1 IntroductionWhat we know as the d

1 Introduction
What we know as the developing world is approximately the group of countries classified
by the World Bank as having “low” and “middle” income. An exact description is
unnecessary and not too revealing; suffice it to observe that these countries make up
over 5 billion of world population, leaving out the approximately one billion who are part
of the “high” income developed world. Together, the low and middle income countries
generate approximately 6 trillion (2001) dollars of national income, to be contrasted with
the 25 trillion generated by high income countries. An index of income that controls for
purchasing power would place these latter numbers far closer together (approximately
20 trillion and 26 trillion, according to the World Development Report (2003)) but the
per-capita disparities are large and obvious, and to those encoutering them for the first
time, still extraordinary.
Development Economics, a subject that studies the economics of the developing world,
has made excellent use of economic theory, econometric methods, sociology, anthropology,
political science, biology and demography and has burgeoned into one of the liveliest
areas of research in all the social sciences. My limited approach in this brief article is
one of deliberate selection of a few conceptual points that I consider to be central to
our thinking about the subject. The reader interested in a more comprehensive overview
is advised to look elsewhere (for example, at Dasgupta (1993), Hoff, Braverman and
Stiglitz (1993), Ray (1998), Bardhan and Udry (1999), Mookherjee and Ray (2001), and
Sen (1999)).
I begin with a traditional framework of development, one defined by conventional growth
theory. This approach develops the hypothesis that given certain parameters, say savings
or fertility rates, economies inevitably move towards some steady state. If these
parameters are the same across economies, then in the long run all economies converge
to one another. If in reality we see utter lack of such convergence — which we do (see,
e.g., Quah (1996) and Pritchett (1997)) — then such an absence must be traced to a
presumption that the parameters in question are not the same. To the extent that history
plays any role at all in this view, it does so by affecting these parameters — savings,
demographics, government interventionism, “corruption” or “culture”.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1 IntroductionWhat we know as the developing world is approximately the group of countries classifiedby the World Bank as having “low” and “middle” income. An exact description isunnecessary and not too revealing; suffice it to observe that these countries make upover 5 billion of world population, leaving out the approximately one billion who are partof the “high” income developed world. Together, the