- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
A Person Rather Than a ResourceWhat
A Person Rather Than a Resource
What in fact is a “person”? In a sense, it is the opposite of a
centaur: we know what it is without ever being able to point one
out in the flesh. (Lenclud, 2009, p. 4)
The term person is widely present in common language.
However, although everyone seems to be familiar with its
meaning, grasping it specifically remains difficult. How do
we then truly define a person?
A Subject Rather Than an Object
If we consider a non-human resource, it is for us an object or
an instrument devoid of will power. Because of its human
nature, a person must be treated with respect and approached
differently from other resources (Melé, 2009c). A person is
first and foremost defined as a subject, that is, a source of
influence and intervention. According to Morin (1999), a subject
“is both an obvious and mysterious notion” (p. 144).4
Nevertheless, it is possible to imagine a subject as the cause
of its own action because of the subject’s interiority, freedom,
and personal autonomy (Melé, 2009c). Yet, this autonomy
and freedom cannot be separated from certain dependencies,
even from subservience (Morin, 1999). Subjects oscillate
between selfishness and altruism. On one hand, subjects can
be egocentric—placing themselves in the center of their own
world until they disintegrate at the time of death—while others
may mean nothing to them. On the other hand, subjects
can be altruistic, devoted to others and not seek all the attention
(Morin, 1999). We will come back to this complexity of
the subject, and thus the person (cf. A Complex View of
Human Nature Rather Than a Reductionism View of Human
Nature section) and to these notions of altruism and selfishness
(cf. Oriented Toward Other, but Strategic Rather Than
Egoistic section).
A Flesh and Blood Being Rather Than a Category
HRM defined human beings as resources; this founding definition
is theoretical categorization, which has profound practical
impacts. A resource can be easily “tagged” and that
helps us know in which compartment we can “store” it for its
eventual use. A resource has no say in this regard. The same
could be done with a person even though a person is whole
and complete, in body and soul, and could object to our type
of categorization. In this respect, Mounier (1952) explains
what is a person:
One might expect that personalism would begin by defining the
person. But one can only define objects exterior to man, such as can
be put under observation. Here is my neighbour. He has a unique
feeling of his body, which I cannot have; but I can look at this body
from without, examine its dispositions, its heredity, its form, its
maladies; in short, I can treat it as an object of physiological,
medical, or other knowledge. He exercises functions, and there is a
functional order and a functional psychology, which I can apply to
the study of his case, although they are not he, the whole man in his
total reality. Moreover, and in the same way, he is a Frenchman, a
bourgeois, a socialist, a Catholic, etc. But he is not a Bernard
Chartier, he is Bernard Chartier. The thousand ways in which I can
distinguish him, as an example of a class may help me to understand
him, and above all to make use of him, they show me how
practically to behave towards him. But these are merely sections
taken, in each case, through one aspect of his existence. (p. xvii)
The term person comes from the Greek word prosôpon,
which means a face, a thing, an individual in the flesh, or a
concrete individual who is playing a role (Housset, 2007). It
is what others see of the self and of its identity (Vernant,
1996). This concrete individual and his or her identity make
this person a unique being. The conception adopted here of a
person rests more specifically on personalism. Indeed,
despite its heterogeneousness perspective, personalists agree
on a person’s uniqueness and dignity (Melé, 2009c). More
precisely, personalism differs greatly from any other form of
collectivism, because, in a community, a person retains
autonomy and individual freedom. The person is not only an
individual who can simply be counted as part of a community
but rather a unique being that can neither be replaced nor
registered as abstraction (Melé, 2009c). A person also differs
from individual, because a person is not seen as someone
leading an isolated existence, linked to others solely through
a social contract. On the contrary, a person is seen as a social
being intrinsically related to others and leading an interdependent
existence (Melé, 2009c).
Consequently, a person is both unique and multifaceted,
different from others. Hence, a person cannot be understood
by observing only one facet, and though grasping all of them
may seem difficult, researchers and specialists must keep in
mind a person’s multifaceted composition. Mintzberg (2009)
explains that individualism is a beautiful idea as it produces
incentives, promotes leadership, and fosters development.
However, persons are also social animals and need social
glue to unite them for their own good. This is what Mintzberg
calls “community.” The community entails taking care of
work, colleagues, and one’s place in the world. He positions
community spirit between individualistic leadership, on one
hand, and collective citizenship, on the other. This view of
community is very close to the one that Melé (2009c)
describes, in which a person shares with others common
goals and goods that belong to the community, while maintaining
a sense of individuality.
A Creative Being Rather Than an Underling
When we use a resource, we just want it to respect our plans or
proceedings. Material resources have no inner drives so to speak;
they cannot transform themselves, and they are passive and
mostly predictable. Person has already been proposed as a notion
fostering human wealth (from a psychological standpoint) from the perspective of enhancing capabilities (Giovanola, 2005,
2009). Imagination (the traditional madwoman of the house)
helps persons find original solutions to contingencies they are
faced within daily life. This possibility has always disturbed
rationalists who, at best, saw it as an aesthetical side to the mind
and, at worst, an irrational aspect that must be eliminated through
rigor and logic. Yet, imagination implies the possibility of moving
forward, creating, innovating, and being visionary. Human
beings are able to gravitate toward an ideal even if they cannot
fully attain it and, what is more, they seem to be able to question
received ideas. Persons, as creative beings, are also intuitive and
base their actions on impulses, which lead them to reach their
goals (Shlien, D’Arifat, & Ducroux-Biass, 2007). Although their
actions are turned toward the future, which is to say toward their
goals, they are not mechanical. Being creative is more an instinctive
process, set apart from the intellect (Bergson, 1946). It is true
that “a creative mode of thought operates outside of the visible
limits of a problem. It requires a sense of freedom that enables a
person to focus on a problem by using his or her imagination”
(Shlien et al., 2007, p. 78). Persons are therefore subjects, which
imply that they are free, notably free to act in a creative way in
any given situation and according to their own views. As bureaucratic
organizations tend to foster hierarchical procedures where
creativity is anathema, at least when it comes from below, this
poses a serious problem for anyone wishing to standardize and
control human behavior from above. In practice, the underlings
have the unfortunate habit of behaving unpredictably at times,
which leads to elaborate contraptions to control this nefarious
tendency. In that controlling sense, HRM could be seen as one of
the best models to date. Last the notion of “human richness”
(Giovanola, 2005) offers us a range of varied possibilities that
are tangibly embodied within capabilities, as meant by Sen
(2009) and Nussbaum (2011). It seems preferable to find all possible
means to enable people to express their abilities in society
and within organizations and to try to reduce inequalities instead
of waiting for the perfect system, which may never come to exist.
It appears that, in its actual form, HRM is incapable of enabling
the full expression of human capabilities, whence the importance
of evolving toward persons management.
Oriented Toward Other, but Strategic Rather
Than Egoistic
Human resources, if we follow economic lore, are individualistic
and selfish. More realistically, Flahault (2008), like
Morin (1973), demonstrates that a person can be altruistic and
selfish, as well as nice and mean to others. Consequently, it is
possible for selfishness to inhabit a person who is nonetheless
opening up to others. Instead of denying this phenomenon,
being aware of it and taking it into consideration might be
preferable. Human nature, as a concept, seems to condition a
person’s ethical standpoint and moral behavior. From a
restricted view, human nature becomes onedimensional,
whereas, from a broader view, human nature
can expand in a more complex and realistic fashion (e.g.,
Jonas’s ethics of responsibility or Morin’s ethics of complexity).
To be open to others, a person should follow certain rules
(Mounier, 1952): going out of the self—the antithesis of egocentrism,
narcissism, and individualism; understanding—
stop seeing things from your personal point of view and try
instead to see them from the point of view of others, while
remaining yourself; taking upon oneself—sharing the destiny,
the trouble, the joy, or the task of one another; feel what
others feel; giving—a person’s economy is an economy of
giving, not an economy of compensation or calculation; and
last, faithfulness. In fact, a person’s trajectory is a constant
adventure, even though a person’s general state continually
changes (Bergson, 1946). This faithfulness does not mean
being bound to a restricting agreement, but agreeing to a susta
What in fact is a “person”? In a sense, it is the opposite of a
centaur: we know what it is without ever being able to point one
out in the flesh. (Lenclud, 2009, p. 4)
The term person is widely present in common language.
However, although everyone seems to be familiar with its
meaning, grasping it specifically remains difficult. How do
we then truly define a person?
