HobnailFannie Poteet sat cross-legg

Hobnail
Fannie Poteet sat cross-legged on her Uncle John's front porch; her favorite rag doll clutched under one arm. The late afternoon sun shone through the leaves of the giant oak tree, casting its flickering light on the cabin. This golden motion of light entranced the child and she sat with her face turned upward, as if hypnotized. The steady hum of conversation flowed from inside of the cabin.

"Ellen, I'm sure happy that you came to church with us today. Why don't you spend the night? It's getting awfully late and it will be dark before you make it home."

"I'll be fine Sally," replied Fannie's mother. "Anyhow, you know how Lige is about his supper. I left plenty for him and the boys on the back of the stove, but he'll want Fannie and me home. Besides, he'll want to hear if Sam Bosworth's wife managed to drag him into church."

The laughter that followed her mother's statement broke the child's musings and she stood up, pulled her dress over the protruding petticoat, and stepped inside.

"Get your shawl Fannie. When the sun goes down, it'll get chilly."

As the little girl went to the chair by the fireplace to retrieve her wrap, her uncle came in from the back with a lantern.

"You'll need this Ellen. The wick is new and I've filled it up for you."

"I appreciate it Johnny," Ellen said. "I'll have Lige bring it back when he goes to town next week."

Ellen kissed her younger brother good-bye and hugged Sally gently. Patting her sister-in-law on her swollen belly, she said," I'll be back at the end of the month. Don't be lifting anything heavy. If that queasy feeling keeps bothering you, brew some of that mint tea I left in the kitchen. Lord knows I've never seen a baby keep its mammy so sick as much as this one has. It's a boy for sure."

< 2 >
Upon hearing this, Fannie frowned. She was the youngest in her family, and the only girl. After living with four brothers, she had prayed fervently to God every night for Him to let her aunt have a girl. The only other comfort she had was the pretty rag doll that her mother had made for her. Tucking the doll under her left arm and gathering the shawl with the same hand, she stood waiting patiently. Aunt Sally kissed her lightly on the cheek and squeezed Fannie gently. "If I have a girl, I hope that she will be as sweet as you," her aunt whispered. Uncle John patted her on the head and said, "Bye Punkin. When that old momma cat has her kittens, I'll give you the pick of the litter."

This brought a smile to Fannie's face and swept away the darkening thoughts of boys.

Ellen secured her own shawl about her shoulders and tossing one side around and over again, picked up the lantern, which had already been lit. Taking Fannie's right hand, the pair proceeded on the three-mile trek back home. Heavy rains during the last week had left the dirt road virtually impassable for anyone on foot. Ellen and her daughter would return home the way they had come, by following the railroad track. The track was about one half mile above the road. It wound and wound around the mountains and through the valleys carrying the coal and lumber, which had been harvested from the land. Once on the track, they proceeded in the direction of their own home. Ellen began to tell Fannie about the trains and all of the distant places they went to. The little girl loved hearing her mother's stories of all the big cities far away. She had been to town only a few times and had never traveled outside of Wise County. Fannie remembered her papa talking about his brother Jack.

Uncle Jack had left the county, as well as the state of Virginia. He was in a faraway place called Cuba, fighting for a man called Roosevelt. She wondered what kind of place Cuba was, and if it was anything like home.

< 3 >
The sun's last rays were sinking behind the tree-studded mountains. Shadows rose ominously from the dense woods on both sides of the track. Rustling sounds from the brush caused Fannie to jump, but her mother's soothing voice calmed her fears.

"It's all right Child; just foxes and possums."

A hoot owl's mournful cry floated out of the encroaching darkness and Fannie tightened her grip on her mother's hand.

Finally, night enveloped the landscape, and all that could be seen was the warm glow of the lantern and the shadow of the figures behind it. It was a moonless night, and the faint glow of a few stars faded in between the moving clouds. Fannie tripped over the chunks of gravel scattered between the ties and Ellen realized that her daughter was tired.

"We'll rest awhile child. My guess is that we have less than a mile to go."

Ellen set the lantern down and the weary travelers attempted to get comfortable sitting on the rail.

"Mammy, it's so scary in the dark. Will God watch over us and protect us?"

"Yes, Fannie. Remember what that new young preacher said in church today. The Good Lord is always with you, and when you need His strength, call out His name. Better still, do what I do."

"What's that mammy?"

"Well," Ellen said, stroking her daughter's hair," I sing one of my favorite hymns."

While contemplating her mother's advice, Fannie was distracted by a sound. The sound came from the direction they had traveled from, and the girl's eyes peered into the ink like darkness. It was very faint, but unlike the other noises she had grown used to along the way. The slow methodic sound was someone walking, and coming in their direction.

< 4 >
"Mammy, do you hear that?"

"Hear what child?"

Fannie moved closer to her mother and said, "It's somebody else coming!"

Ellen gave her daughter a comforting hug and replied," You're just imagining things Fannie. We've rested enough. Let's get on home. Your papa will be worried."

Ellen picked up the lantern, took Fannie's hand, and the two resumed their journey. After a while, the sound that had unnerved the little girl began again. This time the steps were more distinct, and definitely closer. The distant ringing of heavy boots echoed in the dark.

"Mammy, I hear it again!"

"Hush child."

Ellen swung the lantern around.

"See, there's nothing there."

Fannie secured the grip on her mother's hand and clutched her rag doll tightly. The hoot owl continued its call in the distance, and the night breeze rustled the leaves in the trees.

"The air sure smells like rain," said Ellen. "The wind is picking up a mite too. We'll be home soon, little girl. Yonder is the last bend."

Fannie found comfort in her mother's voice, but in the darkness behind them, the steps rang louder. It was the sound of boots, heavy hobnail boots.

"Mammy, it's getting closer!"

Ellen swung the lantern around again and said, "Child, there's nothing out there. Tell you what; let's sing "Precious Lord".

Fannie joined in with her mother, but her voice quivered with fear as the heavy steps came closer and closer. She couldn't understand why her mother seemed oblivious to the sound.

Ellen's singing grew louder, and up ahead the warm glow of light from their own home glimmered down the side and through the trees. A dog barking in the distance brought the singing to an abrupt end.

< 5 >
"See child, we're almost home. Tinker will be running up to meet us. Big old Tinker. He's chased mountain lions before. He'll see us safely home."

"Let's hurry then Mammy. Can't you hear? It's closer and I'm scared. Let's run!"

"All right child, but see, I'm telling you there's nothing there."

Ellen made another sweep around with the lantern and as they proceeded she cried out, "Here Tinker! Come on boy!"

The dog raced up the path leading to the track and the two nearly collided with him as they stepped down on the familiar trail to home.

"Ellen, is that you?"

Fannie's heart filled with joy as her father's voice rang out of the darkness.

"Yes Lige. I'm sorry we're so late. I'm afraid I walked a bit fast for this child. She's worn out."

