The main trend was that the sedges

The main trend was that the sedges were relatively more important for N removal by plant uptake compared to root supported denitrification, but the essential pathway among the other macrophytes in the mining impacted wetland was denitrification. When comparing the relative contribution of the plants to N-removal by either N uptake or denitrification, we calculated the denitrification rates per 120 days, which corresponds approximately to the vegetation period at the site (Raab and Vedin, 1995). This is a conservative estimate, since root-associated denitrification likely occurs for a longer time period than the actual vegetation period (Kallner Bastviken et al., 2005). If we instead assume that denitrification would continue over the year, this would be the dominant N-removal pathway and plant N-uptake by Carex spp. would not be significant (data not shown). In agreement, plant assimilation usually accounts for 10–15% of the total N removal in constructed wetlands ( Gersberg et al., 1983) and even less at high N loading rates ( Tanner et al., 1995). All plant species collected at the mining site supported denitrification activity on the roots, or shoots in the case of the aquatic moss D. fluitans, but at different rates. The typical species of the boreal vegetation zone investigated here have to our knowledge never been studied before with respect to denitrification, although the rhizosphere or periphyton associated with other well-studied macrophytes, like Typha spp., P. australis and Elodea spp., are known to enhance denitrification rates compared to bulk sediment (e.g. Toet et al., 2003 and Ruiz-Rueda et al., 2009). Also in other systems, like soils and rice paddies, several studies have reported that plants generally increase the activity of nitrate reducers and denitrifiers ( Philippot et al., 2009 and references therein). The substantially higher denitrification rates recorded for D. fluitans could be a result of the large surface area in the water column of the moss compared to the roots of the vascular macrophytes due to differences in morphology. A larger area alleviates the exchange of nitrate between the water column and the attached bacteria. In addition, it results in more surfaces for bacterial colonization, which was reflected by the higher abundance of the total bacterial community and the denitrification genes of bacteria attached to D. fluitans compared to the other species, both when growing at the site and in the growth chamber. The different effects of the plants on denitrification could also be due to the type or amount of organic exudates, which have been shown to influence the abundance and activity of rhizosphere-associated heterotrophic microorganisms on other plant species ( Søndergaard, 1983, Karjalainen et al., 2001 and Orwin et al., 2006) and denitrification rates in soil communities ( Henry et al., 2008). For a few macrophytes, it has been demonstrated that the rate of organic carbon released by the roots differs among species and can amount up to nearly 5% of the net photosynthetically fixed carbon, which in theory can fuel substantial annual denitrification rates ( Zhai et al., 2013).

The potential denitrification activity correlated with the genetic potential for denitrification, especially strong with the abundance of nirS, showing that the genetic potential was an effective indicator for potential denitrification activity on the roots. In soils, gene abundances and denitrification rates are sometimes, but not always correlated (e.g. Hallin et al., 2009, Jones et al., 2014 and Powell et al., 2015), which could be due to the facultative nature of denitrifiers; i.e. they thrive under oxic conditions and can therefore be highly abundant without expressing their denitrification genes. Consequently, gene abundances more likely correlate with potential activity when conditions in the environment fully support denitrification. Reports on genetic potential for denitrification on roots or in periphyton of macrophytes are scarce, but recently Kofoed et al. (2012) demonstrated a selective enrichment in the rhizospheres of Plantago uniflora and Myriophyllum alterniflorum for the gene narG, coding for an enzyme catalyzing nitrate reduction; a stand-alone process or the first step in denitrification. In a constructed wetland treating municipal wastewater in Spain, the presence of P. australis, but not Typha spp., also increased the abundance of denitrification genes in the sediment when compared to non-vegetated areas in the wetland ( García-Lledó et al., 2011). Thus, macrophytes seem to either attract or stimulate growth of denitrifiers.

Even though plant-supported denitrification was the dominating N-removal pathway, we show that Carex spp. could play an important role in N-removal via N-uptake in sub-arctic wetlands; either temporally if not harvested or permanently if harvested. Our results are based on dry weight and reflect the N-removal potential, but for N-removal via uptake at a specific site, the standing biomass per m2 and for entire wetlands needs to be considered. Thus, despite both low N-uptake and denitrification potential, N-removal potential of C. rostrata at the wetland scale is probably high, since C. rostrata can produce substantial amounts of dry weight per m2 ( Hultgren, 1989 and Saarinen, 1998) and commonly covers and even dominates large wetland areas ( Husson et al., 2014a and Husson et al., 2014b). Moreover, the allocation of biomass to either shoots or roots also affects N-removal potential in a wetland and it varies among species. For example, the root biomass of C. rostrata at the end of the vegetation period is commonly higher than the shoot biomass ( Aerts et al., 1992), whereas in E. fluviatile, the shoot to root biomass is only ca. 0.1 ( Ojala et al., 2002), indicating a potentially higher denitrification potential per m2 wetland compared to C. rostrata. The higher total N uptake observed when the plants were cultivated in the growth chamber was likely due to the optimal and more stable conditions in terms of light and temperature. In addition, the sediment used for cultivation was not as densely packed as the in situ sediment, which probably allowed better diffusion of nutrients in the pore water. However, in relative terms, there were no differences among the plant species as there was no interaction effect between growth conditions and species. The same goes for the abundance of denitrification genes, except for nosZI. In addition, there was no effect of growth conditions on the relative abundances of denitrification genes. This shows that relevant results for N uptake and denitrification in sub-arctic wetland species can be studied in growth chambers, which would allow for manipulative experiments to further understand the underlying mechanisms.

The N-removal potential of the helophyte C. aquatilis was favored by co-cultivation with a seldom-rooted plant species floating in the water column (D. fluitans). However, the N content in the moss was lower when cultivated together with C. aquatilis compared to in mono-culture; either because the moss provided nutrients for the helophyte species or because C. aquatilis is a better competitor for N. The latter can be an effect of light attenuation by C. aquatilis affecting D. fluitans' photosynthetic capacity ( Kotowski and Diggelen, 2004), which can affect plant supported denitrification ( Toet et al., 2003). For the denitrifiers attached to the plants, the only effect of co-cultivation we detected was the decreased abundance of nirS and nirK on D. fluitans, which supports the hypothesis that C. aquatilis was scavenging the nitrate. Both facilitative and competitive interactions can dominate between plants, but overall primary productivity generally increases with increasing plant diversity ( Hooper and Vitousek, 1997). Plant biomass production and total N removal in a wetland increased in two species mixtures of various plant species commonly used in constructed wetlands in China when compared to monocultures ( Wang et al., 2014). Even polycultures of six different genotypes of the species P. australis was shown to result in increased biomass when compared to monocultures, and since the N content did not differ, the total N uptake was higher when genotypic richness increased ( Tomimatsu et al., 2014). Wei et al. (2015) demonstrated that N can be shared between plant species when partitioning other resources in estuarine wetlands. In agricultural soils, nitrate concentration in the soil solution has been shown to increase with decreasing plant diversity, suggesting a positive effect of mixed species cultures for N uptake ( Zak et al., 2003, Niklaus et al., 2006 and Mueller et al., 2013). The overall effect of co-cultivation of macrophytes on plant N-uptake and abundances of denitrifiers that we observed suggests both multi-trophic and inter-trophic interactions that need to be further explored in order to best exploit these interactions in sub-arctic wetlands.

