Harold Pinter had recently moved in

Harold Pinter had recently moved into a five-story 1820 Nash house facing Regent's Park in London. The view from the floor-through top floor where he has installed his office overlooks a duck pond and a long stretch of wooded parkland; his desk faces this view, and in late October 1966, when the interview took place, the changing leaves and the hazy London sun constantly distracted him as he thought over questions or began to give answers. He speaks in a deep, theater-trained voice that comes rather surprisingly from him, and indeed is the most remarkable thing about him physically. When speaking he almost always tends to excessive qualification of any statement, as if coming to a final definition of things were obviously impossible. One gets the impression—as one does with many of the characters in his plays—of a man so deeply involved with what he's thinking that roughing it into speech is a painful necessity.

He was not working at any writing projects when the interview took place, and questions about his involuntary idleness (many questions came back to it without meaning to) were particularly uncomfortable for him. His own work is alternatively a source of mystery, amusement, joy, and anger to him; in looking it over he often discovered possibilities and ambiguities that he had not noticed or had forgotten. One felt that if only he would rip out his telephone and hang black curtains across the wide windows he would be much happier, though he insists that the “great boredom one has with oneself” is unrelated to his environment or his obligations.

When he wrote his first plays, in 1957, he was homeless, constantly on tour as an actor with a repertory stage company, playing all sorts of parts in obscure seaside resorts and provincial cities. His wife, the actress Vivien Merchant, toured with him, but when she became pregnant in 1958 it was necessary for them to find a home, and they took a basement room in London's shabby Notting Hill Gate section, in a building where Mr. Pinter worked as a caretaker to pay his rent. When their son was born they borrowed enough money to move to a less shabby district in Chiswick, but both had to return to full-time acting when Mr. Pinter's first full-length play, The Birthday Party, was a full-scale flop in 1958. The production of The Caretaker in 1960 produced enough money for a move to the middle-class district of Kew, and then, thinking he could live on his writings, Mr. Pinter moved his family to a bowfronted Regency house in the south-coast seaside town of Worthing. But