Several methods are used for trip d

Several methods are used for trip distribution including the gravity, growth factor, and intervening opportunities models.
The gravity model is most utilized because it uses the attributes of the transportation system and land-use characteristics
and has been calibrated and applied extensively to the modeling of numerous urban areas. The model assumes that the
number of trips between two zones is directly proportional to the number of trip attractions to the destination zone and
inversely proportional to a function of travel time between the two zones, as demonstrated in Equation 1.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลายวิธีที่จะใช้สำหรับการกระจายการเดินทางรวมทั้งแรงโน้มถ่วงปัจจัยการเจริญเติบโตและรูปแบบการแทรกแซงโอกาส.
รุ่นแรงโน้มถ่วงที่มีการใช้มากที่สุดเพราะใช้คุณสมบัติของระบบการขนส่งและลักษณะการใช้ประโยชน์ที่ดิน
และได้รับการสอบเทียบและนำไปใช้อย่างกว้างขวางในการ การสร้างแบบจำลองของพื้นที่ในเมืองเป็นจำนวนมาก รูปแบบสันนิษฐานว่า
จำนวนการเดินทางระหว่างสองโซนเป็นสัดส่วนโดยตรงกับจำนวนของการเดินทางไปยังสถานที่ท่องเที่ยวโซนปลายทางและ
สัดส่วนผกผันกับฟังก์ชั่นของเวลาการเดินทางระหว่างสองโซนที่แสดงในสมการที่ 1

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใช้สำหรับกระจายเดินทางรวมถึงแรงโน้มถ่วง ปัจจัยการเจริญเติบโต และ intervening โอกาสรูปแบบหลายวิธี
ใช้แบบจำลองแรงโน้มถ่วงมากที่สุดเนื่องจากใช้แอตทริบิวต์ของการขนส่งระบบและการใช้ที่ดินลักษณะ
และมีการปรับเทียบ และใช้อย่างกว้างขวางเพื่อสร้างโมเดลของเมืองต่าง ๆ รูปแบบสันนิษฐานที่การ
จำนวนเที่ยวระหว่างสองโซนเป็นสัดส่วนโดยตรงกับจำนวนแหล่งท่องเที่ยวเดินทางไปยังปลายทางโซน และ
inversely กับฟังก์ชันของเวลาเดินทางระหว่างสองโซน ดังที่แสดงในสมการ 1

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีหลายวิธีใช้สำหรับการเดินทางการกระจายรวมถึงแรงโน้มถ่วงโลก,การขยายตัวปัจจัยและแทรกแซงโอกาสทางการขายบางรุ่น.
ที่ใช้แรงโน้มถ่วงมากที่สุดคือรุ่นใช้งานอย่างเต็มที่เพราะจะใช้แอททริบิวของบริการรับส่งระบบและการใช้ที่ดินลักษณะ
และได้รับการปรับเทียบและนำไปใช้อย่างกว้างขวางในการสร้างแบบจำลองของพื้นที่จำนวนมากในเมือง. รุ่นที่จะถือได้ว่า
จำนวนของการเดินทางระหว่างสองโซนคือโดยตรงตามสัดส่วนไปยังหมายเลขที่สถานที่ท่องเที่ยวต่างๆของการเดินทางเพื่อไปยังโซนที่ปลายทางและ
สัดส่วนผกผันกันเพื่อทำหน้าที่ในช่วงเวลาการเดินทางระหว่างสองโซนที่แสดงให้เห็นในสมการ 1