5. Conclusions
We identified denitrification on the roots or in the periphyton as an important pathway for N-removal in the studied wetland species receiving nitrate-rich mine drainage. However, for estimates of the N-removal potential of specific wetlands and their associated plant species, above- and belowground biomass per area and at the wetland scale need to be considered. The genetic potential for denitrification was an effective indicator for potential activity, suggesting that the targeted denitrifiers associated with the roots were either active or easily activated. The N-removal potential differed among macrophyte species and was affected by co-cultivation. Due to the positive effect of mixed plant species cultures for N uptake and the negative impact on the genetic potential for denitrification observed in the studied combination, we suggest that future studies should investigate both multi-trophic and inter-trophic interactions for opti

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนวโน้มหลักถูกว่า sedges ค่อนข้างสำคัญสำหรับ N โดยเปรียบเทียบการ denitrification สนับสนุนรากดูดธาตุอาหารพืช แต่ทางเดินสำคัญระหว่าง macrophytes ในพื้นที่ชุ่มน้ำทำเหมืองที่รับผลกระทบถูก denitrification เมื่อเปรียบเทียบสัดส่วนสัมพัทธ์ของพืชการกำจัด N โดย N ดูดซับหรือ denitrification เราคำนวณราคา denitrification ต่อวัน 120 ซึ่งสอดคล้องกับรอบระยะเวลาพืชประมาณไซต์ (Raab และ Vedin, 1995) นี้เป็นการประเมินหัวเก่า เนื่องจากเชื่อมโยงราก denitrification อาจเกิดขึ้นสำหรับรอบระยะเวลานานกว่าระยะจริงพืช (Kallner Bastviken et al., 2005) ถ้าเราแทนสมมติ denitrification ที่จะดำเนินต่อปี นี้จะเอา N ทางเดินหลักและพืช ดูดธาตุอาหาร N โดย Carex โอจะไม่สำคัญ (ข้อมูลไม่แสดง) ตกลง ผสมพืชปกติบัญชี 10 – 15% ของการกำจัด N รวมในพื้นที่ชุ่มน้ำที่สร้างขึ้น (Gersberg et al., 1983) และแม้แต่น้อยราคาสูง N โหลด (แทนเนอร์ชำรุดและ al., 1995) ชนิดพืชทั้งหมดที่เก็บรวบรวมไซต์เหมืองสนับสนุนกิจกรรม denitrification บนราก การถ่ายภาพใน กรณี fluitans D. มอน้ำ แต่ราคาแตกต่างกัน พันธุ์เขตพืชพรรณ boreal สอบสวนนี่ทั่วไปมีความรู้ของเราไม่ได้ศึกษาก่อนกับ denitrification แม้ว่าไรโซสเฟียร์หรือ periphyton ที่เกี่ยวข้องกับ macrophytes อื่น ๆ เชิญ studied เช่นถ่านธูปโอ ออสเตรลิ P. Elodea โอ ทราบว่าเพิ่มราคา denitrification เมื่อเทียบกับตะกอน (เช่น Toet และ al., 2003 และ Ruiz Rueda et al., 2009) จำนวนมาก ในระบบอื่น ๆ เช่นดินเนื้อปูนและทุ่งนา ศึกษาหลายรายมีให้ พืชโดยทั่วไปเพิ่มกิจกรรม reducers ไนเตรตและ denitrifiers (Philippot et al., 2009 และอ้างอิง therein) ราคา denitrification สูงมากที่บันทึกสำหรับ D. fluitans อาจเป็นผลลัพธ์ของพื้นที่ขนาดใหญ่ในคอลัมน์น้ำของมอเมื่อเทียบกับรากของ macrophytes หลอดเลือดเนื่องจากความแตกต่างในสัณฐานวิทยา พื้นที่กว้าง alleviates แลกเปลี่ยนไนเตรตระหว่างคอลัมน์น้ำและแบคทีเรียแนบ นอกจากนี้ จะส่งผลในพื้นที่เพิ่มเติมสำหรับสนามแบคทีเรีย ซึ่งถูกสะท้อน โดยความสูงของชุมชนจากแบคทีเรียรวมและ denitrification ยีนของแบคทีเรียกับ D. fluitans เมื่อเทียบกับอื่น ๆ ชนิด ทั้งเมื่อมีการเพิ่มขึ้น ที่ไซต์ และ ในหอเจริญเติบโต ผลแตกต่างกันของพืชการ denitrification ได้เนื่องจากชนิดหรือจำนวน exudates อินทรีย์ ซึ่งได้รับการแสดงจะมีผลต่อความอุดมสมบูรณ์และกิจกรรมสัมพันธ์ไรโซสเฟียร์จุลินทรีย์ heterotrophic บนพืชชนิดอื่น (Søndergaard, 1983, Karjalainen และ al., 2001 และ Orwin และ al., 2006) และ denitrification ในดินชุมชน (เฮนรี่ et al., 2008) สำหรับ macrophytes กี่ มันได้ถูกแสดงว่า อัตราของอินทรีย์คาร์บอนออก โดยรากแตกสายพันธุ์ และสามารถจำนวนถึงเกือบ 5% ของสุทธิถาวร photosynthetically คาร์บอน ซึ่งในทางทฤษฎีสามารถเชื้อเพลิงพบประจำปีพิเศษ denitrification (Zhai et al., 2013)กิจกรรมเกิด denitrification correlated กับศักยภาพทางพันธุกรรมการ denitrification แข็งแกร่งโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มีความอุดมสมบูรณ์ของคุณภาพ แสดงว่า ศักยภาพทางพันธุกรรมเป็นตัวบ่งชี้ที่มีผลบังคับใช้สำหรับกิจกรรมการ denitrification เป็นรากฐานการ ในดินเนื้อปูน ยีน abundances และ denitrification ราคาถูกบางครั้ง แต่ไม่เสมอไป correlated (เช่น Hallin และ al. ปี 2009, Jones et al., 2014 และพาวเวล et al., 2015), ซึ่งอาจเกิดจากธรรมชาติของ denitrifiers; facultative เช่นพวกเขาเจริญเติบโตภายใต้เงื่อนไข oxic และดังนั้นจะสูงมาก โดยไม่มีการแสดงของยีน denitrification ดัง ยีน abundances ว่าเชื่อมโยงกับกิจกรรมที่อาจเกิดขึ้นเมื่อสภาพแวดล้อมที่สนับสนุน denitrification เต็ม รายงาน denitrification ราก หรือ periphyton ของ macrophytes ศักยภาพทางพันธุกรรมหายาก แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ Kofoed et al. (2012) แสดงโดดเด่นใช้ในการ rhizospheres ของ Plantago uniflora และ alterniflorum Myriophyllum ในยีน narG รหัสสำหรับเอนไซม์ลดไนเตรต catalyzing กระบวนการแบบสแตนด์อโลนหรือขั้นตอนแรกของ denitrification ในพื้นที่ชุ่มน้ำที่สร้างขึ้น รักษาระบบบำบัดน้ำเสียเทศบาลในสเปน ของออสเตรลิ P. แต่ไม่ถ่านธูปโอ เพิ่มความอุดมสมบูรณ์ของยีน denitrification ในตะกอนเมื่อเทียบกับพื้นที่ที่มีการปลูกพืชในพื้นที่ชุ่มน้ำ (García Lledó et al., 2011) ขึ้นด้วย ดังนั้น macrophytes ดูดึงดูด หรือกระตุ้นการเจริญเติบโตของ denitrifiersEven though plant-supported denitrification was the dominating N-removal pathway, we show that Carex spp. could play an important role in N-removal via N-uptake in sub-arctic wetlands; either temporally if not harvested or permanently if harvested. Our results are based on dry weight and reflect the N-removal potential, but for N-removal via uptake at a specific site, the standing biomass per m2 and for entire wetlands needs to be considered. Thus, despite both low N-uptake and denitrification potential, N-removal potential of C. rostrata at the wetland scale is probably high, since C. rostrata can produce substantial amounts of dry weight per m2 ( Hultgren, 1989 and Saarinen, 1998) and commonly covers and even dominates large wetland areas ( Husson et al., 2014a and Husson et al., 2014b). Moreover, the allocation of biomass to either shoots or roots also affects N-removal potential in a wetland and it varies among species. For example, the root biomass of C. rostrata at the end of the vegetation period is commonly higher than the shoot biomass ( Aerts et al., 1992), whereas in E. fluviatile, the shoot to root biomass is only ca. 0.1 ( Ojala et al., 2002), indicating a potentially higher denitrification potential per m2 wetland compared to C. rostrata. The higher total N uptake observed when the plants were cultivated in the growth chamber was likely due to the optimal and more stable conditions in terms of light and temperature. In addition, the sediment used for cultivation was not as densely packed as the in situ sediment, which probably allowed better diffusion of nutrients in the pore water. However, in relative terms, there were no differences among the plant species as there was no interaction effect between growth conditions and species. The same goes for the abundance of denitrification genes, except for nosZI. In addition, there was no effect of growth conditions on the relative abundances of denitrification genes. This shows that relevant results for N uptake and denitrification in sub-arctic wetland species can be studied in growth chambers, which would allow for manipulative experiments to further understand the underlying mechanisms.The N-removal potential of the helophyte C. aquatilis was favored by co-cultivation with a seldom-rooted plant species floating in the water column (D. fluitans). However, the N content in the moss was lower when cultivated together with C. aquatilis compared to in mono-culture; either because the moss provided nutrients for the helophyte species or because C. aquatilis is a better competitor for N. The latter can be an effect of light attenuation by C. aquatilis affecting D. fluitans' photosynthetic capacity ( Kotowski and Diggelen, 2004), which can affect plant supported denitrification ( Toet et al., 2003). For the denitrifiers attached to the plants, the only effect of co-cultivation we detected was the decreased abundance of nirS and nirK on D. fluitans, which supports the hypothesis that C. aquatilis was scavenging the nitrate. Both facilitative and competitive interactions can dominate between plants, but overall primary productivity generally increases with increasing plant diversity ( Hooper and Vitousek, 1997). Plant biomass production and total N removal in a wetland increased in two species mixtures of various plant species commonly used in constructed wetlands in China when compared to monocultures ( Wang et al., 2014). Even polycultures of six different genotypes of the species P. australis was shown to result in increased biomass when compared to monocultures, and since the N content did not differ, the total N uptake was higher when genotypic richness increased ( Tomimatsu et al., 2014). Wei et al. (2015) demonstrated that N can be shared between plant species when partitioning other resources in estuarine wetlands. In agricultural soils, nitrate concentration in the soil solution has been shown to increase with decreasing plant diversity, suggesting a positive effect of mixed species cultures for N uptake ( Zak et al., 2003, Niklaus et al., 2006 and Mueller et al., 2013). The overall effect of co-cultivation of macrophytes on plant N-uptake and abundances of denitrifiers that we observed suggests both multi-trophic and inter-trophic interactions that need to be further explored in order to best exploit these interactions in sub-arctic wetlands.
