Liturgical dramaLiturgical drama or

Liturgical drama
Liturgical drama or religious drama, in its various Christian contexts, originates from the Mass itself, and usually presents a relatively complex ritual that includes theatrical elements. Until the Late Middle Ages it is the best recorded tradition of religious drama, and is assumed to have been the root from which other forms such as the civic mystery plays, as well as poorly recorded travelling companies, grew. The number of surviving scripts is small, and many performances are only known about from entries in payment records and the like.
The medieval drama originated in religion. The Church forbade the faithful during the early centuries to attend the licentious representations of decadent paganism, but once this "immoral" theatre disappeared, the Church allowed, and contributed to, gradual development of a new drama that was not only moral, but edifying and pious. On certain solemn feasts, such as Easter and Christmas the Office was interrupted, and the priests represented, in the presence of those assisting, the religious event being celebrated. At first the text of this liturgical drama was very brief, such as the interchange of the "Quem Quaeritis?" between the angel and the three Maries that was introduced into the Easter liturgy in the tenth century,[1] as a new genre of liturgical ceremony. Dramatic texts were at first taken solely from the Gospel or the Office of the day. It was in prose and in Latin. But by degrees versification crept in. The earliest of such dramatic "tropes" of the Easter service are from England and date from the tenth century. Soon verse pervaded the entire drama, prose became the exception, and the vernacular appeared beside Latin. Thus, in the twelfth-century French drama of the "Wise Virgins," women keep their virginity by eating blue rocks that make them immune to men[citation needed]. It does little more than depict the Gospel parable of the wise and foolish virgins. The chorus employs Latin, while Christ and the virgins use both Latin and French, and the angel speaks only French. When the vernacular completely supplanted the Latin, and individual inventiveness asserted itself, the drama left the precincts of the Church and ceased to be liturgical, but kept its religious character. This evolution seems to have been accomplished in the twelfth century. With the appearance of the vernacular a development of the drama along national lines became possible.
Plays and miracles in the 12th and 13th centuries[edit]
The first French drama offered by the twelfth century is called "Adam", and was written by an Anglo-Norman author whose name is unknown. The subject extends from the Fall in the terrestrial Paradise to the time of the Prophets who foretell the Redeemer, relating in passing the history of Cain and Abel. It is written in French, though the directions to the actors are in Latin. It was played before the gate of the church.
From the thirteenth century we have the "Play of St. Nicholas" by Jean Bodel, and the "Miracle of Theophilus" by Rutebeuf. Jean Bodel was a native of Arras, and followed St. Louis on the crusade to Egypt. He lays the scene of his play in the East, and mingles with heroic episodes of the crusades realistic pictures taken from taverns. His drama concludes with a general conversion of the Mussulmans secured through a miracle of St. Nicholas. Rutebeuf, who flourished in the second half of the thirteenth century, was born in Champagne but lived in Paris. Though at first a gambler and idler, he seems to have ended his days in a cloister. His miracle depicts the legend, so famous in the Middle Ages, of Theophilus, the oeconomus of the Church of Adana in Cilicia, who on losing his office bartered his soul to the devil for its recovery, but, having repented, obtained from the Blessed Virgin the miraculous return of the nefarious contract.
Miracles of the Blessed Virgin Mary[edit]
Save for the play of Griseldis, whose heroine, a poor shepherdess, married to the Marquis de Saluces, is subjected to cruel trials by her husband, and through the protection of St. Agnes triumphs over all obstacles, the entire dramatic activity of the fourteenth century was devoted to the miracles of Our Lady. Forty-two specimens of this style of drama are extant. Herein the Blessed Virgin saves or consoles through marvellous intervention those who are guiltless and unfortunate and sometimes great sinners who have confidence in her. The author or authors of these works are unknown.
The mysteries[edit]
The fifteenth century is the century of the "mysteries". The word is possibly derived from the Latin ministerium, which means "act." In the Middle Ages sacred dramas were also called by other names, in Italy funzione, in Spain misterios or autos (acts). Even today we say "drama", a word of analogous signification. But the dramatic and the dogmatic mysteries were soon confused, and it was thought that the former derived their name from the latter because the plays frequently took for subject the mysteries of Christian belief. However, the mysteries were often devoted to a saint, and, in exceptional cases, even represented non-religious matters. Thus we have the "Mystery of the Siege of Orleans," and even the "Mystery of the Destruction of Troy," the only two profane mysteries preserved. The mysteries may be grouped under three cycles, that of the Old Testament, of the New Testament, and of the saints. In all these, the authors mingled truth and legend without distinction. The most celebrated of these were the passion plays, by which must be understood not only the plays devoted to the Passion properly so called, but also those that set forth the complete history of the Saviour. From 1400 to 1550 the authors were numerous, about a hundred of them are known, many of them priests.
