The following morning, and with a d

The following morning, and with a different group, Hugh and I took a drive to the mountain where tea originally came from. It was late January, and the two-hour trip took us by countless factories. Mustard-colored smoke drifted into the sky, and the rivers we passed ran thick with waste and rubbish. Eventually we hit snow, which improved things visually but made it harder to move about. By the time we headed back down the mountain, it was almost three. Most restaurants had quit serving lunch, so we stopped at what’s called a Farming Family Happiness. This is a farmhouse where, if they’re in the mood, the people who live there will cook and serve you a meal.
One of the members of our party was a native of Chengdu, and of the five Americans, everyone but Hugh and I spoke Mandarin. Thus we hung back as they negotiated with the farm wife, who was square-faced and pretty and wore her hair cut into bangs. We ate in what was normally the mah-jongg parlor, a large room overlooking the family’s tea field. Against one wall were two televisions, each tuned to a different channel and loudly playing to no one. On the other wall was a sanitation grade—C—and the service grade, which was a smiley face with the smile turned upside down.
As far as I know there wasn’t a menu. Rather, the family worked at their convenience, with whatever was handy or in season. There was a rooster parading around the backyard, and then there just wasn’t. After the cook had slit its throat, he used it as the base for five separate dishes, one of which was a dreary soup with two feet, like inverted salad tongs, sticking out of it. Nothing else was nearly as recognizable.
I’m used to standard butchering: here’s the leg, the breast, etc. At the Farming Family Happiness, rather than being carved, the rooster was senselessly hacked, as if by a blind person, a really angry one with a thing against birds. Portions were reduced to shards, mostly bone, with maybe a scrap of meat attached. These were then combined with cabbage and some kind of hot sauce.
Another dish was made entirely of organs, which again had been hacked beyond recognition. The heart was there, the lungs, probably the comb and intestines as well. I don’t know why this so disgusted me. If I was a vegetarian, okay, but if you’re a meat eater, why draw these arbitrary lines? “I’ll eat the thing that filters out toxins but not the thing that sits on top of the head, doing nothing.” And why agree to eat this animal and not that one?
I remember reading a few years ago about a restaurant in the Guangdong Province that was picketed and shut down because it served cat. The place was called the Fangji Cat Meatball Restaurant, which isn’t exactly hiding anything. Go to Fangji and you pretty much know what you’re getting. My objection to cat meatballs is not that I have owned several cats and loved them, but that I try not to eat things that eat meat. Like most Westerners I tend toward herbivores and things that like grain: cows, chickens, sheep, etc. Pigs eat meat—a pig would happily eat a human—but most of the pork we’re privy to was raised on corn or horrible chemicals rather than on other pigs and dead people.
There are distinctions among the grazing animal eaters as well. People who like lamb and beef, at least in North America, tend to draw the line at horse, which in my opinion is delicious. The best I’ve had was served at a restaurant in Antwerp, a former stable called, cleverly enough, the Stable. Hugh was right there with me, and though he ate the same thing I did, he practically wept when someone in China mentioned eating sea horses. “Oh, those poor things,” he said. “How could you?”
I went, “Huh?”
It’s like eating poultry but taking a moral stand against Peeps, those sugarcoated chicks they sell at Easter. “A sea horse is not related to an actual horse,” I said. “They’re fish, and you eat fish all the time. Are you objecting to this one because of its shape?”

He said he couldn’t eat sea horses because they were friendly and never did anyone any harm. This as opposed to those devious, bloodthirsty lambs whose legs we so regularly roast with rosemary and new potatoes.
The dishes we had at the Farming Family Happiness were meant to be shared, and as the pretty woman with the broad face brought them to the table, the man across from me beamed and reached for his chopsticks. “You know,” he said, “this country might have its faults, but it is virtually impossible to get a bad meal here.”
I didn’t say anything.
Another of the dishes that day consisted of rooster blood. I’d thought it would be liquid, like V8 juice, but when cooked it coagulated into little pads that had the consistency of tofu. “Not bad,” said the girl who was seated beside me, and I watched as she slid one into her mouth. Jill was American, a peace corps volunteer who’d come to Chengdu to teach English. “In Thailand last year, I ate dog face,” she told me.
“Just the face?”
“Well, head and face.” She was in a small village, part of a team returning abducted girls to their parents. To show their gratitude, the locals prepared a feast. Dog was considered good eating. The head was supposedly the best part and, rather than offend her hosts, Jill ate it.
This, for many, is flat-out evil, but the rest of the world isn’t like America, where it’s become virtually impossible to throw a dinner party. One person doesn’t eat meat, while another is lactose intolerant or can’t digest wheat. You have vegetarians who eat fish and others who won’t touch it. Then there are vegans, macrobiotics, and a new group, flexitarians, who eat meat if not too many people are watching. Take that into consideration, and it’s actually rather refreshing that a twenty-two-year-old from the suburbs of Detroit will pick up her chopsticks and at least try the char-pei.
I’d like to be more like Jill, but in China, something kept holding me back. In clean, sophisticated Japan, the rooster blood, arranged upon a handmade plate between the perfect tempura snow pea and a radish carved to look like a first-trimester fetus, would have seemed like a fine idea. “We ought to try making this at home,” I’d have said to Hugh. Here, though, I thought of the sanitation grade and of the rooster, pecking maggots out of human feces before being killed. Most of the restaurants in China smelled dirty to me, though what I was picking up on was likely some unfamiliar ingredient, and I was allowing the things I’d seen earlier in the day—the spitting and snot-blowing, etc.—to fill in the blanks.
Then again, maybe not.
While on our trip we ate at normal, everyday places and sometimes bought food on the street. Our only expensive meal was in Beijing, where we went alone to a fancy restaurant recommended by an acquaintance. The place was located in an old warehouse and had been lavishly decorated. There was a wine expert and someone whose job it was to drop by every three minutes and refill your water glass. We had the Peking duck, which was expertly carved rather than hacked and was served with little pancakes. Toward the end of the meal I stepped into the men’s room to pee, and there, disintegrating in the Western-style toilet, was an unflushed turd, a little reminder saying, “See, you’re still in China!”