5. Conclusions
We identified denitrification on the roots or in the periphyton as an important pathway for N-removal in the studied wetland species receiving nitrate-rich mine drainage. However, for estimates of the N-removal potential of specific wetlands and their associated plant species, above- and belowground biomass per area and at the wetland scale need to be considered. The genetic potential for denitrification was an effective indicator for potential activity, suggesting that the targeted denitrifiers associated with the roots were either active or easily activated. The N-removal potential differed among macrophyte species and was affected by co-cultivation. Due to the positive effect of mixed plant species cultures for N uptake and the negative impact on the genetic potential for denitrification observed in the studied combination, we suggest that future studies should investigate both multi-trophic and inter-trophic interactions for opti

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวโน้มหลักคือการที่เสจด์ค่อนข้างสำคัญมากขึ้นสำหรับการกำจัดโดยไม่มีการดูดซึมของพืชเมื่อเทียบกับรากสนับสนุนเซลเซียส แต่ทางเดินที่สำคัญในหมู่ macrophytes อื่น ๆ ในพื้นที่ชุ่มน้ำที่ส่งผลกระทบต่อการทำเหมืองแร่เป็น denitrification เมื่อเปรียบเทียบผลงานญาติของพืชที่จะ N-กำจัดโดยการดูดซึม N หรือ denitrification เราคำนวณอัตราเซลเซียสต่อ 120 วันซึ่งสอดคล้องกับช่วงเวลาประมาณพืชที่เว็บไซต์ (Raab และ Vedin, 1995) นี้เป็นประมาณการอนุรักษ์ตั้งแต่รากเกี่ยวข้อง denitrification มีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นสำหรับช่วงเวลาที่นานกว่าระยะเวลาที่พืชที่เกิดขึ้นจริง (Kallner Bastviken et al., 2005) ถ้าเราคิดว่าแทนที่จะ denitrification จะดำเนินต่อไปในช่วงปีนี้จะเป็นที่โดดเด่นทางเดิน N-กำจัดพืชและ N-การดูดซึมโดย Carex เอสพีพี จะไม่เป็นอย่างมีนัยสำคัญ (ไม่ได้แสดงข้อมูล) ในข้อตกลงการดูดซึมของพืชมักจะคิดเป็นสัดส่วน 10-15% ของการกำจัดยังไม่มีรวมในพื้นที่ชุ่มน้ำที่สร้างขึ้น (Gersberg et al., 1983) และแม้แต่น้อยในอัตราที่ยังไม่มีการโหลดสูง (แทนเนอร์ et al., 1995) ทั้งหมดที่เก็บรวบรวมพันธุ์พืชที่เว็บไซต์การทำเหมืองแร่การสนับสนุนกิจกรรม denitrification รากหรือยิงในกรณีของมอสน้ำดี fluitans แต่ในอัตราที่แตกต่างกัน ชนิดทั่วไปของโซนเหนือการตรวจสอบพืชผักที่นี่ต้องรู้ของเราไม่เคยได้รับการศึกษามาก่อนด้วยความเคารพต่อเซลเซียสแม้ว่าบริเวณรากหรือ periphyton เกี่ยวข้องกับ macrophytes ดีการศึกษาอื่น ๆ เช่นธูปฤาษี spp. Australis พีและเอสพีพี Elodea. เป็น ที่รู้จักกันเพื่อเพิ่มอัตราเซลเซียสเมื่อเทียบกับตะกอนจำนวนมาก (เช่น Toet et al., 2003 และรุยซ์-Rueda et al., 2009) นอกจากนี้ในระบบอื่น ๆ เช่นดินและนาข้าวการศึกษาหลายแห่งมีการรายงานว่าพืชโดยทั่วไปเพิ่มกิจกรรมของ reducers ไนเตรตและ denitrifiers (Philippot et al., 2009 และการอ้างอิงนั้น) อย่างมีนัยสำคัญที่สูงขึ้นอัตราการบันทึกเซลเซียสสำหรับ fluitans ดีอาจจะเป็นผลมาจากพื้นที่ผิวขนาดใหญ่ในน้ำของมอสเมื่อเทียบกับรากของ macrophytes หลอดเลือดเนื่องจากความแตกต่างในลักษณะทางสัณฐานวิทยา พื้นที่ขนาดใหญ่บรรเทาแลกเปลี่ยนของไนเตรตระหว่างคอลัมน์น้ำและแบคทีเรียที่แนบมา นอกจากนี้ยังส่งผลให้พื้นผิวที่มากขึ้นสำหรับการล่าอาณานิคมของแบคทีเรียซึ่งสะท้อนได้จากความอุดมสมบูรณ์สูงขึ้นของชุมชนแบคทีเรียรวมและยีน denitrification ของเชื้อแบคทีเรียที่ติดอยู่กับ fluitans ดีเมื่อเทียบกับสายพันธุ์อื่น ๆ ทั้งเมื่อการเติบโตในเว็บไซต์และใน ห้องการเจริญเติบโต ผลกระทบที่แตกต่างกันของพืชในเซลเซียสนอกจากนี้ยังอาจเกิดจากประเภทหรือปริมาณของสารที่หลั่งอินทรีย์ซึ่งได้รับการแสดงที่มีอิทธิพลต่อความอุดมสมบูรณ์และการทำงานของบริเวณรากที่เกี่ยวข้องจุลินทรีย์ heterotrophic กับชนิดพืชอื่น ๆ (Sondergaard 1983 Karjalainen et al, 2001 และ Orwin et al., 2006) และอัตรา denitrification ในชุมชนดิน (เฮนรี่ et al., 2008) สำหรับ macrophytes ไม่กี่จะได้รับการแสดงให้เห็นว่าอัตราการอินทรีย์คาร์บอนที่ปล่อยออกมาจากรากที่แตกต่างในหมู่ชนิดและสามารถเป็นจำนวนเงินถึงเกือบ 5% ของสังเคราะห์สุทธิคงคาร์บอนซึ่งในทางทฤษฎีสามารถเป็นเชื้อเพลิงอย่างมีนัยสำคัญอัตรา denitrification ประจำปี (Zhai et al, . 