Tourism, so vital to the economy, h

Tourism, so vital to the economy, has been reduced to a trickle, though West Africa has never attracted the kind of monument-hungry crowds that flood into Egypt. Most travelers who come here are in search of “black” Africa — the Africa of so-called tribal art — and many are only dimly aware of the extraordinary vitality of Islamic culture, old and new, below the Sahara.

In modern cities like Bamako, Mali’s capital, and Dakar in Senegal, this culture often assumes a pop voice, with religious phrases spray-painted across walls and devotional music pounding and keening over the airwaves. In the ancient pilgrimage city of Djenné, set between two rivers in the country’s center and accessible only by ferry, the voice is quieter, tempered by tradition, but also shaped and, some would say, distorted, by modern intervention.

Djenné, along with Timbuktu, was long a central point for the diffusion of Islam deep into the continent. Although Islam took firm hold in the city only in the 13th century, when a local ruler converted, it had been filtering in on trade routes from the Mediterranean coast and the Middle East for centuries. Along with salt, gold and slaves, merchant caravans brought scholars and scribes, many of whom stopped along the road to set up Koranic schools and manuscript ateliers.

Their path can still be imagined today in the countless small village mosques that dot Mali’s landscape like way stations, some squat and foursquare and painted candy-box turquoise and white, others molded from earth like ceramic pots. And it’s easy to experience the age-old thrill of arriving at Djenné itself, with its majestic Great Mosque seen from afar against the horizon, dwarfing the city around it.

The mosque is one of Africa’s most revered religious monuments. Constructed almost entirely from sun-dried mud bricks coated with clay, it is the largest surviving example of a distinctive style of African architecture. In tribute to its status, it has been designated, together with its immediate neighborhood of low-rise adobe houses, as a Unesco World Heritage Site.

Continue reading the main story

RELATED COVERAGE

An Art Critic in Africa APRIL 15, 2012

AN ART CRITIC IN AFRICA
In Mali, Finding Art as Real as Life Itself APRIL 16, 2012

AN ART CRITIC IN AFRICA
Salif Diabagaté and Other Artists Struggle in Africa APRIL 15, 2012
Yet for a Western viewer the Unesco seal of approval may raise expectations that the building doesn’t quite meet. Heritage implies great age, and the mosque, as it now exists, is not ancient. The original mosque, dating from the 13th or 14th century, was a ruin when a French explorer reported seeing it in 1828, and was later demolished. It was only in 1907, by which time Djenné had become a French colonial outpost, that the mosque we see today was constructed on the site of the first one.

The architect, Ismaila Traoré, the city’s chief mason and a Muslim, used traditional materials, including the palm-trunk inserts that bristle from the facade. But as historians have noted, the overall design adheres to the neo-Sudanese style being promoted at the time by the French, who wanted to give a uniform look to all their West African properties.

Even if you accept the 1907 mosque as the new “original,” heritage-worthy in its own way, on the order of the Cathedral of Notre-Dame in Paris, problems arise, because the building is still changing. The climate in Mali — long hot, dry stretches broken by torrential rains — is rough on mud-brick architecture. Fissures and leaks quickly develop and grow. So every year since the Great Mosque was built, it has required a mud replastering, which the citizens of Djenné undertake as a festival event called the Crepissage de la Grand Mosquée.

The replastering, or remodeling, has preserved the structure but also, over time, subtly altered it, rounding and softening its contours, giving it a molten, biomorphic look — the visual equivalent of Malian Islam, some say — insistently powerful without being harsh.

More critically, the accumulated layers of plastering have gradually weakened the structure. In 2006 the Aga Khan Trust for Culture, based in Geneva and with a mandate to conserve earthen architecture, declared the mosque in danger of collapse and began an extensive restoration, which changed the shape yet again: curves and irregularities became crisp Modernist angles and straight lines.

In addition, the Aga Khan personnel asked that the replastering stop until the restoration was complete. In terms of work, this made sense, but it had social ramifications. Djenné was suddenly deprived not only of a civic holiday and a much needed tourist lure, but also of spiritual earning power: by repairing their mosque the citizens had gained blessings — baraka — year after year.

Many in the city have raised heated complaints about the Unesco status — which, since it went into effect in 1988, has legally prevented residents of the historic zo

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีการลดการท่องเที่ยว ความสำคัญมากต่อเศรษฐกิจ เล็ด แม้ว่าแอฟริกาตะวันตกไม่เคยดึงดูดชนิดของฝูงชนอนุสาวรีย์หิวที่น้ำท่วมเข้าไปในอียิปต์ นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ที่มาที่นี่อยู่ในการค้นหา "สีดำ" แอฟริกา — แอฟริกาของศิลปะชนเผ่าที่เรียกว่า — และหลายเท่าจะตระหนักถึงพลังพิเศษของวัฒนธรรมอิสลาม เก่า และ ใหม่ ใต้ซาฮาราแสงน้อยในเมืองที่ทันสมัยเช่นบามาโก มาลีทุน ดาการ์ในเซเนกัล วัฒนธรรมนี้มักถือเสียงป๊อป กับวลีทางศาสนา spray-painted ข้ามกำแพงและอุทิศเพลงเต้น และ keening เครื่องใหม่ ในการจาริกโบราณเมือง Djenné ตั้งอยู่ระหว่างแม่น้ำสองสายในกลางของประเทศ และสามารถเข้าถึงได้เฉพาะ โดยเรือข้ามฟาก เสียงเงียบ อารมณ์ตามประเพณี แต่รูปยัง และ ธนู บิดเบี้ยว โดยการแทรกแซงที่ทันสมัยยาวจุดศูนย์กลางสำหรับการแพร่ของศาสนาอิสลามคือ Djenné พร้อมกับ Timbuktu ลึกเข้าไปในทวีปนี้ แม้ว่าอิสลามเอาบริษัท ถือในเมืองเฉพาะในศตวรรษที่ 13 เมื่อผู้ปกครองภายในแปลง มันมีการกรองในบนเส้นทางการค้าจากเมดิเตอร์เรเนียนและตะวันออกกลางมานานหลายศตวรรษ พร้อมกับเกลือ ทอง และทาส ค้าคาราวานนำนักวิชาการ และเชียงกราน หลายคนที่หยุดไปตามถนนเพื่อตั้งค่า Koranic โรงเรียนและฉบับอื่น ๆเส้นทางของพวกเขายังคงจินตนาการได้วันนี้ในมัสยิดหมู่บ้านเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนว่า จุดมาลีภูมิทัศน์เช่นทางสถานี สีขาว และสีเทอร์ควอยซ์สควอช และ foursquare และทาสีกล่องขนมบางคนหล่อจากแม่พิมพ์ดินหม้อเซรามิก และมันง่ายฮ็อกดั้งเดิมถึง Djenné ตัวเอง มีของมาเจสติกสุเหร่าเห็นจากระยะไกลกับเส้นขอบฟ้า สะโอดเมืองรอบ ๆ มัสยิดเป็นศาสนาที่เคารพมากที่สุดของแอฟริกาอย่างใดอย่างหนึ่ง สร้างจากอิฐโคลนแห้งเคลือบ ด้วยดินเกือบทั้งหมด ได้อย่างรอดตายที่ใหญ่ที่สุดของสไตล์แตกต่างของสถาปัตยกรรมแอฟริกัน ในส่วยของสถานะ มันถูกกำหนด ร่วมกับของละแวกบ้านบน adobe เป็นมรดกโลกเรื่องหลักอ่านต่อความครอบคลุมที่เกี่ยวข้องมีนักวิจารณ์ศิลปะในแอฟริกาที่ 15 เมษายน 2555ศิลปะนักวิจารณ์ในแอฟริกาในมาลี ค้นหาศิลปะเป็นจริงราวกับมีชีวิต 16 เมษายน 2012ศิลปะนักวิจารณ์ในแอฟริกาSalif Diabagaté และต่อสู้ศิลปินอื่น ๆ ในแอฟริกาที่ 15 เมษายน 2555แต่ สำหรับผู้ชมตะวันตก อนุมัติตรายูเนสโกอาจเพิ่มความคาดหวังที่ค่อนข้างไม่ตรงอาคาร มรดกความหมายดีอายุ และมัสยิด ตอนนี้มีอยู่ ไม่โบราณ มัสยิดเดิม ตั้งแต่วันที่ 