Chinese (汉语 / 漢語; Hànyǔ or 中文; Zhōn

Chinese (汉语 / 漢語; Hànyǔ or 中文; Zhōngwén) is a group of related but in many cases mutually unintelligible language varieties, forming a branch of the Sino-Tibetan language family. Chinese is spoken by the Han majority and many other ethnic groups in China. Nearly 1.2 billion people (around 16% of the world's population) speak some form of Chinese as their first language.

The varieties of Chinese are usually described by native speakers as dialects of a single Chinese language, but linguists note that they are as diverse as a language family.[a] The internal diversity of Chinese has been likened to that of the Romance languages, but may be even more varied. There are between 7 and 13 main regional groups of Chinese (depending on classification scheme), of which the most spoken by far is Mandarin (about 960 million), followed by Wu (80 million), Yue (60 million) and Min (70 million). Most of these groups are mutually unintelligible, although some, like Xiang and the Southwest Mandarin dialects, may share common terms and some degree of intelligibility. All varieties of Chinese are tonal and analytic.

Standard Chinese (Putonghua/Guoyu/Huayu) is a standardized form of spoken Chinese based on the Beijing dialect of Mandarin. It is the official language of China and Taiwan, as well as one of four official languages of Singapore. It is one of the six official languages of the United Nations. The written form of the standard language (中文; Zhōngwén), based on the logograms known as Chinese characters (汉字/漢字; hànzi), is shared by literate speakers of otherwise unintelligible dialects.