Back at the table I asked for the bill. Then I remembered where I was and amended it to “the check.” In France, you can die waiting to pay for your meal, which is something I’ve never understood. How can they not want me out of here? I’ll think. Ten minutes might pass. Then twenty, me watching as the waiter does everything but accept my goddamn money.
I’ll say that for China, though, offer to pay, and before you can stab a rooster with a rusty screwdriver someone has taken you up on it. I think they want to catch you before you get sick, but whatever the reason, within minutes you’re back on the street, searching the blighted horizon and wondering where your next meal might be coming from.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การ ต่อตอนเช้า และ กับกลุ่มอื่น ฮิวจ์และเอาไดรฟ์ที่ชามาจากภูเขา ก็ปลายเดือนมกราคม และการเดินทาง 2 ชั่วโมงเอาเรา โดยโรงงานนับไม่ถ้วน ผักกาดสีควันลอยเข้ามาในท้องฟ้า และแม่น้ำที่เราผ่านวิ่งหนา ด้วยขยะและขยะ ในที่สุดเราตีหิมะ การปรับปรุงสิ่งที่มองเห็นได้ แต่ทำยากขยับ โดยเวลาเรามุ่งหน้ากลับลงเขา มันเป็นเกือบสาม ร้านอาหารส่วนใหญ่ได้เลิกให้บริการอาหารกลางวัน เพื่อให้เราหยุดที่สิ่งที่เรียกว่าความสุขครอบครัวเกษตร นี่คือคุณภาพที่ ถ้าพวกเขาอยู่ในอารมณ์ คนที่มีอยู่จะปรุง และเสิร์ฟอาหารหนึ่งในสมาชิกของพรรคการเมืองคือคนพื้นเมืองเฉิงตู และของชาวอเมริกัน ห้าคน แต่ฮิวจ์ และพูดภาษาจีนกลาง ดังนั้น เราแขวนกลับเป็นพวกเขาเจรจากับภรรยาฟาร์ม ที่ หน้าสี่เหลี่ยม และสวย และสวมผมของเธอตัดเป็นเรียบ เรากินในสิ่งปกติ mah-jongg ห้องนั่งเล่น ห้องของครอบครัวชาฟิลด์ที่สามารถมองเห็น กับผนังหนึ่งไม่มีสอง แต่ละผ่านกล่องแตกต่างกัน และดังเล่นกับใคร บนผนังอื่น ๆ ถูกเกรดสุขาภิบาล — C — และบริการ ระดับ ซึ่งมีใบหน้ายิ้มดีคว่ำเท่าที่ทราบไม่มีเมนู ค่อนข้าง ครอบครัวทำงานที่ความสะดวก กับสิ่งมีประโยชน์ หรือตามฤดูกาล มีระกาติดทั่วสวนหลังบ้าน และจากนั้น มีเพียงไม่ หลังจากคุกมีกรีดคอของ เขาใช้มันเป็นฐานจานแยกห้า ที่ถูกซุปเศร้าซึม ด้วยสองเท้า เช่นกลับสลัดคีม ติดออกมาจากมัน อะไรจำเป็นเกือบผมใช้ butchering มาตรฐาน: นี่คือขา เต้านม เป็นต้น ที่สุขครอบครัวเกษตร แทนการแกะสลัก ระกาที่ถูก senselessly เจาะเข้าระบบ ว่า โดยคนตาบอด หนึ่งโกรธจริง ๆ กับสิ่งที่ต่อนก ส่วนลดลงเป็นเศษภาชนะ ส่วนใหญ่ กระดูก อาจจะมีเศษซากเนื้อแนบ แล้วเหล่านี้ถูกรวมเข้ากับกะหล่ำปลีและซอสพริกร้อนบางชนิดทำอาหารจานอื่นทั้งหมดของอวัยวะ ซึ่งอีกครั้ง มีการเจาะเข้าระบบเกินการรับรู้ ห้องพักถูก ปอด คงหวี และลำไส้เช่น ผมไม่ทราบว่าเหตุนี้เพื่อ disgusted ฉัน ถ้าผมเป็นมังสวิรัติ ล่ะ แต่ ถ้าคุณกินเนื้อ ทำไมวาดเส้นกำหนดเหล่านี้หรือไม่ "ฉันจะกินสิ่งที่กรองเอาสารพิษแต่สิ่งที่อยู่บนหัว ไม่ทำอะไร" และยอมรับการกินสัตว์นี้และไม่หนึ่งที่ทำไมผมจำได้ว่า อ่านกี่ปีที่ผ่านมาเกี่ยวกับร้านอาหารในมณฑลกวางตุ้งจังหวัดที่ถูก picketed และปิดตัวลงเนื่องจากว่าอาหารแมว มีเรียก Fangji แมวลูกชิ้นร้าน ซึ่งไม่เหมือนซ่อนอะไร ไปที่ Fangji และคุณสวยมากรู้ว่าสิ่งที่คุณได้รับ ลูกชิ้นแมวมรดกของฉันไม่ว่า ฉันมีแมวหลายเจ้าของ และรักพวกเขา แต่ว่า พยายามไม่กินสิ่งที่กินเนื้อ เหมือนชาวตะวันตกมากที่สุดที่ฉันมีแนวโน้มไปทาง herbivores และสิ่งที่ชอบที่เมล็ดข้าว: โค ไก่ แกะ ฯลฯ สุกรกินเนื้อ – หมูอย่างมีความสุขจะกินมนุษย์ — แต่ส่วนใหญ่หมูเรา privy เพื่อขึ้นข้าวโพดหรือสารเคมีที่น่ากลัว มากกว่าสุกรอื่นและคนตายมีข้อแตกต่างระหว่างการ grazing สัตว์ eaters เช่น คนที่ชอบแกะและเนื้อ น้อยในทวีปอเมริกาเหนือ มักจะ วาดเส้นที่ม้า ซึ่งในความคิดของฉันอร่อย ส่วนที่ผมเคยแนะนำร้านในแอนต์เวิร์ป คอกเดิมที่เรียกว่า คำนึงพอ คอก ฮิวจ์ถูกทางกับฉัน และว่าเขากินเหมือน ค่ะ เขาร้องไห้จริงเมื่อคนในประเทศจีนกล่าวถึงม้าทะเลรับประทานอาหาร "โอ้ สิ่งที่ไม่ดี, " เขากล่าวว่า "ว่าไม่คุณ"ยิ้ม "ฮะ"เหมือนสัตว์ปีกกิน แต่ผู้ถ่ายยืนแรงต่อต้านมากขึ้น sugarcoated ลูกไก่ขายในเทศกาลอีสเตอร์ "ม้าน้ำไม่เกี่ยวข้องกับม้าตัวจริง ฉันกล่าวว่า "พวกเขากำลังปลา และคุณกินปลาตลอดเวลา มีคุณ objecting นี้หนึ่งเนื่องจากรูปร่างของ"เขากล่าวว่า เขาไม่กินม้าทะเลเนื่องจากพวกเขาเลย และไม่เคยไม่ใครอันตรายใด ๆ นี้จำกัด lambs ที่คดเคี้ยว bloodthirsty ขาเราย่างกับโรสแมรี่และมันฝรั่งใหม่เสมอดังนั้นอาหารเรามีสุขครอบครัวเลี้ยงที่มีความหมายร่วม และเป็นผู้หญิงสวยหน้ากว้างนำพวกเขาไปยังตาราง ชายฝั่งตรงข้ามฉันลำ และสำหรับเขาตะเกียบ "คุณทราบ เขากล่าวว่า "ประเทศนี้อาจมีข้อบกพร่องของ แต่แทบไม่สามารถได้รับอาหารไม่ดีนี่"ผมไม่ได้พูดอะไรอีกอาหารวันนั้นประกอบด้วยเลือดระกา ผมมีคิดว่า มันจะเป็นของเหลว เช่นน้ำ V8 แต่เมื่อสุก coagulated เป็นแผ่นเล็ก ๆ ที่มีความสอดคล้องของเต้าหู้ "ไม่เลว กล่าวว่า ผู้หญิงที่นั่งข้างฉัน และเฝ้า ตามเธอออกกำลังหนึ่งเข้าไปในปากของเธอ จิลอเมริกัน อาสาสมัครหน่วยสันติภาพที่จะมาสอนภาษาอังกฤษที่เฉิงตู "ในประเทศไทย ปี ฉันกินสุนัขหน้า เธอบอกฉัน"เพียงหน้า""ดี หัว และหน้า" เธออยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ หญิงส่วนหนึ่งของทีมงานความที่ลักพาตัวพ่อ ชาวบ้านเตรียมพร้อมงานฉลองเพื่อแสดงความกตัญญูของพวกเขา หมาเขาก็กินดี หัวคาดคะเนสุด และ ค่อนข้าง มากกว่าบาดโฮสต์ของเธอ จิลกินมันนี้ หลาย เป็นความชั่วร้าย flat-out แต่ไม่เหลือของโลกเช่นอเมริกา ซึ่งจะกลายเป็นจริงไปทิ้งงานเลี้ยงอาหารค่ำ คนไม่กินเนื้อสัตว์ ในขณะที่อีกเป็น intolerant แล็กโทส หรือไม่ย่อยข้าวสาลี มังสวิรัติที่กินปลาและอื่น ๆ ที่จะสัมผัสมันได้ แล้ว มี vegans หลาก ตัวใหม่ ดู flexitarians ที่กินเนื้อสัตว์ถ้าไม่เกินไปหลายคน เวลา ที่พิจารณา และของจริงค่อนข้างสดชื่นยี่สิบสองปีจากชานเมืองของดีทรอยต์จะรับค่าของตะเกียบน้อย ลองอักขระพีอีไออยากให้เพิ่มเติมเช่นจิล แต่ในประเทศจีน สิ่งที่เก็บกดฉันกลับ ในประเทศญี่ปุ่นที่ทันสมัย สะอาด เลือดระกา จัดตามจานมือระหว่างโก tempura ลันเตาและหัวผักกาดที่แกะสลักให้ดูเหมือนอ่อนเป็นไตรมาสแรก จะมีเหมือนความคิดที่ดี "เราควรจะพยายามทำให้ที่บ้าน, " ผมจะได้พูดกับฮิวจ์ ที่นี่ แม้ว่า ฉันคิดว่า เกรดสุขาภิบาล และ ระกา จิก maggots จากอุจจาระของมนุษย์ก่อนที่จะถูกฆ่า ร้านในจีนกลิ่นสกปรกฉัน แม้ว่ามีแนวโน้มว่าฉันถูกรับขึ้นบนถูกส่วนผสมบางส่วนไม่คุ้นเคย และฉันได้ให้ในสิ่งที่ ฉันได้เห็นในวันก่อนหน้า — การคาย และ เป่าขี้ ฯลฯ — เพื่อเติมในช่องว่างอีก อาจจะไม่ในขณะที่เราเดิน เรากินในสถานปกติ ชีวิตประจำวัน และบางครั้งซื้ออาหารบนถนน อาหารของเราเท่านั้นที่มีราคาแพงอยู่ในปักกิ่ง ที่เราไปคนเดียวแนะนำคนรู้จักที่ร้านอาหารแฟนซี สถานที่ตั้งอยู่ในคลังสินค้าเก่า และมีการตกแต่งอย่างหรูหราตกแต่ง มีผู้เชี่ยวชาญไวน์และคนงานซึ่งมันเป็นการส่งทุกสามนาที และเติมแก้วน้ำของคุณ เรามีปักกิ่งเป็ด