3.1.2. WAI, WSI, and particle sizeW

3.1.2. WAI, WSI, and particle size
WAI is used to characterise the water-holding capacity (WHC)
of soybean hull fibres. WSI is utilised to determine the amount of
water soluble materials in a sample. WAI in SBH-C and SBH-T were
4.07 ± 0.02% and 3.52 ± 0.05%, respectively, while WSI in SBH-C
and SBH-T were 15.53 ± 0.71%, and 3.00 ± 0.24%, respectively
(Table 1). Significant difference in WAI or WSI between SHB-C
and SHB-T (p < 0.05) were found. The results indicated that there
were more water soluble molecules in SBH-C than in SBH-T. It is
possible that those molecules combined with water through
hydrogen bonding, which drove higher WAI in SBH-C. WSI in
SBH-C was 5-fold that of SBH-T, suggesting that soluble components
in SBH-T were mostly removed after processing. Water-binding
capacity (WBC) and WHC reflect the ability of a fibre to swell,
which varies with the flexibility of the fibre surface (Chaplin,
2003). The WHC of legume fibres is influenced by the ratio of lignin
to polysaccharides. The lignin in legume fibres possesses hydrophobic
properties and binds a significantly lower amount of water
compared to hydrophilic polysaccharides (Bell & Shires, 1982) like
pectin (Labuza, 1986). The WBC and viscosity are important
physicochemical properties of DFs that are associated with their
physiological effects in the human upper gastrointestinal tract. In
vitro measurement of the WBC of DFs of Australian sweet lupin,
soy kernel fibre, pea hull, cellulose and wheat fibre under conditions
simulating the human gastrointestinal tract were employed
(Turnbull, Baxter, & Johnson, 2005). The WBC of pea hull in mouth,
stomach, and duodenum were 4.21 ± 0.10, 4.35 ± 0.12, and
5.29 ± 0.18 g water/g dry solid, respectively. Also, it was reported
that pea hull fibre induced long orocecal transit time in vivo
(Cherbut, Salvador, Barry, Doulay, & Delort-Laval 1991). Particle
size also affects the WHC. A reduction in the WHC from 4.44 to
3.13 mL/g in mung bean hull with decreasing particle size from
greater than 35 mesh to less than 50 mesh was observed by
Huang et al. (2009). On the other hand, Auffret, Ralet, Guillon,
Barry, and Thibault (1994) have found that pea hulls had increased
WBC and WHC due to an increase in surface area and pore volume
after grinding. Additively, pH affects the WHC. For instance,
Górecka, Lampart-Szczapa, Janitz, and Sokolowska (2000) found
that lupin hulls displayed maximal WHC at pH 8.7, and minimal
WHC at pH 1.8.
In our experiment, particle sizes ranged from 0.375 to 2000 lm.
The mean particle size in SBH-C and SBH-T were 225.6 ± 1.1,
182.7 ± 0.7 lm, respectively (Table 1). The particles in SBH-T were
significantly smaller than those in SBH-C (p < 0.05), indicating that
polysaccharides with higher molecular weight in soybean hull are
broken down into molecules with lower degrees of polymerisation
after acid–base digestion, and autoclave processing, even though
the grinding conditions are same. Moreover, the swelling capacity
of fibres was strongly affected by the particle size. It was observed