A Subject Rather Than an Object
If we consider a non-human resource, it is for us an object or
an instrument devoid of will power. Because of its human
nature, a person must be treated with respect and approached
differently from other resources (Melé, 2009c). A person is
first and foremost defined as a subject, that is, a source of
influence and intervention. According to Morin (1999), a subject
“is both an obvious and mysterious notion” (p. 144).4
Nevertheless, it is possible to imagine a subject as the cause
of its own action because of the subject’s interiority, freedom,
and personal autonomy (Melé, 2009c). Yet, this autonomy
and freedom cannot be separated from certain dependencies,
even from subservience (Morin, 1999). Subjects oscillate
between selfishness and altruism. On one hand, subjects can
be egocentric—placing themselves in the center of their own
world until they disintegrate at the time of death—while others
may mean nothing to them. On the other hand, subjects
can be altruistic, devoted to others and not seek all the attention
(Morin, 1999). We will come back to this complexity of
the subject, and thus the person (cf. A Complex View of
Human Nature Rather Than a Reductionism View of Human
Nature section) and to these notions of altruism and selfishness
(cf. Oriented Toward Other, but Strategic Rather Than
Egoistic section).
A Flesh and Blood Being Rather Than a Category
HRM defined human beings as resources; this founding definition
is theoretical categorization, which has profound practical
impacts. A resource can be easily “tagged” and that
helps us know in which compartment we can “store” it for its
eventual use. A resource has no say in this regard. The same
could be done with a person even though a person is whole
and complete, in body and soul, and could object to our type
of categorization. In this respect, Mounier (1952) explains
what is a person:
One might expect that personalism would begin by defining the
person. But one can only define objects exterior to man, such as can
be put under observation. Here is my neighbour. He has a unique
feeling of his body, which I cannot have; but I can look at this body
from without, examine its dispositions, its heredity, its form, its
maladies; in short, I can treat it as an object of physiological,
medical, or other knowledge. He exercises functions, and there is a
functional order and a functional psychology, which I can apply to
the study of his case, although they are not he, the whole man in his
total reality. Moreover, and in the same way, he is a Frenchman, a
bourgeois, a socialist, a Catholic, etc. But he is not a Bernard
Chartier, he is Bernard Chartier. The thousand ways in which I can
distinguish him, as an example of a class may help me to understand
him, and above all to make use of him, they show me how
practically to behave towards him. But these are merely sections
taken, in each case, through one aspect of his existence. (p. xvii)
The term person comes from the Greek word prosôpon,
which means a face, a thing, an individual in the flesh, or a
concrete individual who is playing a role (Housset, 2007). It
is what others see of the self and of its identity (Vernant,
1996). This concrete individual and his or her identity make
this person a unique being. The conception adopted here of a
person rests more specifically on personalism. Indeed,
despite its heterogeneousness perspective, personalists agree
on a person’s uniqueness and dignity (Melé, 2009c). More
precisely, personalism differs greatly from any other form of
collectivism, because, in a community, a person retains
autonomy and individual freedom. The person is not only an
individual who can simply be counted as part of a community
but rather a unique being that can neither be replaced nor
registered as abstraction (Melé, 2009c). A person also differs
from individual, because a person is not seen as someone
leading an isolated existence, linked to others solely through
a social contract. On the contrary, a person is seen as a social
being intrinsically related to others and leading an interdependent
existence (Melé, 2009c).
Consequently, a person is both unique and multifaceted,
different from others. Hence, a person cannot be understood
by observing only one facet, and though grasping all of them
may seem difficult, researchers and specialists must keep in
mind a person’s multifaceted composition. Mintzberg (2009)
explains that individualism is a beautiful idea as it produces
incentives, promotes leadership, and fosters development.
However, persons are also social animals and need social
glue to unite them for their own good. This is what Mintzberg
calls “community.” The community entails taking care of
work, colleagues, and one’s place in the world. He positions
community spirit between individualistic leadership, on one
hand, and collective citizenship, on the other. This view of
community is very close to the one that Melé (2009c)
describes, in which a person shares with others common
goals and goods that belong to the community, while maintaining
a sense of individuality.
A Creative Being Rather Than an Underling
When we use a resource, we just want it to respect our plans or
proceedings. Material resources have no inner drives so to speak;
they cannot transform themselves, and they are passive and
mostly predictable. Person has already been proposed as a notion
fostering human wealth (from a psychological standpoint) from the perspective of enhancing capabilities (Giovanola, 2005,
2009). Imagination (the traditional madwoman of the house)
helps persons find original solutions to contingencies they are
faced within daily life. This possibility has always disturbed
rationalists who, at best, saw it as an aesthetical side to the mind
and, at worst, an irrational aspect that must be eliminated through
rigor and logic. Yet, imagination implies the possibility of moving
forward, creating, innovating, and being visionary. Human
beings are able to gravitate toward an ideal even if they cannot
fully attain it and, what is more, they seem to be able to question
received ideas. Persons, as creative beings, are also intuitive and
base their actions on impulses, which lead them to reach their
goals (Shlien, D’Arifat, & Ducroux-Biass, 2007). Although their
actions are turned toward the future, which is to say toward their
goals, they are not mechanical. Being creative is more an instinctive
process, set apart from the intellect (Bergson, 1946). It is true
that “a creative mode of thought operates outside of the visible
limits of a problem. It requires a sense of freedom that enables a
person to focus on a problem by using his or her imagination”
(Shlien et al., 2007, p. 78). Persons are therefore subjects, which
imply that they are free, notably free to act in a creative way in
any given situation and according to their own views. As bureaucratic
organizations tend to foster hierarchical procedures where
creativity is anathema, at least when it comes from below, this
poses a serious problem for anyone wishing to standardize and
control human behavior from above. In practice, the underlings
have the unfortunate habit of behaving unpredictably at times,
which leads to elaborate contraptions to control this nefarious
tendency. In that controlling sense, HRM could be seen as one of
the best models to date. Last the notion of “human richness”
(Giovanola, 2005) offers us a range of varied possibilities that
are tangibly embodied within capabilities, as meant by Sen
(2009) and Nussbaum (2011). It seems preferable to find all possible
means to enable people to express their abilities in society
and within organizations and to try to reduce inequalities instead
of waiting for the perfect system, which may never come to exist.
It appears that, in its actual form, HRM is incapable of enabling
the full expression of human capabilities, whence the importance
of evolving toward persons management.
Oriented Toward Other, but Strategic Rather
Than Egoistic
Human resources, if we follow economic lore, are individualistic
and selfish. More realistically, Flahault (2008), like
Morin (1973), demonstrates that a person can be altruistic and
selfish, as well as nice and mean to others. Consequently, it is
possible for selfishness to inhabit a person who is nonetheless
opening up to others. Instead of denying this phenomenon,
being aware of it and taking it into consideration might be
preferable. Human nature, as a concept, seems to condition a
person’s ethical standpoint and moral behavior. From a
restricted view, human nature becomes onedimensional,
whereas, from a broader view, human nature
can expand in a more complex and realistic fashion (e.g.,
Jonas’s ethics of responsibility or Morin’s ethics of complexity).
