- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The war had ended.The news was all
The war had ended.
The news was all over the radio and everyone was cheering for it.
Junmyeon could only smile bitterly upon finding out. For him, ‘armistice’ with the North Korea wasn’t exactly the solution to stop the war, but if it could freeze it, then he—everyone would take the option. He was sick with all those foreigners in his country, anyway. It was time for them to go home.
Everyone was cheering whole-heartedly for their country despite the wounds they had. But Junmyeon was in no mood to celebrate. How could he, when his heart was pounding viciously against his rib cage, wanting to see his boyfriend so desperately? Is Yifan all right? Is Jongin all right? Is everyone all right...?
Kyungsoo had the same expression as him, but the male was luckier than Junmyeon.
Not long after that, Jongin showed up by the door with a pale face. The tan male seemed to have broken his arm, but other than that, he was going to live. It didn’t take long for Kyungsoo to scream in relief and ran to his boyfriend. Junmyeon stared at them in horror when Kyungsoo threw himself to Jongin—who winced hard at the sudden contact, but did nothing to push the former away.
Their lips soon met, and Junmyeon looked away from the romantic scene.
Junmyeon waited.
And he hoped.
Desperately.
In a minute, Yifan would walk through the same door. He would be bleeding, of course, perhaps a few broken bones like Jongin, but nonetheless, he was still breathing. It was all right, because Junmyeon would nurse him back to health and Yifan would be healed in no time.
Junmyeon stared blankly at the door. He waited, waited and waited, until he felt almost impossible to just wait there and do nothing. He needed to see Yifan. He needed to make sure that Yifan was okay. Junmyeon started running to the door, but the male paused halfway when the door swung open.
He bloomed into a smile—
—which quickly faltered because it was Zitao.
Zitao’s face and arms were bleeding, but it didn’t seem like he had broken bones. If it was only that, Junmyeon would just shrug it off. But it was Zitao’s expression that somehow hurt Junmyeon. The younger brother of Yifan opened his mouth to say something, but Junmyeon resumed his steps before he even started. The taller male caught Junmyeon before the latter was able to walk past him.
Junmyeon sniffled indignantly. “Let me go—“
“He’s gone.”
“No, let me go!!”
“He’s gone, Hyung!!!”
Junmyeon pushed Zitao away childishly with a scream. He glared at Zitao like the latter had just said something so terrible that was worth a slap. Junmyeon wanted to snap, but he soon realized that Zitao wasn’t joking and that the latter was just as desperate as him. A wave of sadness washed Junmyeon’s entire soul, draining him out, until he had no strength left. Junmyeon weakly stumbled backward, but then Zitao managed to grab him before he fell.
“The aircraft where Yifan and Chanyeol-hyung were in was blown to pieces,” Zitao said quietly. “No one survived...”
Junmyeon was unable to say anything, but to clutch onto his necklace.
"No one survived..."
Junmyeon felt like the light of his life had been yanked away abruptly from him. That it caused his world to be embraced by darkness, because he couldn't seem to find something to make it bright again.
"I'm sorry, Hyung..."
Junmyeon covered his face with his hands.
Yifan.
He didn't even able to say goodbye.
***
Slowly, but surely, things were getting better.
People didn’t live in fear anymore.
Two days had passed in a blink of an eye. Which meant it had been two days since Yifan and Chanyeol were announced dead. Which also meant that it had been two days since Junmyeon had no reason to live anymore. He thought of following Yifan to the other world, but he knew that it wasn't what Yifan would've wanted. So Junmyeon threw all of his bad thoughts to end his life and put on his best smile.
At least the war had ended...
Despite everything that happened, Junmyeon continued to work at the hospital, and he smiled widely when Sehun passed by as he followed some people who volunteered to help the wounded people, screaming that he was going to be a great doctor like Junmyeon when he grew up.
Junmyeon met Baekhyun downtown that morning, but they did nothing except to exchange a polite smile. Which was all right that way, because Junmyeon wouldn’t know how to respond if Baekhyun started crying in his arms, wanting to share the pain about Chanyeol. It was clear that Baekhyun mourned over his loss of Chanyeol.
But Junmyeon didn’t cry.
He hadn't even shed a tear for Yifan.
Junmyeon was sad, but that was it. He didn’t know why he couldn’t cry, wail or whine. It was a natural thing to do when someone lost so dear, right...? Junmyeon was hesitant to do it, because it was like he was afraid Yifan would scold him if he did. At times like this, he felt so helpless and alone. Junmyeon brought his hands to hug himself close, as if he was trying to remember the warmth whenever Yifan held him.
Kyungsoo was no doubt the happiest man Junmyeon had ever seen. And that he was really lucky to be able to have Jongin back still in one piece. Junmyeon envied them, and how he wished his fate with Yifan would go smoothly just as theirs. But perhaps it was Kyungsoo's fate and not his.
Junmyeon was standing by Yifan’s grave that day.
It was funny how they created a grave for Yifan, but his corpse wasn’t even there. All they could find from the rubble of the aircraft was a piece of hand clutching tightly to his angel necklace. Junmyeon found himself wanting to refuse at times, because he didn't want to believe that the hand belonged to the love of his life, but it was enough proof for everyone that Yifan was gone.
Eventually, Junmyeon was going to have to learn to accept, wasn't he?
“You’re here, again.”
Junmyeon smiled with his eyes closed. He recognized the voice without having to look over his shoulder. “And you’re following me here, again.”
Zitao sighed as he stood beside Junmyeon. “You know I’m just worried, Hyung.”
“Zitao, please... You don’t have to worry about me.”
“Hyung...”
Junmyeon dusted his pants even though they were clean and turned around to the younger male questioningly. “Yes?”
Zitao visibly chewed on his lower lip. He looked like he was struggling with himself, probably regarding the question he was about to ask. In the end, Zitao only exhaled through his nose and put on his best smile.
“He was going to marry you.”
That sentence felt like a hammer to Junmyeon’s chest because his eyes were soon burned with unshed tears.
“He did...”
Zitao nodded solemnly. “He was planning to buy you a ring if he ever...” The black-haired male never finished his sentence, but it was enough for Junmyeon to understand. “You know how much he loved you...”
It was as if the burden was taken away from Junmyeon’s chest. Junmyeon felt his eyes burning. He felt extremely sad. His dimmed world went dark completely, because it was all Junmyeon had ever wanted. To marry Yifan, to have a happy family, to live together until they couldn't even walk anymore. It was all he ever wanted, but why was it so hard to get...? Why...?
Junmyeon gasped for air and his vision became blurry.
Zitao’s eyes widened in shock when Junmyeon burst out crying.
The news was all over the radio and everyone was cheering for it.
Junmyeon could only smile bitterly upon finding out. For him, ‘armistice’ with the North Korea wasn’t exactly the solution to stop the war, but if it could freeze it, then he—everyone would take the option. He was sick with all those foreigners in his country, anyway. It was time for them to go home.
Everyone was cheering whole-heartedly for their country despite the wounds they had. But Junmyeon was in no mood to celebrate. How could he, when his heart was pounding viciously against his rib cage, wanting to see his boyfriend so desperately? Is Yifan all right? Is Jongin all right? Is everyone all right...?
Kyungsoo had the same expression as him, but the male was luckier than Junmyeon.
Not long after that, Jongin showed up by the door with a pale face. The tan male seemed to have broken his arm, but other than that, he was going to live. It didn’t take long for Kyungsoo to scream in relief and ran to his boyfriend. Junmyeon stared at them in horror when Kyungsoo threw himself to Jongin—who winced hard at the sudden contact, but did nothing to push the former away.
Their lips soon met, and Junmyeon looked away from the romantic scene.
Junmyeon waited.
And he hoped.
Desperately.
In a minute, Yifan would walk through the same door. He would be bleeding, of course, perhaps a few broken bones like Jongin, but nonetheless, he was still breathing. It was all right, because Junmyeon would nurse him back to health and Yifan would be healed in no time.
Junmyeon stared blankly at the door. He waited, waited and waited, until he felt almost impossible to just wait there and do nothing. He needed to see Yifan. He needed to make sure that Yifan was okay. Junmyeon started running to the door, but the male paused halfway when the door swung open.
He bloomed into a smile—
—which quickly faltered because it was Zitao.
Zitao’s face and arms were bleeding, but it didn’t seem like he had broken bones. If it was only that, Junmyeon would just shrug it off. But it was Zitao’s expression that somehow hurt Junmyeon. The younger brother of Yifan opened his mouth to say something, but Junmyeon resumed his steps before he even started. The taller male caught Junmyeon before the latter was able to walk past him.
Junmyeon sniffled indignantly. “Let me go—“
“He’s gone.”
“No, let me go!!”
“He’s gone, Hyung!!!”
Junmyeon pushed Zitao away childishly with a scream. He glared at Zitao like the latter had just said something so terrible that was worth a slap. Junmyeon wanted to snap, but he soon realized that Zitao wasn’t joking and that the latter was just as desperate as him. A wave of sadness washed Junmyeon’s entire soul, draining him out, until he had no strength left. Junmyeon weakly stumbled backward, but then Zitao managed to grab him before he fell.
“The aircraft where Yifan and Chanyeol-hyung were in was blown to pieces,” Zitao said quietly. “No one survived...”
Junmyeon was unable to say anything, but to clutch onto his necklace.
"No one survived..."
