while small pelagic fish, as pilcha

while small pelagic fish, as pilchard (0.09 lg g1
) and European anchovy
(0.07 lg g1
) presented the lowest mean levels. The other
fish showed intermediate concentrations between 0.22 and
0.68 lg g1
. Among cephalopods, octopuses and cuttlefish (curled
octopus: 0.51 lg g1
, horned octopus: 0.49 lg g1
, spider octopus:
0.55 lg g1
) presented higher mean levels than squid (European
squid: 0.13 lg g1
, broadtail squid: 0.10 lg g1
), while for crustaceans
no difference in mercury levels was observed (red shrimp:
0.27 lg g1
; pink shrimp: 0.28 lg g1
, shrimp: 0.33 lg g1
). These
interspecific differences are, surely, due to trophic level, foraging
method/location and propensity of this metal to undergo biomagni-
fication in the food chain. It is not, thus, surprising that tunas, that
are high on the trophic levels, had the highest levels of mercury and
that bottom feeding fish had the next highest. Animals live in close
association with sediments in which they bury and from where
they mainly feed are, in fact, more exposed to eventually sediment-associated
contamination than other fish (Storelli et al.,
1998, 2003c, 2006a). In this general picture fit well also the findings
encountered in cephalopods. Benthic cephalopods (octopuses and
cuttlefish) feeding mainly on bottom invertebrates were richer in
mercury than pelagic ones (squid). Another relevant point when
evaluating the variability in data is the fish size. There is, in fact, a
large body of data showing that mercury tissue concentrations increase
with age/size of marine fauna (Joiris et al., 1999; Storelli
and Marcotrigiano, 2000; Storelli et al., 2007b). So, the largest and
potentially oldest fish examined showed high levels of mercury
(e.g. horse mackerel: 0.68 lg g1
; Mediterranean horse mackerel:
0.51 lg g1
; frostfish: 0.59 lg g1
). However, independently from
the interaction complexity leading to a different toxic load among
species, mercury concentrations here detected were in agreement
with those reported in seafood from either the same environment
(Storelli et al., 2003c, 2006a; Martí-Cid et al., 2007) or other marine
areas (Sivaperumal et al., 2007).
Concerning c

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขณะที่ปลาปล้องขนาดเล็ก เป็นปลาซาร์ดีน (0.09 lg g1) และปลาในยุโรป(0.07 lg g1) แสดงระดับค่าเฉลี่ยต่ำสุด อื่น ๆปลาพบว่าความเข้มข้นระดับกลางระหว่าง 0.22 และ0.68 lg g1. เซฟาโลพอ มือ และปลาหมึก (โค้งปลาหมึก: 0.51 lg g1ปลาหมึกเขา: 0.49 lg g1ปลาหมึกยักษ์แมงมุม:0.55 lg g1) แสดงระดับค่าเฉลี่ยสูงกว่าปลาหมึก (ยุโรปปลาหมึก: 0.13 lg g1ปลาหมึก broadtail: 0.10 lg g1), ในขณะที่สำหรับกุ้งพบว่า ไม่แตกต่างกันในระดับปรอท (กุ้งสีแดง:0.27 lg g1; กุ้งสีชมพู: 0.28 lg g1กุ้ง: 0.33 lg g1). เหล่านี้interspecific ความแตกต่างคือ แน่นอน เนื่องจากระดับชั้นอาหาร จับเหยื่อวิธีการเทียบตำแหน่งและนิสัยชอบของโลหะนี้เจอ biomagni-fication ในห่วงโซ่อาหาร มันไม่ได้ ดังนั้น ที่ tunas น่าแปลกใจที่มีความสูงจากระดับชั้นอาหาร ได้ระดับสูงสุดของปรอท และด้านล่างที่ให้อาหารปลาได้อีกสูงสุด สัตว์ที่อาศัยอยู่ในปิดความสัมพันธ์ กับตะกอนที่ฝัง และ จากที่ใดอาหารส่วนใหญ่ ในความเป็นจริง เพิ่มสัมผัสในที่สุดตะกอนที่เกี่ยวข้องปนเปื้อนกว่าปลาอื่น ๆ (Storelli et al.,1998, 2003 c, 2006a) ในภาพนี้ทั่วไปพอดียังผลพบในเซฟาโลพอ เซฟาโลพอหน้าดิน (มือ และส่วนใหญ่บนล่างไม่มีกระดูกสันหลังได้ยิ่งขึ้นในการให้อาหารปลาหมึก)สารปรอทกว่าปล้องคน (ปลาหมึก) อื่นที่เกี่ยวข้องชี้เมื่อประเมินความแปรปรวนในข้อมูลมีขนาดปลา มี ความเป็นจริง มีร่างกายขนาดใหญ่ของข้อมูลที่แสดงว่า ปรอทความเข้มข้นของเนื้อเยื่อเพิ่มขึ้นอายุ/ขนาดของสัตว์ทะเล (Joiris et al. 1999 Storelliและ Marcotrigiano, 2000 Storelli et al. 2007b) ดังนั้น ใหญ่ที่สุด และปลาเก่าแก่ที่สุดอาจตรวจพบสารปรอทในระดับสูง(เช่นปลา: 0.68 lg g1; เมดิเตอร์เรเนียน: ปลา0.51 lg g1; frostfish: 0.59 lg g1). อย่างไรก็ตาม เป็นอิสระจากการโต้ตอบความซับซ้อนนำไปโหลดเป็นพิษแตกต่างกันระหว่างพันธุ์ ความเข้มข้นของปรอทที่พบที่นี่ถูกตกลงผู้รายงานในทะเลจากสภาพแวดล้อมเดียวกัน(Storelli et al. 2003c, 2006a Martí-Cid et al. 2007) หรือทางทะเลอื่น ๆพื้นที่ (Sivaperumal et al. 2007)เกี่ยวกับ c