2013). กิจกรรม denitrification ที่มีศักยภาพมีความสัมพันธ์กับศักยภาพทางพันธุกรรมสำหรับเซลเซียสโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่แข็งแกร่งกับความอุดมสมบูรณ์ของ nirS ที่แสดงให้เห็นว่าศักยภาพทางพันธุกรรมเป็นตัวบ่งชี้ที่มีประสิทธิภาพสำหรับกิจกรรม denitrification ที่มีศักยภาพในราก ในดินปริมาณยีนและอัตราเซลเซียสเป็นบางครั้ง แต่ไม่ได้มีความสัมพันธ์เสมอซึ่งอาจจะเป็นเพราะธรรมชาติตามอำเภอใจของ denitrifiers (เช่น Hallin et al, 2009 โจนส์ et al, 2014 และพาวเวล et al, 2015...); คือพวกเขาเจริญเติบโตภายใต้เงื่อนไขที่ออกซิกและดังนั้นจึงสามารถที่อุดมสมบูรณ์สูงโดยไม่ต้องแสดง denitrification ยีนของพวกเขา ดังนั้นปริมาณยีนแนวโน้มที่มีความสัมพันธ์กับกิจกรรมที่อาจเกิดขึ้นเมื่อเงื่อนไขในสภาพแวดล้อมสนับสนุนอย่างเต็มที่ denitrification รายงานเกี่ยวกับศักยภาพทางพันธุกรรมสำหรับ denitrification รากหรือ periphyton ของ macrophytes จะหายาก แต่เมื่อเร็ว ๆ Kofoed et al, (2012) แสดงให้เห็นถึงการเพิ่มคุณค่าในการเลือกบริเวณรากของ Plantago uniflora และ Myriophyllum alterniflorum สำหรับ narG ยีน, การเข้ารหัสสำหรับเอนไซม์เร่งลดไนเตรตส; กระบวนการสแตนด์อะโลนหรือขั้นตอนแรกใน denitrification ในพื้นที่ชุ่มน้ำที่สร้างบำบัดน้ำเสียในเขตเทศบาลเมืองในสเปนปรากฏตัวของ Australis พี แต่ไม่ธูปฤาษี spp. ยังเพิ่มความอุดมสมบูรณ์ของยีนในดินตะกอนเซลเซียสเมื่อเทียบกับพื้นที่ที่ไม่ใช่พืชในพื้นที่ชุ่มน้ำ (García-Lledo et al, 2011) ดังนั้น macrophytes ดูเหมือนจะดึงดูดหรือทั้งกระตุ้นการเจริญเติบโตของ denitrifiers. แม้ว่า denitrification พืชได้รับการสนับสนุนเป็นอำนาจเหนือทางเดิน N-กำจัดเราแสดงให้เห็นว่าเอสพีพี Carex จะมีบทบาทสำคัญในการกำจัด N-N-ผ่านการดูดซึมในพื้นที่ชุ่มน้ำย่อยอาร์กติก; ทั้งชั่วคราวหากไม่ได้เก็บเกี่ยวหรือถาวรถ้าเก็บเกี่ยว ผลของเราจะขึ้นอยู่กับน้ำหนักแห้งและสะท้อนให้เห็นถึงศักยภาพของ N-กำจัด แต่สำหรับ N-กำจัดการดูดซึมผ่านที่เว็บไซต์เฉพาะชีวมวลยืนต่อ M2 และพื้นที่ชุ่มน้ำทั้งความต้องการที่จะได้รับการพิจารณา ดังนั้นแม้จะมีทั้งต่ำ N-การดูดซึมและศักยภาพ denitrification ศักยภาพ N-การกำจัดของซี rostrata ในระดับพื้นที่ชุ่มน้ำอาจสูงตั้งแต่ซี rostrata สามารถผลิตจำนวนมากของน้ำหนักแห้งต่อ M2 (Hultgren, 1989 และเนน, 1998) และมักครอบคลุมและแม้กระทั่งการปกครองพื้นที่ชุ่มน้ำขนาดใหญ่ (ฮัสซัน et al., 2014a และฮัสซัน et al., 2014b) นอกจากนี้การจัดสรรชีวมวลทั้งใบหรือรากยังมีผลต่อศักยภาพของ N-กำจัดในพื้นที่ชุ่มน้ำและมันแตกต่างกันระหว่างสายพันธุ์ ยกตัวอย่างเช่นชีวมวลรากของซี rostrata ณ วันสิ้นงวดพืชเป็นปกติที่สูงกว่าการถ่ายชีวมวล (Aerts et al., 1992) ในขณะที่ในอี fluviatile ยิงรากชีวมวลเป็นเพียงแคลิฟอร์เนีย 0.1 (Ojala et al., 2002) แสดงให้เห็นศักยภาพสูงที่อาจเกิดขึ้นต่อ M2 เซลเซียสเมื่อเทียบกับพื้นที่ชุ่มน้ำซี rostrata ในการดูดซับสูงรวมยังไม่มีข้อสังเกตเมื่อพืชได้รับการปลูกฝังในห้องการเจริญเติบโตก็น่าจะเกิดจากสภาวะที่เหมาะสมและมีเสถียรภาพมากขึ้นในแง่ของแสงและอุณหภูมิ นอกจากนี้ตะกอนที่ใช้สำหรับการเพาะปลูกไม่ได้เป็นแน่นขนัดเป็นแหล่งกำเนิดในดินตะกอนซึ่งได้รับอนุญาตอาจจะดีกว่าการแพร่กระจายของสารอาหารในน้ำรูขุมขน แต่ในแง่ญาติมีความแตกต่างระหว่างสายพันธุ์พืชที่ไม่เป็นไม่มีผลปฏิสัมพันธ์ระหว่างสภาวะการเจริญเติบโตและสายพันธุ์ เดียวกันจะไปสำหรับความอุดมสมบูรณ์ของยีนเซลเซียสยกเว้น nosZI นอกจากนี้ยังไม่มีผลกระทบของสภาวะการเจริญเติบโตในปริมาณที่สัมพันธ์กันของยีน denitrification นี้แสดงให้เห็นว่าผลที่เกี่ยวข้องกับการดูดซึมและไม่มีเซลเซียสในพื้นที่ชุ่มน้ำสายพันธุ์ย่อยอาร์กติกสามารถศึกษาการเจริญเติบโตในห้องซึ่งจะช่วยให้สำหรับการทดลองบิดเบือนเพื่อเข้าใจกลไกพื้นฐาน. ที่มีศักยภาพ N-การกำจัดของ helophyte ซี aquatilis