To be open to others, a person should follow certain rules
(Mounier, 1952): going out of the self—the antithesis of egocentrism,
narcissism, and individualism; understanding—
stop seeing things from your personal point of view and try
instead to see them from the point of view of others, while
remaining yourself; taking upon oneself—sharing the destiny,
the trouble, the joy, or the task of one another; feel what
others feel; giving—a person’s economy is an economy of
giving, not an economy of compensation or calculation; and
last, faithfulness. In fact, a person’s trajectory is a constant
adventure, even though a person’s general state continually
changes (Bergson, 1946). This faithfulness does not mean
being bound to a restricting agreement, but agreeing to a susta
0/5000
ผู้แทนที่เป็นทรัพยากรในความเป็นจริงคืออะไร "คน" ในความรู้สึก เป็นตรงข้ามของการเซนทอร์: เรารู้ว่ามันคืออะไรไม่เคยจะไปจุดหนึ่งในเนื้อ (Lenclud, 2009, p. 4)คำที่คนได้อย่างกว้างขวางร่วมแสดงภาษาอย่างไรก็ตาม แม้ว่าทุกคนน่าจะคุ้นเคยกับมันความหมาย เรียงโดยเฉพาะยังคงยาก วิธีทำเราอย่างแท้จริงแล้วบุคคลหรือไม่เรื่องแทนที่เป็นวัตถุถ้าเราพิจารณาทรัพยากร-มนุษย์ เป็นเกี่ยวกับวัตถุ หรือเครื่องมือที่ปราศจากพลังงานจะ เนื่องจากบุคคลนั้นธรรมชาติ คนต้องได้รับการเคารพนับถือ และประดับแตกต่างจากทรัพยากรอื่น ๆ (Melé, 2009c) ผู้เป็นสำคัญ และกำหนดเป็นหัวเรื่อง คือ เป็นแหล่งอิทธิพลและแทรกแซง ตามโมริน (1999), เรื่อง"เป็นทั้งแนวคิดชัดเจน และลึกลับ" (p. 144) .4อย่างไรก็ตาม ก็สามารถคิดเรื่องสาเหตุการดำเนินการของตนเองเนื่องจากเป็นเรื่อง interiority เสรีภาพและอิสรภาพส่วนบุคคล (Melé, 2009c) ยัง อิสระนี้และเสรีภาพไม่สามารถแยกออกจากการอ้างอิงบางอย่างได้จาก subservience (โมริน 1999) เรื่อง oscillateความเห็นแก่ตัวและ altruism สามารถครองหนึ่ง เรื่องสามารถ egocentric — ทำเองในตัวของตนเองโลกจะสลายในเวลาตายตัวในขณะที่คนอื่น ๆอาจหมายถึง อะไรไป บนมืออื่น ๆ หัวเรื่องสามารถ altruistic ทุ่มเทเพื่อผู้อื่น และไม่แสวงหาความสนใจ(โมริน 1999) เราจะกลับมาความซับซ้อนของชื่อเรื่อง และบุคคล (ดูที่ซับซ้อนของมัทธิวธรรมชาติมนุษย์มากกว่า Reductionism มุมมองของมนุษย์ส่วนธรรมชาติ) และความเข้าใจเหล่านี้ของ altruism และความเห็นแก่ตัว(มัทธิวเน้น ไปทาง อื่น แต่กลยุทธ์ Rather กว่าEgoistic ส่วน)เลือดและเนื้อจะแทนประเภทHRM กำหนดมนุษย์เป็นทรัพยากร คำนิยามนี้ก่อตั้งเป็นทฤษฎีการจัดประเภท ซึ่งมีทางปฏิบัติที่ลึกซึ้งผลกระทบต่อ ทรัพยากรสามารถเป็นได้ "แท็ก" และที่ช่วยให้เรารู้ว่าในช่องที่เราสามารถ "เก็บ" ไว้สำหรับตนใช้ในการ ทรัพยากรมีคำพูดในเรื่องนี้ เหมือนเดิมทำกันถึงแม้ว่าคนเป็นทั้งหมดเสร็จ ร่างกายและจิตใจ และสามารถวัตถุชนิดของเราของการจัดประเภทการ อธิบายในนี้ Mounier (1952)คนคืออะไร:หนึ่งอาจคาดหวัง personalism ที่จะเริ่มต้น ด้วยการกำหนดบุคคลที่ แต่หนึ่งเท่านั้นสามารถกำหนดวัตถุภายนอกให้คน เช่นสามารถจะทำภายใต้การสังเกต นี่คือเพื่อนบ้านของฉัน เขามีความรู้สึกของร่างกายของเขา ซึ่งไม่มี แต่ผมสามารถดูร่างกายนี้จากไม่ มี ตรวจสอบความสุขุม ความทางเลือก รูป แบบ การmaladies ในระยะสั้น ฉันสามารถรักษามันเป็นวัตถุของสรีรวิทยาแพทย์ หรือความรู้อื่น ๆ เขาออกกำลังกายฟังก์ชัน และมีการสั่งการทำงานและเป็นจิตวิทยาทำงาน ที่ฉันสามารถใช้ศึกษากรณีของเขา แม้ว่าพวกเขาไม่ใช่ เขาทั้งคนในของเขาtotal reality. Moreover, and in the same way, he is a Frenchman, abourgeois, a socialist, a Catholic, etc. But he is not a BernardChartier, he is Bernard Chartier. The thousand ways in which I candistinguish him, as an example of a class may help me to understandhim, and above all to make use of him, they show me howpractically to behave towards him. But these are merely sectionstaken, in each case, through one aspect of his existence. (p. xvii)The term person comes from the Greek word prosôpon,which means a face, a thing, an individual in the flesh, or aconcrete individual who is playing a role (Housset, 2007). Itis what others see of the self and of its identity (Vernant,1996). This concrete individual and his or her identity makethis person a unique being. The conception adopted here of aperson rests more specifically on personalism. Indeed,despite its heterogeneousness perspective, personalists agreeon a person’s uniqueness and dignity (Melé, 2009c). Moreprecisely, personalism differs greatly from any other form ofcollectivism, because, in a community, a person retainsautonomy and individual freedom. The person is not only anindividual who can simply be counted as part of a communitybut rather a unique being that can neither be replaced norregistered as abstraction (Melé, 2009c). A person also differsfrom individual, because a person is not seen as someoneleading an isolated existence, linked to others solely througha social contract. On the contrary, a person is seen as a socialbeing intrinsically related to others and leading an interdependentexistence (Melé, 2009c).Consequently, a person is both unique and multifaceted,different from others. Hence, a person cannot be understoodby observing only one facet, and though grasping all of themmay seem difficult, researchers and specialists must keep inmind a person’s multifaceted composition. Mintzberg (2009)explains that individualism is a beautiful idea as it producesincentives, promotes leadership, and fosters development.However, persons are also social animals and need socialglue to unite them for their own good. This is what Mintzbergcalls “community.” The community entails taking care ofwork, colleagues, and one’s place in the world. He positionscommunity spirit between individualistic leadership, on onehand, and collective citizenship, on the other. This view ofcommunity is very close to the one that Melé (2009c)describes, in which a person shares with others commongoals and goods that belong to the community, while maintaininga sense of individuality.A Creative Being Rather Than an UnderlingWhen we use a resource, we just want it to respect our plans orproceedings. Material resources have no inner drives so to speak;they cannot transform themselves, and they are passive andmostly predictable. Person has already been proposed as a notionfostering human wealth (from a psychological standpoint) from the perspective of enhancing capabilities (Giovanola, 2005,2009). Imagination (the traditional madwoman of the house)helps persons find original solutions to contingencies they arefaced within daily life. This possibility has always disturbedrationalists who, at best, saw it as an aesthetical side to the mindand, at worst, an irrational aspect that must be eliminated throughrigor and logic. Yet, imagination implies the possibility of movingforward, creating, innovating, and being visionary. Humanbeings are able to gravitate toward an ideal even if they cannotfully attain it and, what is more, they seem to be able to questionreceived ideas. Persons, as creative beings, are also intuitive andbase their actions on impulses, which lead them to reach theirgoals (Shlien, D’Arifat, & Ducroux-Biass, 2007). Although theiractions are turned toward the future, which is to say toward theirgoals, they are not mechanical. Being creative is more an instinctiveprocess, set apart from the intellect (Bergson, 1946). It is truethat “a creative mode of thought operates outside of the visiblelimits of a problem. It requires a sense of freedom that enables aperson to focus on a problem by using his or her imagination”(Shlien et al., 2007, p. 78). Persons are therefore subjects, whichimply that they are free, notably free to act in a creative way inany given situation and according to their own views. As bureaucraticorganizations tend to foster hierarchical procedures wherecreativity is anathema, at least when it comes from below, thisposes a serious problem for anyone wishing to standardize andcontrol human behavior from above. In practice, the underlingshave the unfortunate habit of behaving unpredictably at times,which leads to elaborate contraptions to control this nefarioustendency. In that controlling sense, HRM could be seen as one ofthe best models to date. Last the notion of “human richness”(Giovanola, 2005) offers us a range of varied possibilities thatare tangibly embodied within capabilities, as meant by Sen(2009) and Nussbaum (2011). It seems preferable to find all possiblemeans to enable people to express their abilities in societyand within organizations and to try to reduce inequalities insteadof waiting for the perfect system, which may never come to exist.It appears that, in its actual form, HRM is incapable of enablingthe full expression of human capabilities, whence the importanceof evolving toward persons management.Oriented Toward Other, but Strategic RatherThan EgoisticHuman resources, if we follow economic lore, are individualisticand selfish. More realistically, Flahault (2008), likeMorin (1973), demonstrates that a person can be altruistic andselfish, as well as nice and mean to others. Consequently, it ispossible for selfishness to inhabit a person who is nonetheless
opening up to others. Instead of denying this phenomenon,
being aware of it and taking it into consideration might be
preferable. Human nature, as a concept, seems to condition a
person’s ethical standpoint and moral behavior. From a
restricted view, human nature becomes onedimensional,
whereas, from a broader view, human nature
can expand in a more complex and realistic fashion (e.g.,
Jonas’s ethics of responsibility or Morin’s ethics of complexity).
