When Mary Lennox was sent to Missel

When Mary Lennox was sent to Misselthwaite

Manor to live with her uncle everybody said she was

the most disagreeable-looking child ever seen. It was

true, too. She had a little thin face and a little thin

body, thin light hair and a sour expression. Her hair

was yellow, and her face was yellow because she had

been born in India and had always been ill in one way

or another. Her father had held a position under the

English Government and had always been busy and ill

himself, and her mother had been a great beauty who

cared only to go to parties and amuse herself with gay

people. She had not wanted a little girl at all, and when

Mary was born she handed her over to the care of an

Ayah, who was made to understand that if she wished

to please the Mem Sahib she must keep the child out of

sight as much as possible. So when she was a sickly,

fretful, ugly little baby she was kept out of the way, and

when she became a sickly, fretful, toddling thing she

was kept out of the way also. She never remembered

seeing familiarly anything but the dark faces of her

Ayah and the other native servants, and as they always

obeyed her and gave her her own way in everything,

because the Mem Sahib would be angry if she was

disturbed by her crying, by the time she was six years

old she was as tyrannical and selfish a little pig as ever

lived. The young English governess who came to teach

her to read and write disliked her so much that she gave

1

up her place in three months, and when other

governesses came to try to fill it they always went away

in a shorter time than the first one. So if Mary had not

chosen to really want to know how to read books she

would never have learned her letters at all.

One frightfully hot morning, when she was

about nine years old, she awakened feeling very cross,

and she became crosser still when she saw that the

servant who stood by her bedside was not her Ayah.

"Why did you come?" she said to the strange

woman. "I will not let you stay. Send my Ayah to me."

The woman looked frightened, but she only

stammered that the Ayah could not come and when

Mary threw herself into a passion and beat and kicked

her, she looked only more frightened and repeated that

it was not possible for the Ayah to come to Missie

Sahib.

There was something mysterious in the air that

morning. Nothing was done in its regular order and

several of the native servants seemed missing, while

those whom Mary saw slunk or hurried about with ashy

and scared faces. But no one would tell her anything

and her Ayah did not come. She was actually left alone

as the morning went on, and at last she wandered out

into the garden and began to play by herself under a

tree near the veranda. She pretended that she was

making a flower-bed, and she stuck big scarlet hibiscus

blossoms into little heaps of earth, all the time growing

more and more angry and muttering to herself the

2

things she would say and the names she would call

Saidie when she returned.

"Pig! Pig! Daughter of Pigs!" she said, because to

call a native a pig is the worst insult of all.

She was grinding her teeth and saying this over

and over again when she heard her mother come out

on the veranda with some one. She was with a fair

young man and they stood talking together in low

strange voices. Mary knew the fair young man who

looked like a boy. She had heard that he was a very

young officer who had just come from England. The

child stared at him, but she stared most at her mother.

She always did this when she had a chance to see her,

because the Mem Sahib—Mary used to call her that

oftener than anything else—was such a tall, slim, pretty

person and wore such lovely clothes. Her hair was like

curly silk and she had a delicate little nose which

seemed to be disdaining things, and she had large

laughing eyes. All her clothes were thin and floating,

and Mary said they were "full of lace." They looked fuller of lace than ever this morning, but her eyes were

not laughing at all. They were large and scared and

lifted imploringly to the fair boy officer's face.

"Is it so very bad? Oh, is it?" Mary heard her say.

"Awfully," the young man answered in a

trembling voice. "Awfully, Mrs. Lennox. You ought to

have gone to the hills two weeks ago."

The Mem Sahib wrung her hands.

"Oh, I know I ought!" she cried. "I only stayed to go to that silly dinner party. What a fool I was!"

3

At that very moment such a loud sound of

wailing broke out from the servants' quarters that she

clutched the young man's arm, and Mary stood

shivering from head to foot. The wailing grew wilder

and wilder.

"What is it? What is it?" Mrs. Lennox gasped.

"Some one has died," answered the boy officer.

"You did not say it had broken out among your

servants."



"I did not know!" the Mem Sahib cried. "Come

with me! Come with me!" and she turned and ran into

the house.

After that appalling things happened, and the

mysteriousness of the morning was explained to Mary.

The cholera had broken out in its most fatal form and

people were dying like flies. The Ayah had been taken

ill in the night, and it was because she had just died

that the servants had wailed in the huts. Before the

next day three other servants were dead and others had

run away in terror. There was panic on every side, and

dying people in all the bungalows.

During the confusion and bewilderment of the

second day Mary hid herself in the nursery and was

forgotten by every one. Nobody thought of her, nobody

wanted her, and strange things happened of which she

knew nothing. Mary alternately cried and slept through

the hours. She only knew that people were ill and that

she heard mysterious and frightening sounds. Once she

crept into the dining-room and found it empty, though

a partly finished meal was on the table and chairs and

plates looked as if they had been hastily pushed back

when the diners rose suddenly for some reason. The

child ate some fruit and biscuits, and being thirsty she

drank a glass of wine which stood nearly filled. It was

sweet, and she did not know how strong it was. Very

soon it made her intensely drowsy, and she went back

to her nursery and shut herself in again, frightened by

cries she heard in the huts and by the hurrying sound

of feet. The wine made her so sleepy that she could

scarcely keep her eyes open and she lay down on her

bed and knew nothing more for a long time.

Many things happened during the hours in

which she slept so heavily, but she was not disturbed by

the wails and the sound of things being carried in and

out of the bungalow.

When she awakened she lay and stared at the

wall. The house was perfectly still. She had never

known it to be so silent before. She heard neither voices

nor footsteps, and wondered if everybody had got well

of the cholera and all the trouble was over. She

wondered also who would take care of her now her

Ayah was dead. There would be a new Ayah, and

perhaps she would know some new stories. Mary had

been rather tired of the old ones. She did not cry

because her nurse had died. She was not an affectionate

child and had never cared much for any one. The noise

and hurrying about and wailing over the cholera had

frightened her, and she had been angry because no one

seemed to remember that she was alive. Every one was

too panic-stricken to think of a little girl no one was

5

fond of. When people had the cholera it seemed that

they remembered nothing but themselves. But if every

one had got well again, surely some one would

remember and come to look for her.