Junmyeon felt like the light of his life had been yanked away abruptly from him. That it caused his world to be embraced by darkness, because he couldn't seem to find something to make it bright again.
"I'm sorry, Hyung..."
Junmyeon covered his face with his hands.
Yifan.
He didn't even able to say goodbye.
***
Slowly, but surely, things were getting better.
People didn’t live in fear anymore.
Two days had passed in a blink of an eye. Which meant it had been two days since Yifan and Chanyeol were announced dead. Which also meant that it had been two days since Junmyeon had no reason to live anymore. He thought of following Yifan to the other world, but he knew that it wasn't what Yifan would've wanted. So Junmyeon threw all of his bad thoughts to end his life and put on his best smile.
At least the war had ended...
Despite everything that happened, Junmyeon continued to work at the hospital, and he smiled widely when Sehun passed by as he followed some people who volunteered to help the wounded people, screaming that he was going to be a great doctor like Junmyeon when he grew up.
Junmyeon met Baekhyun downtown that morning, but they did nothing except to exchange a polite smile. Which was all right that way, because Junmyeon wouldn’t know how to respond if Baekhyun started crying in his arms, wanting to share the pain about Chanyeol. It was clear that Baekhyun mourned over his loss of Chanyeol.
But Junmyeon didn’t cry.
He hadn't even shed a tear for Yifan.
Junmyeon was sad, but that was it. He didn’t know why he couldn’t cry, wail or whine. It was a natural thing to do when someone lost so dear, right...? Junmyeon was hesitant to do it, because it was like he was afraid Yifan would scold him if he did. At times like this, he felt so helpless and alone. Junmyeon brought his hands to hug himself close, as if he was trying to remember the warmth whenever Yifan held him.
Kyungsoo was no doubt the happiest man Junmyeon had ever seen. And that he was really lucky to be able to have Jongin back still in one piece. Junmyeon envied them, and how he wished his fate with Yifan would go smoothly just as theirs. But perhaps it was Kyungsoo's fate and not his.
Junmyeon was standing by Yifan’s grave that day.
It was funny how they created a grave for Yifan, but his corpse wasn’t even there. All they could find from the rubble of the aircraft was a piece of hand clutching tightly to his angel necklace. Junmyeon found himself wanting to refuse at times, because he didn't want to believe that the hand belonged to the love of his life, but it was enough proof for everyone that Yifan was gone.
Eventually, Junmyeon was going to have to learn to accept, wasn't he?
“You’re here, again.”
Junmyeon smiled with his eyes closed. He recognized the voice without having to look over his shoulder. “And you’re following me here, again.”
Zitao sighed as he stood beside Junmyeon. “You know I’m just worried, Hyung.”
“Zitao, please... You don’t have to worry about me.”
“Hyung...”
Junmyeon dusted his pants even though they were clean and turned around to the younger male questioningly. “Yes?”
Zitao visibly chewed on his lower lip. He looked like he was struggling with himself, probably regarding the question he was about to ask. In the end, Zitao only exhaled through his nose and put on his best smile.
“He was going to marry you.”
That sentence felt like a hammer to Junmyeon’s chest because his eyes were soon burned with unshed tears.
“He did...”
Zitao nodded solemnly. “He was planning to buy you a ring if he ever...” The black-haired male never finished his sentence, but it was enough for Junmyeon to understand. “You know how much he loved you...”
It was as if the burden was taken away from Junmyeon’s chest. Junmyeon felt his eyes burning. He felt extremely sad. His dimmed world went dark completely, because it was all Junmyeon had ever wanted. To marry Yifan, to have a happy family, to live together until they couldn't even walk anymore. It was all he ever wanted, but why was it so hard to get...? Why...?
Junmyeon gasped for air and his vision became blurry.
Zitao’s eyes widened in shock when Junmyeon burst out crying.
0/5000
สงครามสิ้นสุดลงได้
ถูกข่าวทั่ววิทยุ และทุกคนเชียร์มัน
Junmyeon ได้เพียงยิ้มพิรี้พิไรตามหาได้ สำหรับเขา 'สงบศึก' กับเกาหลีเหนือไม่ได้ว่าการแก้ปัญหาการหยุดสงคราม แต่ถ้ามันสามารถตรึงได้ แล้วเขาซึ่งทุกคนจะใช้ตัวเลือก เขาได้ป่วยกับชาวต่างชาติเหล่านั้นทั้งหมดในประเทศของเขา มันเป็นเวลาสำหรับพวกเขาจะกลับบ้าน
ทุกคนเชียร์ whole-heartedly สำหรับประเทศของตนแม้มีแผลที่มี แต่ Junmyeon อยู่ในอารมณ์ไม่ฉลอง วิธีสามารถเขา เมื่อหัวใจถูกห้ำ viciously กับกรงซี่โครงของเขา อยากดูแฟนเขาเพื่อให้หมด ถูก Yifan ถูก Jongin ถูกทุกคน...
Kyungsoo มีนิพจน์เดียวกันเป็นเขา แต่ชาย luckier มากกว่า Junmyeon.
ไม่นานหลังจากนั้น Jongin แสดงค่า โดยประตูหน้าซีด เพศชาย tan ดูเหมือนจะ มีหักแขนของเขา แต่นอกจากนั้น เขาได้ไปอยู่ ไม่ใช้เวลานานสำหรับ Kyungsoo ร้องในบรรเทา และวิ่งกับแฟนของเขา Junmyeon จ้องไปที่พวกเขาในสยองขวัญเมื่อ Kyungsoo โยนตัวเองไป Jongin — winced ที่หนักที่ติดต่อทันที แต่ก็ผลักดันย้ายไป
ริมฝีปากของพวกเขาเร็ว ๆ นี้พบ และ Junmyeon ดูจากโรแมนติกฉาก
Junmyeon รอ
และเขาหวังว่า
หมด
ในนาที Yifan จะเดินผ่านประตูเดียวกัน เขาจะมีเลือด ออก แน่นอน อาจจะกระดูกหักบางคน Jongin แต่กระนั้น เขาถูกยังคงหายใจ ไม่ เนื่องจาก Junmyeon จะพยาบาลเขากลับสู่สุขภาพ และจะ healed Yifan เวลาไม่
Junmyeon จ้องไป blankly ที่ประตู เขา รอรอ และ รอ จนกระทั่งเขารู้สึกเกือบไปเพียงรอมี แล้วไม่ต้องทำอะไร เขาต้องดู Yifan เขาต้องแน่ใจว่า Yifan คือไร เริ่มต้น Junmyeon ใช้กับประตู แต่ชายหยุดชั่วคราว halfway เมื่อประตู swung เปิด
เขาบัวบานเป็นยิ้ม —
— ซึ่งได้อย่างรวดเร็วเดินลังเลก็ Zitao.
Zitao ของใบหน้าและแขนมีเลือด แต่มันไม่เหมือนเขาได้หักกระดูก ถ้ามันเป็นเฉพาะที่ Junmyeon จะเพียง shrug ปิด แต่มันเป็นนิพจน์ของ Zitao ที่เจ็บ Junmyeon อย่างใด น้องของ Yifan เปิดปากจะพูดบางสิ่งบางอย่าง แต่ Junmyeon ดำเนินต่อขั้นตอนของเขาก่อนที่จะเริ่มต้น เพศชายสูงจับ Junmyeon ก่อนหลังไม่ได้เดินผ่านมาเขา
Junmyeon sniffled indignantly "ผมไป — "
"ได้ไป"
"ไม่ ผมไป!!"
"พนิต Hyung !!!"
Junmyeon ดันสุด Zitao เก็บ childishly กรี๊ด เขา glared ที่ Zitao เหมือนจะมีเพียงกล่าวว่า สิ่งที่น่ากลัวที่ถูกเปอร์สที่ Junmyeon อยากจัดชิด แต่เขาเร็ว ๆ นี้ตระหนักว่า Zitao ไม่ได้ล้อเล่น และที่หลังก็เพิ่งหมดหวังเป็นเขา คลื่นของความโศกเศร้าล้างวิญญาณทั้งหมดของ Junmyeon ระบายออก เขาจนเขาไม่เหลือความแข็งแรง Junmyeon weakly stumbled ย้อนหลัง แต่แล้ว คว้าเขาก่อนที่เขาจะลดลงมือจัดการ Zitao
"เครื่องบินที่ Yifan และ Chanyeol-hyung ถูกในถูกพัดเป็นชิ้น Zitao กล่าวอย่างเงียบ ๆ "ไม่มีใครรอดชีวิต..."
Junmyeon ไม่สามารถ จะพูดอะไร แต่ จะหนีบบนสร้อยคอของเขา
"ไม่มีใครรอดชีวิต.."
Junmyeon เหมือนแสงของชีวิตของเขาได้ถูก yanked ไปกะทันหันจากเขา ที่จะเกิดของเขาให้โลกได้อ้อมกอดของความมืด เพราะเขาไม่สามารถดูเหมือนจะค้นหาสิ่งที่จะทำให้มันสว่างอีก
"ขอ Hyung..."