Elijah picked up his daughter and carried her the rest of the way home. Once inside of the cabin, Ellen helped Fannie undress and gently tucked her in bed.

The comforting sounds of her parents' voices drifted from the kitchen. Even the snores of her brothers in the back made her smile and be thankful that she and her mother were safe and sound. Before closing her eyes, her mother's voice rang in her ears.

"Lige, I heard the steps. I didn't want to frighten the child. I kept singing and swinging the lantern around and telling her there was nothing to be afraid of. But Lige, just before we got off the tracks, I turned the lantern around one last time. That's when I saw what was following us. I saw the figure of a man. A man without a head!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตะป​​ูตัวโต Fannie Poteet นั่งไขว่ห้างอยู่บนระเบียงหน้าบ้านลุงจอห์นของเธอ; ตุ๊กตาของเธอที่ชื่นชอบ clutched ภายใต้แขนข้างหนึ่ง ดวงอาทิตย์ยามบ่ายที่ส่องผ่านปลายใบของต้นโอ๊กยักษ์หล่อแสงริบหรี่ของตนในห้องโดยสาร นี้การเคลื่อนไหวของแสงสีทองตะลึงเด็กและเธอนั่งอยู่กับใบหน้าของเธอหันขึ้นไปราวกับถูกสะกดจิตครวญเพลงคงที่ของการสนทนาที่ไหลออกมาจากภายในห้องโดยสาร.

"เอลเลนผมว่ามีความสุขที่คุณมาที่คริสตจักรกับเราในวันนี้. ทำไมคุณไม่ใช้คืน? มันรับสายชะมัดและมันจะเป็นความมืดก่อน คุณทำให้มันเป็นบ้าน. "

" ฉันจะ sally ดี "ตอบแม่ Fannie ของ "ทั้งนี้คุณทราบวิธี Lige เป็นเรื่องเกี่ยวกับอาหารมื้อเย็นของเขา. ฉันซ้ายมากสำหรับเขาและเด็กผู้ชายที่อยู่ด้านหลังของเตา,แต่เขาจะต้องการบ้าน Fannie และฉัน นอกจากนี้เขาจะต้องการจะได้ยินถ้าภรรยา sam Bosworth ของการจัดการที่จะลากเขาเข้าไปในโบสถ์. "

เสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นตามคำสั่งของแม่ของเธอยากจน musings ของเด็กและเธอก็ลุกขึ้นยืนดึงชุดเธอกระโปรงชั้นในโผล่ออกมาและก้าวภายใน

"รับผ้าคลุมไหล่ Fannie ของคุณ เมื่อดวงอาทิตย์ลงไปก็จะได้รับอากาศหนาวเย็น. "

เป็นสาวน้อยเดินไปที่เก้าอี้ข้างเตาผิงเพื่อดึงห่อของเธอลุงของเธอเดินเข้ามาในจากด้านหลังด้วยโคมไฟ.

"คุณจะต้อง ellen นี้. ไส้ตะเกียงเป็นของใหม่และฉันเต็มไปขึ้นสำหรับคุณ . "

" ผมขอบคุณมันจอห์นนี่ "เอลเลนกล่าวว่า "ฉันจะมี Lige นำมันกลับเมื่อเขาไปถึงเมืองในสัปดาห์หน้า."

ellen จูบพี่ชายดีลาก่อนที่อายุน้อยกว่าเธอและกอด sally เบา ๆตบน้องสาวของกฎหมายในของเธอลงบนท้องของเธอเธอกล่าวว่า "ฉันจะกลับมาในตอนท้ายของเดือน. ไม่ต้องยกของหนัก. ถ้าความรู้สึกไม่สบายใจที่ทำให้รบกวนคุณ, ชงบางส่วนของชามิ้นท์ว่า ผมทิ้งไว้ในห้องครัว. พระเจ้ารู้ดีว่าฉันไม่เคยเห็นลูกให้แม่ของตนเพื่อให้ผู้ป่วยได้มากเท่าที่หนึ่งนี้มี. มันเป็นเด็กผู้ชายเพื่อตรวจสอบว่า. "

<2>
เมื่อได้ยินนี้ Fannie ขมวดคิ้วเธอเป็นลูกคนสุดท้องในครอบครัวของเธอและผู้หญิงคนเดียว หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่กับน้องชายอีกสี่เธอได้อธิษฐานกับพระเจ้าอย่างกระตือรือร้นทุกคืนสำหรับเขาที่จะปล่อยให้ป้าของเธอมีหญิงสาวคนหนึ่ง เพียง แต่ความสะดวกสบายอื่น ๆ ที่เธอเคยเป็นตุ๊กตาสวยที่แม่ของเธอได้ทำเพื่อเธอ tucking ตุ๊กตาภายใต้แขนซ้ายของเธอและรวบรวมผ้าคลุมไหล่ด้วยมือเดียวกันเธอยืนรออย่างอดทนป้า sally จูบเธอเบา ๆ ที่แก้มและบีบเบา ๆ Fannie "ถ้าผมมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันหวังว่าเธอจะมีความหวานเหมือนคุณ" ป้าของเธอกระซิบ ลุงจอห์นตบเบา ๆ บนหัวของเธอและพูดว่า "ลาก่อน Punkin. เมื่อที่แม่แมวมีลูกแมวเก่าของเธอฉันจะให้คุณเลือกจากครอก."

นี้นำรอยยิ้มบนใบหน้าของแฟนนีเมและกวาดไปคิดมืด ของชาย.

ellen ปลอดภัยผ้าคลุมไหล่ของเธอเองเกี่ยวกับไหล่ของเธอและโยนด้านหนึ่งไปรอบ ๆ และอีกครั้งหยิบขึ้นมาโคมไฟซึ่งได้ถูกจุด การมือขวา ​​Fannie ทั้งคู่ดำเนินไปเมื่อสามไมล์กลับบ้านช่วงระยะการเดินทาง ฝนตกหนักในช่วงสัปดาห์สุดท้ายได้ออกจากถนนลูกรังที่ไม่สามารถใช้ได้จริงสำหรับทุกคนที่อยู่บนเท้า เอลเลนและลูกสาวของเธอจะกลับบ้านวิธีที่พวกเขาได้มา,โดยทำตามทางรถไฟ ติดตามเป็นครึ่งไมล์ประมาณหนึ่งบนถนน มันแผลและแผลรอบภูเขาและผ่านหุบเขาแบกถ่านหินและไม้ซึ่งได้รับการเก็บเกี่ยวจากแผ่นดิน ครั้งเดียวในการติดตามพวกเขาเดินไปในทิศทางของบ้านของตนเอง ellen เริ่มที่จะบอก Fannie เกี่ยวกับรถไฟและทุกสถานที่ห่างไกลพวกเขาไปสาวน้อยที่รักการได้ยินเรื่องราวของแม่ของเธอทั้งหมดของเมืองใหญ่ที่อยู่ห่างไกล เธอได้รับไปยังเมืองเพียงไม่กี่ครั้งและไม่เคยเดินทางไปนอกเขตของคนฉลาดเคาน์ตี้ Fannie จำพ่อของเธอพูดคุยเกี่ยวกับพี่ชายของเขาแจ็ค.