To be open to others, a person should follow certain rules
(Mounier, 1952): going out of the self—the antithesis of egocentrism,
narcissism, and individualism; understanding—
stop seeing things from your personal point of view and try
instead to see them from the point of view of others, while
remaining yourself; taking upon oneself—sharing the destiny,
the trouble, the joy, or the task of one another; feel what
others feel; giving—a person’s economy is an economy of
giving, not an economy of compensation or calculation; and
last, faithfulness. In fact, a person’s trajectory is a constant
adventure, even though a person’s general state continually
changes (Bergson, 1946). This faithfulness does not mean
being bound to a restricting agreement, but agreeing to a susta
opening up to others. Instead of denying this phenomenon,
being aware of it and taking it into consideration might be
preferable. Human nature, as a concept, seems to condition a
person’s ethical standpoint and moral behavior. From a
restricted view, human nature becomes onedimensional,
whereas, from a broader view, human nature
can expand in a more complex and realistic fashion (e.g.,
Jonas’s ethics of responsibility or Morin’s ethics of complexity).
To be open to others, a person should follow certain rules
(Mounier, 1952): going out of the self—the antithesis of egocentrism,
narcissism, and individualism; understanding—
stop seeing things from your personal point of view and try
instead to see them from the point of view of others, while
remaining yourself; taking upon oneself—sharing the destiny,
the trouble, the joy, or the task of one another; feel what
others feel; giving—a person’s economy is an economy of
giving, not an economy of compensation or calculation; and
last, faithfulness. In fact, a person’s trajectory is a constant
adventure, even though a person’s general state continually
changes (Bergson, 1946). This faithfulness does not mean
being bound to a restricting agreement, but agreeing to a susta
การแปล กรุณารอสักครู่..
ค่อนข้างคนกว่าทรัพยากรอะไรในความเป็นจริงก็คือ "คน"?
ในความรู้สึกมันเป็นตรงข้ามของที่เซนทอร์: เรารู้ว่าสิ่งที่มันเป็นไปโดยไม่ได้ความสามารถในการชี้หนึ่งออกในเนื้อ (Lenclud 2009, น. 4) คนที่เป็นคำที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในปัจจุบันภาษาทั่วไป. อย่างไรก็ตามแม้ว่าทุกคนน่าจะคุ้นเคยกับมันความหมายโลภมันโดยเฉพาะยังคงเป็นเรื่องยาก อย่างไรเราก็กำหนดอย่างแท้จริงคน? เรื่องแทนที่จะวัตถุถ้าเราพิจารณาทรัพยากรที่ไม่ใช่มนุษย์มันเป็นสำหรับเราที่วัตถุหรือเครื่องมือที่ไร้พลัง เพราะมนุษย์ธรรมชาติคนต้องได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพและเดินเข้ามาที่แตกต่างจากทรัพยากรอื่นๆ (Mele, 2009c) คนเป็นครั้งแรกและสำคัญที่สุดที่กำหนดไว้เป็นเรื่องที่เป็นแหล่งที่มาของอิทธิพลและการแทรกแซง ตามที่โม (1999) เรื่อง"เป็นทั้งความคิดที่ชัดเจนและลึกลับ" (พี. 144) 0.4 แต่ก็เป็นไปได้ที่จะจินตนาการเรื่องที่เป็นสาเหตุของการกระทำของตัวเองเพราะเรื่องราวภายในเรื่องของเสรีภาพและอิสระแห่งตน (Mele, 2009c) แต่นี้เป็นอิสระและเสรีภาพไม่สามารถแยกออกจากการอ้างอิงบางอย่างแม้จะมาจากการส่งเสริม(โม, 1999) วิชาสั่นระหว่างความเห็นแก่ตัวและเห็นแก่ตัว บนมือข้างหนึ่งวิชาที่สามารถจะเห็นแก่ตัว-ตัวเองวางอยู่ในใจกลางของตัวเองโลกจนกว่าพวกเขาจะสลายตัวในเวลาของการเสียชีวิตในขณะที่คนอื่นๆอาจจะไม่มีความหมายอะไรกับพวกเขา ในทางกลับกันอาสาสมัครสามารถเห็นแก่ผู้อื่นอุทิศให้กับผู้อื่นและไม่แสวงหาความสนใจทั้งหมด(โม, 1999) เราจะกลับมาที่นี้ความซับซ้อนของเรื่องและทำให้คน (cf ดูที่ซับซ้อนของธรรมชาติของมนุษย์มากกว่าReductionism มุมมองของมนุษย์ส่วนธรรมชาติ) และความคิดเหล่านี้เห็นแก่ตัวและความเห็นแก่ตัว(cf เน้นไปทางอื่น ๆ แต่ กลยุทธ์มากกว่าส่วนเห็นแก่ตัว). เนื้อและเลือดเป็นมากกว่าหมวดหมู่การบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่กำหนดไว้มนุษย์เป็นทรัพยากร ความหมายที่ตั้งนี้เป็นหมวดหมู่ทฤษฎีซึ่งมีการปฏิบัติอย่างยิ่งผลกระทบ ทรัพยากรได้อย่างง่ายดาย "แท็ก" และจะช่วยให้เราทราบในช่องที่เราสามารถ"เก็บ" มันเป็นเวลาของการใช้งานในที่สุด ทรัพยากรที่มีการพูดในเรื่องนี้ไม่มี เช่นเดียวกับที่สามารถทำได้ด้วยคนแม้ว่าคนทั้งและเสร็จสมบูรณ์ในร่างกายและจิตวิญญาณและสามารถคัดค้านการพิมพ์ของเราของการจัดหมวดหมู่ ในแง่นี้ Mounier (1952) อธิบายสิ่งที่คน: หนึ่งอาจคาดหวัง Personalism ที่จะเริ่มต้นด้วยการกำหนดคน แต่เพียงคนเดียวที่สามารถกำหนดวัตถุภายนอกกับมนุษย์เช่นสามารถใส่ภายใต้การสังเกต นี่คือเพื่อนบ้านของฉันคือ เขามีที่ไม่ซ้ำกันความรู้สึกของร่างกายของเขาซึ่งผมไม่สามารถมี; แต่ฉันสามารถมองไปที่ร่างนี้จากการได้โดยไม่ต้องตรวจสอบการแสดงออกของการถ่ายทอดทางพันธุกรรมของรูปแบบของมันโรคภัยไข้เจ็บ; ในระยะสั้นจะสามารถรักษามันเป็นเป้าหมายของทางสรีรวิทยาการทางการแพทย์หรือความรู้อื่น ๆ เขาออกกำลังกายฟังก์ชั่นและมีการสั่งซื้อการทำงานและจิตวิทยาการทำงานที่ฉันสามารถนำไปใช้กับการศึกษาของกรณีของเขาแม้ว่าพวกเขาจะไม่ว่าเขาคนของเขาทั้งในความเป็นจริงรวม นอกจากนี้และในทางเดียวกันเขาเป็นชาวฝรั่งเศสซึ่งเป็นชนชั้นกลางเป็นสังคมนิยมคาทอลิกและอื่น ๆ แต่เขาไม่ได้เป็นเบอร์นาร์ด Chartier เขาเป็นเบอร์นาร์ด Chartier พันวิธีที่ฉันสามารถแยกแยะความแตกต่างเขาเป็นตัวอย่างของชั้นอาจช่วยให้ผมที่จะเข้าใจเขาและเหนือสิ่งอื่นใดที่จะทำให้การใช้งานของเขาที่พวกเขาแสดงให้ฉันดูวิธีการในทางปฏิบัติที่จะประพฤติต่อเขา แต่เหล่านี้เป็นเพียงส่วนการดำเนินการในแต่ละกรณีผ่านแง่มุมหนึ่งของการมีชีวิตอยู่ (พี. xvii) คนคำที่มาจากภาษากรีกคำprosôpon, ซึ่งหมายความว่าใบหน้าเป็นสิ่งที่บุคคลในเนื้อหนังที่หรือบุคคลที่เป็นรูปธรรมที่จะเล่นบทบาท (Housset 2007) มันคือสิ่งที่คนอื่นเห็นของตัวเองและตัวตน (Vernant, 1996) ซึ่งบุคคลที่เป็นรูปธรรมและตัวตนของเขาหรือเธอให้คนนี้เป็นที่ไม่ซ้ำกัน ความคิดที่นำมาใช้ที่นี่ของคนอยู่มากขึ้นโดยเฉพาะใน Personalism อันที่จริงแม้จะมีมุมมอง heterogeneousness ของ personalists ยอมรับในเอกลักษณ์ของบุคคลและศักดิ์ศรี(Mele, 2009c) เพิ่มเติมอย่างแม่นยำ Personalism แตกต่างอย่างมากจากรูปแบบอื่น ๆ ของส่วนรวมเพราะในชุมชนเป็นคนที่ยังคงรักษาความเป็นอิสระและเสรีภาพส่วนบุคคล คนที่ไม่ได้เป็นเพียงบุคคลที่สามารถเพียงแค่ถูกนับเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนแต่ความเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่สามารถถูกแทนที่หรือลงทะเบียนเป็นนามธรรม (Mele, 2009c) ท่านยังมีความแตกต่างจากบุคคลเพราะคนที่ไม่เห็นเป็นคนนำการดำรงอยู่โดดเดี่ยวเชื่อมโยงกับคนอื่นๆ แต่เพียงผู้เดียวผ่านการทำสัญญาทางสังคม ในทางตรงกันข้ามคนที่ถูกมองว่าเป็นสังคมเป็นอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับคนอื่น ๆ และนำพึ่งพาการดำรงอยู่(Mele, 2009c). ดังนั้นคนที่เป็นทั้งเอกลักษณ์และหลายแง่มุมที่แตกต่างจากคนอื่น ๆ ดังนั้นคนไม่สามารถเข้าใจได้โดยการสังเกตเพียงหนึ่งแง่มุมและแม้ว่าโลภทั้งหมดของพวกเขาอาจจะดูเหมือนเป็นเรื่องยากที่นักวิจัยและผู้เชี่ยวชาญต้องเก็บไว้ในใจองค์ประกอบหลายแง่มุมของบุคคล ดึงเอาบทบาท (2009) อธิบายว่าปัจเจกเป็นความคิดที่สวยงามเป็นมันผลิตแรงจูงใจส่งเสริมความเป็นผู้นำและส่งเสริมการพัฒนา. แต่คนนอกจากนี้ยังมีสัตว์สังคมและความต้องการทางสังคมกาวที่จะรวมกันพวกเขาสำหรับการที่ดีของตัวเอง นี่คือสิ่งที่ดึงเอาบทบาทเรียกว่า "ชุมชน." ชุมชนรายละเอียดการดูแลการทำงานของเพื่อนร่วมงานและที่เดียวในโลก เขาตำแหน่งจิตวิญญาณของชุมชนเป็นผู้นำระหว่างปัจเจกหนึ่งมือและพลเมืองร่วมกันในที่อื่นๆ มุมมองนี้ชุมชนอยู่ใกล้กับคนที่ Mele (2009c) อธิบายซึ่งเป็นหุ้นที่คนที่มีคนอื่น ๆ ที่ร่วมกันเป้าหมายและสินค้าที่อยู่ในชุมชนขณะที่การรักษาความรู้สึกของปัจเจก. ค่อนข้างสร้างสรรค์เป็นกว่าสมุนเมื่อเราใช้ทรัพยากรที่เราเพียงแค่ต้องการให้เคารพในแผนของเราหรือดำเนินการตามกฎหมาย แหล่งวัตถุดิบที่มีไดรฟ์ภายในไม่เพื่อที่จะพูด; พวกเขาไม่สามารถแปลงตัวเองและพวกเขาจะเรื่อย ๆ และที่คาดการณ์ส่วนใหญ่ บุคคลที่ได้รับการเสนอให้เป็นความคิดที่สนับสนุนให้เกิดความมั่งคั่งของมนุษย์ (จากมุมมองทางจิตวิทยา) จากมุมมองของความสามารถในการเสริมสร้าง (Giovanola, 2005, 2009) จินตนาการ (คนบ้าแบบดั้งเดิมของบ้าน) จะช่วยให้คนหาวิธีการแก้ไขต้นฉบับให้ภาระผูกพันที่พวกเขาจะต้องเผชิญกับชีวิตประจำวันภายใน ความเป็นไปได้นี้ได้รบกวนเสมอrationalists ที่ที่ดีที่สุดเห็นว่ามันเป็นด้านสุนทรียภาพใจและที่เลวร้ายที่สุดเป็นสิ่งที่ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตัดออกผ่านความรุนแรงและตรรกะ แต่หมายถึงจินตนาการความเป็นไปได้ในการเคลื่อนย้ายไปข้างหน้าการสร้างนวัตกรรมและเป็นจินตนาการ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตสามารถที่จะเข้าหาเหมาะแม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถได้อย่างเต็มที่บรรลุมันและสิ่งที่เป็นมากขึ้นพวกเขาดูเหมือนจะสามารถที่จะตั้งคำถามที่ได้รับความคิด คนเป็นสิ่งมีชีวิตที่สร้างสรรค์นอกจากนี้ยังใช้งานง่ายและฐานการกระทำของพวกเขาเกี่ยวกับแรงกระตุ้นที่นำพวกเขาไปถึงของพวกเขาเป้าหมาย(Shlien ศิลป Arifat และ Ducroux-Biass 2007) ถึงแม้ว่าพวกเขากระทำจะหันไปในอนาคตซึ่งก็คือการพูดของพวกเขาที่มีต่อเป้าหมายของพวกเขาจะไม่กล เป็นความคิดสร้างสรรค์มากขึ้นเป็นสัญชาตญาณขั้นตอนการตั้งค่านอกเหนือจากสติปัญญา (Bergson, 1946) มันเป็นความจริงว่า"โหมดของความคิดสร้างสรรค์ดำเนินนอกที่มองเห็นขอบเขตของปัญหา มันต้องมีความรู้สึกของเสรีภาพที่ช่วยให้คนให้ความสำคัญกับปัญหาที่เกิดขึ้นโดยใช้จินตนาการของเขาหรือเธอ"(Shlien et al., 2007, น. 78) บุคคลจึงอาสาสมัครซึ่งหมายความว่าพวกเขามีอิสระสะดุดตาอิสระที่จะทำหน้าที่ในทางความคิดสร้างสรรค์ในสถานการณ์ใดก็ตามและเป็นไปตามมุมมองของตัวเอง ในฐานะที่เป็นข้าราชการองค์กรมีแนวโน้มที่จะส่งเสริมให้เกิดการขั้นตอนตามลำดับชั้นที่ความคิดสร้างสรรค์เป็นคำสาปแช่งอย่างน้อยเมื่อมันมาจากด้านล่างนี้โพสท่าเป็นปัญหาร้ายแรงสำหรับทุกคนที่ต้องการที่จะสร้างมาตรฐานและควบคุมพฤติกรรมของมนุษย์มาจากข้างบน ในทางปฏิบัติลูกน้องมีนิสัยที่โชคร้ายของพฤติกรรมอันเป็นที่ครั้งซึ่งนำไปสู่การทำอย่างละเอียดในการควบคุมcontraptions นี้สามานย์แนวโน้ม ในความรู้สึกที่ควบคุมการบริหารทรัพยากรมนุษย์อาจจะเห็นว่าเป็นหนึ่งในรุ่นที่ดีที่สุดถึงวันที่ สุดท้ายความคิดของ "ความมีชีวิตชีวาของมนุษย์" (Giovanola 2005) เรามีช่วงที่แตกต่างกันของความเป็นไปได้ว่าจะเป็นตัวเป็นตนเป็นจริงเป็นจังในความสามารถเป็นความหมายโดยเซน(2009) และ Nussbaum (2011) ดูเหมือนว่าดีกว่าที่จะพบว่าเป็นไปได้ทั้งหมดวิธีการที่จะช่วยให้คนที่จะแสดงความสามารถของตนในสังคมและภายในองค์กรและพยายามที่จะลดความไม่เท่าเทียมกันแทนการรอคอยสำหรับระบบที่สมบูรณ์แบบซึ่งอาจจะไม่เคยมาอยู่. ปรากฏว่าในรูปแบบที่เกิดขึ้นจริงของตน การบริหารทรัพยากรมนุษย์คือความสามารถในการช่วยให้การแสดงออกจากความสามารถของมนุษย์ดังนั้นความสำคัญของการพัฒนาไปสู่การจัดการบุคคล. เน้นไปทางอื่น ๆ แต่กลยุทธ์ แต่กว่าเห็นแก่ตัวทรัพยากรมนุษย์ถ้าเราทำตามตำนานทางเศรษฐกิจเป็นปัจเจกและความเห็นแก่ตัว เพิ่มเติมแนบเนียน Flahault (2008) เช่นเดียวกับโม(1973) แสดงให้เห็นว่าเป็นคนที่สามารถเห็นแก่ผู้อื่นและเห็นแก่ตัวเช่นเดียวกับการที่ดีและมีความหมายกับคนอื่นๆ ดังนั้นมันเป็นไปได้สำหรับความเห็นแก่ตัวที่จะอาศัยอยู่ในบุคคลที่ยังคงเปิดให้กับผู้อื่น