f possible, begin these conversatio

f possible, begin these conversations early in the illness, rather than waiting until a medical crisis occurs or until death
is imminent. Revisit these discussions when the patient’s condition changes substantially.
Ask the patient about his or her understanding of the current medical situation and about additional diagnostic and
therapeutic options.
Assess the patient’s and family’s information-sharing preferences. What kinds of information do they wish to have, what
would they prefer not to know, and who should be involved in discussions about the patient’s care? Similarly, ask
about their preferences for decision making. How should important decisions be handled? Will key decisions be
made by the patient, family members, or the clinician, or will the decisions be made collaboratively?
Answer questions as clearly as possible and provide simple, clear, jargon-free information about the patient’s condition,
prognosis, and options for treatment. Clarify any misconceptions the patient or family may have. In general, patients
cannot make good decisions about their care without some understanding of their prognosis.
Inquire about and address the patient’s concerns. For example, ask, “What are your main worries or fears about your
situation?” Ensure that attention is paid to the patient’s comfort.
Ask about “unacceptable states” — that is, states of existence or losses of critical functioning that a given patient wants
to avoid (e.g., a state in which mechanical ventilation would be required indefinitely or in which the patient would be
unable to communicate meaningfully with family members).
After the patient has been informed about the situation and prognosis, discuss and clarify the patient’s values, goals,
and preferences for care.
With this shared knowledge about goals for care, recommend a plan for end-of-life care. The clinician should not simply
ask, “What do you want?” nor should the clinician offer to use harmful or nonbeneficial treatments (e.g., cardiopulmonary
resuscitation that will almost certainly be unsuccessful and will not serve the patient’s goals16). When decisions
need not be made urgently, allow time for the patient to reflect on choices, obtain further information, or discuss the
matter further with family or other advisors.
* Recommendations in the table are based on published guidelines.12-15
T

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉเป็นไปได้เริ่มต้นการสนทนาเหล่านี้ในช่วงต้นของการเจ็บป่วยแทนที่จะรอจนกว่าวิกฤตทางการแพทย์ที่เกิดขึ้นหรือจนตายเป็นใกล้ ทบทวนการอภิปรายเหล่านี้เมื่ออาการของผู้ป่วยที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ. ขอให้ผู้ป่วยเกี่ยวกับความเข้าใจของเขาหรือเธอจากสถานการณ์ในปัจจุบันและการแพทย์เกี่ยวกับการวินิจฉัยและเพิ่มเติมตัวเลือกการรักษา. ประเมินผู้ป่วยและครอบครัวของการตั้งค่าข้อมูลร่วมกัน สิ่งที่ชนิดของข้อมูลที่พวกเขาต้องการที่จะมีสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการที่จะรู้และผู้ที่ควรมีส่วนร่วมในการอภิปรายเกี่ยวกับการดูแลผู้ป่วยหรือไม่ ในทำนองเดียวกันถามเกี่ยวกับการตั้งค่าของพวกเขาสำหรับการตัดสินใจ วิธีการตัดสินใจที่สำคัญควรได้รับการจัดการ? จะสำคัญการตัดสินใจที่จะทำโดยผู้ป่วยที่สมาชิกในครอบครัวหรือแพทย์หรือการตัดสินใจที่จะทำร่วมกัน? ตอบคำถามเป็นอย่างชัดเจนที่สุดและให้ง่ายชัดเจนข้อมูลศัพท์แสงฟรีเกี่ยวกับสภาพของผู้ป่วย, การพยากรณ์โรคและตัวเลือกสำหรับ การรักษา ชี้แจงความเข้าใจผิดใด ๆ ผู้ป่วยหรือครอบครัวอาจมี โดยทั่วไปผู้ป่วยที่ไม่สามารถทำให้การตัดสินใจที่ดีเกี่ยวกับการดูแลของพวกเขาไม่มีความเข้าใจของการพยากรณ์โรคของพวกเขา. สอบถามเกี่ยวกับความกังวลและที่อยู่ของผู้ป่วย ยกตัวอย่างเช่นถามว่า "อะไรคือความกังวลหรือความกลัวหลักของคุณเกี่ยวกับคุณสถานการณ์?" ตรวจสอบให้แน่ใจความสนใจที่จะจ่ายให้ความสะดวกสบายของผู้ป่วย. สอบถามเกี่ยวกับ "รัฐที่ยอมรับไม่ได้" - นั่นคือรัฐของการดำรงอยู่หรือการสูญเสียที่สำคัญการทำงานที่ผู้ป่วยได้รับ ต้องการที่จะหลีกเลี่ยง(เช่นรัฐในการที่ใช้เครื่องช่วยหายใจจะต้องไปเรื่อย ๆ หรือในการที่ผู้ป่วยจะไม่สามารถสื่อสารความหมายกับสมาชิกในครอบครัว). หลังจากที่ผู้ป่วยได้รับทราบเกี่ยวกับสถานการณ์และการพยากรณ์โรคหารือและชี้แจงค่าของผู้ป่วย เป้าหมายและการตั้งค่าสำหรับการดูแล. ด้วยความรู้นี้ร่วมกันเกี่ยวกับเป้าหมายในการดูแลให้คำแนะนำการวางแผนสำหรับการดูแลปลายของชีวิต แพทย์ไม่ควรก็ถามว่า "คุณต้องการอะไร?" หรือควรเสนอแพทย์จะใช้การรักษาที่เป็นอันตรายหรือ nonbeneficial (เช่นหัวใจช่วยชีวิตที่เกือบจะแน่นอนจะไม่ประสบความสำเร็จและจะไม่ทำหน้าที่goals16 ของผู้ป่วย) เมื่อตัดสินใจที่ไม่จำเป็นต้องทำอย่างเร่งด่วนให้เวลาสำหรับผู้ป่วยที่จะสะท้อนให้เห็นถึงทางเลือกที่ได้รับข้อมูลเพิ่มเติมหรือหารือเกี่ยวกับเรื่องต่อไปกับครอบครัวหรือที่ปรึกษาอื่นๆ . * คำแนะนำในตารางจะขึ้นอยู่กับการตีพิมพ์ guidelines.12-15 T