At first somewhat short, the dramas eventually became very long. Thus Arnoul Greban, canon of the church of Le Mans, wrote about 1450 a "Passion" consisting of about 35,000 verses. This play was still further developed more than thirty years later by a physician of Angers, Jean Michel, whose work was the most famous and the best of its kind. The same Greban and his brother Simon, a monk of St. Riquier, composed together an enormous mystery of the "Acts of the Apostles", consisting of nearly 62,000 verses, which was played in its entirety at Bourges, the performance lasting forty days. The number of verses of mysteries still extant exceeds 1,000,000, and an equally large number may have been lost. These pieces were not played by professional actors, but by dramatic associations formed in all large towns for the purpose of representing them. Some were permanent, such as the "Confrerie de la Passion," which in 1402 secured the monopoly of the representations in Paris. For the people of the middle classes, artisans, and priests (all ranks in this matter being equal), it was an enviable honour to take part in this religious performance. To play it they condemned themselves to a labour to which few of our contemporaries would care to submit. In some "passions" the actor who represented Christ had to recite nearly 4000 lines. Moreover, the scene of the crucifixion had to last as long as it did in reality. It is related that in 1437 the curé Nicolle, who was playing the part of Christ at Metz, was on the point of dying on the cross, and had to be revived in haste. During the same representation another priest, Jehan de Missey, who was playing the part of Judas, remained hanging for so long that his heart failed and he had to be cut down and borne away.
As regards the aesthetic side of this drama, modern standards should not be applied. This theatre does not even offer unity of action, for the scenes are not derived from one another: they succeed one another without any other unity than the interest that attaches to the chief personage and the general idea of eternal salvation, whether of a single man or of humanity, which constitutes the common foundation of the picture. Moreover, side by side with pathetic and exalted scenes are found others that savour of buffoonery. The plays used as many as one, two, and even five hundred characters, not counting the chorus, and they were so long that they could not be played on one occasion. This is true at least of the mysteries dating from the middle of the fifteenth century; on the other hand, the oldest of them and the miracles were rather short. Two faults have at every period characterized this dramatic style—weakness and wordiness. The poets said things as they occurred to them, without display of selection, gradation, or taste. They had facility, but they abused it and never amended. Furthermore, in the drawing of character there was no art whatever. The dramas of the Middle Ages are simply grand and animated spectacles. Doubtless their authors sometimes, though rarely, succeeded in fittingly depicting the patience and meekness of the august Victim of the Passion. In this they were assisted by recollections of the Gospel. More often they succeeded in attractively interpreting the complex emotions experienced by the soul of the Blessed Virgin, but as a definite object the analysis of the soul did not occupy them at all.