low and middle income countriesgenerate approximately 6 trillion (2001) dollars of national income, to be contrasted withthe 25 trillion generated by high income countries. An index of income that controls forpurchasing power would place these latter numbers far closer together (approximately20 trillion and 26 trillion, according to the World Development Report (2003)) but theper-capita disparities are large and obvious, and to those encoutering them for the firsttime, still extraordinary.Development Economics, a subject that studies the economics of the developing world,has made excellent use of economic theory, econometric methods, sociology, anthropology,political science, biology and demography and has burgeoned into one of the liveliestareas of research in all the social sciences. My limited approach in this brief article isone of deliberate selection of a few conceptual points that I consider to be central toour thinking about the subject. The reader interested in a more comprehensive overviewแนะนำให้ค้นหาอื่น (ตัวอย่าง ที่ Dasgupta (1993), Hoff, Braverman และสติกลิตส์ (1993), เรย์ (1998), Bardhan และ Udry (1999), Mookherjee และเรย์ (2001), และเซน (1999))ฉันเริ่มต้น ด้วยกรอบแบบดั้งเดิมพัฒนา หนึ่งกำหนด โดยทั่วไปการเจริญเติบโตทฤษฎีการ วิธีการนี้พัฒนาสมมติฐานที่กำหนดพารามิเตอร์บางอย่าง บอกประหยัดหรือความอุดมสมบูรณ์ราคา เศรษฐกิจย่อมย้ายไปบางท่อน ถ้าเหล่านี้พารามิเตอร์เหมือนกันทั่วประเทศ แล้วในยาว ทุกประเทศมาบรรจบกันอื่น ถ้าในความเป็นจริง เราดูสุดไม่บรรจบกันเช่นกันซึ่งเรา (ดูเช่น Quah (1996) และ Pritchett (1997)) — แล้วต้องติดตามการขาดงานกับการข้อสันนิษฐานที่ว่า พารามิเตอร์ที่ไม่เหมือนกัน เท่าที่ประวัติศาสตร์เล่นบทบาทใด ๆ เลยในมุมมองนี้ มันสามารถส่งผลกระทบต่อพารามิเตอร์เหล่านี้ — ประหยัดข้อมูลประชากร interventionism รัฐบาล "ทุจริต" หรือ "วัฒนธรรม"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1
บทนำสิ่งที่เรารู้ว่าเป็นประเทศกำลังพัฒนาจะอยู่ที่ประมาณกลุ่มของประเทศจัดโดย
World Bank ว่า "ต่ำ" และ "กลาง" รายได้ คำอธิบายที่แน่นอนคือไม่จำเป็นและไม่มากเกินไปเปิดเผย;
พอที่จะสังเกตเห็นว่าประเทศเหล่านี้ทำขึ้นมากกว่า 5 พันล้านของประชากรโลกออกจากออกประมาณหนึ่งพันล้านที่เป็นส่วนหนึ่งของ"สูง" ประเทศที่พัฒนารายได้ ร่วมกันในประเทศที่มีรายได้ต่ำและกลางสร้างประมาณ 6000000000000 (2001) ดอลลาร์ของรายได้ประชาชาติจะเทียบกับ 25000000000000 สร้างโดยประเทศที่มีรายได้สูง ดัชนีของรายได้ที่ควบคุมสำหรับกำลังซื้อจะวางตัวเลขหลังเหล่านี้ห่างไกลใกล้กัน (ประมาณ 20000000000000 และ 26 ล้านล้านตามรายงานการพัฒนาโลก (2003)) แต่ความแตกต่างต่อหัวมีขนาดใหญ่และที่เห็นได้ชัดและให้กับผู้ encoutering พวกเขาเป็นครั้งแรกเวลาที่ยังคงไม่ธรรมดา. พัฒนาเศรษฐศาสตร์เรื่องที่ศึกษาเศรษฐกิจของประเทศกำลังพัฒนาที่ได้ทำให้การใช้งานที่ดีของทฤษฎีเศรษฐศาสตร์วิธีการทางเศรษฐมิติสังคมวิทยามานุษยวิทยารัฐศาสตร์ชีววิทยาและประชากรและรายรอบเป็นหนึ่งในชีวิตชีวาพื้นที่ของการวิจัยในทุกสังคมศาสตร์ วิธีการ จำกัด ของฉันในบทความสั้น ๆ นี้เป็นหนึ่งในการเลือกโดยเจตนาของจุดความคิดไม่กี่คนที่ผมคิดว่าจะเป็นศูนย์กลางในการคิดของเราเกี่ยวกับเรื่อง