ถูกรับการสนับสนุนจาก ร่วมกับการเพาะปลูกไม่ค่อยหยั่งรากพันธุ์พืชที่ลอยอยู่ในน้ำคอลัมน์ (d fluitans) อย่างไรก็ตามยังไม่มีเนื้อหาในมอสลดลงเมื่อการเพาะปลูกร่วมกับซี aquatilis เมื่อเทียบกับในขาวดำวัฒนธรรม เพราะสารอาหารที่ให้มอสชนิด helophyte หรือเพราะซี aquatilis เป็นคู่แข่งที่ดีกว่าสำหรับเอ็นหลังอาจจะเป็นผลกระทบจากการลดทอนแสงโดยซีมีผลกระทบต่อความสามารถในการ aquatilis สังเคราะห์แสงดี fluitans (Kotowski และ Diggelen, 2004), ซึ่งจะมีผลต่อพืชได้รับการสนับสนุน denitrification (Toet et al., 2003) สำหรับ denitrifiers ที่แนบมากับพืชผลเฉพาะของผู้ร่วมการเพาะปลูกที่เราตรวจพบเป็นความอุดมสมบูรณ์ลดลง nirS และ nirK ใน fluitans ดีซึ่งสนับสนุนสมมติฐานที่ว่า aquatilis ซีถูกขับไนเตรต ทั้งการปฏิสัมพันธ์และการแข่งขัน facilitative สามารถครองระหว่างพืช แต่ผลผลิตหลักโดยรวมโดยทั่วไปเพิ่มขึ้นกับความหลากหลายของพืชที่เพิ่มขึ้น (ฮูเปอร์และ Vitousek, 1997) การผลิตชีวมวลของพืชและการกำจัดยังไม่มีรวมในพื้นที่ชุ่มน้ำที่เพิ่มขึ้นในสองผสมสายพันธุ์ของพืชชนิดต่างๆที่ใช้กันทั่วไปในพื้นที่ชุ่มน้ำที่สร้างขึ้นในประเทศจีนเมื่อเทียบกับ monocultures (Wang et al., 2014) แม้ polycultures หกสายพันธุ์ที่แตกต่างของสายพันธุ์ Australis พีก็แสดงให้เห็นผลในชีวมวลเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับ monocultures และตั้งแต่ยังไม่มีเนื้อหาไม่แตกต่างกันที่การดูดซึมไม่มีข้อความรวมสูงขึ้นเมื่อความร่ำรวยทางพันธุกรรมที่เพิ่มขึ้น (Tomimatsu et al., 2014 ) Wei et al, (2015) แสดงให้เห็นว่ายังไม่มีสามารถใช้ร่วมกันระหว่างพันธุ์พืชเมื่อแบ่งทรัพยากรอื่น ๆ ในพื้นที่ชุ่มน้ำกร่อย ในดินเกษตร, ความเข้มข้นของไนเตรตในการแก้ปัญหาดินได้รับการแสดงที่จะเพิ่มขึ้นด้วยความหลากหลายของพืชลดลงแสดงให้เห็นผลในเชิงบวกของวัฒนธรรมสายพันธุ์ผสมสำหรับการดูดซึม N (แซค et al., 2003 Niklaus et al., 2006 และมูลเลอร์และอัล 2013) ผลกระทบโดยรวมของผู้ร่วมการเพาะปลูกของ macrophytes ในโรงงาน N-การดูดซึมและปริมาณของ denitrifiers ที่เราสังเกตได้แสดงให้เห็นทั้งปฏิสัมพันธ์หลายโภชนาและระหว่างโภชนาการที่จะต้องมีการสำรวจเพิ่มเติมเพื่อที่จะใช้ประโยชน์จากการมีปฏิสัมพันธ์เหล่านี้ในพื้นที่ชุ่มน้ำย่อยอาร์กติก5 สรุปเราระบุ denitrification บนรากหรือใน periphyton เป็นทางเดินที่สำคัญสำหรับ N-กำจัดในสายพันธุ์ที่ได้รับการศึกษาในพื้นที่ชุ่มน้ำระบายน้ำเหมืองไนเตรตที่อุดมไปด้วย อย่างไรก็ตามสำหรับการประเมินศักยภาพของ N-การกำจัดของพื้นที่ชุ่มน้ำที่เฉพาะเจาะจงและพันธุ์พืชที่เกี่ยวข้องชีวมวลและ belowground ข้างต้นต่อพื้นที่และความต้องการขนาดพื้นที่ชุ่มน้ำที่จะได้รับการพิจารณา ที่มีศักยภาพทางพันธุกรรมสำหรับ denitrification เป็นตัวบ่งชี้ที่มีประสิทธิภาพสำหรับกิจกรรมที่อาจเกิดขึ้นชี้ให้เห็นว่า denitrifiers เป้าหมายที่เกี่ยวข้องกับรากมีทั้งการใช้งานหรืองานได้อย่างง่ายดาย ที่มีศักยภาพ N-กำจัดสายพันธุ์ที่แตกต่างกันในหมู่ macrophyte และได้รับผลกระทบจากการร่วมการเพาะปลูก เนื่องจากผลบวกของวัฒนธรรมพันธุ์พืชผสมสำหรับการดูดซึมและยังไม่มีผลกระทบต่อศักยภาพทางพันธุกรรมสำหรับ denitrification ข้อสังเกตในการผสมผสานการศึกษาเราขอแนะนำให้ศึกษาในอนาคตควรตรวจสอบทั้งปฏิสัมพันธ์หลายโภชนาและระหว่างโภชนาการสำหรับ Opti

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวโน้มหลักคือว่าว่านได้ค่อนข้างสำคัญสำหรับการกำจัดธาตุอาหารพืช n โดยเปรียบเทียบกับรากสนับสนุนดีไนตริฟิเคชัน แต่สรุปเส้นทางในหมู่อื่น ๆพืชในเหมืองแร่ได้รับผลกระทบระบบน้ำ . เมื่อเปรียบเทียบความสัมพันธ์ระหว่างพืชกับ n-removal ไนโตรเจนหรือน้ำให้ ,เราคำนวณอัตราต่อน้ำประมาณ 120 วัน ซึ่งสอดคล้องกับระยะเวลาที่พืชที่เว็บไซต์ ( ราบ และ vedin , 1995 ) นี้เป็นประมาณการอนุรักษ์ เนื่องจากน้ำที่อาจเกิดขึ้นสำหรับรากยาวระยะเวลากว่าระยะเวลาที่พืชที่เกิดขึ้นจริง ( kallner bastviken et al . , 2005 ) ถ้าเราแทนสมมติว่าน้ำจะผ่านปีตัวนี้จะเด่น n-removal ทางเดินและพืช n-uptake โดย carex spp . จะไม่สําคัญ ( ข้อมูลไม่แสดง ) ในข้อตกลง , การผสมผสานพืชโดยปกติบัญชี 10 – 15 % ของทั้งหมด n กำจัดกว่าง ( gersberg