ลุงแจ็คได้ออกจากเขตเช่นเดียวกับที่รัฐเวอร์จิเนีย เขาอยู่ในสถานที่ห่างไกลที่เรียกว่าคิวบาต่อสู้เพื่อคนที่เรียกว่าโรสเวลต์เธอสงสัยในสิ่งที่ประเภทของสถ​​านที่คิวบาและถ้ามันเป็นอะไรที่เหมือนบ้าน.

<3>
รังสีที่ผ่านมาพบจมอยู่เบื้องหลังภูเขาต้นไม้เรียงราย เงาลางเพิ่มขึ้นจากป่าทึบบนทั้งสองด้านของการติดตาม เสียงพึมพำจากแปรงเกิด Fannie ที่จะข้ามไป แต่เสียงธรรมชาติของแม่ของเธอสงบความกลัวของเธอ

"มันคือทั้งหมดที่เด็กขวา. สุนัขจิ้งจอกเพียงและพอสซัม".

ร้องไห้โศกเศร้าบีบแตรนกฮูกลอยออกมาจากความมืดรุกคืบและ Fannie แน่นจับเธอลงบนมือของแม่ของเธอ.

ในที่สุดห่อหุ้มคืนภูมิทัศน์และสิ่งที่อาจจะเห็นเป็นเรืองแสงอบอุ่นของโคมไฟและเงาของตัวเลขที่อยู่เบื้องหลัง มัน มันเป็นคืนเดือนมืดและเรืองแสงลมของดาวไม่กี่จางหายไปในระหว่างการเคลื่อนย้ายเมฆFannie สะดุดก้อนกรวดกระจัดกระจายอยู่ระหว่างความสัมพันธ์และเอลเลนรู้ว่าลูกสาวของเธอรู้สึกเบื่อหน่าย.

"เราจะนอนพักสักครู่เด็ก. คาดเดาของฉันคือการที่เรามีน้อยกว่าหนึ่งไมล์ไป."

ellen ตั้งโคมไฟ ลงและนักเดินทางที่เหนื่อยล้าพยายามที่จะได้รับความสะดวกสบายเมื่อนั่งรถไฟ.

"แม่, มันน่ากลัวดังนั้นในที่มืด. พระเจ้าจะดูมากกว่าเราและปกป้องเรา?"

"ใช่ Fannieจำสิ่งที่พระหนุ่มใหม่กล่าวว่าในวันนี้คริสตจักร ลอร์ดที่ดีคือเสมอกับคุณและเมื่อคุณต้องการความแข็งแรงของเขาโทรออกชื่อของเขา ดีกว่ายังคงทำในสิ่งที่ฉันทำ. "

" มีอะไรแม่ว่า "

" ดี "เอลเลนกล่าวว่าลูบผมลูกสาวของเธอ" ฉันร้องเพลงหนึ่งเพลงที่ชื่นชอบ. "

ใคร่ครวญในขณะที่แนะนำเกี่ยวกับแม่ของเธอ Fannie ถูกดึงความสนใจด้วยเสียงเสียงที่มาจากทิศทางที่พวกเขาเดินทางมาจากและตาของเด็กผู้หญิงคนมองเข้าไปในความมืดเหมือนหมึก มันเป็นลมมาก แต่แตกต่างจากเสียงอื่น ๆ ที่เธอได้เติบโตขึ้นใช้ในการไปพร้อมกัน เสียง methodic ช้าใครบางคนเดินเข้ามาในห้องและทิศทางของพวกเขา.

<4>
"แม่ทำคุณได้ยินว่า?"

"ได้ยินสิ่งที่เด็ก?"

Fannie ย้ายใกล้ชิดกับแม่ของเธอและพูดว่า"มันเป็นคนอื่นมา"

ellen ให้ลูกสาวของเธอกอดปลอบโยนและตอบว่า "คุณเพียงแค่จินตนาการสิ่ง Fannie. เราได้วางพอ. ให้ของได้รับในบ้าน. พ่อของคุณจะน่าเป็นห่วง."

ellen เลือก ขึ้นโคมไฟเอามือของ Fannie และทั้งสองเริ่มการเดินทางของพวกเขา หลังจากที่ในขณะที่เสียงที่ได้ขวัญสาวน้อยที่จะเริ่มต้นอีกครั้ง เวลานี้ขั้นตอนที่แตกต่างกันได้มากขึ้นและแน่นอนที่ใกล้ชิด เสียงที่ห่างไกลของรองเท้าหนักสะท้อนอยู่ในความมืด.

"แม่ผมได้ยินมันอีกครั้ง"

"เด็กเงียบ."

ellen เปิดโคมไฟที่อยู่รอบ ๆ .

"ดูนั่นไม่มีอะไรเลย."

Fannie การรักษาความปลอดภัยจับมือแม่ของเธอและจับตุ๊กตาของเธอแน่น บีบแตรนกฮูกยังคงเรียกร้องของตนในระยะไกลและคืน breeze ใบ rustled ในต้นไม้.

"อากาศแน่ใจว่ากลิ่นเหมือนฝน" เอลเลนกล่าวว่า "ลมยกขึ้นไรเกินไป. เราจะเป็นบ้านเร็ว ๆ นี้สาวน้อย. ที่โน่นเป็นโค้งล่าสุด."

Fannie พบความสะดวกสบายในเสียงของแม่ของเธอ แต่ในความมืดที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาทำตามขั้นตอนดังขึ้นดังขึ้น มันเป็นเสียงของรองเท้า, รองเท้าตะปูตัวโตหนัก.

"แม่ก็เข้ามาใกล้"

ellen เปิดโคมไฟที่อยู่รอบตัวอีกครั้งและกล่าวว่า "เด็ก,มีอะไรที่ออกมี บอกคุณว่า. ขอร้องเพลง "ค่าลอร์ด"

Fannie ร่วมกับแม่ของเธอ แต่เสียงของเธอสั่นด้วยความกลัวเป็นขั้นตอนที่หนักเข้ามาใกล้และใกล้ชิด เธอไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเธอดูเหมือนจะลบเลือนไปเสียง.

ร้องเพลงของ ellen ดังขึ้นและขึ้นไปข้างหน้าความอบอุ่นจากแสงไฟจากบ้านของตัวเอง glimmered ลงด้านข้างและผ่านต้นไม้สุนัขเห่าในระยะไกลนำร้องเพลงจบลง.