the two-hour drive to London became imperative too often, and so they moved once again, to a rented flat in Kensington, until Mr. Pinter's lucrative film scripts made it possible for them to buy the Regent's Park house. Though it is not yet completely renovated, the size and comfort of it are impressive, as is Mr. Pinter's office, with a separate room nearby for his secretary and a small bar equally nearby for the beer and Scotch that he drinks steadily during the day, whether working or not. Bookshelves line one-half the area, and a velvet chaise longue faces the small rear garden. On the walls are a series of Feliks Topolski sketches of London theater scenes; a poster of the Montevideo production of El Cuidador; a small financial balance sheet indicating that his first West End production, The Birthday Party, earned two hundred sixty pounds in its disastrous week's run; a Picasso drawing; and his citation from when he was named to the Order of the British Empire last spring. “The year after the Beatles,” he emphasizes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฮาโรลด์พินเทอร์ก็เพิ่งย้ายเข้าเป็นถึง 1820 แนชเฮ้าส์หันรีเจนท์สพาร์คในลอนดอน มุมมองจากชั้นโดยชั้นบนสุดที่เขามีติดตั้งสำนักงานของเขาสามารถมองเห็นบ่อเป็ดและยืดยาวของอุทยานเป็นป่า มุมนี้มองหันหน้าโต๊ะของเขา และเป็นปลายเดือนตุลาคม เมื่อการสัมภาษณ์เกิดขึ้น เปลี่ยนใบไม้และแสงแดดลอนดอนมัวตลอดเวลาฟุ้งซ่านเขาเป็นเขาคิดมากกว่า คำถาม หรือเริ่มที่จะให้คำตอบ พูดในเสียงลึก ฝึก อบรมโรงละครที่มาค่อนข้างน่าแปลกใจจากพระองค์ และแน่นอน สิ่งโดดเด่นที่สุดเกี่ยวกับเขาจริง เมื่อพูดเขาเกือบ จะมีแนวโน้มที่มากเกินไปคุณสมบัติของคำสั่งใด ๆ ถ้ามานิยามสุดท้ายสิ่งที่ ได้แน่นอนไม่ หนึ่งได้รับความประทับใจกันเป็นหนึ่งไม่ มีหลายตัวละครในบทละครของเขา — ของมนุษย์จึงเกี่ยวข้องลึกซึ้งกับอะไรเขาจะคิดว่า roughing เป็นคำพูดเป็นสิ่งที่เจ็บปวด เขาไม่ทำงานในโครงการใด ๆ เขียนเมื่อการสัมภาษณ์เกิดขึ้น และถามเกี่ยวกับของเขาทำ (หลายคำถามกลับมาว่าไม่ มีความหมาย) ไม่อึดอัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเขา งานของเขาเองเป็นหรือลึกลับ สนุก สุข และโกรธเขา ในการมอง มันผ่านเขามักพบโอกาสและ ambiguities ที่เขาได้สังเกตเห็น หรือลืม หนึ่งรู้สึกว่า ถ้าเพียงเขาจะออกโทรศัพท์ และแขวนม่านดำข้ามหน้าต่างกว้าง เขาจะมากมีความสุข ว่าเขารมย์ว่า "ดีความเบื่อหนึ่งได้ ด้วยตัวเอง" ไม่เกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมของเขาหรือข้อผูกมัดของเขา เมื่อเขาเขียนเล่นเขาแรก ทั้ง เขามีประชาชนกว่า เมื่อทัวร์เป็นนักแสดงกับละครเวทีบริษัท เล่นทุกชิ้นในรีสอร์ทริมทะเลปิดบังและเมืองจังหวัด ภรรยาของเขา นักแสดงพ่อค้า Vivien ออกเดินทางไปกับเขา แต่เมื่อเธอได้ตั้งครรภ์ใน 1958 ก็จำเป็นต้องค้นหาบ้าน และพวกเขาใช้ห้องใต้ดินในลอนดอน shabby