The first thing that was needed was

The first thing that was needed was to find a population
of very remote objects. We would then compare the objects’
known brightnesses (or intensities, I) to their observed
brightnesses (Io) and infer the distances. While the requirements
of general relativity dictate a more complex algorithm
is employed, this is conceptually similar to employing the
familiar I = Io/(4pr2). Galaxies are visible distant objects, but
the problem is that an individual galaxy’s intrinsic brightness
is unknown and therefore they are unsuitable for this measurement.
However, there exists an astronomical event for
which the intrinsic brightness can be determined—exploding
stars of the type that opened this article. Much like the galaxies
that Hubble observed, supernovae serve as buoys in the
fabric of spacetime to reveal the speed of spatial expansion
(and any changes in it). These Type Ia supernovae are formed
in binary star systems in which one is a white dwarf. As
shown in Fig. 3, the white dwarf siphons off matter from its
companion until the white dwarf ’s mass reaches about 1.38
times the mass of our Sun. At that mass, the star explodes in a
supernova. This process results in a very bright and predictable
initial light source, corresponding to an object that, were
it to explode at a distance of 70 light-years from Earth, would
appear to be about 100 times brighter than a full Moon. For
cosmological distance measurements, Type Ia supernovae are
the preferred objects of study.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิ่งแรกที่จำเป็นคือจะ หาประชากรของวัตถุที่ระยะไกลมาก เราจะเปรียบเทียบของวัตถุเรียกว่า brightnesses (หรือความ เข้ม ผม) การสังเกตของพวกเขาbrightnesses (Io) และอาศัยระยะทาง ในขณะที่ความต้องการของทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปเขียนอัลกอริทึมซับซ้อนเป็นลูกจ้าง นี้เป็นทางแนวคิดคล้ายกับจ้างคุ้นเคยผม = Io/(4pr2) กาแล็กซีมองเห็นวัตถุไกล แต่ปัญหาคือ ว่า กาแล็กซี่แต่ละตัวของ intrinsic ความสว่างเป็นที่รู้จัก และดังนั้น พวกเขาจะไม่เหมาะสมสำหรับวัดนี้อย่างไรก็ตาม มีเหตุการณ์ทางดาราศาสตร์สำหรับซึ่งสามารถกำหนดความสว่างแท้จริง — ระเบิดดาวชนิดที่เปิดบทความนี้ เหมือนดาราจักรฮับเบิลที่สังเกต ซูเปอร์โนวาเป็นทุ่นในการผ้าของกาลอวกาศให้เหมาะกับความเร็วของการขยายตัวเชิงพื้นที่(และการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในนั้น) ซูเปอร์โนวาประเภท Ia นี้จะเกิดขึ้นในระบบดาวคู่ที่เป็นคนแคระสีขาว เป็นแสดงใน แคระขาว siphons ปิดเรื่องจากของสหายจนกว่ามวลของดาวแคระขาวถึงประมาณ 1.38เท่ามวลของดวงอาทิตย์ของเรา ที่ว่ามวล ดาวระเบิดในตัวซูเปอร์โนวา กระบวนการนี้เกิด ในที่สว่างมาก และคาดเดาได้แหล่งกำเนิดแสงที่เริ่มต้น ที่สอดคล้องกับวัตถุที่มันจะระเบิดที่ระยะ 70 light-years จากโลก จะปรากฏ เป็น 100 เท่าสว่างกว่าจันทร์เต็มดวง สำหรับมีซูเปอร์โนวาประเภท Ia การวัดระยะทางจักรวาลวัตถุที่ต้องการศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งแรกที่เขาต้องการก็คือการหาประชากร
ของวัตถุระยะไกลมาก จากนั้นเราจะเปรียบเทียบวัตถุ '
ความสว่างที่รู้จักกัน (หรือความเข้มของฉัน) เพื่อสังเกตของพวกเขา
สว่าง (ไอโอ) และสรุประยะทาง ในขณะที่ความต้องการ
ของความสัมพันธ์ทั่วไปกำหนดขั้นตอนวิธีการที่ซับซ้อนมากขึ้น
เป็นลูกจ้างนี้เป็นแนวคิดคล้ายกับการจ้าง
คุ้นเคย I = ไอโอ / (4pr2) กาแลคซีเป็นวัตถุที่อยู่ไกลมองเห็นได้ แต่
ปัญหาคือว่ากาแลคซีของแต่ละบุคคลความสว่างที่แท้จริง
ไม่เป็นที่รู้จักและดังนั้นพวกเขาจึงไม่เหมาะสมสำหรับการวัดนี้.