<5>
"ดูเด็กเราไม่เกือบบ้าน. คนจรจัดจะทำงานขึ้นมาเพื่อตอบสนองเรา. ใหญ่เก่าจรจัด. เขาไล่สิงโตภูเขาก่อน. เขา จะเห็นเราบ้านอย่างปลอดภัย. "

" ขอรีบแล้วแม่. สามารถยังไม่ได้ยินหรือว่ามันใกล้ชิดและฉันกลัว. ขอทำงาน! "

" ทั้งหมดเด็กขวา แต่เห็นฉันบอกคุณมี ไม่มีอะไร. "

เอลเลนทำกวาดอีกรอบด้วยโคมไฟและในขณะที่พวกเขาเดินเธอร้องไห้ออกมา "คนจรจัดที่นี่! มาเมื่อเด็ก"

สุนัขวิ่งขึ้นเส้นทางที่นำไปสู่​​การติดตามและทั้งสองเกือบจะชนกับเขาขณะที่พวกเขาก้าวลงจากตำแหน่งเมื่อ เส้นทางที่คุ้นเคยกับบ้าน.

"เอลเลนเป็นที่คุณ?"

Fannie หัวใจเต็มไปด้วยความสุขในขณะที่เสียงของพ่อของเธอดังขึ้นมาจากความมืด.

"ใช่ Lige. ฉันขอโทษเรามาสายมากผมเกรง​​ว่าผมเดินอย่างรวดเร็วบิตสำหรับเด็กคนนี้ เธอสวมใส่ออก. "

เอลียาห์หยิบขึ้นมาเป็นลูกสาวของเขาและพาเธอส่วนที่เหลือของทางกลับบ้าน. ครั้งภายในของห้องโดยสาร, ellen ช่วยเปลื้องผ้า Fannie และซุกเบา ๆ ของเธอนอนอยู่บนเตียง.

เสียงปลอบโยนของเสียงพ่อแม่ของเธอลอย จากห้องครัวแม้ snores จากพี่ชายของเธอในด้านหลังที่ทำรอยยิ้มของเธอและจะขอบคุณที่เธอและแม่ของเธอมีความปลอดภัยและเสียง ก่อนที่จะปิดตาของเธอเสียงของแม่ของเธอดังอยู่ในหูของเธอ.

"Lige ผมได้ยินขั้นตอน. ฉันไม่ต้องการที่จะขู่เด็ก. ผมเก็บไว้ร้องเพลงและโคมไฟแกว่งไปมารอบ ๆ และบอกเธอว่าไม่มีอะไรที่จะกลัว ของ. แต่ Lige เพียงก่อนที่เราจะได้ออกแทร็ค,ผมเปิดโคมไฟที่อยู่รอบตัวเป็นครั้งสุดท้าย ที่เมื่อผมเห็นสิ่งที่ถูกต่อไปนี้เรา ฉันเห็นร่างของชายคนหนึ่ง มนุษย์ที่ไร้หัว!

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Hobnail
Fannie Poteet นั่งไขว้ขากันบนระเบียงด้านหน้าของลุงจอห์นของเธอ ตุ๊กตาของเธอชื่นชอบผ้าขี้ริ้วคลัตช์แขนเดียวกัน แดดบ่ายปลาย shone ผ่านใบไม้ของต้นยักษ์โอ๊ก หล่อเป็นแสงกะพริบในกระท่อม เคลื่อนไหวนี้ทองแสง entranced เด็ก และเธอนั่งกับใบหน้าของเธอเปิดขึ้น ถ้า hypnotized Hum มั่นคงของการสนทนาเกิดขึ้นจากภายในห้องโดยสาร

"เอลเลน ฉันแน่ใจว่ามีความสุขที่คุณมาถึงคริสตจักรกับเราวันนี้ เหตุใดคุณจึงไม่ใช้คืน มันเริ่มช้าชะมัด และมันจะมืดก่อนที่คุณทำให้บ้าน"

"จะดี Sally ตอบกลับแม่ของ Fannie "อย่างไรก็ตาม คุณรู้ว่าโรงเกี่ยวกับซุปเปอร์ของเขา ฉันทิ้งมากมายสำหรับเขาและชายด้านหลังของเตา แต่เขาจะต้อง Fannie ฉันบ้าน นอกจาก เขาจะต้องได้ยินถ้าภรรยาของ Sam Bosworth จัดการลากเขาเข้าไปในโบสถ์

หัวเราะที่ตามคำสั่งของแม่ของเธอยากจนของเด็ก musings และเธอยืนขึ้น ดึงเสื้อของเธอกว่ากระโปรงชั้นในเกิน และก้าวภายใน

"รับคลุมไหล่ Fannie เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน มันจะได้หนาว"

เป็นลูกสาวไปเก้าอี้ โดยผิงเรียกเธอตัด ลุงของเธอมาจากด้านหลังพร้อมโคมไฟแบบการ

"คุณจะต้องนี้เอลเลน วิคมีใหม่ และผมได้กรอกข้อมูลสำหรับคุณ"

"ฉันขอบคุณมันจอห์น เอลเลนกล่าวว่า "ฉันจะได้นำมันกลับมาเมื่อเขาไปถึงเมืองสัปดาห์หน้าโรง"

เอลเลนรั้งเธออายุน้อยกว่าพี่ชายลา และ hugged Sally เบา ๆ Patting sister-in-law ของเธอบนท้องของเธอบวม เธอบอก จะกลับมาสิ้นเดือน ไม่ได้ยกอะไรหนัก ถ้ารู้สึกอึดอัดใจที่จะรบกวนคุณ ชงชามินท์ที่ข้าพเจ้าในครัวบางอย่าง พระเจ้ารู้ว่า ผมไม่เคยเห็นเด็กเก็บ mammy ป่วยมากเท่านี้ได้ มันเป็นเด็กผู้ชายแน่"

< 2 >
Fannie frowned เมื่อได้ยิน เธอเป็นคนสุดท้องในครอบครัวของเธอ และสาวเท่านั้น หลังจากอาศัยอยู่กับพี่น้องสี่ เธอได้อธิษฐาน fervently พระเจ้าทุกคืนเขาให้ป้าของเธอมีผู้หญิง เฉพาะอื่น ๆ สบายเธอถูกตุ๊กตาสวยผ้าขี้ริ้วที่แม่ของเธอได้ทำเพื่อเธอ Tucking ตุ๊กตาภายใต้แขนซ้าย และรวบรวมคลุมไหล่ ด้วยมือข้างเดียว เธอยืนรอทน ป้า Sally รั้งเธอเบา ๆ แก้ม และคั้น Fannie เบา ๆ "ถ้ามีผู้หญิง ฉันหวังว่า เธอจะเป็นหวานเป็นคุณ ป้าเธอกระซิบ ลุงจอห์น patted ของเธอบนหัว และกล่าว ว่า "ลาก่อน Punkin เมื่อแมวแม่ของเก่าที่มีลูกแมวของเธอ ฉันจะให้คุณรับกระบะ

