DiagnosisIn most areas, including t

Diagnosis
In most areas, including the USA, vesicular stomatitis is a reportable disease. Samples for diagnostic purposes are generally taken by a foreign animal disease diagnostician or other regulatory veterinarians and are tested by officially designated government laboratories. Diagnosis is based on the presence of typical signs and either antibody detection through serologic tests, viral detection through isolation, or detection of viral genetic material by molecular techniques. Samples for viral isolation may include vesicular fluid, epithelial tags from lesions, or swabs of lesions. Vesicular stomatitis viruses are easily propagated in cell culture. Three commonly used serologic tests are competitive ELISA, virus neutralization, and complement fixation. PCR tests may also be used to identify the virus. Of primary concern in diagnosis is differentiation of vesicular stomatitis from clinically indistinguishable but much more devastating viral diseases, including foot-and-mouth disease in ruminants and swine (see Foot-and-Mouth Disease), swine vesicular disease (see Swine Vesicular Disease), and vesicular exanthema of swine (see Vesicular Exanthema of Swine). Horses are not susceptible to foot-and-mouth disease. Both noninfectious and infectious causes of oral lesions must be considered.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การวินิจฉัยในพื้นที่ส่วนใหญ่ รวมทั้งสหรัฐอเมริกา vesicular เปื่อยเป็นโรคต้องรายงานต่อ ตัวอย่างสำหรับการวินิจฉัยโดยทั่วไปดำเนินการ โดย diagnostician โรคสัตว์ต่างหรือสัตวแพทย์ระเบียบอื่น ๆ และจะถูกทดสอบ โดยห้องปฏิบัติราชการกำหนดอย่างเป็นทางการ วินิจฉัยตามสถานะของสัญญาณโดยทั่วไป และตรวจหาแอนติบอดีผ่านการทดสอบเซรุ่ม ตรวจสอบไวรัสผ่านทางแยก หรือตรวจหาสารพันธุกรรมไวรัส โดยเทคนิคโมเลกุล ตัวอย่างการแยกไวรัสอาจรวมแท็ก vesicular เยื่อบุผิว ของเหลวจากแผล สวับของแผล เปื่อย vesicular ไวรัสจะสามารถแพร่กระจายในเซลล์ สามทดสอบเซรุ่มที่ใช้กันทั่วไปคือ ELISA ปฏิกิริยาสะเทินไวรัส และการแข่งขันเสริมเพ่ง ทดสอบ PCR อาจยังสามารถใช้ในการระบุไวรัส ความกังวลหลักในการวินิจฉัยมีความแตกต่างของ vesicular เปื่อยจากการทำลายล้างมากขึ้น แต่ทางการแพทย์จำแนกไวรัสโรค รวมทั้งเท้า–โรคปากในสัตว์เคี้ยวเอื้องและสุกร (ดูเท้า–โรคปาก), โรค vesicular สุกร (ดูโรค Vesicular สุกร), และ exanthema vesicular ของสุกร (ดู Vesicular Exanthema หมู) ม้ามีไม่ความโรคเท้า และปาก ต้องพิจารณาสาเหตุ noninfectious และติดเชื้อโรคช่องปาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การวินิจฉัยโรค
ในพื้นที่ส่วนใหญ่รวมทั้งสหรัฐอเมริกาเปื่อยตุ่มเป็นโรคที่ต้องรายงาน ตัวอย่างเพื่อการวินิจฉัยจะถูกนำทั่วไปโดย diagnostician โรคสัตว์สัตวแพทย์ต่างประเทศหรือกฎระเบียบอื่น ๆ และจะมีการทดสอบโดยห้องปฏิบัติการมอบหมายอย่างเป็นทางการของรัฐบาล การวินิจฉัยจะขึ้นอยู่กับการปรากฏตัวของสัญญาณทั่วไปและการตรวจหาแอนติบอดีทั้งผ่านการทดสอบเรื่องเซรุ่มตรวจจับไวรัสผ่านการแยกหรือการตรวจหาสารพันธุกรรมของไวรัสโดยใช้เทคนิคโมเลกุล ตัวอย่างการแยกเชื้อไวรัสอาจรวมถึงของเหลวตุ่ม, แท็กเยื่อบุผิวจากแผลหรือแผล swabs ไวรัสตุ่มเปื่อยจะแพร่กระจายได้ง่ายในการเพาะเลี้ยงเซลล์ การทดสอบทั้งสามเรื่องเซรุ่มที่ใช้กันทั่วไปมีการแข่งขัน ELISA, การวางตัวเป็นกลางไวรัสและเสริมการตรึง การทดสอบ PCR ก็อาจจะใช้ในการระบุไวรัส ความกังวลหลักในการวินิจฉัยคือความแตกต่างของตุ่มเปื่อยจากโรคไวรัสทางคลินิกแยกไม่ออก แต่มากขึ้นร้ายแรงรวมทั้งโรคปากและเท้าเปื่อยในสัตว์เคี้ยวเอื้องและหมู (ดูเท้าและโรคปาก) โรคตุ่มหมู (ดูโรค Vesicular สุกร) และ exanthema ตุ่มสุกร (ดู Vesicular exanthema สุกร) ม้าไม่ได้อ่อนแอต่อโรคเท้าและปาก ทั้งสองสาเหตุ noninfectious และการติดเชื้อของแผลในช่องปากจะต้องได้รับการพิจารณา