that a decrease in swelling capacity of mung bean hulls correlated
with a reduction in particle size (Huang et al. 2009). The results
showed that the decrease in swelling capacity went from 9.2 to
5.51 mL/g with a corresponding decrease in particle size from
greater than 35 mesh to less than 50 mesh, which was consistent
with previously findings that grinding lowers the swelling capacity
of fibres likely by altering and collapsing the fibre matrix (Auffret
et al., 1994). Smaller fibre particles were considered to have a
higher bulk density and may in fact lower the ability of the fibre
to absorb water and oil (Huang et al. 2009). For example, they
found a higher bulk density of 0.64 g/mL for mung bean hulls with
particle size less than 50 mesh, and a lower bulk density of 0.45 g/
mL for a particle size greater than 0.35 g/mL. In addition, the
particle size of DF plays a role in colonic function by affecting
transit time, fermentation, and faecal bulking (Guillon & Champ,
2002).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.1.2 การหวาย WSI และอนุภาคขนาด
หวายใช้ characterise กำลังถือน้ำ (WHC)
ของใยถั่วเหลืองตัวเรือ WSI ถูกใช้เพื่อกำหนดจำนวน
วัสดุในน้ำละลายในตัวอย่าง มีหวาย SBH-C และ SBH T
4.07 ± 0.02% และ 3.52 ± 0.05% ตามลำดับ ในขณะที่ WSI ใน SBH C
และ SBH T 15.53 ± 0.71% และ 3.00 ± 0.24,
(Table 1) ตามลำดับ ความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในหวายหรือ WSI ระหว่าง SHB C
และ SHB-T (p < 0.05) พบ ผลลัพธ์ที่ระบุที่มี
ได้น้ำมากละลายน้ำได้โมเลกุลใน SBH-C มากกว่าในต. SBH เป็น
สุดที่โมเลกุลเหล่านั้นรวมกับน้ำผ่าน
ไฮโดรเจนยึด การขับรถสูงกว่าหวายใน SBH C. WSI ใน
SBH C ถูก 5-fold ที่ SBH-T แนะนำที่ละลายส่วนประกอบ
ใน SBH T ส่วนใหญ่ออกหลังจากดำเนินการ ผูกน้ำ
กำลัง (WBC) และ WHC สะท้อนให้เห็นถึงความสามารถของเส้นใยพองตัว,
ซึ่งแตกต่างกันไปกับความยืดหยุ่นของเส้นใยผิว (แชปลิน,
2003) WHC ของ legume ใยมีผลต่ออัตราส่วนของ lignin
การ polysaccharides Lignin ใน legume ใยมีคุณสมบัติ hydrophobic
คุณสมบัติ และ binds ยอดต่ำน้ำ
เมื่อเทียบกับ polysaccharides hydrophilic (เบลล์& Shires, 1982) เช่น
เพกทิน (Labuza, 1986) WBC และเกรดความหนืดเป็นสำคัญ
physicochemical คุณสมบัติของ DFs ที่เกี่ยวข้องกับการ
ผลสรีรวิทยาในมนุษย์บนระบบทางเดิน ใน
เครื่องวัดของ WBC ของ DFs ของออสเตรเลียนำหวาน,
ใยเมล็ดถั่วเหลือง ถั่วฮัลล์ เส้นใยเซลลูโลสและข้าวสาลีภายใต้เงื่อนไข
เลียนแบบมนุษย์ระบบทางเดินถูกจ้าง
(Turnbull, Baxter & Johnson, 2005) WBC ของฮัลล์ถั่วในปาก,
ท้อง และ duodenum 4.21 ± 0.10, 4.35 ± 0.12 และ
5.29 ± 0.18 กรัมน้ำ/กรัมแห้งแข็ง ตามลำดับ ยัง มีรายงาน
ว่า ไฟเบอร์ฮัลล์ถั่วเกิดจากเวลาขนส่งยาว orocecal ในสัตว์ทดลอง
(Cherbut ซัลวาดอร์ & Barry, Doulay, Delort-Laval 1991) อนุภาค
ขนาดนอกจากนี้ยังมีผลต่อการ WHC ลด WHC จาก 4.44 การ
3.13 mL/g ในตัวเรือเมล็ดถั่วด้วยการลดขนาดอนุภาค
มากกว่า 35 ตาข่ายให้น้อยกว่า 50 ตาข่ายถูกตรวจสอบโดย
al. et หวง (2009) ในทางกลับกัน Auffret, Ralet, Guillon,
Barry และ Thibault (1994) พบว่า hulls ถั่วมีเพิ่ม
WBC และ WHC เนื่องจากการเพิ่มปริมาณพื้นที่และรูขุมขนผิว
หลังจากบด Additively ค่า pH มีผลต่อการ WHC เช่น,
Górecka, Lampart Szczapa, Janitz และ Sokolowska (2000) พบ
ว่า hulls นำแสดง WHC สูงสุดที่ pH 8.7 และน้อยที่สุด
WHC ที่ค่า pH 1.8.
ในการทดลองของเรา ขนาดอนุภาคอยู่ในช่วงจาก 0.375 กับ lm 2000.
225.6 ± 1.1 มีขนาดอนุภาคเฉลี่ย SBH-C และ SBH T
182.7 ± 0.7 lm ตามลำดับ (ตารางที่ 1) มีอนุภาคใน SBH T
อย่างมีนัยสำคัญน้อยกว่า SBH-C (p < 0.05), ผู้แสดงที่
มี polysaccharides มีน้ำหนักโมเลกุลสูงกว่าถั่วเหลืองฮัลล์
แตกลงเป็นโมเลกุลที่มีองศาต่ำของ polymerisation
หลังจากย่อยอาหารกรด – ฐาน และประมวลผล แม้ด้วย
เงื่อนไขบดเป็นเดียวกัน นอกจากนี้ กำลังบวม
ของเส้นใยได้ขอรับผลตามขนาดอนุภาค ได้สังเกต
ที่ลดลงบวมกำลังการผลิตของเมล็ดถั่ว hulls correlated
ลดขนาดอนุภาค (หวง et al. 2009) ผล
พบว่า ลดลงบวมกำลังไปจาก 9.2 การ
5.51 mL/g มีขนาดอนุภาคลดลงสอดคล้อง
มากกว่า 35 ตาข่ายตาข่ายน้อยกว่า 50 ซึ่งสอดคล้องกับ
มีการค้นพบก่อนหน้านี้ ที่บดออกกำลังบวม
ของแนวโน้มที่เปลี่ยนแปลง และยุบเมตริกซ์เส้นใยเส้นใย (Auffret
et al., 1994) มีขนาดเล็กกว่าเส้นใยอนุภาคได้ถือได้เป็น
จำนวนมากความหนาแน่นสูง และในความเป็นจริงอาจลดความสามารถของเส้นใย
เพื่อดูดซับน้ำและน้ำมัน (หวง et al. 2009) ตัวอย่าง พวกเขา
พบความหนาแน่นจำนวนมากสูงของ 0.64 g/mL hulls เมล็ดถั่วด้วย
ขนาดอนุภาคน้อยกว่า 50 ตาข่าย และความหนาแน่นจำนวนมากน้อยของ 0.45 g /
mL สำหรับขนาดอนุภาคมากกว่า 0.35 g/mL นอกจากนี้ การ
ขนาดอนุภาคของ DF มีบทบาทในฟังก์ชัน colonic โดยส่งผลกระทบต่อ
ขนเวลา หมัก และ faecal เคย (Guillon &แชมป์,
2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.1.2 WAI, WSI และอนุภาคขนาด
WAI จะใช้ในลักษณะของความจุน้ำที่ถือครอง (WHC)
ของเส้นใยเปลือกถั่วเหลือง WSI ถูกนำมาใช้เพื่อตรวจสอบปริมาณของ
วัสดุที่ละลายน้ำได้ในกลุ่มตัวอย่าง WAI ใน SBH-C และ SBH-T เป็น
4.07 ± 0.02% และ 3.52 ± 0.05% ตามลำดับในขณะที่ WSI ใน SBH-C
และ SBH-T เป็น 15.53 ± 0.71% และ 3.00 ± 0.24% ตามลำดับ
(ตารางที่ 1) ความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญใน WAI หรือ WSI ระหว่าง SHB-C
และ SHB-T (p <0.05) พบว่า ผลการศึกษาพบว่ามีความ
เป็นโมเลกุลที่ละลายน้ำได้มากขึ้นใน SBH-C กว่าใน SBH-T มันเป็น
ไปได้ว่าโมเลกุลเหล่านั้นรวมกับน้ำผ่าน
พันธะไฮโดรเจนซึ่งขับรถที่สูงขึ้น WAI ใน SBH-C WSI ใน
SBH-C เป็น 5 เท่าของ SBH-T บอกว่าส่วนประกอบที่ละลาย
ใน SBH-T ถูกถอดออกส่วนใหญ่หลังจากการประมวลผล น้ำผลผูกพัน
ความจุ (WBC) และ WHC สะท้อนให้เห็นถึงความสามารถของใยบวม
ที่แตกต่างกันมีความยืดหยุ่นของผิวของเส้นใย (แชปลิน,
2003) WHC ของเส้นใยพืชตระกูลถั่วได้รับอิทธิพลจากอัตราส่วนของลิกนิน
ที่มีน้ำตาลมาก ลิกนินในเส้นใยพืชตระกูลถั่วมีคุณสมบัติไม่ชอบน้ำ