A few words may be said as to the manner of representation and technic. Places were indicated by vast scenery, rather than really represented. Two or three trees, for example, represented a forest, and although the action often changed from place to place the scenery did not change, for it showed simultaneously all the various localities where the characters successively appeared in the course of the drama, and which were thus in close proximity, even though in reality they were often far removed from each other. For the rest nothing was neglected to attract the eye. If the scenery was immovable, it was very rich and secrets of theoretical mechanism often produced surprising and fairy-like effects. The actors were richly dressed, each defrayed

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ละครพิธีกรรมพิธีกรรมละครหรือละครทางศาสนา ในบริบทของคริสเตียนต่าง ๆ ต้นกำเนิดมวลตัวเอง และมักจะนำเสนอพิธีกรรมค่อนข้างซับซ้อนที่มีองค์ประกอบของละคร จนถึง ปลายยุคกลางเป็นส่วนบันทึกประเพณีของละครทางศาสนา และสันนิษฐานได้รับรากจากฟอร์มอื่นใดเช่นบทละครลึกลับซีวิค รวมทั้งงานบันทึกการเดินทางบริษัท โต จำนวนของสคริปต์ที่รอดตายมีขนาดเล็ก และแสดงมากเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับจากรายการในเรกคอร์ดการชำระเงินและเช่นละครยุคกลางที่สร้างขึ้นในศาสนา คริสตจักรข้อซื่อสัตย์ในช่วงศตวรรษแรกเข้าร่วมนำเสนอ licentious ของลัทธิเพกันชมวิว แต่เมื่อโรงละครนี้ "immoral" หาย คริสตจักรได้รับอนุญาต และส่วนการ พัฒนาสมดุลของละครใหม่ที่ไม่เพียงแต่ คุณธรรม แต่ edifying และผู้ศรัทธา Feasts บางบุด เทศกาลอีสเตอร์และคริสต์มาสสำนักงานถูกขัดจังหวะ และปุโรหิตแทน ในต่อหน้าของผู้ให้ความช่วยเหลือ กิจกรรมทางศาสนาที่มีการเฉลิมฉลอง ในตอนแรก ข้อความของละครเรื่องนี้พิธีกรรมมีสั้น ๆ เช่นการแลกเปลี่ยนของ "Quem Quaeritis " ระหว่างทูตสวรรค์และ Maries 3 ที่ถูกนำไปสวดอีสเตอร์ในศตวรรษสิบ, [1] เป็นแนวใหม่ของพิธีพิธีกรรม อย่างข้อแรกเท่านั้นจากพระกิตติคุณหรือสำนักงานของวันได้ มันเป็นร้อยแก้ว และละติน แต่ตามองศา versification crept ใน แรกสุดเช่นละคร "tropes" บริการอีสเตอร์จากอังกฤษ และวันที่จากศตวรรษสิบ เร็ว ๆ นี้ ข้อถึงจะดราม่าทั้งหมด ร้อยแก้วเป็น ข้อยกเว้น และ vernacular ที่ปรากฏข้างละติน ดังนั้น เซ็นจูรี่ twelfth ฝรั่งเศสละครของ "เทวราชา Wise" ผู้หญิงไว้บริสุทธิ์ของพวกเขา ด้วยการกินหินสีฟ้าที่ทำให้ภูมิคุ้มกันผู้ชาย [ต้องการอ้างอิง] นอกจากนี้มันน้อยกว่าพรรณนานิทานคติสอนใจพระวรสารของเทวราชาฉลาด และโง่ คอรัสใช้ภาษาละติน คริสต์และเทวราชาใช้ภาษาละตินและฝรั่งเศส และเทวดาพูดภาษาฝรั่งเศสเท่านั้น เมื่อ vernacular สมบูรณ์ supplanted ภาษาละติ และ inventiveness แต่ละคน ตัวละครซ้ายมณฑลของคริสตจักร และได้หยุดให้พิธีกรรม แต่เก็บอักขระของศาสนา วิวัฒนาการนี้น่าจะทำได้สำเร็จในศตวรรษสิบสอง กับลักษณะที่ปรากฏของ vernacular พัฒนาของละครตามบรรทัดแห่งชาติเป็นไปได้บทละครและปาฏิหาริย์ในศตวรรษ 12 และ 13 [แก้ไข]ละครฝรั่งเศสแรกจากศตวรรษสิบสองเรียกว่า "อาดัม" และถูกเขียน โดยผู้เขียน Anglo-Norman ที่มีชื่อเป็นที่รู้จัก เรื่องขยายจากฤดูใบไม้ร่วงในภาคพื้นสวรรค์เวลาของผู้เผยพระวจนะที่มหาไถ่ เกี่ยวข้องในประวัติศาสตร์ของคาอินคือใครและ Abel ช่วยทำนายทายทัก มันถูกเขียนในฝรั่งเศส แม้ว่าทิศทางการแสดงที่อยู่ในละติน