But no one came, and as she lay waiting the

house seemed to grow more and more silent. She heard

something rustling on the matting and when she

looked down she saw a little snake gliding along and

watching her with eyes like jewels. She was not

frightened, because he was a harmless little thing who

would not hurt her and he seemed in a hurry to get out

of the room. He slipped under the door as she watched

him.

"How queer and quiet it is," she said. "It sounds as if there was no one in the bungalow but me and the

snake."

Almost the next minute she heard footsteps in

the compound, and then on the veranda. They were

men's footsteps, and the men entered the bungalow

and talked in low voices. No one went to meet or speak

to them and they seemed to open doors and look into

rooms.

"What desolation!" she heard one voice say.

"That pretty, pretty woman! I suppose the child, too. I

heard there was a child, though no one ever saw her."

Mary was standing in the middle of the nursery

when they opened the door a few minutes later. She

looked an ugly, cross little thing and was frowning

because she was beginning to be hungry and feel

disgracefully neglected. The first man who came in was

6

a large officer she had once seen talking to her father.

He looked tired and troubled, but when he saw her he

was so startled that he almost jumped back.

"Barney!" he cried out. "There is a child here! A child alone! In a place like this! Mercy on us, who is

she!"

"I am Mary Lennox," the little girl said, drawing

herself up stiffly. She thought the man was very rude to

call her father's bungalow "A place like this!" "I fell asleep when every one had the cholera and I have only

just wakened up. Why does nobody come?"

"It is the child no one ever saw!" exclaimed the

man, turning to his companions. "She has actually been

forgotten!"

"Why was I forgotten?" Mary said, stamping her

foot. "Why does nobody come?"

The young man whose name was Barney looked

at her very sadly. Mary even thought she saw him wink

his eyes as if to wink tears away.

"Poor little kid!" he said. "There is nobody left to come."

It was in that strange and sudden way that Mary

found out that she had neither father nor mother left;