คุณสมบัติและผูกเป็นจำนวนเงินที่ลดลงอย่างมีนัยสำคัญของน้ำ
เมื่อเทียบกับ polysaccharides น้ำ (Bell & Shires, 1982) เช่น
เพคติน (Labuza, 1986) WBC และความหนืดมีความสำคัญ
สมบัติทางเคมีกายภาพของ DFS ที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา
ผลกระทบทางสรีรวิทยาในทางเดินของมนุษย์ในทางเดินอาหารส่วนบน ใน
การวัดการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อของ WBC ของ DFS ของหมาป่าออสเตรเลียหวาน
เส้นใยเมล็ดถั่วเหลืองถั่วเปลือกเซลลูโลสและเส้นใยข้าวสาลีภายใต้เงื่อนไขที่
จำลองระบบทางเดินอาหารของมนุษย์ที่ถูกว่าจ้าง
(Turnbull, แบ็กซ์เตอร์และจอห์นสัน 2005) WBC ของลำเรือถั่วในปาก
กระเพาะอาหารและลำไส้เล็กส่วนต้นเป็น 4.21 ± 0.10, 4.35 ± 0.12 และ
5.29 ± 0.18 น้ำ g / g แห้งแข็งตามลำดับ นอกจากนี้มีรายงาน
ว่าอัญชันเรือเกิดเวลาการขนส่งนาน orocecal ในร่างกาย
(Cherbut, ซัลวาดอแบร์รี่ Doulay และ Delort-Laval 1991) อนุภาค
ขนาดยังมีผลต่อ WHC การลดลงใน WHC จาก 4.44 ถึง
3.13 มิลลิลิตร / กรัมในเรือถั่วเขียวที่มีการลดขนาดของอนุภาคจาก
มากกว่า 35 ตาข่ายไปน้อยกว่า 50 ตาข่ายก็สังเกตเห็นโดย
Huang et al, (2009) ในทางตรงกันข้าม, Auffret, Ralet, Guillon,
แบร์รี่และธีโบลท์ (1994) ได้พบว่าเปลือกถั่วได้เพิ่มขึ้น
WBC และ WHC เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของพื้นที่ผิวและปริมาตรรูพรุน
หลังจากบด การบวกค่าพีเอชมีผลกระทบต่อ WHC ตัวอย่างเช่น
Górecka, Lampart-Szczapa, Janitz และ Sokolowska (2000) พบ
ว่าลำตัวหมาป่าปรากฏสูงสุด WHC ที่ pH 8.7 และน้อยที่สุด
WHC ที่ pH 1.8
ในการทดลองของเราขนาดอนุภาคอยู่ในช่วง .375-2000 LM
อนุภาค ขนาด SBH-C และ SBH-T เป็น 225.6 ± 1.1
182.7 ± 0.7 ลูเมนตามลำดับ (ตารางที่ 1) อนุภาคใน SBH-T ได้
อย่างมีนัยสำคัญมีขนาดเล็กกว่าผู้ที่อยู่ใน SBH-C (p <0.05) แสดงให้เห็นว่า
polysaccharides มีน้ำหนักโมเลกุลที่สูงขึ้นในเรือถั่วเหลืองจะถูก
แบ่งออกเป็นโมเลกุลที่มีองศาต่ำกว่าพอลิเมอ
หลังจากการย่อยกรดฐานและการประมวลผลนึ่ง แม้ว่า
เงื่อนไขการบดเหมือนกัน นอกจากนี้ความสามารถในการบวม
ของเส้นใยได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงจากอนุภาคขนาด มันถูกตั้งข้อสังเกต
ว่าการลดลงของอาการบวมความจุของถั่วเขียวลำตัวมีความสัมพันธ์
กับการลดขนาดอนุภาค (Huang et al. 2009) ผลที่ได้
แสดงให้เห็นว่าการลดลงของความจุบวมไปจาก 9.2 ถึง
5.51 มิลลิลิตร / กรัมลดลงสอดคล้องกันในขนาดอนุภาคจาก
มากกว่า 35 ตาข่ายไปน้อยกว่า 50 ตาข่ายซึ่งสอดคล้อง