จะได้เล่นก่อนประตูของคริสตจักรจากศตวรรษสิบสาม เรามีการ "เล่นของเซนต์นิโคลัส" โดยฌอง Bodel และ "โรงแรมมิราเคิลของ Theophilus" โดย Rutebeuf Jean Bodel ถูกคนพื้นเมือง Arras และตาม St. Louis ในสงครามครูเสดที่การอียิปต์ เขาวางฉากการเล่นของเขาในภาคตะวันออก และ mingles ด้วยตอนงานกล้าภาพสมจริงสงครามครูเสดจาก taverns สรุปละครของเขา ด้วยการแปลงทั่วไปของ Mussulmans ปลอดภัยผ่านมหัศจรรย์ของเซนต์นิโคลัส Rutebeuf ผู้เจริญรุ่งเรืองในครึ่งหลังของศตวรรษสิบสาม เกิดในแชมเปญ แต่อาศัยอยู่ในปารีส แม้ว่า ในตอนแรก นักการพนันและทำ เขาน่าจะสิ้นสุดวันของเขาในวิหารคด มหัศจรรย์ของเขาแสดงให้เห็นภูมิ โด่งดังในยุคกลาง ของ Theophilus, oeconomus ของคริสตจักรของอาดาในลิเซีย ที่ในสำนักงานของเขาสูญเสีย bartered วิญญาณของเขากับปีศาจสำหรับการกู้คืน แต่ มีจึงสำนึก ได้รับจากพระนางพรหมจารีความสุขส่งคืนสัญญา nefarious อัศจรรย์อัศจรรย์มารีย์พรหมจารี [แก้ไข]บันทึกการเล่นของ Griseldis ซึ่งนางเอก shepherdess ดี แต่งงานกับมาร์ควิสเดอ Saluces จะต้องทดลองโหดร้าย โดยสามีของเธอ และการป้องกันของ triumphs เซนต์แอกเนสผ่านอุปสรรคทั้งหมด กิจกรรมการละครทั้งของศตวรรษซึ่งได้ทุ่มเทการอัศจรรย์ของเลดี้ สองไว้เป็นตัวอย่างของละครลักษณะนี้ยังได้ ซึ่งบริสุทธิ์ความสุขบันทึก หรือ consoles ผ่านแทรกแซงมกราคมคนบาป guiltless และโชคร้าย และดีในบางครั้งที่มีความมั่นใจในเธอ ผู้เขียนหรือผู้สร้างผลงานเหล่านี้จะไม่รู้จักลึกลับ [แก้ไข]ศตวรรษสิบห้าเป็นศตวรรษของ "ความลึกลับ" คำอาจได้มาจาก ministerium ติ ซึ่งหมายความว่า "ทำ" ในยุคกลาง อาคารศักดิ์สิทธิ์ถูกเรียกว่าชื่ออื่น ๆ ในอิตาลี funzione สเปน misterios หรือรถยนต์ (กระทำ) ทุกวันนี้เราบอกว่า "ดราม่า" คำ signification คู่ แต่ที่ตื่นเต้นและลึกลับนา ๆ ได้เร็ว ๆ นี้สับสน และเราเคยคิดกันว่า อดีตมาชื่อของพวกเขาหลังเนื่องจากบทละครมักจะใช้สำหรับเรื่องลึกลับของความเชื่อคริสเตียน อย่างไรก็ตาม ลึกลับมักจะอุทิศให้นักบุญ และ ในกรณี แม้แสดงเรื่องศาสนาไม่ ดังนั้น เรามี "ลึกลับของเดอะล้อมของออร์" และแม้กระทั่งการ "ลึกลับของทำลายของ Troy ลึกลับหยาบคายเพียงสองที่เก็บรักษาไว้ ลึกลับอาจจัดต่ำกว่าสามรอบ ที่ ของพันธสัญญาเดิม ในพันธสัญญาใหม่ และนักบุญได้ ในทั้งหมดเหล่านี้ ผู้เขียนเข้าความจริงและตำนานที่ไม่ มีความแตกต่าง ที่สุดการเฉลิมฉลองของเหล่านี้มีบทละครรัก โดยที่ต้องเข้าใจไม่ เท่าเล่นทุ่มเทเพื่อรักถูกต้องสิ่งที่เรียกว่า แต่ยัง ที่ที่กำหนดไว้ใบ Saviour จาก 1400 ไป 1550 ผู้เขียนได้จำนวนมาก เกี่ยวกับร้อยของพวกเขาเป็นที่ รู้จัก นักบวชพวกเขามากมายในตอนแรกค่อนข้างสั้น อาคารในที่สุดกลายเป็นนาน ดังนั้น Arnoul Greban แคนนอนของคริสตจักรของ Le Mans เขียนประมาณ 1450 เป็น "ความรัก" ประกอบด้วยข้อประมาณ 35000 เล่นนี้ยังเพิ่มเติมกล่าวมากกว่าสามสิบปีภายหลัง โดยแพทย์ของ Angers, Jean Michel ทำงานมีชื่อเสียงมากที่สุดและดีสุดของชนิดของการ Greban เดียวกันและน้อง Simon พระของ St. Riquier ประกอบกันลึกลับมหาศาลของใน "กิจการของอัครสาวก" ประกอบด้วยข้อเกือบ 62000 ที่เล่นทั้งหมดที่เสร็จ ประสิทธิภาพการทำงานที่ยาวนานถึงสี่สิบวัน จำนวนของลึกลับยังคงยังเกิน 1000000 และหมายเลขขนาดใหญ่เท่า ๆ กันอาจจะสูญหาย ชิ้นส่วนเหล่านี้ไม่ได้เล่น โดยนักแสดงมืออาชีพ แต่ โดยความสัมพันธ์ของละครที่เกิดขึ้นในเมืองใหญ่ทั้งหมดเพื่อแสดงให้ บางคนถาวร เช่น "Confrerie เดอลาแหลมพรมเทพ ซึ่งใน 1402 ผูกขาดของการเป็นตัวแทนในการรักษาความปลอดภัย สำหรับคนชั้นกลาง ช่างฝีมือ และปุโรหิต (อันดับทั้งหมดในเรื่องนี้ถูกเท่า), มันเป็นเกียรตินั่งจะมีส่วนนี้ประสิทธิภาพการทำงานศาสนา เล่น พวกเขาประณามตัวเองไปเป็นแรงงานที่ไม่กี่ของ contemporaries ของเราจะดูแลการส่ง ในบาง "หลงใหล" มีนักแสดงที่เป็นตัวแทนพระคริสต์ไปเกือบ 