Of the other varieties of Chinese, Cantonese (the prestige variety of Yue) is influential in Guangdong province and in Hong Kong and Macau, and is widely spoken among overseas communities. Min Nan, part of the Min group, is widely spoken in southern Fujian, in neighboring Taiwan (where it is known as Taiwanese or Hoklo) and in Southeast Asia (also known as Hokkien in the Philippines, Singapore, and Malaysia). There are also sizable Hakka and Shanghainese diasporas, for example in Taiwan, where most Hakka communities are also conversant in Taiwanese and Standard Chinese.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จีน (汉语 / 漢語 Hànyǔ หรือ中文 Zhōngwén) เป็นกลุ่มที่เกี่ยวข้อง แต่ ในหลายกรณีภาษากัน unintelligible พันธุ์ เป็นสาขาของภาษาตระกูล พูดจีนฮั่นส่วนใหญ่และหลายอื่น ๆ กลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศจีน เกือบ 1.2 ล้านคน (ประมาณ 16% ของประชากรโลก) พูดบางรูปแบบของภาษาจีนเป็นภาษาแรกของพวกเขาพันธุ์จีนมักจะอธิบาย ด้วยภาษาเป็นสำเนียงของภาษาจีนเดี่ยว แต่นักภาษาศาสตร์หมายเหตุว่า เป็นความหลากหลายที่ตระกูลภาษา [a] ความหลากหลายภายในของจีนได้ถูก likened ที่ภาษาโรมานซ์ แต่อาจจะยิ่งแตกต่างกัน มีระหว่าง 7 และ 13 ภูมิภาคกลุ่มหลักของจีน (ขึ้นอยู่กับการจัดประเภทแผนงาน), ซึ่งพูดมากที่สุดโดยเป็นแมนดาริน (ประมาณ 960 ล้าน), ตาม ด้วยวู (80 ล้าน), หยู (60 ล้าน) และต่ำสุด (70 ล้าน) ของกลุ่มเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นกัน unintelligible แม้ว่าบางอย่าง เช่นเซียงและภาษาแมนดารินตะวันตกเฉียงใต้ อาจใช้เงื่อนไขทั่วไปและบางส่วนของ intelligibility พันธุ์ทั้งหมดของจีนจะใช้ และที่สำคัญคือStandard Chinese (Putonghua/Guoyu/Huayu) is a standardized form of spoken Chinese based on the Beijing dialect of Mandarin. It is the official language of China and Taiwan, as well as one of four official languages of Singapore. It is one of the six official languages of the United Nations. The written form of the standard language (中文; Zhōngwén), based on the logograms known as Chinese characters (汉字/漢字; hànzi), is shared by literate speakers of otherwise unintelligible dialects.Of the other varieties of Chinese, Cantonese (the prestige variety of Yue) is influential in Guangdong province and in Hong Kong and Macau, and is widely spoken among overseas communities. Min Nan, part of the Min group, is widely spoken in southern Fujian, in neighboring Taiwan (where it is known as Taiwanese or Hoklo) and in Southeast Asia (also known as Hokkien in the Philippines, Singapore, and Malaysia). There are also sizable Hakka and Shanghainese diasporas, for example in Taiwan, where most Hakka communities are also conversant in Taiwanese and Standard Chinese.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาษาจีน (汉语/漢語; Hànyǔหรือ中文; Zhongwen) เป็นกลุ่มที่เกี่ยวข้อง แต่ในหลายกรณีที่ไม่สามารถเข้าใจร่วมกันพันธุ์ภาษาจัดตั้งสาขาของตระกูลภาษาจีนทิเบต ภาษาจีนเป็นภาษาพูดโดยส่วนใหญ่ฮันและกลุ่มชาติพันธุ์อื่น ๆ อีกมากมายในประเทศจีน เกือบ 1.2 พันล้านคน (ประมาณ 16% ของประชากรโลก) พูดรูปแบบของจีนบางส่วนเป็นภาษาแรกของพวกเขา. พันธุ์ของจีนมักจะอธิบายโดยเจ้าของภาษาเป็นภาษาท้องถิ่นของภาษาจีนเดียว แต่นักภาษาศาสตร์ทราบว่าพวกเขามีความหลากหลายเป็น ครอบครัวภาษา. [เป็น] ความหลากหลายภายในของจีนได้รับการเปรียบกับที่ของภาษา แต่อาจจะแตกต่างกันมากยิ่งขึ้น นอกจากนี้ระหว่างวันที่ 7 และ 13 กลุ่มภูมิภาคหลักของจีน (ขึ้นอยู่กับรูปแบบการจัดหมวดหมู่) ที่พูดมากที่สุดเท่าที่เป็นภาษาจีนกลาง (ประมาณ 960,000,000) ตามด้วยวู (80 ล้าน), ยู (60 ล้าน) และมิน (70 ล้านบาท) ส่วนใหญ่ของกลุ่มเหล่านี้มีความน่าพิศวงแม้ว่าบางคนเช่น Xiang และภาษาตะวันตกเฉียงใต้ของจีนอาจจะใช้คำศัพท์ที่พบและระดับของความเข้าใจบางอย่าง สายพันธุ์ของจีนมีวรรณยุกต์และการวิเคราะห์. มาตรฐานภาษาจีน (Putonghua / Guoyu / Huayu) เป็นรูปแบบมาตรฐานของการพูดภาษาจีนอยู่บนพื้นฐานของภาษาปักกิ่งของโรงแรมแมนดาริน มันเป็นภาษาราชการของประเทศจีนและไต้หวันเช่นเดียวกับหนึ่งในสี่ภาษาอย่างเป็นทางการของประเทศสิงคโปร์ มันเป็นหนึ่งในหกภาษาอย่างเป็นทางการของสหประชาชาติ รูปแบบที่เป็นลายลักษณ์อักษรจากภาษามาตรฐาน (中文; Zhongwen) บนพื้นฐานของเขที่รู้จักกันเป็นตัวอักษรจีน (汉字/漢字; Hanzi). จะใช้ร่วมกันโดยเจ้าของรู้ภาษาที่ไม่สามารถเข้าใจเป็นอย่างอื่นจากพันธุ์อื่นๆ ของจีนกวางตุ้ง (ศักดิ์ศรี ความหลากหลายของยู) เป็นผู้มีอิทธิพลในมณฑลกวางตุ้งและในฮ่องกงและมาเก๊าและเป็นภาษาพูดอย่างกว้างขวางในหมู่ชุมชนในต่างประเทศ นน่านซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มมินมีการพูดกันอย่างแพร่หลายในภาคใต้ของฝูเจี้ยนในประเทศเพื่อนบ้านไต้หวัน (ที่เป็นที่รู้จักกันหรือ Hoklo ไต้หวัน) และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (หรือเรียกว่าฮกเกี้ยนในฟิลิปปินส์สิงคโปร์และมาเลเซีย) นอกจากนี้ยังมีขนาดใหญ่และแคะเซี่ยงไฮ้พลัดถิ่นเช่นในไต้หวันที่ชุมชนแคะมากที่สุดนอกจากนี้ยังมีคุ้นเคยในไต้หวันและจีนมาตรฐาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จีน ( 汉语 / 漢語 ; H ǔล่าสุด NY หรือ中文 ; Lang-fr โฮ ngw é n ) คือกลุ่มที่เกี่ยวข้อง แต่ในหลายกรณีร่วมกันโง่ภาษานานา เป็นสาขาของภาษาตระกูลชิโนธิเบต . ภาษาจีนเป็นภาษาพูดโดยฮันส่วนใหญ่และหลายกลุ่มชาติพันธุ์อื่น ๆในประเทศจีน เกือบ 1.2 ล้านคน ( ประมาณร้อยละ 16 ของประชากรของโลก ) พูดบางรูปแบบของภาษาจีนเป็นภาษาแรก .

