The education of students with mode

The education of students with moderate and severe intellectual disabilities has
evolved substantially from initial and traditional beliefs. Originally, individuals
with intellectual disabilities were considered unable to learn and were systematically
assigned to institutions for care but not for learning (Blatt, 1981).
Families were advised to place their children with moderate or severe disabilities
into these congregate institutions shortly after birth to avoid any ill effect on
the family group and society (Ferguson, 2008; Singer & Irvin, 1991). However, as
early as the late 1960s and early 1970s, teachers in the field of special education
began questioning the institutionalization of individuals, especially children,
calling for a continuum of services offered to students from least to most restrictive
in placement (Reynolds, 1962; Taylor, 1982). In addition, family members
began questioning the practice of removing their children from the home to be
cared for by strangers with no effort made to teach skills

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศึกษาของนักเรียนที่มีความพิการทางปัญญาปานกลางและรุนแรงมีการพัฒนาอย่างมากจากความเชื่อเริ่มต้นและแบบดั้งเดิม
แต่เดิมบุคคลที่มีความพิการทางปัญญาได้รับการพิจารณาไม่สามารถที่จะเรียนรู้และระบบรับมอบหมายให้สถาบันการศึกษาสำหรับการดูแลแต่ไม่สำหรับการเรียนรู้ (Blatt, 1981). ครอบครัวได้รับคำแนะนำที่จะวางเด็กของพวกเขาที่มีความพิการปานกลางหรือรุนแรงเข้าเหล่านี้ชุมนุมสถาบันหลังคลอดที่จะหลีกเลี่ยงผลร้ายใด ๆ ในกลุ่มครอบครัวและสังคม(เฟอร์กูสัน 2008; นักร้องและ Irvin, 1991) แต่เป็นช่วงต้นปลายทศวรรษที่ 1960 และต้นปี 1970 ครูในด้านการศึกษาพิเศษเริ่มตั้งคำถามสถาบันของบุคคลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กๆเรียกร้องให้มีความต่อเนื่องของบริการที่นำเสนอให้กับนักเรียนจากน้อย จำกัดมากที่สุดในการจัดวาง (นาดส์ 1962; เทย์เลอร์, 1982) นอกจากนี้สมาชิกในครอบครัวเริ่มตั้งคำถามการปฏิบัติของการเอาเด็กของพวกเขาจากที่บ้านที่จะได้รับการดูแลจากคนแปลกหน้าด้วยความพยายามทำเพื่อสอนทักษะไม่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญาระดับปานกลางและรุนแรงได้
มีวิวัฒนาการอย่างมากจากเริ่มต้น และความเชื่อดั้งเดิม . เดิมที บุคคลที่มีความบกพร่องทางสติปัญญาระดับปานกลาง
ไม่สามารถที่จะเรียนรู้และได้รับการดูแลอย่างเป็นระบบ
สถาบัน แต่ไม่ใช่เพื่อการเรียนรู้ ( แบลตต์
, 1981 )ครอบครัวได้รับการวางเด็กของพวกเขากับปานกลาง หรือรุนแรง พิการ
เป็นเหล่านี้ออกันสถาบันหลังคลอดเพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบใด ๆเจ็บป่วย
ครอบครัวกลุ่มและสังคมในไม่ช้า ( เฟอร์กูสัน , 2008 ; นักร้อง&ร์ว , 1991 ) อย่างไรก็ตาม ขณะที่
ต้นปลายทศวรรษที่ 1960 และต้นทศวรรษ ครูด้านการศึกษาพิเศษเริ่มตั้งคำถาม
เมืองขึ้นของบุคคลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็ก
เรียกความต่อเนื่องของบริการให้กับนักเรียนจากน้อยไปหามากที่สุดในการเข้มงวด
( Reynolds , 1962 ; เทย์เลอร์ , 1982 ) นอกจากนี้ สมาชิกครอบครัว
เริ่มสอบถามการปฏิบัติของการเอาเด็กจากบ้านไปดูแลโดยคนแปลกหน้า
ไม่มีความพยายามที่จะสอนทักษะ