น็อตติงฮิลล์ประตูส่วน ในอาคารที่นายพินเทอร์ทำงานเป็นผู้ดูแลการจ่ายค่าเช่าของเขา เมื่อเกิดบุตรของพวกเขา พวกเขายืมเงินเพียงพอในการย้ายไปอำเภอน้อย shabby ในชิสวิคคอร์ทบี แต่ทั้งสองก็กลับไปทำหน้าที่เต็มเวลาเมื่อนายพินเทอร์แรกปราศจากเล่น ปาร์ตี้วันเกิด ปัดเอาใน 1958 การผลิตของผู้ดูแล 1960 ผลิตเงินเพียงพอสำหรับการย้ายไปยังเขตชั้นกลางของคิว แล้ว คิดว่า เขาอยู่ในงานเขียนของเขา นายพินเทอร์ย้ายครอบครัวไป bowfronted รีเจนซีเฮ้าส์ในเมืองริมชายฝั่งใต้ของ Worthing แต่ขับรถสองชั่วโมงไปลอนดอนเป็นความจำเป็นบ่อยเกินไป และดังนั้น พวกเขาย้ายครั้ง ไปเช่าแบนในเคนซิงตัน จนกระทั่งนายพินเทอร์ร่ำรวยฟิล์มสคริปต์ทำให้ซื้อบ้านเดอะรีเจนท์ปาร์ค แม้ไม่ ได้ตกแต่ง ขนาดและความสะดวกสบายของมันน่าประทับใจ เป็นสำนักงานของนายพินเทอร์ ห้องแยกในบริเวณใกล้เคียง สำหรับเลขานุการของเขาขนาดเล็กบาร์สำหรับเบียร์ใกล้เคียงกัน และสก๊อตที่ ดื่มอย่างต่อเนื่องในระหว่างวัน หรือไม่ทำงาน หรือไม่ Bookshelves บรรทัดตั้งครึ่ง และแบบกำมะหยี่ท่านหันหน้าสวนหลังเล็ก ๆ บนผนังมีชุด Feliks Topolski ร่างของฉากโรงละครลอนดอน โปสเตอร์ของการผลิตมอนเตวิเดโอของ El Cuidador เล็กเงินดุลแสดงว่า เขาแรกเวสต์เอ็นด์ผลิต งานวันเกิด รับสองร้อยหกปอนด์ในสัปดาห์ของร้ายรัน ปิกัสโซที่วาด และเขาอ้างอิงจากเมื่อเขาชื่อว่าจักรวรรดิอังกฤษลำดับสุดท้ายสปริง "ปีหลังจากเดอะบีเทิลส์ เขาเน้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฮาโรลด์พิเพิ่งจะย้ายเข้ามาในห้าชั้นแนช 1820 บ้านหันหน้าไปทางสวนสาธารณะรีเจ้นท์ในกรุงลอนดอน มุมมองจากพื้นผ่านชั้นบนสุดที่เขามีการติดตั้งที่สำนักงานของเขาสามารถมองเห็นวิวบ่อเลี้ยงเป็ดและยืดยาวของสวนป่า; โต๊ะทำงานของเขาใบหน้ามุมมองนี้และในช่วงปลายเดือนตุลาคมปี 1966 เมื่อการสัมภาษณ์ที่เกิดขึ้นใบการเปลี่ยนแปลงและหมอกอาทิตย์ลอนดอนอย่างต่อเนื่องฟุ้งซ่านเขาขณะที่เขาคิดมากกว่าคำถามหรือเริ่มที่จะให้คำตอบ เขาพูดในลึกเสียงโรงละครที่ผ่านการฝึกอบรมมาค่อนข้างน่าแปลกใจจากเขาและแน่นอนเป็นสิ่งที่น่าทึ่งมากที่สุดเกี่ยวกับร่างกายเขา เมื่อพูดเขามักจะมีแนวโน้มที่จะมีคุณสมบัติที่มากเกินไปของคำสั่งใด ๆ เช่นถ้าจะมาถึงความหมายสุดท้ายของสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ที่เห็นได้ชัด หนึ่งได้รับความประทับใจเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งจะมีหลายตัวละครในละครของเขาคนเพื่อให้มีส่วนร่วมอย่างลึกซึ้งกับสิ่งที่เขาคิดหยาบที่มันกลายเป็นคำพูดที่เป็นความจำเป็นที่เจ็บปวด. เขาไม่ได้ทำงานในการเขียนโครงการใด ๆ เมื่อการสัมภาษณ์ที่เกิดขึ้น และคำถามเกี่ยวกับความเกียจคร้านโดยไม่สมัครใจของเขา (คำถามมากมายกลับมาได้โดยไม่ต้องความหมาย) ไม่สบายโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเขา ทำงานของตัวเองอีกทางเลือกหนึ่งของเขาคือแหล่งที่มาของความลึกลับ, สวนสนุก, ความสุขและความโกรธกับเขา ในการมองหามันมากกว่าเขามักจะค้นพบความเป็นไปได้และงงงวยว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นหรือได้ลืม