et al . , 1983 ) และแม้แต่น้อยที่อัตราภาระบรรทุกไนโตรเจนสูง ( แทนเนอร์ et al . , 1995 )ชนิดของพืชทั้งหมดรวบรวมที่บริเวณเหมืองแร่ สนับสนุนกิจกรรมดีไนตริฟิเคชันในราก หรือยิงในกรณีของน้ำ มอส . ฟลูอิทาน แต่ในอัตราที่แตกต่างกัน ชนิดทั่วไปของพืชเหนือเขตตรวจสอบที่นี่มีความรู้ของเราไม่เคยเรียนมาก่อน ด้วยความเคารพในน้ำ ,แม้ว่ารากหรือเพอริไฟตอนที่เกี่ยวข้องกับพืชอื่นๆ ศึกษาดี เหมือนดี spp . และ P . Australis elodea spp . , เป็นที่รู้จักกันเพื่อเพิ่มอัตราดีไนตริฟิเคชัน เมื่อเทียบกับตะกอนขนาดใหญ่ ( เช่นพา et al . , 2003 และรู รูดา et al . , 2009 ) นอกจากนี้ในระบบอื่น ๆเช่นดินและนาข้าวการศึกษาหลายรายงานว่าพืชโดยทั่วไปเพิ่มกิจกรรมลดไนเตรท และ denitrifiers ( philippot et al . , 2009 อ้างอิง ) การสูงขึ้นอย่างมากอัตราอัดน้ำ . ฟลูอิทานอาจเป็นผลของพื้นที่ผิวขนาดใหญ่ในน้ำของมอสเปรียบเทียบกับรากของพืชลำเลียงเนื่องจากความแตกต่างในน้ำหนักในพื้นที่ขนาดใหญ่ ช่วยแลกเปลี่ยนของไนเตรท ระหว่างน้ำ และติดเชื้อ นอกจากนี้ ผลลัพธ์ในพื้นผิวที่มากขึ้นสำหรับกลุ่มแบคทีเรีย ซึ่งสะท้อนจากที่สูงกว่าความอุดมสมบูรณ์ของชุมชนแบคทีเรียทั้งหมดและน้ำยีนของแบคทีเรียติด D . ฟลูอิทานเมื่อเทียบกับชนิดอื่น ๆทั้งคู่เมื่อเติบโตในเว็บไซต์และในโรงการ ผลกระทบที่แตกต่างกันของพืชในน้ำได้เนื่องจากประเภทหรือปริมาณของสารที่หลั่งอินทรีย์ ซึ่งแสดงถึงอิทธิพลมากมาย และกิจกรรมของจุลินทรีย์ในไรโซสเฟียร์เกี่ยวข้องแบบพืชชนิดอื่น ๆ ( s ndergaard ขึ้น 1983 คาร์จาไลเนน et al . , 2001 และออร์วิน et al . ,2549 ) และอัตราดีไนตริฟิเคชันในชุมชนดิน ( เฮนรี่ et al . , 2008 ) ไม่กี่พืช มันได้ถูกแสดงให้เห็นว่าอัตราปริมาณอินทรีย์คาร์บอนที่ปล่อยออกมาโดยรากแตกต่างกันระหว่างชนิดและปริมาณขึ้นเกือบ 5 % ของสุทธิ photosynthetically คาร์บอนคงที่ ซึ่งในทางทฤษฎีสามารถเชื้อเพลิงมากปีน้ำอัตรา ( ไจ๋ et al . ,

) )กิจกรรมดีไนตริฟิเคชันที่มีศักยภาพ มีความสัมพันธ์กับ ศักยภาพทางพันธุกรรมสำหรับดีไนตริฟิเคชัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่แข็งแกร่งกับความอุดมสมบูรณ์ของ nirs , แสดงศักยภาพทางพันธุกรรมเป็นตัวบ่งชี้ที่มีประสิทธิภาพสำหรับกิจกรรมดีไนตริฟิเคชันที่มีศักยภาพในราก ในดิน อัตราดีไนตริฟิเคชันและ abundances ยีนเป็นบางครั้ง แต่ไม่เสมอไป มีความสัมพันธ์ ( เช่น hallin et al . , 2009 , Jones et al . ,2014 และ Powell et al . , 2015 ) ซึ่งอาจเป็นเพราะธรรมชาติของ denitrifiers อย ได้แก่พวกเขาเจริญเติบโตภายใต้สภาวะ Oxic และจึงสามารถสูงมาก โดยไม่แสดงยีนดีไนตริฟิเคชันของพวกเขา ดังนั้นยีน abundances มีแนวโน้มสัมพันธ์กับกิจกรรมที่อาจเกิดขึ้นเมื่อมีเงื่อนไขในสภาพแวดล้อมที่สนับสนุนดีไนตริฟิเคชัน .รายงานศักยภาพทางพันธุกรรมสำหรับน้ำในรากหรือเพอริไฟตอนของพืชที่หายาก แต่เมื่อเร็ว ๆนี้ kofoed et al . ( 2012 ) แสดงให้เห็นการเลือกใน rhizospheres ของแพลนตาโก และ myriophyllum uniflora alterniflorum สำหรับยีน narg , การเข้ารหัสสำหรับเอนไซม์ และการลดไนเตรท ; ขั้นตอนโดยขั้นตอนแรกในน้ำ .ในระบบบึงประดิษฐ์บำบัดน้ำเสียเทศบาลในสเปน , การแสดงตนของ P . Australis แต่ไม่แห้งและยังเพิ่มปริมาณของยีนในดินตะกอน น้ำ เมื่อเทียบกับที่ไม่ใช่พื้นที่ในพื้นที่ชุ่มน้ำ vegetated ( garc í a-lled ó et al . , 2011 ) ดังนั้นพืชดูเหมือนจะให้ดึงดูดความสนใจหรือกระตุ้นการเติบโตของ denitrifiers .

แม้ว่าพืชสนับสนุนใน n-removal น้ำเป็นทางเดิน เราแสดงให้เห็นว่า carex spp . สามารถมีบทบาทสำคัญใน n-removal ผ่าน n-uptake ในซับอาร์กติกชายเลน ; ทั้งชั่วคราวหรือถาวร หากถ้าไม่เก็บเกี่ยวการเก็บเกี่ยว ผลของเราจะขึ้นอยู่กับน้ำหนักและสะท้อนให้เห็นถึงศักยภาพ n-removal แต่ n-removal ผ่านการใช้ที่เว็บไซต์ที่เฉพาะเจาะจงยืนชีวมวลต่อ M2 และพื้นที่ทั้งหมดต้องได้รับการพิจารณา ดังนั้น แม้ทั้งต่ำและดีไนตริฟิเคชัน n-uptake ศักยภาพ ศักยภาพของ n-removal อัฟริกันที่บึงขนาดอาจจะสูงเนื่องจากสามารถผลิตในปริมาณมาก . ผลของน้ำหนักแห้งต่อตารางเมตร ( hultgren 1989 และ Saarinen , 1998 ) และโดยทั่วไปครอบคลุมและครอบงำพื้นที่บึงขนาดใหญ่ ( husson et al . ,และ 2014a husson et