that they had died and been carried away in the night,

and that the few native servants who had not died

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อแมรีเลนถูกส่งไปที่ Misselthwaiteเมเนอร์อยู่กับลุงของเธอทุกคนว่า เธอส่วนใหญ่ไม่ดูเด็กเคยเห็น มันเป็นจริง เกินไป เธอมีใบหน้าบางน้อย และบางเล็กน้อยร่างกาย เส้นผมเบาบาง และนิพจน์เปรี้ยว ผมของเธอมีสีเหลือง และใบหน้าของเธอมีสีเหลืองเนื่องจากเธอการเกิดในอินเดีย และเสมอเคยป่วยในที่สุดหรืออื่น พ่อของเธอได้จัดขึ้นมาภายใต้การรัฐบาลอังกฤษ และจะได้ไม่ว่าง และป่วยตนเอง และแม่ของเธอได้ความสวยงามมากที่ดูแลเฉพาะเพื่อไปงานปาร์ตี้ และตลกตัวเองกับเกย์คน เธอก็ต้องสาวน้อยไม่ได้เลย และเมื่อเกิดมารีย์เธอมอบเธอให้กับการดูแลการAyah ที่จะเข้าใจว่าถ้าเธอปรารถนาซาฮิบหน่วยความจำที่เธอต้องให้เด็กออกมาจากใจสายตามากที่สุด ดังนั้นเมื่อเธอ sicklyfretful น่าเกลียดน้อยเด็กเธอถูกเก็บออกไป และเมื่อเธอกลายเป็นสิ่งที่ sickly, fretful, toddling เธอถูกเก็บออกไปยัง เธอไม่เคยจำเห็น familiarly anything but เข้มใบหน้าของเธอAyah และอื่น ๆ เป็นมหาดเล็ก และพวกเขาเสมอเชื่อฟังเธอ และให้เธอทางของตนเองในทุกอย่างเนื่องจากซาฮิบหน่วยความจำจะโกรธเธอรบกวน โดยเธอร้องไห้ ตามเวลาเธอ 6 ปีหมูเก่าเธอเป็น tyrannical และเห็นแก่ตัวเหมือนเช่นเคยอาศัยอยู่ Governess หนุ่มอังกฤษที่มาสอนเธออ่าน และเขียน disliked เธอมากที่เธอให้1ค่าตำแหน่งของเธอในเดือนสาม และเวลาอื่น ๆgovernesses มาลองเติมพวกเขามักจะออกไปในเวลาที่สั้นกว่าคนแรก ดังนั้นถ้ามีแมรีไม่วิธีการอ่านเลือกที่จะต้องรู้หนังสือเธอจะไม่เคยได้เรียนรู้จดหมายของเธอที่Frightfully ร้อนเช้าวันหนึ่ง เมื่อเธอประมาณ 9 ปี เธอตื่นตัวรู้สึกไขว้มากและเธอเป็น crosser ยังคงเมื่อเธอเห็นที่คนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างเตียงของเธอโดยไม่ Ayah ของเธอ"ทำไมไม่มา" เธอกล่าวแปลกหญิงที่มี "ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณ ส่ง Ayah ของฉันให้ฉัน"ผู้หญิงมองกลัว แต่เธอเท่านั้นstammered ว่า Ayah ที่อาจไม่มา และเมื่อแมรี่โยนตัวเองในความรักและชนะ และเตะเธอ เธอมองเท่านั้นกลัวมาก และซ้ำที่ไม่ได้สำหรับ Ayah มา Missieซาฮิบมีบางสิ่งบางอย่างที่ลึกลับในอากาศที่ตอนเช้า อะไรภายในสั่งปกติ และในขณะที่เป็นข้าราชการเป็นจำนวนมากดูเหมือนหายไปผู้ที่เห็นแมรี่ slunk หรือรีบเกี่ยวกับกับนกและหน้ากลัว แต่ไม่มีใครจะบอกอะไรเธอและ Ayah เธอไม่มา เธอจริงเหลือเพียงอย่างเดียวไปตอนเช้า และในที่สุด เธอได้เดินไปมาออกเข้าไปในสวน และเริ่มการเล่น ด้วยตนเองภายใต้การต้นไม้ใกล้ระเบียง เธอ pretended ว่า เธอทำดอกไม้เตียง และเธอติดกระเจี๊ยบแดงใหญ่บลอสซั่มในเซฟของโลก เวลาเติบโตน้อยโกรธมาก และ muttering กับตัวเอง2สิ่งที่เธอพูดและเธอจะเรียกชื่อSaidie เมื่อเธอกลับมา"หมู หมู ลูกสาวของสุกร "เขากล่าวว่า เนื่องจากการเรียกคนพื้นเมืองหมูไม่นับว่าเลวร้ายที่สุดของทั้งหมดเธอบดฟันของเธอ และคำพูดนี้ผ่านและมากกว่าอีกครั้งเมื่อเธอได้ยินแม่ของเธอออกมาในวีรันดาด้วยคน เธอ ด้วยเป็นธรรมชายหนุ่มและพวกเขายืนพูดคุยกันในต่ำเสียงแปลก แมรี่รู้ยุติธรรมคนหนุ่มสาวที่ดูเหมือนเด็กผู้ชาย เธอได้ยินว่า เป็นการมากเจ้าหน้าที่หนุ่มที่เพิ่งมาจากอังกฤษ ที่เด็กจ้องไปที่เขา แต่เธอจ้องไปสุดที่แม่ของเธอเธอจะทำอย่างนี้เมื่อเธอมีโอกาสที่จะเห็นเธอเนื่องจากซาฮิบหน่วยความจำ — แมรี่ใช้เรียกของเธอที่oftener กว่าอะไรกันได้เช่นความสูง บาง สวยคน และสวมเสื้อผ้าน่ารักเช่นกัน ผมเป็นเหมือนไหมหยิกและเธอมีความละเอียดอ่อนน้อยซันซึ่งดูเหมือน จะ disdaining สิ่ง และเธอมีขนาดใหญ่หัวเราะตา เสื้อผ้าของเธอถูกบาง และลอย ตัวและแมรีกล่าวว่า พวกเขา "เต็มไปด้วยลูกไม้" ดูฟูลเลอร์ของลูกไม้มากกว่าเคยเช้านี้ แต่ตาของเธอไม่หัวเราะเลย พวกเขากลัว และขนาดใหญ่ และยก imploringly ให้ใบหน้าของเจ้าหน้าที่เด็กดี"คือมันเลวมาก โอ้ มันเป็นอย่างไร" แมรี่ได้ยินเธอพูด"ชะมัด