4000 บรรทัด นอกจากนี้ ฉากตรึงกางเขนได้ล่าตราบใดที่มันไม่ได้ในความเป็นจริง มันจะเกี่ยวข้องว่า ใน 1437 curé Nicolle ผู้เล่นส่วนหนึ่งของพระคริสต์ที่เม็ตซ์ มุ่งตายบนไม้กางเขน และต้องจะฟื้นฟูอุตลุด ในระหว่างการแสดงเดียวกันพระสงฆ์อื่น Jehan de Missey ผู้เล่นส่วนของยูดาส ยังคง hanging สำหรับนาน ที่หัวใจล้มเหลว และเขาต้องถูกตัดทอน และแบกรับไปAs regards the aesthetic side of this drama, modern standards should not be applied. This theatre does not even offer unity of action, for the scenes are not derived from one another: they succeed one another without any other unity than the interest that attaches to the chief personage and the general idea of eternal salvation, whether of a single man or of humanity, which constitutes the common foundation of the picture. Moreover, side by side with pathetic and exalted scenes are found others that savour of buffoonery. The plays used as many as one, two, and even five hundred characters, not counting the chorus, and they were so long that they could not be played on one occasion. This is true at least of the mysteries dating from the middle of the fifteenth century; on the other hand, the oldest of them and the miracles were rather short. Two faults have at every period characterized this dramatic style—weakness and wordiness. The poets said things as they occurred to them, without display of selection, gradation, or taste. They had facility, but they abused it and never amended. Furthermore, in the drawing of character there was no art whatever. The dramas of the Middle Ages are simply grand and animated spectacles. Doubtless their authors sometimes, though rarely, succeeded in fittingly depicting the patience and meekness of the august Victim of the Passion. In this they were assisted by recollections of the Gospel. More often they succeeded in attractively interpreting the complex emotions experienced by the soul of the Blessed Virgin, but as a definite object the analysis of the soul did not occupy them at all.ไม่กี่คำอาจจะกล่าวว่า เป็นลักษณะของการนำเสนอและเทคนิค สถานก็ตามสวยงามมากมาย มากกว่าจริง ๆ แสดง สอง หรือสามต้น แสดงตัว ป่า และแม้ว่าการดำเนินการมักจะเปลี่ยนจาก สถานฉากได้ไม่เปลี่ยน แปลง สำหรับจะพบกันทั้งหมดที่มาต่าง ๆ ที่ตัวติด ๆ กันปรากฏในหลักสูตรของการละคร และที่ได้จึงพัก แม้ว่าในความเป็นจริงพวกเขามักจะถูกเอาออกห่างจากกัน สำหรับส่วนเหลือ ไม่ได้ละเลยที่จะดึงดูดตา ถ้าฉากทั่วไป มันร่ำรวย และความลับของทฤษฎีกลไกมักผลิตผลน่าแปลกใจ และ เหมือนนางฟ้า ผู้แสดงแต่งกายมั่งคั่ง ละ defrayed

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ละครพิธีกรรม
พิธีกรรมละครหรือละครทางศาสนาในบริบทของคริสเตียนต่างๆมาจากมวลตัวเองและมักจะมีการจัดพิธีทางศาสนาที่ค่อนข้างซับซ้อนที่มีองค์ประกอบการแสดงละคร จนกระทั่งปลายยุคกลางมันเป็นประเพณีบันทึกที่ดีที่สุดของละครทางศาสนาและมีการสันนิษฐานว่าจะได้รับจากรากซึ่งรูปแบบอื่น ๆ เช่นลึกลับเทศบาลเล่นเช่นเดียวกับการบันทึกไม่ดี บริษัท การเดินทางเพิ่มขึ้น จำนวนของสคริปต์ที่รอดตายมีขนาดเล็กและการแสดงจำนวนมากเป็นที่รู้จักกันเพียงประมาณจากรายการในบันทึกการชำระเงินและชอบ.
