- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Chapter 36Kat stood frozen in the b
Chapter 36
Kat stood frozen in the backyard of this ordinary house in Montauk and felt the earth open up and swallow her whole. Eighteen years after saying that he no longer wanted to marry her, Jeff was a scant ten feet away. For a few moments, neither one of them spoke. She saw the look of loss and hurt and confusion on his face and wondered whether he was seeing the same on hers.
When Jeff finally spoke, it was to the old man, not Kat. “We could use a little privacy, Sam.”
“Yeah, sure thing.”
In her peripheral vision, Kat saw the old man close the book and go in the house. She and Jeff didn’t take their eyes off each other. They had either become two wary gunfighters waiting for someone to draw or, more likely, two disbelieving souls who feared that if one of them turned away, if one of them so much as blinked, the other would vanish into the eighteen-year-old dust.
Jeff had tears in his eyes. “God, it’s so good to see you.”
“You too,” she said.
Silence.
Then Kat said, “Did I really just say ‘you too’?”
“You used to be better with the comebacks.”
“I used to be better with a lot of things.”
He shook his head. “You look fantastic.”
She smiled at him. “You too.” Then: “Hey, that’s becoming my new go-to line.”
Jeff started toward her, arms spread. She wanted to collapse into them. She wanted him to take her in his arms and press her against his chest and maybe pull back and kiss her tenderly and then just wait for the eighteen years to melt away like the morning frost. But—and maybe this was more a protective maneuver—Kat took a step back and held up her palm to him. He pulled up, surprised, but only for a moment, and then he nodded.
“Why are you here, Kat?”
“I’m looking for two missing women.”
She felt on firmer ground when she said this. She hadn’t gone through all this to rekindle a flame her old fiancé had long ago extinguished. She was here to solve a case.
“I don’t understand,” he said.
“Their names are Dana Phelps and Martha Paquet.”
“I’ve never heard of them.”
She had expected this answer. Once Kat put together that she was the one who said, “It’s Kat” first, the rest had fallen into place.
“Do you have a laptop?” she asked.
“Uh, sure, why?”
“Could you get it, please?”
“I still don’t—”
“Just get it, Jeff. Okay?”
He nodded. When he went inside, Kat actually dropped to her knees and felt her entire body give out. She wanted to sink to the ground and forget about these women, just lie on the earth and let go and cry and wonder about all the what-ifs that this stupid life brings us.
She managed to get back up a few seconds before he returned. He turned on the laptop and handed it to her. She sat at a picnic table. Jeff sat across from her.
“Kat?”
She could hear the pain in his voice too. “Not now. Please. Let me just get through this, okay?”
She got to the YouAreJustMyType page and brought up his profile.
It was gone.
Someone was closing ranks. She quickly opened up her old e-mail and found the link Brandon had sent her with Jeff’s inactive Facebook page. She brought it up and spun the laptop toward him.
“You were on Facebook?”
Jeff squinted at the page. “That’s how you found me?”
“It helped.”
“I deleted the account as soon as I found out about it.”
“Nothing online is ever deleted.”
“You saw my daughter this morning. When she was going to school.”
Kat nodded. So the daughter had called him after she made contact. Kat had figured as much.
“A few years ago, Melinda—that’s her name—she thought I was lonely. Her mother died years ago. I don’t date or anything, so she figured that the least I could do was have a Facebook page. To find old friends or meet someone. You know how it is.”
“So your daughter set up the page?”
“Yes. As a surprise to me.”
“Did she know you used to be Jeff Raynes?”
“She didn’t then, no. As soon as I saw it, I deleted it. That’s when I explained to her that I used to be someone else.”
Kat met his gaze. His eyes still pierced. “Why did you change your name?”
He shook his head. “You said something about missing women.”
“Yes.”
“And that’s why you’re here.”
“Right. Someone used you in a catfish scheme.”
“Catfish?”
“Yeah. I mean, that’s what they call it. Have you seen the movie or TV show?”
“No.”
“A catfish is a person who pretends to be someone they’re not online, especially in romantic relationships.” Her voice was flat, matter-of-fact. She needed that now. She needed to just spout facts and figures and definitions and not feel a damn thing. “Someone took your pictures and created an online profile for you and put it on a singles site. Two women who fell for the catfish-you are missing.”
“I had nothing to do with it,” Jeff said.
“Yeah, I know that now.”
“How did you get involved in all this?”
“I’m a cop.”
“So was this your case?” he asked. “Did someone else recognize me?”
“No. I joined YouAreJustMyType. Or a friend did for me. It doesn’t matter. I saw your profile and I contacted you.” She almost smiled. “I sent you that ‘Missing You’ video.”
He smiled. “John Waite.”
“Yeah.”
“I loved that video.” Something like hope lit up his eyes. “So you’re, uh, you’re single?”
“Yeah.”
“You never got—”
“No.”
Jeff’s eyes started to well up again. “I got Melinda’s mother pregnant in a drunken haze during a really self-destructive period for both of us. I managed to get out of the self-destruction. She didn’t. That’s my former father-in-law inside. The three of us have lived together since she died, when Melinda was eighteen months old.”
“I’m sorry.”
“It’s fine. I just wanted you to know.”
Kat tried to swallow. “It isn’t my business.”
“I guess not,” Jeff said. He looked to the left and blinked. “I wish I could help you with your missing women, but I don’t know anything.”
“I know that.”
“And yet you still came all this way to find me,” he said.
“It wasn’t all that far. And I had to make sure.”
Jeff turned back so that he was facing her. God, he was still so damn handsome. “Did you?” he asked.
The world was crashing around her. She felt dizzy. Seeing his face again, hearing his voice—Kat hadn’t really believed it would happen. The pain was more acute than she would have imagined. The rawness of how it all ended, the suddenness, was made all the worse by seeing his beautiful, troubled, haunting face.
She still loved him.
Goddamn it to hell. Goddamn it all and she hated herself for it and she felt weak and stupid and like a sucker.
She still loved him.
“Jeff?”
“Yes?”
“Why did you leave me?”
• • •
The first bullet hit the tree six inches from Dana’s head.
Bits of bark hit her left eye. Dana ducked and scampered away on all fours. The second and third bullets hit somewhere above her. She had no idea where.
“Dana?”
She had only one conscious thought: Keep as much distance between her and the juicehead as possible. He had been the one who locked her in that damn box. He had been the one who made her take off her clothes. And he had been the one to make her wear the jumpsuit with only socks.
No shoes or sneakers.
So here she was, running through these woods to escape from this psycho—in her stocking feet.
Dana didn’t care.
Even before the big juicehead had locked her underground, Dana Phelps had realized that she had been had. At first, the worst part of it wasn’t the pain or the fear but the humiliation and self-loathing for falling for a few photographs and well-turned phrases.
God, how pathetic was she?
But as the conditions worsened, that stuff flew out the window. Her only goal became survival. She knew that there was no point in fighting with the man who called himself Titus. He would do what he had to in order to get the information. She may not have been as broken as she pretended—she’d hoped it would make them let their guard down—but the sad truth was, she had been pretty badly cracked.
Dana had no idea how many days she had spent in the box. There was no sunrise or sunset, no clocks, no light, no dark even.
Just stone-cold blackness.
“Come out, Dana. There’s no need for this. We’re going to let you go, remember?”
Yeah, right.
She knew they were going to kill her and maybe, from the looks of what Juicehead had been up to, even worse. Titus had made a good sales pitch when he first met with her. He tried to give her hope, which in the end was probably crueler than anything in that box. But she knew. He had shown his face. So had the computer geek and Juicehead and the two guards she had spotted.
She had wondered, lying in the dark all those days and hours, how they intended to kill her. She had heard the sound of a bullet once. Would that be how they’d do it? Or would they just decide to leave her in that box and stop throwing down the handfuls of rice?
Did it even matter?
Now that Dana was aboveground, now that she was finally in the great, beautiful, spectacular outdoors, she felt free. If she died, she would at least die on her own terms
Dana kept running. Yes, she had cooperated with Titus. What good would it do not to? When she was forced to call to confirm the bank transfers, she hoped that Martin Bork would hear something in her voice or that she could try to slip him some kind of subtle message. But Titus kept one finger on the hang-up button, the other on the trigger of a gun.
And then of course, there was Titus’s big threat. . . .
Juicehead shouted, “You don’t want to do this, Dana.”
He was in the woods now. She ran faster, knowing she could battle through the exhaustion. She was gaining ground on him, moving deftly through the foliage, ducking branches and trees, when she stepped on something and heard a sharp crack.
Dana managed not to scream out loud.
Kat stood frozen in the backyard of this ordinary house in Montauk and felt the earth open up and swallow her whole. Eighteen years after saying that he no longer wanted to marry her, Jeff was a scant ten feet away. For a few moments, neither one of them spoke. She saw the look of loss and hurt and confusion on his face and wondered whether he was seeing the same on hers.
When Jeff finally spoke, it was to the old man, not Kat. “We could use a little privacy, Sam.”
“Yeah, sure thing.”
In her peripheral vision, Kat saw the old man close the book and go in the house. She and Jeff didn’t take their eyes off each other. They had either become two wary gunfighters waiting for someone to draw or, more likely, two disbelieving souls who feared that if one of them turned away, if one of them so much as blinked, the other would vanish into the eighteen-year-old dust.
Jeff had tears in his eyes. “God, it’s so good to see you.”
“You too,” she said.
Silence.
Then Kat said, “Did I really just say ‘you too’?”
“You used to be better with the comebacks.”
“I used to be better with a lot of things.”
He shook his head. “You look fantastic.”
She smiled at him. “You too.” Then: “Hey, that’s becoming my new go-to line.”
Jeff started toward her, arms spread. She wanted to collapse into them. She wanted him to take her in his arms and press her against his chest and maybe pull back and kiss her tenderly and then just wait for the eighteen years to melt away like the morning frost. But—and maybe this was more a protective maneuver—Kat took a step back and held up her palm to him. He pulled up, surprised, but only for a moment, and then he nodded.
“Why are you here, Kat?”
“I’m looking for two missing women.”
She felt on firmer ground when she said this. She hadn’t gone through all this to rekindle a flame her old fiancé had long ago extinguished. She was here to solve a case.
“I don’t understand,” he said.
“Their names are Dana Phelps and Martha Paquet.”
“I’ve never heard of them.”
She had expected this answer. Once Kat put together that she was the one who said, “It’s Kat” first, the rest had fallen into place.
“Do you have a laptop?” she asked.
