The woman had died without pain, qu

The woman had died without pain, quietly, as a woman should whose life had been blameless. Now she was resting in her bed, lying on her back, her eyes closed, her features calm, her long white hair carefully arranged as though she had done it up ten minutes before dying. The whole pale countenance of the dead woman was so collected, so calm, so resigned that one could feel what a sweet soul had lived in that body, what a quiet existence this old soul had led, how easy and pure the death of this parent had been.

Kneeling beside the bed, her son, a magistrate with inflexible principles, and her daughter, Marguerite, known as Sister Eulalie, were weeping as though their hearts would break. She had, from childhood up, armed them with a strict moral code, teaching them religion, without weakness, and duty, without compromise. He, the man, had become a judge and handled the law as a weapon with which he smote the weak ones without pity. She, the girl, influenced by the virtue which had bathed her in this austere family, had become the bride of the Church through her loathing for man.

They had hardly known their father, knowing only that he had made their mother most unhappy, without being told any other details.

The nun was wildly-kissing the dead woman's hand, an ivory hand as white as the large crucifix lying across the bed. On the other side of the long body the other hand seemed still to be holding the sheet in the death grasp; and the sheet had preserved the little creases as a memory of those last movements which precede eternal immobility.

A few light taps on the door caused the two sobbing heads to look up, and the priest, who had just come from dinner, returned. He was red and out of breath from his interrupted digestion, for he had made himself a strong mixture of coffee and brandy in order to combat the fatigue of the last few nights and of the wake which was beginning.

He looked sad, with that assumed sadness of the priest for whom death is a bread winner. He crossed himself and approaching with his professional gesture: "Well, my poor children! I have come to help you pass these last sad hours." But Sister Eulalie suddenly arose. "Thank you, "father, but my brother and I prefer to remain alone with her. This is our last chance to see her, and we wish to be together, all three of us, as we--we--used to be when we were small and our poor mo--mother----"

Grief and tears stopped her; she could not continue.

Once more serene, the priest bowed, thinking of his bed. "As you wish, my children." He kneeled, crossed himself, prayed, arose and went out quietly, murmuring: "She was a saint!"

They remained alone, the dead woman and her children. The ticking of the clock, hidden in the shadow, could be heard distinctly, and through the open window drifted in the sweet smell of hay and of woods, together with the soft moonlight. No other noise could be heard over the land except the occasional croaking of the frog or the chirping of some belated insect. An infinite peace, a divine melancholy, a silent serenity surrounded this dead woman, seemed to be breathed out from her and to appease nature itself.

Then the judge, still kneeling, his head buried in the bed clothes, cried in a voice altered by grief and deadened by the sheets and blankets: "Mamma, mamma, mamma!" And his sister, frantically striking her forehead against the woodwork, convulsed, twitching and trembling as in an epileptic fit, moaned: "Jesus, Jesus, mamma, Jesus!" And both of them, shaken by a storm of grief, gasped and choked.

The crisis slowly calmed down and they began to weep quietly, just as on the sea when a calm follows a squall.

A rather long time passed and they arose and looked at their dead. And the memories, those distant memories, yesterday so dear, to-day so torturing, came to their minds with all the little forgotten details, those little intimate familiar details which bring back to life the one who has left. They recalled to each other circumstances, words, smiles, intonations of the mother who was no longer to speak to them. They saw her again happy and calm. They remembered things which she had said, and a little motion of the hand, like beating time, which she often used when emphasizing something important.

And they loved her as they never had loved her before. They measured the depth of their grief, and thus they discovered how lonely they would find themselves.

It was their prop, their guide, their whole youth, all the best part of their lives which was disappearing. It was their bond with life, their mother, their mamma, the connecting link with their forefathers which they would thenceforth miss. They now became solitary, lonely beings; they could no longer look back.

The nun said to her brother: "You remember how mamma used always to read her old letters; they are all there in that drawer. Let us, in turn, read them; let us live her whole life through tonight beside her! It would be like a road to the cross, l

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The woman had died without pain, quietly, as a woman should whose life had been blameless. Now she was resting in her bed, lying on her back, her eyes closed, her features calm, her long white hair carefully arranged as though she had done it up ten minutes before dying. The whole pale countenance of the dead woman was so collected, so calm, so resigned that one could feel what a sweet soul had lived in that body, what a quiet existence this old soul had led, how easy and pure the death of this parent had been.Kneeling beside the bed, her son, a magistrate with inflexible principles, and her daughter, Marguerite, known as Sister Eulalie, were weeping as though their hearts would break. She had, from childhood up, armed them with a strict moral code, teaching them religion, without weakness, and duty, without compromise. He, the man, had become a judge and handled the law as a weapon with which he smote the weak ones without pity. She, the girl, influenced by the virtue which had bathed her in this austere family, had become the bride of the Church through her loathing for man.They had hardly known their father, knowing only that he had made their mother most unhappy, without being told any other details.The nun was wildly-kissing the dead woman's hand, an ivory hand as white as the large crucifix lying across the bed. On the other side of the long body the other hand seemed still to be holding the sheet in the death grasp; and the sheet had preserved the little creases as a memory of those last movements which precede eternal immobility.เกิดกี่แสงก๊อกประตูสองหัว sobbing เพื่อค้นหา และพระสงฆ์ ที่เพิ่งมาจากอาหาร กลับ เขาแดง และออกของลมจากการย่อยอาหารของเขาถูกขัดจังหวะ สำหรับเขาทำเองส่วนผสมของกาแฟและบรั่นดีในแข็งแกร่งเพื่อต่อสู้กับความเมื่อยล้า ของซักคืนสุดท้าย และการปลุกซึ่งก็เริ่มมีเขาดูเศร้า มีที่สันนิษฐานความโศกเศร้าของพระสงฆ์ที่เสียชีวิตเป็นผู้ชนะขนมปัง เขาข้ามตัวเองและใกล้กับท่าทางของเขามืออาชีพ: "ดี เด็กไม่ดี ผมได้มาจะช่วยให้คุณผ่านเวลาเศร้าดังกล่าวครั้งสุดท้าย" แต่น้องสาว Eulalie ก็เกิดขึ้น "ขอบคุณ "พ่อ แต่พี่ชาย และฉัน ชอบที่จะยังคงอยู่กับเธอคนเดียว นี้เป็นโอกาสของเราสุดท้ายของเธอ และเราต้องอยู่ด้วยกัน ทั้งสามของเรา เป็นเรา - เราใช้ เมื่อเรามีขนาดเล็กและหม้อของเรายากจน -แม่--- "ความเศร้าโศกและน้ำตาหยุดเธอ เธอไม่สามารถดำเนินการต่อไปอีกครั้งที่เงียบสงบ ปุโรหิตโค้งคำนับ คิดเตียงของเขา "ตามที่คุณต้อง ลูก ๆ ของฉันด้วย" เขา kneeled ทรยศตัวเอง อธิษฐาน เกิด และออกไปอย่างเงียบ ๆ murmuring: "เธอเป็นนักบุญ"พวกเขายังคงอยู่คนเดียว ผู้หญิงตายแล้วและลูก ๆ ของเธอ ผ้าหุ้มที่นอนของนาฬิกา ซ่อนอยู่ในเงา อาจจะได้ยินอย่างเห็นได้ชัด และ ผ่านหน้าต่างที่เปิดลอยในกลิ่นหอม ของหญ้าแห้ง และ ป่า พร้อมกับแสงจันทร์นุ่ม ไม่มีเสียงอาจจะได้ยินผ่านที่ดินยกเว้นบางโอกาสต่าง ๆ กบหรือร้องเจี๊ยก ๆ แมลงบางสาย มีความสงบสุขอนันต์ ความเศร้าโศกเป็นพระเจ้า สร้างความสงบเงียบล้อมรอบผู้หญิงคนนี้ตายแล้ว ดูเหมือน จะหายใจออกมาจากเธอ และเอาใจธรรมชาติของตัวเองThen the judge, still kneeling, his head buried in the bed clothes, cried in a voice altered by grief and deadened by the sheets and blankets: "Mamma, mamma, mamma!" And his sister, frantically striking her forehead against the woodwork, convulsed, twitching and trembling as in an epileptic fit, moaned: "Jesus, Jesus, mamma, Jesus!" And both of them, shaken by a storm of grief, gasped and choked.The crisis slowly calmed down and they began to weep quietly, just as on the sea when a calm follows a squall.A rather long time passed and they arose and looked at their dead. And the memories, those distant memories, yesterday so dear, to-day so torturing, came to their minds with all the little forgotten details, those little intimate familiar details which bring back to life the one who has left. They recalled to each other circumstances, words, smiles, intonations of the mother who was no longer to speak to them. They saw her again happy and calm. They remembered things which she had said, and a little motion of the hand, like beating time, which she often used when emphasizing something important.And they loved her as they never had loved her before. They measured the depth of their grief, and thus they discovered how lonely they would find themselves.It was their prop, their guide, their whole youth, all the best part of their lives which was disappearing. It was their bond with life, their mother, their mamma, the connecting link with their forefathers which they would thenceforth miss. They now became solitary, lonely beings; they could no longer look back.The nun said to her brother: "You remember how mamma used always to read her old letters; they are all there in that drawer. Let us, in turn, read them; let us live her whole life through tonight beside her! It would be like a road to the cross, l

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้หญิงคนนั้นได้ตายไปโดยไม่มีอาการปวดอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ผู้หญิงควรจะมีชีวิตได้รับการไม่มีที่ติ ตอนนี้เธอได้รับการพักผ่อนในเตียงของเธอนอนอยู่บนหลังของเธอปิดตานางคุณลักษณะความสงบของเธอผมยาวสีขาวของเธอจัดอย่างรอบคอบราวกับว่าเธอได้ทำมันขึ้นมาสิบนาทีก่อนที่จะตาย สีหน้าอ่อนทั้งของผู้หญิงที่ตายถูกเก็บรวบรวมเพื่อให้สงบดังนั้นลาออกว่าใครจะรู้สึกว่าสิ่งที่จิตวิญญาณหวานเคยอาศัยอยู่ในร่างกายว่าสิ่งที่ดำรงอยู่เงียบสงบจิตวิญญาณเก่านี้ได้นำวิธีการที่ง่ายและบริสุทธิ์ตายของพ่อแม่นี้ ได้รับ.

คุกเข่าข้างเตียงลูกชายผู้พิพากษาหลักการยืดหยุ่นและลูกสาวของเธอร์เกอริตที่รู้จักในฐานะน้องสาว Eulalie กำลังร้องไห้ราวกับว่าหัวใจของพวกเขาจะแตก เธอมีตั้งแต่วัยเด็กถึงอาวุธพวกเขาด้วยรหัสทางศีลธรรมที่เข้มงวดศาสนาสอนให้พวกเขาโดยไม่ต้องอ่อนแอและปฏิบัติหน้าที่โดยไม่ต้องประนีประนอม เขาคนนั้นได้กลายเป็นผู้พิพากษาและการจัดการกฎหมายเป็นอาวุธที่เขาฆ่าฟันคนที่อ่อนแอโดยไม่ต้องสงสาร เธอหญิงสาวที่ได้รับอิทธิพลจากคุณธรรมที่ได้อาบน้ำเธอในครอบครัวเคร่งครัดนี้ได้กลายเป็นเจ้าสาวของพระศาสนจักรผ่านความเกลียดชังเธอหาผู้ชาย.

พวกเขาแทบจะไม่รู้จักพ่อของพวกเขารู้ แต่เพียงว่าเขาได้ทำแม่ของพวกเขามีความสุขมากที่สุดโดยไม่ต้อง ได้รับการบอกรายละเอียดอื่น ๆ .

แม่ชีเป็นลำพอง-จูบมือผู้หญิงที่ตายของมืองาช้างเป็นสีขาวเป็นไม้กางเขนขนาดใหญ่วางพาดอยู่บนเตียง ในด้านอื่น ๆ ของร่างกายยาวมืออื่น ๆ ดูเหมือนยังคงที่จะถือแผ่นเข้าใจในความตาย; และแผ่นได้รักษารอยย่นเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นหน่วยความจำของการเคลื่อนไหวที่ผ่านมาผู้ที่นำหน้าเคลื่อนนิรันดร์.

ก๊อกแสงไม่กี่ประตูที่เกิดจากสองหัวสะอื้นที่จะมองขึ้นและปุโรหิตที่เพิ่งมาจากอาหารเย็นกลับ เขาเป็นสีแดงและหมดลมหายใจจากการย่อยขัดจังหวะของเขาสำหรับเขาทำให้ตัวเองมีส่วนผสมที่แข็งแกร่งของกาแฟและบรั่นดีเพื่อที่จะต่อสู้กับความเมื่อยล้าในไม่กี่คืนที่ผ่านมาและการปลุกซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น.

เขามองเศร้ากับการสันนิษฐานว่า ความโศกเศร้าของพระสงฆ์สำหรับผู้ตายเป็นผู้ชนะขนมปัง เขาเดินข้ามตัวเองและใกล้กับท่าทางในอาชีพของเขา: "ดีเด็กยากจนของฉันฉันได้มาช่วยให้คุณผ่านชั่วโมงเศร้าเหล่านี้ที่ผ่านมา." แต่น้องสาว Eulalie จู่ ๆ ก็เกิดขึ้น "ขอบคุณ" คุณพ่อ แต่พี่ชายของฉันและฉันชอบที่จะอยู่คนเดียวกับเธอ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเราที่จะเห็นเธอและเราต้องการที่จะร่วมกันทั้งสามของเราในขณะที่เรา - เรา - เคยเป็นเมื่อเรามีขนาดเล็กและโมยากจนของเรา - แม่ ---- "

ความเศร้าโศกและน้ำตา หยุดเธอเธอไม่สามารถดำเนินการต่อไป.

