In 1848 William Makepeace Thackeray

In 1848 William Makepeace Thackeray used the word bohemianism in his novel Vanity Fair. In 1862, the Westminster Review described a Bohemian as "simply an artist or littérateur who, consciously or unconsciously, secedes from conventionality in life and in art". During the 1860s the term was associated in particular with the pre-Raphaelite movement, the group of artists and aesthetes of which Dante Gabriel Rossetti was the most prominent:[2]

As the 1860s progressed, Rossetti would become the grand prince of bohemianism as his deviations from normal standards became more audacious. And as he became this epitome of the unconventional, his egocentric demands necessarily required his close friends to remodel their own lives around him. His bohemianism was like a web in which others became trapped – none more so than William and Jane Morris.[3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 1848 แห่ง William Makepeace Thackeray ใช้ bohemianism คำในนวนิยายของเขาแฟร์โต๊ะเครื่องแป้ง ใน 1862 ทบทวนเวสต์มินสเตอร์อธิบายคนเร่ร่อน "ก็เป็นศิลปินหรือ littérateur ที่ รับ หรือสติ secedes จาก conventionality ในชีวิต และศิลปะ" ระหว่าง 1860s คำเกี่ยวข้องโดยเฉพาะกับการเคลื่อนไหวก่อน-Raphaelite กลุ่มศิลปินและ aesthetes ที่ดานโดดเด่นมากที่สุด: [2]

หน้าไปเพียงใดเป็น 1860s, Rossetti จะกลายเป็น เจ้าชายแกรนด์ของ bohemianism ตามเขาเบี่ยงเบนจากมาตรฐานปกติเป็น audacious ขึ้น และเป็นกระเป๋าที่แห่งนี้กลายเป็น ความต้องการของเขา egocentric จำต้องเพื่อนสนิทของเขาสร้างใหม่ชีวิตของตัวเองรอบ Bohemianism ของเขาได้เช่นเว็บที่คนอื่นกลายเป็นติด – ไม่มีมากขึ้นดังนั้นวิลเลียมและเจนมอร์ริส[3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1848 วิลเลียมเมคพีซแธกเกอร์เร bohemianism ใช้คำในนวนิยายของเขาแวนิตี้แฟร์ 1862, Westminster ทานโบฮีเมียนอธิบายว่า "เพียงแค่ศิลปินหรือlittérateurที่รู้ตัวหรือไม่รู้ตัวถอนตัวจากประเพณีนิยมในชีวิตและในงานศิลปะ" ในช่วงยุค 1860 คำที่เกี่ยวข้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการเคลื่อนไหวก่อนราฟาเอล, กลุ่มศิลปินและ aesthetes ที่ดังเตรอสเกเบรียลเป็นที่โดดเด่นที่สุด: [2] ในขณะที่ยุค 1860 ก้าวหน้ารอสจะกลายเป็นเจ้าชายที่ยิ่งใหญ่ของเขาเป็น bohemianism การเบี่ยงเบนจากมาตรฐานปกติกลายเป็นความกล้าหาญมากขึ้น และในขณะที่เขากลายเป็นสิ่งที่ดีเลิศของทางการนี้ความต้องการเห็นแก่ตัวของเขาจำเป็นต้องเป็นเพื่อนสนิทของเขาที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของตัวเองของพวกเขาอยู่รอบตัวเขา bohemianism ของเขาเป็นเหมือนเว็บที่คนอื่น ๆ กลายเป็นติด - ไม่ได้มากไปกว่าวิลเลียมและเจนมอร์ริส [3].

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในค.ศ. 1848 วิลเลียม เมคพีซแทกเคอรีย์ใช้คำว่า ชีวิตแบบโบฮีเมียในนวนิยาย วานิตี้แฟร์ ในปี 1862 , Westminster Review อธิบายโบฮีเมียเป็น " เพียงแค่ศิลปินหรือขยะจาก rateur ใคร ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ secedes จากกลุ่มตลาดร่วมอเมริกาใต้ตอนล่างใน ชีวิต และศิลปะ " ในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1840 ภาคเรียนที่เกี่ยวข้องโดยเฉพาะกับ raphaelite ก่อนการเคลื่อนไหวกลุ่มศิลปินและ aesthetes ซึ่งการแบ่งแยกนิวเคลียสได้โดดเด่นมากที่สุด : [ 2 ]

เป็น 1860 ขึ้น โรเซ็ตติจะกลายเป็นองค์ชายของชีวิตแบบโบฮีเมียที่เบี่ยงเบนไปจากมาตรฐานปกติเริ่มกล้ามากขึ้น และเมื่อเขากลายเป็นนี้เป็นตัวอย่างของแหกคอก , ความต้องการที่เห็นแก่ตัวของเขา จําเป็นต้อง เพื่อนสนิทของเขาที่จะปรับปรุงชีวิตของพวกเขาเอง รอบๆตัวเขาของเขาชีวิตแบบโบฮีเมียเป็นเว็บที่คนอื่นเริ่มติดและไม่มีเพิ่มเติมดังนั้นกว่าวิลเลียมและเจนมอร์ริส [ 2 ]