ชายหนุ่มตอบในการงก ๆ เสียง "ชะมัด นางเลน คุณควรจะไปภูเขาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา"ซาฮิบหน่วยความจำ wrung มือของเธอ"โอ้ ฉันรู้ว่า ฉันควร" เธอร้อง "สะอาดไปปาร์ตี้ที่โง่ คนโง่ว่าผม"3ในขณะที่เสียงเช่นเสียงของwailing ยากจนออกจากมหาดเล็กของไตรมาสที่เธอคลัตช์ของชายหนุ่มแขน และแมรี่ยืนสั่นตั้งแต่หัวถึงเท้า การ wailing โต wilderและ wilder"มันคืออะไร มันคืออะไร" นางเลน gasped"คนเสียชีวิต ตอบเจ้าหน้าที่เด็ก"คุณไม่ได้ว่า มันมีเสียออกจากของคุณข้าราชการ""ผมไม่รู้" ร้องซาฮิบหน่วยความจำ "มากับฉัน มากับฉัน " และเธอเปิด และประสบบ้านหลังจากนั้น สิ่งที่ไฮเกิดขึ้น และmysteriousness ช่วงเช้าได้อธิบายให้กับ Maryอหิวาตกโรคที่มีหักออกในรูปแบบที่ร้ายแรงที่สุด และคนตายเหมือนแมลงวัน Ayah ที่ได้ถูกนำมาป่วยในเวลากลางคืน และเป็น เพราะเธอเพิ่งเสียชีวิตว่า มหาดเล็กมี wailed เด็ด ก่อนวันสามอื่น ๆ ข้าราชการตาย และอื่น ๆ ได้วิ่งไปในความหวาดกลัว มีตกใจในทุก ๆ ด้าน และคนตายในห้องพักสับสนและ bewilderment ของการสอง วันมารีย์ซ่อนตัวเองในเรือนเพาะชำที่มีลืมทุกคน ไม่มีใครคิดว่า เธอ ไม่มีใครอยากให้เธอ และสิ่งประหลาดที่เกิดขึ้นของเธอที่รู้อะไร แมร้อง และนอนผ่านมาระหว่างชั่วโมง เธอเท่านั้นรู้ว่า คนป่วย และที่เธอได้ยินเสียงลึกลับ และน่ากลัว เมื่อเธอcrept เป็น ห้องรับประทานอาหาร และพบ มันว่างเปล่า แม้ว่าอาหารสำเร็จรูปบางส่วนอยู่บนโต๊ะและเก้าอี้ และแผ่นที่ดูประหนึ่งว่าพวกเขาได้ถูกรีบผลักกลับเมื่อไดเนอร์สคลับที่โรสก็ดัง ที่เด็กกินผลไม้และขนมขบเคี้ยว บาง และกำลังกระหายน้ำเธอดื่มไวน์ซึ่งยืนเกือบเต็มไป มันเป็นหวาน และเธอไม่รู้ความแข็งแกร่งก็ มากเร็ว ๆ นี้ มันทำให้เธอง่วงนอนเจี๊ยบ และเธอก็กลับการสถานรับเลี้ยงเด็กของเธอ และปิดตัวเองในอีก กลัวด้วยเสียงร้องเธอได้ยิน ในเด็ด และเสียง hurryingฟุต ไวน์ที่ทำให้เธอง่วงนอนดังนั้นเธอสามารถฟุตบอลให้ดวงตาของเธอเปิด และเธอวางลงบนตัวเธอเตียง และรู้อะไรเพิ่มเติมเป็นเวลานานสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาในซึ่งเธอนอนหลับให้มาก แต่เธอไม่ได้รบกวนด้วยwails การและเสียงของสิ่งที่กำลังทำใน และจากบังกะโลเมื่อเธอถูกเธอวาง และจ้องไปที่การผนัง บ้านสมบูรณ์ยังได้ เธอก็ไม่เคยเรียกว่าให้เงียบดังนั้นก่อน เธอได้ยินเสียงใดหรือ เท้า และสงสัยว่า ถ้า ทุกคนมีได้ดีอหิวาตกโรคในและทุกปัญหาได้ เธอสงสัยว่า ยังใครจะดูแลเธอตอนนี้เธอAyah ตาย จะมี Ayah ใหม่ และบางทีเธอจะรู้บางเรื่องราวใหม่ แมรี่มีแล้วค่อนข้างเบื่อคนเก่า เธอไม่ได้ร้องไห้เนื่องจากพยาบาลของเธอได้เสียชีวิต เธอไม่มีสุภาพเด็ก และไม่ได้ดูแลมากสำหรับทุกคน เสียงรบกวนhurrying เกี่ยวกับ และ wailing ผ่านอหิวาตกโรคมีกลัวเธอ และเธอได้รับโกรธเพราะไม่มีใครดูเหมือนจะ จำได้ว่า เธอมีชีวิตอยู่ ทุกคนมีทองเท่าหนวดกุ้งคิดของสาวน้อยที่ไม่มีใครเกินไป5ชอบของ เมื่อคนมีอหิวาตกโรคดูเหมือนว่าพวกเขาจำอะไรแต่ตัวเอง แต่ ถ้าทุกมีมีดีอีก ก็ จะคนจำ และมาหาเธอแต่ไม่มีใครมา และเธอวางรอการบ้านดูเหมือนจะ เติบโตมากขึ้นและเงียบ เธอได้ยินrustling บางสิ่งบางอย่างในการปู และเมื่อเธอมองลงไปเธอเห็นงูน้อย gliding ตาม และดูเธอกับตาเช่นอัญมณี เธอไม่กลัว เพราะสิ่งเล็กน้อยไม่เป็นอันตรายที่จะทำร้ายเธอ และเขาดูเหมือนรีบออกไปของห้อง เขาเล็ดรอดใต้ประตูเธอเฝ้าดูเขา"วิธีแปลก ๆ และเงียบก็ เธอกล่าว "มันฟังดูว่า มีใครในบังกะโลแต่ผมและงู"เกือบนาทีถัดไปที่เธอได้ยินอย่างในผสม และจากนั้น บนระเบียง พวกเขารอยเท้าของมนุษย์ และคนป้อนบังกะโลและพูดในเสียงต่ำ ไม่มีใครไปพบ หรือพูดคุยเพื่อพวกเขาและพวกเขาดูเหมือน การเปิดประตูมองเข้าไปในห้อง"อะไรไร้ผู้คน" เธอได้ยินเสียงหนึ่งพูด"พริตตี้ พริตตี้ผู้หญิงคนนั้น ฉันคิดว่า เด็ก เกินไป ฉันได้ยินมีได้เด็ก แม้ว่าไม่มีใครเคยเห็นเธอ"แมรี่ยืนกลางที่สถานรับเลี้ยงเด็กเมื่อพวกเขาเปิดประตูไม่กี่นาทีต่อมา เธอดู น่าเกลียดมี ข้ามสิ่งเล็กน้อย