- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
‘Where are you going?’Min Ho just g
‘Where are you going?’
Min Ho just got back from Beijing and he was home for exactly fifteen minutes. The second he arrived, he went straight to his room to change. He was putting on his scarf, ready to leave, when his manager blocked the door.
‘I have to go, hyung,’ he told him impatiently.
His manager crossed his arms. ‘But you just arrived. Shouldn’t you be resting first?’
‘I had enough rest on the plane.’
He didn’t budge and instead looked at him with a blank expression. ‘What’s the rush?’
It was no use lying to the man. Ever since he found out that he and Shin Hye had been dating, he always saw through him. He knew when he was talking to Shin Hye; he knew when he was texting Shin Hye; he can even tell when he wasthinking about Shin Hye.
‘She’s not answering her phone. I’ve been trying since before the plane took off.’ He tapped his foot impetuously.
‘Maybe she has a schedule. Maybe she’s sleeping. Do you even know where you’re going?’
Min Ho stopped fidgeting and slumped his shoulders in resignation. He didn’t know where he was going. Where was he even going to find her? But still.
‘I’m sure she doesn’t have a schedule. She told me the other day that she only had a meeting at the agency this morning. It’s already…’ he looked at his watch, ‘2 o’clock.’
‘Do you know where she is? How are you going to meet her if you can’t contact her?’
Fair point. Min Ho gave up and walked to the couch. He lied down and covered his eyes with his arm. It wasn’t like him to be needy, but he hasn’t seen her in four days. And they didn’t exactly part on a high note the last time they saw each other. It was a good thing that he was working nonstop in China – it distracted him enough to forget that Shin Hye was thousands of miles away. But now that he was back, it irks him that he doesn’t even know where she is. She knows I’m going to be back today. Why isn’t she contacting me? He stared at his phone.
‘Ring, you stupid phone. RING!’
‘Aigoo. You’re not even a teenager,’ his manager muttered before sitting on the chair beside the couch. 'Besides, you should be more careful about meeting her now. You promised you wouldn't be so reckless anymore.'
Min Ho ignored him and stayed silent. He was still trying to think of where Shin Hye could be, or why she wasn't answering her phone. His manager turned on the television and browsed through the channels.
‘Oh, it’s Park Shin Hye,' his manager said.
Min Ho turned to his side and saw one of Shin Hye’s CFs on the TV screen. She was running around the city drinking soy milk looking bright and cheerful. He scoffed and looked away to stare at the ceiling. Does she even know how I excited I was that I had nothing else lined up today?
‘It’s Shin Hye again,’ his manager said after changing to another channel. He smirked at Min Ho. ‘Ahh, yeppeun-ah. Your girlfriend sure has a lot of CFs. Maybe she’s filming a CF right now, that’s why she won’t answer the phone.’
Min Ho glanced at the television and there she was, dancing and prancing around in dresses, like he was taunting her. He finally sat up. ‘She’s torturing me. It’s so obvious. I didn’t call her yesterday and she’s clearly trying to get back at me.’
His manager looked at him like he was crazy. ‘You’re crazy.’
Just then, Min Ho’s phone rang. His heart jumped at the sound and he looked down immediately to see the caller ID. His face sank as Il Woo’s face appeared on the screen. ‘Aish!’ He threw his phone at the edge of the couch and stood up. ‘I’m going to sleep, hyung. If Shin Hye calls, don’t pick up,’ he grumbled before walking to his room and closing the door.
‘Yeah right,’ his manager muttered under his breath before moving to the couch. He picked up Min Ho’s phone. 'OH! SHIN HYE'S CALLING!' He called out.
His manager could hear Min Ho shuffling in his room. He almost broke the door handle when he flung the door open. 'Eodie? Eodie?' He rushed to his manager and quickly grabbed his phone. When he saw nothing, he realized he'd been had. He pursed his lips and slowly looked at his manager, his eyes menacing.
The ahjussi stayed seated on the couch as he grinned naughtily. 'You're so whipped.'
'AISH!' Min Ho put the phone on the table. 'Don't tell me when she calls. She has to suffer, too.' He grumbled before he marched back into his room and closed the door a little more forcefully than usual.
HIs manager chuckled as he took Min Ho's phone again. He looked at the screen and the wallpaper was a photo of Kim Tan and Cha Eun Sang biting on the same donut. He made a sour face as if he’s seen something unpleasant. ‘Aigoo…’ he put the phone down and leaned his back on the chair before turning to watch the television again. ‘They're disgustingly cute.’
Min Ho just got back from Beijing and he was home for exactly fifteen minutes. The second he arrived, he went straight to his room to change. He was putting on his scarf, ready to leave, when his manager blocked the door.
‘I have to go, hyung,’ he told him impatiently.
His manager crossed his arms. ‘But you just arrived. Shouldn’t you be resting first?’
‘I had enough rest on the plane.’
He didn’t budge and instead looked at him with a blank expression. ‘What’s the rush?’
It was no use lying to the man. Ever since he found out that he and Shin Hye had been dating, he always saw through him. He knew when he was talking to Shin Hye; he knew when he was texting Shin Hye; he can even tell when he wasthinking about Shin Hye.
‘She’s not answering her phone. I’ve been trying since before the plane took off.’ He tapped his foot impetuously.
‘Maybe she has a schedule. Maybe she’s sleeping. Do you even know where you’re going?’
Min Ho stopped fidgeting and slumped his shoulders in resignation. He didn’t know where he was going. Where was he even going to find her? But still.
‘I’m sure she doesn’t have a schedule. She told me the other day that she only had a meeting at the agency this morning. It’s already…’ he looked at his watch, ‘2 o’clock.’
‘Do you know where she is? How are you going to meet her if you can’t contact her?’
Fair point. Min Ho gave up and walked to the couch. He lied down and covered his eyes with his arm. It wasn’t like him to be needy, but he hasn’t seen her in four days. And they didn’t exactly part on a high note the last time they saw each other. It was a good thing that he was working nonstop in China – it distracted him enough to forget that Shin Hye was thousands of miles away. But now that he was back, it irks him that he doesn’t even know where she is. She knows I’m going to be back today. Why isn’t she contacting me? He stared at his phone.
‘Ring, you stupid phone. RING!’
‘Aigoo. You’re not even a teenager,’ his manager muttered before sitting on the chair beside the couch. 'Besides, you should be more careful about meeting her now. You promised you wouldn't be so reckless anymore.'
Min Ho ignored him and stayed silent. He was still trying to think of where Shin Hye could be, or why she wasn't answering her phone. His manager turned on the television and browsed through the channels.
‘Oh, it’s Park Shin Hye,' his manager said.
Min Ho turned to his side and saw one of Shin Hye’s CFs on the TV screen. She was running around the city drinking soy milk looking bright and cheerful. He scoffed and looked away to stare at the ceiling. Does she even know how I excited I was that I had nothing else lined up today?
‘It’s Shin Hye again,’ his manager said after changing to another channel. He smirked at Min Ho. ‘Ahh, yeppeun-ah. Your girlfriend sure has a lot of CFs. Maybe she’s filming a CF right now, that’s why she won’t answer the phone.’
Min Ho glanced at the television and there she was, dancing and prancing around in dresses, like he was taunting her. He finally sat up. ‘She’s torturing me. It’s so obvious. I didn’t call her yesterday and she’s clearly trying to get back at me.’
His manager looked at him like he was crazy. ‘You’re crazy.’
Just then, Min Ho’s phone rang. His heart jumped at the sound and he looked down immediately to see the caller ID. His face sank as Il Woo’s face appeared on the screen. ‘Aish!’ He threw his phone at the edge of the couch and stood up. ‘I’m going to sleep, hyung. If Shin Hye calls, don’t pick up,’ he grumbled before walking to his room and closing the door.
‘Yeah right,’ his manager muttered under his breath before moving to the couch. He picked up Min Ho’s phone. 'OH! SHIN HYE'S CALLING!' He called out.
His manager could hear Min Ho shuffling in his room. He almost broke the door handle when he flung the door open. 'Eodie? Eodie?' He rushed to his manager and quickly grabbed his phone. When he saw nothing, he realized he'd been had. He pursed his lips and slowly looked at his manager, his eyes menacing.
The ahjussi stayed seated on the couch as he grinned naughtily. 'You're so whipped.'
'AISH!' Min Ho put the phone on the table. 'Don't tell me when she calls. She has to suffer, too.' He grumbled before he marched back into his room and closed the door a little more forcefully than usual.
HIs manager chuckled as he took Min Ho's phone again. He looked at the screen and the wallpaper was a photo of Kim Tan and Cha Eun Sang biting on the same donut. He made a sour face as if he’s seen something unpleasant. ‘Aigoo…’ he put the phone down and leaned his back on the chair before turning to watch the television again. ‘They're disgustingly cute.’
0/5000
'คุณจะไปไหน"
โฮจิมินห์นาทีเพิ่งกลับจากปักกิ่ง และเขาบ้านว่าสิบห้านาที สองเขามา เขาไปถึงห้องพักเพื่อเปลี่ยน เขาถูกวางลงบนผ้าพันของเขา ปล่อย เมื่อผู้จัดการของเขาถูกบล็อคประตูพร้อม
"ฉันไป hyung เขาบอกเขา impatiently.
ผู้จัดการของเขาข้ามแผ่นดินของเขา ' แต่คุณมาถึง ไม่ควรคุณเป็นอย่างแรก?'
'ฉันได้พักผ่อนเพียงพอบนเครื่องบิน'
เขาไม่ขยับเขยื้อน และแทน มองเขากับนิพจน์ที่ว่างเปล่า 'สิ่ง'
มันไม่ใช้ที่นอนกับผู้ชาย ตั้งแต่ที่เขาพบว่า เขาและ Shin Hye ได้การเดท เขาเสมอเห็นผ่านเขา เขารู้ว่าเมื่อเขาได้พูดกับ Shin Hye เขารู้ว่าเมื่อเขา texting Shin Hye เขาสามารถจะบอกเมื่อเขา wasthinking เกี่ยวกับ Shin Hye ได้
"เธอไม่ตอบรับโทรศัพท์ของเธอ ฉันได้รับการพยายามตั้งแต่ก่อนเอาเครื่องบินออก " เขาเคาะเท้าของเขา impetuously.
' บางทีเธอมีกำหนดการ บางทีเธอจะนอน คุณจะรู้ที่คุณกำลังจะ?'
โฮจิมินห์นาทีหยุด fidgeting และ slumped ไหล่ของเขาในการลาออก เขาไม่รู้ว่าที่เขากำลัง ที่เขาได้ไปพบเธอหรือไม่ แต่ยัง
"ผมมั่นใจว่า เธอไม่มีเวลา เธอบอกฉันในวันอื่น ๆ ที่ว่า เธอเพียงแต่มีการประชุมในหน่วยงานที่เช้านี้ มันมีอยู่แล้ว...' เขาดูที่นาฬิกาของเขา, ' 2 โมง '
' คุณรู้ที่เธอเป็นอย่างไร อย่างไรคุณจะพบกับเธอถ้าคุณไม่สามารถติดต่อเธอได้อย่างไร '
แฟร์จุด นาทีโฮจิมินห์ได้ และเดินไปโซฟา เขาโกหกลง และปิดตาของเขา ด้วยแขนของเขา มันไม่ได้เหมือนเขาจะยากจน แต่เขาไม่เห็นเธอในวันที่ 4 และพวกเขาไม่ได้ว่าส่วนบนหมายเหตุสูงสุดท้ายเห็นกัน มันเป็นสิ่งดีที่เขาทำงานอยู่ในจีน nonstop – มันฟุ้งซ่านเขาพอจะลืมว่า Shin Hye เป็นพันไมล์ออกไป แต่หลังจากที่เขากลับ มัน irks เขาที่เขาไม่ได้รู้ที่เธอเป็น เธอรู้ว่า ฉันจะไปจะกลับมาวันนี้ ทำไมไม่เธอติดต่อฉันหรือไม่ เขาจ้องไปที่โทรศัพท์ของเขา
' แหวน คุณโง่โทรศัพท์ แหวน!'