Junmyeon ครอบคลุมใบหน้าของเขา ด้วยมือของเขา
Yifan
เขาไม่แม้แต่จะบอกลาการ
***
ช้า แต่แน่ นอน สิ่งที่ได้รับดีกว่า
คนไม่ได้อยู่ในความกลัวอีกต่อไป
สองวันได้ผ่านในชั่วพริบตา ซึ่งหมายความว่า จะได้รับสองวันตั้งแต่ Yifan และ Chanyeol ประกาศตาย ซึ่งยังหมายความ ว่า จะได้รับสองวันตั้งแต่ Junmyeon มีเหตุผลไม่อยู่อีกต่อไป เขาคิดว่า Yifan ต่อไปโลกอื่น แต่เขารู้ว่า มันไม่ได้อะไร Yifan จะได้อยาก เพื่อ Junmyeon โยนความคิดของเขาไม่ดีจบชีวิตของเขา และบนเขาดียิ้มทั้งหมด
ที่สงครามสิ้นสุดลง...
แม้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น Junmyeon ต่อการทำงานในโรงพยาบาล และยิ้มอย่างกว้างขวางเมื่อ Sehun ที่เดินผ่านไป ตามเขาตามบางคนที่ volunteered เพื่อช่วยผู้บาดเจ็บ การกรีดร้องว่า เขากำลังจะ เป็นหมอที่ดีเช่น Junmyeon เมื่อเขาเติบโตมา
Junmyeon พบ Baekhyun ดาวน์ที่เช้า แต่พวกเขาไม่ได้อะไรยกเว้นการแลกเปลี่ยนรอยยิ้มสุภาพ ซึ่งได้ทั้งขวาวิธี เพราะ Junmyeon จะไม่รู้วิธีการตอบสนองถ้า Baekhyun เริ่มร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา อยากแบ่งปันความเจ็บปวดเกี่ยวกับ Chanyeol เป็นชัดเจนว่า Baekhyun mourned ผ่านเขาขาดทุนของ Chanyeol
Junmyeon แต่ไม่ได้ร้องไห้
แม้เขาไม่ได้หลั่งน้ำตาสำหรับ Yifan
Junmyeon เศร้า แต่ที่มัน เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่ร้อง wail หรือ whine มันเป็นสิ่งธรรมชาติจะทำอย่างไรเมื่อคนหายจึงเรียน ขวา... Junmyeon ไม่ลังเลที่จะทำได้ เนื่องจากมันเหมือนกลัว Yifan จะประชุมเพลิงเขาถ้าเขาไม่ได้ ครั้งนี้ เขารู้สึกดังนั้นกำพร้า และอยู่คนเดียว ปิด Junmyeon นำมือกอดตัวเอง เหมือนกับว่าเขาพยายามจดจำความอบอุ่น ใด Yifan ขึ้นเขา
Kyungsoo มีข้อสงสัยคนสุข Junmyeon เคยเห็น และว่า เป็นโชคดีจริง ๆ จะมี Jongin กลับไปยังในหนึ่งชิ้น Junmyeon อิจฉาพวกเขา และวิธีที่เขาปรารถนาชะตากรรมของเขากับ Yifan จะไปได้อย่างราบรื่นเป็นตน แต่บางทีมันเป็นชะตากรรมของ Kyungsoo และเขาไม่
Junmyeon ยืน โดยศพของ Yifan วันที่.
ก็ตลกว่าพวกเขาสร้างเป็นป่าช้าสำหรับ Yifan แต่ศพของเขาไม่ได้มีการ ทั้งหมดจะสามารถค้นหาจากอิฐของเครื่องบินเป็นชิ้นส่วนของมือกำแน่นกับสร้อยคอของเขาเทวดา พบว่าตัวเองต้องการปฏิเสธครั้ง เพราะไม่อยากเชื่อว่า มืออยู่เพื่อความรักของชีวิต Junmyeon แต่มีหลักฐานเพียงพอสำหรับทุกคนว่า Yifan ก็หายไป
ในที่สุด Junmyeon กำลังจะต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับ ไม่ได้เขา?
"คุณนี่ อีกด้วย"
Junmyeon ยิ้ม ด้วยตาปิด เขารับรู้เสียง โดยไม่ต้องมองผ่านไหล่ของเขา "และคุณกำลังต่อไปนี้ฉันนี่ อีกครั้ง"
Zitao ถอนหายใจขณะที่เขายืนอยู่ข้าง Junmyeon "คุณรู้ว่า ฉันแค่กังวล Hyung "
"Zitao กรุณา... ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับฉัน"
"Hyung..."
Junmyeon dusted กางเกงของเขาแม้ว่าพวกเขาสะอาด และเปิดทั่วไปเพศชายอายุน้อยกว่า questioningly "ใช่หรือไม่"
Zitao chewed มองเห็นในลิล่างของเขา เขาดูเหมือนว่าเขาได้ดิ้นรน ด้วยตัวเอง คงเกี่ยวกับคำถามที่จะถาม ในสุด Zitao เฉพาะ exhaled ผ่านจมูกของเขา และวางบนรอยยิ้มของเขาดีที่สุด
"เขากำลังจะแต่งงานกัน"
ประโยคนั้นรู้สึกเช่นค้อนหน้าอกของ Junmyeon เนื่องจากตาของเขาถูกเขียนเร็ว ๆ นี้กับ unshed น้ำตา
"เขาไม่ได้..."
Zitao พยักหน้าสาบาน "เขาได้วางแผนที่จะซื้อแหวนถ้าเขาเคย..." ชายดำ haired ไม่จบประโยคของเขา แต่มันก็เพียงพอสำหรับ Junmyeon เข้าใจ "คุณรู้ว่าเขารักคุณ..."
เป็นภาระถูกเอาออกไปจากหน้าอกของ Junmyeon ได้ Junmyeon รู้สึกตาเขียน เขารู้สึกเศร้ามาก โลกของเขาจางไปเข้มสมบูรณ์ เนื่องจากมันเคยมีต้องการ Junmyeon ทั้งหมด จะแต่งงานกับ Yifan เพื่อให้ครอบครัวมีความสุข อยู่ด้วยกันจนพวกเขาไม่ได้เดินอีกต่อไป มันคือทั้งหมดที่เขาเคยต้องการ แต่ทำไมมันจึงยากที่จะ... ทำไม...
Junmyeon gasped สำหรับอากาศ และวิสัยทัศน์ของเขาได้กลายเป็นมัว
ตาของ Zitao widened ในช็อตเมื่อ Junmyeon ปะทุร้องไห้
ถูกข่าวทั่ววิทยุ และทุกคนเชียร์มัน
Junmyeon ได้เพียงยิ้มพิรี้พิไรตามหาได้ สำหรับเขา 'สงบศึก' กับเกาหลีเหนือไม่ได้ว่าการแก้ปัญหาการหยุดสงคราม แต่ถ้ามันสามารถตรึงได้ แล้วเขาซึ่งทุกคนจะใช้ตัวเลือก เขาได้ป่วยกับชาวต่างชาติเหล่านั้นทั้งหมดในประเทศของเขา มันเป็นเวลาสำหรับพวกเขาจะกลับบ้าน
ทุกคนเชียร์ whole-heartedly สำหรับประเทศของตนแม้มีแผลที่มี แต่ Junmyeon อยู่ในอารมณ์ไม่ฉลอง วิธีสามารถเขา เมื่อหัวใจถูกห้ำ viciously กับกรงซี่โครงของเขา อยากดูแฟนเขาเพื่อให้หมด ถูก Yifan ถูก Jongin ถูกทุกคน...
Kyungsoo มีนิพจน์เดียวกันเป็นเขา แต่ชาย luckier มากกว่า Junmyeon.
ไม่นานหลังจากนั้น Jongin แสดงค่า โดยประตูหน้าซีด เพศชาย tan ดูเหมือนจะ มีหักแขนของเขา แต่นอกจากนั้น เขาได้ไปอยู่ ไม่ใช้เวลานานสำหรับ Kyungsoo ร้องในบรรเทา และวิ่งกับแฟนของเขา Junmyeon จ้องไปที่พวกเขาในสยองขวัญเมื่อ Kyungsoo โยนตัวเองไป Jongin — winced ที่หนักที่ติดต่อทันที แต่ก็ผลักดันย้ายไป
ริมฝีปากของพวกเขาเร็ว ๆ นี้พบ และ Junmyeon ดูจากโรแมนติกฉาก
Junmyeon รอ
และเขาหวังว่า
หมด
ในนาที Yifan จะเดินผ่านประตูเดียวกัน เขาจะมีเลือด ออก แน่นอน อาจจะกระดูกหักบางคน Jongin แต่กระนั้น เขาถูกยังคงหายใจ ไม่ เนื่องจาก Junmyeon จะพยาบาลเขากลับสู่สุขภาพ และจะ healed Yifan เวลาไม่
Junmyeon จ้องไป blankly ที่ประตู เขา รอรอ และ รอ จนกระทั่งเขารู้สึกเกือบไปเพียงรอมี แล้วไม่ต้องทำอะไร เขาต้องดู Yifan เขาต้องแน่ใจว่า Yifan คือไร เริ่มต้น Junmyeon ใช้กับประตู แต่ชายหยุดชั่วคราว halfway เมื่อประตู swung เปิด
เขาบัวบานเป็นยิ้ม —
— ซึ่งได้อย่างรวดเร็วเดินลังเลก็ Zitao.