“Uh, sure, why?”
“Could you get it, please?”
“I still don’t—”
“Just get it, Jeff. Okay?”
He nodded. When he went inside, Kat actually dropped to her knees and felt her entire body give out. She wanted to sink to the ground and forget about these women, just lie on the earth and let go and cry and wonder about all the what-ifs that this stupid life brings us.
She managed to get back up a few seconds before he returned. He turned on the laptop and handed it to her. She sat at a picnic table. Jeff sat across from her.
“Kat?”
She could hear the pain in his voice too. “Not now. Please. Let me just get through this, okay?”
She got to the YouAreJustMyType page and brought up his profile.
It was gone.
Someone was closing ranks. She quickly opened up her old e-mail and found the link Brandon had sent her with Jeff’s inactive Facebook page. She brought it up and spun the laptop toward him.
“You were on Facebook?”
Jeff squinted at the page. “That’s how you found me?”
“It helped.”
“I deleted the account as soon as I found out about it.”
“Nothing online is ever deleted.”
“You saw my daughter this morning. When she was going to school.”
Kat nodded. So the daughter had called him after she made contact. Kat had figured as much.
“A few years ago, Melinda—that’s her name—she thought I was lonely. Her mother died years ago. I don’t date or anything, so she figured that the least I could do was have a Facebook page. To find old friends or meet someone. You know how it is.”
“So your daughter set up the page?”
“Yes. As a surprise to me.”
“Did she know you used to be Jeff Raynes?”
“She didn’t then, no. As soon as I saw it, I deleted it. That’s when I explained to her that I used to be someone else.”
Kat met his gaze. His eyes still pierced. “Why did you change your name?”
He shook his head. “You said something about missing women.”
“Yes.”
“And that’s why you’re here.”
“Right. Someone used you in a catfish scheme.”
“Catfish?”
“Yeah. I mean, that’s what they call it. Have you seen the movie or TV show?”
“No.”
“A catfish is a person who pretends to be someone they’re not online, especially in romantic relationships.” Her voice was flat, matter-of-fact. She needed that now. She needed to just spout facts and figures and definitions and not feel a damn thing. “Someone took your pictures and created an online profile for you and put it on a singles site. Two women who fell for the catfish-you are missing.”
“I had nothing to do with it,” Jeff said.
“Yeah, I know that now.”
“How did you get involved in all this?”
“I’m a cop.”
“So was this your case?” he asked. “Did someone else recognize me?”
“No. I joined YouAreJustMyType. Or a friend did for me. It doesn’t matter. I saw your profile and I contacted you.” She almost smiled. “I sent you that ‘Missing You’ video.”
He smiled. “John Waite.”
“Yeah.”
“I loved that video.” Something like hope lit up his eyes. “So you’re, uh, you’re single?”
“Yeah.”
“You never got—”
“No.”
Jeff’s eyes started to well up again. “I got Melinda’s mother pregnant in a drunken haze during a really self-destructive period for both of us. I managed to get out of the self-destruction. She didn’t. That’s my former father-in-law inside. The three of us have lived together since she died, when Melinda was eighteen months old.”
“I’m sorry.”
“It’s fine. I just wanted you to know.”
Kat tried to swallow. “It isn’t my business.”
“I guess not,” Jeff said. He looked to the left and blinked. “I wish I could help you with your missing women, but I don’t know anything.”
“I know that.”
“And yet you still came all this way to find me,” he said.
“It wasn’t all that far. And I had to make sure.”
Jeff turned back so that he was facing her. God, he was still so damn handsome. “Did you?” he asked.
The world was crashing around her. She felt dizzy. Seeing his face again, hearing his voice—Kat hadn’t really believed it would happen. The pain was more acute than she would have imagined. The rawness of how it all ended, the suddenness, was made all the worse by seeing his beautiful, troubled, haunting face.
She still loved him.
Goddamn it to hell. Goddamn it all and she hated herself for it and she felt weak and stupid and like a sucker.
She still loved him.
“Jeff?”
“Yes?”
“Why did you leave me?”
• • •
The first bullet hit the tree six inches from Dana’s head.
Bits of bark hit her left eye. Dana ducked and scampered away on all fours. The second and third bullets hit somewhere above her. She had no idea where.
“Dana?”
She had only one conscious thought: Keep as much distance between her and the juicehead as possible. He had been the one who locked her in that damn box. He had been the one who made her take off her clothes. And he had been the one to make her wear the jumpsuit with only socks.
No shoes or sneakers.
So here she was, running through these woods to escape from this psycho—in her stocking feet.
Dana didn’t care.
Even before the big juicehead had locked her underground, Dana Phelps had realized that she had been had. At first, the worst part of it wasn’t the pain or the fear but the humiliation and self-loathing for falling for a few photographs and well-turned phrases.
God, how pathetic was she?
But as the conditions worsened, that stuff flew out the window. Her only goal became survival. She knew that there was no point in fighting with the man who called himself Titus. He would do what he had to in order to get the information. She may not have been as broken as she pretended—she’d hoped it would make them let their guard down—but the sad truth was, she had been pretty badly cracked.
Dana had no idea how many days she had spent in the box. There was no sunrise or sunset, no clocks, no light, no dark even.
Just stone-cold blackness.
“Come out, Dana. There’s no need for this. We’re going to let you go, remember?”
Yeah, right.
She knew they were going to kill her and maybe, from the looks of what Juicehead had been up to, even worse. Titus had made a good sales pitch when he first met with her. He tried to give her hope, which in the end was probably crueler than anything in that box. But she knew. He had shown his face. So had the computer geek and Juicehead and the two guards she had spotted.
She had wondered, lying in the dark all those days and hours, how they intended to kill her. She had heard the sound of a bullet once. Would that be how they’d do it? Or would they just decide to leave her in that box and stop throwing down the handfuls of rice?
Did it even matter?
Now that Dana was aboveground, now that she was finally in the great, beautiful, spectacular outdoors, she felt free. If she died, she would at least die on her own terms
Dana kept running. Yes, she had cooperated with Titus. What good would it do not to? When she was forced to call to confirm the bank transfers, she hoped that Martin Bork would hear something in her voice or that she could try to slip him some kind of subtle message. But Titus kept one finger on the hang-up button, the other on the trigger of a gun.
And then of course, there was Titus’s big threat. . . .
Juicehead shouted, “You don’t want to do this, Dana.”
He was in the woods now. She ran faster, knowing she could battle through the exhaustion. She was gaining ground on him, moving deftly through the foliage, ducking branches and trees, when she stepped on something and heard a sharp crack.
Dana managed not to scream out loud.
0/5000
