The Renaissance (UK /rᵻˈneɪsəns/, U

The Renaissance (UK /rᵻˈneɪsəns/, US /rɛnəˈsɑːns/)[1] is a period in Europe, from the 14th to the 17th century, regarded as the cultural bridge between the Middle Ages and modern history. It started as a cultural movement in Italy in the Late Medieval period and later spread to the rest of Europe, marking the beginning of the Early Modern Age.

The intellectual basis of the Renaissance was its own invented version of humanism, derived from the rediscovery of classical Greek philosophy, such as that of Protagoras, who said that "Man is the measure of all things." This new thinking became manifest in art, architecture, politics, science and literature. Early examples were the development of perspective in oil painting and the recycled knowledge of how to make concrete. Although the invention of metal movable type sped the dissemination of ideas from the later 15th century, the changes of the Renaissance were not uniformly experienced across Europe.

As a cultural movement, the Renaissance encompassed innovative flowering of Latin and vernacular literatures, beginning with the 14th-century resurgence of learning based on classical sources, which contemporaries credited to Petrarch; the development of linear perspective and other techniques of rendering a more natural reality in painting; and gradual but widespread educational reform. In politics, the Renaissance contributed to the development of the customs and conventions of diplomacy, and in science to an increased reliance on observation and inductive reasoning. Although the Renaissance saw revolutions in many intellectual pursuits, as well as social and political upheaval, it is perhaps best known for its artistic developments and the contributions of such polymaths as Leonardo da Vinci and Michelangelo, who inspired the term "Renaissance man".[2][3]

There is a consensus that the Renaissance began in Florence, in the 14th century.[4] Various theories have been proposed to account for its origins and characteristics, focusing on a variety of factors including the social and civic peculiarities of Florence at the time: its political structure; the patronage of its dominant family, the Medici;[5][6] and the migration of Greek scholars and texts to Italy following the Fall of Constantinople to the Ottoman Turks.[7][8][9] Other major centres were northern Italian city-states such as Venice, Genoa, Milan, Bologna, and finally Rome during the Renaissance Papacy.

The Renaissance has a long and complex historiography, and, in line with general scepticism of discrete periodizations, there has been much debate among historians reacting to the 19th-century glorification of the "Renaissance" and individual culture heroes as "Renaissance men", questioning the usefulness of Renaissance as a term and as a historical delineation.[10] The art historian Erwin Panofsky observed of this resistance to the concept of "Renaissance":