Zitao ของใบหน้าและแขนมีเลือด แต่มันไม่เหมือนเขาได้หักกระดูก ถ้ามันเป็นเฉพาะที่ Junmyeon จะเพียง shrug ปิด แต่มันเป็นนิพจน์ของ Zitao ที่เจ็บ Junmyeon อย่างใด น้องของ Yifan เปิดปากจะพูดบางสิ่งบางอย่าง แต่ Junmyeon ดำเนินต่อขั้นตอนของเขาก่อนที่จะเริ่มต้น เพศชายสูงจับ Junmyeon ก่อนหลังไม่ได้เดินผ่านมาเขา
Junmyeon sniffled indignantly "ผมไป — "
"ได้ไป"
"ไม่ ผมไป!!"
"พนิต Hyung !!!"
Junmyeon ดันสุด Zitao เก็บ childishly กรี๊ด เขา glared ที่ Zitao เหมือนจะมีเพียงกล่าวว่า สิ่งที่น่ากลัวที่ถูกเปอร์สที่ Junmyeon อยากจัดชิด แต่เขาเร็ว ๆ นี้ตระหนักว่า Zitao ไม่ได้ล้อเล่น และที่หลังก็เพิ่งหมดหวังเป็นเขา คลื่นของความโศกเศร้าล้างวิญญาณทั้งหมดของ Junmyeon ระบายออก เขาจนเขาไม่เหลือความแข็งแรง Junmyeon weakly stumbled ย้อนหลัง แต่แล้ว คว้าเขาก่อนที่เขาจะลดลงมือจัดการ Zitao
"เครื่องบินที่ Yifan และ Chanyeol-hyung ถูกในถูกพัดเป็นชิ้น Zitao กล่าวอย่างเงียบ ๆ "ไม่มีใครรอดชีวิต..."
Junmyeon ไม่สามารถ จะพูดอะไร แต่ จะหนีบบนสร้อยคอของเขา
"ไม่มีใครรอดชีวิต.."
Junmyeon เหมือนแสงของชีวิตของเขาได้ถูก yanked ไปกะทันหันจากเขา ที่จะเกิดของเขาให้โลกได้อ้อมกอดของความมืด เพราะเขาไม่สามารถดูเหมือนจะค้นหาสิ่งที่จะทำให้มันสว่างอีก
"ขอ Hyung..."
Junmyeon ครอบคลุมใบหน้าของเขา ด้วยมือของเขา
Yifan
เขาไม่แม้แต่จะบอกลาการ
***
ช้า แต่แน่ นอน สิ่งที่ได้รับดีกว่า
คนไม่ได้อยู่ในความกลัวอีกต่อไป
สองวันได้ผ่านในชั่วพริบตา ซึ่งหมายความว่า จะได้รับสองวันตั้งแต่ Yifan และ Chanyeol ประกาศตาย ซึ่งยังหมายความ ว่า จะได้รับสองวันตั้งแต่ Junmyeon มีเหตุผลไม่อยู่อีกต่อไป เขาคิดว่า Yifan ต่อไปโลกอื่น แต่เขารู้ว่า มันไม่ได้อะไร Yifan จะได้อยาก เพื่อ Junmyeon โยนความคิดของเขาไม่ดีจบชีวิตของเขา และบนเขาดียิ้มทั้งหมด
ที่สงครามสิ้นสุดลง...
แม้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น Junmyeon ต่อการทำงานในโรงพยาบาล และยิ้มอย่างกว้างขวางเมื่อ Sehun ที่เดินผ่านไป ตามเขาตามบางคนที่ volunteered เพื่อช่วยผู้บาดเจ็บ การกรีดร้องว่า เขากำลังจะ เป็นหมอที่ดีเช่น Junmyeon เมื่อเขาเติบโตมา
Junmyeon พบ Baekhyun ดาวน์ที่เช้า แต่พวกเขาไม่ได้อะไรยกเว้นการแลกเปลี่ยนรอยยิ้มสุภาพ ซึ่งได้ทั้งขวาวิธี เพราะ Junmyeon จะไม่รู้วิธีการตอบสนองถ้า Baekhyun เริ่มร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา อยากแบ่งปันความเจ็บปวดเกี่ยวกับ Chanyeol เป็นชัดเจนว่า Baekhyun mourned ผ่านเขาขาดทุนของ Chanyeol
Junmyeon แต่ไม่ได้ร้องไห้
แม้เขาไม่ได้หลั่งน้ำตาสำหรับ Yifan
Junmyeon เศร้า แต่ที่มัน เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่ร้อง wail หรือ whine มันเป็นสิ่งธรรมชาติจะทำอย่างไรเมื่อคนหายจึงเรียน ขวา... Junmyeon ไม่ลังเลที่จะทำได้ เนื่องจากมันเหมือนกลัว Yifan จะประชุมเพลิงเขาถ้าเขาไม่ได้ ครั้งนี้ เขารู้สึกดังนั้นกำพร้า และอยู่คนเดียว ปิด Junmyeon นำมือกอดตัวเอง เหมือนกับว่าเขาพยายามจดจำความอบอุ่น ใด Yifan ขึ้นเขา
Kyungsoo มีข้อสงสัยคนสุข Junmyeon เคยเห็น และว่า เป็นโชคดีจริง ๆ จะมี Jongin กลับไปยังในหนึ่งชิ้น Junmyeon อิจฉาพวกเขา และวิธีที่เขาปรารถนาชะตากรรมของเขากับ Yifan จะไปได้อย่างราบรื่นเป็นตน แต่บางทีมันเป็นชะตากรรมของ Kyungsoo และเขาไม่
Junmyeon ยืน โดยศพของ Yifan วันที่.
ก็ตลกว่าพวกเขาสร้างเป็นป่าช้าสำหรับ Yifan แต่ศพของเขาไม่ได้มีการ ทั้งหมดจะสามารถค้นหาจากอิฐของเครื่องบินเป็นชิ้นส่วนของมือกำแน่นกับสร้อยคอของเขาเทวดา พบว่าตัวเองต้องการปฏิเสธครั้ง เพราะไม่อยากเชื่อว่า มืออยู่เพื่อความรักของชีวิต Junmyeon แต่มีหลักฐานเพียงพอสำหรับทุกคนว่า Yifan ก็หายไป
ในที่สุด Junmyeon กำลังจะต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับ ไม่ได้เขา?
"คุณนี่ อีกด้วย"
Junmyeon ยิ้ม ด้วยตาปิด เขารับรู้เสียง โดยไม่ต้องมองผ่านไหล่ของเขา "และคุณกำลังต่อไปนี้ฉันนี่ อีกครั้ง"
Zitao ถอนหายใจขณะที่เขายืนอยู่ข้าง Junmyeon "คุณรู้ว่า ฉันแค่กังวล Hyung "
"Zitao กรุณา... ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับฉัน"
"Hyung..."
Junmyeon dusted กางเกงของเขาแม้ว่าพวกเขาสะอาด และเปิดทั่วไปเพศชายอายุน้อยกว่า questioningly "ใช่หรือไม่"
Zitao chewed มองเห็นในลิล่างของเขา เขาดูเหมือนว่าเขาได้ดิ้นรน ด้วยตัวเอง คงเกี่ยวกับคำถามที่จะถาม ในสุด Zitao เฉพาะ exhaled ผ่านจมูกของเขา และวางบนรอยยิ้มของเขาดีที่สุด
"เขากำลังจะแต่งงานกัน"
ประโยคนั้นรู้สึกเช่นค้อนหน้าอกของ Junmyeon เนื่องจากตาของเขาถูกเขียนเร็ว ๆ นี้กับ unshed น้ำตา
"เขาไม่ได้..."
Zitao พยักหน้าสาบาน "เขาได้วางแผนที่จะซื้อแหวนถ้าเขาเคย..." ชายดำ haired ไม่จบประโยคของเขา แต่มันก็เพียงพอสำหรับ Junmyeon เข้าใจ "คุณรู้ว่าเขารักคุณ..."
เป็นภาระถูกเอาออกไปจากหน้าอกของ Junmyeon ได้ Junmyeon รู้สึกตาเขียน เขารู้สึกเศร้ามาก โลกของเขาจางไปเข้มสมบูรณ์ เนื่องจากมันเคยมีต้องการ Junmyeon ทั้งหมด จะแต่งงานกับ Yifan เพื่อให้ครอบครัวมีความสุข อยู่ด้วยกันจนพวกเขาไม่ได้เดินอีกต่อไป มันคือทั้งหมดที่เขาเคยต้องการ แต่ทำไมมันจึงยากที่จะ... ทำไม...
Junmyeon gasped สำหรับอากาศ และวิสัยทัศน์ของเขาได้กลายเป็นมัว
ตาของ Zitao widened ในช็อตเมื่อ Junmyeon ปะทุร้องไห้
การแปล กรุณารอสักครู่..
The war had ended.
The news was all over the radio and everyone was cheering for it.
Junmyeon could only smile bitterly upon finding out. For him, ‘armistice’ with the North Korea wasn’t exactly the solution to stop the war, but if it could freeze it, then he—everyone would take the option. He was sick with all those foreigners in his country, anyway. It was time for them to go home.
Everyone was cheering whole-heartedly for their country despite the wounds they had. But Junmyeon was in no mood to celebrate. How could he, when his heart was pounding viciously against his rib cage, wanting to see his boyfriend so desperately? Is Yifan all right? Is Jongin all right? Is everyone all right...?
Kyungsoo had the same expression as him, but the male was luckier than Junmyeon.
