Theme Three: Poor social interactio

Theme Three: Poor social interaction
This study revealed that the OVC had poor social life and communication with the people around them. The majority of the discussants expressed that the difficulty was mainly related to the orphanages’ rules of conduct, perception, lack of self-confidence, and social skills. A 15 years old double orphaned girl who lived for 12 year in the orphanage explained it as:
“I do not know how to interact with people in the community. I have no confidence to talk and walk with them because I am an orphan. I go to school but I do not talk with my classmates…”
Moreover, the majority of the children reported that they experienced verbal, physical and emotional abuse and neglect by the community and internal staff. It was more common for the children to claim that they were bullied and embarrassed by people in the community, solely based on the fact that they were OVC and lived in orphanages. A 16 year old boy described his feeling as follows:
“If the orphanage workers consider us as their own children, they will not punish us with such a big stick that we can’t tolerate. The worst of all is whenever they are informed that we quarreled with anybody in the community; they add the pain by punishing and giving us warnings of dismissals.”
It was also noted that the majority of the children preferred to be socially isolated. They perceived that the community had bad attitude and lack of love for them. A caregiver substantiated this by saying:
“The children have love for each other. However, this is not true for other people in the community including me. Most of them even never ask me when I feel sick and in bed for three and more days. When any people come from the community they hate and hide themselves…”
Furthermore, except a few of children, the majority of them did not feel secured since they had no good interaction with their caregivers, other staff and outside community. One caregiver explained this by saying:
“The children sometimes associate and go apart. Sometimes they want hugs and kisses, and later you can’t touch them. They can’t form strong bonds with people, and they avoid looking at others in the eye.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รูปแบบที่สาม: สังคมดีการศึกษานี้เปิดเผยว่า OVC ที่มีชีวิตยากจนสังคมและสื่อสารกับคนทั่วไป ส่วนใหญ่ discussants แสดงว่า ความยากลำบากส่วนใหญ่เกี่ยวกฎของสงเคราะห์จรรยาบรรณ รับรู้ ขาดความมั่นใจ และสังคม 15 ปีสองกำพร้าผู้หญิงที่อยู่ในมูลนิธิสงเคราะห์เด็ก 12 ปีอธิบายเป็น:"ฉันไม่รู้วิธีการโต้ตอบกับคนในชุมชน ไม่มั่นใจที่จะพูด และเดินไปกับพวกเขาเนื่องจากฉันเป็นเด็กกำพร้าแล้ว ไปโรงเรียน แต่ผมไม่คุยกับเพื่อนร่วมชั้นของฉัน..."