13 หรือ 14 ศตวรรษ เป็นการทำลายเมื่อ explorer ที่ฝรั่งเศสรายงานการเห็นบังเหียน และภายหลังมีการรื้อถอน มันเป็นเพียงใน 1907 โดยที่ Djenné เป็น หน้าด่านในอาณานิคมฝรั่งเศส ว่า มัสยิดที่เราเห็นในวันนี้ถูกสร้างขึ้นบนเว็บไซต์ของคนแรกสถาปนิก Ismaila ความที่โพสต์มัน เมืองหัวหน้าไทย และ มุสลิม ใช้วัสดุดั้งเดิม รวมทั้งแทรกลำต้นปาล์มที่ขนแปรงจากด้านหน้า แต่ดังที่นักประวัติศาสตร์ได้ แบบยึดสไตล์นีโอซูดานที่ได้รับการเลื่อนเวลา โดยฝรั่งเศส ที่ต้องการให้ดูเหมือนกันทั้งหมดของพวกเขาแห่งแอฟริกาตะวันตกแม้ว่าคุณยอมรับมัสยิด 1907 เป็นการใหม่ "ต้นฉบับ" heritage-worthy ในทาง ระหว่างวิหารของดามในปารีส ปัญหาเกิดขึ้น เพราะยังคงมีการเปลี่ยนแปลงอาคาร สภาพภูมิอากาศในประเทศมาลีซึ่งเหยียดยาวร้อน แห้งเสีย โดยฝน — หยาบอยู่บนสถาปัตยกรรมอิฐโคลน รอยแยกและรอยรั่วได้อย่างรวดเร็วพัฒนา และเติบโต ดังนั้น ทุกปีเนื่องจากมัสยิด Great Mosque ถูกสร้างขึ้น มันต้องมีโคลน replastering ซึ่งพลเมืองของ Djenné รับรองว่าเป็นเหตุการณ์เทศกาลที่เรียกว่า Mosquée Crepissage เดอลาแกรนด์Replastering การเปลี่ยนแปลง ยังคงรักษาโครงสร้าง แต่ยัง ตลอดเวลา อย่างละเอียดเปลี่ยนแปลง การปัดเศษ และอ่อน รูปทรงของมันให้มันดู biomorphic หลอม — ภาพเทียบเท่ากับมาลีอิสลาม บางคนบอกว่า — insistently มีประสิทธิภาพไม่รุนแรงอย่างยิ่งยวด ชั้นสะสมของฉาบได้ค่อย ๆ อ่อนแอโครงสร้าง ในปี 2549 บริษัทข่านสำหรับวัฒนธรรม คะแนน ในเจนีวา และ มีข้อบังคับเพื่ออนุรักษ์สถาปัตยกรรมดิน ประกาศมัสยิดในอันตรายของการล่มสลาย และการบูรณะครอบ ซึ่งเปลี่ยนแปลงรูปร่างอีกครั้ง: ความผิดปกติและเส้นโค้งเป็น มุมสมัยใหม่ที่คมชัดและเส้นตรงนอกจากนี้ บุคลากรข่านถามที่หยุด replastering จนการฟื้นฟูเสร็จสมบูรณ์ ในแง่ของการทำงาน นี้ทำให้รู้สึก แต่มันมีเครือข่ายทางสังคม Djenné ถูกก็เปลื้องไม่เท่า civic วันหยุด และที่ต้องการท่องเที่ยวล่อ แต่ยังของพลังทางจิตวิญญาณรายได้: โดยการซ่อมแซมมัสยิดประชาชนเคยได้รับพร — baraka — ปีหลายแห่งได้ยกอุ่นร้องเรียนเกี่ยวกับสถานะยูเนสโก — ที่ เนื่องจากมันไปมีผลบังคับในปี 1988 ถูกต้องตามกฎหมายไม่ให้อาศัยอยู่ในเขตประวัติศาสตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การท่องเที่ยว, การให้ความสำคัญต่อเศรษฐกิจที่ได้รับการลดหยดแม้ว่าแอฟริกาตะวันตกไม่เคยดึงดูดชนิดของฝูงชนอนุสาวรีย์หิวน้ำท่วมที่เข้าไปในอียิปต์ นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ที่มาที่นี่อยู่ในการค้นหา "สีดำ" แอฟริกา - แอฟริกาที่เรียกว่าศิลปะชนเผ่า - และหลายเป็นเพียงราง ๆ ตระหนักถึงพลังพิเศษของวัฒนธรรมอิสลามเก่าและใหม่ใต้ทะเลทรายซาฮารา.