บทที่ 36Kat ยืนแช่ในสวนหลังบ้านของบ้านธรรมดาใน Montauk และรู้สึกว่าโลกที่เปิดออก และกลืนเธอทั้ง สิบแปดปีหลังจากบอกว่า เขาไม่อยากแต่งงานกับเธอ เจฟไม่เป็นพลังสิบฟุตไป สำหรับครู่ ใดหนึ่งของพวกเขาพูด เธอเห็นลักษณะของการสูญเสีย และเจ็บ และสับสนบนใบหน้าของเขา และประหลาดใจว่า เขาไม่เห็นเหมือนกันกับเธอเมื่อเจฟสุดท้ายพูด มันเป็นการชรา Kat ไม่ "เราสามารถใช้ส่วนตัวเล็กน้อย สาม""ใช่ สิ่งแน่"ในวิสัยทัศน์ของเธอต่อพ่วง Kat เห็นคนปิดหนังสือ และไปในบ้าน เธอและเจฟไม่เอาตาออกจากกัน นอกจากนี้พวกเขาจะได้กลายเป็นสองระมัดระวัง gunfighters รอคนวาดหรือ ว่า disbelieving วิญญาณสองคนกลัวว่า ถ้าหนึ่งในนั้น ถ้าหนึ่งในพวกเขาดังมากที่คันนั้นกะพริบ อื่น ๆ จะกลีบฝุ่นจำนวนปีเจฟฟ์มีน้ำตาในดวงตาของเขา "พระเจ้า ได้ดีเห็นคุณ""คุณมากเกินไป, " เธอกล่าวความเงียบแล้วกาศกล่าวว่า, "ได้ฉันจริง ๆ ว่า ' คุณเกินไป ' ? ""คุณเคยดีกับ comebacks""เคย มีสิ่งที่ดี"เขาจับหัวของเขา "คุณดูสวยงาม"เธอยิ้มที่เขา "คุณไป" นั้น: "Hey ที่เป็นของฉันไปที่บรรทัดใหม่"เจฟเริ่มไปทางเธอ แพร่กระจายอาวุธ เธอต้องการยุบเข้าไป เธออยากให้เขาพาเธอในอ้อมแขนของเขา และเธอกดกับหน้าอกของเขา และอาจจะดึงกลับ และจูบเธอละม่อมแล้ว เพียงรอสิบแปดปีเพื่อไปละลายเช่นน้ำแข็งตอนเช้า แต่ — และทีนี้ก็ขึ้นกับวิธีการป้องกัน — Kat เอาขั้นตอนย้อนกลับ และจัดขึ้นปาล์มของเธอกับเขา เขาดึง ประหลาด ใจ แต่เพียงครู่ และจากนั้น เขาพยักหน้า"เหตุใดคุณนี่ กาศ""ฉันกำลังมองหาผู้หญิงสองหายไป"เธอรู้สึกแน่นมากขึ้นเท่าเราเมื่อเธอพูด เธอไม่ได้ผ่านไปแล้วทั้งหมดนี้เพื่อ rekindle เปลวไฟ fiancé เก่าของเธอได้ยกเลิกนาน เธอได้ที่นี่เพื่อแก้ไขกรณีและปัญหา"ฉันไม่เข้าใจ เขากล่าวว่า"ชื่อจะสายดาและ Paquet มาร์ธา""ผมเคยไม่เคยได้ยินของพวกเขา"เธอได้คาดคำตอบนี้ เมื่อกาศใส่กันว่า เธอเป็นผู้หนึ่งที่กล่าวว่า "มันเป็น Kat" ก่อน ส่วนเหลือได้ลดลงเข้า"คุณมีแล็ปท็อป" เธอถาม" Uh แน่ ใจ ทำไม? ""ไม่คุณได้รับมัน โปรด""ฉันยังไม่ — ""เพิ่งได้รับมัน เจฟฟ์ ดีหรือไม่"เขาพยักหน้า เมื่อเขาไปภายใน Kat หลุดกับหัวเข่าของเธอจริง ๆ และรู้สึกว่ากายของเธอให้ เธออยากจมไปพื้นดิน และลืมเกี่ยวกับผู้หญิงเหล่านี้ เพียงอยู่บนแผ่นดิน และปล่อยร้องไห้ และสงสัยเกี่ยวกับทั้งหมดอะไรไอเอฟเอสว่า ชีวิตนี้โง่นำเราเธอจัดการเพื่อกลับค่ากี่วินาทีก่อนเขากลับ เขาเปิดแล็ปท็อป และมอบให้เธอ เธอนั่งที่โต๊ะปิกนิก เจฟนั่งฝั่งตรงข้ามของเธอ"Kat"เธออาจได้ยินความเจ็บปวดในเสียงของเขาเกินไป "ไม่เดี๋ยวนี้ โปรด ผมเพิ่งได้รับผ่านทางนี้ ดี"เธอได้ไปที่หน้า YouAreJustMyType และนำโปรไฟล์ของเขาก็หายไปคนถูกปิดยศ เธออย่างรวดเร็วเปิดอีเมล์เก่าของเธอ และพบการเชื่อมโยงแบรนดอนได้ส่งเธอ ด้วยหน้าเฟสบุ๊คไม่ได้ใช้งานของเจฟ เธอขึ้นมา และปั่นแล็ปท็อปไปยังเขา"คุณได้บน Facebook หรือไม่"เจฟ squinted ที่หน้า "นั่นคือวิธีการที่คุณพบฉัน""มันช่วย""ลบบัญชีทันทีที่ฉันพบเกี่ยวกับเรื่องนี้""อะไรออนไลน์จะเคยถูกลบ""คุณเห็นลูกสาวของฉันเช้านี้ เมื่อเธอได้ไปโรงเรียน"Kat พยักหน้า ดังนั้นลูกสาวก็เรียกว่าเขาหลังจากที่เธอทำติดต่อกัน Kat ได้คิดมาก"ไม่กี่ปีที่ผ่านมา Melinda — นั่นคือชื่อของเธอซึ่งเธอคิดว่า ผมโดดเดี่ยว แม่ของเธอเสียชีวิตปีที่ผ่านมา ฉันไม่วัน หรือ อะไร เพื่อเธอคิดว่า อย่างน้อยฉันไม่ได้มีหน้า Facebook ค้นหาเพื่อนเก่า หรือพบบางคน คุณรู้ว่าจะ""เพื่อลูกสาวของคุณตั้งค่าหน้า""ใช่ เป็นความประหลาดใจให้ฉัน""เธอทราบคุณเคย เจฟ Raynes""เธอไม่ได้แล้ว ไม่ ทันทีที่ผมเห็นมัน ฉันลบมัน คือเมื่อผมอธิบายกับเธอว่า เคยให้ใคร "กาศตามสายตาของเขา ตาของเขายังคง pierced "ทำไมไม่ได้คุณเปลี่ยนชื่อของคุณหรือไม่"เขาจับหัวของเขา "คุณพูดสิ่งที่ผู้หญิงขาด""ใช่"" และที่ว่าทำไมคุณอยู่ที่นี่""ถูก คนใช้คุณในแบบปลาดุก""ปลา""ใช่ ผมหมายถึง คือสิ่งที่เรียกว่า มีคุณเห็นภาพยนตร์หรือโทรทัศน์ที่แสดงหรือไม่""หมายเลข""ปลาดุกเป็นคนแอบให้คนเหล่านั้นไม่ออนไลน์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความสัมพันธ์ที่โรแมนติก" เสียงของเธอถูกแบน matter-of-fact เธอต้องที่นี้ เธอต้องเพียงรางน้ำตัวเลขและข้อเท็จจริงและข้อกำหนด และไม่รู้สึกสิ่งไอ้ "คนเอารูปภาพของคุณ และสร้างโพรไฟล์ออนไลน์สำหรับคุณ และเก็บไว้บนไซต์โสด ผู้หญิงสองตกสำหรับปลา-คุณจะหายไป "เจฟกล่าวว่า "ฉันมีอะไรบ้าง"ใช่ ฉันรู้ว่าตอนนี้""ว่าคุณได้รับทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับ""ฉันเป็นตำรวจ""ดังนั้นนี้กรณีของคุณ" เขาถาม "ไม่ได้ใครรู้จักฉัน""ฉันเข้าร่วม YouAreJustMyType หมายเลข หรือไม่เพื่อนฉัน ไม่เป็นไร ฉันเห็นโปรไฟล์ของคุณ และติดต่อคุณ" เธอเกือบจะยิ้ม "ผมส่งคุณที่ 'ขาดคุณ" วิดีโอ"เขายิ้ม "จอห์น Waite""ใช่""ฉันรักภาพที่" สิ่งที่ต้องการความหวังสว่างขึ้นตา "เพื่อคุณ บริการ คุณเดียว""ใช่""คุณไม่ได้ — ""หมายเลข"ตาของเจฟเริ่มดีขึ้นอีก "ผมนดาส์แม่ตั้งครรภ์ในเมฆหมอกเมาช่วง self-destructive จริง ๆ สำหรับเราทั้งสอง ฉันจัดการเพื่อรับประโยชน์จากการทำลายตนเอง เธอไม่ ซึ่งเป็นพ่อตาของฉันอดีตภายใน สามเราเคยอาศัยอยู่ร่วมกันตั้งแต่ตาย เมื่อ Melinda อายุสิบแปดเดือน""ขอโทษ""ได้ดี ฉันแค่อยากรู้"Kat พยายามกลืน "มันไม่ธุรกิจของฉัน"เจฟกล่าวว่า "ผมคิดว่า ไม่ เขามองไปทางซ้าย และคันนั้นกะพริบ "ฉันต้องการฉันสามารถช่วยคุณกับผู้หญิงของคุณหายไป แต่ฉันไม่รู้อะไร""ฉันรู้ว่า""และยัง คุณยังมาทางนี้หาฉัน เขากล่าวว่า"มันไม่ได้ที่ไกล และผมแน่ใจ"เจฟหันกลับเพื่อให้เขาได้หันหน้าเข้าหาเธอ พระเจ้า เขาได้ยังให้ไอ้หล่อ "ไม่คุณ" เขาถามโลกถูก crashing รอบ ๆ เธอ เธอรู้สึกเวียนหัว เห็นหน้าอีก ได้ยินเสียงของเขา — Kat ไม่ได้จริง ๆ เชื่อว่า มันจะเกิดขึ้น อาการปวดเฉียบพลันมากกว่าเธอจะจินตนาการได้ Rawness ของวิธีทั้งหมดสิ้นสุด suddenness ทำแย่ลงทั้งหมด โดยเห็นใบหน้าของเขาสวยงาม ปัญหา hauntingเธอยังรักเขาGoddamn มันหรอก Goddamn ทั้งหมดและเธอเกลียดชังตัวเองมัน และเธอรู้สึกอ่อนแอ และโง่ และ เช่นการดูดเธอยังรักเขา"เจฟฟ์""ใช่หรือไม่""ทำไมไม่ได้คุณทิ้งฉัน"• • •แสดงหัวข้อย่อยแรกตีต้นหกนิ้วจากหัวของดานาบิตของเปลือกตีตาซ้ายของเธอ สมศรีหัวเราะต่อ และ scampered ไปบน fours ทั้งหมด สอง และสามสัญลักษณ์ตีอยู่ข้างเธอนั้น เธอมีความคิดที่"ดา"เธอมีสติคิดเดียว: ให้มากที่สุดระยะห่างระหว่างเธอและ juicehead ที่เป็นไป เคยล็อคเธอในกล่องที่ไอ้คน เคยเป็นผู้หนึ่งที่ทำให้เธอถอดเสื้อผ้าของเธอ และเขาได้หนึ่งให้เธอสวม jumpsuit กับถุงเท้าเท่านั้นไม่มีรองเท้าหรือรองเท้าที่นี่เพื่อเธอ ทำงานผ่านป่าเหล่านี้หนีจากนี้ไซโค — ฟุตเธอเก็บสต็อกดาไม่ได้ดูแลก่อนที่ juicehead ใหญ่มีล็อคใต้ดินเธอ สายดาได้ตระหนักว่า เธอได้รับได้ ตอนแรก ส่วนเลวของมันไม่ได้เจ็บปวด หรือความกลัว แต่ผู้ทรง และ self-loathing สำหรับตกกี่ภาพและวลีแห่งความเกลียดเธอถูกพระเจ้า ไม่ว่าอย่างไรแต่เป็นเงื่อนไขที่ worsened ว่า สิ่งบินขึ้น เป้าหมายของเธอเท่านั้นเป็น การอยู่รอด เธอรู้ว่า มีจุดในการต่อสู้กับคนที่เรียกตัวเองไททัส เขาจะทำอะไรเขาต้องการได้รับข้อมูล เธออาจไม่ได้เสียกับเธอ pretended — เธอก็หวังว่า มันจะทำให้พวกเขาให้การรักษาลง — แต่ความจริงเศร้า เธอได้ถูกสวยไม่แตกดามีความคิดไม่กี่วันเธอได้ใช้เวลาในกล่อง มีพระอาทิตย์ขึ้นไม่ หรือซันเซ็ท นาฬิกาไม่ แสงไม่ ไม่มืดแม้Blackness เพียงหินเย็น"ออก ดา นี้ไม่จำเป็น เราจะให้เธอไป จำ"ใช่ ถูกต้องเธอรู้ว่า พวกเขาจะฆ่าเธอ และบางที จากรูปลักษณ์ของสิ่ง Juicehead ได้ถึง แย่ ทิตัสได้ทำชิ้นงานโฆษณาดีเมื่อเขาได้พบกับเธอครั้งแรก เขาพยายามให้ความหวังของเธอ ซึ่งในท้ายที่สุดอาจจะ crueler กว่าอะไรในกล่องที่ แต่เธอรู้ว่า เขาได้แสดงใบหน้าของเขา ดังนั้น มี geek คอมพิวเตอร์ และ Juicehead และเจ้าหน้าที่สองที่เธอได้พบเธอก็สงสัยว่า นอนในมืดวันที่ และเวลา วิธีพวกเขาตั้งใจฆ่าเธอ เธอได้ยินเสียงของกระสุนครั้ง ที่จะเป็นวิธีที่จะทำ หรือจะพวกเขาเพียงแค่ตัดสินใจที่จะปล่อยเธอในกล่องนั้น และหยุดการขว้างปาลง handfuls ข้าวไม่มันแม้แต่เรื่องที่ดาถูก aboveground ขณะที่เธอและสุดท้ายในกลางแจ้งดี สวยงาม งดงาม เธอรู้สึกฟรี ถ้าตาย เธอน้อยจะตายที่บนเงื่อนไขของตนเองดายังคงทำงานอยู่ ใช่ เธอได้ร่วมมือกับไททัส ดีอะไรมันทำไม่ได้หรือไม่ เมื่อเธอถูกบังคับให้โทรยืนยันการโอนเงินผ่านธนาคาร เธอหวังว่า มาร์ติน Bork จะได้ยินอะไรในเสียงของเธอ หรือว่า เธออาจพยายามจัดส่งเขาบางชนิดของข้อความรายละเอียด แต่ไททัสเก็บนิ้วมือหนึ่งปุ่ม hang-up อื่น ๆ บนไกปืนแล้ว แน่นอน มีภัยใหญ่ของไททัส...Juicehead ตะโกน, "คุณไม่ต้องการทำเช่นนี้ ดา"เขาอยู่ในป่าตอนนี้ เธอวิ่งเร็ว รู้ว่า เธอไม่สามารถต่อสู้ผ่านจุดประสงค์การ เธอถูกดึงดูดพื้นบนเขา เคลื่อนย้าย deftly ผ่านใบ หลบสาขาและต้นไม้ เมื่อเธอก้าวในบางสิ่งบางอย่าง และได้ยินรอยแตกคมดาจัดการไม่ให้ร้องดัง ๆ
การแปล กรุณารอสักครู่..