นี้มายิ้มให้ใบหน้าของ Fannie และกวาดเก็บ darkening ความคิดของเด็กผู้ชาย

เอลเลนคลุมไหล่ของตนเองในการรักษาความปลอดภัยเกี่ยวกับไหล่ของเธอ และรับ tossing ด้านหนึ่งรอบ และ อีก โคมไฟ ซึ่งมีสว่างแล้ว ใช้มือขวาของ Fannie คู่ครอบครัวสามไมล์เดินป่ากลับบ้าน เกิดฝนตกหนักในช่วงสัปดาห์สุดท้ายมีทิ้งถนนสกปรกแทบ impassable สำหรับผู้ที่เท้า เอลเลนและลูกสาวของเธอจะกลับบ้านมา วิธี โดยทางรถไฟติดตาม ติดตามประมาณครึ่งไมล์บนถนนได้ มันแผล และแผล รอบภูเขา และหุบเขาที่ถ่านหินและไม้ ที่ได้เก็บเกี่ยวผลผลิตจากที่ดินการถือครอง ครั้งในการติดตาม ที่พวกเขาครอบครัวในทิศทางของบ้านตนเอง เอลเลนเริ่มเล่า Fannie เกี่ยวกับรถไฟและสถานห่างไกลที่พวกเขาไปทั้งหมด สาวน้อยรักแม่ของเธอเรื่องราวของทุกเมืองใหญ่ห่างไกลได้ยิน เธอเคยไปเมืองเพียงไม่กี่ครั้ง และไม่เคยเดินทางนอกเขต Wise Fannie จำปาป้าของเธอพูดถึงน้องแจ็ค

ลุง Jack ได้ทิ้งเขต ตลอดจนรัฐเวอร์จิเนีย เขาอยู่ในไกลที่เรียกว่าคิวบา ต่อสู้สำหรับผู้ชายเรียกว่ารูสเวลต์ เธอสงสัยว่า อะไรที่คิวบาถูก และถ้า มันเป็นอะไรที่คล้ายบ้าน

< 3 >
แดดสุดท้ายถูกจมอยู่หลังภูเขาต้นไม้ studded เงากุหลาบ ominously จากป่าหนาแน่นทั้งสองด้านของติดตาม Rustling เสียงจากแปรงเกิด Fannie เพื่อกระโดด แต่แม่ของเธอเสียงที่ผ่อนคลายสงบความกลัวของเธอ

"เป็นรองทั้งหมดขวา เพียงละมั่งสุนัขจิ้งจอกและอพาร์ทเมนท์สพอ"

ร้อง mournful ของนกฮูก hoot ลอยออกจากความมืด encroaching และ Fannie รัดกุมกว่านี้เธอจับบนมือของแม่ของเธอ

ในที่สุด คืนขัดภูมิทัศน์ และทั้งหมดที่สามารถเห็นได้เป็นเรืองแสงอุ่นของโคมไฟและเงาของตัวเลขด้านหลัง คืน moonless และเรืองแสงจาง ๆ กี่ดาวสีจางลงระหว่างเมฆเคลื่อนไหวได้ Fannie tripped เหนือก้อนกรวดกระจายระหว่างผูก และเอลเลนรับรู้ว่า ลูกสาวของเธอคือเหนื่อยกัน

"เราจะพักสักครู่เด็ก ฉันเดาได้ว่า เรามีน้อยกว่าไมล์ไป"เอลเลนตั้งโคมไฟลง และนักท่องเที่ยวก็พยายามที่จะได้รับสะดวกสบายนั่งอยู่บนรถไฟ



"Mammy ได้น่ากลัวมากในมืด จะพระเจ้าดูแลเรา และปกป้องเรา

"ใช่ Fannie จำสิ่งที่สาวกหนุ่มใหม่ว่า คริสตจักรวันนี้ พระดีอยู่เสมอกับคุณ และเมื่อคุณต้องการความแข็งแรงของเขา เรียกชื่อของเขา ยังดีกว่า ทำสิ่งที่ฉันทำ

คืออะไร mammy ที่

"ดี กล่าวว่า เอลเลน ตบลูกสาวของผม ผมร้องบทสวดมนตร์ที่ชื่นชอบของฉันอย่างหนึ่ง

ขณะคิดคำแนะนำของแม่ของเธอ Fannie ไม่ฟุ้งซ่าน ด้วยเสียง เสียงมาจากทิศทางที่พวกเขาเดินทางจาก และตาของเด็กหญิง peered เป็นหมึกเช่นความมืด มันเบามาก แต่ซึ่งแตกต่างจากเสียงอื่นๆ ที่เธอได้ปลูกใช้ไปพร้อมกัน ช้า methodic เสียงคนเดิน และมาในทิศทางของพวกเขา

< 4 >
"Mammy ทำคุณได้ยินที่

"ฟังอะไรลูก

Fannie ย้ายใกล้ชิดกับแม่ของเธอ และกล่าว ว่า "ก็คนอื่น มา

เอลเลนให้ฮักพบลูกสาวของเธอ และ ตอบกลับ คุณเพียงกำลัง imagining สิ่ง Fannie เราได้คัดสรรเพียงพอ เถอะในบ้าน ปาป้าของคุณจะเป็นทุกข์

เอลเลนหูโคมไฟ เอามือของ Fannie และทั้งสองดำเนินต่อการเดินทางของพวกเขา หลัง เสียงที่มี unnerved สาวน้อยเริ่มอีกครั้ง ขณะนี้ขั้นตอนแตกต่างมากขึ้น และใกล้ชิดแน่นอน Ringing ไกลของรองเท้าหนักได้พูดย้ำในดำ

"Mammy ฉันได้ยินมันอีกครั้ง

"ปิดลูก

เอลเลน swung โคมไฟรอบ ๆ

"ดู ไม่มีอะไรมี"

Fannie ปลอดภัยจับบนมือของแม่ของเธอ และคลัตช์ตุ๊กตาเศษผ้าของเธอไว้แน่น นกฮูก hoot ต่อการโทรในระยะ และสายลมคืน rustled ใบไม้ในต้นไม้

"อากาศแน่กลิ่นเช่นฝนตก กล่าวว่า เอลเลน "ลมจะรับเป็นไรเกินไป เราจะได้บ้านเร็ว ๆ นี้ สาวน้อย โน้นเป็นโค้งสุดท้าย"

Fannie พบความสะดวกสบายในเสียงของแม่ของเธอ แต่ในความมืดเบื้องหลัง ขั้นตอนรังดังขึ้น มันเป็นเสียงของรองเท้า รองเท้าหนัก hobnail

"Mammy ได้รับใกล้ชิด

เอลเลน swung โคมไฟรอบ ๆ อีกครั้ง และกล่าว ว่า "เด็ก ไม่มีอะไรค่ะ บอกคุณว่า ลองร้องเพลง "พระล้ำค่า"

Fannie ร่วมกับแม่ของเธอ แต่เสียงของเธอ quivered กลัวเป็นหนักตอนมาใกล้ชิด และใกล้ชิด เธอไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เธอประจักษ์ลบเลือนไปเสียง