" Aigoo คุณไม่ได้วัยรุ่น muttered ผู้จัดการของเขาก่อนที่จะนั่งบนเก้าอี้ข้างโซฟา ' นอก คุณควรจะระมัดระวังมากเกี่ยวกับประชุมเธอตอนนี้ คุณสัญญาว่า คุณจะไม่เสี่ยงดังนั้นอีกต่อไป '
โฮจิมินห์นาทีละเว้นเขา และดีเงียบ เขายังคงพยายามคิดซึ่งเป็น Shin Hye หรือทำไมเธอไม่ตอบรับโทรศัพท์ของเธอ เขาจัดการเปิดโทรทัศน์ และเรียกช่อง
' โอ้ มัน Park Shin Hye ผู้จัดการของเขาว่า
โฮจิมินห์นาทีหันไปด้านข้างของเขา และเห็น Shin Hye CFs หนึ่งบนหน้าจอทีวี เธอทำงานที่นี่ดื่มนมถั่วเหลืองดูสดใส และร่าเริง เขา scoffed และมองไปมองเพดาน ไม่เธอได้รู้ว่าฉันตื่นเต้นผมว่า ผมมีอะไรอื่น ตั้งเรียงรายวันนี้?
' นั้น Shin Hye อีก ผู้จัดการของเขาว่า หลังจากเปลี่ยนไปช่องอื่น เขา smirked ที่หมินทร์ ' ตื่นเต้น yeppeun-อา แฟนของคุณมีจำนวนมากของ CFs แน่ บางทีเธอจะถ่ายทำการ CF ขณะนี้ ที่ทำไมเธอไม่รับโทรศัพท์ '
นาทีโฮ glanced ที่เครื่องรับโทรทัศน์ และมี เธอ เต้นรำ และ prancing สถานในชุด เช่นเขาถูก taunting เธอ เขาก็นั่งขึ้น ' เธอถูกทรมานฉันนั้น เป็นที่ชัดเจนดังนั้น ฉันไม่ได้เรียกเธอเมื่อวานนี้ และเธอชัดเจนพยายามที่จะกลับมาที่ผม '
ผู้จัดการของเขามองเขาเหมือนบ้า 'คุณกำลังบ้า'
เพียงแล้ว รางโทรศัพท์นาทีโฮจิมินห์ หัวใจของเขาไปที่เสียง และเขาดูลงทันทีเมื่อต้องการดูรหัสผู้เรียก หน้าจมเป็นอิลวูของหน้าปรากฏบนหน้าจอ 'Aish ' เขาโยนโทรศัพท์ของเขาที่ขอบโซฟา แล้วลุกขึ้นยืน ' ฉันจะไปนอน hyung ถ้า Shin Hye ไม่รับ เขา grumbled ก่อนเดินไปห้องพัก และปิดประตู
' ใช่ขวา' ผู้จัดการของเขา muttered ภายใต้ลมหายใจของเขาก่อนที่จะย้ายไปโซฟา เขาเบิกค่าโทรศัพท์นาทีโฮจิมินห์ ' OH ชิน HYE ของเรียก!' เขาเรียกว่าออกได้
ผู้จัดการของเขาอาจได้ยินโฮจิมินห์นาทีสลับในห้องของเขาได้ เขาเกือบจะยากจนจับประตูเมื่อเขาส่วนใหญ่ประตูเปิด ' Eodie Eodie ?' เขาวิ่งไปจัดการเขา และคว้าโทรศัพท์ของเขาได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นอะไร เขารู้เขาก็รับได้ เขา pursed ของเขาริมฝีปาก และช้ามองผู้จัดการของเขา เขาตา menacing.
ahjussi ที่อยู่นั่งบนโซฟาเขา grinned naughtily 'คุณกำลังจึงได้พัดเอา'
'AISH ' นาทีโฮวางโทรศัพท์บนโต๊ะ ' อย่าบอกฉันเมื่อเธอเรียก เธอมีทุกข์ร้อน เกินไป.' เขา grumbled เขาเดินกลับเข้าไปในห้องของเขา และปิดประตูประที่น้อยกว่าปกติ
ผู้จัดการของเขาเบา ๆ เป็นเขาเอาโทรศัพท์นาทีโฮจิมินห์อีกครั้ง เขามองที่หน้าจอ และรูปพื้นหลังเป็นภาพของ Kim ตาลและชะอำ Eun ร้องเสียดสีบนโดนัทเหมือนกัน เขาทำหน้าเปรี้ยวประหนึ่งว่าเขาได้เห็นสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ '... Aigoo"เขาวางโทรศัพท์ลง และก็เอนหลังบนเก้าอี้ของเขาก่อนเปิดดูรายการโทรทัศน์อีกครั้ง 'พวกเขากำลังน่ารัก disgustingly'
โฮจิมินห์นาทีเพิ่งกลับจากปักกิ่ง และเขาบ้านว่าสิบห้านาที สองเขามา เขาไปถึงห้องพักเพื่อเปลี่ยน เขาถูกวางลงบนผ้าพันของเขา ปล่อย เมื่อผู้จัดการของเขาถูกบล็อคประตูพร้อม
"ฉันไป hyung เขาบอกเขา impatiently.
ผู้จัดการของเขาข้ามแผ่นดินของเขา ' แต่คุณมาถึง ไม่ควรคุณเป็นอย่างแรก?'
'ฉันได้พักผ่อนเพียงพอบนเครื่องบิน'
เขาไม่ขยับเขยื้อน และแทน มองเขากับนิพจน์ที่ว่างเปล่า 'สิ่ง'
มันไม่ใช้ที่นอนกับผู้ชาย ตั้งแต่ที่เขาพบว่า เขาและ Shin Hye ได้การเดท เขาเสมอเห็นผ่านเขา เขารู้ว่าเมื่อเขาได้พูดกับ Shin Hye เขารู้ว่าเมื่อเขา texting Shin Hye เขาสามารถจะบอกเมื่อเขา wasthinking เกี่ยวกับ Shin Hye ได้
"เธอไม่ตอบรับโทรศัพท์ของเธอ ฉันได้รับการพยายามตั้งแต่ก่อนเอาเครื่องบินออก " เขาเคาะเท้าของเขา impetuously.
' บางทีเธอมีกำหนดการ บางทีเธอจะนอน คุณจะรู้ที่คุณกำลังจะ?'
