“ON JANUARY 24, 1937 the Catalan ar

“ON JANUARY 24, 1937 the Catalan artist Joan Miró, prevented by civil war from returning to his homeland, set up in the gallery of his Paris dealer, Pierre Loeb, a still life on which he worked every day for a month. The painting was finished in his studio on May 29 of that difficult year. It consists of an apple, into which a lethal, six-tined fork has been stuck; a gin bottle shrouded in torn newspaper, secured with a thong; a heel of bread; and a left shoe, its lace untied. The apple is brown, so perhaps rotten; the bread is dried; the shoe, we learn from the title Still Life with Old Shoe, is worn.
Joan Miro – “Still Life With Old Shoe”
Each object relates to a heavy shadow, represented by black free-forms of the sort we associate with Miró’s vocabulary of shapes-forms that came to be emblems of modern art in the plaques of Hans Arp, in the flat metal pieces on Calder mobiles and in modernesque jewelry and coffee tables, and which have their natural counterparts in deeply lobed leaves or kidneys or human feet. It is possible to read the shadow cast by the gin bottle as a weeping silhouette, but it is also possible to read too much into the painting, wanting it to be deep. The shoe is painted in yellows and greens, reds and bright blues-footwear for a one-legged harlequin. James Thrall Soby compared the work-polemical, memorial, ostensibly lamentational-with Picasso’s Guernica, to which it was allegedly intended as an artistic response.
“Form for me is never something abstract,” Miró once said. “It is always a token of something. . . . For me, form is never an end in itself.” So here is a work of political reference and artistic allusion, a work supposed to draw its meaning from the events that elicited it and from other art elicited by those events. But how could one tell, descending the coiled ramp of the Guggenheim Museum, that this is a piece of political art, an exile’s meditation on war and loss, a dark poem in a dark time, a counterthrust in the style wars of Paris? It looks like what its title says it is: a still life with a shoe. The shoe is luminous, parti-colored, comical. But the image is otherwise realistic and recognizable, like a good cartoon. That fact sets it off from the works that immediately surround it: Miró had not painted objects realistically and recognizably since 1923, even if his forms were always tokens of real things. But that fact, if it is even relevant, would not be visible in the painting alone, without the context of its peers.

“I saw this wonderful exhibition on a sparkling May morning. The Guggenheim must have had its skylight washed of the accumulated Manhattan soot for the occasion, and the brilliant sky was mirrored in the blue pool (itself almost a Miró shape) at the base of the ramp, making the museum’s core a well of light. Outside in the park, under the new green, there were runners in bright costumes, vendors, children, dogs. The paintings themselves were gay and playful, and filled with creatures so inventive and good-humored that one had the sense of passing through a display of zoological or botanical or entomological extravagances-whiskered, flittering innocent beings, utterly unsuited to the struggle for existence, goggle-eyed, bearing the blank staring expressions of brilliant fish in tropical waters, or insects in flower-mad gardens, or radiant birds flying among ornamental planets. Where there were humans, they seemed mainly to be carriers of jolly genitalia. Still Life with Old Shoe ought to have stood darkly against the ambient gaiety like the Ancient Mariner at the wedding feast. Instead, it looked like part of the carnival, as if the wedding guests had refused to accept the spell of the old loon’s tale, had decked the mariner out with silk and ribbons and made him part of the dance. The external knowledge of the circumstances in which the painting was made, however, fought against this spontaneous assimilation, and demanded that one reflect on the fact that one was traversing a total life in art (Miró died in 1983, at the age of ninety). Ought the contradiction between what we know about this painting and the overall sense of hedonistic celebration call the latter into question? After all, that is exactly the contradiction between the meaning of the painting and its surface. Or is this particular painting a failure, Miró not being up to expressing that level of intention?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ในวันที่ 24 มกราคม 1937 ศิลปินคาตาลัน Joan Miró ทำจากบ้านเกิดเมืองนอนของเขา ความ โดยสงครามกลางเมืองได้ใน gallery ของเขาปารีสผู้จำหน่าย Pierre Loeb นิ่งซึ่งเขาทำงานทุกวันในเดือน ภาพวาดที่เสร็จในสตูดิโอของเขาในวันที่ 29 พฤษภาคมของปีนั้นยาก ประกอบด้วยแอปเปิล ที่ส้อมยุทธภัณฑ์ หก tined ได้ถูกติด ในหนังสือพิมพ์ฉีก โดยทอง กินขวด ส้นขนมปัง และรองเท้าซ้าย ลูกไม้ของ untied แอปเปิ้ลมีน้ำตาล ดังนั้นบางที เน่า แห้งขนมปัง เราเรียนรู้จากเรื่องชีวิตยังคง มีรองเท้าเก่า ได้สวมรองเท้า .