Not long after that, Jongin showed up by the door with a pale face. The tan male seemed to have broken his arm, but other than that, he was going to live. It didn’t take long for Kyungsoo to scream in relief and ran to his boyfriend. Junmyeon stared at them in horror when Kyungsoo threw himself to Jongin—who winced hard at the sudden contact, but did nothing to push the former away.
Their lips soon met, and Junmyeon looked away from the romantic scene.
Junmyeon waited.
And he hoped.
Desperately.
In a minute, Yifan would walk through the same door. He would be bleeding, of course, perhaps a few broken bones like Jongin, but nonetheless, he was still breathing. It was all right, because Junmyeon would nurse him back to health and Yifan would be healed in no time.
Junmyeon stared blankly at the door. He waited, waited and waited, until he felt almost impossible to just wait there and do nothing. He needed to see Yifan. He needed to make sure that Yifan was okay. Junmyeon started running to the door, but the male paused halfway when the door swung open.
He bloomed into a smile—
—which quickly faltered because it was Zitao.
Zitao’s face and arms were bleeding, but it didn’t seem like he had broken bones. If it was only that, Junmyeon would just shrug it off. But it was Zitao’s expression that somehow hurt Junmyeon. The younger brother of Yifan opened his mouth to say something, but Junmyeon resumed his steps before he even started. The taller male caught Junmyeon before the latter was able to walk past him.
Junmyeon sniffled indignantly. “Let me go—“
“He’s gone.”
“No, let me go!!”
“He’s gone, Hyung!!!”
Junmyeon pushed Zitao away childishly with a scream. He glared at Zitao like the latter had just said something so terrible that was worth a slap. Junmyeon wanted to snap, but he soon realized that Zitao wasn’t joking and that the latter was just as desperate as him. A wave of sadness washed Junmyeon’s entire soul, draining him out, until he had no strength left. Junmyeon weakly stumbled backward, but then Zitao managed to grab him before he fell.
“The aircraft where Yifan and Chanyeol-hyung were in was blown to pieces,” Zitao said quietly. “No one survived...”
Junmyeon was unable to say anything, but to clutch onto his necklace.
"No one survived..."
Junmyeon felt like the light of his life had been yanked away abruptly from him. That it caused his world to be embraced by darkness, because he couldn't seem to find something to make it bright again.
"I'm sorry, Hyung..."
Junmyeon covered his face with his hands.
Yifan.
He didn't even able to say goodbye.
***
Slowly, but surely, things were getting better.
People didn’t live in fear anymore.
Two days had passed in a blink of an eye. Which meant it had been two days since Yifan and Chanyeol were announced dead. Which also meant that it had been two days since Junmyeon had no reason to live anymore. He thought of following Yifan to the other world, but he knew that it wasn't what Yifan would've wanted. So Junmyeon threw all of his bad thoughts to end his life and put on his best smile.
At least the war had ended...
Despite everything that happened, Junmyeon continued to work at the hospital, and he smiled widely when Sehun passed by as he followed some people who volunteered to help the wounded people, screaming that he was going to be a great doctor like Junmyeon when he grew up.
Junmyeon met Baekhyun downtown that morning, but they did nothing except to exchange a polite smile. Which was all right that way, because Junmyeon wouldn’t know how to respond if Baekhyun started crying in his arms, wanting to share the pain about Chanyeol. It was clear that Baekhyun mourned over his loss of Chanyeol.
But Junmyeon didn’t cry.
He hadn't even shed a tear for Yifan.
Junmyeon was sad, but that was it. He didn’t know why he couldn’t cry, wail or whine. It was a natural thing to do when someone lost so dear, right...? Junmyeon was hesitant to do it, because it was like he was afraid Yifan would scold him if he did. At times like this, he felt so helpless and alone. Junmyeon brought his hands to hug himself close, as if he was trying to remember the warmth whenever Yifan held him.
Kyungsoo was no doubt the happiest man Junmyeon had ever seen. And that he was really lucky to be able to have Jongin back still in one piece. Junmyeon envied them, and how he wished his fate with Yifan would go smoothly just as theirs. But perhaps it was Kyungsoo's fate and not his.
Junmyeon was standing by Yifan’s grave that day.
It was funny how they created a grave for Yifan, but his corpse wasn’t even there. All they could find from the rubble of the aircraft was a piece of hand clutching tightly to his angel necklace. Junmyeon found himself wanting to refuse at times, because he didn't want to believe that the hand belonged to the love of his life, but it was enough proof for everyone that Yifan was gone.
Eventually, Junmyeon was going to have to learn to accept, wasn't he?
“You’re here, again.”
Junmyeon smiled with his eyes closed. He recognized the voice without having to look over his shoulder. “And you’re following me here, again.”
Zitao sighed as he stood beside Junmyeon. “You know I’m just worried, Hyung.”
“Zitao, please... You don’t have to worry about me.”
“Hyung...”
Junmyeon dusted his pants even though they were clean and turned around to the younger male questioningly. “Yes?”
Zitao visibly chewed on his lower lip. He looked like he was struggling with himself, probably regarding the question he was about to ask. In the end, Zitao only exhaled through his nose and put on his best smile.
“He was going to marry you.”
That sentence felt like a hammer to Junmyeon’s chest because his eyes were soon burned with unshed tears.
“He did...”
Zitao nodded solemnly. “He was planning to buy you a ring if he ever...” The black-haired male never finished his sentence, but it was enough for Junmyeon to understand. “You know how much he loved you...”
It was as if the burden was taken away from Junmyeon’s chest. Junmyeon felt his eyes burning. He felt extremely sad. His dimmed world went dark completely, because it was all Junmyeon had ever wanted. To marry Yifan, to have a happy family, to live together until they couldn't even walk anymore. It was all he ever wanted, but why was it so hard to get...? Why...?
Junmyeon gasped for air and his vision became blurry.
Zitao’s eyes widened in shock when Junmyeon burst out crying.
The news was all over the radio and everyone was cheering for it.
Junmyeon could only smile bitterly upon finding out. For him, ‘armistice’ with the North Korea wasn’t exactly the solution to stop the war, but if it could freeze it, then he—everyone would take the option. He was sick with all those foreigners in his country, anyway. It was time for them to go home.
Everyone was cheering whole-heartedly for their country despite the wounds they had. But Junmyeon was in no mood to celebrate. How could he, when his heart was pounding viciously against his rib cage, wanting to see his boyfriend so desperately? Is Yifan all right? Is Jongin all right? Is everyone all right...?
Kyungsoo had the same expression as him, but the male was luckier than Junmyeon.
Not long after that, Jongin showed up by the door with a pale face. The tan male seemed to have broken his arm, but other than that, he was going to live. It didn’t take long for Kyungsoo to scream in relief and ran to his boyfriend. Junmyeon stared at them in horror when Kyungsoo threw himself to Jongin—who winced hard at the sudden contact, but did nothing to push the former away.
Their lips soon met, and Junmyeon looked away from the romantic scene.
Junmyeon waited.
And he hoped.
Desperately.
In a minute, Yifan would walk through the same door. He would be bleeding, of course, perhaps a few broken bones like Jongin, but nonetheless, he was still breathing. It was all right, because Junmyeon would nurse him back to health and Yifan would be healed in no time.
Junmyeon stared blankly at the door. He waited, waited and waited, until he felt almost impossible to just wait there and do nothing. He needed to see Yifan. He needed to make sure that Yifan was okay. Junmyeon started running to the door, but the male paused halfway when the door swung open.
He bloomed into a smile—
—which quickly faltered because it was Zitao.
Zitao’s face and arms were bleeding, but it didn’t seem like he had broken bones. If it was only that, Junmyeon would just shrug it off. But it was Zitao’s expression that somehow hurt Junmyeon. The younger brother of Yifan opened his mouth to say something, but Junmyeon resumed his steps before he even started. The taller male caught Junmyeon before the latter was able to walk past him.
Junmyeon sniffled indignantly. “Let me go—“
“He’s gone.”
“No, let me go!!”
“He’s gone, Hyung!!!”
Junmyeon pushed Zitao away childishly with a scream. He glared at Zitao like the latter had just said something so terrible that was worth a slap. Junmyeon wanted to snap, but he soon realized that Zitao wasn’t joking and that the latter was just as desperate as him. A wave of sadness washed Junmyeon’s entire soul, draining him out, until he had no strength left. Junmyeon weakly stumbled backward, but then Zitao managed to grab him before he fell.
“The aircraft where Yifan and Chanyeol-hyung were in was blown to pieces,” Zitao said quietly. “No one survived...”
Junmyeon was unable to say anything, but to clutch onto his necklace.
"No one survived..."
Junmyeon felt like the light of his life had been yanked away abruptly from him. That it caused his world to be embraced by darkness, because he couldn't seem to find something to make it bright again.
"I'm sorry, Hyung..."
Junmyeon covered his face with his hands.
Yifan.
He didn't even able to say goodbye.
***
Slowly, but surely, things were getting better.
People didn’t live in fear anymore.
Two days had passed in a blink of an eye. Which meant it had been two days since Yifan and Chanyeol were announced dead. Which also meant that it had been two days since Junmyeon had no reason to live anymore. He thought of following Yifan to the other world, but he knew that it wasn't what Yifan would've wanted. So Junmyeon threw all of his bad thoughts to end his life and put on his best smile.
At least the war had ended...
Despite everything that happened, Junmyeon continued to work at the hospital, and he smiled widely when Sehun passed by as he followed some people who volunteered to help the wounded people, screaming that he was going to be a great doctor like Junmyeon when he grew up.