Chapter 36
Kat stood frozen in the backyard of this ordinary house in Montauk and felt the earth open up and swallow her whole. Eighteen years after saying that he no longer wanted to marry her, Jeff was a scant ten feet away. For a few moments, neither one of them spoke. She saw the look of loss and hurt and confusion on his face and wondered whether he was seeing the same on hers.
When Jeff finally spoke, it was to the old man, not Kat. “We could use a little privacy, Sam.”
“Yeah, sure thing.”
In her peripheral vision, Kat saw the old man close the book and go in the house. She and Jeff didn’t take their eyes off each other. They had either become two wary gunfighters waiting for someone to draw or, more likely, two disbelieving souls who feared that if one of them turned away, if one of them so much as blinked, the other would vanish into the eighteen-year-old dust.
Jeff had tears in his eyes. “God, it’s so good to see you.”
“You too,” she said.
Silence.
Then Kat said, “Did I really just say ‘you too’?”
“You used to be better with the comebacks.”
“I used to be better with a lot of things.”
He shook his head. “You look fantastic.”
She smiled at him. “You too.” Then: “Hey, that’s becoming my new go-to line.”
Jeff started toward her, arms spread. She wanted to collapse into them. She wanted him to take her in his arms and press her against his chest and maybe pull back and kiss her tenderly and then just wait for the eighteen years to melt away like the morning frost. But—and maybe this was more a protective maneuver—Kat took a step back and held up her palm to him. He pulled up, surprised, but only for a moment, and then he nodded.
“Why are you here, Kat?”
“I’m looking for two missing women.”
She felt on firmer ground when she said this. She hadn’t gone through all this to rekindle a flame her old fiancé had long ago extinguished. She was here to solve a case.
“I don’t understand,” he said.
“Their names are Dana Phelps and Martha Paquet.”
“I’ve never heard of them.”
She had expected this answer. Once Kat put together that she was the one who said, “It’s Kat” first, the rest had fallen into place.
“Do you have a laptop?” she asked.
“Uh, sure, why?”
“Could you get it, please?”
“I still don’t—”
“Just get it, Jeff. Okay?”
He nodded. When he went inside, Kat actually dropped to her knees and felt her entire body give out. She wanted to sink to the ground and forget about these women, just lie on the earth and let go and cry and wonder about all the what-ifs that this stupid life brings us.
She managed to get back up a few seconds before he returned. He turned on the laptop and handed it to her. She sat at a picnic table. Jeff sat across from her.
“Kat?”
She could hear the pain in his voice too. “Not now. Please. Let me just get through this, okay?”
She got to the YouAreJustMyType page and brought up his profile.
It was gone.
Someone was closing ranks. She quickly opened up her old e-mail and found the link Brandon had sent her with Jeff’s inactive Facebook page. She brought it up and spun the laptop toward him.
“You were on Facebook?”
Jeff squinted at the page. “That’s how you found me?”
“It helped.”
“I deleted the account as soon as I found out about it.”
“Nothing online is ever deleted.”
“You saw my daughter this morning. When she was going to school.”
Kat nodded. So the daughter had called him after she made contact. Kat had figured as much.
“A few years ago, Melinda—that’s her name—she thought I was lonely. Her mother died years ago. I don’t date or anything, so she figured that the least I could do was have a Facebook page. To find old friends or meet someone. You know how it is.”
“So your daughter set up the page?”
“Yes. As a surprise to me.”
“Did she know you used to be Jeff Raynes?”
“She didn’t then, no. As soon as I saw it, I deleted it. That’s when I explained to her that I used to be someone else.”
Kat met his gaze. His eyes still pierced. “Why did you change your name?”
He shook his head. “You said something about missing women.”
“Yes.”
“And that’s why you’re here.”
“Right. Someone used you in a catfish scheme.”
“Catfish?”
“Yeah. I mean, that’s what they call it. Have you seen the movie or TV show?”
“No.”
“A catfish is a person who pretends to be someone they’re not online, especially in romantic relationships.” Her voice was flat, matter-of-fact. She needed that now. She needed to just spout facts and figures and definitions and not feel a damn thing. “Someone took your pictures and created an online profile for you and put it on a singles site. Two women who fell for the catfish-you are missing.”
“I had nothing to do with it,” Jeff said.
“Yeah, I know that now.”
“How did you get involved in all this?”
“I’m a cop.”
“So was this your case?” he asked. “Did someone else recognize me?”
“No. I joined YouAreJustMyType. Or a friend did for me. It doesn’t matter. I saw your profile and I contacted you.” She almost smiled. “I sent you that ‘Missing You’ video.”
He smiled. “John Waite.”
“Yeah.”
“I loved that video.” Something like hope lit up his eyes. “So you’re, uh, you’re single?”
“Yeah.”
“You never got—”
“No.”
Jeff’s eyes started to well up again. “I got Melinda’s mother pregnant in a drunken haze during a really self-destructive period for both of us. I managed to get out of the self-destruction. She didn’t. That’s my former father-in-law inside. The three of us have lived together since she died, when Melinda was eighteen months old.”
“I’m sorry.”
“It’s fine. I just wanted you to know.”
Kat tried to swallow. “It isn’t my business.”
“I guess not,” Jeff said. He looked to the left and blinked. “I wish I could help you with your missing women, but I don’t know anything.”
“I know that.”
“And yet you still came all this way to find me,” he said.
“It wasn’t all that far. And I had to make sure.”
Jeff turned back so that he was facing her. God, he was still so damn handsome. “Did you?” he asked.
The world was crashing around her. She felt dizzy. Seeing his face again, hearing his voice—Kat hadn’t really believed it would happen. The pain was more acute than she would have imagined. The rawness of how it all ended, the suddenness, was made all the worse by seeing his beautiful, troubled, haunting face.
She still loved him.
Goddamn it to hell. Goddamn it all and she hated herself for it and she felt weak and stupid and like a sucker.
She still loved him.
“Jeff?”
“Yes?”
“Why did you leave me?”
• • •
The first bullet hit the tree six inches from Dana’s head.
Bits of bark hit her left eye. Dana ducked and scampered away on all fours. The second and third bullets hit somewhere above her. She had no idea where.
“Dana?”
She had only one conscious thought: Keep as much distance between her and the juicehead as possible. He had been the one who locked her in that damn box. He had been the one who made her take off her clothes. And he had been the one to make her wear the jumpsuit with only socks.
No shoes or sneakers.
So here she was, running through these woods to escape from this psycho—in her stocking feet.
Dana didn’t care.
Even before the big juicehead had locked her underground, Dana Phelps had realized that she had been had. At first, the worst part of it wasn’t the pain or the fear but the humiliation and self-loathing for falling for a few photographs and well-turned phrases.
God, how pathetic was she?
But as the conditions worsened, that stuff flew out the window. Her only goal became survival. She knew that there was no point in fighting with the man who called himself Titus. He would do what he had to in order to get the information. She may not have been as broken as she pretended—she’d hoped it would make them let their guard down—but the sad truth was, she had been pretty badly cracked.
Dana had no idea how many days she had spent in the box. There was no sunrise or sunset, no clocks, no light, no dark even.
Just stone-cold blackness.
“Come out, Dana. There’s no need for this. We’re going to let you go, remember?”
Yeah, right.
She knew they were going to kill her and maybe, from the looks of what Juicehead had been up to, even worse. Titus had made a good sales pitch when he first met with her. He tried to give her hope, which in the end was probably crueler than anything in that box. But she knew. He had shown his face. So had the computer geek and Juicehead and the two guards she had spotted.
She had wondered, lying in the dark all those days and hours, how they intended to kill her. She had heard the sound of a bullet once. Would that be how they’d do it? Or would they just decide to leave her in that box and stop throwing down the handfuls of rice?
Did it even matter?
Now that Dana was aboveground, now that she was finally in the great, beautiful, spectacular outdoors, she felt free. If she died, she would at least die on her own terms
Dana kept running. Yes, she had cooperated with Titus. What good would it do not to? When she was forced to call to confirm the bank transfers, she hoped that Martin Bork would hear something in her voice or that she could try to slip him some kind of subtle message. But Titus kept one finger on the hang-up button, the other on the trigger of a gun.
And then of course, there was Titus’s big threat. . . .
Juicehead shouted, “You don’t want to do this, Dana.”
He was in the woods now. She ran faster, knowing she could battle through the exhaustion. She was gaining ground on him, moving deftly through the foliage, ducking branches and trees, when she stepped on something and heard a sharp crack.
Dana managed not to scream out loud.
Kat stood frozen in the backyard of this ordinary house in Montauk and felt the earth open up and swallow her whole. Eighteen years after saying that he no longer wanted to marry her, Jeff was a scant ten feet away. For a few moments, neither one of them spoke. She saw the look of loss and hurt and confusion on his face and wondered whether he was seeing the same on hers.
When Jeff finally spoke, it was to the old man, not Kat. “We could use a little privacy, Sam.”