เทลมิโร Joan – "ชีวิตยังมีเก่ารองเท้า"
แต่ละวัตถุที่เกี่ยวข้องกับเงาหนัก แสดง โดยสีดำฟรีรูปแบบของการเรียงลำดับที่เราเชื่อมโยงกับคำศัพท์ของ Miró รูปร่างรูปแบบที่มาเป็น ตราสัญลักษณ์ของศิลปะสมัยใหม่ใน plaques ของฮันส์ Arp ชิ้นโลหะแบนคาลเดอโทรศัพท์มือถือ และเครื่องประดับ modernesque และโต๊ะกาแฟ และซึ่งมีปราบปรามธรรมชาติลึก lobed ใบไม้ หรือไต หรือเท้ามนุษย์ จำเป็นต้องอ่านเงาโยนขวดกินเป็นภาพเงาร้องไห้ล้าง แต่ก็ยังสามารถอ่านมากเกินไปเป็นภาพวาด ต้องให้ลึก รองเท้าทาสีในออก และสีเขียว สีแดง และใสบลูส์รองเท้าสำหรับตัวละครตลก one-legged เจมส์ Thrall Soby เปรียบเทียบการทำงาน polemical อนุสรณ์สถาน lamentational รัฐบาล-กับ Guernica ของปิกัสโซ การที่ มันถูกหลังไว้เป็นศิลปะตอบสนอง
"แบบฟอร์มสำหรับฉันไม่สิ่งนามธรรม Miró เคยกล่าวไว้ "มันเป็นเสมอโทเค็นของสิ่งที่... สำหรับฉัน ฟอร์มไม่จบในตัวเอง" ดังนั้น ที่นี่เป็นงานอ้างอิงทางการเมืองและเอ่ยถึงศิลปะ งานควรจะวาดความหมาย จากเหตุการณ์ซึ่ง elicited มัน และงานศิลปะอื่น ๆ elicited โดยเหตุการณ์ดังกล่าว แต่วิธีหนึ่งสามารถบอก น้อยทางลาดคอยล์ของ Guggenheim Museum ว่า เป็นชิ้นส่วนของศิลปะทางการเมือง ทำสมาธิผู้ถูกเนรเทศในสงครามและสูญเสีย กลอนมืดในเวลามืด counterthrust สงครามลักษณะของปารีส เหมือนอะไรชื่อเรื่องว่า มี: ยังคงดำเนินชีวิต ด้วยรองเท้า รองเท้าเป็นลูมินัส parti-colored ตลก แต่รูปเป็นอย่างอื่นที่เป็นจริง และเป็นที่ รู้จัก เช่นการ์ตูนที่ดี ที่จริงชุดนั้นออกจากงานที่ล้อมทันที: Miró มีไม่ทาสีวัตถุจริง และ recognizably ตั้งแต่ 1923 แม้ว่าฟอร์มของเขาก็โทเค็นของสิ่งที่จริง แต่ที่จริง ถ้าเกี่ยวข้องแม้ จะมองไม่เห็นในภาพเพียงอย่างเดียว ไม่ มีบริบทของเพื่อนของมัน

"ฉันเห็นนี้นิทรรศการยอดเยี่ยมเมื่อเช้าอาจเป็นประกาย Guggenheim ต้องมีสกายไลท์ที่ล้างของฟุ้งแมนฮัตตันสะสมสำหรับโอกาส และท้องฟ้าสดใสที่สะท้อนในสระว่ายน้ำสีฟ้า (ตัวเองเกือบรูปร่าง Miró) ที่ฐานของทางลาด ทำพิพิธภัณฑ์ของแกนด้วยแสง นอกในสวน ภายใต้สีเขียวใหม่ มีรอบชิงชนะเลิศในเครื่องแต่งกายสดใส ผู้ขาย ลูก สุนัข ภาพวาดตัวเองถูกเกย์ และขี้เล่น และเต็มไป ด้วยสิ่งมีชีวิตเพื่อประดิษฐ์ และ good-humored ที่หนึ่งมีความรู้สึกผ่านการแสดงของสัตว์ หรือพฤกษศาสตร์ หรือ entomological flittering, extravagances หัวโขนบริสุทธิ์เทพ โคตรในการต่อสู้เพื่อชาติ goggle-eyed นิพจน์ staring เปล่าสดใสปลาในน่านน้ำเขตร้อน แบริ่ง หรือแมลงในสวนบ้าดอกไม้ หรือนกที่บินระหว่างดาวเคราะห์ที่สวยงามสดใส มีมนุษย์ พวกเขาดูเหมือนส่วนใหญ่เป็น สายการบินของอวัยวะเพศร่าเริง ยังคงดำเนินชีวิต ด้วยรองเท้าเก่าควรจะมียืนอยู่มืด ๆ กับเบิกบานใจแวดล้อมเช่นมาริเนอร์โบราณงานเลี้ยงงานแต่งงาน แทน มันดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของงานฉลอง ถ้าแขกแต่งงานได้ปฏิเสธที่จะยอมรับการสะกดแบบเก่าลูนโชวฮาชาวของเรื่อง มีและมาริเนอร์ออก มีไหมและทุกรุ่น และทำให้เขาเป็นส่วนหนึ่งของการเต้นรำ ความรู้ภายนอกสถานการณ์ซึ่งภาพทำ อย่างไรก็ตาม สู้กับอันนี้ขาด และแค่หนึ่งสะท้อนบนความจริงที่ว่าถูกข้ามสิ่งกีดขวางชีวิตรวมในศิลปะ (Miró เสียชีวิตในปี 1983 อายุ ninety) ควรขัดแย้งระหว่างสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับภาพวาดนี้ และความรู้สึกโดยรวมของ hedonistic โทรหลังเป็นคำถามหรือไม่ หลังจากที่ทุก นั่นคือว่าความขัดแย้งระหว่างความหมายของภาพและพื้นผิวของ หรือนี่คือการวาดภาพความล้มเหลว Miró ไม่ได้แสดงว่าระดับของความตั้งใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" วันที่ 24 มกราคม 2480 คาตาลันศิลปิน ชูอัน มีโร พวกเขาไม่สามารถโดยสงครามกลางเมืองจากการกลับไปบ้านเกิดของเขา , การตั้งค่าในแกลเลอรีของตัวแทนของเขา ปารีส ปิแอร์ โลบ ชีวิตยังคงที่เขาทำงานทุกวันเป็นเวลา 1 เดือน ภาพวาดเสร็จในสตูดิโอของเขาที่ยากที่ 29 พฤษภาคมของปี มันประกอบด้วยแอปเปิ้ลในที่ร้ายแรง หก tined ส้อมได้รับติดอยู่ ;จินขวด shrouded ในฉีกหนังสือพิมพ์ ปลอดภัยด้วยทอง ; ส้นเท้าของขนมปัง และรองเท้าข้างซ้ายของลูกไม้แก้ . แอปเปิ้ลเป็นสีน้ำตาล ดังนั้นบางทีเน่า ; ขนมปังแห้ง รองเท้า เราเรียนรู้จากชื่อเรื่องกับชีวิตเก่ารองเท้าขาดแล้ว .
Joan Miro ) " ชีวิตกับรองเท้าเก่า "
แต่ละวัตถุที่เกี่ยวข้องกับเงาหนักแสดงโดยรูปแบบฟรีสีดำของการจัดเรียงที่เราเชื่อมโยงกับเมอóคำศัพท์รูปร่างรูปแบบนั้น กลายมาเป็นสัญลักษณ์ของศิลปะสมัยใหม่ในโล่ของ Hans ARP ในแบนโลหะชิ้นบนคาลเดอร์โทรศัพท์มือถือและเครื่องประดับ modernesque และกาแฟตารางและ counterparts ธรรมชาติของพวกเขาซึ่งมีใบลึกมีหรือไตหรือเท้ามนุษย์ .มันเป็นไปได้ที่จะอ่านเงาด้วยเหล้าขวดร้องไห้เงา แต่ก็ยังเป็นไปได้ที่จะอ่านมากเกินไปในการวาดภาพ อยากให้มันลึก รองเท้าเป็นสีในสีเหลืองและสีเขียว , สีแดงและสีฟ้าสดใสสำหรับรองเท้าหนึ่งกล่าวขา . เจมส์ ทาส soby เปรียบเทียบที่ระลึกงาน polemical , , ว่า lamentational กับแกร์นิกา Picasso ,ที่ถูกกล่าวหาว่ามีการตอบสนองเป็นศิลปะ .