แทนที่จะปฏิเสธปรากฏการณ์นี้จะรับรู้มันและใช้มันในการพิจารณาอาจจะดีกว่า ธรรมชาติของมนุษย์เป็นแนวคิดที่ดูเหมือนว่าจะกำหนดเงื่อนไขการมุมมองทางจริยธรรมของบุคคลและพฤติกรรมจริยธรรม จากมุมมองที่ จำกัด ธรรมชาติของมนุษย์จะกลายเป็น onedimensional, ในขณะที่จากมุมมองที่กว้างธรรมชาติของมนุษย์สามารถขยายในรูปแบบที่ซับซ้อนมากขึ้นและเป็นจริง(เช่นจริยธรรมโจนัสของความรับผิดชอบหรือจริยธรรมโมของความซับซ้อน.) จะเปิดให้คนอื่น ๆ คน ควรปฏิบัติตามกฎระเบียบบางอย่าง(Mounier, 1952): จะออกจากตัวเองสิ่งที่ตรงกันข้ามของการหลงตัวเอง, หลงตัวเองและปัจเจก; understanding- หยุดสิ่งที่เห็นจากจุดส่วนบุคคลของคุณในมุมมองและพยายามที่แทนจะเห็นพวกเขาจากมุมมองของคนอื่น ๆ ในขณะที่เหลือตัวเอง การอยู่กับตัวเองร่วมกันโชคชะตา, ปัญหา, ความสุขหรืองานของอีกคนหนึ่งนั้น รู้สึกว่าสิ่งที่คนอื่นรู้สึก; ให้-เศรษฐกิจของคนเป็นเศรษฐกิจของให้ไม่เศรษฐกิจของการชดเชยหรือการคำนวณ; และที่ผ่านมาความสัตย์ซื่อ ในความเป็นจริงวิถีของคนที่เป็นค่าคงที่การผจญภัยแม้ว่าสภาพโดยทั่วไปของบุคคลอย่างต่อเนื่องมีการเปลี่ยนแปลง(Bergson, 1946) ความสัตย์ซื่อนี้ไม่ได้หมายความว่าเป็นที่ถูกผูกไว้กับข้อตกลงการ จำกัด แต่เห็นพ้องที่จะ SUSTA
ในความรู้สึกมันเป็นตรงข้ามของที่เซนทอร์: เรารู้ว่าสิ่งที่มันเป็นไปโดยไม่ได้ความสามารถในการชี้หนึ่งออกในเนื้อ (Lenclud 2009, น. 4) คนที่เป็นคำที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในปัจจุบันภาษาทั่วไป. อย่างไรก็ตามแม้ว่าทุกคนน่าจะคุ้นเคยกับมันความหมายโลภมันโดยเฉพาะยังคงเป็นเรื่องยาก อย่างไรเราก็กำหนดอย่างแท้จริงคน? เรื่องแทนที่จะวัตถุถ้าเราพิจารณาทรัพยากรที่ไม่ใช่มนุษย์มันเป็นสำหรับเราที่วัตถุหรือเครื่องมือที่ไร้พลัง เพราะมนุษย์ธรรมชาติคนต้องได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพและเดินเข้ามาที่แตกต่างจากทรัพยากรอื่นๆ (Mele, 2009c) คนเป็นครั้งแรกและสำคัญที่สุดที่กำหนดไว้เป็นเรื่องที่เป็นแหล่งที่มาของอิทธิพลและการแทรกแซง ตามที่โม (1999) เรื่อง"เป็นทั้งความคิดที่ชัดเจนและลึกลับ" (พี. 144) 0.4 แต่ก็เป็นไปได้ที่จะจินตนาการเรื่องที่เป็นสาเหตุของการกระทำของตัวเองเพราะเรื่องราวภายในเรื่องของเสรีภาพและอิสระแห่งตน (Mele, 2009c) แต่นี้เป็นอิสระและเสรีภาพไม่สามารถแยกออกจากการอ้างอิงบางอย่างแม้จะมาจากการส่งเสริม(โม, 1999) วิชาสั่นระหว่างความเห็นแก่ตัวและเห็นแก่ตัว บนมือข้างหนึ่งวิชาที่สามารถจะเห็นแก่ตัว-ตัวเองวางอยู่ในใจกลางของตัวเองโลกจนกว่าพวกเขาจะสลายตัวในเวลาของการเสียชีวิตในขณะที่คนอื่นๆอาจจะไม่มีความหมายอะไรกับพวกเขา ในทางกลับกันอาสาสมัครสามารถเห็นแก่ผู้อื่นอุทิศให้กับผู้อื่นและไม่แสวงหาความสนใจทั้งหมด(โม, 1999) เราจะกลับมาที่นี้ความซับซ้อนของเรื่องและทำให้คน (cf ดูที่ซับซ้อนของธรรมชาติของมนุษย์มากกว่าReductionism มุมมองของมนุษย์ส่วนธรรมชาติ) และความคิดเหล่านี้เห็นแก่ตัวและความเห็นแก่ตัว(cf เน้นไปทางอื่น ๆ แต่ กลยุทธ์มากกว่าส่วนเห็นแก่ตัว). เนื้อและเลือดเป็นมากกว่าหมวดหมู่การบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่กำหนดไว้มนุษย์เป็นทรัพยากร ความหมายที่ตั้งนี้เป็นหมวดหมู่ทฤษฎีซึ่งมีการปฏิบัติอย่างยิ่งผลกระทบ ทรัพยากรได้อย่างง่ายดาย "แท็ก" และจะช่วยให้เราทราบในช่องที่เราสามารถ"เก็บ" มันเป็นเวลาของการใช้งานในที่สุด ทรัพยากรที่มีการพูดในเรื่องนี้ไม่มี เช่นเดียวกับที่สามารถทำได้ด้วยคนแม้ว่าคนทั้งและเสร็จสมบูรณ์ในร่างกายและจิตวิญญาณและสามารถคัดค้านการพิมพ์ของเราของการจัดหมวดหมู่ ในแง่นี้ Mounier (1952) อธิบายสิ่งที่คน: หนึ่งอาจคาดหวัง Personalism ที่จะเริ่มต้นด้วยการกำหนดคน แต่เพียงคนเดียวที่สามารถกำหนดวัตถุภายนอกกับมนุษย์เช่นสามารถใส่ภายใต้การสังเกต นี่คือเพื่อนบ้านของฉันคือ เขามีที่ไม่ซ้ำกันความรู้สึกของร่างกายของเขาซึ่งผมไม่สามารถมี; แต่ฉันสามารถมองไปที่ร่างนี้จากการได้โดยไม่ต้องตรวจสอบการแสดงออกของการถ่ายทอดทางพันธุกรรมของรูปแบบของมันโรคภัยไข้เจ็บ; ในระยะสั้นจะสามารถรักษามันเป็นเป้าหมายของทางสรีรวิทยาการทางการแพทย์หรือความรู้อื่น ๆ เขาออกกำลังกายฟังก์ชั่นและมีการสั่งซื้อการทำงานและจิตวิทยาการทำงานที่ฉันสามารถนำไปใช้กับการศึกษาของกรณีของเขาแม้ว่าพวกเขาจะไม่ว่าเขาคนของเขาทั้งในความเป็นจริงรวม นอกจากนี้และในทางเดียวกันเขาเป็นชาวฝรั่งเศสซึ่งเป็นชนชั้นกลางเป็นสังคมนิยมคาทอลิกและอื่น ๆ แต่เขาไม่ได้เป็นเบอร์นาร์ด Chartier เขาเป็นเบอร์นาร์ด Chartier พันวิธีที่ฉันสามารถแยกแยะความแตกต่างเขาเป็นตัวอย่างของชั้นอาจช่วยให้ผมที่จะเข้าใจเขาและเหนือสิ่งอื่นใดที่จะทำให้การใช้งานของเขาที่พวกเขาแสดงให้ฉันดูวิธีการในทางปฏิบัติที่จะประพฤติต่อเขา แต่เหล่านี้เป็นเพียงส่วนการดำเนินการในแต่ละกรณีผ่านแง่มุมหนึ่งของการมีชีวิตอยู่ (พี. xvii) คนคำที่มาจากภาษากรีกคำprosôpon, ซึ่งหมายความว่าใบหน้าเป็นสิ่งที่บุคคลในเนื้อหนังที่หรือบุคคลที่เป็นรูปธรรมที่จะเล่นบทบาท (Housset 2007) มันคือสิ่งที่คนอื่นเห็นของตัวเองและตัวตน (Vernant, 1996) ซึ่งบุคคลที่เป็นรูปธรรมและตัวตนของเขาหรือเธอให้คนนี้เป็นที่ไม่ซ้ำกัน ความคิดที่นำมาใช้ที่นี่ของคนอยู่มากขึ้นโดยเฉพาะใน Personalism อันที่จริงแม้จะมีมุมมอง heterogeneousness ของ personalists ยอมรับในเอกลักษณ์ของบุคคลและศักดิ์ศรี(Mele, 2009c) เพิ่มเติมอย่างแม่นยำ Personalism แตกต่างอย่างมากจากรูปแบบอื่น ๆ ของส่วนรวมเพราะในชุมชนเป็นคนที่ยังคงรักษาความเป็นอิสระและเสรีภาพส่วนบุคคล คนที่ไม่ได้เป็นเพียงบุคคลที่สามารถเพียงแค่ถูกนับเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนแต่ความเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่สามารถถูกแทนที่หรือลงทะเบียนเป็นนามธรรม (Mele, 2009c) ท่านยังมีความแตกต่างจากบุคคลเพราะคนที่ไม่เห็นเป็นคนนำการดำรงอยู่โดดเดี่ยวเชื่อมโยงกับคนอื่นๆ แต่เพียงผู้เดียวผ่านการทำสัญญาทางสังคม ในทางตรงกันข้ามคนที่ถูกมองว่าเป็นสังคมเป็นอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับคนอื่น