• Children understand and can say t

• Children understand and can say the verbal numbers “one” “two,” “three,” and so on.
• They recognize the written numerals 1,2,3, and so on.
• They have a systematic process for counting objects; They say each successive number as they touch each successive object in a group. Eventually, children count by mentally “tagging” (rather than physically touching) each object.
• They also use their fingers for representing small quantities (e.g., 3 fingers equals 3 objects) Their use of fingers for both counting objects and representing quantities may be a key means through which they integrate the two processes into a single conceptual structure.
• They equate movement toward higher number with such concepts as a lot. More, and bigger Similarly, they equate movement toward lower numbers with such concepts as a little, less, and smaller.
• They realize that any change in one dimension (e.g., from 3 to 4) must be accompanied by an equivalent change along other dimensions (e.g., from “three” to “four” and from *** to ****)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

•เด็กเข้าใจและสามารถพูดได้ว่าตัวเลขวาจา "หนึ่ง" "สอง", "สาม" และอื่น ๆ .
•พวกเขาตระหนักถึงตัวเลขเขียน 1,2,3, และอื่น ๆ .
•พวกเขามีกระบวนการที่เป็นระบบสำหรับการนับ วัตถุพวกเขากล่าวว่าจำนวนแต่ละเนื่องขณะที่พวกเขาสัมผัสวัตถุแต่ละอย่างต่อเนื่องในกลุ่ม ในที่สุดเด็กนับตามจิตใจ "การติดแท็ก" (มากกว่าการสัมผัสทางร่างกาย) แต่ละวัตถุ.
•พวกเขายังใช้มือของพวกเขาสำหรับการเป็นตัวแทนของปริมาณขนาดเล็ก (เช่น 3 นิ้วเท่ากับวัตถุ 3) การใช้นิ้วมือสำหรับวัตถุนับและปริมาณที่เป็นตัวแทนของพวกเขาอาจจะเป็นวิธีที่สำคัญที่พวกเขารวมทั้งสองกระบวนการในโครงสร้างความคิดเดียว.
• พวกเขาถือเอาการเคลื่อนไหวที่มีต่อจำนวนสูงขึ้นด้วยแนวคิดเช่นจำนวนมาก มากขึ้นและมีขนาดใหญ่ในทำนองเดียวกันพวกเขาถือเอาการเคลื่อนไหวไปสู่​​ตัวเลขที่ต่ำกว่าที่มีแนวความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นน้อยกว่าและมีขนาดเล็ก.
•พวกเขาตระหนักดีว่าการเปลี่ยนแปลงในอีกมิติหนึ่ง (เช่น 3-4) ใด ๆ จะต้องพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงเทียบเท่าตามขนาดอื่น ๆ (เช่นจาก "สาม" กับ "โฟร์" และจากไป *** ****)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

•เด็กเข้าใจ และสามารถบอกเลขด้วยวาจา "หนึ่ง" "สอง "สาม" และอื่น ๆ .
จะจดจำการเขียนตัวเลข 1,2,3 และอื่น ๆ •
•ได้เป็นกระบวนการสำหรับการตรวจนับวัตถุ พวกเขากล่าวว่า แต่ละหมายเลขต่อเนื่อง ตามที่พวกเขาสัมผัสแต่ละวัตถุต่อเนื่องในกลุ่ม ในที่สุด นับเด็กจิตใจ "แท็ก" (แทนการสัมผัสทางกายภาพ) แต่ละวัตถุ
•ยังใช้นิ้วมือของพวกเขาสำหรับการแสดงปริมาณเล็กน้อย (เช่น มือที่ 3 เท่ากับ 3 วัตถุ) ใช้นิ้วมือนับวัตถุ และแสดงถึงปริมาณอาจเป็นวิธีสำคัญที่จะรวมสองประมวลผลในตัวเดียวแนวคิดโครงสร้าง.
•ที่พวกเขาคิดว่าการเคลื่อนไหวไปทางหมายเลขสูงด้วยแนวคิดดังกล่าวเป็นจำนวนมาก เพิ่มเติม และขนาดใหญ่ พวกเขาคิดว่าการเคลื่อนไหวไปทางหมายเลขล่างด้วยแนวคิดดังกล่าว เป็น น้อย เล็กน้อย และขนาดเล็ก
•ที่พวกเขาตระหนักดีว่า ต้องมาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในหนึ่งมิติ (เช่น จาก 3 ไป 4) โดยการเปลี่ยนแปลงเทียบเท่าตามมิติอื่น (เช่น จาก "สาม" ให้ "สี่" จาก *** การ ***)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

•เด็กทำความเข้าใจและสามารถพูดได้ว่าที่พูดหมายเลข"หนึ่ง""สอง""สาม,"และใน.
•ก็เขียนตัวเลข 1,2,3 ,และบน.
•เขามีอย่างเป็นระบบสำหรับการนับวัตถุเขาพูดถึงอย่างต่อเนื่องแต่ละหมายเลขที่สัมผัสแต่ละอย่างต่อเนื่องวัตถุในกลุ่ม. ในที่สุดเด็กจำนวนโดยทางจิตใจ"การใช้แท็ก"(มากกว่าทางด้านร่างกายสัมผัส)วัตถุแต่ละ.
•< B >นอกจากนี้ยังใช้นิ้วสำหรับเป็นตัวแทนขนาดเล็กในปริมาณมาก(เช่น, 3 นิ้วเท่ากับ 3 สิ่งของ)การใช้นิ้วสำหรับทั้งการนับวัตถุและการแสดงออกในปริมาณมากอาจจะเป็นปุ่มหมายความว่าผ่านซึ่งจะผนวกรวมที่สองกระบวนการเข้าไปในที่เดียวทางความคิดโครงสร้าง.
•พวกเขาเทียบการเคลื่อนไหวไปยังสูงกว่าจำนวนพร้อมด้วยแนวความคิดดังกล่าวเป็นจำนวนมาก. มากขึ้นและมีขนาดใหญ่กว่าในทำนองเดียวกันพวกเขาเทียบการเคลื่อนไหวไปยังหมายเลขต่ำกว่าพร้อมด้วยแนวความคิดเช่นขนาดเล็กที่น้อยลงและมีขนาดเล็กกว่า.
•พวกเขารู้ว่าการเปลี่ยนแปลงใดๆในหนึ่งขนาด(เช่นจาก 3 ถึง 4 )จะต้องประกอบไปด้วยการเปลี่ยนแปลงกันได้ตามขนาดอื่นๆ(เช่นจาก"สาม"เพื่อ"สี่"และจาก*******ใน)