" แบบฟอร์มสำหรับผมไม่เคยมีนามธรรม " Mir óเคยพูด " มันเป็นสัญญาณบางอย่าง . . . . . . . แบบฟอร์ม สำหรับผม ไม่เคยมีจุดจบในตัวเอง ดังนั้น นี่คือการทำงานของการอ้างอิงพาดพิงการเมืองและศิลปะ งานควรจะวาดความหมายของมันจากเหตุการณ์ที่ได้มามัน และศิลปะอื่น ๆโดยใช้เหตุการณ์เหล่านั้นแต่ทำไมบอกลงมาลายขดลาดของพิพิธภัณฑ์กุกเกนไฮม์ ว่าเป็นศิลปะทางการเมือง มีการเนรเทศสมาธิในสงครามและการสูญเสีย บทกวีที่มืดในเวลามืด , counterthrust ในรูปแบบสงครามของปารีส ดูเหมือนว่าสิ่งที่ชื่อของมันกล่าวว่า : ชีวิตกับรองเท้า รองเท้ามีหลากสีส่องสว่าง , ขบขัน , . แต่ภาพอื่นเป็น จริง และ รู้จักเหมือนการ์ตูนดี ที่ว่าชุดมันออกจากงานทันทีล้อมรอบ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์óไม่ได้วาดวัตถุที่สั่ง และ recognizably ตั้งแต่ 1923 แม้ว่ารูปแบบของเขาเสมอ สัญญาณของสิ่งที่จริง แต่ความเป็นจริง ถ้ามันเป็น ที่เกี่ยวข้อง จะไม่สามารถมองเห็นได้ในการวาดภาพเพียงอย่างเดียว โดยไม่มีบริบทของเพื่อน

" ผมเห็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมนี้เป็นแสน อาจจะเช้ากุกเกนไฮม์ต้องมี skylight ล้างของแมนฮัตตัน เขม่าสะสม สำหรับโอกาส และท้องฟ้าสดใส ถูกสะท้อนในสระน้ำสีฟ้า ( ตัวเองเกือบ Mir óรูปร่าง ) ที่ฐานของทางลาด , การเป็นพิพิธภัณฑ์หลักของแสง ข้างนอกที่สวนสาธารณะ ภายใต้ใหม่สีเขียว มีนักวิ่งในชุดสดใส , ผู้ขาย , เด็ก , สุนัขภาพวาดที่ตัวเองเป็นเกย์ และขี้เล่น และเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตเพื่อประดิษฐ์และนิสัยร่าเริงมีความรู้สึกผ่านการแสดงของสวนสัตว์ หรือพฤกษศาสตร์หรือกีฏวิทยา extravagances Whiskered flittering บริสุทธิ์ , มนุษย์ อย่างตัว กับการต่อสู้เพื่อการดำรงอยู่ จ้องมองตา เรืองว่างจ้องมองสีหน้าของอัจฉริยะปลาในน่านน้ำเขตร้อนหรือแมลงในสวนบ้าดอกไม้ หรือสดใส นกบินระหว่างดาวเคราะห์ประดับ ที่เคยเป็นมนุษย์ พวกเขาดูเหมือนส่วนใหญ่จะเป็นพาหะของ Jolly อวัยวะสืบพันธุ์ ชีวิตกับรองเท้าเก่าควรจะต้องยืน มืด ๆ กับบรรยากาศความสนุกสนานเหมือน Mariner โบราณในงานแต่งงานงานเลี้ยง แต่มันเหมือนส่วนหนึ่งของคาร์นิวัลถ้าเป็นแขกในงานแต่งงานได้ปฏิเสธที่จะยอมรับการสะกดของคนโง่เก่าของนิทานได้ประดับที่ชาวเรือด้วยผ้าและริบบิ้น และทำให้เขาเป็นส่วนหนึ่งของการเต้น จากความรู้ของสถานการณ์ที่วาด , แต่ต่อสู้กับการผสมผสานธรรมชาตินี้และเรียกร้องให้หนึ่งสะท้อนให้เห็นถึงความจริงที่ว่าหนึ่งเป็น traversing ชีวิตทั้งหมดในศิลปะ ( Mir óเสียชีวิตในปี 1983 อายุเก้าสิบ ) น่าจะมีความขัดแย้งระหว่างสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับภาพวาดและความรู้สึกโดยรวมของพระบรมวงศานุวงศ์ฉลองเรียกหลังเป็นคำถาม ? หลังจากทั้งหมดนั่นคือความแตกต่างระหว่างความหมายของภาพวาดและพื้นผิวของมันหรือนี่เป็นภาพวาดโดยเฉพาะความล้มเหลว เมียร์óไม่ได้ขึ้นเพื่อแสดงระดับของเจตนา ?