“Yeah, sure thing.”
In her peripheral vision, Kat saw the old man close the book and go in the house. She and Jeff didn’t take their eyes off each other. They had either become two wary gunfighters waiting for someone to draw or, more likely, two disbelieving souls who feared that if one of them turned away, if one of them so much as blinked, the other would vanish into the eighteen-year-old dust.
Jeff had tears in his eyes. “God, it’s so good to see you.”
“You too,” she said.
Silence.
Then Kat said, “Did I really just say ‘you too’?”
“You used to be better with the comebacks.”
“I used to be better with a lot of things.”
He shook his head. “You look fantastic.”
She smiled at him. “You too.” Then: “Hey, that’s becoming my new go-to line.”
Jeff started toward her, arms spread. She wanted to collapse into them. She wanted him to take her in his arms and press her against his chest and maybe pull back and kiss her tenderly and then just wait for the eighteen years to melt away like the morning frost. But—and maybe this was more a protective maneuver—Kat took a step back and held up her palm to him. He pulled up, surprised, but only for a moment, and then he nodded.
“Why are you here, Kat?”
“I’m looking for two missing women.”
She felt on firmer ground when she said this. She hadn’t gone through all this to rekindle a flame her old fiancé had long ago extinguished. She was here to solve a case.
“I don’t understand,” he said.
“Their names are Dana Phelps and Martha Paquet.”
“I’ve never heard of them.”
She had expected this answer. Once Kat put together that she was the one who said, “It’s Kat” first, the rest had fallen into place.
“Do you have a laptop?” she asked.
“Uh, sure, why?”
“Could you get it, please?”
“I still don’t—”
“Just get it, Jeff. Okay?”
He nodded. When he went inside, Kat actually dropped to her knees and felt her entire body give out. She wanted to sink to the ground and forget about these women, just lie on the earth and let go and cry and wonder about all the what-ifs that this stupid life brings us.
She managed to get back up a few seconds before he returned. He turned on the laptop and handed it to her. She sat at a picnic table. Jeff sat across from her.
“Kat?”
She could hear the pain in his voice too. “Not now. Please. Let me just get through this, okay?”
She got to the YouAreJustMyType page and brought up his profile.
It was gone.
Someone was closing ranks. She quickly opened up her old e-mail and found the link Brandon had sent her with Jeff’s inactive Facebook page. She brought it up and spun the laptop toward him.
“You were on Facebook?”
Jeff squinted at the page. “That’s how you found me?”
“It helped.”
“I deleted the account as soon as I found out about it.”
“Nothing online is ever deleted.”
“You saw my daughter this morning. When she was going to school.”
Kat nodded. So the daughter had called him after she made contact. Kat had figured as much.
“A few years ago, Melinda—that’s her name—she thought I was lonely. Her mother died years ago. I don’t date or anything, so she figured that the least I could do was have a Facebook page. To find old friends or meet someone. You know how it is.”
“So your daughter set up the page?”
“Yes. As a surprise to me.”
“Did she know you used to be Jeff Raynes?”
“She didn’t then, no. As soon as I saw it, I deleted it. That’s when I explained to her that I used to be someone else.”
Kat met his gaze. His eyes still pierced. “Why did you change your name?”
He shook his head. “You said something about missing women.”
“Yes.”
“And that’s why you’re here.”
“Right. Someone used you in a catfish scheme.”
“Catfish?”
“Yeah. I mean, that’s what they call it. Have you seen the movie or TV show?”
“No.”
“A catfish is a person who pretends to be someone they’re not online, especially in romantic relationships.” Her voice was flat, matter-of-fact. She needed that now. She needed to just spout facts and figures and definitions and not feel a damn thing. “Someone took your pictures and created an online profile for you and put it on a singles site. Two women who fell for the catfish-you are missing.”
“I had nothing to do with it,” Jeff said.
“Yeah, I know that now.”
“How did you get involved in all this?”
“I’m a cop.”
“So was this your case?” he asked. “Did someone else recognize me?”
“No. I joined YouAreJustMyType. Or a friend did for me. It doesn’t matter. I saw your profile and I contacted you.” She almost smiled. “I sent you that ‘Missing You’ video.”
He smiled. “John Waite.”
“Yeah.”
“I loved that video.” Something like hope lit up his eyes. “So you’re, uh, you’re single?”
“Yeah.”
“You never got—”
“No.”
Jeff’s eyes started to well up again. “I got Melinda’s mother pregnant in a drunken haze during a really self-destructive period for both of us. I managed to get out of the self-destruction. She didn’t. That’s my former father-in-law inside. The three of us have lived together since she died, when Melinda was eighteen months old.”
“I’m sorry.”
“It’s fine. I just wanted you to know.”
Kat tried to swallow. “It isn’t my business.”
“I guess not,” Jeff said. He looked to the left and blinked. “I wish I could help you with your missing women, but I don’t know anything.”
“I know that.”
“And yet you still came all this way to find me,” he said.
“It wasn’t all that far. And I had to make sure.”
Jeff turned back so that he was facing her. God, he was still so damn handsome. “Did you?” he asked.
The world was crashing around her. She felt dizzy. Seeing his face again, hearing his voice—Kat hadn’t really believed it would happen. The pain was more acute than she would have imagined. The rawness of how it all ended, the suddenness, was made all the worse by seeing his beautiful, troubled, haunting face.
She still loved him.
Goddamn it to hell. Goddamn it all and she hated herself for it and she felt weak and stupid and like a sucker.
She still loved him.
“Jeff?”
“Yes?”
“Why did you leave me?”
• • •
The first bullet hit the tree six inches from Dana’s head.
Bits of bark hit her left eye. Dana ducked and scampered away on all fours. The second and third bullets hit somewhere above her. She had no idea where.
“Dana?”
She had only one conscious thought: Keep as much distance between her and the juicehead as possible. He had been the one who locked her in that damn box. He had been the one who made her take off her clothes. And he had been the one to make her wear the jumpsuit with only socks.
No shoes or sneakers.
So here she was, running through these woods to escape from this psycho—in her stocking feet.
Dana didn’t care.
Even before the big juicehead had locked her underground, Dana Phelps had realized that she had been had. At first, the worst part of it wasn’t the pain or the fear but the humiliation and self-loathing for falling for a few photographs and well-turned phrases.
God, how pathetic was she?
But as the conditions worsened, that stuff flew out the window. Her only goal became survival. She knew that there was no point in fighting with the man who called himself Titus. He would do what he had to in order to get the information. She may not have been as broken as she pretended—she’d hoped it would make them let their guard down—but the sad truth was, she had been pretty badly cracked.
Dana had no idea how many days she had spent in the box. There was no sunrise or sunset, no clocks, no light, no dark even.
Just stone-cold blackness.
“Come out, Dana. There’s no need for this. We’re going to let you go, remember?”
Yeah, right.
She knew they were going to kill her and maybe, from the looks of what Juicehead had been up to, even worse. Titus had made a good sales pitch when he first met with her. He tried to give her hope, which in the end was probably crueler than anything in that box. But she knew. He had shown his face. So had the computer geek and Juicehead and the two guards she had spotted.
She had wondered, lying in the dark all those days and hours, how they intended to kill her. She had heard the sound of a bullet once. Would that be how they’d do it? Or would they just decide to leave her in that box and stop throwing down the handfuls of rice?
Did it even matter?
Now that Dana was aboveground, now that she was finally in the great, beautiful, spectacular outdoors, she felt free. If she died, she would at least die on her own terms
Dana kept running. Yes, she had cooperated with Titus. What good would it do not to? When she was forced to call to confirm the bank transfers, she hoped that Martin Bork would hear something in her voice or that she could try to slip him some kind of subtle message. But Titus kept one finger on the hang-up button, the other on the trigger of a gun.
And then of course, there was Titus’s big threat. . . .
Juicehead shouted, “You don’t want to do this, Dana.”
He was in the woods now. She ran faster, knowing she could battle through the exhaustion. She was gaining ground on him, moving deftly through the foliage, ducking branches and trees, when she stepped on something and heard a sharp crack.
Dana managed not to scream out loud.
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทที่ 36
แคทยืนแช่แข็งในสนามหลังบ้านของบ้านธรรมดาในมอนทอว์ก และรู้สึกว่าโลกเปิดขึ้นและกลืนกินเธอทั้งตัว สิบแปดปีหลังจากที่บอกว่าเขาไม่อยากจะแต่งงานกับเธอ เจฟก็ขาดแคลนสิบฟุต ไม่กี่นาที ไม่มีใครพูด เธอเห็นลักษณะของการสูญเสียและความเจ็บปวด และความสับสนบนใบหน้าของเขา และสงสัยว่า เขาเห็นเหมือนกัน
ค่ะเมื่อเจฟพูดขึ้น มันกับชายชรา ไม่ใช่แคท " เราใช้ความเป็นส่วนตัวหน่อย แซม "
" แน่นอน "
ในการมองเห็นของเธอ แคทเห็นตาแก่ปิดหนังสือและเข้าไปในบ้าน เธอและเจฟฟ์ไม่ได้ใช้สายตาของพวกเขาออกจากกัน พวกเขาให้กลายเป็นสองระวังจรวดรอใครบางคนที่จะวาด หรือ มีโอกาสมากขึ้น2 ไม่เชื่อวิญญาณที่กลัวว่าถ้าหนึ่งของพวกเขาเปลี่ยนไป ถ้าหนึ่งของพวกเขามาก เช่น กระพริบตา อีกคนก็จะหายไปกลายเป็นฝุ่นอายุสิบแปดปี
และเจฟฟ์ได้น้ำตาในดวงตา " พระเจ้า ดีจังที่ได้เจอคุณ "
" นายด้วย " เธอกล่าว
เงียบ
จากนั้น แคท กล่าวว่า " จริงๆ แล้วผมก็พูดว่า ' คุณ ' "
" คุณใช้ดีกว่ากับอิ
"" ผมใช้ดีกว่าเยอะ "
เขาส่ายหน้า " คุณดูดีมากๆ ค่ะ
" เธอยิ้มให้เขา " คุณเหมือนกัน " แล้ว " นี่ มันกลายเป็นไปใหม่ของฉันไปที่บรรทัด "
เจฟเริ่มเข้าหาเธอ แขนกระจาย เธอต้องการจะยุบเข้าไปเธออยากให้เขาเอาเธออยู่ในอ้อมแขนของเขาและกดของเธอกับหน้าอกของเขา และอาจดึงกลับมาและจูบเธออย่างนุ่มนวล แล้วรอแค่สิบแปดปีจะละลายหายไปเหมือนน้ำค้างแข็งยามเช้า แต่บางทีมันอาจเป็นมากกว่าการซ้อมรบป้องกัน Kat ย้อนกลับไปจับฝ่ามือของเธอให้เขา เขาดึงขึ้น แปลกใจ แต่ก็แค่แปปเดียว แล้วเขาก็พยักหน้า
" คุณมาที่นี่ทำไม แคท "
" ฉันกำลังตามหาผู้หญิงสองคนที่หายไป "
เธอรู้สึกดีมากขึ้นเมื่อเธอกล่าวว่าพื้นดินนี้ เธอไม่ได้ไปผ่านทั้งหมดนี้เพื่อรื้อฟื้นเปลวไฟจากคู่หมั้นเก่าของเธอนานแล้วดับ เธอมาที่นี่เพื่อแก้คดี
" ไม่เข้าใจ " เขากล่าว .