หนึ่งรู้สึกว่าถ้าเพียง แต่เขาจะฉีกออกจากโทรศัพท์ของเขาและแขวนผ้าม่านสีดำในหน้าต่างกว้างที่เขาจะมีความสุขมากแม้ว่าเขาจะยืนยันว่า "หนึ่งในความเบื่อหน่ายที่ดีมีกับตัวเอง" ไม่เกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมของเขาหรือภาระผูกพันของเขา. เมื่อเขาเขียน ละครครั้งแรกของเขาในปี 1957 เขาก็ไม่มีที่อยู่อาศัยอย่างต่อเนื่องในการท่องเที่ยวในฐานะนักแสดงกับ บริษัท ละครเวทีเล่นทุกประเภทของชิ้นส่วนในรีสอร์ทริมทะเลที่คลุมเครือและเมืองจังหวัด ภรรยาของเขานักแสดงหญิงวิเวียนพ่อค้าที่ไปเที่ยวกับเขา แต่เมื่อเธอกลายเป็นที่ตั้งครรภ์ในปี 1958 มันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับพวกเขาที่จะหาบ้านและพวกเขาเอาห้องชั้นใต้ดินในกรุงลอนดอนโทรม Notting Hill ส่วนประตูในอาคารที่นายพิ ทำงานเป็นผู้ดูแลจะจ่ายค่าเช่าของเขา เมื่อลูกชายของพวกเขาเกิดที่พวกเขายืมเงินมากพอที่จะย้ายไปยังอำเภอโทรมน้อยลงใน Chiswick แต่ทั้งคู่ก็ต้องกลับไปแบบเต็มเวลาทำหน้าที่เมื่อนายพิแรกของการเล่นยาวเต็มรูปแบบปาร์ตี้วันเกิดเป็นความล้มเหลวอย่างเต็มรูปแบบใน 1958 การผลิตของผู้ดูแลในปี 1960 ผลิตเงินมากพอสำหรับการย้ายไปยังย่านชนชั้นกลางของคิวแล้วคิดว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ในงานเขียนของเขานายพิย้ายครอบครัวของเขาไปที่บ้านใน Regency bowfronted เฉียงใต้ เมืองริมทะเลชายฝั่งของเบอโร แต่ไดรฟ์สองชั่วโมงไปยังกรุงลอนดอนกลายเป็นความจำเป็นบ่อยเกินไปและเพื่อให้พวกเขาย้ายอีกครั้งเพื่อเช่าแบนในเคนซิงตันจนกระทั่งนายสคริปต์ภาพยนตร์ร่ำรวยพินทำให้มันเป็นไปได้สำหรับพวกเขาที่จะซื้อบ้านสวนรีเจ้นท์ ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่ได้รับการบูรณะอย่างสมบูรณ์ขนาดและความสะดวกสบายของมันเป็นที่น่าประทับใจเช่นเดียวกับสำนักงานนายพินมีห้องแยกบริเวณใกล้เคียงเลขานุการของเขาและบาร์เล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้เคียงเท่าเทียมกันสำหรับเบียร์และสก็อตที่เขาดื่มอย่างต่อเนื่องในระหว่างวัน ไม่ว่าจะทำงานหรือไม่ ชั้นหนังสือแถวครึ่งหนึ่งพื้นที่และเก้าอี้กำมะหยี่ยาวใบหน้าสวนหลังเล็ก ๆ บนผนังที่มีชุดของสเก็ตช์เฟลิคส์ Topolski ลอนดอนฉากโรงละคร; โปสเตอร์ของการผลิตของเอลมอนเตวิเด Cuidador; งบดุลการเงินขนาดเล็กแสดงให้เห็นว่าการผลิตฝั่งตะวันตกครั้งแรกของเขาปาร์ตี้วันเกิดที่ได้รับ£ 260 ในระยะสัปดาห์หายนะของมัน; ภาพวาดปิกัสโซ่; และการอ้างอิงของเขาเมื่อเขาได้รับการเสนอชื่อให้เป็นของจักรวรรดิอังกฤษในฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านมา "ปีหลังจากที่บีเทิลส์" เขาเน้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฮาโรลด์ พินเทอร์เพิ่งย้ายเข้าห้าเรื่อง 1820 แนชบ้านหันหน้า Regent ' s Park ในลอนดอน วิวจากชั้นโดยชั้นบนสุด ที่เขามีการติดตั้งสำนักงานของเขาสามารถมองเห็นบ่อเลี้ยงเป็ดและยืดยาวของป่าสวน ; โต๊ะของเขายังคงมุมมองนี้ และในช่วงปลายเดือนตุลาคม 1966 เมื่อสัมภาษณ์เอาสถานที่เปลี่ยนใบ และหมอกลอนดอน Sun จิตใจว้าวุ่นเขาครุ่นคิด คำถาม หรือเริ่มที่จะให้คำตอบ เขาพูดในลึก , โรงละครฝึกเสียงที่มาค่อนข้างน่าแปลกใจจากเขา และแน่นอนเป็นสิ่งที่น่าจับตามากที่สุดเกี่ยวกับเขาทางกายภาพ เมื่อพูดเขามักจะมีแนวโน้มที่จะคุณสมบัติเกินงบใดถ้ามาความหมายสุดท้ายของเรื่องคงเป็นไปไม่ได้ หนึ่งได้รับความประทับใจเหมือนกับหลายของตัวอักษรในเขาเล่นของผู้ชายเข้ามาพัวพันกับสิ่งที่เขาคิดว่ามันเป็นคำพูดที่หยาบเป็นความเจ็บปวด