พันธุ์จีนมักจะถูกอธิบายโดยเจ้าของภาษาเป็นภาษาถิ่นของภาษาเดียว แต่นักภาษาศาสตร์ทราบว่าพวกเขามีความหลากหลายเป็นภาษาตระกูล [ ] ความหลากหลายภายในของจีนได้รับการเปรียบว่าโรแมนติกภาษา แต่อาจจะหลากหลายมากขึ้น อยู่ระหว่าง 7 และ 13 หลักในระดับภูมิภาคของกลุ่มจีน ( ขึ้นอยู่กับประเภทโครงการ )ซึ่งพูดมากที่สุดโดยไกลเป็นภาษาจีนกลาง ( ประมาณ 960 ล้านบาท ) ตามด้วย วู ( 80 ล้านบาท ) , Yue ( 60 ล้านบาท ) และ มิน ( 70 ล้านบาท ) มากที่สุดของกลุ่มเหล่านี้ร่วมกันโง่ ถึงแม้ว่าบางอย่าง เช่นเซียงและภาษาจีนกลางตะวันตกเฉียงใต้ อาจใช้คำทั่วไปและบางระดับของความเข้าใจ . พันธุ์ทั้งหมดของภาษาจีนมีวรรณยุกต์ และวิเคราะห์

มาตรฐานจีน ( ผู่ตงฮว่า / / guoyu Huayu ) เป็นมาตรฐานรูปแบบของการพูดภาษาจีนตามภาษาจีนกลางภาษาจีนกลาง . มันเป็นภาษาราชการของประเทศจีน และไต้หวัน เป็นหนึ่งใน 4 ภาษาราชการของสิงคโปร์ มันเป็นหนึ่งในหกภาษาราชการของสหประชาชาติ เขียนในรูปแบบของภาษามาตรฐาน ( 中文 ; Lang-fr โฮ ngw é n )ตามอักษรคำที่รู้จักกันเป็นอักษรจีน ( 汉字 / 漢字ล่าสุดผ่านบัตร ; H ) ร่วมกัน โดยมีการศึกษา ลำโพงอื่นโง่ภาษา

ของพันธุ์อื่น ๆของจีนกวางตุ้ง ( เพรสทีจ ความหลากหลายของ Yue ) เป็นผู้มีอิทธิพลในจังหวัดกวางตุ้งและฮ่องกงและมาเก๊า และเป็นภาษาพูดอย่างกว้างขวางในหมู่ชุมชนในต่างประเทศ . มินน่าน , ส่วนหนึ่งของกลุ่มมิน เป็นภาษาพูดอย่างกว้างขวางในภาคใต้ของฝูเจี้ยน ,ประเทศเพื่อนบ้านอย่างไต้หวัน ( ซึ่งเป็นที่รู้จักกันเป็นไต้หวันหรือ hoklo ) และในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( ที่รู้จักกันเป็นฮกเกี้ยนในฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ และมาเลเซีย ) นอกจากนี้ยังมีขนาดใหญ่และภาษาเซี่ยงไฮ้ diasporas ตัวอย่างเช่น ในไต้หวัน ซึ่งชุมชนภาษาส่วนใหญ่ยังเคยชินในไต้หวันและจีนมาตรฐาน .