" ชื่อเดเฟลส์กับมาร์ธาปาเก้ "
" ผมไม่เคยได้ยินของพวกเขา "
เธอคาดว่าจะได้คำตอบนี้เมื่อแคทใส่กัน เธอเป็นคนกล่าวว่า " มันคือแคท " ก่อน ส่วนที่เหลือก็กลายเป็นสถานที่
" คุณมีแล็ปท็อป ? " เธอถาม
" เอ่อ . . . ใช่ ทำไม ? "
" ได้ด้วย "
" ฉันยังไม่รู้ - - "
" จะได้ เจฟ โอเค ? "
เขาพยักหน้า เมื่อเขาเดินเข้าไป แคท แล้วลดลงไปที่หัวเข่าของเธอและรู้สึกว่าร่างกายทั้งหมดของเธอให้หมดเธอต้องการที่จะจมกับพื้นและลืมเกี่ยวกับผู้หญิงเหล่านี้ นอนบนดินและปล่อยให้ไปและร้องไห้ และสงสัยเรื่องอะไรถ้าชีวิตงี่เง่านี้นำเรา
เธอจัดการเพื่อกลับขึ้นไม่กี่วินาทีก่อนที่เขาจะกลับมา เขาเปิดแล็ปท็อปและยื่นมันให้เธอ เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะปิกนิก เจฟนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ
" แคท "
เธอได้ยินความเจ็บปวดในเสียงของเขาด้วย " ยังไม่ใช่ตอนนี้ได้โปรด ขอผ่านนะ "
เธอมาถึง youarejustmytype หน้าและเอาขึ้นโปรไฟล์ของเขา .
มันก็หายไปแล้ว . . .
มีคนปิดแถว เธอรีบเปิดอีเมล์เก่าของเธอและพบลิงค์แบรนดอนได้ส่งเธอกับเจฟใช้งาน Facebook หน้า เธอนำมันขึ้นและปั่นแล็ปท็อปที่มีต่อเขา
" คุณบน Facebook "
เจฟฟ์ squinted ที่หน้า" นั่นเป็นวิธีที่คุณพบฉัน "
" มันช่วยได้ "
" ฉันลบบัญชีทันทีที่ฉันพบออกเกี่ยวกับมัน . "
" ไม่มีอะไรที่ออนไลน์เคยลบ . "
" คุณเห็นลูกสาวของฉัน เมื่อเช้านี้ ตอนไปโรงเรียน "
แคทพยักหน้า ดังนั้นลูกสาวก็เรียกเขาหลังจากที่เธอติดต่อมา แคทเคยคิดว่ามาก
" ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมลินดา คือชื่อของเธอ เธอเลยเหงาแม่ของเธอตายไปเมื่อปีที่แล้ว ฉันไม่เดทหรืออะไร เธอจึงคิดว่าอย่างน้อยฉันก็มี Facebook หน้า ค้นหาเพื่อนเก่า หรือไปพบใครบางคน คุณก็รู้ว่ามันเป็นยังไง . . . "
" แล้วลูกสาวของคุณการตั้งค่าหน้า "
" ครับ เป็นแปลกใจให้ฉัน . "
" เธอบอกว่าเธอเคยเป็นเจฟ เรย์เนส ? "
" เธอไม่ก็ไม่ ทันทีที่ผมเห็นมัน ผมลบไปแล้วนั่นคือเมื่อผมอธิบายกับเธอแล้วว่า ฉันเป็นใคร "
แคทเจอสายตาของเขา . ดวงตาของเขายังคงแทง " ทำไมคุณถึงได้เปลี่ยนชื่อเหรอ ? "
เขาส่ายหน้า " คุณพูดบางอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงที่ขาดหายไป "
" ค่ะ "
" และนั่นคือเหตุผลที่คุณอยู่ที่นี่ . . . "
" แล้ว ใครใช้คุณในปลาดุก โครงการ "
" ปลาดุก ? "
" ครับ ฉันหมายถึง นั่นคือสิ่งที่พวกเขาเรียกมัน คุณเคยเห็นภาพยนตร์หรือรายการทีวีโชว์ "
" ไม่ "
" ปลาดุกเป็นบุคคลที่อ้างว่าเป็นคนที่พวกเขาไม่ออนไลน์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความสัมพันธ์ที่โรแมนติก " เสียงของเธอถูกแบน , ความเป็นจริง เธอต้องการตอนนี้ เธอต้องการแค่พ่นข้อเท็จจริงและตัวเลขและความหมาย และไม่ได้รู้สึกอะไรเลย " มีคนถ่ายรูปและสร้างโปรไฟล์ของคุณออนไลน์สำหรับคุณ และวางไว้บนเว็บไซต์ singlesผู้หญิงสองคนที่ตกหลุมปลาดุกจะหายไป . "
" ฉันไม่เกี่ยว " เจฟพูด
" อืม ฉันรู้แล้ว "
" แล้วคุณเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ "
" ผมเป็นตำรวจ "
" แล้วนี่คดีของคุณ " เขาถาม " มีใครจำผมได้มั้ย ? "
" ผมเข้าร่วม youarejustmytype . หรือเพื่อนทำเพื่อฉัน มันไม่สำคัญหรอก ฉันเห็นโปรไฟล์ของคุณและฉันติดต่อคุณ หล่อนเกือบจะยิ้ม" ฉันส่งคุณว่า ' คิดถึง ' วิดีโอ . "
เขายิ้ม " จอห์น เวต "
" ใช่ค่ะ "
" ฉันรักวิดีโอ " อย่างหวังสว่างตา " คุณ เอ่อ คุณยังโสดเหรอ ? "
" ใช่ค่ะ "
" ไม่เคยมี "
" ไม่ "
เจฟฟ์ ดวงตาเริ่มเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง " ฉัน เมลินดา แม่ตั้งครรภ์ในหมอกควันเมาในระหว่างระยะเวลาทำลายตนเองจริงๆสำหรับเราทั้งคู่ฉันจัดการเพื่อให้ออกจากตนเองทำลาย เธอไม่ได้ทำ นั่นคืออดีตพ่อสามีของฉันข้างใน เราสามคนอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่เธอตายเมื่อเธออายุ 18 เดือนเก่า . "
" ฉันขอโทษ . . . "
" ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากให้คุณรู้ "
แคทพยายามที่จะกลืน " ไม่ใช่เรื่องของฉัน "
" ฉันเดาไม่ได้ " เจฟฟ์ กล่าว เขาดู แล้วกระพริบตา" ฉันหวังว่าฉันสามารถช่วยให้คุณกับผู้หญิงที่หายตัวไป แต่ผมไม่รู้อะไรเลย "
" ฉันว่า "
" แล้ว ยังมาเจอฉัน " เขากล่าว .
" มันไม่ได้ทั้งหมดที่ห่างไกล และฉันได้เพื่อให้แน่ใจว่า . . . "
เจฟกลับมาเพื่อให้เขาหันไปทางเธอ พระเจ้า เขายังโคตรหล่อ " คุณ ? " เขาถาม
โลกเป็น crashing รอบเธอ เธอรู้สึกเวียนหัว เห็นหน้าเขาอีกครั้งการได้ยินเสียงของเขา แคทไม่ได้เชื่อจริงๆว่ามันจะเกิดขึ้น ความเจ็บปวดที่เฉียบพลันมากกว่าที่เธอจะคาดคิดได้ ในความอ่อนหัดของพวกมันทั้งหมดก็สิ้นสุดลง ทำให้ถูกได้แย่ลง โดยเห็นของเขาที่สวยงาม , ทุกข์ , หลอนหน้า
เธอยังคงรักเขา
ให้ตายสิ นรก ให้ตายสิ และเธอเกลียดตัวมันและเขารู้สึกอ่อนแอและโง่และชอบดูด
เธอยังคงรักเขา" เจฟ "
" ครับ "
" คุณทิ้งฉันทำไม " - -
-
กระสุนนัดแรก ชนต้นไม้หกนิ้วจากเดน่า หัว . . . .
บิตของเปลือกตีเธอ ตาซ้าย ดาน่าและ ducked scampered ออกไปคลานสี่เท้า กระสุนที่สองและสามไปเหนือเธอ เธอมีความคิดที่ไม่มี
" เดน่า ? "
เธอมีเพียงหนึ่งมีสติคิด : รักษาระยะห่างระหว่างเธอและ juicehead มากเท่าที่เป็นไปได้เขาเป็นคนที่ขังเธอไว้ในกล่องบ้านั่น เขาเป็นคนที่ทำให้เธอถอดเสื้อผ้าของเธอ และเขาก็เป็นคนที่ทำให้เธอใส่ชุดกับถุงเท้าเท่านั้น
ไม่มีรองเท้า หรือรองเท้า
นี่เธอกำลังวิ่งผ่านป่าเพื่อหนีจากพวกโรคจิตในเท้าถุงเท้า
น่าไม่สนใจ
ก่อน juicehead ใหญ่ขังเธอไว้ใต้ดินเดน่า เฟลป์ส ได้ตระหนักว่า เธอได้มี ที่แรก ส่วนที่เลวร้ายที่สุดของไม่ใช่ความเจ็บปวดหรือความกลัวแต่ความอัปยศและเกลียดชังตนเองตกไม่กี่ภาพ และดีกลายเป็นวลี
พระเจ้า น่าสงสารเธอ ?