และถูก frowningเนื่องจากเธอถูกเริ่มจะ หิวและรู้สึกที่ไม่มีกิจกรรม disgracefully คนแรกที่มาได้6นายใหญ่เธอเคยเห็นพูดกับพ่อของเธอเขาดูเหนื่อยล้า และปัญหา แต่เมื่อเขาเห็นเธอเขาถูกดังนั้น startled ว่า เขาเกือบไปกลับ"บาร์นีย์" เขาร้องออกมา "มีเด็กที่นี่ เด็กคนเดียว ในที่นี้ ความเมตตาเรา ที่อยู่เธอ""ฉันแมรี่เลน สาวน้อยกล่าวว่า รูปวาดตัวเองขึ้น stiffly เธอคิดว่า ผู้ชายหยาบมากไปโทรบังกะโลของพ่อ "ที่เป็นเอกลักษณ์เช่นนี้" "ฉันตกหลับ เมื่อทุกคนมีอหิวาตกโรคมีเท่านั้นเพียง wakened ค่า ทำไมไม่ใครมา""เป็นเด็กที่ไม่เคยเห็น" ทางหลุดรอดการคน เปิดให้สหายของเขา "เธอมีจริงแล้วลืม""เหตุฉันลืม" กล่าวว่า แมรี่ ปั๊มเธอเท้า "ทำไมไม่มีใครมา"มองชายหนุ่มที่มีชื่อถูกบาร์นีย์ที่เธอเศร้ามาก แมแม้คิดว่า เธอเห็นเขาขยิบตาว่าขยิบน้ำตาไป"จนเด็กน้อย" เขากล่าวว่า "ไม่มีใครอยู่ซ้ายมา"มันเป็นในลักษณะที่แปลก และทันทีที่แมรี่พบว่า เธอมีทั้งพ่อและแม่ทิ้ง ไม่ว่า พวกเขาตาย และได้ดำเนินไปในเวลากลางคืนและข้าราชการท้องถิ่นไม่กี่ที่ไม่เสียชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อแมรี่เลนน็อกซ์ถูกส่งไปยัง Misselthwaite Manor ที่จะอยู่กับทุกคนที่ลุงของเธอบอกว่าเธอเป็นเด็กส่วนใหญ่ที่มองไม่ถูกใจเท่าที่เคยเห็น มันเป็นความจริงมากเกินไป เธอมีใบหน้าบาง ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ และบางเล็ก ๆ น้อย ๆของร่างกายผมเบาบางและการแสดงออกที่มีรสเปรี้ยว ผมของเธอเป็นสีเหลืองและใบหน้าของเธอเป็นสีเหลืองเพราะเธอเกิดมาในประเทศอินเดียและได้เสมอไม่ดีในทางเดียวหรืออื่น พ่อของเธอได้ดำรงตำแหน่งภายใต้รัฐบาลอังกฤษและได้รับมักจะยุ่งและไม่ดีของตัวเองและแม่ของเธอได้รับความงามที่ดีที่ได้รับการดูแลเท่านั้นที่จะไปงานปาร์ตี้และเป็นที่ชอบใจตัวเองกับเกย์คน เธอไม่อยากเป็นสาวน้อยที่ทุกคนและเมื่อแมรี่เกิดเธอส่งเธอไปดูแลAyah ที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเข้าใจว่าถ้าเธออยากจะโปรด Mem นายท่านเธอจะต้องให้เด็กออกจากสายตามากที่สุดเท่าที่ ที่เป็นไปได้ ดังนั้นเมื่อเธออ่อนแอ, ไม่สบายใจทารกน้อยน่าเกลียดเธอถูกเก็บออกจากวิธีการและเมื่อเธอกลายเป็นอ่อนแอ, ไม่สบายใจสิ่ง toddling เธอถูกเก็บไว้ออกจากทางที่ยัง เธอไม่เคยจำได้ว่าเห็นอะไรกันเอง แต่ใบหน้าที่มืดของเธอAyah และคนรับใช้พื้นเมืองอื่น ๆ และที่พวกเขาเคยเชื่อฟังเธอและให้เธอทางของตัวเองของเธอในทุกอย่างเพราะ Mem นายท่านจะโกรธถ้าเธอถูกรบกวนโดยเธอร้องไห้ด้วย เวลาที่เธอเป็นหกปีเก่าเธอเป็นเผด็จการและความเห็นแก่ตัวหมูน้อยเช่นเคยอาศัยอยู่ แม่นมภาษาอังกฤษหนุ่มสาวที่มาสอนเธอในการอ่านและเขียนไม่ชอบเธอมากที่เธอให้1 ถึงสถานที่ที่เธอในสามเดือนและเมื่ออื่น ๆgovernesses มาเพื่อพยายามที่จะเติมเต็มพวกเขามักจะออกไปในระยะเวลาที่สั้นกว่าครั้งแรกหนึ่ง . ดังนั้นถ้าแมรี่ไม่ได้เลือกที่จะอยากจะทราบวิธีการอ่านหนังสือที่เธอจะไม่ได้เรียนรู้จดหมายของเธอที่ทุกคน. เช้าวันหนึ่งที่ร้อนน่าขนพองสยองเกล้าเมื่อเธอประมาณเก้าขวบเธอตื่นขึ้นมารู้สึกข้ามมากและเธอยังคงกลายเป็นคริสต์เมื่อ เธอเห็นว่าคนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างเตียงของเธอไม่ได้ Ayah ของเธอ. "ทำไมคุณไม่มา?" เธอบอกว่าให้แปลกผู้หญิง "ผมจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่. ส่ง Ayah ของฉันให้ฉัน." ผู้หญิงมองกลัว แต่เธอเท่านั้นตะกุกตะกักว่า Ayah ไม่ได้มาและเมื่อแมรี่โยนตัวเองลงไปในความรักและตีและเตะเธอมองเพียงกลัวมากขึ้นและ ซ้ำแล้วซ้ำอีกว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับ Ayah ที่จะมาถึง Missie ซาฮิบ. มีบางอย่างที่ลึกลับในอากาศก็คือว่าตอนเช้า ไม่มีสิ่งใดที่ได้กระทำในการสั่งซื้อปกติและหลายคนรับใช้พื้นเมืองดูเหมือนหายไปในขณะที่บรรดาผู้ที่เห็นแมรี่รีบ slunk หรือเกี่ยวกับตุ่นและกลัวใบหน้า แต่ไม่มีใครที่จะบอกอะไรเธอและ Ayah เธอไม่ได้มา เธอถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวจริง ๆ แล้วเป็นตอนเช้าเดินไปและในตอนสุดท้ายที่เธอเดินออกมาจากในสวนและเริ่มที่จะเล่นด้วยตัวเองภายใต้ต้นไม้ใกล้กับระเบียง เธอแกล้งทำเป็นว่าเธอกำลังทำดอกไม้เตียงและเธอติดอยู่ขนาดใหญ่ชบาสีแดงดอกออกเป็นกอง ๆ หน่อย ๆ ของโลกตลอดเวลาที่เติบโตมากขึ้นและโกรธและพึมพำกับตัวเอง2 สิ่งที่เธอจะพูดและชื่อที่เธอจะเรียกSaidie เมื่อ เธอกลับมา. "หมู! หมูลูกสาว! หมู!" เธอกล่าวว่าเนื่องจากการเรียกพื้นเมืองหมูเป็นดูถูกเลวร้ายที่สุดของทั้งหมด. เธอได้รับการบดฟันของเธอและพูดว่านี้และมากกว่าอีกครั้งเมื่อเธอได้ยินเสียงแม่ของเธอออกมาบนระเบียงที่มีใครบางคน เธอเป็นคนที่มีความยุติธรรมและชายหนุ่มคนหนึ่งที่พวกเขายืนพูดคุยกันในที่ต่ำเสียงแปลก ๆ แมรี่รู้ว่าชายหนุ่มคนหนึ่งที่เป็นธรรมที่ดูเหมือนเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เธอเคยได้ยินว่าเขาเป็นอย่างมากนายทหารหนุ่มที่เพิ่งกลับมาจากประเทศอังกฤษ เด็กที่จ้องมองมาที่เขา แต่เธอจ้องมองมากที่สุดในตอนที่แม่ของเธอ. เธอมักจะทำอย่างนี้เมื่อเธอได้มีโอกาสที่จะเห็นเธอเพราะ Mem นายท่าน-แมรี่เคยเรียกเธอว่าบ่อยกว่าสิ่งอื่น-เป็นเช่นสูง, บาง, สวยคนและสวมเสื้อผ้าที่น่ารักเช่น ผมของเธอเป็นเหมือนผ้าไหมหยิกและเธอมีจมูกเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ละเอียดอ่อนซึ่งดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ disdaining และเธอมีขนาดใหญ่ดวงตาหัวเราะ เสื้อผ้าทั้งหมดของเธอเป็นบางและลอยและแมรี่กล่าวว่า "เต็มลูกไม้." พวกเขามองฟูลเลอร์ของลูกไม้กว่าที่เคยในเช้าวันนี้ แต่ตาของเธอไม่ได้หัวเราะเลย พวกเขามีขนาดใหญ่และกลัวและยก imploringly ให้ใบหน้าของเจ้าหน้าที่ของเด็กที่เป็นธรรม. "มันเลวร้ายมาก? โอ้มันคืออะไร?" แมรี่ได้ยินเธอบอกว่า. "ชะมัด" ชายหนุ่มตอบเสียงสั่น "ชะมัดนางเลนน็อกซ์. คุณควรจะได้ไปเนินเขาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา. " นายท่าน Mem บีบมือของเธอ. "โอ้ฉันรู้ว่าฉันควร!" เธอร้องไห้ "ผมเพียง แต่อยู่ที่จะไปงานเลี้ยงอาหารค่ำที่โง่. สิ่งที่คนโง่ฉันเป็น!" 3 ในช่วงเวลาที่มากเช่นเสียงดังของเสียงคร่ำครวญโพล่งออกมาจากสี่คนรับใช้ว่าเธอกำแขนของชายหนุ่มและแมรี่ยืนตัวสั่นจาก หัวจรดเท้า ครวญครางเติบโตป่าและป่า. "มันคืออะไร? มันคืออะไร?" นางเลนน็อกซ์อ้าปากค้าง. "บางคนได้ตาย" เจ้าหน้าที่ตอบเด็ก. "คุณไม่ได้บอกว่ามันแตกออกมาจากกลุ่มของคนรับใช้. " "ผมไม่ได้รู้!" Mem นายท่านร้องไห้ "มากับฉันมากับฉัน! " และเธอก็หันหลังกลับและวิ่งเข้าไปในบ้าน. หลังจากสิ่งที่น่ากลัวที่เกิดขึ้นและความลึกลับของช่วงเช้าได้รับการอธิบายให้แมรี่. อหิวาตกโรคแตกออกในรูปแบบที่ร้ายแรงมากที่สุดและคนที่กำลังจะตายเหมือนแมลงวัน Ayah ได้รับการดำเนินการที่ไม่ดีในเวลากลางคืนและมันก็เป็นเพราะเธอเพิ่งเสียชีวิตที่ข้าราชการได้คร่ำครวญอยู่ในกระท่อม ก่อนที่ในวันถัดไปสามคนรับใช้คนอื่น ๆ ที่ตายแล้วและคนอื่น ๆ ได้วิ่งหนีไปในความหวาดกลัว มีความหวาดกลัวอยู่ในทุกด้านและคนตายในบังกะโลทั้งหมด. ระหว่างความสับสนและความสับสนของวันที่สองแมรี่ไปซ่อนตัวอยู่ในเรือนเพาะชำและถูกลืมโดยทุกคน ไม่มีใครคิดว่าเธอไม่มีใครอยากให้เธอและสิ่งที่แปลกที่เกิดขึ้นจากการที่เธอรู้ว่าไม่มีอะไร แมรี่สลับร้องไห้และนอนหลับผ่านชั่วโมง เธอเท่านั้นที่รู้ว่าคนป่วยและที่เธอได้ยินเสียงลึกลับและน่ากลัว ทันทีที่เธอพุ่งเข้าไปในห้องรับประทานอาหารและพบว่ามันว่างเปล่า แต่เสร็จแล้วบางส่วนเป็นอาหารบนโต๊ะและเก้าอี้และแผ่นดูราวกับว่าพวกเขาได้รับการผลักดันอย่างเร่งรีบกลับเมื่อไดเนอร์สก็เพิ่มขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่าง เด็กกินผลไม้บางและบิสกิตและความกระหายที่เธอดื่มไวน์ซึ่งยืนอยู่เกือบเต็ม มันเป็นหวานและเธอไม่เคยรู้วิธีการที่แข็งแกร่งมันเป็น มากเร็ว ๆ นี้ก็ทำให้เธอง่วงเข้มข้นและเธอก็เดินกลับไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กของเธอและปิดตัวเองในอีกกลัวเธอได้ยินเสียงร้องในกระท่อมและเสียงรีบเท้า