Wang Jian silently leaned against t

Wang Jian silently leaned against the cold tile wall. He looked up at the ceiling, and with a trembling voice, he muttered, “I don’t know what possessed me. It’s just that, every day, I just want to be able to see your figure and hear your voice. When I see you sad or worried, I feel as though my heart has been stabbed. I don’t know if this is what it means to be in love, and I don’t want to debate over whether it is or isn’t love, but…. But I just want to be by your side….”

Rainy stood there, without moving an inch. Tears were starting to roll down her cheeks.

Wang Jian continued, “I’m not asking for you to do anything, nor am I asking for you to love me. I just don’t want you to push me away. Without you, I don’t know what I will become. I might even forget how to smile or stand…..”

He then gave a mocking laugh, “Someone like me, who even I don’t respect, doesn’t deserve you. I don’t deserve the amazing you. I don’t have the charisma, nor wisdom that Guild Master has. But, the love that I have for you will never change. Rainy, I love you, and I don’t ask that you return those feelings, nor do ask that you acknowledge me or anything. All I want is to stay by your side and watch over you. I love you, I really really love you….”

Rainy’s two eyes began to quiver, and she cried, “I’m sorry… I’m sorry, I can’t…. I can’t right now. I…. Brother, he….”

Wang Jian choked a little, “That’s ok, I’m still young, I can keep on waiting for you….”

……

“So romantic….”

Wan Er thoughtfully muttered as she leaned closer to the door.

I also leaned forward and said, “Wan Er, don’t take up so much space, let me see too…”

“No, a heartless bastard like you would never understand!”

“Who said I wouldn’t understand?”

As we argued about it, suddenly a “Pa!” Sounded out and the doors lock broke off. Wan Er and I immediately lost balance. While I was falling, I reached out and spun around, catching Wan Er in my arms to protect her from the fall. “Pa!” We hit the ground. So painful!

“Wu….” Wan Er lay on my chest as she rubbed her shoulder and cried a little in pain. She then looked up at me.

I also looked down at her, only to see that the two mounds under the little miss’ T-shirt were pressing against my chest. I could feel the warmth from her body radiating at me, and the squishiness was just amazing….

“You….” Wan Er’s cheeks were completely red, her beautiful eyes were filled with embarrassment, “Why are you still looking!”

I immediately looked away, “Wan Er, hurry up and get off me…”