ในเมืองที่ทันสมัยเช่นบามาโก ซึ่งเป็นเมืองหลวงของมะลิและดาการ์ประเทศเซเนกัลในวัฒนธรรมนี้มักจะถือว่าเสียงป๊อปกับวลีศาสนาพ่นสีทั่วทั้งผนังและเพลงสักการะบูชาห้ำหั่นและ keening ไป airwaves ในเมืองแสวงบุญโบราณของDjenné, ตั้งอยู่ระหว่างแม่น้ำสองสายในใจกลางของประเทศและสามารถเข้าถึงได้โดยเรือเฟอร์รี่เสียงเป็นที่เงียบสงบอารมณ์ตามธรรมเนียม แต่ยังมีรูปร่างและบางคนจะบอกว่าเพี้ยนจากการแทรกแซงที่ทันสมัย.

Djennéพร้อมกับ Timbuktu เป็นนานเป็นจุดกลางสำหรับการแพร่กระจายของศาสนาอิสลามลึกเข้าไปในทวีป แม้ว่าอิสลามเอาไว้แน่นในเมืองเท่านั้นในศตวรรษที่ 13 เมื่อมีการปกครองท้องถิ่นแปลงมันได้รับการกรองในเส้นทางการค้าจากชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและตะวันออกกลางมานานหลายศตวรรษ พร้อมกับเกลือทองและทาส, คาราวานพ่อค้านำนักวิชาการและธรรมาจารหลายคนหยุดตามถนนเพื่อตั้งโรงเรียน Koranic และ Ateliers ต้นฉบับ.

เส้นทางของพวกเขายังคงสามารถคิดในวันนี้ที่มัสยิดในหมู่บ้านเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนที่จุดภูมิทัศน์ของมะลิชอบวิธี สถานีบางหมอบและ foursquare และทาสีเขียวขุ่นลูกอมกล่องสีขาวและสีอื่น ๆ แม่พิมพ์จากโลกเช่นกระถางเซรามิก และมันเป็นเรื่องง่ายที่จะได้สัมผัสกับความตื่นเต้นอายุเก่าของมาถึงที่Djennéตัวเองกับมัสยิดของคู่บารมีที่ดีมองเห็นได้จากระยะไกลกับขอบฟ้าสะโอดสะองเมืองรอบ ๆ มัน.

มัสยิดเป็นหนึ่งในแอฟริกาศาสนสถานที่เคารพมากที่สุด สร้างเกือบทั้งหมดจากดวงอาทิตย์แห้งอิฐโคลนดินเหนียวเคลือบด้วยมันเป็นหญิงตัวอย่างที่ใหญ่ที่สุดของสไตล์ที่โดดเด่นของสถาปัตยกรรมแอฟริกัน ในการส่งส่วยสถานะของมันได้รับการกำหนดพร้อมกับบริเวณใกล้เคียงของการเพิ่มขึ้นต่ำ Adobe บ้านเป็นมรดกโลกของ UNESCO.

อ่านต่อเรื่องหลัก

ที่เกี่ยวข้องคุ้มครอง

นักวิจารณ์ศิลปะในแอฟริกา 15 เมษายน 2012

เป็นศิลปะวิจารณ์ใน อัฟริกา
ในประเทศมาลี, Finding ศิลปะเป็นจริงตามที่ชีวิตของตัวเอง 16 เมษายน 2012

เป็นศิลปะวิจารณ์ในแอฟริกา
ซาDiabagatéและศิลปินอื่น ๆ ต่อสู้ในแอฟริกา 15 เมษายน 2012
แต่สำหรับผู้ชมตะวันตกประทับตรายูเนสโกได้รับการอนุมัติอาจเพิ่มความคาดหวังว่าอาคาร doesn ' t ค่อนข้างตอบสนอง เฮอริเทจหมายถึงอายุและมัสยิดขณะที่มันมีอยู่ในขณะนี้ไม่ได้เป็นโบราณ มัสยิดเดิมสืบมาจากศตวรรษที่ 13 หรือ 14 เป็นทำลายเมื่อมีการสำรวจชาวฝรั่งเศสรายงานว่าได้เห็นมันใน 1828 และต่อมาก็พังยับเยิน มันเป็นเพียงในปี 1907 โดยที่ช่วงเวลาDjennéได้กลายเป็นเมืองหน้าด่านอาณานิคมของฝรั่งเศสที่มัสยิดที่เราเห็นในวันนี้ถูกสร้างขึ้นบนเว็บไซต์ของแรกหนึ่ง.