ๆ และนำพึ่งพาการดำรงอยู่(Mele, 2009c). ดังนั้นคนที่เป็นทั้งเอกลักษณ์และหลายแง่มุมที่แตกต่างจากคนอื่น ๆ ดังนั้นคนไม่สามารถเข้าใจได้โดยการสังเกตเพียงหนึ่งแง่มุมและแม้ว่าโลภทั้งหมดของพวกเขาอาจจะดูเหมือนเป็นเรื่องยากที่นักวิจัยและผู้เชี่ยวชาญต้องเก็บไว้ในใจองค์ประกอบหลายแง่มุมของบุคคล ดึงเอาบทบาท (2009) อธิบายว่าปัจเจกเป็นความคิดที่สวยงามเป็นมันผลิตแรงจูงใจส่งเสริมความเป็นผู้นำและส่งเสริมการพัฒนา. แต่คนนอกจากนี้ยังมีสัตว์สังคมและความต้องการทางสังคมกาวที่จะรวมกันพวกเขาสำหรับการที่ดีของตัวเอง นี่คือสิ่งที่ดึงเอาบทบาทเรียกว่า "ชุมชน." ชุมชนรายละเอียดการดูแลการทำงานของเพื่อนร่วมงานและที่เดียวในโลก เขาตำแหน่งจิตวิญญาณของชุมชนเป็นผู้นำระหว่างปัจเจกหนึ่งมือและพลเมืองร่วมกันในที่อื่นๆ มุมมองนี้ชุมชนอยู่ใกล้กับคนที่ Mele (2009c) อธิบายซึ่งเป็นหุ้นที่คนที่มีคนอื่น ๆ ที่ร่วมกันเป้าหมายและสินค้าที่อยู่ในชุมชนขณะที่การรักษาความรู้สึกของปัจเจก. ค่อนข้างสร้างสรรค์เป็นกว่าสมุนเมื่อเราใช้ทรัพยากรที่เราเพียงแค่ต้องการให้เคารพในแผนของเราหรือดำเนินการตามกฎหมาย แหล่งวัตถุดิบที่มีไดรฟ์ภายในไม่เพื่อที่จะพูด; พวกเขาไม่สามารถแปลงตัวเองและพวกเขาจะเรื่อย ๆ และที่คาดการณ์ส่วนใหญ่ บุคคลที่ได้รับการเสนอให้เป็นความคิดที่สนับสนุนให้เกิดความมั่งคั่งของมนุษย์ (จากมุมมองทางจิตวิทยา) จากมุมมองของความสามารถในการเสริมสร้าง (Giovanola, 2005, 2009) จินตนาการ (คนบ้าแบบดั้งเดิมของบ้าน) จะช่วยให้คนหาวิธีการแก้ไขต้นฉบับให้ภาระผูกพันที่พวกเขาจะต้องเผชิญกับชีวิตประจำวันภายใน ความเป็นไปได้นี้ได้รบกวนเสมอrationalists ที่ที่ดีที่สุดเห็นว่ามันเป็นด้านสุนทรียภาพใจและที่เลวร้ายที่สุดเป็นสิ่งที่ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตัดออกผ่านความรุนแรงและตรรกะ แต่หมายถึงจินตนาการความเป็นไปได้ในการเคลื่อนย้ายไปข้างหน้าการสร้างนวัตกรรมและเป็นจินตนาการ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตสามารถที่จะเข้าหาเหมาะแม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถได้อย่างเต็มที่บรรลุมันและสิ่งที่เป็นมากขึ้นพวกเขาดูเหมือนจะสามารถที่จะตั้งคำถามที่ได้รับความคิด คนเป็นสิ่งมีชีวิตที่สร้างสรรค์นอกจากนี้ยังใช้งานง่ายและฐานการกระทำของพวกเขาเกี่ยวกับแรงกระตุ้นที่นำพวกเขาไปถึงของพวกเขาเป้าหมาย(Shlien ศิลป Arifat และ Ducroux-Biass 2007) ถึงแม้ว่าพวกเขากระทำจะหันไปในอนาคตซึ่งก็คือการพูดของพวกเขาที่มีต่อเป้าหมายของพวกเขาจะไม่กล เป็นความคิดสร้างสรรค์มากขึ้นเป็นสัญชาตญาณขั้นตอนการตั้งค่านอกเหนือจากสติปัญญา (Bergson, 1946) มันเป็นความจริงว่า"โหมดของความคิดสร้างสรรค์ดำเนินนอกที่มองเห็นขอบเขตของปัญหา มันต้องมีความรู้สึกของเสรีภาพที่ช่วยให้คนให้ความสำคัญกับปัญหาที่เกิดขึ้นโดยใช้จินตนาการของเขาหรือเธอ"(Shlien et al., 2007, น. 78) บุคคลจึงอาสาสมัครซึ่งหมายความว่าพวกเขามีอิสระสะดุดตาอิสระที่จะทำหน้าที่ในทางความคิดสร้างสรรค์ในสถานการณ์ใดก็ตามและเป็นไปตามมุมมองของตัวเอง ในฐานะที่เป็นข้าราชการองค์กรมีแนวโน้มที่จะส่งเสริมให้เกิดการขั้นตอนตามลำดับชั้นที่ความคิดสร้างสรรค์เป็นคำสาปแช่งอย่างน้อยเมื่อมันมาจากด้านล่างนี้โพสท่าเป็นปัญหาร้ายแรงสำหรับทุกคนที่ต้องการที่จะสร้างมาตรฐานและควบคุมพฤติกรรมของมนุษย์มาจากข้างบน ในทางปฏิบัติลูกน้องมีนิสัยที่โชคร้ายของพฤติกรรมอันเป็นที่ครั้งซึ่งนำไปสู่การทำอย่างละเอียดในการควบคุมcontraptions นี้สามานย์แนวโน้ม ในความรู้สึกที่ควบคุมการบริหารทรัพยากรมนุษย์อาจจะเห็นว่าเป็นหนึ่งในรุ่นที่ดีที่สุดถึงวันที่ สุดท้ายความคิดของ "ความมีชีวิตชีวาของมนุษย์" (Giovanola 2005) เรามีช่วงที่แตกต่างกันของความเป็นไปได้ว่าจะเป็นตัวเป็นตนเป็นจริงเป็นจังในความสามารถเป็นความหมายโดยเซน(2009) และ Nussbaum (2011) ดูเหมือนว่าดีกว่าที่จะพบว่าเป็นไปได้ทั้งหมดวิธีการที่จะช่วยให้คนที่จะแสดงความสามารถของตนในสังคมและภายในองค์กรและพยายามที่จะลดความไม่เท่าเทียมกันแทนการรอคอยสำหรับระบบที่สมบูรณ์แบบซึ่งอาจจะไม่เคยมาอยู่. ปรากฏว่าในรูปแบบที่เกิดขึ้นจริงของตน การบริหารทรัพยากรมนุษย์คือความสามารถในการช่วยให้การแสดงออกจากความสามารถของมนุษย์ดังนั้นความสำคัญของการพัฒนาไปสู่การจัดการบุคคล. เน้นไปทางอื่น ๆ แต่กลยุทธ์ แต่กว่าเห็นแก่ตัวทรัพยากรมนุษย์ถ้าเราทำตามตำนานทางเศรษฐกิจเป็นปัจเจกและความเห็นแก่ตัว เพิ่มเติมแนบเนียน Flahault (2008) เช่นเดียวกับโม(1973) แสดงให้เห็นว่าเป็นคนที่สามารถเห็นแก่ผู้อื่นและเห็นแก่ตัวเช่นเดียวกับการที่ดีและมีความหมายกับคนอื่นๆ ดังนั้นมันเป็นไปได้สำหรับความเห็นแก่ตัวที่จะอาศัยอยู่ในบุคคลที่ยังคงเปิดให้กับผู้อื่น แทนที่จะปฏิเสธปรากฏการณ์นี้จะรับรู้มันและใช้มันในการพิจารณาอาจจะดีกว่า ธรรมชาติของมนุษย์เป็นแนวคิดที่ดูเหมือนว่าจะกำหนดเงื่อนไขการมุมมองทางจริยธรรมของบุคคลและพฤติกรรมจริยธรรม จากมุมมองที่ จำกัด ธรรมชาติของมนุษย์จะกลายเป็น onedimensional, ในขณะที่จากมุมมองที่กว้างธรรมชาติของมนุษย์สามารถขยายในรูปแบบที่ซับซ้อนมากขึ้นและเป็นจริง(เช่นจริยธรรมโจนัสของความรับผิดชอบหรือจริยธรรมโมของความซับซ้อน.) จะเปิดให้คนอื่น ๆ คน ควรปฏิบัติตามกฎระเบียบบางอย่าง(Mounier, 1952): จะออกจากตัวเองสิ่งที่ตรงกันข้ามของการหลงตัวเอง, หลงตัวเองและปัจเจก; understanding- หยุดสิ่งที่เห็นจากจุดส่วนบุคคลของคุณในมุมมองและพยายามที่แทนจะเห็นพวกเขาจากมุมมองของคนอื่น ๆ ในขณะที่เหลือตัวเอง การอยู่กับตัวเองร่วมกันโชคชะตา, ปัญหา, ความสุขหรืองานของอีกคนหนึ่งนั้น รู้สึกว่าสิ่งที่คนอื่นรู้สึก; ให้-เศรษฐกิจของคนเป็นเศรษฐกิจของให้ไม่เศรษฐกิจของการชดเชยหรือการคำนวณ; และที่ผ่านมาความสัตย์ซื่อ ในความเป็นจริงวิถีของคนที่เป็นค่าคงที่การผจญภัยแม้ว่าสภาพโดยทั่วไปของบุคคลอย่างต่อเนื่องมีการเปลี่ยนแปลง(Bergson, 1946) ความสัตย์ซื่อนี้ไม่ได้หมายความว่าเป็นที่ถูกผูกไว้กับข้อตกลงการ จำกัด แต่เห็นพ้องที่จะ SUSTA
การแปล กรุณารอสักครู่..