ละครยุคกลางที่มีถิ่นกำเนิดในศาสนา คริสตจักรห้ามไม่ซื่อสัตย์ในช่วงต้นศตวรรษที่จะเข้าร่วมการแสดงมักมากในกามของพระเจ้าเสื่อม แต่เมื่อเรื่องนี้ "ผิดศีลธรรม" โรงละครหายไปคริสตจักรได้รับอนุญาตและส่วนร่วมในการพัฒนาอย่างค่อยเป็นค่อยไปของละครเรื่องใหม่ที่ไม่เพียง แต่ศีลธรรม แต่สั่งสอนและ เคร่งศาสนา ในเทศกาลบางอย่างเช่นอีสเตอร์และคริสมาสต์สำนักงานถูกขัดจังหวะและพระสงฆ์เป็นตัวแทนในการปรากฏตัวของผู้ที่ให้ความช่วยเหลือเหตุการณ์ทางศาสนาถูกเฉลิมฉลอง ในตอนแรกของละครข้อความพิธีกรรมนี้เป็นช่วงสั้น ๆ มากเช่นการแลกเปลี่ยนของ "Quem Quaeritis?" ระหว่างทูตสวรรค์และสามเบสซี่ที่ถูกนำเข้าสู่สวดอีสเตอร์ในศตวรรษที่สิบ [1] เป็นรูปแบบใหม่ของพิธีพิธีกรรม ตำราละครที่ถูกนำมาเป็นครั้งแรก แต่เพียงผู้เดียวจากพระวรสารหรือสำนักงานของวัน มันเป็นร้อยแก้วและในละติน แต่โดยองศาฉันทลักษณ์พุ่งใน. แรกของละครเช่น "tropes" ในการให้บริการอีสเตอร์จากประเทศอังกฤษและวันที่จากศตวรรษที่สิบ เร็ว ๆ นี้กลอนอบอวลละครทั้งร้อยแก้วกลายเป็นข้อยกเว้นและพื้นถิ่นที่ปรากฏข้างละติน ดังนั้นในสิบสองศตวรรษละครภาษาฝรั่งเศสของ "ปรีชาญาณบริสุทธิ์" ผู้หญิงให้ความบริสุทธิ์ของพวกเขาโดยการรับประทานอาหารหินสีฟ้าที่ทำให้พวกเขามีภูมิคุ้มกันต่อคน [อ้างจำเป็น] มันไม่น้อยกว่าพรรณนาคำอุปมาประวัติของสาวพรหมจรรย์ที่ชาญฉลาดและโง่เขลา นักร้องมีพนักงานลาตินในขณะที่พระคริสต์และพรหมจรรย์ใช้ทั้งภาษาละตินและภาษาฝรั่งเศสและทูตสวรรค์พูดเฉพาะภาษาฝรั่งเศส เมื่อพื้นถิ่นอย่างสมบูรณ์แทนที่ละตินและความเฉลียวฉลาดของแต่ละบุคคลที่ถูกกล่าวหาเองละครอันน่าซ้ายของคริสตจักรและหยุดที่จะพิธีกรรม แต่เก็บไว้ที่ตัวละครที่ทางศาสนา วิวัฒนาการนี้ดูเหมือนว่าจะได้รับความสำเร็จในศตวรรษที่สิบสอง ด้วยการปรากฏตัวของพื้นถิ่นในการพัฒนาของละครตามเส้นแห่งชาติเป็นไปได้.
เล่นและปาฏิหาริย์ในศตวรรษที่ 12 และ 13 [แก้ไข]
ละครภาษาฝรั่งเศสเป็นครั้งแรกที่นำเสนอโดยศตวรรษที่สิบสองที่เรียกว่า "อดัม" และเป็นหนังสือที่เขียนโดยแองโกล ผู้เขียน -Norman ที่มีชื่อเป็นที่รู้จัก เรื่องยื่นออกมาจากฤดูใบไม้ร่วงในพาราไดซ์บกเวลาของผู้พยากรณ์ที่ทำนายมหาไถ่ที่เกี่ยวข้องในการผ่านประวัติศาสตร์ของ Cain and Abel มันเป็นเรื่องที่เขียนเป็นภาษาฝรั่งเศส แต่ทิศทางกับนักแสดงที่อยู่ในลาติน มันเล่นก่อนที่ประตูของคริสตจักร.
จากศตวรรษที่สิบสามเรามี "เล่นของเซนต์นิโคลัส" โดยฌอง Bodel และ "มิราเคิลของ Theophilus" โดย Rutebeuf Jean Bodel เป็นชาวอาร์ราสและตามเซนต์หลุยส์ในสงครามครูเสดไปยังอียิปต์ เขาวางฉากของการเล่นของเขาในภาคอีสานและผสมกับเอพวีรบุรุษของภาพที่สมจริงสงครามครูเสดที่นำมาจากร้านเหล้า ละครของเขาจบลงด้วยการแปลงทั่วไปของ Mussulmans ปลอดภัยผ่านความมหัศจรรย์ของเซนต์นิโคลัส Rutebeuf ที่เจริญรุ่งเรืองในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่สิบสามเกิดในแชมเปญ แต่อาศัยอยู่ในกรุงปารีส แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่นักพนันและคนขี้เกียจ, ดูเหมือนว่าเขาจะสิ้นสุดวันที่เขาอยู่ในกุฏิ ความมหัศจรรย์ของเขาแสดงให้เห็นถึงตำนานที่มีชื่อเสียงในยุคกลางของ Theophilus, วิกฤตการณ์ทางการเงินของโบสถ์อาดานาคิลีซึ่งในการสูญเสียที่สำนักงานของเขาแลกวิญญาณของเขาเพื่อมารสำหรับการกู้คืนของมัน แต่มีสำนึกผิดที่ได้รับจากความสุข เวอร์จินผลตอบแทนที่น่าอัศจรรย์ของสัญญาชั่วร้าย.
ปาฏิหาริย์ของพระแม่มารี [แก้ไข]
บันทึกไว้สำหรับการเล่นของ Griseldis ซึ่งนางเอกเลี้ยงแกะยากจนแต่งงานกับกีส์เดอ Saluces ที่อยู่ภายใต้การทดลองที่โหดร้ายโดยสามีของเธอและผ่าน การป้องกันของชัยชนะเซนต์แอกเนสผ่านอุปสรรคทั้งหมดกิจกรรมทั้งหมดที่น่าทึ่งของศตวรรษที่สิบสี่ได้อุทิศให้กับปาฏิหาริย์ของพระแม่มารีย์ สี่สิบสองตัวอย่างของรูปแบบของละครเรื่องนี้ที่ยังหลงเหลืออยู่ ในที่นี้พระแม่มารีบันทึกหรือคอนโซลผ่านการแทรกแซงที่ยิ่งใหญ่ผู้ที่มีความบริสุทธิ์และความโชคร้ายและคนบาปที่ดีบางครั้งที่มีความเชื่อมั่นในตัวเธอ ผู้เขียนหรือผู้เขียนผลงานเหล่านี้เป็นที่รู้จัก.