ผู้อ่านที่สนใจในภาพรวมที่ครอบคลุมมากขึ้นแนะนำให้ดูที่อื่น (เช่นที่ Dasgupta (1993), ฮอฟฟ์, Braverman และสติกลิตซ์(1993) เรย์ (1998), Bardhan และ Udry (1999), Mookherjee และเรย์ (2001) และเซน(1999)). ฉันเริ่มต้นด้วยกรอบแบบดั้งเดิมของการพัฒนาหนึ่งที่กำหนดโดยการเจริญเติบโตของการชุมนุมทฤษฎี วิธีการนี้จะพัฒนาสมมติฐานที่ว่าได้รับค่าบางอย่างบอกว่าเงินฝากออมทรัพย์หรืออัตราการเจริญพันธุ์เศรษฐกิจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ย้ายไปบางมั่นคงของรัฐ ถ้าสิ่งเหล่านี้พารามิเตอร์เศรษฐกิจทั่วเดียวกันแล้วในระยะยาวเศรษฐกิจทั้งหมดมาบรรจบกันกับอีกคนหนึ่ง หากในความเป็นจริงเราจะเห็นการขาดที่สุดของการบรรจบกันเช่น - ซึ่งเรา (ดูเช่นQuah (1996) และทท์ (1997)) - แล้วเช่นกรณีที่ไม่มีจะต้องสืบให้ข้อสันนิษฐานว่าพารามิเตอร์ในคำถามที่ไม่เหมือนกัน เท่าที่ประวัติศาสตร์มีบทบาทใด ๆ ในมุมมองนี้มันไม่ได้โดยมีผลกระทบต่อพารามิเตอร์เหล่านี้ - เงินฝากออมทรัพย์ประชากรinterventionism รัฐบาล "ทุจริต" หรือ "วัฒนธรรม"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 บทนำ
สิ่งที่เรารู้ว่าเป็นประเทศกำลังพัฒนาประมาณกลุ่มประเทศจัด
โดยธนาคารโลกมี " ต่ำ " และ " กลาง " รายได้ มีรายละเอียดที่แน่นอนคือ
ไม่จำเป็น และไม่ค่อยเปิดเผย ; พอเพียงเพื่อสังเกตว่าประเทศเหล่านี้แต่งหน้า
กว่า 5 พันล้านของประชากรโลก ปล่อยออกมาประมาณหนึ่งพันล้านคนที่เป็นส่วนหนึ่ง
ของ " สูง " รายได้พัฒนาโลก ด้วยกัน ประเทศรายได้ระดับกลางและต่ำ
สร้างประมาณ 6 ล้าน ( 2001 ) ดอลลาร์ของรายได้ประชาชาติจะขัดกับ
25 ล้านสร้างโดยประเทศที่มีรายได้สูง ดัชนีรายได้ที่ควบคุมอำนาจการซื้อที่ตัวเลขเหล่านี้

หลังไกลใกล้กัน ( ประมาณ 20 ล้านล้านบาท และ 26 ล้านตามรายงานการพัฒนาโลก ( 2546 ) แต่
ต่อหัวความแตกต่างที่ขนาดใหญ่และชัดเจน และผู้ encoutering พวกเขาครั้งแรก

เวลายังคงพิเศษ เศรษฐศาสตร์การพัฒนา วิชาที่ศึกษาเศรษฐศาสตร์ของการพัฒนาโลก
ได้ใช้ทฤษฎีเศรษฐมิติวิธีที่ยอดเยี่ยมของ เศรษฐศาสตร์ สังคมวิทยา มานุษยวิทยา
รัฐศาสตร์ชีววิทยาและประชากรศาสตร์ และมี burgeoned เป็นหนึ่งในร่าเริง
พื้นที่วิจัยในทางสังคมศาสตร์ วิธีการที่ จำกัด ของฉันในบทความสั้น ๆนี้คือการพิจารณาของ
หนึ่งจุดความคิดไม่กี่ที่ฉันพิจารณาให้เป็นกลาง

คิดของเราเกี่ยวกับเรื่อง ผู้อ่านที่สนใจใน
ภาพรวมที่ครอบคลุมมากขึ้นควรดูที่อื่น เช่น ที่ dasgupta ( 1993 )ฮอฟเบรเวอร์เมิ่น , และ
สติกลิตส์ ( 1993 ) , เรย์ ( 1998 ) , และ bardhan udry ( 1999 ) , mookherjee และเรย์ ( 2001 ) และ
เซ็น ( 1999 ) ) .
ผมเริ่มต้นด้วยกรอบแบบดั้งเดิมของการพัฒนาที่กำหนดโดยทฤษฎี
การเจริญเติบโตตามปกติ วิธีการนี้ได้พัฒนาสมมติฐานที่ระบุพารามิเตอร์บางอย่างบอกราคาประหยัด
หรือภาวะเจริญพันธุ์ เศรษฐกิจย่อมย้ายไปสู่บางอย่างมั่นคงของรัฐ
ถ้าเหล่านี้ค่าเดียวกันทั้งประเทศ แล้วในระยะยาวทุกประเทศบรรจบ
อีกคนหนึ่ง ถ้าในความเป็นจริงเราจะเห็น utter ขาดเช่นกัน ซึ่งเราทำ ( เห็น
เช่น quah ( 1996 ) และ พริตเชตต์ ( 1997 ) - แล้วเช่นการขาดต้องสืบให้
ข้อสันนิษฐานว่าพารามิเตอร์ในคำถามที่ไม่เหมือนกัน ในขอบเขตที่ประวัติศาสตร์
เล่นบทบาทใด ๆที่ทั้งหมดในมุมมองนี้มันไม่ได้โดยมีผลต่อพารามิเตอร์เหล่านี้ - ออม
ประชากร รัฐบาล คดี interventionism " คอร์รัปชั่น " หรือ " วัฒนธรรม "