แต่เป็นเงื่อนไขที่แย่ลงนั้นหลุดลอยไป เป้าหมายเดียวของเธอกลายเป็นความอยู่รอดเธอรู้ว่า ไม่มีจุดในการต่อสู้กับชายที่เรียกตัวเองว่า ทิตัส เขาจะทำสิ่งที่เขาต้องเพื่อที่จะได้รับข้อมูล เธออาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอหวัง เธอแกล้งเสียมันจะทำให้พวกเขาประมาทแต่ความจริงเศร้าคือ เธอถูกมากๆแตก
น่ามีความคิดไม่กี่วัน เธอได้ใช้เวลาในกล่อง ไม่มีพระอาทิตย์ขึ้นหรือพระอาทิตย์ตกนาฬิกา ไม่สว่าง ไม่มืดด้วยซ้ำ
แค่หินเย็นมืด
" ออกมา เดน่า ไม่จำเป็นสำหรับที่นี่ เรากำลังจะปล่อยคุณไป จำได้มั้ย ? "
ใช่ๆ
เธอรู้ว่าพวกเขาจะฆ่าเธอ และบางที ดูจากหน้าตาแล้ว juicehead ได้จะยิ่งแย่ลง ไททัสทำให้สนามการขายที่ดีเมื่อตอนครั้งแรกที่เขาเจอกับเธอ เขาพยายามที่จะให้ความหวังซึ่งในท้ายที่สุดก็อาจจะร้ายกว่าอะไรในกล่อง แต่เธอรู้ เขาได้แสดงให้เห็นใบหน้าของเขา ดังนั้นมี geek คอมพิวเตอร์ และ juicehead และสององครักษ์ที่เธอได้เจอ
เธอสงสัย นอนในที่มืดทุกวันและชั่วโมง วิธีที่พวกเขาตั้งใจจะฆ่าเธอ เธอได้ยินเสียงกระสุนอีกครั้ง นั่นเป็นวิธีที่พวกเขาจะทำหรือพวกเขาก็ตัดสินใจที่จะทิ้งเธอไว้ในกล่องและหยุดขว้างปาลงกอบข้าว ?
ได้แม้แต่เรื่อง
ตอนนี้ดาน่าเหนือพื้นดิน ตอนนี้เธอสุดท้ายในดี , สวยงาม , งดงามกลางแจ้ง เธอรู้สึกฟรี ถ้าเธอตาย เธอจะน้อยตายเองข้อตกลง
น่าเก็บไว้ใช้ ใช่ เธอได้ร่วมมือกับทิตัส สิ่งที่มันไม่ ?เมื่อเธอถูกบังคับให้โทรไปยืนยันการโอนเงินผ่านธนาคาร เธอหวังว่าจะได้ยินอะไร มาร์ติน บเสียงของเธอ หรือเธออาจพยายามที่จะเอาเขาบางชนิดของข้อความที่ละเอียด แต่ไททัสเก็บลายนิ้วมือในการวางสาย , อื่น ๆ เมื่อเหนี่ยวไกปืน
และแล้วแน่นอนมีทิตัสใหญ่คุกคาม . . . . . . .
juicehead ตะโกน , " คุณไม่ต้องทำสิ่งนี้ ดาน่า
"เขาอยู่ในป่าแล้ว เธอวิ่งได้เร็วขึ้น ทราบว่า เธอจะต่อสู้ผ่านอ่อนเพลีย เธอถูกดึงดูดพื้นในเขาย้ายคล่องแคล่วผ่านใบไม้ , หลบกิ่งไม้และต้นไม้ เมื่อเธอเหยียบอะไร และได้ยินเสียงแตกแหลม
น่าจัดการไม่กรี๊ดออกมาดัง ๆ .
แคทยืนแช่แข็งในสนามหลังบ้านของบ้านธรรมดาในมอนทอว์ก และรู้สึกว่าโลกเปิดขึ้นและกลืนกินเธอทั้งตัว สิบแปดปีหลังจากที่บอกว่าเขาไม่อยากจะแต่งงานกับเธอ เจฟก็ขาดแคลนสิบฟุต ไม่กี่นาที ไม่มีใครพูด เธอเห็นลักษณะของการสูญเสียและความเจ็บปวด และความสับสนบนใบหน้าของเขา และสงสัยว่า เขาเห็นเหมือนกัน
ค่ะเมื่อเจฟพูดขึ้น มันกับชายชรา ไม่ใช่แคท " เราใช้ความเป็นส่วนตัวหน่อย แซม "
" แน่นอน "
ในการมองเห็นของเธอ แคทเห็นตาแก่ปิดหนังสือและเข้าไปในบ้าน เธอและเจฟฟ์ไม่ได้ใช้สายตาของพวกเขาออกจากกัน พวกเขาให้กลายเป็นสองระวังจรวดรอใครบางคนที่จะวาด หรือ มีโอกาสมากขึ้น2 ไม่เชื่อวิญญาณที่กลัวว่าถ้าหนึ่งของพวกเขาเปลี่ยนไป ถ้าหนึ่งของพวกเขามาก เช่น กระพริบตา อีกคนก็จะหายไปกลายเป็นฝุ่นอายุสิบแปดปี
และเจฟฟ์ได้น้ำตาในดวงตา " พระเจ้า ดีจังที่ได้เจอคุณ "
" นายด้วย " เธอกล่าว
เงียบ
จากนั้น แคท กล่าวว่า " จริงๆ แล้วผมก็พูดว่า ' คุณ ' "
" คุณใช้ดีกว่ากับอิ
"" ผมใช้ดีกว่าเยอะ "
เขาส่ายหน้า " คุณดูดีมากๆ ค่ะ
" เธอยิ้มให้เขา " คุณเหมือนกัน " แล้ว " นี่ มันกลายเป็นไปใหม่ของฉันไปที่บรรทัด "
เจฟเริ่มเข้าหาเธอ แขนกระจาย เธอต้องการจะยุบเข้าไปเธออยากให้เขาเอาเธออยู่ในอ้อมแขนของเขาและกดของเธอกับหน้าอกของเขา และอาจดึงกลับมาและจูบเธออย่างนุ่มนวล แล้วรอแค่สิบแปดปีจะละลายหายไปเหมือนน้ำค้างแข็งยามเช้า แต่บางทีมันอาจเป็นมากกว่าการซ้อมรบป้องกัน Kat ย้อนกลับไปจับฝ่ามือของเธอให้เขา เขาดึงขึ้น แปลกใจ แต่ก็แค่แปปเดียว แล้วเขาก็พยักหน้า
" คุณมาที่นี่ทำไม แคท "
" ฉันกำลังตามหาผู้หญิงสองคนที่หายไป "
เธอรู้สึกดีมากขึ้นเมื่อเธอกล่าวว่าพื้นดินนี้ เธอไม่ได้ไปผ่านทั้งหมดนี้เพื่อรื้อฟื้นเปลวไฟจากคู่หมั้นเก่าของเธอนานแล้วดับ เธอมาที่นี่เพื่อแก้คดี
" ไม่เข้าใจ " เขากล่าว .
" ชื่อเดเฟลส์กับมาร์ธาปาเก้ "
" ผมไม่เคยได้ยินของพวกเขา "
เธอคาดว่าจะได้คำตอบนี้เมื่อแคทใส่กัน เธอเป็นคนกล่าวว่า " มันคือแคท " ก่อน ส่วนที่เหลือก็กลายเป็นสถานที่
" คุณมีแล็ปท็อป ? " เธอถาม
" เอ่อ . . . ใช่ ทำไม ? "
" ได้ด้วย "
" ฉันยังไม่รู้ - - "
" จะได้ เจฟ โอเค ? "
เขาพยักหน้า เมื่อเขาเดินเข้าไป แคท แล้วลดลงไปที่หัวเข่าของเธอและรู้สึกว่าร่างกายทั้งหมดของเธอให้หมดเธอต้องการที่จะจมกับพื้นและลืมเกี่ยวกับผู้หญิงเหล่านี้ นอนบนดินและปล่อยให้ไปและร้องไห้ และสงสัยเรื่องอะไรถ้าชีวิตงี่เง่านี้นำเรา
เธอจัดการเพื่อกลับขึ้นไม่กี่วินาทีก่อนที่เขาจะกลับมา เขาเปิดแล็ปท็อปและยื่นมันให้เธอ เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะปิกนิก เจฟนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ
" แคท "
เธอได้ยินความเจ็บปวดในเสียงของเขาด้วย " ยังไม่ใช่ตอนนี้ได้โปรด ขอผ่านนะ "
เธอมาถึง youarejustmytype หน้าและเอาขึ้นโปรไฟล์ของเขา .
มันก็หายไปแล้ว . . .