แต่มีอยู่เหตุการณ์ดาราศาสตร์
ซึ่งความสว่างที่แท้จริงสามารถกำหนดระเบิด
ดาวประเภทที่เปิด บทความนี้. เหมือนกาแลคซี
ที่ฮับเบิลสังเกตเห็นซูเปอร์โนวาทำหน้าที่เป็นทุ่นใน
ผ้าของกาลอวกาศเผยให้เห็นความเร็วของการขยายตัวเชิงพื้นที่
(และการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในนั้น) เหล่าซูเปอร์โนวาชนิด Ia จะเกิดขึ้น
ในระบบดาวคู่ในที่หนึ่งที่เป็นดาวแคระขาว ในฐานะที่
แสดงในรูป 3 ดาวแคระขาวอดออมออกจากเรื่องของ
สหายจนกว่าดาวแคระขาวมวลถึงประมาณ 1.38
เท่าของมวลดวงอาทิตย์ของเรา ที่มวลนั้นดาวระเบิดใน
ซูเปอร์โนวา นี้ผลการดำเนินการในที่สว่างมากและสามารถคาดเดา
แหล่งกำเนิดแสงเริ่มต้นที่สอดคล้องกับวัตถุที่มีหนึ่ง
มันจะระเบิดที่ระยะ 70 ปีแสงจากโลกก็จะ
ปรากฏอยู่ที่ประมาณ 100 ครั้งสว่างกว่าดวงจันทร์เต็ม สำหรับ
วัดระยะทางดาราศาสตร์ซูเปอร์โนวาชนิด Ia มี
วัตถุที่ต้องการของการศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งแรกที่เขาต้องการพบประชากรของวัตถุที่ไกลมาก เราก็จะเปรียบเทียบของวัตถุรู้จัก brightnesses ( หรือความเข้มของฉัน ) พวกเขาสังเกตเห็นbrightnesses ( IO ) และอนุมานระยะทาง ในขณะที่ความต้องการของทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปบอกวิธีที่ซับซ้อนมากขึ้นเป็นลูกจ้าง ซึ่งเป็นแนวคิดที่คล้ายกับ การจ้างคุ้นๆ = IO / ( 4pr2 ) กาแล็กซีคือวัตถุที่อยู่ไกล มองเห็นแต่ปัญหาคือว่าบุคคลภายในดาราจักรของความสว่างไม่รู้จัก และดังนั้น พวกเขาจะไม่เหมาะสมสำหรับวัดนี้อย่างไรก็ตาม มีอยู่เหตุการณ์ดาราศาสตร์สำหรับซึ่งความสว่างภายในสามารถกำหนดขยายดาวประเภทเปิดบทความนี้ เหมือนจักรวาลที่ฮับเบิลสังเกตซูเปอร์โนวาเป็นทุ่นในโครงสร้างของกาลอวกาศเพื่อแสดงความเร็วของการขยายตัวเชิงพื้นที่( และการเปลี่ยนแปลงใด ๆในเรื่องนี้ ) เหล่านี้ประเภท Ia supernovae จะเกิดขึ้นในระบบไบนารี่ ซึ่งเป็นดาวแคระขาว เป็นแสดงในรูปที่ 3 , ขาวแคระ siphons ขึ้นจากปิดสหายจนแคระ " s มวลถึงประมาณ 1.38 สีขาวเท่ามวลของดวงอาทิตย์ ที่มวลดวงดาวระเบิดในมหานวดารา กระบวนการนี้ส่งผลในความสดใสและทายแหล่งกำเนิดแสงเริ่มต้นที่สอดคล้องกับวัตถุนั้น คือมันระเบิดที่ระยะ 70 ปีแสงจากโลก จะดูเหมือนจะสว่างกว่าดวงจันทร์ประมาณ 100 ครั้ง สำหรับการวัดระยะทางดาราศาสตร์ ประเภท Ia supernovae เป็นวัตถุที่ต้องการศึกษา