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรเนซองส์ (UK/rᵻˈneɪsəns / สหรัฐ อเมริกา/rɛnəˈsɑːns /) [1] ระยะเวลาในยุโรป จาก 14 ถึงศตวรรษที่ 17 ถือเป็นสะพานเชื่อมวัฒนธรรมระหว่างยุคกลางและยุคใหม่ มันเริ่มเป็นการเคลื่อนไหวทางวัฒนธรรมในอิตาลีในปลายยุคและแพร่กระจายภายหลังส่วนที่เหลือของยุโรป เครื่องหมายจุดเริ่มต้นของยุคต้นพื้นฐานทางปัญญาของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเป็นรุ่นของตัวเองคิดค้นขึ้นของมนุษยนิยม ได้มาจากการค้นพบวิชชาของปรัชญากรีกคลาสสิก เช่น Protagoras ที่กล่าวว่า "มนุษย์เป็นมาตรวัดต่างๆ" แนวคิดใหม่นี้กลายเป็นรายการในศิลปะ สถาปัตยกรรม การเมือง วิทยาศาสตร์ และวรรณคดี ตัวอย่างก่อนการพัฒนามุมมองในการวาดภาพสีน้ำมันและความรู้วิธีการทำคอนกรีตรีไซเคิลได้ แม้ว่าการประดิษฐ์ที่สามารถเคลื่อนย้ายชนิดโลหะเร่งเผยแพร่ความคิดจากศตวรรษที่ 15 ภายหลัง การเปลี่ยนแปลงของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาผู้มีไม่สม่ำเสมอประสบการณ์ทั่วยุโรปเป็นการเคลื่อนไหวทางวัฒนธรรม เรเนสซองห้อมล้อมดอกนวัตกรรมของกวีนิพนธ์ภาษาละติ นและพื้นถิ่น เริ่มต้น ด้วยการฟื้นตัวของศตวรรษที่ 14 ของการเรียนรู้ที่อิงแหล่งคลาสสิก โคตรซึ่งเครดิตที่เปตราก การพัฒนามุมมองเชิงเส้นและเทคนิคอื่น ๆ ที่แสดงความเป็นจริงเป็นธรรมชาติมากขึ้นในการวาดภาพ และค่อย ๆ แต่ปฏิรูปการศึกษา ในการเมือง เรเนสซองส่วนการพัฒนาศุลกากรและแบบแผน ของการทูต และวิทยาศาสตร์เพื่อเพิ่มพึ่งสังเกตและการให้เหตุผลอุปนัย แม้ว่า Renaissance เห็นปฏิวัติในหลายกิจกรรมทางปัญญา รวมทั้งการเปลี่ยนแปลงทางสังคม และการเมือง ก็อาจจะรู้จักกันดีสำหรับการพัฒนาศิลปะและผลงานของ polymaths ดังกล่าวเป็นเลโอนาร์โดดาวินชีและ Michelangelo ที่แรงบันดาลใจจากคำว่า "หนุ่ม" [2] [3]มีฉันทามติที่เริ่มยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาในฟลอเรนซ์ ในศตวรรษที่ 14 [4] ทฤษฎีต่าง ๆ ได้รับการเสนอสำหรับการกำเนิดและลักษณะ เน้นความหลากหลายของปัจจัยรวมทั้งลักษณะทางสังคม และพลเมืองของฟลอเรนซ์ในเวลา: โครงสร้างทางการเมือง อุปถัมภ์ของครอบครัวเป็นหลัก ชี่ [5] [6] และการโยกย้ายของนักปราชญ์กรีกและข้อความไปอิตาลีไปตก Constantinople เพื่อออตโตมันเติร์ก [7] [8] [9] ศูนย์หลักอื่น ๆ ถูก city-states อิตาลีตอนเหนือเช่นเวนิส เจนัว มิลาน โบโลญญา และในที่สุดโรมระหว่างโรมันยุคฟื้นฟูศิลปวิทยายุคฟื้นฟูศิลปวิทยามีศาสตร์ยาวนาน และซับซ้อน และ ตาม scepticism ทั่วไปของ periodizations ไม่ต่อเนื่อง มีการถกเถียงกันมากในหมู่นักประวัติศาสตร์ที่ทำปฏิกิริยากับ glorification ศตวรรษ "เรอเนสซองซ์" และฮีโร่แต่ละวัฒนธรรมเป็น "ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาคน ซักถามประโยชน์ของเรอเนสซองซ์ เป็นคำ และ เป็นการวาดภาพประวัติศาสตร์ [10 นักประวัติศาสตร์ศิลปะ]สวน Panofsky สังเกตของความต้านทานนี้ให้แนวคิดของ "เรอเนสซองซ์":

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรเนซองส์ (สหราชอาณาจักร / rᵻneɪsəns / สหรัฐอเมริกา / rɛnəsɑːns /) [1] เป็นช่วงเวลาในยุโรปจาก 14 ถึงศตวรรษที่ 17 ถือได้ว่าเป็นสะพานวัฒนธรรมระหว่างยุคกลางและประวัติศาสตร์สมัยใหม่ มันเริ่มต้นที่การเคลื่อนไหวทางวัฒนธรรมในอิตาลีในช่วงยุคปลายและต่อมาได้แพร่กระจายไปยังส่วนอื่น ๆ ของยุโรปลายจุดเริ่มต้นของยุคใหม่อายุ.