สถาปนิกอิTraoré, เมืองหัวหน้าเมสันและมุสลิมใช้วัสดุแบบดั้งเดิม รวมทั้งแทรกปาล์มลำต้นที่ขนมาจากซุ้ม แต่ในฐานะนักประวัติศาสตร์ได้ตั้งข้อสังเกตการออกแบบโดยรวมเป็นไปตามสไตล์นีโอซูดานรับการเลื่อนตำแหน่งได้ตลอดเวลาโดยชาวฝรั่งเศสที่อยากจะให้ดูสม่ำเสมอคุณสมบัติของพวกเขาทั้งหมดแอฟริกันตะวันตก.

แม้ว่าคุณยอมรับมัสยิด 1907 เป็นใหม่ " เดิม "มรดกที่มีคุณค่าในทางของตัวเองในการสั่งซื้อของวิหาร Notre-Dame ในปารีสที่มีปัญหาเกิดขึ้นเพราะตัวอาคารยังคงมีการเปลี่ยนแปลง สภาพภูมิอากาศในประเทศมาลี - ร้อนยาวเหยียดแห้งเสียจากฝนตกหนัก - หยาบกร้านบนสถาปัตยกรรมโคลนอิฐ รอยแยกและการรั่วไหลอย่างรวดเร็วการพัฒนาและการเจริญเติบโต ดังนั้นทุกปีตั้งแต่ปีมัสยิดถูกสร้างขึ้นมันได้ต้อง replastering โคลนซึ่งพลเมืองของDjennéนี้รับเป็นเหตุการณ์เทศกาลที่เรียกว่า Crepissage เดอลาแกรนด์ Mosquee.

replastering หรือการเปลี่ยนแปลงมีการเก็บรักษาโครงสร้าง แต่ยังเมื่อเวลาผ่านไป เปลี่ยนแปลงอย่างละเอียดมันปัดเศษและอ่อนรูปทรงของมันให้มันหล่อดู biomorphic - เทียบเท่าภาพของมาลีศาสนาอิสลามบางคนบอกว่า - มีประสิทธิภาพโดยไม่ต้องยอมรุนแรง.

เพิ่มเติมวิกฤตชั้นสะสมฉาบปูนได้ค่อยๆลดลงโครงสร้าง ในปี 2006 นายพลข่านเชื่อว่าวัฒนธรรมที่อยู่ในเจนีวาและมีคำสั่งเพื่อการอนุรักษ์สถาปัตยกรรมดินประกาศมัสยิดในอันตรายของการล่มสลายและเริ่มบูรณะซึ่งการเปลี่ยนแปลงรูปร่างอีกครั้ง: เส้นโค้งและความผิดปกติกลายเป็นมุมสมัยที่คมชัดและตรง สาย.

นอกจากนี้บุคลากร Aga Khan ถามว่าหยุด replastering จนกว่าการบูรณะเสร็จสมบูรณ์ ในแง่ของการทำงานนี้ทำให้ความรู้สึก แต่ก็มีเครือข่ายทางสังคม Djennéเป็นสิ่งจำเป็นอย่างกระทันหันไม่เพียง แต่เป็นวันหยุดของเทศบาลและล่อท่องเที่ยวที่จำเป็นมาก แต่ยังทํากําไรที่จิตวิญญาณ: โดยการซ่อมแซมมัสยิดประชาชนได้รับพร - Baraka - ปีแล้วปีเล่า.