ลึกลับ [แก้ไข]
ศตวรรษที่สิบห้าศตวรรษของ "ลึกลับ" คำที่มาอาจจะมาจากกระทรวงละตินซึ่งหมายความว่า "การกระทำ". ในยุคกลางละครศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกเรียกด้วยชื่ออื่น ๆ ในอิตาลีฟังก์ชั่นในสเปน Misterios หรือรถยนต์ (การกระทำ) แม้วันนี้เราพูดว่า "ละคร" คำพูดของความหมายคล้ายคลึง แต่ที่น่าทึ่งและลึกลับดันทุรังถูกสับสนเร็ว ๆ นี้และก็คิดว่าอดีตมาจากชื่อของพวกเขาจากหลังเพราะเล่นบ่อยเอาสำหรับเรื่องความลึกลับของความเชื่อของคริสเตียน อย่างไรก็ตามความลึกลับที่ถูกอุทิศมักนักบุญและในกรณีพิเศษแทนแม้กระทั่งเรื่องที่ไม่ใช่ศาสนา ดังนั้นเราจึงมี "ความลึกลับของล้อมของนิวออร์" และแม้แต่ "ความลึกลับของการทำลายล้างของทรอย" เพียงสองลึกลับดูหมิ่นเก็บรักษาไว้ ลึกลับอาจถูกจัดกลุ่มภายใต้สามรอบของพันธสัญญาเดิมของพันธสัญญาใหม่และของเซนต์ส ในทุกเหล่านี้ผู้เขียนความจริงผสมและตำนานไม่มีความแตกต่าง ที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากที่สุดของเหล่านี้เป็นละครความรักโดยที่จะต้องเข้าใจไม่เพียง แต่การเล่นที่ทุ่มเทให้กับความรักอย่างถูกต้องเรียกว่าอย่างนั้น แต่ยังมีผู้ที่กำหนดไว้ประวัติศาสตร์ที่สมบูรณ์ของผู้ช่วยให้รอด จาก 1400-1550 ผู้เขียนเป็นจำนวนมากประมาณหนึ่งร้อยของพวกเขาเป็นที่รู้จักกันมากของพวกเขาพระสงฆ์.
ตอนแรกค่อนข้างสั้นละครในที่สุดกลายเป็นนานมาก ดังนั้น Arnoul Greban ศีลของคริสตจักรของเลอม็อง, 1450 เขียนเกี่ยวกับ "ความรัก" ซึ่งประกอบด้วยประมาณ 35,000 บท ละครเรื่องนี้ก็ยังคงพัฒนาต่อไปกว่าสามสิบปีต่อมาโดยแพทย์ของ Angers ฌองมิเชลที่มีผลงานเป็นที่มีชื่อเสียงมากที่สุดและดีที่สุดของชนิด Greban เดียวกันและซีโมนพี่ชายของเขาพระภิกษุสงฆ์เซนต์ Riquier ประกอบด้วยกันลึกลับมหาศาลของ "กิจการของอัครทูต" ประกอบด้วยเกือบ 62,000 บทซึ่งกำลังเล่นอย่างครบถ้วนที่ Bourges ประสิทธิภาพยาวนานสี่สิบวัน จำนวนของบทของความลึกลับยังคงหลงเหลืออยู่เกินกว่า 1,000,000 และจำนวนมากพอ ๆ กันอาจจะได้รับหายไป ชิ้นส่วนเหล่านี้ไม่ได้รับบทโดยนักแสดงมืออาชีพ แต่โดยสมาคมอย่างมากที่เกิดขึ้นในเมืองใหญ่ทั้งหมดเพื่อวัตถุประสงค์ในการเป็นตัวแทนของพวกเขา บางคนถาวรเช่น "Confrerie เดอลาความรัก" ซึ่งในการรักษาความปลอดภัย 1402 การผูกขาดของการแสดงในกรุงปารีส สำหรับคนของชนชั้นกลาง, ช่างฝีมือและพระสงฆ์ (อันดับทั้งหมดในเรื่องนี้เหมือนกัน) มันเป็นเกียรติที่น่าอิจฉาที่จะมีส่วนในการปฏิบัติทางศาสนานี้ ในการเล่นมันที่พวกเขาประณามตัวเองให้แรงงานที่ไม่กี่ของโคตรของเราจะสนใจที่จะส่ง ในบาง "ความรัก" นักแสดงที่เป็นตัวแทนของพระคริสต์ต้องท่องเกือบ 4000 สาย นอกจากนี้ที่เกิดเหตุของการตรึงกางเขนต้องนานเท่าที่จะทำได้ในความเป็นจริง มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องว่าใน 1,437 curé Nicolle ที่ถูกเล่นเป็นส่วนหนึ่งของพระคริสต์ที่ทซ์อยู่ในจุดของการตายบนไม้กางเขนและต้องได้รับการฟื้นขึ้นมาในความเร่งรีบ ในระหว่างการแสดงเดียวกันพระสงฆ์อีก Jehan de Missey ที่กำลังเล่นเป็นส่วนหนึ่งของยูดาสยังคงแขวนอยู่เป็นเวลานานว่าหัวใจของเขาล้มเหลวและเขาจะต้องถูกตัดลงและพัดพาออกไป.