พื้นฐานทางปัญญาของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเป็นรุ่นคิดค้นของตัวเองของมนุษย์ที่ได้มาจากการค้นพบของ ปรัชญากรีกคลาสสิกเช่นว่า Protagoras ใครบอกว่า "คนที่เป็นตัวชี้วัดของทุกสิ่ง." คิดใหม่นี้กลายเป็นที่ประจักษ์ในศิลปะสถาปัตยกรรม, การเมือง, วิทยาศาสตร์และวรรณกรรม ตัวอย่างต้นการพัฒนามุมมองในภาพวาดสีน้ำมันและความรู้กลับมาใช้ใหม่ของการทำคอนกรีต แม้ว่าสิ่งประดิษฐ์ที่ทำจากโลหะประเภทสังหาริมทรัพย์เร่งการเผยแพร่ความคิดจากศตวรรษที่ 15 ต่อมาการเปลี่ยนแปลงของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาที่ไม่ได้รับการฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอทั่วยุโรป.

เป็นขบวนการทางวัฒนธรรมยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาห้อมล้อมดอกนวัตกรรมของละตินและวรรณกรรมพื้นถิ่นที่เริ่มต้นด้วย 14 ศตวรรษการฟื้นตัวของการเรียนรู้บนพื้นฐานของแหล่งที่มาของคลาสสิกซึ่งโคตรเครดิตกับเพทราร์; การพัฒนาของมุมมองเชิงเส้นและเทคนิคอื่น ๆ ของการแสดงผลความเป็นจริงที่เป็นธรรมชาติมากขึ้นในการวาดภาพ; และค่อยเป็นค่อยไป แต่การปฏิรูปการศึกษาอย่างกว้างขวาง ในทางการเมืองยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการสนับสนุนการพัฒนาของศุลกากรและการประชุมของการเจรจาต่อรองและในด้านวิทยาศาสตร์ไปสู่ความเชื่อมั่นที่เพิ่มขึ้นในการสังเกตและการอุปนัยเหตุผล แม้ว่ายุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเห็นการปฏิวัติในการแสวงหาทางปัญญาจำนวนมากเช่นเดียวกับการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและการเมืองก็อาจจะเป็นที่รู้จักกันดีที่สุดสำหรับการพัฒนาศิลปะและการมีส่วนร่วมของ polymaths เช่น Leonardo da Vinci และ Michelangelo ที่เป็นแรงบันดาลใจคำว่า "คนยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา" ได้. [ 2] [3]

มีมติว่าเรเนสซองเริ่มในฟลอเรนซ์ในศตวรรษที่ 14 เป็น. [4] ทฤษฎีต่างๆได้รับการเสนอบัญชีสำหรับการกำเนิดและลักษณะของมันโดยมุ่งเน้นที่ความหลากหลายของปัจจัยรวมทั้งลักษณะทางสังคมและเทศบาลเมืองฟลอเรนซ์ในเวลา: โครงสร้างทางการเมืองของตน ในพระอุปถัมภ์ของครอบครัวที่โดดเด่นที่เมดิชิ; [5] [6] และการย้ายถิ่นของนักวิชาการชาวกรีกและข้อความไปอิตาลีหลังจากการล่มสลายของคอนสแตนติกับออตโตมันเติร์กที่ [7] [8] [9]. ศูนย์กลางที่สำคัญอื่น ๆ ทางตอนเหนือของอิตาลีเมืองรัฐเช่น Venice, เจนัว, มิลาน, โบโลญญาและในที่สุดกรุงโรมในช่วงยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาโรมัน.

เรเนซองส์มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานและซับซ้อนและสอดคล้องกับความสงสัยทั่วไปของ periodizations ต่อเนื่องได้มีการ การถกเถียงกันมากในหมู่นักประวัติศาสตร์ปฏิกิริยากับชื่อเสียงในศตวรรษที่ 19 ของ "เรเนสซอง" และวีรบุรุษวัฒนธรรมของแต่ละบุคคลว่า "ผู้ชายยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา" ถามประโยชน์ของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเป็นระยะและเป็นการวาดภาพประวัติศาสตร์. [10] ประวัติศาสตร์ศิลป์เออร์วินพานอฟสกีสังเกตของความต้านทานนี้กับแนวคิดของ "เรเนซองส์" ไปนี้: