facing emerging market economies, and the role of various types of financial claims in the onset of
financial panic.
It is also important to note that for countries operating on pegged exchange rates, a panic
by domestic investors can also deplete foreign exchange reserves, and thereby precipitate a
financial crisis. For example, holders of sight deposits in the banking system, or domestic holders
of treasury bills, might decide suddenly to convert their domestic assets into foreign exchange,
thereby draining the foreign exchange reserves at the central bank (such, after all, is the classic
framework for understanding a balance of payments crisis). The Brazilian government, for
example, owes about $250 in domestic debt (with an average maturity of about seven months),
and redemptions of these notes have added to the pressure on the real. In earlier studies (e.g.
Sachs, Tornell, and Velasco, 1995), the ratio of M2/Reserves was used as an indicator of the
vulnerability to such a crisis. In fact, our reading of the current round of panics is that they all
occurred in circumstances with very high levels of cross-border exposure. Thus, we find that the
ratio of short-term foreign debts to reserves is a more sensitive indicator of vulnerability than the
ratio of M2 to reserves. Future crises, however, may be triggered by domestic investors rather
than foreign investors. Once again, a priority for future research is an exploration of the relative
propensities of foreign and domestic investors to financial panic, as a step in creating a better
early-warning system.
In the recent crises, the key question is why did all this capital suddenly leave? One year
ago, as the capital withdrawals swept across Thailand, the Philippines, Malaysia, Indonesia, and
later, Korea, there were four main culprits identified as causes of the crisis: (i) weaknesses within
the Asian economies, especially poor financial, industrial, and exchange rate policies; (ii) overinvestment
in dubious activities resulting from the moral hazard of implicit guarantees, corruption,
and anticipated bailouts; (iii) financial panic, in that what began as moderately-sized capital
withdrawals cascaded into a panic because of weaknesses in the structure of international capital
markets and early mismanagement of the crisis, and (iv) exchange rate devaluations in mid-1997
in Thailand (and late in the year in Korea), that may have plunged these countries into panic.
Early in the crisis, almost all analysts (led by the IMF) pointed towards weaknesses in the
Asian economies and corruption-cum moral hazard, and a few (notably the editorial page of the
Wall Street Journal) laid the blame mainly on the initial devaluations. Panic and weaknesses in
international capital markets were not the explanations of choice, though we favored such a view
in our first assessment of the crisis (Radelet and Sachs, 1998a). Now, one year later, the
underlying weaknesses in international financial markets are much more widely recognized, with
widespread calls for changes in the international financial architecture. Some individual analysts,
such as Paul Krugman, have substantially changed their point of view on the causes of the crisis.
His initial analysis (Krugman, 1998) argued that problems within the Asian economies, combined
with corruption and moral hazard, led to wild over-investment and a boom-bust cycle largely
anticipated by rational market participants. A more recent analysis (Krugman, 1999) argues that
such weaknesses cannot explain the depth and severity of the crisis, nor the fact that it occurred in
so many countries simultaneously, and instead lays the blame on financial panic and overly-liberalized international and domestic financial systems.
ประเทศตลาดเกิดใหม่หัน และบทบาทของการเรียกร้องเงินในของต่าง ๆตื่นตระหนกทางการเงินเป็นสิ่งสำคัญโปรดทราบว่า ในประเทศที่ทำงานบน pegged อัตราแลกเปลี่ยน ตื่นตัวโดยนักลงทุนภายในประเทศสามารถยัง ทำสำรองแลกเปลี่ยนเงินตรา และ precipitate จึงเป็นวิกฤตการณ์ทางการเงิน ตัวอย่าง ผู้เห็นเงินฝากในระบบธนาคาร หรือใส่ภายในประเทศตั๋ว บริหารอาจตัดสินใจทันทีเพื่อแปลงทรัพย์สินในประเทศเป็นการแลกเปลี่ยนเงินตราจึงระบายน้ำแลกสำรองที่ธนาคารกลาง (เช่น หลังจากที่ทุก เป็นคลาสสิกกรอบงานสำหรับวิกฤตดุลชำระเงินของการทำความเข้าใจ) รัฐบาลบราซิล สำหรับตัวอย่าง ค้างชำระประมาณ $250 ในหนี้ภายในประเทศ (โดยการเฉลี่ยครบกำหนดประมาณเจ็ดเดือน),และ redemptions บันทึกเหล่านี้ได้เพิ่มความดันจริง ในการศึกษาก่อนหน้า (เช่นแซคส์ Tornell และ Velasco, 1995), อัตราส่วนของ M2/ถูก ใช้เป็นตัวบ่งชี้ช่องโหว่วิกฤตดังกล่าว ในความเป็นจริง เราอ่าน panics รอบปัจจุบันว่าพวกเขาทั้งหมดเกิดขึ้นในสถานการณ์ระดับสูงของแสงข้ามแดน ดังนั้น เราพบว่าการอัตราส่วนของหนี้ต่างประเทศระยะสั้นเพื่อสำรองเป็นตัวบ่งชี้ที่สำคัญมากของช่องโหว่กว่าอัตราส่วนของ M2 ที่สำรอง วิกฤตในอนาคต อย่างไรก็ตาม อาจจะถูกทริกเกอร์ โดยนักลงทุนในประเทศแทนกว่านักลงทุนต่างประเทศ อีกครั้ง มีความสำคัญสำหรับการวิจัยในอนาคตคือ การสำรวจของญาติpropensities of foreign and domestic investors to financial panic, as a step in creating a betterearly-warning system.In the recent crises, the key question is why did all this capital suddenly leave? One yearago, as the capital withdrawals swept across Thailand, the Philippines, Malaysia, Indonesia, andlater, Korea, there were four main culprits identified as causes of the crisis: (i) weaknesses withinthe Asian economies, especially poor financial, industrial, and exchange rate policies; (ii) overinvestmentin dubious activities resulting from the moral hazard of implicit guarantees, corruption,and anticipated bailouts; (iii) financial panic, in that what began as moderately-sized capitalwithdrawals cascaded into a panic because of weaknesses in the structure of international capitalmarkets and early mismanagement of the crisis, and (iv) exchange rate devaluations in mid-1997in Thailand (and late in the year in Korea), that may have plunged these countries into panic.Early in the crisis, almost all analysts (led by the IMF) pointed towards weaknesses in theAsian economies and corruption-cum moral hazard, and a few (notably the editorial page of theWall Street Journal) laid the blame mainly on the initial devaluations. Panic and weaknesses ininternational capital markets were not the explanations of choice, though we favored such a viewin our first assessment of the crisis (Radelet and Sachs, 1998a). Now, one year later, theunderlying weaknesses in international financial markets are much more widely recognized, withwidespread calls for changes in the international financial architecture. Some individual analysts,such as Paul Krugman, have substantially changed their point of view on the causes of the crisis.His initial analysis (Krugman, 1998) argued that problems within the Asian economies, combinedwith corruption and moral hazard, led to wild over-investment and a boom-bust cycle largelyanticipated by rational market participants. A more recent analysis (Krugman, 1999) argues thatsuch weaknesses cannot explain the depth and severity of the crisis, nor the fact that it occurred inso many countries simultaneously, and instead lays the blame on financial panic and overly-liberalized international and domestic financial systems.
การแปล กรุณารอสักครู่..