Holiday decision-making has long be

Holiday decision-making has long been considered as a joint
decision-making process between husband and wife (e.g. Davis and
Rigaux 1974; Belch et al. 1985; Belch and Willis 2002). Several
studies since recognise that also the child plays a part in family
decision-making (e.g. Howard and Madrigal, 1990; Gram and
Therkelsen 2003).
Roedder John (1999) finds that older children have more
influence than younger children. Younger children influence indirectly
by their mere presence and by their special needs, setting
certain limits and demands to what the family can do (e.g. as
described by Fodness 1992; Thornton et al. 1997). Older children
have the most influence on shopping relevant for children (e.g.
breakfast, toys and clothes), moderate influence on family activities
(e.g. holidays and restaurants) and the least influence on durable
consumer goods and expensive goods. Within the last product
categories, children have the most influence in the early stages of
the decision-making process (recognition of problem and information
search) and less influence when the final decisions are made.
Children influence purchases in the family, and parents are not deaf
to what their children say. Within tourism, pleasing the child is an
important motive for parents, mentioned by Ryan (1992) and Johns
and Gyimothy (2002). The satisfaction of children is highly rated by
parents and if the child does not wish to go to a site, the likeliness
of getting satisfied children is poor (Thornton et al. 1997).
Children influence indirectly and in a passive way by ind

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัดสินใจวันหยุดถือเป็นการร่วมกระบวนการตัดสินใจระหว่างสามีและภรรยา (เช่น Davis และRigaux 1974 Belch et al. 1985 Belch และวิลส์ 2002) หลายศึกษาตั้งแต่รู้ว่า ยังเด็กเล่นส่วนหนึ่งในครอบครัวตัดสินใจ (เช่น Howard และบทเพลง 1990 กรัม และTherkelsen 2003)จอห์น Roedder (1999) พบว่า เด็กมีมากขึ้นอิทธิพลมากกว่าเด็ก เด็กอายุน้อยกว่าอิทธิพลทางอ้อมโดยสถานะของพวกเขาเพียง และความ ต้องพิเศษ ตั้งค่าบางอย่างจำกัดและความต้องการสิ่งที่ครอบครัวสามารถทำ (เช่นโดย Fodness 1992 ธอร์นตัน et al. 1997) เด็กเก่ามีอิทธิพลมากที่สุดในศูนย์การค้าที่เกี่ยวข้องสำหรับเด็ก (เช่นอาหารเช้า ของเล่น และเสื้อผ้า), ปานกลางอิทธิพลในกิจกรรมครอบครัว(เช่นวันหยุดพักผ่อนและร้านอาหาร) และอิทธิพลน้อยที่สุดทนทานสินค้าอุปโภคบริโภคและสินค้าราคาแพง ภายในผลิตภัณฑ์สุดท้ายประเภท เด็กมีอิทธิพลมากที่สุดในขั้นเริ่มต้นของกระบวนการตัดสินใจ (การรับรู้ปัญหาและข้อมูลค้นหา) และอิทธิพลน้อยเมื่อทำการตัดสินใจขั้นสุดท้ายซื้อในครอบครัวมีอิทธิพลต่อเด็ก และผู้ปกครองไม่หูหนวกการที่ลูกพูด ภายในท่องเที่ยว ตระการเด็กเป็นการแรงจูงใจสำคัญสำหรับผู้ปกครอง กล่าว โดย Ryan (1992) และจอห์นและ Gyimothy (2002) ความพึงพอใจของเด็กจะสูงคะแนนผู้ปกครองและถ้าเด็กไม่ได้ต้องการไปยังไซต์ likeliness ที่ของเด็กที่พอเหมาะ (ธอร์นตัน et al. 1997)เด็กอิทธิพลทางอ้อม และ ในแบบพาสซีฟโดย ind