ร้องเพลงของเอลเลนโตดัง และขึ้นหน้าโกลว์อบอุ่นของไฟจากบ้านของตนเอง glimmered จุด และต้นไม้ได้ กระตือดังแว่ว ๆ มาร้องเพลงเพื่อการฉับพลันสิ้นสุดการ

< 5 >
"ดูเด็ก เราเกือบบ้าน คนจรจัดจะทำงานขึ้นเพื่อตอบสนอง คนจรจัดเก่าขนาดใหญ่ เขาได้คนนั้นได้ไล่สิงโตภูเขาก่อน เขาจะเห็นเราได้อย่างปลอดภัยภายในบ้าน

"ลองรีบแล้ว Mammy ไม่คุณได้ยินหรือไม่ จึงใกล้ชิด และผมกลัว ลองรัน

"เด็กขวาทั้งหมด ดู แต่ฉันบอกคุณไม่มีอะไร"

เอลเลนทำกวาดอื่นรอบ ๆ ด้วยโคมไฟ และเป็นพวกครอบครัว ร่ำไห้ "ที่นี่ Tinker โธ่เด็กสุนัข raced ค่าเส้นทางที่นำไปสู่การติดตาม และสองเกือบฮาล์กับเขา ตามที่พวกเขาก้าวลงบนเส้นทางที่คุ้นเคยกับบ้าน



"เอลเลน ว่าคุณ? "รัง

ของ Fannie หัวใจเต็มไป ด้วยความสุขเป็นเสียงของพ่อของเธอออกจากความมืด

"ใช่โรง ผมขอเราให้ปลาย ฉันกลัวฉันเดินเล็กน้อยสำหรับเด็กคนนี้อย่างรวดเร็ว เธอผม

เอลียาห์รับลูกสาวของเขา และทำส่วนเหลือของทางบ้านของเธอ เมื่อภายในห้องโดยสาร เอลเลนช่วย Fannie ถอดเสื้อ และซ่อนตัวเธอเบา ๆ ในเตียง

เสียงเสียงของพ่อแม่พบลอยจากครัว แม้แต่ snores ของพี่ชายของเธอหลังทำเธอยิ้ม และต้องขอบคุณที่เธอและแม่ของเธอได้ปลอดภัย ก่อนที่จะปิดดวงตาของเธอ เสียงของแม่ของเธอรังในหูของเธอ

"โรง ฉันได้ยินตอน ฉันไม่ต้องการหลอกเด็ก ฉันยังคงร้องเพลง และควงโคมไฟรอบ และบอกเธอไม่มีอะไรน่ากลัว แต่โรง ก่อนเราได้ออกติดตาม ฉันเปิดโคมไฟประมาณหนึ่งครั้ง ว่า ของเมื่อเห็น อะไรได้ต่อเรา ผมเห็นรูปร่างของมนุษย์ คนไม่ มีหัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

poteet

ตะปูหัวใหญ่
fannie นั่งขัดสมาธิบนระเบียงทางด้านหน้าของลุงจอห์นตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วตัวโปรดของเธอจับตามแขนข้างหนึ่ง แสงแดดในช่วงบ่ายแก่ๆที่ส่องผ่านใบของต้นโอ๊คขนาดใหญ่ที่หล่อแสงริบหรี่ของในห้องเคบินแบบเตียงนอนเดี่ยว 1 เตียงได้ การตรวจจับการเคลื่อนไหวสีทองนี้ของแสงตะลึงเด็กและเธอนั่งอยู่ด้วยใบหน้าของเธอก็หันมาขึ้นหากถูกสะกดจิตเสียงฮึมฮัมอย่างต่อเนื่องของการสนทนาก็ไหลจากด้านในของห้องเคบินแบบเตียงนอนเดี่ยว 1 เตียงที่.

" Ellen ผมแน่ใจว่ามีความสุขมากที่คุณเข้ามาในโบสถ์กับเราในวันนี้ ทำไมคุณถึงไม่ใช้ช่วงเวลายามค่ำคืน มันเป็นการทำให้เกรงขามช่วงดึกและมันจะเป็นสีเข้มก่อนที่คุณจะทำให้บ้าน"

"ผมจะดีขึ้น"ตอบว่ามารดาของ fannie "อย่างไรก็คุณก็รู้ว่า lige เป็นเกี่ยวกับอาหารมื้อค่ำของท่าน ผมไปทางซ้ายมากมายสำหรับเขาและคนที่อยู่ด้านหลังของเตาแต่เขาจะต้องการ fannie และผมกลับบ้าน นอกจากเขาจะต้องการได้ยินว่า ภรรยา ของสาม bosworth การบริหารจัดการจะลากตัวเขาเข้ามาในโบสถ์"

เสียงหัวเราะที่ตามมาของแม่ของเธอหักตอนแรกๆความคิดของเด็กและเธอก็ยืนขึ้นดึงกระโปรงของเธอมากกว่าโดยผู้หญิงหน้ามุขยื่นออกมาและก้าวเข้าไปด้านใน.

"จะได้รับผ้าคลุมไหล่ของคุณ fannie เมื่อพระอาทิตย์ตกดินลงมาก็จะได้รับอากาศหนาวเย็น"

เป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่เข้าไปนั่งเก้าอี้โดยเตาผิงเพื่อดึงข้อมูลสรุปรวบรวมผลของเธอลุงของเธอกลับมาจากด้านหลังที่พร้อมด้วยตะเกียง.

"คุณจะต้องใช้เลนนี้ ที่ไส้มันเป็นเรื่องใหม่และผมยังได้เติมขึ้นเป็นคุณ"

"ผมซาบซึ้งในความร่วมมือของคุณอย่าง: Johnny "เลนกล่าว "ผมจะได้มี lige นำมันกลับไปเมื่อเขาไปยังเมืองในสัปดาห์หน้า"

Ellen จูบอายุน้อยน้องชายที่ดี - ลาเธอกอดและ Sally อย่างนุ่มนวลลูบหลังในเครือ - ในกฎหมายของเธอในท้องบวมช้ำเธอกล่าวว่า"ผมจะกลับมาในช่วงปลายเดือนนี้ ไม่ต้องยกอะไรหนัก หากความรู้สึกทำให้ท้องเสียที่ช่วยให้กวนใจคุณต้มกาแฟชาสะระแหน่ที่ผมอยู่ในห้องครัวที่บางส่วน ทรงทราบว่าผมไม่เคยเห็นลูกน้อยที่ทำให้แม่ของตนป่วยมากเท่ากับคนนี้ได้ จะเป็นผู้ชายที่ให้แน่ใจว่า"