โฮจิมินห์นาทีหยุด fidgeting และ slumped ไหล่ของเขาในการลาออก เขาไม่รู้ว่าที่เขากำลัง ที่เขาได้ไปพบเธอหรือไม่ แต่ยัง
"ผมมั่นใจว่า เธอไม่มีเวลา เธอบอกฉันในวันอื่น ๆ ที่ว่า เธอเพียงแต่มีการประชุมในหน่วยงานที่เช้านี้ มันมีอยู่แล้ว...' เขาดูที่นาฬิกาของเขา, ' 2 โมง '
' คุณรู้ที่เธอเป็นอย่างไร อย่างไรคุณจะพบกับเธอถ้าคุณไม่สามารถติดต่อเธอได้อย่างไร '
แฟร์จุด นาทีโฮจิมินห์ได้ และเดินไปโซฟา เขาโกหกลง และปิดตาของเขา ด้วยแขนของเขา มันไม่ได้เหมือนเขาจะยากจน แต่เขาไม่เห็นเธอในวันที่ 4 และพวกเขาไม่ได้ว่าส่วนบนหมายเหตุสูงสุดท้ายเห็นกัน มันเป็นสิ่งดีที่เขาทำงานอยู่ในจีน nonstop – มันฟุ้งซ่านเขาพอจะลืมว่า Shin Hye เป็นพันไมล์ออกไป แต่หลังจากที่เขากลับ มัน irks เขาที่เขาไม่ได้รู้ที่เธอเป็น เธอรู้ว่า ฉันจะไปจะกลับมาวันนี้ ทำไมไม่เธอติดต่อฉันหรือไม่ เขาจ้องไปที่โทรศัพท์ของเขา
' แหวน คุณโง่โทรศัพท์ แหวน!'
" Aigoo คุณไม่ได้วัยรุ่น muttered ผู้จัดการของเขาก่อนที่จะนั่งบนเก้าอี้ข้างโซฟา ' นอก คุณควรจะระมัดระวังมากเกี่ยวกับประชุมเธอตอนนี้ คุณสัญญาว่า คุณจะไม่เสี่ยงดังนั้นอีกต่อไป '
โฮจิมินห์นาทีละเว้นเขา และดีเงียบ เขายังคงพยายามคิดซึ่งเป็น Shin Hye หรือทำไมเธอไม่ตอบรับโทรศัพท์ของเธอ เขาจัดการเปิดโทรทัศน์ และเรียกช่อง
' โอ้ มัน Park Shin Hye ผู้จัดการของเขาว่า
โฮจิมินห์นาทีหันไปด้านข้างของเขา และเห็น Shin Hye CFs หนึ่งบนหน้าจอทีวี เธอทำงานที่นี่ดื่มนมถั่วเหลืองดูสดใส และร่าเริง เขา scoffed และมองไปมองเพดาน ไม่เธอได้รู้ว่าฉันตื่นเต้นผมว่า ผมมีอะไรอื่น ตั้งเรียงรายวันนี้?
' นั้น Shin Hye อีก ผู้จัดการของเขาว่า หลังจากเปลี่ยนไปช่องอื่น เขา smirked ที่หมินทร์ ' ตื่นเต้น yeppeun-อา แฟนของคุณมีจำนวนมากของ CFs แน่ บางทีเธอจะถ่ายทำการ CF ขณะนี้ ที่ทำไมเธอไม่รับโทรศัพท์ '
นาทีโฮ glanced ที่เครื่องรับโทรทัศน์ และมี เธอ เต้นรำ และ prancing สถานในชุด เช่นเขาถูก taunting เธอ เขาก็นั่งขึ้น ' เธอถูกทรมานฉันนั้น เป็นที่ชัดเจนดังนั้น ฉันไม่ได้เรียกเธอเมื่อวานนี้ และเธอชัดเจนพยายามที่จะกลับมาที่ผม '
ผู้จัดการของเขามองเขาเหมือนบ้า 'คุณกำลังบ้า'
เพียงแล้ว รางโทรศัพท์นาทีโฮจิมินห์ หัวใจของเขาไปที่เสียง และเขาดูลงทันทีเมื่อต้องการดูรหัสผู้เรียก หน้าจมเป็นอิลวูของหน้าปรากฏบนหน้าจอ 'Aish ' เขาโยนโทรศัพท์ของเขาที่ขอบโซฟา แล้วลุกขึ้นยืน ' ฉันจะไปนอน hyung ถ้า Shin Hye ไม่รับ เขา grumbled ก่อนเดินไปห้องพัก และปิดประตู
' ใช่ขวา' ผู้จัดการของเขา muttered ภายใต้ลมหายใจของเขาก่อนที่จะย้ายไปโซฟา เขาเบิกค่าโทรศัพท์นาทีโฮจิมินห์ ' OH ชิน HYE ของเรียก!' เขาเรียกว่าออกได้
ผู้จัดการของเขาอาจได้ยินโฮจิมินห์นาทีสลับในห้องของเขาได้ เขาเกือบจะยากจนจับประตูเมื่อเขาส่วนใหญ่ประตูเปิด ' Eodie Eodie ?' เขาวิ่งไปจัดการเขา และคว้าโทรศัพท์ของเขาได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นอะไร เขารู้เขาก็รับได้ เขา pursed ของเขาริมฝีปาก และช้ามองผู้จัดการของเขา เขาตา menacing.
ahjussi ที่อยู่นั่งบนโซฟาเขา grinned naughtily 'คุณกำลังจึงได้พัดเอา'
'AISH ' นาทีโฮวางโทรศัพท์บนโต๊ะ ' อย่าบอกฉันเมื่อเธอเรียก เธอมีทุกข์ร้อน เกินไป.' เขา grumbled เขาเดินกลับเข้าไปในห้องของเขา และปิดประตูประที่น้อยกว่าปกติ
ผู้จัดการของเขาเบา ๆ เป็นเขาเอาโทรศัพท์นาทีโฮจิมินห์อีกครั้ง เขามองที่หน้าจอ และรูปพื้นหลังเป็นภาพของ Kim ตาลและชะอำ Eun ร้องเสียดสีบนโดนัทเหมือนกัน เขาทำหน้าเปรี้ยวประหนึ่งว่าเขาได้เห็นสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ '... Aigoo"เขาวางโทรศัพท์ลง และก็เอนหลังบนเก้าอี้ของเขาก่อนเปิดดูรายการโทรทัศน์อีกครั้ง 'พวกเขากำลังน่ารัก disgustingly'
การแปล กรุณารอสักครู่..
‘Where are you going?’
Min Ho just got back from Beijing and he was home for exactly fifteen minutes. The second he arrived, he went straight to his room to change. He was putting on his scarf, ready to leave, when his manager blocked the door.
‘I have to go, hyung,’ he told him impatiently.
His manager crossed his arms. ‘But you just arrived. Shouldn’t you be resting first?’
‘I had enough rest on the plane.’
He didn’t budge and instead looked at him with a blank expression. ‘What’s the rush?’
