Poverty in Thailand is primarily a

Poverty in Thailand is primarily a rural phenomenon, with 88% of the country's 5.4 million poor living in rural areas. Some regions—particularly the North and Northeast—and some ethnic groups lag greatly behind others, and the benefits of economic success have not been shared equally, especially between Bangkok, Thailand’s largest urban area, and the rest of the country. Income inequality and lack of equal opportunities have persisted. Income inequality, as measured by the Gini coefficient is 39.4.
As a result of this, poverty is a problem that is caused by the inability to access resources in career and life continuously. Abuse in different ways from middlemen and employers, particularly those citizens who live in the countryside, including. The Government cannot solve the problem of poverty. Poverty also resulted in revenue inequalities issues follow. By low income is not enough to simply continue living caused the debts and difficulties in operation.
For the approach to poverty, then the Government must be a principle-driven problem solving poverty, occurs by professionally is focused on providing personal and local communities have to rely on ourselves to promote careers to have enough income to live sustainably and promote, with the cooperation with organizations and agencies, both public and private, involved think and act in a poverty of the country, have a better development. Contribute to stable and problem solving.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความยากจนในประเทศไทยเป็นส่วนใหญ่เป็นชนบทปรากฏการณ์ 88% ของประเทศ 5.4 ล้านยากจนอาศัยอยู่ในชนบท บางภูมิภาค — โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาคเหนือและตะวันออกเฉียงเหนือ — บางกลุ่มชาติพันธุ์มากล้าหลังคนอื่น และประโยชน์ของความสำเร็จทางเศรษฐกิจได้ไม่แชร์เท่า ๆ กัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างเมืองใหญ่ที่สุดของกรุงเทพมหานคร ไทย และส่วนเหลือของประเทศ มี persisted ความเหลื่อมล้ำของรายได้และการขาดโอกาสที่เท่าเทียม รายได้ความไม่เท่าเทียมกัน วัดจากค่าสัมประสิทธิ์ Gini เป็น 39.4จากนี้ ความยากจนเป็นปัญหาที่เกิดจากการไม่สามารถเข้าถึงทรัพยากรในอาชีพและชีวิตอย่างต่อเนื่อง การละเมิดในลักษณะต่าง ๆ จากพ่อค้าคนกลางและนายจ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งประชาชนที่อาศัยอยู่ในชนบท รวม รัฐบาลไม่สามารถแก้ปัญหาความยากจน ความยากจนยังมีผลในการติดตามปัญหาเหลื่อมล้ำทางรายได้ โดยรายได้น้อยไม่เพียงพอในการดำเนินชีวิตเกิดหนี้และความยากลำบากในการดำเนินงานสำหรับวิธีการความยากจน แล้วรัฐบาลต้องเป็นปัญหาหลักในการขับเคลื่อนการแก้ปัญหาความยากจน เกิดขึ้นโดยมืออาชีพที่เน้นการให้ต้องพึ่งพาตนเองในการส่งเสริมอาชีพให้มีรายได้เพียงพอสำหรับการอยู่อาศัยอย่างยั่งยืน และส่งเสริมชุมชนท้องถิ่น และส่วนบุคคล ความร่วมมือกับองค์กรและหน่วยงาน ทั้งกลางและส่วนบุคคล มีส่วนร่วมคิด และกระทำในความยากจนของประเทศ มีการพัฒนาดีขึ้น ทำให้มีเสถียรภาพและแก้ปัญหา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความยากจนในประเทศไทยเป็นหลักเป็นปรากฏการณ์ชนบท 88% ของประเทศ 5.4 ล้านคนอาศัยอยู่ที่ยากจนในพื้นที่ชนบท บางพื้นที่โดยเฉพาะภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือและบางกลุ่มชาติพันธุ์ล่าช้าอย่างมากอยู่ข้างหลังคนอื่น ๆ และประโยชน์ของความสำเร็จทางเศรษฐกิจยังไม่ได้รับร่วมกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างกรุงเทพฯเขตเมืองใหญ่ที่สุดในประเทศไทยและส่วนที่เหลือของประเทศ ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้และการขาดโอกาสที่เท่าเทียมกันได้ยังคงอยู่ ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้โดยวัดจากค่าสัมประสิทธิ์จินีเป็น 39.4.