มีคนปิดแถว เธอรีบเปิดอีเมล์เก่าของเธอและพบลิงค์แบรนดอนได้ส่งเธอกับเจฟใช้งาน Facebook หน้า เธอนำมันขึ้นและปั่นแล็ปท็อปที่มีต่อเขา
" คุณบน Facebook "
เจฟฟ์ squinted ที่หน้า" นั่นเป็นวิธีที่คุณพบฉัน "
" มันช่วยได้ "
" ฉันลบบัญชีทันทีที่ฉันพบออกเกี่ยวกับมัน . "
" ไม่มีอะไรที่ออนไลน์เคยลบ . "
" คุณเห็นลูกสาวของฉัน เมื่อเช้านี้ ตอนไปโรงเรียน "
แคทพยักหน้า ดังนั้นลูกสาวก็เรียกเขาหลังจากที่เธอติดต่อมา แคทเคยคิดว่ามาก
" ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมลินดา คือชื่อของเธอ เธอเลยเหงาแม่ของเธอตายไปเมื่อปีที่แล้ว ฉันไม่เดทหรืออะไร เธอจึงคิดว่าอย่างน้อยฉันก็มี Facebook หน้า ค้นหาเพื่อนเก่า หรือไปพบใครบางคน คุณก็รู้ว่ามันเป็นยังไง . . . "
" แล้วลูกสาวของคุณการตั้งค่าหน้า "
" ครับ เป็นแปลกใจให้ฉัน . "
" เธอบอกว่าเธอเคยเป็นเจฟ เรย์เนส ? "
" เธอไม่ก็ไม่ ทันทีที่ผมเห็นมัน ผมลบไปแล้วนั่นคือเมื่อผมอธิบายกับเธอแล้วว่า ฉันเป็นใคร "
แคทเจอสายตาของเขา . ดวงตาของเขายังคงแทง " ทำไมคุณถึงได้เปลี่ยนชื่อเหรอ ? "
เขาส่ายหน้า " คุณพูดบางอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงที่ขาดหายไป "
" ค่ะ "
" และนั่นคือเหตุผลที่คุณอยู่ที่นี่ . . . "
" แล้ว ใครใช้คุณในปลาดุก โครงการ "
" ปลาดุก ? "
" ครับ ฉันหมายถึง นั่นคือสิ่งที่พวกเขาเรียกมัน คุณเคยเห็นภาพยนตร์หรือรายการทีวีโชว์ "
" ไม่ "
" ปลาดุกเป็นบุคคลที่อ้างว่าเป็นคนที่พวกเขาไม่ออนไลน์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความสัมพันธ์ที่โรแมนติก " เสียงของเธอถูกแบน , ความเป็นจริง เธอต้องการตอนนี้ เธอต้องการแค่พ่นข้อเท็จจริงและตัวเลขและความหมาย และไม่ได้รู้สึกอะไรเลย " มีคนถ่ายรูปและสร้างโปรไฟล์ของคุณออนไลน์สำหรับคุณ และวางไว้บนเว็บไซต์ singlesผู้หญิงสองคนที่ตกหลุมปลาดุกจะหายไป . "
" ฉันไม่เกี่ยว " เจฟพูด
" อืม ฉันรู้แล้ว "
" แล้วคุณเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ "
" ผมเป็นตำรวจ "
" แล้วนี่คดีของคุณ " เขาถาม " มีใครจำผมได้มั้ย ? "
" ผมเข้าร่วม youarejustmytype . หรือเพื่อนทำเพื่อฉัน มันไม่สำคัญหรอก ฉันเห็นโปรไฟล์ของคุณและฉันติดต่อคุณ หล่อนเกือบจะยิ้ม" ฉันส่งคุณว่า ' คิดถึง ' วิดีโอ . "
เขายิ้ม " จอห์น เวต "
" ใช่ค่ะ "
" ฉันรักวิดีโอ " อย่างหวังสว่างตา " คุณ เอ่อ คุณยังโสดเหรอ ? "
" ใช่ค่ะ "
" ไม่เคยมี "
" ไม่ "
เจฟฟ์ ดวงตาเริ่มเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง " ฉัน เมลินดา แม่ตั้งครรภ์ในหมอกควันเมาในระหว่างระยะเวลาทำลายตนเองจริงๆสำหรับเราทั้งคู่ฉันจัดการเพื่อให้ออกจากตนเองทำลาย เธอไม่ได้ทำ นั่นคืออดีตพ่อสามีของฉันข้างใน เราสามคนอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่เธอตายเมื่อเธออายุ 18 เดือนเก่า . "
" ฉันขอโทษ . . . "
" ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากให้คุณรู้ "
แคทพยายามที่จะกลืน " ไม่ใช่เรื่องของฉัน "
" ฉันเดาไม่ได้ " เจฟฟ์ กล่าว เขาดู แล้วกระพริบตา" ฉันหวังว่าฉันสามารถช่วยให้คุณกับผู้หญิงที่หายตัวไป แต่ผมไม่รู้อะไรเลย "
" ฉันว่า "
" แล้ว ยังมาเจอฉัน " เขากล่าว .
" มันไม่ได้ทั้งหมดที่ห่างไกล และฉันได้เพื่อให้แน่ใจว่า . . . "
เจฟกลับมาเพื่อให้เขาหันไปทางเธอ พระเจ้า เขายังโคตรหล่อ " คุณ ? " เขาถาม
โลกเป็น crashing รอบเธอ เธอรู้สึกเวียนหัว เห็นหน้าเขาอีกครั้งการได้ยินเสียงของเขา แคทไม่ได้เชื่อจริงๆว่ามันจะเกิดขึ้น ความเจ็บปวดที่เฉียบพลันมากกว่าที่เธอจะคาดคิดได้ ในความอ่อนหัดของพวกมันทั้งหมดก็สิ้นสุดลง ทำให้ถูกได้แย่ลง โดยเห็นของเขาที่สวยงาม , ทุกข์ , หลอนหน้า
เธอยังคงรักเขา
ให้ตายสิ นรก ให้ตายสิ และเธอเกลียดตัวมันและเขารู้สึกอ่อนแอและโง่และชอบดูด
เธอยังคงรักเขา" เจฟ "
" ครับ "
" คุณทิ้งฉันทำไม " - -
-
กระสุนนัดแรก ชนต้นไม้หกนิ้วจากเดน่า หัว . . . .
บิตของเปลือกตีเธอ ตาซ้าย ดาน่าและ ducked scampered ออกไปคลานสี่เท้า กระสุนที่สองและสามไปเหนือเธอ เธอมีความคิดที่ไม่มี
" เดน่า ? "
เธอมีเพียงหนึ่งมีสติคิด : รักษาระยะห่างระหว่างเธอและ juicehead มากเท่าที่เป็นไปได้เขาเป็นคนที่ขังเธอไว้ในกล่องบ้านั่น เขาเป็นคนที่ทำให้เธอถอดเสื้อผ้าของเธอ และเขาก็เป็นคนที่ทำให้เธอใส่ชุดกับถุงเท้าเท่านั้น
ไม่มีรองเท้า หรือรองเท้า
นี่เธอกำลังวิ่งผ่านป่าเพื่อหนีจากพวกโรคจิตในเท้าถุงเท้า
น่าไม่สนใจ
ก่อน juicehead ใหญ่ขังเธอไว้ใต้ดินเดน่า เฟลป์ส ได้ตระหนักว่า เธอได้มี ที่แรก ส่วนที่เลวร้ายที่สุดของไม่ใช่ความเจ็บปวดหรือความกลัวแต่ความอัปยศและเกลียดชังตนเองตกไม่กี่ภาพ และดีกลายเป็นวลี
พระเจ้า น่าสงสารเธอ ?
แต่เป็นเงื่อนไขที่แย่ลงนั้นหลุดลอยไป เป้าหมายเดียวของเธอกลายเป็นความอยู่รอดเธอรู้ว่า ไม่มีจุดในการต่อสู้กับชายที่เรียกตัวเองว่า ทิตัส เขาจะทำสิ่งที่เขาต้องเพื่อที่จะได้รับข้อมูล เธออาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอหวัง เธอแกล้งเสียมันจะทำให้พวกเขาประมาทแต่ความจริงเศร้าคือ เธอถูกมากๆแตก
น่ามีความคิดไม่กี่วัน เธอได้ใช้เวลาในกล่อง ไม่มีพระอาทิตย์ขึ้นหรือพระอาทิตย์ตกนาฬิกา ไม่สว่าง ไม่มืดด้วยซ้ำ
แค่หินเย็นมืด
" ออกมา เดน่า ไม่จำเป็นสำหรับที่นี่ เรากำลังจะปล่อยคุณไป จำได้มั้ย ? "
ใช่ๆ
เธอรู้ว่าพวกเขาจะฆ่าเธอ และบางที ดูจากหน้าตาแล้ว juicehead ได้จะยิ่งแย่ลง ไททัสทำให้สนามการขายที่ดีเมื่อตอนครั้งแรกที่เขาเจอกับเธอ เขาพยายามที่จะให้ความหวังซึ่งในท้ายที่สุดก็อาจจะร้ายกว่าอะไรในกล่อง แต่เธอรู้ เขาได้แสดงให้เห็นใบหน้าของเขา ดังนั้นมี geek คอมพิวเตอร์ และ juicehead และสององครักษ์ที่เธอได้เจอ
เธอสงสัย นอนในที่มืดทุกวันและชั่วโมง วิธีที่พวกเขาตั้งใจจะฆ่าเธอ เธอได้ยินเสียงกระสุนอีกครั้ง นั่นเป็นวิธีที่พวกเขาจะทำหรือพวกเขาก็ตัดสินใจที่จะทิ้งเธอไว้ในกล่องและหยุดขว้างปาลงกอบข้าว ?
ได้แม้แต่เรื่อง
ตอนนี้ดาน่าเหนือพื้นดิน ตอนนี้เธอสุดท้ายในดี , สวยงาม , งดงามกลางแจ้ง เธอรู้สึกฟรี ถ้าเธอตาย เธอจะน้อยตายเองข้อตกลง
น่าเก็บไว้ใช้ ใช่ เธอได้ร่วมมือกับทิตัส สิ่งที่มันไม่ ?เมื่อเธอถูกบังคับให้โทรไปยืนยันการโอนเงินผ่านธนาคาร เธอหวังว่าจะได้ยินอะไร มาร์ติน บเสียงของเธอ หรือเธออาจพยายามที่จะเอาเขาบางชนิดของข้อความที่ละเอียด แต่ไททัสเก็บลายนิ้วมือในการวางสาย , อื่น ๆ เมื่อเหนี่ยวไกปืน
และแล้วแน่นอนมีทิตัสใหญ่คุกคาม . . . . . . .
juicehead ตะโกน , " คุณไม่ต้องทำสิ่งนี้ ดาน่า
"เขาอยู่ในป่าแล้ว เธอวิ่งได้เร็วขึ้น ทราบว่า เธอจะต่อสู้ผ่านอ่อนเพลีย เธอถูกดึงดูดพื้นในเขาย้ายคล่องแคล่วผ่านใบไม้ , หลบกิ่งไม้และต้นไม้ เมื่อเธอเหยียบอะไร และได้ยินเสียงแตกแหลม
น่าจัดการไม่กรี๊ดออกมาดัง ๆ .
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Sometimes a beautiful things may not bea
- well behave always like to help other.
- ที่หนึ่ง
- เด็กสามารถเลือกเรียนวิชาที่ตนสนใจได้ แม้
- And choose the best, they support.
- I said I have been to Thailand
- การจัดทำตารางสอบ
- วิชา
- เขากำลังถ่ายรูป
- oh right
- Today, I got up at 10.45 am. I brushed m
- Head office at a big bank
- Children can select their major interest
- Although no teacher at any department.
- manner
- นั่นหมายความว่าเขาเกลียดฉันมาก
- ไม่เป็นไร สิ่งที่ทำร้ายความรผุ้สึกบ่อยๆส
- I graduated with a bachelor’s degree in
- ไม่เป็นไร สิ่งที่ทำร้ายความรผุ้สึกบ่อยๆส
- ahh you mean I should watch a VDO?I unde
- Kids can choose the course that they're
- คุณวางแผนว่าจะเรียนต่อไหม
- มาอยู่ไทยนานรึยัง
- ตอนนี้