ซึ่งถูกแกะสลักอย่างกลมกลืนมากกว่าเจาะเข้าระบบ และแนะนำกับแพนเค้กน้อย ไปทางส่วนท้ายของมื้ออาหารฉันก้าวเข้าสู่บุรุษปัสสาวะ และ disintegrating ในห้องน้ำสไตล์ตะวันตก มีการ turd unflushed น้อยเตือนบอกว่า "ดู คุณยังอยู่ในจีน"กลับมาที่ตัว ผมถามสำหรับ แล้ว ฉันจำที่ฉันมี และแก้ไขให้ "เงิน" ในฝรั่งเศส คุณสามารถตายรอชำระค่าอาหารของคุณ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยเข้าใจ วิธีสามารถพวกเขาไม่ต้องการให้ฉันออกจากที่นี่ ผมจะคิดว่า สิบนาทีอาจผ่าน แล้วประมาณ 20 ฉันดูเป็นเสิร์ฟไม่ทุกอย่าง แต่ยอมรับเงิน goddamnฉันจะบอกว่า จีน แม้ว่า ข้อเสนอการชำระเงิน และก่อนที่คุณสามารถซีกไก่ไขควงสนิม คนได้แนะนำคุณขึ้นบน ผมคิดว่า พวกเขาต้องการจับคุณก่อนที่คุณได้รับป่วย แต่ด้วยเหตุผลใด เวลานาทีที่คุณจะกลับมาบนถนน ค้นฟ้า blighted และสงสัยว่า การที่อาหารของคุณถัดไปอาจจะมาจากการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช้าวันต่อมาและกับกลุ่มที่แตกต่างกัน, ฮิวจ์และผมเอาไดรฟ์ไปยังภูเขาที่ชาเดิมมาจาก มันเป็นช่วงปลายเดือนมกราคมและการเดินทางสองชั่วโมงพาเราจากโรงงานอุตสาหกรรมนับไม่ถ้วน ควันมัสตาร์ดสีลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าและแม่น้ำเราผ่านวิ่งหนากับของเสียและขยะ ในที่สุดเราตีหิมะซึ่งปรับตัวดีขึ้นสิ่งที่มองเห็น แต่ทำให้มันยากที่จะย้ายเกี่ยวกับ โดยเวลาที่เรามุ่งหน้ากลับลงมาจากภูเขาก็คือเกือบสาม ร้านอาหารส่วนใหญ่มีเลิกบริการอาหารกลางวันเพื่อให้เราหยุดที่สิ่งที่เรียกว่าความสุขในครอบครัวงานเกษตรกรรม นี่คือบ้านที่หากพวกเขากำลังอยู่ในอารมณ์คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นจะปรุงอาหารและบริการคุณอาหาร.
หนึ่งในสมาชิกของพรรคของเราเป็นชาวเฉิงตูและในห้าของชาวอเมริกันทุกคน แต่ฮิวจ์และ ผมพูดภาษาจีนกลาง ดังนั้นเราแขวนอยู่ด้านหลังขณะที่พวกเขาเจรจากับภรรยาฟาร์มซึ่งเป็นตารางเผือดและสวยและสวมผมของเธอตัดเป็นเรียบ เรากินในสิ่งที่เป็นปกติห้องนั่งเล่นไพ่ jongg, ห้องขนาดใหญ่ที่สามารถมองเห็นไร่ชาของคนในครอบครัว กับผนังด้านหนึ่งเป็นสองโทรทัศน์แต่ละปรับไปที่ช่องทางที่แตกต่างกันและเสียงดังเล่นจะไม่มีใคร บนผนังด้านอื่น ๆ เป็นสุขาภิบาลเกรด C-และระดับการให้บริการซึ่งเป็นใบหน้าที่ยิ้มด้วยรอยยิ้มหันคว่ำ.
เท่าที่ผมรู้ว่ามีไม่ได้เมนู แต่ครอบครัวทำงานที่สะดวกสบายของพวกเขากับสิ่งที่เป็นประโยชน์หรือในช่วงฤดู มีไก่ควงรอบสนามหลังบ้านเป็นแล้วมีเพียงแค่ไม่ได้ หลังจากที่ปรุงอาหารได้เชือดคอของเขาใช้เป็นฐานสำหรับห้าอาหารที่แยกต่างหากซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นน้ำซุปน่าเบื่อด้วยสองเท้าเหมือนคีมคีบสลัดฤๅษียื่นออกมาจากมัน ไม่มีอะไรเป็นเกือบเป็นที่รู้จัก.
ฉันใช้ในการแล่เนื้อมาตรฐาน: นี่เป็นขาเต้านม ฯลฯ ในความสุขในครอบครัวงานมากกว่าการแกะสลัก, ไก่ถูก hacked อย่างหมดความรู้สึกราวกับว่าโดยคนตาบอดจริงๆ หนึ่งโกรธกับสิ่งกับนก บางส่วนถูกลดเศษส่วนใหญ่กระดูกอาจจะมีเศษเนื้อติดอยู่ เหล่านี้ถูกรวมกันแล้วกับกะหล่ำปลีและชนิดของซอสร้อนบาง.
อีกจานที่ถูกสร้างขึ้นทั้งหมดของอวัยวะอีกครั้งซึ่งได้รับการ hacked จนจำไม่ได้ หัวใจอยู่ที่นั่นปอดอาจจะหวีและลำไส้ได้เป็นอย่างดี ผมไม่ทราบว่าทำไมนี้ดังนั้นฉันเบื่อหน่าย ถ้าฉันเป็นมังสวิรัติโอเค แต่ถ้าคุณกินเนื้อทำไมวาดเส้นโดยพลเหล่านี้หรือไม่ "ฉันจะกินสิ่งที่กรองสารพิษออก แต่ไม่ได้เป็นสิ่งที่ตั้งอยู่บนด้านบนของหัวทำอะไร." และเหตุผลที่เห็นด้วยกับการกินสัตว์นี้และไม่ว่า?