It was no use lying to the man. Ever since he found out that he and Shin Hye had been dating, he always saw through him. He knew when he was talking to Shin Hye; he knew when he was texting Shin Hye; he can even tell when he wasthinking about Shin Hye.
‘She’s not answering her phone. I’ve been trying since before the plane took off.’ He tapped his foot impetuously.
‘Maybe she has a schedule. Maybe she’s sleeping. Do you even know where you’re going?’
Min Ho stopped fidgeting and slumped his shoulders in resignation. He didn’t know where he was going. Where was he even going to find her? But still.
‘I’m sure she doesn’t have a schedule. She told me the other day that she only had a meeting at the agency this morning. It’s already…’ he looked at his watch, ‘2 o’clock.’
‘Do you know where she is? How are you going to meet her if you can’t contact her?’
Fair point. Min Ho gave up and walked to the couch. He lied down and covered his eyes with his arm. It wasn’t like him to be needy, but he hasn’t seen her in four days. And they didn’t exactly part on a high note the last time they saw each other. It was a good thing that he was working nonstop in China – it distracted him enough to forget that Shin Hye was thousands of miles away. But now that he was back, it irks him that he doesn’t even know where she is. She knows I’m going to be back today. Why isn’t she contacting me? He stared at his phone.
‘Ring, you stupid phone. RING!’
‘Aigoo. You’re not even a teenager,’ his manager muttered before sitting on the chair beside the couch. 'Besides, you should be more careful about meeting her now. You promised you wouldn't be so reckless anymore.'
Min Ho ignored him and stayed silent. He was still trying to think of where Shin Hye could be, or why she wasn't answering her phone. His manager turned on the television and browsed through the channels.
‘Oh, it’s Park Shin Hye,' his manager said.
Min Ho turned to his side and saw one of Shin Hye’s CFs on the TV screen. She was running around the city drinking soy milk looking bright and cheerful. He scoffed and looked away to stare at the ceiling. Does she even know how I excited I was that I had nothing else lined up today?
‘It’s Shin Hye again,’ his manager said after changing to another channel. He smirked at Min Ho. ‘Ahh, yeppeun-ah. Your girlfriend sure has a lot of CFs. Maybe she’s filming a CF right now, that’s why she won’t answer the phone.’
Min Ho glanced at the television and there she was, dancing and prancing around in dresses, like he was taunting her. He finally sat up. ‘She’s torturing me. It’s so obvious. I didn’t call her yesterday and she’s clearly trying to get back at me.’
His manager looked at him like he was crazy. ‘You’re crazy.’
Just then, Min Ho’s phone rang. His heart jumped at the sound and he looked down immediately to see the caller ID. His face sank as Il Woo’s face appeared on the screen. ‘Aish!’ He threw his phone at the edge of the couch and stood up. ‘I’m going to sleep, hyung. If Shin Hye calls, don’t pick up,’ he grumbled before walking to his room and closing the door.
‘Yeah right,’ his manager muttered under his breath before moving to the couch. He picked up Min Ho’s phone. 'OH! SHIN HYE'S CALLING!' He called out.
His manager could hear Min Ho shuffling in his room. He almost broke the door handle when he flung the door open. 'Eodie? Eodie?' He rushed to his manager and quickly grabbed his phone. When he saw nothing, he realized he'd been had. He pursed his lips and slowly looked at his manager, his eyes menacing.
The ahjussi stayed seated on the couch as he grinned naughtily. 'You're so whipped.'
'AISH!' Min Ho put the phone on the table. 'Don't tell me when she calls. She has to suffer, too.' He grumbled before he marched back into his room and closed the door a little more forcefully than usual.
HIs manager chuckled as he took Min Ho's phone again. He looked at the screen and the wallpaper was a photo of Kim Tan and Cha Eun Sang biting on the same donut. He made a sour face as if he’s seen something unpleasant. ‘Aigoo…’ he put the phone down and leaned his back on the chair before turning to watch the television again. ‘They're disgustingly cute.’
Min Ho just got back from Beijing and he was home for exactly fifteen minutes. The second he arrived, he went straight to his room to change. He was putting on his scarf, ready to leave, when his manager blocked the door.
‘I have to go, hyung,’ he told him impatiently.
His manager crossed his arms. ‘But you just arrived. Shouldn’t you be resting first?’
‘I had enough rest on the plane.’
He didn’t budge and instead looked at him with a blank expression. ‘What’s the rush?’
It was no use lying to the man. Ever since he found out that he and Shin Hye had been dating, he always saw through him. He knew when he was talking to Shin Hye; he knew when he was texting Shin Hye; he can even tell when he wasthinking about Shin Hye.
‘She’s not answering her phone. I’ve been trying since before the plane took off.’ He tapped his foot impetuously.
‘Maybe she has a schedule. Maybe she’s sleeping. Do you even know where you’re going?’
Min Ho stopped fidgeting and slumped his shoulders in resignation. He didn’t know where he was going. Where was he even going to find her? But still.
‘I’m sure she doesn’t have a schedule. She told me the other day that she only had a meeting at the agency this morning. It’s already…’ he looked at his watch, ‘2 o’clock.’
‘Do you know where she is? How are you going to meet her if you can’t contact her?’
Fair point. Min Ho gave up and walked to the couch. He lied down and covered his eyes with his arm. It wasn’t like him to be needy, but he hasn’t seen her in four days. And they didn’t exactly part on a high note the last time they saw each other. It was a good thing that he was working nonstop in China – it distracted him enough to forget that Shin Hye was thousands of miles away. But now that he was back, it irks him that he doesn’t even know where she is. She knows I’m going to be back today. Why isn’t she contacting me? He stared at his phone.
‘Ring, you stupid phone. RING!’
‘Aigoo. You’re not even a teenager,’ his manager muttered before sitting on the chair beside the couch. 'Besides, you should be more careful about meeting her now. You promised you wouldn't be so reckless anymore.'
Min Ho ignored him and stayed silent. He was still trying to think of where Shin Hye could be, or why she wasn't answering her phone. His manager turned on the television and browsed through the channels.
‘Oh, it’s Park Shin Hye,' his manager said.
Min Ho turned to his side and saw one of Shin Hye’s CFs on the TV screen. She was running around the city drinking soy milk looking bright and cheerful. He scoffed and looked away to stare at the ceiling. Does she even know how I excited I was that I had nothing else lined up today?