หลายคนในเมืองได้ยกข้อร้องเรียนอุ่นเกี่ยวกับ สถานะยูเนสโก - ซึ่งเพราะมันมีผลบังคับใช้ในปี 1988 มีการป้องกันที่อาศัยอยู่ใน ZO ประวัติศาสตร์ถูกต้องตามกฎหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การท่องเที่ยวเพื่อให้ความสําคัญต่อเศรษฐกิจได้ลดลงไปหยดแม้ว่าแอฟริกาตะวันตกไม่เคยดึงดูดชนิดของอนุสาวรีย์ฝูงชนหิวที่น้ำท่วมเข้าไปในอียิปต์ นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ที่มาที่นี่ในการค้นหาของ " ดำ " แอฟริกา - ทวีปแอฟริกาที่เรียกว่าบรรพศิลป์ - และหลายเป็นเพียงรางๆตระหนักถึงพลังพิเศษของอิสลาม วัฒนธรรมเก่าและใหม่ใต้ทะเลทรายซาฮาราในเมืองที่ทันสมัยเช่นบามาโก , มาลีเมืองดาการ์ เซเนกัล และ วัฒนธรรม นี้มักจะถือว่าป๊อปเสียงกับวลีสเปรย์ทาสีผนังและศรัทธาในศาสนา และเพลงเต้น keening ทั่ววงการ ในสมัยโบราณ เมืองแสวงบุญของดเจนเน ) ตั้งอยู่ระหว่างแม่น้ำสองสายในศูนย์ของประเทศและสามารถเข้าถึงได้โดยเรือข้ามฟาก เสียงจะเงียบกว่า อารมณ์ตามประเพณี แต่ยัง รูป และ บางพูดบิดเบือน โดยการแทรกแซงที่ทันสมัยดเจนเน . . . พร้อมกับ Timbuktu , ยาวเป็นจุดศูนย์กลางสำหรับการเผยแพร่ศาสนาอิสลาม ลึกเข้าไปในทวีป แต่อิสลามเอาบริษัทถือในเมืองเท่านั้น ในศตวรรษที่ 13 เมื่อท้องถิ่นผู้ครอบครองแปลง มันมีกรองบนเส้นทางการค้าจากชายฝั่งเมดิเตอร์เรเนียนและตะวันออกกลางมานานหลายศตวรรษ ตามด้วยเกลือ บ่าวทองและคาราวานนำนักวิชาการและพวกธรรมาจารย์ หลายคนหยุดไปตามถนนเพื่อตั้งค่า koranic โรงเรียนและต้นฉบับจาก .เส้นทางของพวกเขายังคงสามารถคิดในวันนี้ นับไม่ถ้วน หมู่บ้านเล็กๆ มัสยิดที่จุดมะลิแนวนอนเหมือนสถานีวิธี บางหมอบและ Foursquare และทาสีฟ้ากล่องขนมและสีขาว , คนอื่นแม่พิมพ์จากโลก เช่น กระถางเซรามิก และมันง่ายที่จะประสบการณ์ความตื่นเต้นอันเก่าแก่ของมาถึงดเจนเนจากตัวเองกับของตระหง่านมัสยิดใหญ่เห็นจากที่ไกลๆกับขอบฟ้า dwarfing เมืองรอบๆมัสยิดเป็นหนึ่งในแอฟริกาส่วนใหญ่นับถือศาสนา อนุสาวรีย์ สร้างขึ้นเกือบทั้งหมดจากดวงอาทิตย์แห้งโคลนอิฐเคลือบดิน , มันเป็นที่ใหญ่ที่สุดที่รอดตายอย่างของสไตล์ที่โดดเด่นของสถาปัตยกรรมของแอฟริกา ในบรรณาการเพื่อสถานะของมันจะได้รับการกำหนด ด้วยกันกับเพื่อนบ้านทันทีบ้าน Adobe สูง เป็น มรดกโลกอ่านต่อเรื่องหลักข่าวที่เกี่ยวข้องการวิจารณ์ศิลปะในแอฟริกา 15 เมษายน 2555การวิจารณ์ศิลปะในแอฟริกามะลิ ค้นหาศิลปะจริงเท่าที่ชีวิตตัวเองเมื่อวันที่ 16 เมษายน 2555การวิจารณ์ศิลปะในแอฟริกาsalif diabagat ) และศิลปินอื่น ๆต่อสู้ในแอฟริกา 15 เมษายน 2555แต่สำหรับมุมมองตะวันตก ยูเนสโก ประทับตราของการอนุมัติ อาจเพิ่มความคาดหวังว่าอาคารจะไม่ค่อยเจอ มรดกบางดี อายุ และมัสยิด เพราะตอนนี้ยังอยู่ ไม่โบราณ มัสยิดเดิม , เดทจากศตวรรษที่ 13 หรือ 14 ถูกทำลายเมื่อนักสำรวจฝรั่งเศสรายงานว่าพบมันใน 1828 และภายหลังถูกรื้อถอน มันเป็นเพียงในปี 1907 โดยเวลาที่ดเจนเน ) ได้กลายเป็นด่านอาณานิคมฝรั่งเศส ที่มัสยิดที่เราเห็นในวันนี้ถูกสร้างขึ้นบนเว็บไซต์ของคนแรกสถาปนิก ismaila traor é , หัวหน้าของเมืองเมสัน และมุสลิม ที่ใช้วัสดุแบบดั้งเดิมรวมทั้งลำต้นปาล์มแทรกชันจากซุ้ม . แต่นักประวัติศาสตร์ได้สังเกต , การออกแบบโดยยึดกับนีโอ ซูดานรูปแบบเลื่อนตำแหน่งในเวลาโดยฝรั่งเศส ซึ่งอยากให้มองเครื่องแบบของแอฟริกาตะวันตกของพวกเขาทั้งหมดถ้าคุณยอมรับ 1907 มัสยิดเป็นใหม่ " ต้นฉบับ " มรดกคุณค่าในทางของตัวเองในการสั่งซื้อของมหาวิหาร Notre Dame ในปารีส ปัญหาเกิดขึ้น เพราะอาคารที่มีการเปลี่ยนแปลงยัง บรรยากาศในประเทศมาลี - ยาว ร้อน แห้งแตก โดยฝน - เหยียดหยาบบนสถาปัตยกรรมอิฐโคลน fissures และการรั่วไหลได้อย่างรวดเร็วพัฒนา และเติบโต ดังนั้นทุกๆ ปี ตั้งแต่มหามัสยิดถูกสร้างขึ้น มันต้องมีโคลน replastering ซึ่งประชาชนดเจนเน ) รับหน้าเสื่อเป็นเหตุการณ์เทศกาลที่เรียกว่า crepissage de la Grand mosqu é e .การ replastering หรือการรักษาโครงสร้าง แต่ยัง มี ช่วง เวลา รายละเอียด การเปลี่ยนแปลง และอาศัยรูปทรงของมัน จับให้มันหล่อ biomorphic ดู - เทียบเท่าภาพจากมาลีศาสนาอิสลามบางพูด - insistently ที่มีประสิทธิภาพโดยไม่ต้องรุนแรงยิ่งวิกฤต , สะสมชั้นฉาบปูนได้ค่อยๆ ทำให้โครงสร้าง ใน 2549 นายพลข่านเชื่อว่าวัฒนธรรม ที่อยู่ใน เจนีวา และมีคำสั่งให้อนุรักษ์สถาปัตยกรรมดิน , ประกาศมัสยิดในอันตรายของการยุบ และได้เริ่มทำการบูรณะกว้างขวางซึ่งเปลี่ยนรูปร่างอีกครั้ง : เส้นโค้งและความผิดปกติ กลายเป็นมุมสมัยใหม่กรอบและเส้นตรงนอกจากนี้ นายพลข่านเจ้าหน้าที่ถามว่า replastering หยุดจนกว่าจะซ่อมแซมเสร็จสมบูรณ์ ในแง่ของการทำงาน นี้ทำให้ความรู้สึก แต่มันมีปัญหาทางสังคม ดเจนเน . . . ก็อาจไม่เพียง แต่ของวันหยุดที่จำเป็นมากต่อพลเมืองและนักท่องเที่ยว แต่ยังมีจิตวิญญาณรายได้พลังงาน : โดยการซ่อมแซมมัสยิดของประชาชนได้รับพร - ระกะ - ปีในหลายเมืองได้ยกข้อร้องเรียนอุ่นเกี่ยวกับยูเนสโกสถานะ ซึ่งเพราะมันเข้าไปในผลใน 1988 มีกฎหมายป้องกันไม่ให้ผู้อยู่อาศัยของศิลปวัฒนธรรม