Junmyeon met Baekhyun downtown that morning, but they did nothing except to exchange a polite smile. Which was all right that way, because Junmyeon wouldn’t know how to respond if Baekhyun started crying in his arms, wanting to share the pain about Chanyeol. It was clear that Baekhyun mourned over his loss of Chanyeol.
But Junmyeon didn’t cry.
He hadn't even shed a tear for Yifan.
Junmyeon was sad, but that was it. He didn’t know why he couldn’t cry, wail or whine. It was a natural thing to do when someone lost so dear, right...? Junmyeon was hesitant to do it, because it was like he was afraid Yifan would scold him if he did. At times like this, he felt so helpless and alone. Junmyeon brought his hands to hug himself close, as if he was trying to remember the warmth whenever Yifan held him.
Kyungsoo was no doubt the happiest man Junmyeon had ever seen. And that he was really lucky to be able to have Jongin back still in one piece. Junmyeon envied them, and how he wished his fate with Yifan would go smoothly just as theirs. But perhaps it was Kyungsoo's fate and not his.
Junmyeon was standing by Yifan’s grave that day.
It was funny how they created a grave for Yifan, but his corpse wasn’t even there. All they could find from the rubble of the aircraft was a piece of hand clutching tightly to his angel necklace. Junmyeon found himself wanting to refuse at times, because he didn't want to believe that the hand belonged to the love of his life, but it was enough proof for everyone that Yifan was gone.
Eventually, Junmyeon was going to have to learn to accept, wasn't he?
“You’re here, again.”
Junmyeon smiled with his eyes closed. He recognized the voice without having to look over his shoulder. “And you’re following me here, again.”
Zitao sighed as he stood beside Junmyeon. “You know I’m just worried, Hyung.”
“Zitao, please... You don’t have to worry about me.”
“Hyung...”
Junmyeon dusted his pants even though they were clean and turned around to the younger male questioningly. “Yes?”
Zitao visibly chewed on his lower lip. He looked like he was struggling with himself, probably regarding the question he was about to ask. In the end, Zitao only exhaled through his nose and put on his best smile.
“He was going to marry you.”
That sentence felt like a hammer to Junmyeon’s chest because his eyes were soon burned with unshed tears.
“He did...”
Zitao nodded solemnly. “He was planning to buy you a ring if he ever...” The black-haired male never finished his sentence, but it was enough for Junmyeon to understand. “You know how much he loved you...”
It was as if the burden was taken away from Junmyeon’s chest. Junmyeon felt his eyes burning. He felt extremely sad. His dimmed world went dark completely, because it was all Junmyeon had ever wanted. To marry Yifan, to have a happy family, to live together until they couldn't even walk anymore. It was all he ever wanted, but why was it so hard to get...? Why...?
Junmyeon gasped for air and his vision became blurry.
Zitao’s eyes widened in shock when Junmyeon burst out crying.
การแปล กรุณารอสักครู่..
สงครามจบแล้ว
ข่าวทั้งวิทยุ และทุกคนก็เชียร์มัน
จุนมยอนได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อการหา สำหรับเขา ' ศึก ' กับเกาหลีเหนือไม่ใช่ทางออกที่จะหยุดสงคราม แต่ถ้ามันไม่สามารถหยุดมัน เขาทุกคนจะใช้ตัวเลือก เขาป่วย พวกชาวต่างชาติในประเทศของเขาอยู่แล้ว มันเป็นเวลาสำหรับพวกเขาที่จะกลับบ้าน
ทุกคนเชียร์เต็มที่เพื่อประเทศชาติ แม้บาดแผลที่พวกเขามี แต่ จุนมยอนก็ไม่มีอารมณ์ฉลอง เขาทำได้อย่างไร เมื่อหัวใจของเขากำลังเต้นแรงอย่างเหี้ยมโหดกับซี่โครงเขา อยากเห็นแฟนของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ? คือยิแฟน โอเค ? คือจองอินใช่มั้ย ? ทุกคนปลอดภัย . . . . . . . ?
kyungsoo มีความรู้สึกเดียวกันกับเขา แต่ชายก็โชคดีกว่าคน จุนมยอน
.หลังจากนั้นไม่นาน จงอินก็โผล่มาเปิดประตูด้วยใบหน้าซีดเซียว ชายแทน ดูเหมือนจะหักแขนเขา แต่กว่าที่เขาจะมีชีวิตอยู่ มันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับ kyungsoo กรีดร้องในการบรรเทาและวิ่งกับแฟนของเขา จุนมยอนจ้องพวกในหนังสยองขวัญเมื่อ kyungsoo โยนตัวเองกับจงอิน ที่ winced อย่างหนักที่ติดต่อทันที แต่ไม่ดันก่อนไป
.ริมฝีปากของเขาเร็วๆนี้เจอกัน และ จุนมยอนมองออกไปจากฉากโรแมนติก
จุนมยอนรออยู่ และเขาหวัง
หา ในนาทีนี้ ยิแฟน จะเดินผ่านประตูเดียวกัน เขาจะเลือดไหล , แน่นอน , บางทีบางหักกระดูกเหมือนจงอิน แต่อย่างไรก็ตาม เขายังหายใจอยู่ ไม่เป็นไร เพราะ จุนมยอนก็พยาบาลเขากลับไปที่สุขภาพและยิแฟน จะหายในเวลาไม่นาน
จุนมยอนจ้องอย่างว่างเปล่า ที่ประตู เขารอ รอ รอ รอ จนเขารู้สึกว่าเกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะรอแล้วได้อะไร เขาต้องการที่จะเห็นยิแฟน . เขาต้องการให้แน่ใจว่า ยิแฟน ก็โอเค จุนมยอนเริ่มทำงานไปที่ประตู แต่ชายหยุดกลางคัน เมื่อประตูเปิดออก
เขาออกดอกเป็นรอยยิ้ม -
- ซึ่งเร็วสะดุด เพราะมัน zitao
.zitao ใบหน้าและแขนมีเลือดออก แต่มันดูไม่เหมือนเขาได้หักกระดูก ถ้ามันเป็นเพียงว่า จุนมยอนก็ทิ้งมันซะ แต่มันก็ zitao สีหน้าว่าเจ็บปวด จุนมยอน . น้องชายของยิแฟน อ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ จุนมยอนต่อขั้นตอนของเขาก่อนที่เขาจะเริ่ม สูงกว่าผู้ชายจับ จุนมยอนก่อนหลังได้
เดินผ่านเขาsniffled เกรี้ยวกราด จุนมยอน . " ปล่อยฉันนะ "
" เขาหายไปแล้ว "
" ไม่ ปล่อยนะ "
" เขาจากไปแล้ว พี่ ! ! ! ! ! ! ! ! "
จุนมยอนผลัก zitao ไปแบบเด็กๆ กับเสียงกรีดร้อง เขาจ้องมอง zitao เหมือนหลังเพิ่งกล่าวอะไรบางอย่างที่น่ากลัว ที่คุ้มค่าตบ จุนมยอนอยากจะตะครุบ แต่ไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่า zitao ไม่ได้ตลกและที่หลังก็สิ้นหวังเหมือนอย่างเขาคลื่นแห่งความเศร้าล้างวิญญาณทั้ง จุนมยอนก็ระบายออกมา จนเขาไม่มีพลังเหลืออีกแล้ว กระดักกระเดี้ย จุนมยอนสะดุดไปข้างหลัง แต่แล้ว zitao จัดการคว้าเขา ก่อนที่เขาจะล้ม
" ชานยอลฮยองและอากาศยานที่ยิแฟนได้เป่าชิ้น " zitao กล่าวอย่างเงียบๆ " ไม่มีใครรอด . . . . . . . "
จุนมยอนไม่พูดอะไรแต่คว้าบนสร้อยคอของเขา
" ไม่มีใครรอด. . . . . . . "
จุนมยอนรู้สึกเหมือนแสงของชีวิตของเขาถูกกระชากออกไปทันที จากเขา ที่ทำให้โลกของเขาเป็น embraced โดยความมืด เพราะเขาไม่สามารถดูเหมือนจะหาอะไรให้มันสดใสอีกครั้ง
" ขอโทษนะพี่ . . . . . . . "
จุนมยอนปกคลุมใบหน้าของเขามือ
ยิแฟน
เขาไม่ได้แม้แต่จะบอกลา
* * *
ช้า แต่แน่นอนสิ่งที่ได้รับดีกว่า
.คนไม่ได้อยู่ในความกลัวอีกแล้ว
สองวันผ่านไปในชั่วพริบตา ซึ่งหมายความได้สองวัน และชานยอลได้ประกาศตั้งแต่ยิแฟนตาย ซึ่งก็หมายถึงว่า มันได้สองวัน ตั้งแต่ จุนมยอนก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่อีกต่อไปแล้ว เขาคิดว่าต่อไปนี้ยิแฟน ไปยังโลกอื่น ๆ แต่เขารู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ยิแฟน คงต้องการดังนั้น จุนมยอนโยนทั้งหมดของความคิดที่ไม่ดีของเขาเพื่อจบชีวิตตัวเอง และยิ้มของเขาที่ดีที่สุด
อย่างน้อยสงครามได้สิ้นสุดลง . . . . . . .
