But subject matter, or kinds of thi

But subject matter, or kinds of things, do not, I hold, constitute a basis for distinguishing
disciplines. Disciplines are distinguished partly for historical reasons and reasons of
administrative convenience . . . and partly because the theories we construct to solve our
problems have a tendency to grow into unified systems. But all this classification and distinction
is a comparatively superficial affair. We are not students of some subject matter
but students of problems. And problems may cut right across the borders of any subject
matter or discipline.
Family medicine could have developed as a division of internal medicine. The
reasons why it did not are as much historical and administrative as they are epistemological.
By the early decades of the twentieth century, internists had ceased to
see children and to do gynecology. At the same time, in many countries, internal
medicine had become functionally differentiated from general practice. By the
1950s, when family medicine began to develop as a discipline, the leadership
of academic internal medicine, with few exceptions, did not see the problems
raised by family medicine as important. Internal medicine at that time was focusing
its attention on the laboratory, rather than on purely clinical observation or
on behavioral and population studies. There is no reason for thinking that this
direction for internal medicine was inappropriate. It did, however, leave a whole
range of problems unattended to, and family medicine was the appropriate discipline
to attend to them.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่เรื่อง หรือชนิดของสิ่งต่าง ๆ ไม่ ฉันถือ เป็นพื้นฐานสำหรับการแยกแยะ
สาขาวิชา สาขาวิชาแตกต่างบางส่วนสำหรับเหตุผลทางประวัติศาสตร์ และเหตุผล
ดูแลสะดวก...และเนื่อง จากทฤษฎีที่เราสร้างเพื่อแก้ปัญหาของเรา
ปัญหามีแนวโน้มที่จะเติบโตเป็นระบบรวม ประเภทและความแตกต่างทั้งหมดนี้
เป็นเรื่องผิวเผินดีอย่างหนึ่ง เราไม่ได้เรียนเรื่องบาง
แต่ปัญหาที่นักเรียน และปัญหาอาจตัดข้ามเส้นขอบของหัวเรื่องใด ๆ
เรื่องหรือวินัย
เวชศาสตร์ครอบครัวสามารถได้พัฒนาเป็นกองอายุรกรรม ใน
เหตุผลที่ทำไมมันไม่เป็นมากเป็นประวัติศาสตร์ และบริหารจะ epistemological
โดยทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบ อายุรแพทย์ได้หยุดลงไป
ดูเด็กและ จะทำอย่างไรนรีเวชวิทยา ในเวลาเดียวกัน ในประเทศ ภายใน
ยามีเป็นฟังก์ชัน differentiated จากโรค โดย
มินิ เมื่อครอบครัวเริ่มพัฒนาเป็นวินัย นำ
อายุรศาสตร์วิชาการ มีข้อยกเว้นบาง ไม่ได้เห็นปัญหา
ขึ้น โดยเวชศาสตร์ครอบครัวเป็นสำคัญ กรรมที่ถูกเน้น
สนใจของ ในห้องปฏิบัติการ มากกว่าการสังเกตทางคลินิกเพียงอย่างเดียว หรือ
ในพฤติกรรม และประชากร มีเหตุผลไม่คิดว่านี่
ทิศทางสำหรับทันตกรรมไม่เหมาะสม อย่างไรก็ตาม ไม่ได้ ออกทั้งหมด
ช่วงปัญหาอัตโนมัติ ครอบครัวมี วินัยที่เหมาะสม
เข้าไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่เรื่อง , หรือชนิดของสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้ ผม ถือ เป็นฐานสำหรับการแยก
สาขา วินัยมีความโดดเด่นบางส่วน ด้วยเหตุผลทางประวัติศาสตร์และเหตุผล
ความสะดวกในการบริหาร . . . . . . . และส่วนหนึ่งเป็นเพราะทฤษฎีที่เราสร้างเพื่อแก้ปัญหาของเรา
มีแนวโน้มที่จะเติบโตเป็นแบบระบบ แต่ทั้งหมดนี้การจำแนกความแตกต่างและ
เป็นเรื่องผิวเผิน เมื่อเทียบกับ เราไม่ได้เป็นนักเรียนของบางเรื่อง
แต่นักเรียนของปัญหา และปัญหาอาจตัดข้ามพรมแดนของเรื่อง

หรือวินัย เวชศาสตร์ครอบครัว อาจพัฒนาเป็น กองอายุรกรรม .
เหตุผลมันไม่ได้มีมากในประวัติศาสตร์และการบริหาร เช่น พวก
ญาณวิทยา .โดยทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบ , อายุรแพทย์ได้หยุด

เห็นเด็กและทำนรีเวชวิทยา ในเวลาเดียวกัน , ในหลายประเทศ , อายุรกรรม
กลายเป็นการทำงานที่แตกต่างจากการปฏิบัติทั่วไป โดย
1950 เมื่อเวชศาสตร์ครอบครัวเริ่มที่จะพัฒนาเป็นวินัย ภาวะผู้นำ
ยาภายในด้านวิชาการ มีข้อยกเว้นบาง , ไม่ได้เจอปัญหา
โดยยกเวชศาสตร์ครอบครัวเป็นสำคัญ อายุรศาสตร์ ในเวลานั้น คือเน้น
ความสนใจในห้องปฏิบัติการทางคลินิกมากกว่าที่หมดจด การสังเกตหรือ
ต่อพฤติกรรม และประชากรศึกษา ไม่มีเหตุผลที่จะคิดว่านี้
แนวทางอายุรกรรมก็ไม่เหมาะสม มันได้ แต่ปล่อยให้ทั้งช่วง
ปัญหาแบบอัตโนมัติได้และเวชศาสตร์ครอบครัวเป็นวินัยที่เหมาะสมเข้าร่วม
เหล่านั้น