< 2 >
เมื่อได้ยินนี้ fannie ขมวดคิ้วเธอเป็นลูกคนสุดท้องในครอบครัวของเธอและสาวน้อยเท่านั้นที่ หลังจากมีสี่พี่น้องก็อธิษฐานแรงกล้ากับพระเจ้าทุกคืนสำหรับเขายอมให้คุณป้าของเธอมีหญิงสาวคนหนึ่ง ความสะดวกสบายอื่นๆเท่านั้นที่เธอได้เป็นตุ๊กตาผ้าสวยที่แม่ของเธอก็ทำให้เธอ แผ่นฟอยล์ให้จับเข้ากับตุ๊กตาที่อยู่ใต้แขนซ้ายของเธอและการเก็บรวบรวมผ้าคลุมไหล่ที่พร้อมด้วยมือข้างที่ตรงกับเธอก็ยืนรออย่างอดทนอยู่คุณป้า Sally จูบเธอเบาๆบนแก้มและบีบ fannie อย่างนุ่มนวล "ถ้าผมมีผู้หญิงที่ผมหวังว่าเธอจะเป็นหวานเป็นคุณ"คุณป้าของเธอกระซิบบอก ลุงจอห์นตบเธอที่ศีรษะและพูดว่า"ลาก่อน punkin เมื่อแมว momma เก่าที่มียิงเด็ดชีวิตของเธอผมจะให้คุณเลือกได้ของเสลี่ยงที่"

นี้นำรอยยิ้มให้กับใบหน้าของ fannie และถูกน้ำพัดไปความคิดมืดมิดของเด็กผู้ชาย.

Ellen รักษาความ ปลอดภัย ผ้าคลุมไหล่ของเธอเกี่ยวกับไหล่ของเธอและโยนเศษด้านหนึ่งรอบๆและด้านบนอีกครั้งไปรับท่านตะเกียงซึ่งได้รับการส่องสว่างอยู่แล้ว การทางด้านขวามือของ fannie คู่ที่ดำเนินการในการเดินป่าสามไมล์กลับบ้าน ฝนตกหนักในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาได้ทางด้านซ้ายถนนสกปรกที่ใช้งานได้ทุกรูปแบบผ่านไม่ได้สำหรับทุกท่านด้วยการเดินเท้า Ellen และบุตรสาวของเธอจะกลับไปบ้านด้วยที่พวกเขาได้มาโดยต่อไปนี้มีทางรถไฟได้. ติดตามได้ประมาณหนึ่งไมล์ครึ่งด้านบนถนน รอยแผลเป็นและแผลโดยรอบ ภูเขา และผ่านหุบเขาที่พกพาและถ่านหินไม้ซึ่งได้รับการเก็บเกี่ยวจากที่ดิน เมื่ออยู่บนเส้นทางที่จะไปในทิศทางของบ้านส่วนตัวของพวกเขาเอง Ellen เริ่มจะบอก fannie เกี่ยวกับขบวนรถไฟและทั้งหมดของสถานที่ต่างๆนั้นอยู่ไกลออกไปสาวน้อยคนที่รักการฟังเรื่องเล่าของคุณแม่ของเธอในเมืองขนาดใหญ่ที่ทั้งหมดอยู่ไกลออกไป เธอได้รับการเข้าเมืองเพียงสองสามครั้งและไม่เคยเดินทางไปทางด้านนอกของคนฉลาด County fannie จำได้ว่าพ่อของเธอพูดถึงน้องชายของเขาช่องเสียบ.แจ็ค

ลุงมีซ้าย County และรัฐเวอร์จิเนีย เขาอยู่ในที่ทุรกันดารที่เรียกว่าคิวบาต่อสู้เพื่อคนที่เรียกว่า Rooseveltเธอสงสัยว่าเป็นของที่คิวบาและหากเป็นอะไรเหมือนกับที่บ้าน.

< 3 >
ของแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านมาเป็นกำลังจมลงหลัง ภูเขา ต้นไม้ขนาดใหญ่ได้ เงาลางลุกขึ้นจากป่าไม้ที่หนาทึบที่ด้านข้างทั้งสองด้านของเพลงได้ เสียงจากวแปรงที่เกิดจาก fannie เพื่อข้ามไปแต่เสียงที่ให้ความเพลิดเพลินใจของคุณแม่ของเธอสงบความกลัวของเธอ.

"ทั้งหมดนี้ทางด้านขวาลูกสุนัขจิ้งจอกและขณะที่พระอาทิตย์ตกดิน"

เสียงร้องอันเศร้าสลดของเยาะเย้ยนกเค้าแมวที่ลอยออกมาจากความมืดการละเมิดทรัพย์สินและ fannie ขันจับของเธอบนมือของคุณแม่ของเธอ.

สุดท้ายถูกโอบล้อมด้วย ทัศนียภาพ ในยามค่ำคืนและทั้งหมดที่อาจจะได้เห็นเป็นความอบอุ่นของโคมไฟและเงาของตัวเลขที่อยู่เบื้องหลัง มันเป็นคืนที่ขนลุกขนพองค่ำคืนและแสงอ่อนของดาวเพียงไม่กี่ตัวก็จางหายไปในระหว่างการเคลื่อนไหวเมฆfannie อาจทำให้สะดุดล้มหั่นเป็นชิ้นของกรวดกระจายตัวอยู่ระหว่างความสัมพันธ์และเลนก็รู้ว่าลูกสาวของเธอก็เหนื่อยล้า.

"เราจะได้ส่วนที่เหลือค้างไว้ชั่วขณะหนึ่งลูก ผมเดาเอาว่าเรามีไม่ถึงหนึ่งไมล์ที่จะไปได้"

Ellen ตั้งโคมไฟที่ลงและนักเดินทางเพื่อเหนื่อยล้าได้พยายามที่จะได้รับความสะดวกสบายนั่งอยู่บนรถไฟที่.

"แม่มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากดังนั้นในที่มืด พระเจ้าจะดูมากกว่าเราและคุ้มครองเราหรือไม่?"

"ใช่ fannieโปรดจำไว้ว่าสิ่งที่นักเทศน์คนหนุ่มรุ่นใหม่ที่กล่าวว่า"ในโบสถ์ในวันนี้ ที่ดีเยโฮวาห์ที่เป็นอยู่เสมอกับคุณและเมื่อคุณต้องการความเข้มแข็งของเขาการโทรออกจากชื่อของเขา ดีกว่ายังทำสิ่งที่ฉันทำได้"

"ของแม่ที่?"

"รวมทั้ง"เลนกล่าวว่าเอามือลูบเส้นผมของลูกสาว"ผมร้องเพลงหนึ่งในสวดที่ชื่นชอบของฉัน"

ในขณะที่คำนึงถึงคำแนะนำของแม่ของเธอคือ fannie วอกแวกด้วยเสียงเสียงที่มาจากทิศทางที่พวกเขาได้เดินทางจากและดวงตาของหญิงสาวที่มองไปลงไปในหมึกเหมือนความมืด มันเป็นลมเป็นอย่างมากแต่ไม่เหมือนกับเสียงอื่นๆที่เธอได้ขึ้นมาใช้ในการไปตามเส้นทาง เสียง methodic ช้าเป็นคนที่เดินไปถึงได้และเข้ามาในทิศทางของพวกเขา.