แม้จะมีทุกอย่างที่เกิดขึ้น จุนมยอนยังคงทำงานที่โรงพยาบาล เขายิ้มกว้างเมื่อเซฮุนปีผ่านไปเขาก็ตาม บางคนอาสาจะช่วยบาดเจ็บ คนร้องเขาจะเป็นหมอที่ยิ่งใหญ่อย่าง จุนมยอนเมื่อเขาโตขึ้น
แบคฮยอน จุนมยอนเจอในตอนเช้า แต่ก็ไม่มีอะไรนอกจากแลกกับรอยยิ้มสุภาพ ซึ่งเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เพราะ จุนมยอนไม่รู้จะตอบยังไง ถ้าแบคฮยอนร้องไห้ในอ้อมกอดของเขา อยากจะแบ่งปันความเจ็บปวดกับชานยอล . มันชัดเจนว่าแบคฮยอนไว้ทุกข์การสูญเสียของเขามากกว่าของชานยอล
แต่ จุนมยอนไม่ได้ร้องไห้
เขาไม่หลั่งน้ำตาเพื่อยิแฟน
.จุนมยอนเศร้า แต่ก็แค่นั้น เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่ร้อง ครวญคราง หรือเสียงหอน มันเป็นสิ่งที่ธรรมชาติทำเมื่อมีคนสูญเสียที่รัก ใช่ . . . . . . . ? จุนมยอนก็ลังเลที่จะทำมันเพราะมันเหมือนเขากลัวยิแฟน จะตำหนิเขาถ้าเขาทำ ในเวลาแบบนี้ เขารู้สึกอ้างว้างและโดดเดี่ยว จุนมยอนนำมือของเขากอดตัวเองปิดถ้าเขาพยายามที่จะจำความอบอุ่นทุกครั้งที่ยิแฟน กอดเขา
kyungsoo คือไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้ชายที่มีความสุข จุนมยอนเคยเห็น และเขาโชคดีจริงๆ ที่สามารถ มีจงอินกลับยังอยู่ในชิ้นเดียว จุนมยอนอิจฉาเขา และว่าเขาปรารถนาชะตาของเขากับยิแฟน จะไปได้อย่างราบรื่นเช่นเดียวกับพวกเขา แต่บางทีมันก็ kyungsoo โชคชะตา
ไม่ใช่ของเขาจุนมยอนยืนอยู่ยิแฟน หลุมฝังศพ วันนั้น
มันเป็นตลกวิธีการที่พวกเขาสร้างสุสานยิแฟน แต่ศพของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วยซ้ำ ทั้งหมดที่พวกเขาอาจพบจากซากของเครื่องบินเป็นชิ้นส่วนของมือกำแน่นสร้อยคอของเขา นางฟ้า พบว่าตัวเองต้องการที่จะปฏิเสธ จุนมยอนตลอดเวลา เพราะเขาไม่อยากจะเชื่อเลย ว่ามือของความรักของชีวิตของเขาแต่มันก็เพียงพอสำหรับทุกคนที่ยิแฟน หายไป
ในที่สุด จุนมยอนก็ต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับไม่ใช่เหรอ
" มาอีกแล้ว "
จุนมยอนยิ้มด้วยตาของเขาปิด เขาจำเสียงได้โดยไม่ต้องมองผ่านไหล่ของเขา " นายตามฉันมาที่นี่อีกแล้ว "
zitao ถอนหายใจในขณะที่เขายืนอยู่ข้างๆ จุนมยอน . " คุณรู้มั้ย ฉันแค่เป็นห่วงพี่ " " zitao
,ได้โปรด . . . . . . . คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉัน . . . "
" พี่ . . . . . . . "
จุนมยอนปัดฝุ่นกางเกงของเขาถึงแม้ว่าพวกเขามีความสะอาดและหันกลับไปยังน้องชายอย่างน่าสงสัย . " ครับ ? ? ? ? ? ? "
zitao เป็นตัวเป็นตนเคี้ยวบนริมฝีปากล่าง . เขาดูเหมือนเขากำลังต่อสู้กับตัวเอง อาจจะเกี่ยวกับคำถามที่เขาจะถาม ในที่สุด zitao เพียงหายใจออกผ่านจมูกของเขา และยิ้ม
ดีที่สุดของเขา" เขากำลังจะแต่งงานกับเธอ "
ประโยคนั้นเหมือนค้อนอก จุนมยอน เพราะดวงตาของเขาแล้วเผาด้วยน้ำตา unshed
" เขา . . . . . . . "
zitao พยักหน้าเคร่งขรึม . " เขากำลังวางแผนจะซื้อแหวน ถ้าเขาเคย . . . . . . . " ชายผมดำไม่จบประโยคของเขา แต่มันก็เพียงพอสำหรับ จุนมยอนให้เข้าใจ " คุณก็รู้ว่าเขารักเธอมากเท่าไหร่ . . . . . . . "
มันเหมือนกับว่าภาระที่ถูกพรากไปจากอก จุนมยอน ) ตาของเขา จุนมยอนรู้สึกแสบร้อน เขารู้สึกเสียใจอย่างมาก โลกก็มืดสลัวของเขาโดยสิ้นเชิง เพราะมันเป็น จุนมยอนเคยต้องการ แต่งงานยิแฟน มี ครอบครัวมีความสุข อยู่ด้วยกันจนกว่าพวกเขาจะไม่สามารถเดินได้อีกต่อไป นั่นคือทั้งหมดที่เขาเคยต้องการ แต่ทำไมมันจึงยากที่จะได้รับ . . . . . . . ? ทำไม . . . ?
อ้าปากค้าง จุนมยอนอากาศและวิสัยทัศน์ของเขาเริ่มเบลอ
zitao ของตาเบิกกว้างตกใจเมื่อ จุนมยอน
ร้องไห้ออกมา
ข่าวทั้งวิทยุ และทุกคนก็เชียร์มัน
จุนมยอนได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อการหา สำหรับเขา ' ศึก ' กับเกาหลีเหนือไม่ใช่ทางออกที่จะหยุดสงคราม แต่ถ้ามันไม่สามารถหยุดมัน เขาทุกคนจะใช้ตัวเลือก เขาป่วย พวกชาวต่างชาติในประเทศของเขาอยู่แล้ว มันเป็นเวลาสำหรับพวกเขาที่จะกลับบ้าน
ทุกคนเชียร์เต็มที่เพื่อประเทศชาติ แม้บาดแผลที่พวกเขามี แต่ จุนมยอนก็ไม่มีอารมณ์ฉลอง เขาทำได้อย่างไร เมื่อหัวใจของเขากำลังเต้นแรงอย่างเหี้ยมโหดกับซี่โครงเขา อยากเห็นแฟนของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ? คือยิแฟน โอเค ? คือจองอินใช่มั้ย ? ทุกคนปลอดภัย . . . . . . . ?
kyungsoo มีความรู้สึกเดียวกันกับเขา แต่ชายก็โชคดีกว่าคน จุนมยอน
.หลังจากนั้นไม่นาน จงอินก็โผล่มาเปิดประตูด้วยใบหน้าซีดเซียว ชายแทน ดูเหมือนจะหักแขนเขา แต่กว่าที่เขาจะมีชีวิตอยู่ มันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับ kyungsoo กรีดร้องในการบรรเทาและวิ่งกับแฟนของเขา จุนมยอนจ้องพวกในหนังสยองขวัญเมื่อ kyungsoo โยนตัวเองกับจงอิน ที่ winced อย่างหนักที่ติดต่อทันที แต่ไม่ดันก่อนไป
.ริมฝีปากของเขาเร็วๆนี้เจอกัน และ จุนมยอนมองออกไปจากฉากโรแมนติก
จุนมยอนรออยู่ และเขาหวัง
หา ในนาทีนี้ ยิแฟน จะเดินผ่านประตูเดียวกัน เขาจะเลือดไหล , แน่นอน , บางทีบางหักกระดูกเหมือนจงอิน แต่อย่างไรก็ตาม เขายังหายใจอยู่ ไม่เป็นไร เพราะ จุนมยอนก็พยาบาลเขากลับไปที่สุขภาพและยิแฟน จะหายในเวลาไม่นาน
จุนมยอนจ้องอย่างว่างเปล่า ที่ประตู เขารอ รอ รอ รอ จนเขารู้สึกว่าเกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะรอแล้วได้อะไร เขาต้องการที่จะเห็นยิแฟน . เขาต้องการให้แน่ใจว่า ยิแฟน ก็โอเค จุนมยอนเริ่มทำงานไปที่ประตู แต่ชายหยุดกลางคัน เมื่อประตูเปิดออก
เขาออกดอกเป็นรอยยิ้ม -
- ซึ่งเร็วสะดุด เพราะมัน zitao
.zitao ใบหน้าและแขนมีเลือดออก แต่มันดูไม่เหมือนเขาได้หักกระดูก ถ้ามันเป็นเพียงว่า จุนมยอนก็ทิ้งมันซะ แต่มันก็ zitao สีหน้าว่าเจ็บปวด จุนมยอน . น้องชายของยิแฟน อ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ จุนมยอนต่อขั้นตอนของเขาก่อนที่เขาจะเริ่ม สูงกว่าผู้ชายจับ จุนมยอนก่อนหลังได้
เดินผ่านเขาsniffled เกรี้ยวกราด จุนมยอน . " ปล่อยฉันนะ "
" เขาหายไปแล้ว "
" ไม่ ปล่อยนะ "
" เขาจากไปแล้ว พี่ ! ! ! ! ! ! ! ! "
จุนมยอนผลัก zitao ไปแบบเด็กๆ กับเสียงกรีดร้อง เขาจ้องมอง zitao เหมือนหลังเพิ่งกล่าวอะไรบางอย่างที่น่ากลัว ที่คุ้มค่าตบ จุนมยอนอยากจะตะครุบ แต่ไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่า zitao ไม่ได้ตลกและที่หลังก็สิ้นหวังเหมือนอย่างเขาคลื่นแห่งความเศร้าล้างวิญญาณทั้ง จุนมยอนก็ระบายออกมา จนเขาไม่มีพลังเหลืออีกแล้ว กระดักกระเดี้ย จุนมยอนสะดุดไปข้างหลัง แต่แล้ว zitao จัดการคว้าเขา ก่อนที่เขาจะล้ม
" ชานยอลฮยองและอากาศยานที่ยิแฟนได้เป่าชิ้น " zitao กล่าวอย่างเงียบๆ " ไม่มีใครรอด . . . . . . . "
จุนมยอนไม่พูดอะไรแต่คว้าบนสร้อยคอของเขา
" ไม่มีใครรอด. . . . . . . "
จุนมยอนรู้สึกเหมือนแสงของชีวิตของเขาถูกกระชากออกไปทันที จากเขา ที่ทำให้โลกของเขาเป็น embraced โดยความมืด เพราะเขาไม่สามารถดูเหมือนจะหาอะไรให้มันสดใสอีกครั้ง
" ขอโทษนะพี่ . . . . . . . "
จุนมยอนปกคลุมใบหน้าของเขามือ
ยิแฟน
เขาไม่ได้แม้แต่จะบอกลา
* * *
ช้า แต่แน่นอนสิ่งที่ได้รับดีกว่า
.คนไม่ได้อยู่ในความกลัวอีกแล้ว
สองวันผ่านไปในชั่วพริบตา ซึ่งหมายความได้สองวัน และชานยอลได้ประกาศตั้งแต่ยิแฟนตาย ซึ่งก็หมายถึงว่า มันได้สองวัน ตั้งแต่ จุนมยอนก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่อีกต่อไปแล้ว เขาคิดว่าต่อไปนี้ยิแฟน ไปยังโลกอื่น ๆ แต่เขารู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ยิแฟน คงต้องการดังนั้น จุนมยอนโยนทั้งหมดของความคิดที่ไม่ดีของเขาเพื่อจบชีวิตตัวเอง และยิ้มของเขาที่ดีที่สุด
อย่างน้อยสงครามได้สิ้นสุดลง . . . . . . .