“Why?!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Wang เจียนอยู่เบื้องหลังพิงกับผนังกระเบื้องเย็น เขามองขึ้นเพดาน และเสียง trembling เขาญี่ปุ่น "ฉันไม่ ทราบอะไรครอบครองฉัน มันเป็นเพียงที่ ทุกวัน ฉันต้องการจะเห็นรูปของคุณ และได้ยินเสียงของคุณ เมื่อผมเห็นคุณกังวล หรือเศร้า ฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันได้ถูกแทง ถ้าเป็นความหมาย ในความรัก และฉันไม่ต้องการอภิปรายผ่านไม่ว่าจะเป็น หรือไม่รัก ไม่ แต่... แต่ฉันต้องการอยู่เคียงข้างคุณ..."ฝนตกที่ยืน โดยไม่ได้เคลื่อนย้ายนิ้ว น้ำตาเริ่มกลิ้งลงแก้มของเธอเจียน Wang ยังคง "ฉันไม่:ขอให้คุณทำอะไร หรือคำถามสำหรับคุณรักฉัน แค่ไม่อยากคุณไสฉัน โดยคุณ ฉันไม่รู้สิ่งที่คุณจะกลายเป็น อาจจะลืมวิธีการยิ้ม หรือยืน..."เขาให้หัวเราะ mocking ผมที่แม้ผมไม่เคารพ ไม่สมควรคุณแล้ว ฉันไม่สมควรสวยคุณ ไม่มีความสามารถพิเศษ หรือภูมิปัญญาที่มีกิลด์มาสเตอร์ แต่ ไม่เคยจะเปลี่ยนความรักที่มีให้คุณ ฝน ที่ฉันรักคุณ และฉันไม่ต้องถามว่า คุณกลับความรู้สึกเหล่านั้น และ ไม่ถามว่า คุณยอมรับฉันหรืออะไร สิ่งที่อยากจะอยู่เคียงข้างคุณ และดูมากกว่าคุณ ผมรักคุณ จริง ๆ ผมรักคุณ..."ของฝนตกสองตาก็เริ่มสั่น และ ร่ำไห้ "ขอโทษ... ขอ ฉันไม่สามารถ... ฉันไม่สิทธิ์ตอนนี้ ฉัน... พี่ชาย คนดี "เจียน Wang สำลักเล็กน้อย "ที่ไม่ ยังหนุ่ม ฉันสามารถอยู่รอคุณ..."……"โรแมนติกมาก..."Er หว่านคิดญี่ปุ่นเธอพิงอยู่ใกล้ประตูข้าพเจ้าก็เอนไปข้างหน้า และกล่าว ว่า, " Wan Er ไม่ใช้เนื้อที่มาก ให้ฉันดูด้วย...""ไม่ ลูกครึ่งใจร้ายเหมือนคุณจะไม่เข้าใจ""ใครว่า ไม่เข้าใจ"เป็นเราโต้เถียงเกี่ยวกับมัน ทันที "ป้า" ออกและล็อคประตูปิด Wan Er และฉันยอดหายไปทันที ขณะตก ฉันถึงออก และปั่นรอบ จับ Wan Er ในอ้อมแขนของฉันจะปกป้องเธอจากการตก "ป้า" เราตีพื้นดิน น็อค"วู..." Er วานวางบนหน้าอกของฉันเธอลูบไหล่ของเธอ และร้องไห้ในความเจ็บปวดเล็กน้อย เธอก็มองค่าที่ฉันผมยังมองลงที่เธอ เพียงเพื่อดูว่า กองที่สองภายใต้เสื้อยืดของนางสาวน้อยถูกกดกับหน้าอกของฉัน ฉันสามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเธอแผ่ที่ฉัน และ squishiness ที่ถูกสุดเพียง..."คุณ..." Er วานแก้มเป็นสีแดงหมด ดวงตาของเธอสวยงามเต็มไป ด้วยความลำบาก "ทำไมคุณยังคงมอง"ผมทันทีมองออกไป, " Wan Er รีบขึ้น และได้รับออกมา... ""ทำไม?"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วังเจียนเงียบพิงผนังกระเบื้องเย็น เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานและด้วยเสียงสั่นเขาพึมพำว่า "ผมไม่ทราบว่าเป็นเจ้าของเรา มันเป็นเพียงว่าทุกวันฉันเพียงแค่ต้องการที่จะสามารถที่จะเห็นรูปของคุณและได้ยินเสียงของคุณ เมื่อฉันเห็นคุณเศร้าหรือกังวลผมรู้สึกว่าหัวใจของฉันได้รับการแทง ผมไม่ทราบว่านี้คือสิ่งที่มันหมายถึงการที่จะอยู่ในความรักและฉันไม่ต้องการให้มีการอภิปรายมากกว่าไม่ว่าจะเป็นหรือไม่ได้รัก แต่ ... แต่ผมแค่อยากจะอยู่เคียงข้างคุณ ... . " ฝนยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่ต้องย้ายนิ้ว น้ำตาได้เริ่มต้นที่จะม้วนลงแก้มของเธอ. วังเจียนต่อไปว่า "ผมไม่ได้ขอให้คุณทำอะไรหรือฉันขอให้คุณรักฉัน ฉันไม่ต้องการให้คุณที่จะผลักดันฉันไป โดยที่คุณไม่ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ฉันจะกลายเป็น ฉันก็อาจลืมวิธีการยิ้มหรือยืน ... .. " จากนั้นเขาก็ให้หัวเราะเยาะเย้ย" คนอย่างผมที่แม้ผมไม่เคารพไม่สมควรคุณ ผมไม่สมควรได้รับที่น่าตื่นตาตื่นใจคุณ ผมไม่ได้มีความสามารถพิเศษหรือภูมิปัญญาที่ Guild Master มี แต่ความรักที่ฉันมีให้คุณจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ฝนตกผมรักคุณและฉันจะไม่ขอให้คุณกลับรู้สึกเหล่านั้นหรือไม่ขอให้คุณยอมรับผมหรืออะไร ทั้งหมดที่ฉันต้องการที่จะอยู่เคียงข้างคุณและดูมากกว่าที่คุณ ผมรักคุณผมรักคุณจริงๆ ... . " ฝนของดวงตาทั้งสองข้างเริ่มสั่นและเธอร้องไห้" ฉันขอโทษ ... ฉันขอโทษฉันไม่สามารถ ... ขวาฉันไม่สามารถตอนนี้ ผม…. บราเดอร์เขา ... . " วังเจียนสำลักเล็กน้อย" นั่นคือตกลงผมยังเด็กผมสามารถให้กับการรอคอยสำหรับคุณ ... . " ...... " ดังนั้นโรแมนติก ... . " วรรณ Er พึมพำความคิดขณะที่เธอโน้มตัวใกล้ชิดกับ ประตู. ฉันยังโน้มตัวไปข้างหน้าและกล่าวว่า "Wan Er ไม่ใช้พื้นที่มากให้ฉันดูด้วย ... " "ไม่มีไอ้ใจร้ายเหมือนคุณจะไม่เข้าใจ!" "ใครบอกว่าผมจะไม่เข้าใจ? " ในฐานะที่เราเป็นที่ถกเถียงกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็เป็น" ป่า "เป่าออกมาและล็อคประตูโพล่งออกมา wan Er และผมเสียการทรงตัวได้ทันที ในขณะที่ผมล้มผมเอื้อมมือออกและหมุนตัวไปรอบ ๆ จับ Wan Er ในอ้อมแขนของฉันจะปกป้องเธอจากฤดูใบไม้ร่วง "ป่า!" ​​เราตีพื้น ดังนั้นเจ็บปวด! "อู๋ ... ." วรรณ Er วางอยู่บนหน้าอกของฉันเป็นของเธอลูบไหล่ของเธอและร้องไห้เล็ก ๆ น้อย ๆ ในความเจ็บปวด จากนั้นเธอก็มองมาที่ฉัน. ฉันยังมองลงไปที่เธอเท่านั้นที่จะเห็นว่าทั้งสองกองภายใต้นางสาวน้อย 'เสื้อยืดถูกกดกับหน้าอกของฉัน ฉันจะรู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเธอแผ่มาที่ผมและ squishiness เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจเพียงแค่ ... . "คุณ ... ." แก้ม Wan เอ้อสีแดงสมบูรณ์ตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความลำบากใจ "ทำไมคุณถึงยังคงมองหา!" ฉันทันที มองออกไป "Wan Er, รีบขึ้นและได้รับการปิดฉัน ... " "ทำไม ?!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หวัง เจี้ยนเงียบพิงกับผนังกระเบื้องเย็น . เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดาน และด้วยเสียงสั่นเครือ เขาพึมพำ " ผมไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงผม มันก็แค่ทุกๆวัน ผมจะได้ดูรูปของคุณและได้ยินเสียงของคุณ เมื่อผมเห็นคุณเศร้าหรือกังวล ผมรู้สึกราวกับว่าหัวใจถูกแทง ฉันไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร มีความรัก และฉันก็ไม่อยากจะอภิปรายไม่ว่าจะเป็น หรือ ไม่ใช่ความรัก แต่ . . . . . . . แต่ผมแค่อยากอยู่ข้างๆคุณ . . . . . . . "ฝนยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับเลย น้ำตาเริ่มไหลลงมาอาบแก้มของเธอหวัง เจี้ยน กล่าวต่อว่า " ผมไม่ได้ขอให้คุณทำอะไร ผมก็ถามเธอว่ารักฉัน ผมแค่ไม่อยากให้คุณผลักไสผมออกไป ไม่มีคุณ ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะเป็น ฉันอาจจะลืมวิธียิ้ม หรือยืน . . . . "แล้วเขาก็แกล้งหัวเราะ " อย่างผม ที่ผมไม่เคารพ ไม่เหมาะกับคุณหรอก ผมไม่สมควรที่มหัศจรรย์ ผมไม่มีเสน่ห์ หรือสติปัญญาที่กิลด์มาสเตอร์ได้ แต่ความรักที่ฉันมีต่อเธอจะไม่เปลี่ยนแปลง ฝน ฉันรักเธอ และฉันก็ไม่ได้ขอให้คุณตอบรับความรู้สึกนั้น และถามว่า คุณยอมรับฉัน ทั้งหมด ฉันต้องการที่จะอยู่เคียงข้างและคอยดูแลคุณ ฉันชอบคุณ ชอบคุณ . . . . . . . "ฝนสองดวงตาเริ่มสั่น เธอร้องไห้ " ผมขอโทษ . . . ผมขอโทษ ผมไม่ . . . ผมยังไปตอนนี้ไม่ได้ . . . . . . พี่เขา . . . . . . . "วังเจียนสำลักเล็กน้อย " ไม่เป็นไรหรอก ฉันยังเด็ก ฉันรอคุณ . . . . . . . ". . . . . . ." โรแมนติกมาก . . . . . . . "วานเอ้ออย่างพึมพำเป็นเธอโน้มตัวเข้าไปใกล้ประตูผมเอนตัวไปข้างหน้าและกล่าวว่า " วาน เอ้อ ไม่ใช้พื้นที่มาก ให้ฉันดูด้วย . . . . . . . "" ไม่ค่ะ เป็นคนไม่มีหัวใจอย่างนายไม่มีวันเข้าใจหรอก ! "" ใครบอกว่าฉันจะไม่เข้าใจ ? "ที่เราทะเลาะกันเรื่องนี้ก็ " ปา " เป่าออกและล็อคประตูพังลง วานที่ ER และฉันทันทีสูญเสียความสมดุล ขณะที่ฉันล้ม ฉันยื่นมือออกไปปั่นรอบจับวานเอ้อในอ้อมแขน เพื่อปกป้องเธอจากการหกล้ม " ป้า ! " เรากระแทกพื้น เจ็บมากๆ" อู๋ . . . . . . . " วาน เอ้อ วางบนหน้าอกของฉันที่เธอบีบไหล่ของเธอและร้องไห้ในความเจ็บปวด แล้วเธอก็มองมาที่ฉันฉันก้มลงมองเธอ เพื่อดูว่า สองกอง สังกัด คุณหนูน้อย เสื้อยืดถูกกดกับหน้าอกของฉัน รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากร่างของเธอเปล่งรัศมีที่ฉันและ squishiness ก็สุดยอด . . . . . . ." คุณ . . . . . . . " เอ้อ แก้มยังแดงวานอย่างสิ้นเชิง ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ , " ทำไมคุณยังดู "ผมรีบหันหน้าหนี " วานอ่า รีบๆ ออกไป . . . . . . . "" ทำไม ? ! "