ผมจำได้ว่าอ่านไม่กี่ปีที่ผ่านมาเกี่ยวกับร้านอาหารใน มณฑลกวางตุ้งที่โฮปและปิดตัวลงเพราะมันทำหน้าที่แมว สถานที่ที่ถูกเรียกว่า Fangji แมวลูกชิ้นร้านอาหารซึ่งเป็นที่หลบซ่อนตัวอยู่ไม่ได้ว่าอะไร ไปที่ Fangji และคุณสวยมากรู้ว่าสิ่งที่คุณได้รับ การคัดค้านของฉันเพื่อลูกชิ้นแมวไม่ว่าฉันได้เป็นเจ้าของแมวหลายและรักพวกเขา แต่ที่ผมพยายามที่จะไม่กินสิ่งที่กินเนื้อสัตว์ เช่นเดียวกับชาวตะวันตกมากที่สุดที่ฉันมีแนวโน้มไปสัตว์กินพืชและสิ่งที่ชอบข้าว: วัว, ไก่, แกะ ฯลฯ หมูกินเนื้อหมูอย่างมีความสุขจะกินมนุษย์ แต่ส่วนมากของเนื้อหมูที่เรากำลังองคมนตรีที่ได้รับการเลี้ยงดูในข้าวโพดหรือสารเคมีที่น่ากลัว มากกว่าในสุกรอื่น ๆ และคนตาย.
มีความแตกต่างในหมู่สัตว์แทะเล็มกินเช่นกัน คนที่ชอบเนื้อแกะและเนื้อวัวอย่างน้อยในทวีปอเมริกาเหนือมีแนวโน้มที่จะวาดเส้นที่ม้าซึ่งในความคิดของฉันมีรสชาติอร่อย ดีที่สุดที่ฉันเคยได้รับการบริการที่ห้องอาหารใน Antwerp, มั่นคงอดีตเรียกว่าชาญฉลาดพอมีเสถียรภาพ ฮิวจ์เป็นที่นั่นกับฉันและแม้ว่าเขาจะกินในสิ่งเดียวกันที่ผมทำเขาจริงร้องไห้เมื่อมีคนในประเทศจีนกล่าวถึงการรับประทานอาหารม้าทะเล "โอ้บรรดาสิ่งที่ไม่ดี" เขากล่าว "คุณสามารถได้อย่างไร?"
ฉันไป "อืมมม?"
มันก็เหมือนกับการกินสัตว์ปีก แต่การยืนศีลธรรมกับแอบลูกไก่ sugarcoated ผู้ที่พวกเขาขายในวันอีสเตอร์ "ม้าทะเลไม่เกี่ยวข้องกับม้าที่เกิดขึ้นจริง" ผมพูด "พวกเขากำลังปลาและคุณกินปลาตลอดเวลา คุณคัดค้านการอย่างใดอย่างหนึ่งนี้เพราะรูปร่างของมัน? " เขาบอกว่าเขาไม่สามารถกินม้าทะเลเพราะพวกเขาเป็นมิตรและไม่เคยทำอันตรายใด ๆ ทุกคน นี้เมื่อเทียบกับผู้ที่คดเคี้ยวแกะกระหายเลือดที่มีขาที่เราย่างเพื่อให้เป็นประจำกับโรสแมรี่และมันฝรั่งใหม่. อาหารที่เรามีความสุขในครอบครัวงานเกษตรกรรมมีความหมายจะใช้ร่วมกันและเป็นผู้หญิงสวยที่มีใบหน้ากว้างพาพวกเขาไปที่โต๊ะ คนข้ามจากฉันยิ้มและเอื้อมมือไปสำหรับเขาตะเกียบ "คุณรู้" เขากล่าวว่า "ประเทศนี้อาจจะมีความผิดพลาดของ แต่มันเป็นไปไม่ได้จริงที่จะได้รับอาหารที่ไม่ดีที่นี่." ผมไม่ได้พูดอะไร. อีกอย่างหนึ่งของอาหารในวันนั้นประกอบด้วยเลือดไก่ ผมคิดว่ามันจะเป็นของเหลวเช่นน้ำผลไม้ V8 แต่เมื่อสุกมันจับตัวเป็นแผ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีความสอดคล้องของเต้าหู้ "ไม่เลว" กล่าวว่าผู้หญิงที่ได้รับการนั่งอยู่เคียงข้างฉันและฉันเฝ้ามองขณะที่เธอเลื่อนหนึ่งเข้าไปในปากของเธอ จิลล์เป็นชาวอเมริกันสันติภาพคณะอาสาสมัครที่ต้องการมาถึงเฉิงตูในการสอนภาษาอังกฤษ "ในประเทศไทยเมื่อปีที่แล้วฉันกินใบหน้าของสุนัข" เธอบอกฉัน. "แค่ใบหน้าได้หรือไม่" "ดีศีรษะและใบหน้า." เธออยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ส่วนหนึ่งของทีมกลับมาลักพาตัวสาวกับพ่อแม่ของพวกเขา เพื่อแสดงความขอบคุณชาวบ้านที่เตรียมงานฉลอง สุนัขได้รับการพิจารณาการกินที่ดี หัวควรจะเป็นส่วนที่ดีที่สุดและมากกว่ารุกรานโฮสต์ของเธอจิลล์กินมัน. นี้สำหรับหลาย ๆ คนจะแบนออกความชั่วร้าย แต่ส่วนที่เหลือของโลกที่ไม่เหมือนอเมริกาซึ่งก็เป็นไปไม่ได้จริงที่จะโยน งานเลี้ยงอาหารค่ำ คนคนหนึ่งที่ไม่กินเนื้อสัตว์ในขณะที่อีกเป็นแพ้แลคโตหรือไม่สามารถย่อยข้าวสาลี คุณมีมังสวิรัติที่กินปลาและอื่น ๆ ที่จะได้สัมผัสมัน