คนมากกว่าทรัพยากร
สิ่งที่ในความเป็นจริงคือ " คน " ในความรู้สึก มันเป็นตรงข้ามของ
เซนทอร์ : เรารู้ว่าสิ่งที่มันเป็นโดยไม่เคยได้จุดหนึ่ง
ในเนื้อ ( lenclud , 2552 , หน้า 4 )
ระยะบุคคลอย่างกว้างขวางในปัจจุบันในภาษาโดยทั่วไป .
แต่ทุกคนดูเหมือนจะคุ้นเคยกับ
ความหมาย จับมันเฉพาะยังคงยาก วิธีทำ
จากนั้นเราอย่างแท้จริง กำหนดคน
เรื่องมากกว่าวัตถุ ถ้าเราพิจารณามนุษย์ทรัพยากร เราเป็นวัตถุหรือ
เครื่องดนตรีไร้กำลังใจ เพราะธรรมชาติของมนุษย์
ของบุคคลจะต้องได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพและเข้าหา
แตกต่างจากแหล่งข้อมูลอื่น ๆ ( เมล ) 2009c , ) คน
ก่อนอื่น หมายถึงเรื่องที่เป็นแหล่งที่มาของ
อิทธิพลและการแทรกแซงตามโมริน ( 1999 ) เรื่อง
" ทั้งความคิดที่ชัดเจนและลึกลับ " ( หน้า 144 ) 4
อย่างไรก็ตามมันเป็นไปได้ที่จะจินตนาการเป็นเรื่องที่เป็นสาเหตุของการกระทำของตัวเอง
เพราะส่วนในเสรีภาพของเรื่อง
และอิสระส่วนบุคคล ( เมล ) 2009c , ) ยังนี้ด้วยตนเอง
และเสรีภาพไม่สามารถแยกออกจากบางการอ้างอิง
แม้แต่การเป็นทาส ( โมริน , 1999 ) คนโบก
ระหว่าง ความเห็นแก่ตัว และความไม่เห็นแก่ตัว . ในมือข้างหนึ่งและสามารถ
เป็นเห็นแก่ตัวฝากไว้ในศูนย์ของโลกของตัวเอง
จนกว่าพวกเขาจะสลายตัวในเวลาที่ความตายในขณะที่คนอื่น
อาจมีค่าอะไรกับเขา บนมืออื่น ๆ , วิชา
สามารถเสียสละ อุทิศเพื่อผู้อื่น และไม่แสวงหาความสนใจทั้งหมด
( โมริน , 1999 ) เราจะกลับมากับความซับซ้อนของ
หัวเรื่อง
สิ่งที่ในความเป็นจริงคือ " คน " ในความรู้สึก มันเป็นตรงข้ามของ
เซนทอร์ : เรารู้ว่าสิ่งที่มันเป็นโดยไม่เคยได้จุดหนึ่ง
ในเนื้อ ( lenclud , 2552 , หน้า 4 )
ระยะบุคคลอย่างกว้างขวางในปัจจุบันในภาษาโดยทั่วไป .
แต่ทุกคนดูเหมือนจะคุ้นเคยกับ
ความหมาย จับมันเฉพาะยังคงยาก วิธีทำ
จากนั้นเราอย่างแท้จริง กำหนดคน
เรื่องมากกว่าวัตถุ ถ้าเราพิจารณามนุษย์ทรัพยากร เราเป็นวัตถุหรือ
เครื่องดนตรีไร้กำลังใจ เพราะธรรมชาติของมนุษย์
ของบุคคลจะต้องได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพและเข้าหา
แตกต่างจากแหล่งข้อมูลอื่น ๆ ( เมล ) 2009c , ) คน
ก่อนอื่น หมายถึงเรื่องที่เป็นแหล่งที่มาของ
อิทธิพลและการแทรกแซงตามโมริน ( 1999 ) เรื่อง
" ทั้งความคิดที่ชัดเจนและลึกลับ " ( หน้า 144 ) 4
อย่างไรก็ตามมันเป็นไปได้ที่จะจินตนาการเป็นเรื่องที่เป็นสาเหตุของการกระทำของตัวเอง
เพราะส่วนในเสรีภาพของเรื่อง
และอิสระส่วนบุคคล ( เมล ) 2009c , ) ยังนี้ด้วยตนเอง
และเสรีภาพไม่สามารถแยกออกจากบางการอ้างอิง
แม้แต่การเป็นทาส ( โมริน , 1999 ) คนโบก
ระหว่าง ความเห็นแก่ตัว และความไม่เห็นแก่ตัว . ในมือข้างหนึ่งและสามารถ
เป็นเห็นแก่ตัวฝากไว้ในศูนย์ของโลกของตัวเอง
จนกว่าพวกเขาจะสลายตัวในเวลาที่ความตายในขณะที่คนอื่น
อาจมีค่าอะไรกับเขา บนมืออื่น ๆ , วิชา
สามารถเสียสละ อุทิศเพื่อผู้อื่น และไม่แสวงหาความสนใจทั้งหมด
( โมริน , 1999 ) เราจะกลับมากับความซับซ้อนของ
หัวเรื่อง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- พวกเราใกล้ถึงหรือยัง
- ที่เมืองไทยขณะนี้ 06.05 pm.ฝนเริ่มจะมาแล
- Sometimes may encounter problems and obs
- They have an important role in structuri
- ไม่แน่ใจว่าเมือไร แต่เขาปรากฎตัวไม่กี่ฉา
- โชคดีนะ
- Stone Age people gathered ancient types
- It may be a beautiful picture for others
- ทำใบเสนอราคาตามผลประเมินของทีม QCMake qu
- น้ำพริกแกงน้ำเงี้ยว (ดั้งเดิม)น้ำพริกปู๋
- The best thing is to find you
- cause over- or under-heating problems. C
- higher pressures and temperatures that s
- เส้นใยโปรตีน
- ข้อเสียของ Smart phone- อาจโดนล่อลวงจากค
- น้ำพริกแกงน้ำเงี้ยว (ดั้งเดิม)น้ำพริกปู๋
- i didnt understand what u mean by prior
- So where does all that energy go? At the
- It may be a picture that is not madly be
- คุณก้รักฉันช่ายไม
- คุณเบื่อฉันแล้ว
- เมื่อได้ทำการวิเคราะห์ความรู้จากการสัมภา
- ช่วงนี้ฉันต้องการมันมากกว่าเดิม
- no worry i cant spell english that good