นอกจากนี้ ส่วนใหญ่ของเด็กที่รายงานว่า พวกเขามีประสบการณ์ผิดวาจา ทางกายภาพ และทางอารมณ์และละเลย โดยชุมชนและพนักงานภายใน ก็ทั่วไปสำหรับเด็กที่จะอ้างว่า พวกเขามีอะไร และอับอาย โดยคนในชุมชน ผู้ตามในข้อเท็จจริงที่พวกเขาถูก OVC และอาศัยอยู่ในการสงเคราะห์ เด็กอายุ 16 ปีกล่าวถึงความรู้สึกของเขาต่อไปนี้:"ถ้าผู้ปฏิบัติงานที่มูลนิธิสงเคราะห์เด็กพิจารณาเราเป็นเด็กของตัวเอง พวกเขาจะไม่ลงโทษเรา ด้วยเช่นไม้ใหญ่ที่เราไม่สามารถทน ร้ายทั้งหมดคือเมื่อใดก็ ตามที่พวกเขาจะทราบว่า เรา quarreled กับใครในชุมชน พวกเขาสามารถเพิ่มความเจ็บปวด โดยร็อกโซเวียน และให้เราเตือนภาย"มันยังได้กล่าวว่า ส่วนใหญ่ของเด็กที่ต้องการให้สังคมแยก พวกเขามองเห็นว่า ชุมชนมีทัศนคติไม่ดีและขาดความรักสำหรับพวกเขา ภูมิปัญญาการ substantiated นี้ โดยบอกว่า:"เด็กมีความรักกัน อย่างไรก็ตาม นี้ไม่ได้เป็นจริงสำหรับคนอื่น ๆ ในชุมชนรวมทั้งฉัน ส่วนใหญ่จะยังไม่เคยถาม เมื่อรู้สึกป่วย และเตียงวันที่สาม และเพิ่มเติม เมื่อทุกคนมาจากชุมชน ที่พวกเขาเกลียดชัง และซ่อนตัวเอง..."นอกจากนี้ ยกเว้นสิ่งของเด็ก ส่วนใหญ่ของพวกเขาได้ไม่รู้สึกปลอดภัยเนื่องจากพวกเขาโต้ตอบไม่ดีกับเรื้อรังของพวกเขา อื่น ๆ พนักงาน และชุมชนภายนอก ภูมิปัญญาหนึ่งที่อธิบายนี้ โดยบอกว่า:"เด็กบางครั้งเชื่อมโยง และไปรับ บางครั้งต้อง hugs และจูบ และในภายหลังคุณไม่สามารถสัมผัสได้ พวกเขาไม่สามารถฟอร์มพันธบัตรที่แข็งแกร่งกับผู้คน และพวกเขาหลีกเลี่ยงการมองผู้อื่นในตา"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบที่สาม:
การมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมที่น่าสงสารการศึกษาครั้งนี้พบว่าOVC มีชีวิตที่น่าสงสารสังคมและการสื่อสารกับคนรอบตัวพวกเขา ส่วนใหญ่ของ discussants แสดงว่าความยากลำบากที่เกี่ยวข้องส่วนใหญ่กับกฎระเบียบของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า 'ของการดำเนินการรับรู้, การขาดความมั่นใจในตนเองและทักษะทางสังคม 15 ปีหญิงสาวกำพร้าที่อาศัยอยู่สองครั้งเป็นเวลา 12 ปีในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอธิบายว่ามันเป็น:
"ผมไม่ทราบวิธีการโต้ตอบกับผู้คนในชุมชน ผมมีความมั่นใจไม่มีที่จะพูดคุยและเดินไปกับพวกเขาเพราะผมเด็กกำพร้า ฉันไปโรงเรียน แต่ผมไม่ได้พูดคุยกับเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ...
"นอกจากนี้ส่วนใหญ่ของเด็กรายงานว่าพวกเขามีประสบการณ์ทางวาจาทำร้ายร่างกายและอารมณ์และละเลยโดยชุมชนและพนักงานภายใน มันเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นสำหรับเด็กที่จะอ้างว่าพวกเขาถูกรังแกและอายคนในชุมชนเพียงลำพังบนพื้นฐานความจริงที่ว่าพวกเขา OVC และอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า 16 ปีเด็กอายุอธิบายความรู้สึกของเขาต่อไปนี้:
"ถ้าคนงานที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพิจารณาเราเป็นลูกของตัวเองของพวกเขาจะไม่ลงโทษเราด้วยเช่นไม้ขนาดใหญ่ที่เราไม่สามารถทนต่อ ที่เลวร้ายที่สุดของทั้งหมดคือเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาจะทราบว่าเราทะเลาะกับใครในชุมชน พวกเขาเพิ่มความเจ็บปวดจากการลงโทษและให้เราคำเตือนของการเลิกจ้าง.
"มันก็ยังตั้งข้อสังเกตว่าส่วนใหญ่ของเด็กที่ต้องการที่จะเป็นสังคมที่แยก ที่พวกเขาเห็นว่าชุมชนมีทัศนคติที่ไม่ดีและขาดความรักสำหรับพวกเขา ผู้ดูแลพิสูจน์นี้โดยกล่าวว่า
"เด็ก ๆ มีความรักให้กันและกัน แต่นี้ไม่เป็นความจริงสำหรับคนอื่น ๆ ในชุมชนรวมทั้งผม ที่สุดของพวกเขาแม้จะไม่เคยถามฉันเมื่อฉันรู้สึกป่วยและนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาสามวัน เมื่อคนใดมาจากชุมชนที่พวกเขาเกลียดชังและซ่อนตัวเอง ...
"นอกจากนี้ยกเว้นไม่กี่ของเด็กส่วนใหญ่ของพวกเขาไม่รู้สึกปลอดภัยเพราะพวกเขาไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ที่ดีกับผู้ดูแลพนักงานอื่นๆ และชุมชนภายนอก หนึ่งในผู้ดูแลอธิบายเรื่องนี้โดยกล่าวว่า
"เด็ก ๆ บางครั้งเชื่อมโยงและไปออกจากกัน บางครั้งพวกเขาต้องการกอดและจูบและหลังจากนั้นคุณจะไม่สามารถสัมผัสพวกเขา พวกเขาไม่สามารถสร้างพันธะที่แข็งแกร่งกับผู้คนและพวกเขาหลีกเลี่ยงการมองหาที่อื่น ๆ ในตา. "