‘It’s Shin Hye again,’ his manager said after changing to another channel. He smirked at Min Ho. ‘Ahh, yeppeun-ah. Your girlfriend sure has a lot of CFs. Maybe she’s filming a CF right now, that’s why she won’t answer the phone.’
Min Ho glanced at the television and there she was, dancing and prancing around in dresses, like he was taunting her. He finally sat up. ‘She’s torturing me. It’s so obvious. I didn’t call her yesterday and she’s clearly trying to get back at me.’
His manager looked at him like he was crazy. ‘You’re crazy.’
Just then, Min Ho’s phone rang. His heart jumped at the sound and he looked down immediately to see the caller ID. His face sank as Il Woo’s face appeared on the screen. ‘Aish!’ He threw his phone at the edge of the couch and stood up. ‘I’m going to sleep, hyung. If Shin Hye calls, don’t pick up,’ he grumbled before walking to his room and closing the door.
‘Yeah right,’ his manager muttered under his breath before moving to the couch. He picked up Min Ho’s phone. 'OH! SHIN HYE'S CALLING!' He called out.
His manager could hear Min Ho shuffling in his room. He almost broke the door handle when he flung the door open. 'Eodie? Eodie?' He rushed to his manager and quickly grabbed his phone. When he saw nothing, he realized he'd been had. He pursed his lips and slowly looked at his manager, his eyes menacing.
The ahjussi stayed seated on the couch as he grinned naughtily. 'You're so whipped.'
'AISH!' Min Ho put the phone on the table. 'Don't tell me when she calls. She has to suffer, too.' He grumbled before he marched back into his room and closed the door a little more forcefully than usual.
HIs manager chuckled as he took Min Ho's phone again. He looked at the screen and the wallpaper was a photo of Kim Tan and Cha Eun Sang biting on the same donut. He made a sour face as if he’s seen something unpleasant. ‘Aigoo…’ he put the phone down and leaned his back on the chair before turning to watch the television again. ‘They're disgustingly cute.’
การแปล กรุณารอสักครู่..
' ที่ไหนคุณจะไป ? '
มินโฮเพิ่งกลับจากปักกิ่ง และเขาก็กลับบ้านกันสิบห้านาที ทันทีที่เขามาถึง เขาก็ตรงไปที่ห้องของเขาเปลี่ยนไป เขาใส่ผ้าพันคอของเขา พร้อมที่จะปล่อย เมื่อผู้จัดการของเขาถูกปิดกั้น ประตู . . .
" ต้องไป พี่เขาบอกว่า ใจร้อน
ผู้จัดการของเขาไขว้แขนของเขา แต่ท่านเพิ่งมาถึง คุณควรต้องพักผ่อนก่อน '
' ฉันได้พักผ่อนให้เพียงพอบนเครื่องบิน "
เขาไม่ได้ขยับเขยื่อนและแทนที่จะมองเขาด้วยสีหน้าว่างเปล่า . ' เกิดอะไรเหรอ ? '
มันไม่ใช้การโกหกผู้ชาย ตั้งแต่เขาได้พบว่าเขาและชินเฮได้คบกัน เขามักจะเห็นผ่านเขา เขารู้ว่าเมื่อเขาคุยกับชินเฮ เขารู้ว่าเมื่อเขาส่งข้อความหาชินเฮ เขาสามารถบอกได้เมื่อเขา wasthinking อะไรเกี่ยวกับชินเฮ
เธอไม่รับโทรศัพท์ ผมพยายามตั้งแต่ก่อนที่เครื่องบินจะขึ้นบิน เขาเคาะเท้าของเขาลำพอง .
'maybe เธอมีตาราง บางทีเธออาจจะกำลังหลับอยู่ คุณรู้มั้ยว่าคุณกำลังจะไปไหน '
มินโฮหยุด fidgeting และทรุดตัวไหล่ในการลาออก เขาทำไมไม่ไหมรู้ เขาจะไปที่ไหน ที่เขาจะไปหาเธอ ไหม
แต่ก็ฉันแน่ใจว่าเธอไม่ได้มีตารางเวลา เธอบอกฉันวันนั้นที่เธอมีประชุมที่บริษัท เมื่อเช้านี้ มันก็ . . . . . . . ' เขามองดูนาฬิกา , นาฬิกา 2 ' '
' คุณรู้มั้ยว่าเธออยู่ที่ไหน ? วิธีการที่คุณจะตอบสนองถ้าคุณติดต่อเธอไม่ได้เลย '
ก็ถูก ทำไมมินโฮให้ลุกขึ้นและเดินไปที่โซฟา เขานอนและปกคลุมดวงตาของเขาด้วยแขนของเขามันไม่ได้เหมือนเขาจะยากจน แต่เขาไม่ได้เจอเธอในอีกสี่วัน และพวกเขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในหมายเหตุสูง ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน มันเป็นสิ่งที่ดี ที่เขากำลังทำดุ๊กดิ๊กในประเทศจีน–มันฟุ้งซ่านเขามากพอที่จะลืมว่าชินเฮเป็นพันไมล์ แต่ตอนนี้เขาได้กลับมา มัน irks เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเธออยู่ที่ไหนอะไรที่เธอรู้ ฉันต้องกลับวันนี้แล้ว ทำไมเธอถึงไม่ติดต่อฉัน ทำไมเขาจ้องโทรศัพท์ของเขา . . . . . .
'ring ไอ้โทรศัพท์ แหวน ! '
'aigoo . คุณไม่ใช่วัยรุ่น ' ผู้จัดการของเขาพึมพำก่อนที่จะนั่งบนเก้าอี้ข้างๆโซฟา’ นอกจากนี้ คุณควรจะระมัดระวังมากขึ้นเกี่ยวกับการประชุมของเธอตอนนี้ คุณสัญญาว่าคุณจะไม่สะเพร่าอีก '
มินโฮไม่สนใจเขา และอยู่เงียบๆเขายังพยายามที่จะคิดที่ชินเฮอาจจะ หรือ ทำไมเธอไม่รับโทรศัพท์ ผู้จัดการเขาเปิดโทรทัศน์และเรียกดูผ่านช่อง
โอ้ ปาร์คชินเฮ ' ผู้จัดการเขาบอกว่า
มินโฮหันไปข้างเขาเห็นหนึ่งของชินเฮเป็นโฆษณาบนจอ ทีวี เธอวิ่งรอบเมืองดื่มนมถั่วเหลืองดูสดใสและร่าเริงเขาไม่เชื่อแล้วหันกลับไปจ้องเพดาน ไหมเธอรู้ว่าฉันตื่นเต้น ฉันว่าไม่มีอะไรเรียงรายในวันนี้ ?
มันชินเฮอีก ' ผู้จัดการของเขากล่าวว่าหลังจากเปลี่ยนไปช่องอื่น เขาแสยะยิ้มที่มินโฮ ' อ่า yeppeun อ่า แฟนว่าของคุณมีมากของงานโฆษณา บางทีเธอกำลังถ่ายโฆษณาอยู่ตอนนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอไม่รับโทรศัพท์ . . .
มินโฮดูโทรทัศน์ และที่นั่นเธอ เต้น และเดินไปรอบ ๆในชุด เหมือนกับว่าเขากำลังเยาะเย้ยเธอ ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นนั่ง . ' เธอกำลังทรมานฉัน มันชัดเจนอยู่แล้ว ฉันไม่ได้โทรหาเธอเมื่อวาน และเธอก็พยายามที่จะได้รับกลับมาที่ฉัน . '
ผู้จัดการของเขามองเขาเหมือนเขาบ้า ' เจ้าบ้า '
แล้วโทรศัพท์ของมินโฮดังขึ้นหัวใจที่เพิ่มขึ้นและเสียงเขาดูลงทันที ที่เห็นใบหน้าของเขาจมเป็นโทร ID หน้าอิลวูที่ปรากฏบนหน้าจอ ' เฮ้อ ! เขาโยนมือถือของเขาที่ขอบเก้าอี้ แล้วลุกขึ้นยืน ' ฉันกำลังจะนอน พี่ ถ้าชินเฮ โทรมาไม่รับ เขาก็ยังบ่นก่อนที่จะเดินเข้าห้องของตนและปิดประตู
'yeah ใช่ไหม' ผู้จัดการของเขาพึมพำภายใต้ลมหายใจของเขา ก่อนที่จะย้ายมาที่โซฟา รึเปล่า เขาหยิบโทรศัพท์ของมินโฮ’ โอ้ ! ชินเฮเรียก ! เขาเรียก
ผู้จัดการของเขาได้ยินมินโฮพล่ามในห้องของเขา เขาเกือบจะพังประตู เมื่อเขาเหวี่ยงประตูเปิด . . . eodie ? eodie ? เขารีบวิ่งไปที่ผู้จัดการของเขา และรีบคว้าโทรศัพท์ของเขา เมื่อเขาเห็นอะไร เขารู้สึกว่าเขาจะเคยเขา pursed ริมฝีปาก แล้วค่อยๆมองผู้จัดการของเขา ดวงตาของเขาน่ากลัว
ลุงอยู่นั่งอยู่บนโซฟา เขายิ้มจนเห็นฟัน ความซุกซน . . . คุณจะได้ชัยชนะ 'aish ' '
! มินโฮวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ . . . อย่าบอกนะว่า ตอนที่เธอโทรมา เธอจะต้องเป็นทุกข์เหมือนกัน เขาก็ยังบ่นก่อนจะเดินกลับเข้าห้องและปิดประตูหน่อย
แรงกว่าปกติผู้จัดการของเขา หัวเราะขณะที่เขาเอาโทรศัพท์ของมินโฮอีกครั้ง เค้ามองที่หน้าจอ และวอลเปเปอร์รูปคิม ตัน ชาอึนซังโดนโดนัทเหมือนกัน เขาทำหน้าเปรี้ยว ถ้าเค้าเห็นอะไรที่ไม่พึงประสงค์ ' เฮ้อ . . . . . . . ' เขาวางโทรศัพท์ลงและพิงหลังบนเก้าอี้ก่อนจะหันไปดูทีวีอีกครั้ง พวกเขาเป็นอย่างเหลือเชื่อ '
น่ารัก
มินโฮเพิ่งกลับจากปักกิ่ง และเขาก็กลับบ้านกันสิบห้านาที ทันทีที่เขามาถึง เขาก็ตรงไปที่ห้องของเขาเปลี่ยนไป เขาใส่ผ้าพันคอของเขา พร้อมที่จะปล่อย เมื่อผู้จัดการของเขาถูกปิดกั้น ประตู . . .
" ต้องไป พี่เขาบอกว่า ใจร้อน
ผู้จัดการของเขาไขว้แขนของเขา แต่ท่านเพิ่งมาถึง คุณควรต้องพักผ่อนก่อน '
' ฉันได้พักผ่อนให้เพียงพอบนเครื่องบิน "
เขาไม่ได้ขยับเขยื่อนและแทนที่จะมองเขาด้วยสีหน้าว่างเปล่า . ' เกิดอะไรเหรอ ? '
มันไม่ใช้การโกหกผู้ชาย ตั้งแต่เขาได้พบว่าเขาและชินเฮได้คบกัน เขามักจะเห็นผ่านเขา เขารู้ว่าเมื่อเขาคุยกับชินเฮ เขารู้ว่าเมื่อเขาส่งข้อความหาชินเฮ เขาสามารถบอกได้เมื่อเขา wasthinking อะไรเกี่ยวกับชินเฮ
เธอไม่รับโทรศัพท์ ผมพยายามตั้งแต่ก่อนที่เครื่องบินจะขึ้นบิน เขาเคาะเท้าของเขาลำพอง .
'maybe เธอมีตาราง บางทีเธออาจจะกำลังหลับอยู่ คุณรู้มั้ยว่าคุณกำลังจะไปไหน '
มินโฮหยุด fidgeting และทรุดตัวไหล่ในการลาออก เขาทำไมไม่ไหมรู้ เขาจะไปที่ไหน ที่เขาจะไปหาเธอ ไหม
แต่ก็ฉันแน่ใจว่าเธอไม่ได้มีตารางเวลา เธอบอกฉันวันนั้นที่เธอมีประชุมที่บริษัท เมื่อเช้านี้ มันก็ . . . . . . . ' เขามองดูนาฬิกา , นาฬิกา 2 ' '
' คุณรู้มั้ยว่าเธออยู่ที่ไหน ? วิธีการที่คุณจะตอบสนองถ้าคุณติดต่อเธอไม่ได้เลย '
ก็ถูก ทำไมมินโฮให้ลุกขึ้นและเดินไปที่โซฟา เขานอนและปกคลุมดวงตาของเขาด้วยแขนของเขามันไม่ได้เหมือนเขาจะยากจน แต่เขาไม่ได้เจอเธอในอีกสี่วัน และพวกเขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในหมายเหตุสูง ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน มันเป็นสิ่งที่ดี ที่เขากำลังทำดุ๊กดิ๊กในประเทศจีน–มันฟุ้งซ่านเขามากพอที่จะลืมว่าชินเฮเป็นพันไมล์ แต่ตอนนี้เขาได้กลับมา มัน irks เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเธออยู่ที่ไหนอะไรที่เธอรู้ ฉันต้องกลับวันนี้แล้ว ทำไมเธอถึงไม่ติดต่อฉัน ทำไมเขาจ้องโทรศัพท์ของเขา . . . . . .