ไวน์ทำให้เธอง่วงนอนเพื่อที่เธอจะได้แทบจะไม่ให้ดวงตาของเธอเปิดและเธอมานอนกับเธอเตียงและรู้ว่าไม่มีอะไรมากเป็นเวลานาน. หลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาในการที่เธอนอนหลับอย่างหนัก แต่เธอก็ไม่ได้รบกวนด้วยร้องไห้และเสียงในสิ่งที่ถูกดำเนินการทั้งในและออกจากบังกะโล. เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอนอนและจ้องที่ผนัง เป็นบ้านที่ดีที่สุดที่ยังคง เธอไม่เคยรู้จักกันมันจะเงียบดังนั้นก่อน เธอได้ยินเสียงไม่หรือรอยเท้าและสงสัยว่าถ้าทุกคนได้มีดีอหิวาตกโรคและปัญหาทั้งหมดที่ถูกกว่า เธอยังสงสัยว่าใครจะดูแลเธอตอนนี้เธอAyah ตาย จะมี Ayah ใหม่และบางทีเธออาจจะรู้ว่าบางเรื่องใหม่ แมรี่ได้รับค่อนข้างเหนื่อยกับคนเก่า เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะพยาบาลของเธอเสียชีวิต เธอไม่ได้รักเด็กและไม่เคยได้รับการดูแลมากสำหรับคนใดคนหนึ่ง เสียงและรีบเกี่ยวกับร่ำไห้และมากกว่าอหิวาตกโรคได้กลัวของเธอและเธอได้รับโกรธเพราะไม่มีใครดูเหมือนจะจำได้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ทุกคนก็ตกใจเกินไปกลัวที่จะคิดว่าสาวน้อยไม่มีใคร5 รัก เมื่อคนมีอหิวาตกโรคมันดูเหมือนว่าพวกเขาจำอะไร แต่ตัวเอง แต่ถ้าทุกอย่างใดอย่างหนึ่งได้มีดีอีกครั้งแน่นอนหนึ่งที่บางคนจะจำและมาหาเธอ. แต่ไม่มีใครมาและในขณะที่เธอนอนรอบ้านที่ดูเหมือนจะเติบโตมากขึ้นและเงียบ เธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบในปูและเมื่อเธอมองลงไปที่เธอเห็นงูน้อยร่อนพร้อมและเฝ้าดูเธอกับตาเช่นอัญมณี เธอไม่กลัวเพราะเขาเป็นสิ่งที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่เป็นอันตรายที่จะไม่ทำร้ายเธอและดูเหมือนว่าเขารีบร้อนที่จะได้ออกไปจากห้อง เขาหลบใต้ประตูขณะที่เธอเฝ้าดูเขา. "วิธีแปลกและเงียบสงบมันเป็น" เธอกล่าว "มันดูเหมือนว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งในบังกะโล แต่ฉันและงู. " เกือบนาทีถัดไปเธอได้ยินเสียงฝีเท้าในสารประกอบแล้วบนระเบียง พวกเขามีรอยเท้าของผู้ชายและคนเข้าบังกะโลและพูดคุยในเสียงต่ำ ไม่มีใครไปพบหรือพูดคุยกับพวกเขาและพวกเขาดูเหมือนจะเปิดประตูและมองเข้าไปในห้อง. "สิ่งที่รกร้างว่างเปล่า!" เธอได้ยินเสียงหนึ่งเสียงพูดว่า. "นั่นสวยผู้หญิงสวย! ฉันคิดว่าเด็กเกินไป. ฉันได้ยินว่ามีเป็นเด็กแม้ว่าจะไม่มีใครเคยเห็นเธอ. " แมรี่กำลังยืนอยู่ในช่วงกลางของสถานรับเลี้ยงเด็กเมื่อพวกเขาเปิดประตู ไม่กี่นาทีต่อมา เธอดูน่าเกลียดข้ามสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ และได้รับการมุ่ยเพราะเธอเริ่มจะหิวและความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้งประเจิดประเจ้อ มนุษย์คนแรกที่เข้ามาในเป็น6 เจ้าหน้าที่ที่มีขนาดใหญ่ที่เธอได้เห็นครั้งการพูดคุยกับพ่อของเธอ. เขาดูเหนื่อยและมีความสุข แต่เมื่อเขาเห็นเธอเขาจึงตกใจที่เขาเกือบจะกระโดดกลับ. "บาร์นีย์" เขาร้องออกมา "มีเด็กที่นี่! เด็กคนเดียว! ในสถานที่เช่นนี้! เมตตาให้กับพวกเราที่เป็นคือเธอ! " "ผมแมรี่เลนน็อกซ์" เด็กน้อยกล่าวว่าการวาดภาพตัวเองขึ้นเคร่งครัด เธอคิดว่าคนที่เป็นอย่างหยาบคายกับโทรบังกะโลของพ่อของเธอ "สถานที่เช่นนี้!" "ผมผล็อยหลับไปเมื่อทุกคนมีโรคอหิวาต์และฉันได้เพียงแค่เพิ่งตื่นขึ้น. ทำไมไม่มีใครมา? " "มันเป็นเด็กที่ไม่มีใครเคยเห็น!" อุทานคนหันไปสหายของเขา "เธอได้รับจริงลืม! " "ทำไมฉันลืม?" แมรี่กล่าวว่าเธอปั๊มเท้า "ทำไมไม่มีใครมา?" ชายหนุ่มที่มีชื่อบาร์นีย์มองไปที่เธอเศร้ามาก แม้แมรี่คิดว่าเธอเห็นเขากระพริบตาของเขาราวกับจะกระพริบน้ำตาออกไป. "เด็กน้อยผู้น่าสงสาร" เขากล่าวว่า "ไม่มีใครเหลือที่จะเป็นมา." มันเป็นวิธีการที่แปลกและฉับพลันว่าแมรี่พบว่าเธอไม่มีพ่อแม่เหลืออยู่ว่าพวกเขาเสียชีวิตและได้รับการดำเนินการไปในเวลากลางคืนและคนรับใช้พื้นเมืองไม่กี่คนที่มี ไม่เสียชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อแมรี่เลนน็อกซ์ถูกส่งไป misselthwaite