กับผลการวิจัยก่อนหน้านี้ว่าการบดลดความบวม
ของเส้นใยแนวโน้ม โดยการเปลี่ยนแปลงและยุบเมทริกซ์ไฟเบอร์ (Auffret
et al., 1994) อนุภาคเส้นใยที่มีขนาดเล็กได้รับการพิจารณาให้มี
ความหนาแน่นสูงขึ้นและในความเป็นจริงอาจจะลดความสามารถของเส้นใย
จะดูดซับน้ำและน้ำมัน (Huang et al. 2009) ตัวอย่างเช่นพวกเขา
พบความหนาแน่นสูงกว่า 0.64 g / ml สำหรับถั่วเขียวลำตัวที่มี
ขนาดอนุภาคน้อยกว่า 50 ตาข่ายและความหนาแน่นต่ำกว่า 0.45 กรัม /
มิลลิลิตรขนาดอนุภาคมากกว่า 0.35 กรัม / มิลลิลิตร นอกจากนี้
ขนาดของอนุภาคของ DF มีบทบาทในการทำงานของลำไส้ใหญ่โดยมีผลกระทบต่อ
เวลาการขนส่ง, การหมักและพะรุงพะรังอุจจาระ (Guillon และแชมป์,
2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.1.2 . หวาย จากขนาดอนุภาค และหวาย
ใช้ชันน้ำความจุถือ ( SPM )
เส้นใยเปลือกถั่วเหลือง จากจะเป็นประโยชน์ในการตรวจสอบยอดเงิน
ละลายน้ำวัสดุในตัวอย่าง และไวใน sbh-c sbh-t ถูก
4.07 ± 0.02 % และ 3.52 ± 0.05 เปอร์เซ็นต์ ตามลำดับ ส่วนใน sbh-c
) และจาก sbh-t 15.53 ± 0.71 % และ 3.00 ± 0.24 ตามลำดับ
( ตารางที่ 1 )ความแตกต่างระหว่างไหว้หรือจาก shb-c
shb-t อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( P < 0.05 ) และพบว่า ผลการวิจัยสรุปได้ว่า มี
( ละลายน้ำโมเลกุลใน sbh-c กว่าใน sbh-t. มัน
ไปได้ที่โมเลกุลรวมกับน้ำผ่าน
พันธะไฮโดรเจน ซึ่งขับรถไวสูงใน sbh-c. WSI ใน
sbh-c เป็นผู้อื่นที่ sbh-t บอกว่าละลาย
ส่วนประกอบใน sbh-t ส่วนใหญ่ออกหลังจากการประมวลผล น้ำผูกพัน
ความจุ ( WBC ) และอุ้มน้ำสะท้อนความสามารถของเส้นใยพองตัว
ซึ่งแตกต่างกับความยืดหยุ่นของผิวเส้นใย ( แชปลิน
, 2003 ) การอุ้มน้ำของเส้นใยและอิทธิพล โดยอัตราส่วนของปริมาณพอลิแซกคาไรด์
เพื่อ . และลิกนินในเส้นใยและครอบครองคุณสมบัติ Hydrophobic
แล้วมัดจํานวนเงินที่ลดลงของน้ำ
เมื่อเทียบกับน้ำโพลีแซคคาไรด์ ( เสียง&ไชร์ส , 1982 ) ชอบ
เพคติน ( labuza , 1986 ) WBC และความหนืดสำคัญ
สมบัติทางเคมีและกายภาพของ DFS ที่เกี่ยวข้องกับผลทางสรีรวิทยาของมนุษย์บน
ในระบบทางเดินอาหาร . ในการวัด
หลอดทดลองของ WBC ของ DFS ของลูปินหวานออสเตรเลีย ถั่วเหลือง เมล็ดถั่ว
เส้นใยเซลลูโลสและข้าวสาลีเรือไฟเบอร์ภายใต้เงื่อนไข
จำลองของระบบทางเดินอาหารได้แก่
( เทิร์นบูล แบกซ์เตอร์& , จอห์นสัน , 2005 ) WBC ของ กฟภ. เรือในปาก กระเพาะอาหารและลำไส้เล็กส่วนต้น (
, ± 0.10 - บ้าน± 0.12 , 0.18 กรัม±
6.12 และน้ำ / กรัมน้ำหนักแห้ง ตามลำดับ นอกจากนี้ มีรายงานว่า เรือ ไฟเบอร์ และ กฟภ.