จากนั้นก็มีหมิ่นประมาท, แมคโครไบโอติกและกลุ่มใหม่ flexitarians ที่กินเนื้อสัตว์หากไม่ได้คนจำนวนมากเกินไปจะดู ใช้เวลาที่พิจารณาและมันก็เป็นจริงค่อนข้างสดชื่นที่ยี่สิบสองปีจากชานเมืองของดีทรอยต์จะรับตะเกียบของเธอและอย่างน้อยพยายามที่ถ่าน-เป่ย. ผมอยากจะเป็นเหมือนจิลล์ แต่ใน จีน, สิ่งที่เก็บไว้ถือฉันกลับ ในการทำความสะอาดที่มีความซับซ้อนญี่ปุ่นเลือดไก่จัดตามแผ่นที่ทำด้วยมือระหว่างเทมปุระที่สมบูรณ์แบบถั่วหิมะและหัวไชเท้าแกะสลักให้มีลักษณะเหมือนทารกในครรภ์ไตรมาสแรกจะได้ดูเหมือนความคิดที่ดี "เราควรจะลองทำที่บ้าน" ผมได้พูดกับฮิวจ์ ที่นี่ แต่ผมคิดว่าคะแนนการสุขาภิบาลและไก่จิกหนอนออกมาจากอุจจาระของคนก่อนที่จะถูกฆ่าตาย ส่วนใหญ่ของร้านอาหารในประเทศจีนกลิ่นสกปรกกับผม แต่สิ่งที่ผมยกขึ้นบนก็น่าจะเป็นส่วนผสมบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยและฉันถูกปล่อยให้สิ่งที่ฉันเคยเห็นก่อนหน้านี้ในวันและถ่มน้ำลายน้ำมูกพัดเป็นต้นไป กรอกในช่องว่าง. จากนั้นอีกครั้งอาจจะไม่. ในขณะที่การเดินทางของเราที่เรากินปกติ, สถานที่ในชีวิตประจำวันและบางครั้งก็ซื้ออาหารบนถนน อาหารที่มีราคาแพงของเราเพียงอย่างเดียวคือในกรุงปักกิ่งที่เราไปคนเดียวไปร้านอาหารแฟนซีแนะนำโดยใกล้ชิด สถานที่ตั้งอยู่ในโกดังเก่าและได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา มีผู้เชี่ยวชาญด้านไวน์ที่ถูกและคนที่มีหน้าที่ก็จะลดลงทุกสามนาทีและเติมเงินแก้วน้ำของคุณ เรามีเป็ดปักกิ่งซึ่งได้รับการแกะสลักเชี่ยวชาญมากกว่า Hacked และได้รับการเสิร์ฟกับแพนเค้กเล็ก ๆ น้อย ๆ ในช่วงท้ายของการรับประทานอาหารที่ผมก้าวเข้ามาในห้องของผู้ชายฉี่และมีเปื่อยยุ่ยในห้องน้ำแบบตะวันตกเป็น turd unflushed เตือนเล็ก ๆ น้อย ๆ ว่า "ดูท่านจะยังคงอยู่ในประเทศจีน!" กลับไปที่ ตารางที่ผมขอเรียกเก็บเงิน จากนั้นผมจำได้ว่าผมอยู่ที่ไหนและมีการแก้ไขเพิ่มเติมเป็น "การตรวจสอบ." ในฝรั่งเศสคุณสามารถตายรอที่จะจ่ายสำหรับการรับประทานอาหารของคุณซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยเข้าใจ วิธีการที่พวกเขาไม่ต้องการให้ฉันออกจากที่นี่? ฉันจะคิดว่า สิบนาทีอาจจะผ่าน จากนั้นยี่สิบฉันดูเป็นบริกรทำทุกอย่าง แต่รับเงิน Goddamn ของฉัน. ฉันจะบอกว่าสำหรับประเทศจีนแม้ว่าข้อเสนอที่จะจ่ายและก่อนที่คุณจะสามารถแทงไก่กับคนไขควงสนิมได้เอาคุณขึ้นอยู่กับมัน ผมคิดว่าพวกเขาต้องการที่จะจับคุณก่อนที่คุณจะได้รับการป่วย แต่สิ่งที่เหตุผลที่ภายในไม่กี่นาทีคุณกลับมาบนท้องถนน, การค้นหาขอบฟ้าลีบและสงสัยว่าอาหารมื้อต่อไปของคุณอาจจะมาจาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เช้าวันรุ่งขึ้น และกลุ่มที่แตกต่างกัน ฮิวจ์และฉันใช้เวลาขับรถไปยังภูเขาที่ชา แต่เดิมมา มันคือช่วงปลายเดือนมกราคม และการเดินทาง 2 ชั่วโมงเอา โดยโรงงานที่นับไม่ถ้วน มัสตาร์ดสีควันที่ลอยสู่ท้องฟ้าและแม่น้ำเราผ่านรันหนาของเสียและขยะ ในที่สุดเราก็โดนหิมะ ซึ่งการปรับปรุงสิ่งที่มองเห็นแต่ก็ทำให้ยากที่จะย้ายเกี่ยวกับโดยเวลาเรามุ่งหน้ากลับลงจากภูเขา มันเกือบจะเป็นสาม ร้านอาหารส่วนใหญ่เลิกบริการอาหารกลางวัน เราหยุดในสิ่งที่เรียกว่าการความสุขในครอบครัว นี่เป็นฟาร์มที่ ถ้าพวกเขาอยู่ในอารมณ์ของคนที่อาศัยอยู่ที่นั่น จะทำอาหารและเสิร์ฟอาหารคุณ .