'ring ไอ้โทรศัพท์ แหวน ! '
'aigoo . คุณไม่ใช่วัยรุ่น ' ผู้จัดการของเขาพึมพำก่อนที่จะนั่งบนเก้าอี้ข้างๆโซฟา’ นอกจากนี้ คุณควรจะระมัดระวังมากขึ้นเกี่ยวกับการประชุมของเธอตอนนี้ คุณสัญญาว่าคุณจะไม่สะเพร่าอีก '
มินโฮไม่สนใจเขา และอยู่เงียบๆเขายังพยายามที่จะคิดที่ชินเฮอาจจะ หรือ ทำไมเธอไม่รับโทรศัพท์ ผู้จัดการเขาเปิดโทรทัศน์และเรียกดูผ่านช่อง
โอ้ ปาร์คชินเฮ ' ผู้จัดการเขาบอกว่า
มินโฮหันไปข้างเขาเห็นหนึ่งของชินเฮเป็นโฆษณาบนจอ ทีวี เธอวิ่งรอบเมืองดื่มนมถั่วเหลืองดูสดใสและร่าเริงเขาไม่เชื่อแล้วหันกลับไปจ้องเพดาน ไหมเธอรู้ว่าฉันตื่นเต้น ฉันว่าไม่มีอะไรเรียงรายในวันนี้ ?
มันชินเฮอีก ' ผู้จัดการของเขากล่าวว่าหลังจากเปลี่ยนไปช่องอื่น เขาแสยะยิ้มที่มินโฮ ' อ่า yeppeun อ่า แฟนว่าของคุณมีมากของงานโฆษณา บางทีเธอกำลังถ่ายโฆษณาอยู่ตอนนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอไม่รับโทรศัพท์ . . .
มินโฮดูโทรทัศน์ และที่นั่นเธอ เต้น และเดินไปรอบ ๆในชุด เหมือนกับว่าเขากำลังเยาะเย้ยเธอ ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นนั่ง . ' เธอกำลังทรมานฉัน มันชัดเจนอยู่แล้ว ฉันไม่ได้โทรหาเธอเมื่อวาน และเธอก็พยายามที่จะได้รับกลับมาที่ฉัน . '
ผู้จัดการของเขามองเขาเหมือนเขาบ้า ' เจ้าบ้า '
แล้วโทรศัพท์ของมินโฮดังขึ้นหัวใจที่เพิ่มขึ้นและเสียงเขาดูลงทันที ที่เห็นใบหน้าของเขาจมเป็นโทร ID หน้าอิลวูที่ปรากฏบนหน้าจอ ' เฮ้อ ! เขาโยนมือถือของเขาที่ขอบเก้าอี้ แล้วลุกขึ้นยืน ' ฉันกำลังจะนอน พี่ ถ้าชินเฮ โทรมาไม่รับ เขาก็ยังบ่นก่อนที่จะเดินเข้าห้องของตนและปิดประตู
'yeah ใช่ไหม' ผู้จัดการของเขาพึมพำภายใต้ลมหายใจของเขา ก่อนที่จะย้ายมาที่โซฟา รึเปล่า เขาหยิบโทรศัพท์ของมินโฮ’ โอ้ ! ชินเฮเรียก ! เขาเรียก
ผู้จัดการของเขาได้ยินมินโฮพล่ามในห้องของเขา เขาเกือบจะพังประตู เมื่อเขาเหวี่ยงประตูเปิด . . . eodie ? eodie ? เขารีบวิ่งไปที่ผู้จัดการของเขา และรีบคว้าโทรศัพท์ของเขา เมื่อเขาเห็นอะไร เขารู้สึกว่าเขาจะเคยเขา pursed ริมฝีปาก แล้วค่อยๆมองผู้จัดการของเขา ดวงตาของเขาน่ากลัว
ลุงอยู่นั่งอยู่บนโซฟา เขายิ้มจนเห็นฟัน ความซุกซน . . . คุณจะได้ชัยชนะ 'aish ' '
! มินโฮวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ . . . อย่าบอกนะว่า ตอนที่เธอโทรมา เธอจะต้องเป็นทุกข์เหมือนกัน เขาก็ยังบ่นก่อนจะเดินกลับเข้าห้องและปิดประตูหน่อย
แรงกว่าปกติผู้จัดการของเขา หัวเราะขณะที่เขาเอาโทรศัพท์ของมินโฮอีกครั้ง เค้ามองที่หน้าจอ และวอลเปเปอร์รูปคิม ตัน ชาอึนซังโดนโดนัทเหมือนกัน เขาทำหน้าเปรี้ยว ถ้าเค้าเห็นอะไรที่ไม่พึงประสงค์ ' เฮ้อ . . . . . . . ' เขาวางโทรศัพท์ลงและพิงหลังบนเก้าอี้ก่อนจะหันไปดูทีวีอีกครั้ง พวกเขาเป็นอย่างเหลือเชื่อ '
น่ารัก
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- artificial insemination (AI) of sheep is
- พิการรุนแรง
- เราค่อนข้างสนิทสนมกัน
- วู๊ วู
- ‘Can I stay the night?’It wasn’t so much
- สร้างความเสียหายกับการผลิต
- Cause i have one
- อยู่กับคำว่า"รัก" ซึ่งจากไปแสนไกล,คิดถึง
- อย่าลืมไปดู
- if not and everlasting relationship in a
- Present
- The adult intestinal flora is a complex
- We are quite close together
- That's a long way!
- ว๊าว
- But will sleep sad
- ดูคลิป
- Your ideal teacher According to the find
- and a long lasting if not and everlastin
- Past
- ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็ไม่เป็นไร
- สร้างความเสียหาย
- I am für way from my shop
- your welcome