ในฐานะที่เป็นผลจากการนี้ความยากจนเป็นปัญหาที่เกิดจากการไม่สามารถที่จะเข้าถึงทรัพยากรในอาชีพการงานและการใช้ชีวิตอย่างต่อเนื่อง การละเมิดในรูปแบบที่แตกต่างจากพ่อค้าคนกลางและนายจ้างโดยเฉพาะอย่างยิ่งประชาชนผู้ที่อาศัยอยู่ในชนบทรวมทั้ง รัฐบาลไม่สามารถแก้ปัญหาความยากจน ความยากจนนอกจากนี้ยังส่งผลให้เกิดความไม่เท่าเทียมกันของรายได้เป็นไปตามประเด็น โดยมีรายได้น้อยไม่เพียงพอที่จะเพียงแค่ยังคงใช้ชีวิตที่เกิดจากหนี้และความยากลำบากในการดำเนินงาน.
สำหรับวิธีการในการแก้ไขปัญหาความยากจนแล้วรัฐบาลจะต้องเป็นความยากจนการแก้ปัญหาหลักการที่ขับเคลื่อนด้วยเกิดขึ้นโดยมืออาชีพมุ่งเน้นการให้ชุมชนส่วนบุคคลและท้องถิ่นต้อง พึ่งพาตัวเองในการส่งเสริมการประกอบอาชีพมีรายได้พอที่จะอยู่อย่างยั่งยืนและส่งเสริมการมีความร่วมมือกับองค์กรและหน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชนที่เกี่ยวข้องกับการคิดและการกระทำในความยากจนของประเทศมีการพัฒนาที่ดีขึ้น นำไปสู่การมีเสถียรภาพและการแก้ปัญหา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความยากจนในไทยเป็นหลัก เป็นปรากฏการณ์ในชนบทกับ 88% ของประเทศ 5.4 ล้านคนจนที่อยู่ในชนบท บางพื้นที่ โดยเฉพาะภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และกลุ่มชาติพันธุ์บางกลุ่มล้าหลังมาก หลัง ๆและประโยชน์ของความสำเร็จทางเศรษฐกิจได้รับอย่างเท่าเทียมกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่าง กรุงเทพฯ พื้นที่เขตเมืองที่ใหญ่ที่สุดของไทย และส่วนที่เหลือของประเทศ ความเหลื่อมล้ำของการกระจายรายได้ และการขาดโอกาสที่เท่าเทียมกันมี persisted . ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ซึ่งวัดจากสัมประสิทธิ์จีนีเป็น 39.4 .ผลจากเหตุการณ์นี้ ความยากจนเป็นปัญหาที่เกิดจากการไม่สามารถเข้าถึงทรัพยากรในอาชีพและชีวิตอย่างต่อเนื่อง การสบประมาทในวิธีที่แตกต่างกันจากพ่อค้าคนกลาง และนายจ้าง โดยเฉพาะประชาชนที่อาศัยอยู่ในชนบท รวมทั้ง รัฐบาลไม่สามารถแก้ปัญหาความยากจน ยังก่อให้เกิดปัญหาความยากจนความไม่เสมอภาครายได้ตาม โดยรายได้น้อยไม่เพียงพอที่จะเพียงแค่มีชีวิตอยู่ต่อไป ทำให้เกิดหนี้สิน และปัญหาในการดำเนินงานสำหรับวิธีการแก้ไข แล้วรัฐบาลต้องเป็นหลักที่ขับเคลื่อนการแก้ไขปัญหาความยากจน เกิดขึ้นโดยมืออาชีพมุ่งเน้นการให้บริการชุมชนส่วนบุคคลและท้องถิ่นมีการพึ่งพาตนเองเพื่อส่งเสริมอาชีพให้มีรายได้ที่พออยู่ได้อย่างยั่งยืน และส่งเสริมให้มีความร่วมมือกับองค์กรและหน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชนที่เกี่ยวข้อง คิดและทำ ในความยากจนของประเทศ มีการพัฒนาที่ดีขึ้น ส่งผลให้มีเสถียรภาพ และการแก้ไขปัญหา