หนึ่งในสมาชิกของพรรค คือ ชาวเฉิงตู และของทั้งห้าคนอเมริกันทุกคน แต่ฮิวจ์และฉันพูดภาษาจีนกลาง ดังนั้น เราแขวนคืนที่พวกเขาเจรจากับฟาร์ม ภรรยา ที่เป็นสี่เหลี่ยมสวย และใส่เผชิญและผมของเธอตัดเป็นหน้าม้า . เรากินอะไรได้ปกติ jongg mAh ห้องรับแขก มีห้องขนาดใหญ่ที่สามารถมองเห็นเขตชาของครอบครัว กับผนัง มี ทีวี สองช่อง แต่ละช่องที่แตกต่างกัน และเสียงดัง เล่นกับใครบนผนังอื่น ๆเป็นโลหะ grade-c-and เกรดบริการ ซึ่งเป็นใบหน้าที่ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่กลับหัวกลับหาง
เท่าที่ผมรู้ไม่มีเมนู แต่ครอบครัวทำงานที่สะดวกของพวกเขา กับสิ่งที่เป็นประโยชน์หรือในฤดูกาล มีไก่ที่เดินไปรอบ ๆสวนหลังบ้าน แล้วมีเพียงไม่ หลังจากทำอาหารได้กรีดของคอเขาใช้มันเป็นฐานสำหรับห้าแยกจาน ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นซุปหรือสองเท้าเหมือนกลับสลัดคีม ยื่นออกมาจากมัน ไม่มีอะไรเกือบเป็นที่รู้จัก .
ผมใช้มาตรฐานเชือด : นี่คือขา เต้านม ฯลฯ ที่ทำไร่ความสุขในครอบครัว แทนที่จะถูกแกะสลัก , ไก่ถูกโง่แฮคเหมือนคนตาบอดโกรธมากกับเรื่องกับนก ส่วนที่ถูกลดเศษ ส่วนใหญ่เป็นกระดูก อาจจะมีเศษเนื้อติดมาด้วย เหล่านี้รวมกันกับกะหล่ำปลี และบางชนิดของซอสร้อน .
อีกจานคือทำทั้งหมดของอวัยวะ อีกครั้งซึ่งได้ถูกแฮ็คเกินไป หัวใจ , ปอด อาจจะหวี และลำไส้ได้เป็นอย่างดีไม่รู้ว่าทำไมนายรังเกียจฉัน ถ้าผมเป็นมังสวิรัติครับ แต่ถ้าคุณกินเนื้อ ทำไมวาดเส้นเหล่านี้โดยพลการ ? " ฉันจะกินสิ่งที่กรองสารพิษ แต่ไม่ใช่สิ่งที่นั่งอยู่บนด้านบนของหัว ทำอะไร และทำไมยอมกินสัตว์นี้และไม่หนึ่ง ?
ผมจำได้ว่าอ่านไม่กี่ปีที่ผ่านมาเกี่ยวกับร้านอาหารในมณฑลกวางตุ้งที่ picketed และปิดตัวลง เพราะมันทำหน้าที่แมว สถานที่ที่ถูกเรียกว่าแมว fangji ลูกชิ้นร้านอาหาร ซึ่งไม่เหมือนปิดบังอะไร ไป fangji และคุณสวยมากรู้ว่าสิ่งที่คุณจะได้รับ ฉันคัดค้านกับลูกชิ้นแมวไม่ที่ฉันได้เป็นเจ้าของแมวหลาย และรักพวกเขาแต่ฉันพยายามที่จะไม่กินอะไรที่กินเนื้อ เหมือนชาวตะวันตก ส่วนใหญ่ผมมักจะต่อพืชและสิ่งที่เหมือนเม็ด : วัว , ไก่ , แกะ , ฯลฯ หมู กินหมู meat-a ยินดีกินมนุษย์ แต่ส่วนใหญ่ของหมูเราชอบถูกยกขึ้นบนข้าวโพดหรือสารเคมีน่ากลัว มากกว่า ในสุกร และคนตาย
มีความแตกต่างระหว่างสัตว์กินหญ้ากินเป็น ดีคนที่ชอบเนื้อแกะและเนื้อวัว อย่างน้อยในทวีปอเมริกาเหนือ , มีแนวโน้มที่จะวาดเส้นในม้าซึ่งในความเห็นของฉันอร่อย ดีที่สุดที่ฉันได้ถูกเสิร์ฟที่ร้านอาหารใน แอนต์เวิร์ป อดีต คงเรียกว่า ฉลาดพอ , มั่นคง ฮิวจ์อยู่ที่นั่นกับฉัน และแม้ว่าเขาจะกินเหมือนผม เขาแทบจะร้องไห้เมื่อมีคนกล่าวถึงในจีนกินม้าทะเล " โอ้น่าสงสาร , " เขากล่าวว่า " คุณทำได้ยังไง ? "
ฉันไปเหรอ "
มันชอบกินสัตว์ปีก แต่การยืนคุณธรรมกับ peeps ที่พวกเขาขายใน sugarcoated ลูกไก่อีสเตอร์ " ทะเลม้า ไม่ได้เกี่ยวข้องกับม้าจริง " ผมพูด " พวกมันเป็นปลาและกินปลาตลอดเวลา คุณคัดค้านเรื่องนี้ เพราะรูปร่างของมัน "

เขาบอกว่าเขาไม่กินม้าทะเลเพราะพวกเขาเป็นมิตร และไม่เคยมีใครทำร้ายใคร นี้เป็นนอกคอกผู้คิดคด บ้าเลือด ลูกแกะที่ขาเราแล้วเสมอย่างกับโรสแมรี่และมันฝรั่งใหม่
อาหารที่เราได้ในการเลี้ยงครอบครัว ความสุข ตั้งใจที่จะใช้ร่วมกัน และเป็นผู้หญิงที่สวย มีใบหน้ากว้าง พาพวกเขาไปยังตารางคนข้ามคานจากฉัน และถึงตะเกียบของเขา " คุณก็รู้ " เขากล่าวว่า " ประเทศนี้อาจจะเป็นความผิด แต่ความจริงมันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับอาหารที่ไม่ดีที่นี่ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย "
.