แม้จะมีทุกอย่างที่เกิดขึ้น จุนมยอนยังคงทำงานที่โรงพยาบาล เขายิ้มกว้างเมื่อเซฮุนปีผ่านไปเขาก็ตาม บางคนอาสาจะช่วยบาดเจ็บ คนร้องเขาจะเป็นหมอที่ยิ่งใหญ่อย่าง จุนมยอนเมื่อเขาโตขึ้น
แบคฮยอน จุนมยอนเจอในตอนเช้า แต่ก็ไม่มีอะไรนอกจากแลกกับรอยยิ้มสุภาพ ซึ่งเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เพราะ จุนมยอนไม่รู้จะตอบยังไง ถ้าแบคฮยอนร้องไห้ในอ้อมกอดของเขา อยากจะแบ่งปันความเจ็บปวดกับชานยอล . มันชัดเจนว่าแบคฮยอนไว้ทุกข์การสูญเสียของเขามากกว่าของชานยอล
แต่ จุนมยอนไม่ได้ร้องไห้
เขาไม่หลั่งน้ำตาเพื่อยิแฟน
.จุนมยอนเศร้า แต่ก็แค่นั้น เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่ร้อง ครวญคราง หรือเสียงหอน มันเป็นสิ่งที่ธรรมชาติทำเมื่อมีคนสูญเสียที่รัก ใช่ . . . . . . . ? จุนมยอนก็ลังเลที่จะทำมันเพราะมันเหมือนเขากลัวยิแฟน จะตำหนิเขาถ้าเขาทำ ในเวลาแบบนี้ เขารู้สึกอ้างว้างและโดดเดี่ยว จุนมยอนนำมือของเขากอดตัวเองปิดถ้าเขาพยายามที่จะจำความอบอุ่นทุกครั้งที่ยิแฟน กอดเขา
kyungsoo คือไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้ชายที่มีความสุข จุนมยอนเคยเห็น และเขาโชคดีจริงๆ ที่สามารถ มีจงอินกลับยังอยู่ในชิ้นเดียว จุนมยอนอิจฉาเขา และว่าเขาปรารถนาชะตาของเขากับยิแฟน จะไปได้อย่างราบรื่นเช่นเดียวกับพวกเขา แต่บางทีมันก็ kyungsoo โชคชะตา
ไม่ใช่ของเขาจุนมยอนยืนอยู่ยิแฟน หลุมฝังศพ วันนั้น
มันเป็นตลกวิธีการที่พวกเขาสร้างสุสานยิแฟน แต่ศพของเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วยซ้ำ ทั้งหมดที่พวกเขาอาจพบจากซากของเครื่องบินเป็นชิ้นส่วนของมือกำแน่นสร้อยคอของเขา นางฟ้า พบว่าตัวเองต้องการที่จะปฏิเสธ จุนมยอนตลอดเวลา เพราะเขาไม่อยากจะเชื่อเลย ว่ามือของความรักของชีวิตของเขาแต่มันก็เพียงพอสำหรับทุกคนที่ยิแฟน หายไป
ในที่สุด จุนมยอนก็ต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับไม่ใช่เหรอ
" มาอีกแล้ว "
จุนมยอนยิ้มด้วยตาของเขาปิด เขาจำเสียงได้โดยไม่ต้องมองผ่านไหล่ของเขา " นายตามฉันมาที่นี่อีกแล้ว "
zitao ถอนหายใจในขณะที่เขายืนอยู่ข้างๆ จุนมยอน . " คุณรู้มั้ย ฉันแค่เป็นห่วงพี่ " " zitao
,ได้โปรด . . . . . . . คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉัน . . . "
" พี่ . . . . . . . "
จุนมยอนปัดฝุ่นกางเกงของเขาถึงแม้ว่าพวกเขามีความสะอาดและหันกลับไปยังน้องชายอย่างน่าสงสัย . " ครับ ? ? ? ? ? ? "
zitao เป็นตัวเป็นตนเคี้ยวบนริมฝีปากล่าง . เขาดูเหมือนเขากำลังต่อสู้กับตัวเอง อาจจะเกี่ยวกับคำถามที่เขาจะถาม ในที่สุด zitao เพียงหายใจออกผ่านจมูกของเขา และยิ้ม
ดีที่สุดของเขา" เขากำลังจะแต่งงานกับเธอ "
ประโยคนั้นเหมือนค้อนอก จุนมยอน เพราะดวงตาของเขาแล้วเผาด้วยน้ำตา unshed
" เขา . . . . . . . "
zitao พยักหน้าเคร่งขรึม . " เขากำลังวางแผนจะซื้อแหวน ถ้าเขาเคย . . . . . . . " ชายผมดำไม่จบประโยคของเขา แต่มันก็เพียงพอสำหรับ จุนมยอนให้เข้าใจ " คุณก็รู้ว่าเขารักเธอมากเท่าไหร่ . . . . . . . "
มันเหมือนกับว่าภาระที่ถูกพรากไปจากอก จุนมยอน ) ตาของเขา จุนมยอนรู้สึกแสบร้อน เขารู้สึกเสียใจอย่างมาก โลกก็มืดสลัวของเขาโดยสิ้นเชิง เพราะมันเป็น จุนมยอนเคยต้องการ แต่งงานยิแฟน มี ครอบครัวมีความสุข อยู่ด้วยกันจนกว่าพวกเขาจะไม่สามารถเดินได้อีกต่อไป นั่นคือทั้งหมดที่เขาเคยต้องการ แต่ทำไมมันจึงยากที่จะได้รับ . . . . . . . ? ทำไม . . . ?
อ้าปากค้าง จุนมยอนอากาศและวิสัยทัศน์ของเขาเริ่มเบลอ
zitao ของตาเบิกกว้างตกใจเมื่อ จุนมยอน
ร้องไห้ออกมา
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- งานบ้านก็ไม่ได้เรื่อง
- I swear
- 주땡
- both are me
- just get love me
- just so you now come get me
- Sorry, you make me feel that you are a m
- ฉันได้ยกเลิกการสั่งซื้อของคุณแล้วขออภัยอ
- i need your trust
- He can answer questions on his own.
- ฉันลืม
- Junmyeon didn’t understand why the war h
- เพียงคุณในหัวใจ
- Ok just message me when you get out
- i need your trust
- For a long time i was surprised.... Why
- ฉันหมายถึง เตียงนอนบนเรือ สำหรับคนเดียว
- ฉันกำลังคิดเป็นเงินไทย
- ขอให้เธอรักฉันมากๆ
- ง่วงนอนหรือยัง
- in the end,,,,,,it will happen!,,so just
- Hugo
- มีเพลงมากมายที่ฉันฟัง
- ถ้าคุณยังพูดถึงแต่เรื่องหน้าตา มันจะทำให