< 4 >
"แม่คุณจะได้ยินว่า?"

"ได้ยินว่าเด็กหรือไม่?"

fannie ย้ายไปอยู่ใกล้กับแม่ของเธอและบอกว่า"มันเป็นคนอื่นมา!"

Ellen ' s Diner ให้ลูกสาวของเธอกอดปลอบประโลมใจและตอบ"คุณโศกนาฏกรรมสิ่ง fannie เพียง เราจะมีไม่เพียงพอ ปล่อยให้ของที่บ้าน พ่อของคุณจะเป็นกังวล"

เลนไปรับท่านตะเกียงที่เอามือของ fannie แล้วทั้งสองกลับมาให้บริการต่อการเดินทางของพวกเขา หลังจากที่ในขณะที่เสียงที่มีสาวน้อยตกใจที่เริ่มอีกครั้ง ช่วงเวลานี้ขั้นตอนที่ได้ชัดเจนมากขึ้นและแน่นอนว่ายิ่งขึ้น. อยู่ไกลออกไปเล่นเสียงเรียกเข้าของรองเท้าหนักดังก้องอยู่ในสีเข้ม.

"แม่ผมได้ยินเสียงอีกครั้ง!"

"เด็ก"."

Ellen เหวี่ยงตะเกียงที่อยู่โดยรอบ.

"ดูไม่มีอะไรมี"

fannie มีระบบรักษาความ ปลอดภัย ที่จับบนมือของคุณแม่ของเธอและจับตุ๊กตาผ้าของเธอไว้แน่น นกเค้าแมวเยาะเย้ยอย่างต่อเนื่องการโทรในระยะทางที่และสายลมอ่อนๆในยามค่ำคืนที่ใบปลิวทำให้ในต้นที่.

"อากาศที่แน่ใจว่ากลิ่นเหมือนกับฝนตก"เลน "ลมเป็นการหยิบขึ้นมาเล็กน้อยที่มากเกินไป เราจะได้กลับบ้านไม่นานสาวน้อย นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ทางโค้ง"

fannie พบความสะดวกสบายในเสียงของคุณแม่ของเธอแต่ในความมืดที่อยู่เบื้องหลังนั้นตามขั้นตอนนี้รางดังขึ้น มันเป็นเสียงของรองเท้าหนักตะปูหัวใหญ่รองเท้าบู๊ต.

"แม่เป็นการเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น!"

Ellen เหวี่ยงตะเกียงที่อยู่โดยรอบอีกครั้งและพูดว่า"เด็กไม่มีอะไรออกไปที่นั่น บอกให้คุณทราบว่าปล่อยให้ของสิงห์"มีค่า"..

fannie เข้าร่วมกับคุณแม่ของเธอแต่ด้วยเสียงสั่นระริกอย่างเธอด้วยความกลัวเป็นขั้นตอนอย่างหนักที่เข้ามาใกล้และเข้าใกล้ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเธอดูเหมือนจะไม่รู้ถึงเสียง.

ร้องเพลงของ Ellen ' s Diner ดังขึ้นและขึ้นไปความอบอุ่นของแสงไฟจากบ้านของตนเปล่งประกายลงด้านข้างและผ่านต้นที่สุนัขที่เห่าอยู่ในระยะทางที่นำมาร้องเพลงเด็ก

< 5 >
"ดูจบลงแบบปัจจุบันทันด่วนที่เราเกือบจะกลับบ้าน ซ่อมแซม’จึงชอบจะวิ่งขึ้นมาเพื่อพบกับเรา ซ่อมแซม’จึงชอบเก่าขนาดใหญ่. เขาถูกไล่ออกไปสิงโต ภูเขา ก่อน เขาจะได้เห็นเรากลับบ้านได้อย่าง ปลอดภัย "

"ปล่อยให้ของอย่างเร่งด่วนแล้วแม่ ไม่คุณจะได้ยินเสียง มันเป็นอย่างใกล้ชิดยิ่งขึ้นและผมกลัว ปล่อยให้เรียกใช้!"ลูกขวา

"ทั้งหมดแต่ผมบอกว่าท่านไม่มีอะไรมี"

Ellen ทำให้กวาดอีกรอบพร้อมด้วยโคมไฟและพวกเขาเดินไปข้างหน้าเธอร้องออกมาว่า"ที่นี่ซ่อมแซม’จึงชอบ มาที่เด็ก!"

สุนัขที่วิ่งไปตามเส้นทางที่จะนำไปเพิ่มขึ้นเพื่อติดตามและสองเกือบจะชนเข้ากับเขาเป็นเขาก้าวลงบนเส้นทางความคุ้นเคยไปที่บ้าน.

"เลนเป็นที่คุณหรือไม่?"

fannie ของใจกลางเต็มไปด้วยความสุขเป็นเสียงของพ่อของเธอดังออกมาจากความมืด. lige

"ใช่ ผมขอ อภัย เราจะดึกแล้วผมเกรงว่าผมเดินไปเดินมาที่รวดเร็วสำหรับเด็กคนนี้ เธอสวมใส่ออกไป"

เอลียาห์ไปรับท่านบุตรสาวของตนและพาเธอส่วนที่เหลือของทางบ้าน เมื่อ ภายใน ห้องเคบินแบบเตียงนอนเดี่ยว 1 เตียงที่เลนช่วยเปลื้องเสื้อผ้า fannie และค่อยๆแทรกตัวอยู่ในเตียงนอนขนาดคิงส์ไซด์.

เสียงสะดวกสบายของเสียงของคุณพ่อและคุณแม่ของเธอออกนอกลู่นอกทางก็จริงจากห้องครัวแม้แต่รองใต้ของพี่น้องของเธอในกลับทำให้มีรอยยิ้มของเธอและดีใจที่เธอและแม่ของเธอก็ ปลอดภัย และเสียง ก่อนที่จะปิดตาของเธอด้วยเสียงของคุณแม่ของเธอดังก้องอยู่ในหู.

" lige ของเธอผมได้ยินเสียงตามขั้นตอน ผมไม่ต้องการทำให้กลัวเด็ก ฉันได้รับการดูแลรักษาให้ร้องเพลงและโล้ชิงช้าตะเกียงที่อยู่โดยรอบและบอกเธอว่าเขาไม่มีอะไรให้ต้องกลัว แต่ lige เพียงก่อนที่เราจะได้ออกนอกเส้นทางได้ผมหันโคมที่อยู่โดยรอบหนึ่งครั้งสุดท้าย นั่นคือเมื่อผมเห็นว่าต่อไปนี้เรา ผมเห็นร่างของชายคนหนึ่ง ชายคนหนึ่งโดยไม่ต้องหัว!