อีกจาน ที่ วัน จำนวนเลือดไก่ตัวผู้ ฉันคิดว่ามันคงเหลว เหมือนน้ำผลไม้ V8 แต่มันจับตัวกันเป็นแผ่นเล็ก ๆเมื่อสุกมีความสอดคล้องของเต้าหู้" ไม่เลว " กล่าวว่าคนที่นั่งข้างฉัน และฉันเฝ้ามองเธอเลื่อนตัวเข้าไปในปากของเธอ จิลล์เป็นอเมริกัน , สันติภาพคณะอาสาสมัครที่จะมาเฉิงตู เพื่อสอนภาษาอังกฤษ " ในไทยเมื่อปีที่แล้ว ฉันกินหัวหมา " เธอบอกฉัน .
" ใบหน้า "
" อืม ศีรษะ และใบหน้า เธออยู่ที่หมู่บ้านเล็กๆ ส่วนหนึ่งของทีมกลับมาลักพาตัวเด็กกับพ่อแม่ของพวกเขา เพื่อแสดงความขอบคุณของพวกเขาชาวบ้านเตรียมฉลอง สุนัขได้รับการพิจารณาที่ดี การรับประทานอาหาร หัวถูกคาดคะเนส่วนที่ดีที่สุดและมากกว่ารุกรานโฮสต์ของเธอ จิลกิน .
นี้ หลาย จะแบนออกความชั่วร้าย แต่ส่วนที่เหลือของโลกไม่เหมือนอเมริกา ที่กลายเป็นแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะโยนงานเลี้ยงอาหารค่ำ คนที่ไม่กินเนื้อสัตว์ , ในขณะที่อื่นจะแพ้แลคโตสหรือไม่ย่อยแป้งคุณมีผู้ที่กินปลา และคนอื่นๆที่ไม่ได้สัมผัสมัน แล้วมีวีแกนแมคโครไบโอติกส์ , และกลุ่มใหม่ , flexitarians คนที่กินเนื้อ ถ้าไม่ได้คนมากเกินไปจะดู พิจารณา และมันก็ค่อนข้างจะสดชื่นที่ยี่สิบสองปีเก่าจากชานเมืองดีทรอยต์จะหยิบตะเกียบของเธอ และอย่างน้อยลองชาร์เพ่ย .
ฉันอยากเป็นเหมือนจิลแต่ในประเทศจีน บางอย่างก็ดึงฉันกลับมา ในความสะอาด ซับซ้อน ญี่ปุ่น ไก่เลือดจัดบนจานด้วยมือระหว่างที่ถั่วและผักเทมปุระ หิมะแกะสลัก ลักษณะเหมือนทารก ในระยะแรกๆ จะได้ดูเป็นไอเดียที่ดี " เราน่าจะลองทำที่บ้าน " ฉันพูดกับฮิว ที่นี่ ผมนึกว่าของสุขาภิบาลและเกรดของไก่แจ้จิกหนอนออกจากมนุษย์อุจจาระก่อนที่จะถูกฆ่า ที่สุดของร้านอาหารในจีนมีกลิ่นสกปรกกับฉัน ถึงแม้ว่าสิ่งที่ผมยกขึ้นเป็นส่วนผสมจะบาง ไม่คุ้นเคย และผมก็ให้สิ่งที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ในวันและคายน้ำมูกเป่า ฯลฯ เพื่อกรอกในช่องว่าง
แล้วอีกครั้งอาจจะไม่ ในขณะที่ในการเดินทางเรา
ของเรา กินอาหารที่ปกติสถานที่ทุกวันและบางครั้งซื้ออาหารบนถนน อาหารราคาแพงของเราเท่านั้น คือ ในปักกิ่ง ที่เราไปคนเดียวในร้านอาหารแฟนซีแนะนำโดยคนคุ้นเคย สถานที่ตั้งอยู่ในโกดังเก่าและได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา . มีผู้เชี่ยวชาญด้านไวน์ และคนที่ทำงานก็จะแวะทุกสามนาทีและเติมน้ำน้ำของคุณ เรามีเป็ดปักกิ่งซึ่งเป็นบริการแกะสลักมากกว่าเจาะและถูกเสิร์ฟกับแพนเค้กบ้าง ไปยังจุดสิ้นสุดของอาหารที่ฉันก้าวเข้ามาในห้องของผู้ชายฉี่ และ มี จำนวนในสไตล์ตะวันตก ห้องน้ำ เป็น unflushed ลูกหมาเล็ก ๆน้อย ๆเตือนว่า " เห็นคุณยังอยู่ในจีน ! "
กลับมาที่โต๊ะผมขอวางบิล แล้วผมจำได้ว่าผมแก้ไขมันเพื่อ " ตรวจสอบ " ในฝรั่งเศสคุณสามารถตายเพื่อรอจ่ายค่าอาหารของคุณ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเข้าใจ ทำไมพวกเขาไม่ต้องการให้ฉันออกไปจากที่นี่ ผมจะคิดว่า สิบนาทีอาจจะผ่าน แล้วยี่สิบ ผมมองดูบริกรไม่ทุกอย่าง แต่ยอมรับเงินฉันเลย .
ผมจะพูดจีน แม้ว่า ให้จ่ายเงิน และก่อนที่คุณจะแทงไก่กับไขควงสนิมมีคนถ่ายนะค่ะฉันคิดว่าพวกเขาต้องการที่จะจับคุณ ก่อนที่คุณจะป่วย แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ภายในนาทีคุณกลับบนถนนที่กำลังหาขอบฟ้า และสงสัยว่ามื้อถัดไปของคุณอาจจะมาจาก .