เวลาขนส่งยาว orocecal โดย
( cherbut , ซัลวาดอ , แบรี่ doulay & delort Laval , 1991 ) อนุภาค
ขนาดยังมีผลต่อกล้ามเนื้อ . การลดลงในการอุ้มน้ำจาก 4.44

3.13 มิลลิลิตร / กรัมในถั่วเขียวปอกเปลือกด้วยการลดขนาดอนุภาคจาก
มากกว่า 35 ตาข่ายน้อยกว่า 50 ตาข่าย 2
หวง et al . ( 2009 ) บนมืออื่น ๆ , auffret ralet กิลเลิน
, , , แบร์รี่ และติบอลต์ ( 1994 ) พบว่า เปลือกถั่ว และอุ้มน้ำได้เพิ่มขึ้น
WBC เนื่องจากมีการเพิ่มพื้นที่ผิวและปริมาตรรูพรุน
หลังจากบดadditively pH มีผลต่อกล้ามเนื้อ . ตัวอย่างเช่น
g ó recka lampart szczapa janitz , , , และ sokolowska ( 2000 ) พบว่า เปลือกที่แสดงต่อ
ลูแปงสูงสุดที่ pH 8.7 และน้อยที่สุด
อุ้มน้ำที่ pH 1.8 .
ในการทดลองของเรา ขนาดของอนุภาคมีค่า 0.375 2000 LM .
หมายถึงขนาดของอนุภาคใน sbh-c sbh-t 225.6 ± ) และ 1.1
182.7 ± 0.7 อิม ตามลำดับ ( ตารางที่ 1 ) อนุภาคใน sbh-t ถูก
มีขนาดเล็กกว่าใน sbh-c อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( P < 0.05 ) แสดงว่า
polysaccharides ที่มีน้ำหนักโมเลกุลสูงในเปลือกถั่วเหลือง จะแตกตัวเป็นโมเลกุลด้วย

หลังจากที่ลดองศาของพอลิเมอไรเซชั่น ( ย่อยกรด , Autoclave การประมวลผลถึงแม้ว่า
คัฟ สภาพเดียวกัน นอกจากนี้ อาการบวมความจุ
เส้นใยเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับผลกระทบจากอนุภาคขนาดพบว่า ลดลงในบวม

จุถั่วเขียวเปลือก มีความสัมพันธ์กับการลดขนาดอนุภาค ( Huang et al . 2009 ) ผลปรากฎว่า อาการบวมลดลง


ไปจากความจุ 9.2 อีกมิลลิลิตร / กรัม ที่ตรงกันลดขนาดอนุภาคจาก
มากกว่า 35 ตาข่ายน้อยกว่า 50 ตาข่ายซึ่งสอดคล้อง
ด้วยก่อนหน้านี้พบว่าการลดบวมความจุ
เส้นใยอาจปรับเปลี่ยน และยุบเส้นใยเมทริกซ์ ( auffret
et al . , 1994 ) อนุภาคเส้นใยเล็ก ถือว่ามี
สูงกว่าความหนาแน่นรวม และในความเป็นจริงอาจลดความสามารถของเส้นใย
ดูดซับน้ำและน้ำมัน ( Huang et al . 2009 ) ตัวอย่างเช่นพวกเขา
พบสูงกว่าความหนาแน่นเท่ากับ 0.64 กรัม / มล. ต่อถั่วเขียวเปลือกกับ
ขนาดอนุภาคน้อยกว่า 50 ตาข่ายและลดความหนาแน่นของ 0.45 กรัม /
ml สำหรับขนาดอนุภาคมากกว่า 0.35 กรัม / มล. นอกจากนี้
ขนาดอนุภาคของ DF มีบทบาทในการทำงานที่มีผลต่อสมองโดย
เวลาผ่านการหมัก และกลุ่มเปรียบเทียบ ( กิลเลิน&แชมป์
2002 )