ในส่วนด้านความงามของละครเรื่องนี้มาตรฐานที่ทันสมัย ไม่ควรที่จะนำมาใช้ ละครเรื่องนี้ไม่ได้มีความเป็นเอกภาพของการกระทำสำหรับฉากไม่ได้มาจากคนอื่นพวกเขาประสบความสำเร็จอีกคนหนึ่งโดยไม่ต้องสามัคคีอื่น ๆ ที่ไม่ใช่ดอกเบี้ยที่ยึดติดกับบุคคลใหญ่และความคิดทั่วไปของความรอดนิรันดร์ไม่ว่าจะเป็นคนเดียว หรือของมนุษยชาติซึ่งถือว่ารากฐานร่วมกันของภาพ นอกจากนี้เคียงข้างกับฉากที่น่าสงสารและสูงส่งจะพบคนอื่น ๆ ที่ลิ้มรสของตลก บทละครที่ใช้มากที่สุดเท่าที่หนึ่งสองและแม้กระทั่งห้าร้อยตัวอักษรไม่นับนักร้องและพวกเขาตราบที่พวกเขาไม่สามารถเล่นได้ในครั้งหนึ่ง นี่คือความจริงที่น้อยที่สุดของความลึกลับสืบมาจากตรงกลางของศตวรรษที่สิบห้า; ในอีกทางหนึ่งที่เก่าแก่ที่สุดของพวกเขาและปาฏิหาริย์ค่อนข้างสั้น สองความผิดพลาดได้ในช่วงเวลานี้ทุกลักษณะอ่อนแอสไตล์ละครและ wordiness กวีกล่าวว่าสิ่งที่พวกเขาเกิดขึ้นกับพวกเขาโดยไม่แสดงผลของการเลือก, การไล่โทนหรือรสชาติ พวกเขามีสิ่งอำนวยความสะดวก แต่พวกเขาก็ถูกทำร้ายและไม่เคยมีการแก้ไขเพิ่มเติม นอกจากนี้ในการวาดภาพของตัวละครที่มีความเป็นศิลปะไม่มีอะไรก็ตาม ละครในยุคกลางมีเพียงแว่นตาที่ยิ่งใหญ่และมีชีวิตชีวา ไม่ต้องสงสัยเลยเขียนของพวกเขาบางครั้งแม้ว่าจะไม่ค่อยประสบความสำเร็จในกระเสียนภาพวาดความอดทนและความนอบน้อมของเหยื่อสิงหาคมของกิเลส ในการนี้พวกเขาได้รับการช่วยเหลือจากความทรงจำของพระเยซู อื่น ๆ พวกเขามักจะประสบความสำเร็จในการตีความที่น่าสนใจอารมณ์ที่ซับซ้อนประสบการณ์โดยจิตวิญญาณของความสุขเวอร์จิน แต่เป็นวัตถุที่แน่นอนการวิเคราะห์ของจิตวิญญาณไม่ได้ครอบครองพวกเขาทั้งหมด.
คำไม่กี่คำอาจกล่าวได้ว่าเป็นลักษณะของการเป็นตัวแทนและเทคนิค . สถานที่ถูกระบุด้วยทัศนียภาพอันกว้างใหญ่มากกว่าแทนจริงๆ สองหรือสามต้นไม้เช่นเป็นตัวแทนของป่าและแม้ว่าการดำเนินการเปลี่ยนแปลงมักจะมาจากสถานที่ทัศนียภาพที่ไม่ได้เปลี่ยนเพราะมันแสดงให้เห็นพร้อมกันทุกเมืองต่าง ๆ ที่ตัวละครอย่างต่อเนื่องปรากฏในหลักสูตรของละครและที่ จึงเป็นในบริเวณใกล้เคียงแม้ว่าในความเป็นจริงพวกเขามักจะถูกลบออกไปไกลจากกันและกัน สำหรับส่วนที่เหลือไม่มีอะไรถูกละเลยที่จะดึงดูดสายตา ถ้าทิวทัศน์ที่เป็นอสังหาริมทรัพย์ก็คือรวยมากและความลับของกลไกทางทฤษฎีมักจะผลิตที่น่าแปลกใจและผลกระทบเหมือนนางฟ้า นักแสดงได้รับการแต่งกายหรูหราแต่ละ defrayed