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขณะที่ปลาผิวน้ำขนาดเล็กเช่นปลาพีลชาร์ด (0.09 LG G1
) และแอนโชวี่ยุโรป
(0.07 LG G1
) นำเสนอระดับค่าเฉลี่ยต่ำสุด อื่น ๆ
ปลาแสดงให้เห็นว่ามีความเข้มข้นกลางระหว่าง 0.22 และ
0.68 LG
G1 ท่ามกลางปลาหมึกหมึกและปลาหมึก (ขด
ปลาหมึก: 0.51 LG G1
ปลาหมึกยักษ์มีเขา: 0.49 LG G1
แมงมุมปลาหมึก:
0.55 LG G1
) นำเสนอระดับค่าเฉลี่ยสูงกว่าปลาหมึก (European
ปลาหมึก: 0.13 LG G1
, broadtail ปลาหมึก: 0.10 LG G1
) ในขณะที่สำหรับกุ้ง
แตกต่างในระดับปรอทไม่เป็นที่สังเกต (กุ้งสีแดง:
0.27 LG G1
; กุ้งสีชมพู: 0.28 LG G1
กุ้ง: 0.33 LG G1
) เหล่านี้
แตกต่าง interspecific มีแน่นอนเนื่องจากระดับชั้น, หาอาหาร
วิธีการ / สถานที่และความโน้มเอียงของโลหะนี้จะได้รับการ biomagni-
การตรวจในห่วงโซ่อาหาร มันไม่ได้จึงน่าแปลกใจว่าปลาทูน่าที่
สูงในระดับโภชนามีระดับสูงสุดของปรอทและ
ที่ด้านล่างให้อาหารปลาได้สูงสุดต่อไป สัตว์ที่มีชีวิตใกล้ชิด
ร่วมกับตะกอนที่พวกเขาฝังศพและจากการที่
พวกเขาส่วนใหญ่เลี้ยงในความเป็นจริงสัมผัสมากขึ้นไปในที่สุดตะกอนที่เกี่ยวข้อง
การปนเปื้อนกว่าปลาชนิดอื่น ๆ (Storelli et al.,
1998 2003c, 2006a) ในภาพรวมนี้เหมาะสมดีนอกจากนี้ยังมีผลการวิจัย
ที่พบในปลาหมึก ปลาหมึกหน้าดิน (หมึกและ
ปลาหมึก) อาหารส่วนใหญ่ไม่มีกระดูกสันหลังด้านล่างได้ดียิ่งขึ้นใน
ปรอทกว่าคนทะเล (ปลาหมึก) อีกจุดที่เกี่ยวข้องเมื่อ
ประเมินความแปรปรวนในข้อมูลคือขนาดปลา นั่นคือในความเป็นจริง
ของร่างกายที่มีขนาดใหญ่ของข้อมูลแสดงให้เห็นว่ามีความเข้มข้นของเนื้อเยื่อปรอทเพิ่มขึ้น
กับอายุ / ขนาดของสัตว์ทะเล (Joiris et al, 1999;. Storelli
และ Marcotrigiano 2000. Storelli, et al, 2007B) ดังนั้นที่ใหญ่ที่สุดและ
อาจเป็นที่เก่าแก่ที่สุดปลาตรวจสอบการแสดงให้เห็นว่าระดับสูงของปรอท
(เช่นม้าปลาทู: 0.68 LG G1
; เมดิเตอร์เรเนียนม้าปลาทู:
0.51 LG G1
; frostfish: 0.59 LG G1
) แต่เป็นอิสระจาก
ความซับซ้อนของการทำงานร่วมกันที่นำไปสู่ภาระที่เป็นพิษที่แตกต่างกันในหมู่
สายพันธุ์ความเข้มข้นของสารปรอทที่ตรวจพบที่นี่อยู่ในข้อตกลง
กับผู้ที่รายงานในอาหารทะเลจากทั้งสภาพแวดล้อมเดียวกัน
(Storelli, et al, 2003c, 2006a;.. Martí-Cid, et al, 2007) หรืออื่น ๆ ที่ทะเล
พื้นที่ (Sivaperumal et al., 2007).
เกี่ยวกับ C