I clung to the armrests of the airp

I clung to the armrests of the airplane seat as it gained enough speed and finally lifted off. This was not a trip I wanted to take, but I had to. I owed it to her. I slid back until I found a comfortable position and drifted off. I stared into space and I found myself lost deep inside my complex web of thoughts. There were no words to be spoken and there were none that could possibly comfort me. My stomach growled, it had been three days since my last decent meal. I didn't pay any attention to it for my hunger wasn't my main concern at the time. Finally overpowered by exhaustion, I fell into a deep, profound sleep.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันพืชจะมีนั่งเครื่องบินที่ได้รับความเร็วเพียงพอ และสุดท้าย ยกออก นี่ไม่ใช่การเดินทางผมต้องการใช้ ผม ก็ ผมเป็นหนี้มันกับเธอ ผมฝ่อกลับจนกว่าฉันพบตำแหน่งที่สะดวกสบาย และลอยออก ฉันจ้องไปในพื้นที่ และพบตัวเองหายไปลึกของฉันเว็บที่ซับซ้อนของความคิด มีไม่มีคำที่จะพูด และมีไม่มีที่ไม่อาจสบายฉัน ท้องของฉัน growled ได้สามวันตั้งแต่อาหารดีของฉันสุดท้าย ฉันไม่สนใจใด ๆ นั้นสำหรับความหิวของฉันไม่ได้กังวลหลักของฉันในเวลา กำสุดท้าย ตามมา ฉันก้มนอนลึก ลึกซึ้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมยังยึดติดกับที่พักแขนของที่นั่งของเครื่องบินในขณะที่มันได้รับความเร็วมากพอและในที่สุดก็ยกออก นี่ไม่ใช่การเดินทางที่ผมอยากจะใช้เวลา แต่ผมต้อง ผมเป็นหนี้มันให้กับเธอ ผมเลื่อนกลับจนกว่าฉันจะพบตำแหน่งที่สะดวกสบายและลอยออก ผมจ้องเข้าไปในพื้นที่และฉันพบว่าตัวเองหายไปลึก ๆ ข้างในเว็บที่ซับซ้อนของความคิดของฉัน มีคำพูดที่จะพูดไม่ได้และไม่มีใครที่อาจจะสะดวกสบายฉัน ท้องของฉันคำรามมันก็สามวันนับตั้งแต่การรับประทานอาหารที่ดีของฉันที่ผ่านมา ผมไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ กับมันสำหรับความหิวของฉันไม่ได้กังวลหลักของฉันในเวลา สู้ในที่สุดโดยอ่อนเพลียผมก้มลงลึกนอนหลับอย่างลึกซึ้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันยึดติดกับที่พักแขนของที่นั่งเครื่องบินเนื่องจากได้รับความเร็วพอ และในที่สุดก็ยกออก นี่ไม่ใช่การเดินทางที่ฉันต้องการ แต่ฉันต้องทำ ฉันเป็นหนี้เธอ ผมกระชากกลับมาจนผมพบว่าตำแหน่งที่สะดวกสบาย และลอยออก ฉันจ้องมองเข้าไปในพื้นที่ และฉันพบว่าตัวเองหลงทางลึกภายในเว็บที่ซับซ้อนของความคิด ไม่มีคำจะพูดและไม่มีใครที่อาจจะปลอบใจฉันท้องฉันร้องได้ 3 วัน เพราะอาหารดีๆครั้งสุดท้ายของฉัน ผมไม่ได้สนใจมันหิวไม่ใช่ปัญหาหลักของฉันในเวลา สุดท้ายสู้ความอ่อนล้า ฉันล้มลงลึกลึกซึ้ง นอน