Manor อยู่กับลุงของเธอทุกคนบอกว่าเธอ

ไม่น่าคบที่สุดมองเด็กที่เคยเห็น มัน

จริงด้วย เธอมีใบหน้าเล็ก ๆน้อย ๆบาง ๆและเล็ก ๆน้อย ๆบาง ๆ

ร่าง ผม เบา บาง และการแสดงออกที่เปรี้ยว

ผมของเธอเป็นสีเหลืองและใบหน้าของเธอเป็นสีเหลือง เพราะเธอได้

เกิดในอินเดีย และมักจะป่วย

ในหนึ่งวิธีหรืออื่นพ่อของเธอได้จัดตำแหน่งภายใต้

ภาษาอังกฤษรัฐบาลและมักจะยุ่งและป่วย

ตัวเขาและแม่ของเธอได้เยี่ยมคนงาม

สนใจเท่านั้นที่จะไปงานปาร์ตี้และชอบใจตัวเองกับเกย์

คน เธอไม่ได้ต้องการให้เด็กเลย และเมื่อ

แมรี่เกิดมาเธอส่งนาง ไปดูแล

ayah ที่ถูกทำให้เข้าใจว่า ถ้าเธอปรารถนา

ช่วยแหม่ม ซาฮิบ เธอต้องให้เด็กออกมา

สายตามากที่สุด ดังนั้นเมื่อเธอยังขี้โรค

หงุดหงิด ยัยเด็กน้อย เธอถูกเก็บไว้ออกไปและ

เมื่อเธอกลายเป็นขี้โรค รู้สึกผิดที่เธอเพ่นพ่าน ,

ถูกเก็บไว้ออกไปยัง เธอเคยจำได้

เห็นวิสาสะอะไร แต่ในความมืด ใบหน้าของเธอ

ayah และอื่น ๆดั้งเดิม คนรับใช้และพวกเขาเสมอ

เชื่อฟังเธอ และให้วิธีการของเธอเองในทุกๆอย่าง

เพราะแหม่มเจ้านายจะโกรธถ้าเธอ

รบกวนเธอร้องไห้ ตอนที่เธออายุ 6 ปี

แก่เธอ คือเป็นเผด็จการ และเห็นแก่ตัว หมูน้อยเลย

อยู่ หนุ่มอังกฤษพี่เลี้ยงที่มาสอน

เธออ่านและเขียนไม่ชอบเธอมากที่เธอให้

1

ขึ้นแทน ภายใน 3 เดือน และเมื่ออื่น ๆ

governesses มาเพื่อพยายามที่จะเติมเต็มมัน พวกเขามักจะไป

ในเวลาที่สั้นลงกว่าตัวแรก ถ้าแมรี่ไม่ได้

เลือกที่จะต้องการทราบวิธีการอ่านหนังสือเธอ

ไม่เคยได้เรียนรู้ตัวอักษรเลย

หนึ่งอย่างแรงร้อนตอนเช้า เมื่อเธอ

ประมาณเก้าขวบ เธอตื่นขึ้นรู้สึกข้าม

และเธอก็ร้ายซะจริงๆก็เมื่อเธอเห็นว่า

คนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างเตียงเธอไม่ได้ ayah เธอ

" คุณมาที่นี่ทำไม ? " เธอพูดกับผู้หญิงแปลก

" ผมจะไม่ปล่อยให้คุณพัก ส่ง ayah ของฉัน "

ผู้หญิงดูตกใจ แต่เธอ

แค่พูดตะกุกตะกักว่า ayah ไม่สามารถมาได้ และเมื่อ

แมรี่โยนตัวเองเข้าไปในความรักและตีและเตะ

เธอ เธอมองแค่ตกใจกลัวและซ้ำที่

มันเป็นไปไม่ได้สำหรับ ayah มาซา โชคดี



มีอะไรลึกลับในอากาศที่

อรุณสวัสดิ์ ไม่มีอะไรทำเพื่อปกติและ

หลายทาสพื้นเมืองดูเหมือนหายไป ในขณะที่

ผู้ที่แมรี่เห็น slunk หรือรีบกับขี้เถ้า

และกลัวใบหน้า แต่ไม่มีใครบอกเธอเลย

ayah เธอไม่ได้มา เธออยู่คนเดียว

จริง ๆเป็นเช้าไป และในที่สุดเธอก็เดินออกมา

เข้าไปในสวน และเริ่มที่จะเล่นด้วยตัวเองภายใต้

ต้นไม้ใกล้ๆระเบียง เธอแกล้งทำเป็นว่าเธอ

ทำแปลงดอกไม้ และนางชบาดอกใหญ่สีแดงเข้มติด

เป็นน้อยกองของโลก ตลอดการ

ยิ่งโกรธและบ่นกับตัวเอง

2

สิ่งที่เธอจะพูดชื่อเธอจะเรียก

saidie เมื่อกลับมา

" หมู ! หมู ! ลูกสาวของสุกร ! เธอบอกว่าเพราะ

เรียกพื้นเมืองหมูเป็นดูถูกที่เลวร้ายที่สุดของทั้งหมด

เธอบดฟันของเธอและพูดแบบนี้มากกว่า

และอีกครั้งเมื่อเธอได้ยินว่าแม่ของเธอออกมา

บนระเบียงกับใครบางคน เธออยู่กับยุติธรรม

หนุ่มและเขายืนพูดกันน้อย

เสียงแปลก . แมรี่รู้ว่าเป็นธรรม ชายหนุ่มผู้

เหมือนผู้ชายเธอเคยได้ยินว่าเขาถูกมาก

เจ้าหน้าที่หนุ่มที่เพิ่งกลับจากอังกฤษ

เด็กจ้องไปที่เขา แต่เธอจ้องมองมากที่สุดที่แม่ของเธอ

เธอมักจะทำอย่างนี้เมื่อเธอได้มีโอกาสเจอเธอ

เพราะแหม่ม ซาฮิบ แมรี่เคยเรียกเธอว่า

oftener มากกว่าสิ่งอื่นใดคือ ตัวสูง ผอม สวย และน่ารัก

คนใส่ เช่น เสื้อผ้า ผมก็ชอบ

ผ้าไหมและหยิกเธอมีจมูกที่ละเอียดอ่อนเล็ก ๆน้อย ๆ

เหมือนจะอยากจะหยุดสิ่ง และเธอมีขนาดใหญ่

ตาหัวเราะ เสื้อผ้าของเธอทั้งหมดมีบางและลอย

และแมรี่บอกว่าเต็ม " ลูกไม้ " พวกเขาดูฟูลเลอร์ของลูกไม้กว่าเดิมเมื่อเช้านี้ แต่แววตาของเธอ

ไม่ได้หัวเราะเลย พวกเขามีขนาดใหญ่และน่ากลัวและ

ยก imploringly ที่จะยุติธรรมเด็กเจ้าหน้าที่หน้า

" มันแย่ขนาดนั้นเลยหรือ ? โอ้มันคือ ? แมรี่ได้ยินเธอพูด

" เลย " ชายหนุ่มตอบเสียงสั่นด้วย

" ชอบคุณนาย Lennox คุณต้อง

ได้ไปภูเขาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา . "

แหม่ม ซาฮิบ บีบมือของเธอ

" โอ้ ผมรู้ว่าผมควรจะ " เธอร้องไห้ " ฉันอยู่ที่โง่ไปงานปาร์ตี้ ว่าผมโง่ ! "

3

ในช่วงเวลานั้น เช่น เสียงของ

ร้องไห้ออกมาจากเรือนคนใช้ที่เธอ