Now for the word pitaka. In ancient

Now for the word pitaka. In ancient India construction workers used to move building materials from one place to another by means of a relay of baskets. They would put the baskets on their heads, walk some distance to the next worker, pass it to him, and he would repeat the process. Writing was known in the Buddha's time but as a medium it was considered less reliable than human memory. A book could rot in the monsoon damp or be eaten by white ants but a person's memory could last as long as they lived. Consequently, monks and nuns committed all the Buddha's teachings to memory and passed it on to each other just as construction workers passed earth and bricks to each other in baskets. This is why the three sections of the Buddhist scriptures are called baskets. After being preserved in this manner for several hundred years the Tipitaka was finally written down in about 100 B.C. in Sri Lanka.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนนี้สำหรับ pitaka คำ ในคนงานก่อสร้างอินเดียโบราณที่ใช้ในการย้ายอาคารวัสดุจากที่หนึ่งไปยังอีกโดยใช้รีเลย์ของตะกร้า พวกเขาจะวางตะกร้าบนศีรษะ เดินไกลไปคนถัดไป ผ่านไปเขา และเขาจะทำซ้ำ เขียนเป็นที่รู้จักในเวลาของพระพุทธเจ้า แต่เป็นสื่อกลาง มันถือว่าเชื่อถือได้น้อยกว่าหน่วยความจำมนุษย์ หนังสืออาจเน่าในชื้นมรสุม หรือจะกิน โดยมดขาว แต่หน่วยความจำของคนสามารถสุดท้ายตราบเท่าที่พวกเขาอาศัยอยู่ ดังนั้น พระสงฆ์และแม่ชียอมรับคำสอนของพุทธเจ้าหน่วยความจำ และผ่านไปแต่ละอื่น ๆ เช่นเดียวกับคนงานก่อสร้างผ่านดินและอิฐกันในตะกร้า นี่คือเหตุผลที่สามส่วนของพระคัมภีร์พุทธศาสนาเรียกว่าตะกร้า หลังจากถูกเก็บรักษาไว้ในลักษณะนี้หลายร้อยปี พระไตรปิฎกก็เขียนขึ้นลงประมาณ 100 ไคลน์ในศรีลังกาในไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนนี้สำหรับคำปิฎก ในอินเดียโบราณคนงานก่อสร้างที่ใช้ในการเคลื่อนย้ายวัสดุก่อสร้างจากสถานที่หนึ่งไปยังอีกโดยใช้วิธีการถ่ายทอดของกระเช้า พวกเขาจะใส่ตะกร้าบนศีรษะของตนเดินระยะทางบางอย่างที่จะปฏิบัติงานต่อไปผ่านมันไปให้เขาและเขาจะทำซ้ำขั้นตอน เขียนเป็นที่รู้จักกันในเวลาที่พระพุทธเจ้า แต่เป็นสื่อก็ถือว่ามีความน่าเชื่อถือน้อยกว่าหน่วยความจำของมนุษย์ หนังสือที่จะเน่าอยู่ในมรสุมชื้นหรือจะกินมดขาว แต่ความทรงจำของคนที่อาจจะนานเท่าที่พวกเขาอาศัยอยู่ ดังนั้นพระสงฆ์และแม่ชีมุ่งมั่นคำสอนทั้งหมดของพระพุทธเจ้าเพื่อความทรงจำและผ่านมันไปให้กับแต่ละอื่น ๆ เช่นเดียวกับคนงานก่อสร้างผ่านดินและอิฐกับแต่ละอื่น ๆ ในตะกร้า นี่คือเหตุผลที่สามส่วนของพระไตรปิฎกจะเรียกว่ากระเช้า หลังจากที่ถูกเก็บรักษาไว้ในลักษณะนี้หลายร้อยปีพระไตรปิฎกในที่สุดก็เขียนลงในเวลาประมาณ 100 ปีก่อนคริสตกาลในศรีลังกา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนนี้คำ 2 . คนงานก่อสร้างอินเดียโบราณใช้ในการย้ายวัสดุจากสถานที่หนึ่งไปยังอีกโดยการถ่ายทอดของตะกร้า พวกเขาจะใส่ตะกร้าบนศีรษะ เดินห่างไป คนต่อไปให้เขาและเขาจะทำซ้ำกระบวนการ เขียนเป็นที่รู้จักในพุทธกาล แต่เป็นสื่อก็ถือว่าเชื่อถือได้น้อยกว่าหน่วยความจำของมนุษย์ หนังสืออาจเน่าในมรสุมชื้นหรือถูกกินโดยปลวก แต่หน่วยความจำของบุคคลสามารถสุดท้ายตราบเท่าที่พวกเขาอยู่ จากนั้น พระสงฆ์และแม่ชียอมรับคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหมด เพื่อความทรงจำ และส่งต่อให้กับแต่ละอื่น ๆเช่นเดียวกับคนงานก่อสร้างผ่านดินและอิฐกับแต่ละอื่น ๆในตะกร้า นี่คือเหตุผลที่ 3 ส่วนของคัมภีร์ของพุทธศาสนาที่เรียกว่า ตะกร้า หลังจากถูกเก็บรักษาไว้ในลักษณะนี้มาหลายร้อยปี พระไตรปิฎกก็เขียนลงประมาณ 100 ปีก่อนคริสตกาล ในศรีลังกา