคาตลาดยุติธรรม เพื่อลดการพึ่งพาพ่อค้าคนกลางก่อนที่พวกเขาจะค้าปลาจ่ายปิดหนี้ให้เกษตรกรที่ไม่สามารถกำหนดราคาต่ำกว่ามูลค่าตลาดยุติธรรม

โครงการเศรษฐกิจอื่นสร้างเงินทุนหมุนเวียนที่มีอยู่กับคนที่ยากจนที่สุด จนที่สุดชาวบ้าน นี้ช่วยให้พวกเขาได้รับเงินให้สินเชื่อขนาดเล็กที่น่าสนใจฟรีในการตั้งค่าการสร้างรายได้เล็ก ๆโครงการ เช่น กระบวนการ การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ พวกเขาเลี้ยงหอยแมลงภู่ หอยนางรมและปลาเค็มในปากกาขนาดเล็กที่ลอย ที่ 80% อัตราการชำระคืนได้สูงมาก นอกจากนี้ เพิ่มรายได้ เป็นแรงจูงใจสำหรับพวกเขาที่จะบริจาคส่วนหนึ่งของผลกำไรของพวกเขาไปยังกองทุนหมู่บ้านทั่วไป ในขณะที่บางส่วนของโครงการเหล่านี้ได้นำผลผสม ความสำคัญของการทดลองเหล่านี้คือการเกิดขึ้นของผู้นำในชุมชน ซึ่งเป็นโครงการที่สำคัญมากนะ

ในขณะที่กิจกรรมเหล่านี้ถูกตั้ง ชาวบ้านจึงมีแนวคิดที่จะฟื้นฟูแย่มากป่าชายเลนรอบหมู่บ้านแหลม Markham และทุ่งเดส . ในปี 1986 กับพนักงานหยาดฝนเป็นไประหว่างผู้แทนหมู่บ้านเจอกับจังหวัด เจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่ได้รับอนุญาตต้องการสร้างชุมชนจัดการป่าชุมชน กลุ่มหมู่บ้าน นำโดย nuasri โบ ,สร้าง 95 ไร่ของชุมชนป่าซึ่งปกคลุมแหลมมาร์คัมและหมู่บ้านใกล้เคียง เพื่อสร้างชุมชน 235 เอเคอร์การจัดการป่าไม้และเขตอนุรักษ์หญ้าทะเล , ครั้งแรกของชนิดในประเทศไทย ขอบเขตของโซนมีเครื่องหมายชัดเจนบนป้าย ไม่มีพื้นที่ตกปลาถูกสร้าง และการปฏิบัติของไซยาไนด์และระเบิดก็ท้อ และ pushnets ห้ามเครือข่ายยังเรียกร้องให้รัฐบาลบังคับใช้ 3-km บ้านบนเรือรบ . ทะเลหญ้าที่ปลูกในทะเลสาบ และป่าชายเลนที่ปลูกในพื้นที่เสื่อมโทรมของป่า ขอบเขตของป่าไม้มีเครื่องหมายชัดเจน และโซนที่แบ่งไว้ใช้ที่แตกต่างกัน ในระหว่างนี้