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หยุดการตัดสินใจได้รับการพิจารณาเป็นร่วม
กระบวนการตัดสินใจระหว่างสามีและภรรยา (เช่นเดวิสและ
Rigaux. 1974; เรอ et al, 1985; เรอและวิลลิส 2002) หลาย
การศึกษาตั้งแต่รับรู้ว่ายังมีเด็กที่เล่นเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว
ในการตัดสินใจ (เช่นฮาวเวิร์ดและ Madrigal 1990; กรัมและ
Therkelsen 2003).
Roedder จอห์น (1999) พบว่าเด็กมี
อิทธิพลกว่าเด็กที่อายุน้อยกว่า เด็กเล็กมีอิทธิพลทางอ้อม
จากการปรากฏตัวของพวกเขาเพียงและความต้องการพิเศษของพวกเขาตั้ง
ข้อ จำกัด บางอย่างและความต้องการกับสิ่งที่ครอบครัวสามารถทำ (เช่นเป็น
อธิบายโดย Fodness 1992;. ทอร์นตัน et al, 1997) เด็ก
มีอิทธิพลมากที่สุดในการช้อปปิ้งที่เกี่ยวข้องสำหรับเด็ก (เช่น
อาหารเช้า, ของเล่นและเสื้อผ้า), อิทธิพลในระดับปานกลางในกิจกรรมของครอบครัว
(เช่นวันหยุดและร้านอาหาร) และอิทธิพลน้อยในคงทน
สินค้าอุปโภคบริโภคและสินค้าราคาแพง ภายในผลิตภัณฑ์ล่าสุด
ประเภทเด็กที่มีอิทธิพลมากที่สุดในช่วงแรกของ
กระบวนการตัดสินใจ (การรับรู้ของปัญหาและข้อมูล
การค้นหา) และมีอิทธิพลน้อยลงเมื่อการตัดสินใจขั้นสุดท้ายจะทำ.
มีอิทธิพลต่อการซื้อเด็กในครอบครัวและพ่อแม่ไม่ได้ คนหูหนวก
กับสิ่งที่เด็กของพวกเขากล่าวว่า ภายในการท่องเที่ยวที่ชื่นชอบเด็กเป็น
แรงจูงใจที่สำคัญสำหรับพ่อแม่กล่าวโดยไรอัน (1992) และจอห์นส์
และ Gyimothy (2002) ความพึงพอใจของเด็กที่ได้รับการจัดอันดับสูงโดย
พ่อแม่ผู้ปกครองและหากเด็กไม่ได้ต้องการที่จะไปที่เว็บไซต์ที่ความชอบ
ของเด็กที่ได้รับความพึงพอใจเป็นที่น่าสงสาร (ทอร์นตัน et al. 1997).
อิทธิพลทางอ้อมและเด็กในทางเรื่อย ๆ โดยตัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันหยุดการตัดสินใจได้รับการถือว่าเป็นข้อ
กระบวนการตัดสินใจระหว่างสามีและภรรยา ( เช่นเดวิสและ
1974 ; rigaux เรอ et al . 1985 ; เรอ และวิลลิส 2002 ) หลายการศึกษา
ตั้งแต่ยังเด็ก ยอมรับว่าเล่นเป็นส่วนหนึ่งในการตัดสินใจเลือกครอบครัว
( เช่นโฮเวิร์ดและ Madrigal , 1990 ; กรัมและ

roedder therkelsen 2003 ) และจอห์น ( 2542 ) พบว่า เด็กมีมากขึ้น
อิทธิพลมากกว่าเด็กอายุน้อยกว่า น้องเด็กอิทธิพลทางอ้อม
โดยการแสดงเพียงของพวกเขาและโดยความต้องการพิเศษของพวกเขา , การตั้งค่าขีด จำกัด บางอย่าง
และความต้องการครอบครัวจะทำอะไร ( เช่น จาก
อธิบายโดย fodness 1992 ; Thornton et al . 1997 ) เด็ก
มีอิทธิพลมากที่สุดในการช้อปปิ้งที่เกี่ยวข้องสำหรับเด็ก ( เช่น
อาหารเช้า , ของเล่นและเสื้อผ้า อิทธิพลปานกลาง
กิจกรรมครอบครัว ( เช่นวันหยุดและร้านอาหาร ) และอย่างน้อยที่มีอิทธิพลต่อสินค้าผู้บริโภคคงทน
และสินค้าราคาแพง ในหมวดสินค้า
สุดท้าย เด็กที่มีอิทธิพลมากที่สุดในช่วงแรกของ
กระบวนการตัดสินใจ ( การรับรู้ปัญหาและข้อมูล
ค้นหา ) และอิทธิพลน้อยลงเมื่อการตัดสินใจขั้นสุดท้ายจะทำ .
เด็กอิทธิพลซื้อในครอบครัวและพ่อแม่ไม่ได้หูหนวก
สิ่งที่เด็กพูด ในการท่องเที่ยวที่ชื่นชอบเด็กเป็นแรงจูงใจสำคัญสำหรับพ่อแม่
, กล่าวโดย ไรอัน ( 1992 ) และ จอห์น และ gyimothy
( 2002 ) ความพึงพอใจของเด็กมีการจัดอันดับสูงโดย
พ่อแม่ ถ้าเด็กไม่ต้องไปไซต์ likeliness
รับเด็กพอใจไม่ดี ( ธอร์นตัน et al . 1997 ) .
เด็กอิทธิพลทางอ้อมและในทางเดียวกันเรื่อยๆ โดย IND