IntroductionRice (Oryza sativa L.)

Introduction
Rice (Oryza sativa L.) is one of the most important crops
worldwide, but its production is limited by soil phosphorus
(P) deficiencies in many parts of the world (Fageria et al.
2011; Hedley et al. 1994; Raghothama 1999). Phosphorus
is a critical nutrient for biological activity (Ramaekers et al.
2010). Inorganic P in soil is the primary source of P for
crops (McDowell and Stewart 2006), and the majority of
bio-available P is water-soluble inorganic P (Toor et al.
2003). Compared with other major nutrients, P is by far the
least mobile and least available to plants under most soil
conditions (Hinsinger 2001; Schachtman et al. 1998). The
orthophosphate taken up by crops originates from the soil
solution and solid phase of various inorganic and organic P
fractions (Negassa and Leinweber 2009). The practice of
straw retention has been reported to affect available P
concentrations in the soil and, consequently, crop yield
(Beri et al. 1995; Gupta et al. 2007; Lan et al. 2012; Pathak
et al. 2006; Yadvinder et al. 2004). Biological and biochemical
reactions, such as mineralization and dissolution
by phosphatase enzymes, control much of the organic P
fractions (McGill and Cole 1981; Murrmann and Peech
1969; Medley et al. 1982), and microbial activity has been
shown to play a major role in redistributing P into different
forms in the soil. Several studies have demonstrated that
multiple years of continuous straw retention reduce the
absorption of P in soil and increase the level of P released
to the surface soil; compared to the practice of straw
burning, straw retention increases the available P content of
soil and the crop yield (Pathak et al. 2006). In a northern
Indian rice–wheat rotation area, Gupta et al. (2007)
observed that after four consecutive years of straw retention,
the levels of available P, organic P, and inorganic P in
the soil increased to varying degrees, and continuous straw

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำข้าว (Oryza sativa L.) เป็นพืชสำคัญที่สุดอย่างใดอย่างหนึ่งทั่วโลก แต่การผลิตจะถูกจำกัด ด้วยฟอสฟอรัสดิน(P) ข้อบกพร่องในหลายส่วนของโลก (Fageria et al2011 Hedley et al. 1994 ทาง Raghothama ที่ 1999) ฟอสฟอรัสเป็นสารอาหารสำคัญสำหรับกิจกรรมทางชีวภาพ (Ramaekers et al2010) . P อนินทรีย์ในดินเป็นแหล่งที่มาหลักของ P สำหรับพืช (McDowell และสจ๊วต 2006), และส่วนใหญ่ชีวภาพ P คือ P อนินทรีย์ละลายน้ำได้ (Toor et al2003) . เมื่อเทียบกับสารอาหารสำคัญอื่น ๆ P คือไกลโดยการโทรศัพท์มือถืออย่างน้อย และอย่างน้อยผู้ใช้พืชใต้ดินมากที่สุดเงื่อนไข (Hinsinger 2001 Schachtman et al. 1998) การorthophosphate ถ่ายขึ้น โดยพืชที่มีต้นกำเนิดมาจากดินโซลูชันและเฟสของแข็งของ P อินทรีย์ และอนินทรีย์ต่าง ๆเศษส่วน (Negassa และ Leinweber 2009) การปฏิบัติของเก็บฟางได้รับรายงานผลมี Pความเข้มข้นในดินและ จึง ผลผลิตพืช(Beri et al. 1995 กุปตา et al. 2007 Lan et al. 2012 Pathaket al. 2006 Yadvinder et al. 2004) ชีวภาพ และชีวเคมีปฏิกิริยา เช่น mineralization และยุบโดยเอนไซม์ phosphatase ควบคุม P อินทรีย์มากเศษส่วน (McGill และโคล 1981 Murrmann และ Peech1969 ดเล่ย์ et al. 1982), และจุลินทรีย์ได้แสดงที่มีบทบาทสำคัญในการแจกจ่ายต่อ P เข้าแตกต่างกันฟอร์มในดิน หลายการศึกษาได้แสดงให้เห็นว่าลดการกักเก็บฟางต่อเนื่องหลายปีการดูดซึมของ P ในดินและเพิ่ม ระดับของ P ออกเพื่อผิวดิน เมื่อเทียบกับการปฏิบัติของฟางการเก็บข้อมูลเขียน ฟางเพิ่มเนื้อหา P มีของดินและผลผลิตพืช (Pathak et al. 2006) ในแบบภาคเหนือหมุนพื้นที่อินเดียข้าว – ข้าวสาลี คุปตะ et al. (2007)สังเกตที่หลังจากสี่ปีของการกักเก็บฟางระดับมี P, P อินทรีย์ และ P อนินทรีย์ในดินเพิ่มขึ้นเป็นองศาที่แตกต่าง และฟางอย่างต่อเนื่อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
ข้าว (Oryza sativa L. ) เป็นหนึ่งในพืชที่สำคัญที่สุด
ทั่วโลก แต่การผลิตจะถูก จำกัด ด้วยฟอสฟอรัสดิน
(P) ข้อบกพร่องในหลายส่วนของโลก (Fageria et al.
2011; Hedley et al, 1994;. Raghothama 1999 ) ฟอสฟอรัส
เป็นสารอาหารที่สำคัญสำหรับกิจกรรมทางชีวภาพ (Ramaekers et al.
2010) นินทรีย์ฟอสฟอรัสในดินที่เป็นแหล่งที่มาหลักของ P สำหรับ
พืช (McDowell และสจ๊วต 2006) และส่วนใหญ่ของ
ไบโอใช้ได้ P จะละลายน้ำได้อนินทรี P (Toor et al.