เขาไม่ได้ทำงานใด ๆ การเขียนโครงการ ตอนสัมภาษณ์เอาสถานที่และคำถามเกี่ยวกับความเกียจคร้านของของเขา ( คำถามมากมายที่กลับมามันไม่มีความหมาย ) โดยเฉพาะอย่างยิ่งอึดอัดสำหรับเขา งานของเขาเอง หรือแหล่งที่มาของความลึกลับ , สวนสนุก , ความสุข , และความโกรธเขา ดูแล้วเขามักจะค้นพบความเป็นไปได้และงงงวยว่าเขาไม่ได้สังเกต หรือลืมไปว่าหนึ่งรู้สึกว่า ถ้าเพียงแต่เขาจะควักโทรศัพท์ของเขาและแขวนผ้าม่านสีดำในหน้าต่างกว้าง เขาจะมีความสุขมาก แต่เขาก็ยืนยันว่า " ดีความเบื่อได้ด้วยตนเอง " ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งแวดล้อมหรือภาระหน้าที่ของเขา

เมื่อเขาเขียนเล่นครั้งแรกของเขาในปี 1957 เขาไม่มีบ้านอยู่ตลอดเวลา ในทัวร์เป็นนักแสดงกับเวทีบทละครหรือบทเพลงซึ่งเป็นที่รู้จักดี บริษัท ,เล่นทุกประเภทของชิ้นส่วนในรีสอร์ทริมทะเลปิดบังและเมืองจังหวัด ภรรยาของเขา นักแสดงสาววิเวียนพ่อค้า เที่ยวกับเขา แต่เมื่อเธอตั้งท้องใน 1958 เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับพวกเขาเพื่อค้นหาบ้านและพวกเขาเอาห้องใต้ดินในลอนดอน Notting Hill Gate โทรม ส่วนในอาคารที่คุณพินทำงานเป็นผู้ดูแลเพื่อจ่ายค่าเช่าห้องเมื่อลูกชายของพวกเขาเกิดพวกเขายืมเงินเพียงพอที่จะย้ายไปยังเขตโทรมน้อยกว่าชิ วิค แต่ทั้งสองต้องกลับไปประจำหน้าที่เมื่อคุณพินแรกเต็มตัวเล่น , งานเลี้ยงวันเกิด , เป็นอย่างเต็มรูปแบบใน 1958 การผลิตของผู้ดูแลใน 1960 ผลิตเงินเพียงพอสำหรับการย้ายไปยังเขตชั้นกลางของคิว แล้ว คิดว่าน่าจะอยู่ในงานเขียนของเขา คุณพินย้ายครอบครัวของเขาไป bowfronted Regency House ในชายฝั่งทางใต้ของเมืองริมทะเลของ Worthing . แต่ขับรถสองชั่วโมงไปลอนดอนกลายเป็นขวางบ่อยเกินไป , และดังนั้นพวกเขาย้ายอีกครั้ง ที่จะเช่าแบนในเคนซิงตัน จนนายพิน lucrative ภาพยนตร์สคริปต์ที่ทำให้มันเป็นไปได้สำหรับพวกเขาที่จะซื้อ ของรีเจนท์พาร์คบ้าน แม้ว่าจะยังไม่ได้ตกแต่งใหม่ทั้งหมดขนาดและความสะดวกสบายของมันเป็นที่น่าประทับใจ เป็นสำนักงานของ นายพิน มีห้องแยกที่เลขาของเขาและบาร์เล็กๆเท่าใกล้เคียงสำหรับเบียร์และเหล้าที่เขาดื่มอย่างต่อเนื่องในระหว่างวัน ไม่ว่าทำงานหรือไม่ ชั้นหนังสือบรรทัดครึ่งพื้นที่ และกำมะหยี่ chaise เก้าอี้นอนหน้าสวนหลังเล็กบนผนังมีชุดของเฟลิกซ์ topolski ภาพร่างฉากโรงละครลอนดอน โปสเตอร์ของ Montevideo การผลิต EL cuidador ; ขนาดเล็กทางการเงิน งบดุลแสดงให้เห็นว่าการผลิตตะวันตกสุดแรกของเขา , วันเกิด , ได้เงินสองร้อยหกสิบปอนด์วิ่งของหายนะสัปดาห์ ; Picasso วาดภาพ ;และอ้างอิงจากตอนที่เขาชื่อจักรวรรดิอังกฤษเมื่อฤดูใบไม้ผลิที่แล้ว " ปีนี้เลย " เขาเน้น