เมื่อเงียบสงบมากขึ้นพระสงฆ์กราบคิดของเตียงของเขาเขาคุกเข่าข้ามตัวเองอธิษฐานลุกขึ้นและเดินออกไปเงียบ ๆ พึมพำ "เธอเป็น." ตามที่คุณต้องการลูก ๆ ของฉัน. " นักบุญ! "

พวกเขายังคงอยู่คนเดียวเป็นผู้หญิงคนที่ตายแล้วและลูก ๆ ของเธอ. ฟ้องของนาฬิกาที่ซ่อนอยู่ในเงาอาจจะได้ยินชัดเจนและผ่านหน้าต่างที่เปิดลอยในกลิ่นหอมของหญ้าแห้งและของป่าร่วมกับนุ่ม แสงจันทร์. ไม่มีเสียงรบกวนอื่น ๆ อาจจะได้ยินทั่วแผ่นดินยกเว้นบ่นเป็นครั้งคราวของกบหรือร้องเจี๊ยก ๆ ของบางส่วนแมลงล่าช้าได้. สันติภาพอนันต์เป็นความเศร้าโศกของพระเจ้าเป็นความสงบเงียบล้อมรอบผู้หญิงที่ตายนี้ดูเหมือนจะสูดลมหายใจออกจากเธอและ . เพื่อเอาใจธรรมชาติของตัวเอง

จากนั้นผู้พิพากษายังคงคุกเข่าศีรษะของเขาถูกฝังอยู่ในเสื้อผ้าเตียงนอนร้องไห้เสียงเปลี่ยนแปลงโดยความเศร้าโศกและ deadened โดยแผ่นและผ้าห่ม: "Mamma, Mamma, Mamma" และน้องสาวของเขาเมามันที่โดดเด่นของเธอ หน้าผากกับไม้, ชักกระตุกและสั่นเป็นในแบบที่เป็นโรคลมชัก, คราง: "พระเยซูพระเยซู Mamma พระเยซู" และทั้งสองของพวกเขาเขย่าโดยพายุของความเศร้าโศกให้อ้าปากค้างและสำลัก.

วิกฤติที่เกิดขึ้นอย่างช้า ๆ สงบลงและ พวกเขาเริ่มจะร้องไห้เงียบ ๆ เช่นเดียวกับในทะเลเมื่อความสงบต่อไปนี้พายุที่.

เวลาค่อนข้างยาวผ่านไปและพวกเขาก็ลุกขึ้นและมองไปที่พวกเขาตาย และความทรงจำความทรงจำที่ห่างไกลเหล่านั้นเมื่อวานนี้เพื่อเรียนต่อวันเพื่อให้ทรมานมาถึงจิตใจของพวกเขากับทุกรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลืมผู้ที่เล็ก ๆ น้อย ๆ รายละเอียดที่คุ้นเคยใกล้ชิดซึ่งนำกลับไปใช้ชีวิตเป็นผู้หนึ่งที่ได้ออกจาก พวกเขาจำได้ว่าสถานการณ์แต่ละอื่น ๆ คำรอยยิ้มสูงต่ำของแม่ที่ไม่ได้พูดคุยกับพวกเขา พวกเขาเห็นเธออีกครั้งที่มีความสุขและความสงบ พวกเขาจำสิ่งที่เธอพูดและการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมือเช่นการตีเวลาซึ่งเธอมักจะใช้เมื่อเน้นสิ่งที่สำคัญ.

และพวกเขารักเธอที่พวกเขาไม่เคยได้รักเธอมาก่อน พวกเขาวัดความลึกของความเศร้าโศกของพวกเขาและทำให้พวกเขาค้นพบวิธีเหงาพวกเขาจะพบว่าตัวเอง.

มันเป็นเสาของพวกเขาคู่มือของพวกเขาทั้งเยาวชนของพวกเขาทั้งหมดส่วนที่ดีที่สุดของชีวิตของพวกเขาซึ่งหายไป มันเป็นความผูกพันกับชีวิตของแม่ของพวกเขา Mamma ของพวกเขา, การเชื่อมโยงการเชื่อมต่อกับบรรพบุรุษของพวกเขาที่พวกเขาจะพลาดเป็นต้นไป ตอนนี้พวกเขากลายเป็นโดดเดี่ยวสิ่งมีชีวิตที่โดดเดี่ยว; . พวกเขาไม่สามารถมองย้อนกลับไป

แม่ชีพูดกับพี่ชายของเธอ: "คุณจำได้ว่าแม่มักจะใช้ในการอ่านจดหมายเก่าของเธอพวกเขาทั้งหมดมีอยู่ในลิ้นชักที่ช่วยให้เราในการเปิดอ่านพวกเขาขอให้เรามีชีวิตทั้งชีวิตของเธอ. ผ่านคืนนี้ข้างๆเธอมันจะเป็นเช่นถนนข้ามลิตร