al . , 2014b ) นอกจากนี้ การจัดสรรน้ำเพื่อให้ต้นหรือรากยังมีผลต่อศักยภาพ n-removal ในพื้นที่ชุ่มน้ำ และมันก็จะแตกต่างกันไปตามชนิด ตัวอย่างเช่น รากมวลชีวภาพของ C . อัฟริกันในช่วงปลายของพืชโดยทั่วไปสูงกว่ายิงชีวมวล ( aerts et al . , 1992 ) ส่วนใน กลุ่มหิน , ยิงน้ำรากเพียงประมาณ 0.1 ( หวังว่า et al ., 2002 ) ซึ่งอาจสูงกว่าน้ำที่มีศักยภาพต่อตารางเมตรพื้นที่เทียบกับ C . อัฟริกัน . โดยรวมสูงกว่าไนโตรเจนสังเกตเมื่อพืชที่ปลูกในโรงการเติบโตน่าจะมาจากสภาวะที่เหมาะสมและมีเสถียรภาพมากขึ้นในแง่ของแสงและอุณหภูมิ นอกจากนี้ ตะกอนที่ใช้สำหรับเพาะปลูกก็ไม่หนาแน่นเหมือนในแหล่งกำเนิดตะกอนซึ่งอาจได้รับการแพร่กระจายที่ดีของสารอาหารในน้ำในดิน . อย่างไรก็ตาม ในแง่ของญาติ ไม่มีความแตกต่างกันระหว่างสายพันธุ์พืชที่ไม่มีปฏิสัมพันธ์ระหว่างเงื่อนไขการเจริญเติบโตและชนิด เดียวกันจะไปสำหรับความอุดมสมบูรณ์ของน้ำยีน ยกเว้น noszi . นอกจากนี้ไม่มีผลกระทบของสภาวะการเติบโตบน abundances สัมพัทธ์ของน้ำยีน นี้แสดงผลลัพธ์ที่เกี่ยวข้องกับไนโตรเจนและดีไนตริฟิเคชันในระบบย่อยอาร์กติกชนิดสามารถเรียนในห้องของการเจริญเติบโต ซึ่งจะอนุญาตให้มีการทดลองปฏิบัติและเข้าใจกลไก

ศักยภาพ n-removal ของ helophyte Cวาทิลิสเป็นที่โปรดปรานของการเพาะปลูก Co กับไม่ใคร่รากพืชที่ลอยอยู่ในน้ำ ( D . ฟลูอิทาน ) อย่างไรก็ตาม เนื้อหาในเอ็นมอสลดลงเมื่อปลูกร่วมกับซี. วาทิลิสเมื่อเทียบกับในวัฒนธรรมเชิงเดี่ยว ; เพราะมอสให้สารอาหารสำหรับ helophyte สปีชีส์หรือเพราะซี วาทิลิสเป็นคู่แข่งที่ดีสำหรับ .หลังสามารถผลของการลดทอนแสงโดย C ' D . ฟลูอิทานสังเคราะห์แสง วาทิลิสมีผลต่อการผลิตและ kotowski diggelen , 2004 ) ซึ่งสามารถส่งผลกระทบต่อพืชได้รับการสนับสนุนดีไนตริฟิเคชัน ( พา et al . , 2003 ) สำหรับ denitrifiers แนบกับต้นไม้ แต่ผลกระทบของการเพาะปลูก Co เราตรวจพบเป็นลดลงและความอุดมสมบูรณ์ของ nirs เนิร์กฟลูอิทานที่ ดี ,ซึ่งสนับสนุนสมมติฐานที่ว่า ซี วาทิลิสคือการไนเตรต . ทั้งการแข่งขันและสามารถครอง 2 ปฏิสัมพันธ์ระหว่างพืช แต่ผลผลิตเบื้องต้นโดยรวมโดยทั่วไปกับการเพิ่มความหลากหลายของพืช ( เปอร์ และ vitousek , 1997 )การผลิตชีวมวลพืชและการกำจัดไนโตรเจนในพื้นที่ชุ่มน้ำเพิ่มขึ้นในส่วนผสมของพืชสองชนิดต่าง ๆที่ใช้กันทั่วไปในชายเลนสร้างในประเทศจีนเมื่อเทียบกับทรีตเมนต์ ( Wang et al . , 2010 ) แม้ polycultures หกชนิดที่แตกต่างกันของชนิด P . Australis ถูกแสดงผลในการเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับทรีตเมนต์ชีวมวล ,และเนื่องจากความไม่แตกต่าง รวมไนโตรเจนสูง เมื่อนำไปใช้ในส่วนที่เพิ่มขึ้น ( tomimatsu et al . , 2010 ) Wei et al . ( 2015 ) พบว่าสามารถใช้ร่วมกันระหว่างพืชเมื่อพาร์ทิชันทรัพยากรอื่น ๆในพื้นที่น้ำเค็ม . ในดิน เพื่อความเข้มข้นของไนเตรทในสารละลายดินได้รับการแสดงเพื่อเพิ่มลดความหลากหลายของพืชซึ่งมีผลบวกของวัฒนธรรมผสมสายพันธุ์กับไนโตรเจน ( แซค et al . , 2003 , นิค et al . , 2006 และมุลเลอร์ et al . , 2013 )ผลกระทบโดยรวมของการปลูกพืชร่วมใน n-uptake abundances ของพืชและ denitrifiers เราสังเกตเห็นว่าหลายครั้ง ทั้ง Inter และปฏิสัมพันธ์อันดับที่ต้องไปสำรวจที่ดีที่สุดในการใช้ประโยชน์จากการโต้ตอบเหล่านี้ในซับอาร์กติกชายเลน

5
สรุปเราระบุน้ำในรากหรือในเพอริไฟตอนเป็นสำคัญ เพื่อศึกษาเส้นทาง n-removal ในพื้นที่ชุ่มน้ำที่ได้รับไนเตรทชนิดอุดมไปด้วยเหมืองระบายน้ำ อย่างไรก็ตาม สำหรับการประเมินศักยภาพ n-removal พื้นที่ชุ่มน้ำที่เฉพาะเจาะจงและเกี่ยวข้องของพวกเขาพืชชนิดข้างต้น - และ belowground ชีวมวลต่อพื้นที่ และที่บึงขนาดต้องได้รับการพิจารณาศักยภาพทางพันธุกรรมสำหรับน้ำเป็นตัวบ่งชี้ที่มีประสิทธิภาพสำหรับกิจกรรมที่มีศักยภาพ , ชี้ให้เห็นว่าเป้าหมาย denitrifiers เกี่ยวข้องกับรากทั้งปราดเปรียว หรือสามารถเปิดใช้งาน ศักยภาพ n-removal แตกต่างระหว่างมาโครไฟต์สายพันธุ์และได้รับผลกระทบจากการจำกัดเนื่องจากผลกระทบทางบวกของวัฒนธรรมผสมพืช สำหรับไนโตรเจนและผลกระทบเชิงลบต่อศักยภาพทางพันธุกรรมสำหรับน้ำที่พบในการศึกษารวม เราแนะนำว่า การศึกษาในอนาคตควรตรวจสอบหลายครั้ง ทั้ง Inter และการโต้ตอบสำหรับ OPTI ครั้ง