2003) เมื่อเทียบกับสารอาหารที่สำคัญอื่น ๆ , P คือไกลโดย
ไม่น้อยกว่าโทรศัพท์มือถือและอย่างน้อยสามารถใช้ได้กับพืชภายใต้ส่วนใหญ่ดิน
เงื่อนไข (Hinsinger 2001. Schachtman et al, 1998)
ออร์โธฟอสเฟตนำขึ้นโดยพืชที่มาจากดิน
วิธีการแก้ปัญหาและเฟสที่มั่นคงของนินทรีย์และอินทรีย์ P ต่างๆ
เศษส่วน (Negassa และ Leinweber 2009) การปฏิบัติของ
การเก็บรักษาฟางได้รับรายงานจะมีผลต่อ P สีที่มี
ความเข้มข้นในดินและดังนั้นผลผลิตพืช
(Beri et al, 1995;. Gupta et al, 2007. ลาน et al, 2012;. Pathak
et al, 2006. Yadvinder et al, . 2004) ชีววิทยาและชีวเคมี
ปฏิกิริยาเช่นแร่และการสลายตัว
โดยเอนไซม์ฟอสฟา, การควบคุมมากของ P อินทรีย์
เศษส่วน (กิลและโคล 1981; Murrmann และ Peech
1969. Medley et al, 1982) และกิจกรรมของจุลินทรีย์ได้รับการ
แสดงที่จะมีบทบาทสำคัญ ในการกระจาย P เข้าที่แตกต่างกัน
ในรูปแบบที่อยู่ในดิน งานวิจัยหลายชิ้นแสดงให้เห็นว่า
หลายปีที่ผ่านมาของการเก็บฟางอย่างต่อเนื่องลด
การดูดซึมของฟอสฟอรัสในดินและเพิ่มระดับของ P ปล่อยออกมา
ในดินพื้นผิว; เมื่อเทียบกับการปฏิบัติของฟาง
เผาไหม้, การเก็บฟางเพิ่มเนื้อหา P ที่มีอยู่ของ
ดินและผลผลิตพืช (Pathak et al. 2006) ในภาคเหนือของ
ข้าวสาลีพื้นที่หมุนอินเดีย Gupta, et al (2007)
ตั้งข้อสังเกตว่าหลังจากสี่ปีติดต่อกันของการเก็บฟาง
ระดับของฟอสฟอรัสที่ P อินทรีย์และอนินทรีฟอสฟอรัสใน
ดินเพิ่มขึ้นถึงองศาที่แตกต่างและฟางอย่างต่อเนื่อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนะนำข้าว ( Oryza sativa L . ) เป็นพืชที่สำคัญที่สุดทั่วโลก แต่การผลิตของฟอสฟอรัสในดินจะถูก จำกัด โดย( P ) แต่ในส่วนต่างๆของโลก ( fageria et al .2011 ; Hedley et al . 1994 ; raghothama 1999 ) ฟอสฟอรัสเป็นสารอาหารที่สำคัญสำหรับกิจกรรมทางชีวภาพ ( ramaekers et al .2010 ) อนินทรีย์ฟอสฟอรัสในดินเป็นแหล่งที่มาหลักของ P สำหรับ( เวล และพืชสจ๊วต 2006 ) , และส่วนใหญ่ของประวัติของ P คือ P ( หรือละลายอนินทรีย์ et al .2003 ) เมื่อเทียบกับธาตุอาหารหลัก อื่น ๆ , P คือโดยไกลอย่างน้อยก็ใช้ได้กับมือถือและพืชใต้ดินมากที่สุดเงื่อนไข ( hinsinger 2001 schachtman et al . 1998 ) ที่ฟอสเฟตรับมาจากดินพืชโซลูชั่นและเฟสของแข็งอนินทรีย์และอินทรีย์ฟอสฟอรัสของต่าง ๆเศษส่วน ( negassa และ leinweber 2009 ) การปฏิบัติของฟางความคงทนได้รับรายงานว่ามีผลต่อ Pความเข้มข้นในดินและผลผลิตของพืช จากนั้น( แบรี่ et al . 1995 ; Gupta et al . 2007 ; ลาน et al . pathak 2012 ;et al . 2006 ; yadvinder et al . 2004 ) ทางชีวภาพและชีวเคมีปฏิกิริยา เช่น อนินทรีย์และการสลายตัวโดยเอนไซม์ฟอสฟาเทส ควบคุมมากของอินทรีย์ฟอสฟอรัสเศษส่วน ( กิล กับ โคล murrmann peech 1981 ; และ1969 ; เมดเล่ย์ et al . 1982 ) และกิจกรรมของจุลินทรีย์ได้แสดงบทบาทสำคัญในกระจายจุดในต่างรูปแบบในดิน หลายการศึกษาพบว่าหลายปีแห่งการเก็บฟางอย่างต่อเนื่องลดการดูดซึมของฟอสฟอรัสในดินและเพิ่มระดับของ p ออกกับพื้นผิวดิน เมื่อเปรียบเทียบกับการปฏิบัติของฟางเผาฟาง , การเพิ่มของปริมาณฟอสฟอรัสของดินและผลผลิต ( pathak et al . 2006 ) ในภาคเหนืออินเดีย – ข้าวสาลี ข้าว รอบบริเวณ Gupta et al . ( 2007 )สังเกตได้ว่าหลังจากสี่ปีติดต่อกันของฟาง ความคงทนระดับของฟอสฟอรัสอินทรีย์ และอนินทรีย์ฟอสฟอรัสใน Pดินเพิ่มขึ้นเพื่อองศาที่แตกต่าง และฟาง อย่างต่อเนื่อง